လင္းသက္ၿငိမ္ – ျပတင္းေပါက္ကေလး
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၁၄၊ ၂၀၁၆
လူတေယာက္မွာ အစြဲအလမ္းတခုေတာ့ ရိွလိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ အစြဲအလန္းတခု ထက္မကလည္း ရိွေကာင္းရိွႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အစြဲအလမ္းတခုကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အျမဲတမ္းစိတ္ကူး ယဥ္ေနမိခ့ဲတ့ဲျပတင္းေပါက္ကေလးပဲေပါ့။ မနက္မိုးလင္းလို႔ႏိုးလာတာန႔ဲ ျပတင္းေပါက္ကေလးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ေနေရာင္ျခည္ကိုေငးရင္း ခြန္အားသစ္ေတြယူမယ္။ သစ္လြင္လတ္ဆတ္တ့ဲမနက္ခင္းေလညင္းရဲ႕အေပြ႔အဖက္ကိုခံယူၿပီး စိတ္ကို လန္းဆန္းေစမယ္။ ေလာကရဲ႕မနက္ခင္းျမင္ကြင္းေတြကို ခံစားၿပီး အိပ္ရာက ႏိုးထခြင့္ဆိုတာ ျပတင္းေပါက္ကေလးကိုစြဲလမ္းသူရဲ႕စိတၱဇလို႔ပဲ ဆိုရမလား။
မိသားစုတစုလံုးစုရင္းေဆာင္းရင္း အိမ္သစ္ကေလးတလံုး ေဆာက္ျဖစ္ခ့ဲၿပီ။ အရပ္ျမင့္ျမင့္န႔ဲ ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုး ခပ္႐ိုး႐ိုး အိမ္ကေလးပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ျပတင္းေပါက္ခ်င္ျခင္း ျပည့္ဝခ့ဲၿပီေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းမွာ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္န႔ဲျပတင္းေပါက္ကေလးတခုကို မျဖစ္မေနတပ္ေပးဖို႔ အေဖ့ကို
ေတာင္းဆိုေတာ့ အေဖကလိုလိုခ်င္ခ်င္ပဲ တပ္ဆင္ေပးခ့ဲတယ္။ အိမ္ကေလးကိုလက္သမား မငွားပဲ အေဖန႔ဲသူ႔ညီတို႔ ဝိုင္းေဆာက္ၾကတယ္။ တူ႐ိုက္သံေတြစကားေျပာသံေတြၾကားထဲမွာျပတင္းေပါက္ကေလးအေၾကာင္းေတြးရင္း ကြၽန္ေတာ္ၾကည္ႏူးလို႔။
အိမ္ကေလးၿပီးသြားေတာ့ခအရပ္ထံုးစံအတိုင္း အိမ္တက္ပြဲကေလးလုပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္အသစ္ကေလးေပၚ တက္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲက ျပတင္းေပါက္ကေလးကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေက်နပ္ေနခ့ဲတယ္။ ဒီျပတင္းေပါက္ကေလးေဘးမွာ ကဗ်ာေတြအမ်ားႀကီးေရးပစ္လိုက္ဦးမယ္လို႔ စိတ္ထဲေတြးေနမိ။ ညအိပ္ေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ျပတင္းေပါက္ကေလးျပတ့ဲဇာတ္လမ္းေတြကလည္း ရင္သပ္႐ႈေမာ ဖြယ္ရာေတြခ်ည္း။
မနက္ႏိုးလာေတာ့ အလွ်င္စလိုျပတင္းေပါက္ကေလးကိုတြန္းဖြင့္မိ။ အဲဒီမွာ လြဲေခ်ာ္မႈအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိရေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ျပတင္းေပါက္ကေလးရဲ႕ ေရွ႕တည့့္တည့္မွာ သရက္ပင္န႔ဲ ေဂြး(ေခြး)ပင္ႏွစ္ပင္က ပိတ္ကြယ္လို႔။ အိမ္ေဆာက္တုန္းကေကာ၊ ျပတင္းေပါက္တပ္တုန္းကပါ အဲဒီကိစၥကိုသတိမထားမိခ့ဲ။ စိတ္ကူးအိပ္မက္ဆိုတာ ေခ်ာ္လြဲတတ္တ့ဲသေဘာတရားပါပဲလား။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖန႔ဲအေမ ႏွစ္ေယာက္လံုးက သစ္ပင္စိုက္ဝါသနာပါသူ သစ္ပင္ခ်စ္သူေတြ ဆိုေတာ့ ျခံဝင္းတခုလံုး သရက္ပင္၊ ေဂြး(ေခြး)ပင္၊ ကြမ္းသီးပင္၊ သၾကားသီးပင္၊ ပိႏၷဲသီးပင္စတ့ဲ
အပင္ႀကီးေတြန႔ဲ မုန္႔ညင္း၊ ကန္႔လန္႔ဆိုင္၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ဆူးပုတ္ စတ့ဲအပင္ေသးေတြေကာ ပန္းပင္ေတြပါ ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္စိုက္ထားၾကတယ္။
သူတို႔အပင္ေတြကိုထိဖို႔မလြယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ျပတင္းေပါက္ကေလးေရွ႕က အပင္ႏွစ္ပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ခုတ္လွဲပစ္ဖို႔မလြယ္။
ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ကူးေတြ ေရစုန္ေမ်ာသြားသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ျပတင္းေပါက္ကေလးရဲ႕ေရွ႕ကသစ္ပင္တံတိုင္းေၾကာင့္ လမ္းကေလးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မျမင္ရေတာ့ဘူး။ လမ္းေပၚကျမင္ကြင္းေတြကိုလည္း ခုတင္ေပၚကေန လဲေလ်ာင္းၿပီး ၾကည့္လို႔မရေတာ့ဘူးေလ။ ဘဝမွာေမွ်ာ္လင့္သေလာက္မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သင္ခန္းစာ ရခ့ဲသလိုပါပဲ။ ျပတင္းေပါက္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္မခ်စ္ေတာ့ပါ။ ျပတင္းေပါက္ကေလးကိုကၽြန္ေတာ္မဖြင့္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အကုန္ရရင္ရ မရရင္တခုမွမလိုခ်င္တ့ဲ ကၽြန္ေတာ့္အတၱဟာ မွားလားမွန္လား ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့။
တစ္ရက္။ မိုးရြာၿပီးစမနက္ခင္းတခုမွာ အမွတ္တမ့ဲ ျပတင္းေပါက္ကေလးကို ဖြင့္လိုက္မိတယ္။ မိုးစက္ေတြတြဲခိုေနတ့ဲသစ္ရြက္ေတြန႔ဲ ကၽြန္ေတာ့္ျပတင္းေပါက္ကေလးကိုပိတ္ထားတ့ဲ သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ဟာ စိမ္းဝင့္လို႔။
မိုးရြာၿပီးစဆိုေတာ့ သစ္ရြက္ေတြရဲ႕ အေရာင္အဆင္းကရိွရင္းစြဲထက္ လြင္လြင္ကေလး စိမ္းစိုေနၾကတယ္။ အဲဒီအစိမ္းကို တေမ့တေမာေငးေနတုန္းေနေရာင္ျခည္ဟာ သစ္ပင္ေတြအေပၚ ထိုးက်လာ။ သစ္ရြက္ကေလးေတြရဲ႕ အစိမ္းဟာ လင္းခနဲ လက္လက္သြားၾကၿပီး သစ္ရြက္ေတြကို တြဲခုိေနတ့ဲမိုးစက္ေတြကလည္း ေနေရာင္ေၾကာင့္ လင္းလက္ေနၾကေတာ့တယ္။
မွင္တက္စြာ ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာရေပါ့။ တခါတခါက် ကၽြန္ေတာ္တို႔အဆိုးလို႔လက္ခံထားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားမိတ့ဲေကာင္းမြန္မႈေတြ ျဖစ္လို႔ေနတာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ္ရရိွခ့ဲတ့ဲအရာထက္ ကိုယ့္လိုခ်င္မႈကိုသာ အာသာငမ္းငမ္းေမွ်ာ္လင့္ေနခ့ဲသူပါလား။ ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားအာဟာရထဲက ျပတင္းေပါက္ကေလးကို သြားသတိရမိတယ္။ အုတ္နံရံႀကီးကာထားတ့ဲၾကားကပဲ အေကာင္းျမင္တတ္သူက ေလာကရဲ႕ အလွတရားကိုခံစားမိၿပီး သူ႔နံေဘးကလူကိုပါ စိတ္ႏွလံုးရႊင္လန္းေစခ့ဲတယ္မဟုတ္လား။ ခ်စ္တ့ဲမ်က္လံုးန႔ဲၾကည္လင္တ့ဲ
ႏွလံးုသားမရိွရင္ ေလာကဟာ ဘယ္မွာ ေနေပ်ာ္စရာေကာင္းပါေတာ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ျပတင္းေပါက္ ကေလးကို ခ်စ္တတ္လာခ့ဲပါၿပီ။ သစ္ပင္တံတိုင္းေတြရဲ႕အလွတရားကိုလည္း ခံစားတတ္ခ့ဲပါၿပီ။ ေလာကကိုဆက္လက္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖို႔ ျပတင္းေပါက္ကေလးေဟာတ့ဲတရားကုိ နာၾကားသင္ယူပါဦးမယ္။ ။
လင္းသက္ၿငိမ္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
