>
ဇူလုိင္ ၁၄၊ ၂၀၁၁
သူက ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြကို အေပၚမႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး …
“ဒီလိုဗ်။ က်ဳပ္ေနာက္ပိုင္း မ်က္လွည့္ပညာကို သိပ္လိုက္စားသြားတယ္။ လမ္းေဘးမွာ မ်က္လွည့္ျပ ေဆးညာေရာင္းတာေလာက္နဲ႔ မေက်နပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ စဥ္းစားၾကည့္ က်ဳပ္တို႔လမ္းေဘးမွာ မ်က္လွည့္၀ိုင္းစၿပီဆို ပထမေတာ့ တကယ္မ်က္လွည့္ေလးေတြျပတာေပါ့ ေနာက္လူလည္းမ်ားလာၿပီ၊ အံုလာၿပီဆိုရင္ တခါထဲ ဖာထဲကို စပါးႀကီးေႁမြႀကီးထည့္ ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ၿပီး ကတၱီပါ နီရဲရဲနဲ႔ အုပ္ထားလိုက္တယ္။ အေပၚမွာ လူအ႐ုိးေခါင္းတခုတင္ထားၿပီး ႏွင္းဆီပန္းတပြင့္ကို အ႐ုိးေခါင္းခြံေပၚထိုးထားလိုက္။ ေနာက္ ဘင္နဲ႔ လင္းကြင္း နာနာတီး ေဇာ္ကနီ၊ ေဇာ္နက္ေတြလာစမ္း … ကိုယ္ရွိမွ ကိုယ္စား ဘယ္ေဆြမ်ိဳးမွ အားမကိုးနဲ႔ ဟိတ္ … ခ်ေလာင္းဆိုၿပီး ဒီဖာထဲက စပါးႀကီးေႁမြဟာ မၾကာခင္မွာ လဒအျဖစ္ ေျပာင္းသြားမယ္ဆိုၿပီး ရွင္သီ၀လိ႐ုပ္ထုေလးေတြလိုက္ေ၀ၿပီးရင္ ရတဲ့လူက ကံေကာင္းတဲ့လူျဖစ္ၿပီး ဘုရားတည္ဖို႔၊ သာသနာျပဳဖို႔ဆိုၿပီး၊ အလွဴေငြလိုက္ေကာက္တာပဲ။ ရွင္သီ၀လိ လက္တဆစ္ေလးထုထားတာရတဲ့လူတိုင္းက ေပးၾကတာပဲ။ ေဟာ ၿပီးရင္ ကခ်င္ျပည္ ေရခဲေတာင္ေပၚက မေရာ့ျမစ္ကိုေရာင္း၊ လူေတြက ဖာထဲက ေႁမြႀကီး လဒျဖစ္မျဖစ္ကိုပဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ၿပီးေဆး၀ယ္ၾကနဲ႔ ေစာင့္တာပဲ။ ေဟာ အားလံုးေရာင္းလည္းၿပီးေရာ ေနာက္ေန႔က်မွ ဆက္ျပမယ္ေျပာၿပီး ပြဲသိမ္းလိုက္ေရာ။ လူေတြက မေက်မနပ္နဲ႔ ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႔ ေျပာၿပီးျပန္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ က်ဳပ္တို႔ကို ေျဗာင္ဆဲတာဆိုတာမရွိဖူးဗ်။ ဟုတ္တယ္ေလ က်ဳပ္တို႔က လိမ္ေနတာေလ။ လူလယ္ေခါင္မွာ ေျဗာင္လိမ္ေနတာ။ ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္စားေလ။ ပြဲကၿပီးသြားၿပီ။ အားလံုး ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္သြားၾကတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕က ေစ်းလာရင္း ၀င္ရပ္ေငး၊ တခ်ဳိ႕က အလုပ္ကလမ္းၾကံဳလို႔၀င္ေငး၊ တခ်ဳိ႕က် အလုပ္ကိုမရွိလို႔ လမ္းေဘးမ်က္လွည့္၀င္ထိုင္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့လည္း ၿပီးသြားတာပါပဲဲ။ ဒါ က်ဳပ္တို႔ ဗမာေတြရဲ႕စိတ္ပဲဗ်။ စကားေတာင္ရွိေသးသဗ်။ ပြဲၿပီးမီးေသ။ ေနာက္ေကာက္႐ုိးးမီးဆိုတာေတြေလ”
သူေမာသြားၿပီး လဘက္ေရၾကမ္းတခြက္ငွဲ႔ေသာက္ေနသည္။ က်ေနာ္က …
“ေနဦး ခင္ဗ်ား ႏိုင္ငံျခားေတြ ဘာေတြ သြားၿပီး မ်က္လွည့္ျပေသးဆို။ က်ေနာ္ တီဗီြထဲေတြ႕လိုက္ဖူးတယ္”
သူက လက္ေျဖာက္တခ်က္တီးထဲ့ၿပီး ….
“မွန္လိုက္ေလဗ်ာ။ က်ဳပ္က ဒီလိုဗ်။ လမ္းေဘးမ်က္လွည့္ျပ ေဆးညာေရာင္းစားေနရတာကို ၾကာလာေတာ့ ၿငီးေငြ႕လာတယ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေရးရာေပါ့ေလ။ လူ႔သေဘာသဘာ၀ေတြကို နားလည္လာတယ္။ က်ဳပ္ဆရာရဲ႕ ေပ်ာ့ကြက္ဟာကြက္ေတြကိုလည္း ျမင္လာတယ္။ ငါသာဆို ဒီေပ်ာ့ကြက္ေတြကို ဖာလိုက္မယ္ေပါ့။ ငါေတာ့ ဒီလိုပဲ လမ္းေဘးမ်က္လွည့္ဆရာဘ၀နဲ႔ အ႐ိုးထုတ္လို႔မျဖစ္ဖူးလို႔ ေတြးလာမိတယ္ဗ်။ ေနာက္တိုတိုဆိုၾကပါစုိ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္တေန႔ မႏၱေလး ပန္တ်ာ၀င္းထဲမွာလာျပတဲ့ အိႏိ္ၵယကလာတဲ့ ပီစီေဆာ္ကာ မ်က္လွည့္ပြဲကိုသြားၾကည့္သဗ်ာ။ အပါးပါး က်ဳပ္တုိ႔ လမ္းေဘးမွာျပေနတာက ပမႊားဆိုတာသိလာရတယ္။ ဘယ္နဲ႔ဗ်ာ … ဒီကုလားႀကီးက သားသားနားနားနဲ႔ စတိတ္ခံုေပၚမွာ ဟိတ္နဲ႔ဟန္နဲ႔ လူေတြကို ေဟာက္လိုက္ဟန္ျပလိုက္နဲ႔ တည္တည္ႀကီးမ်က္လွည့္ေတြျပေနတာ။ လူေတြက သူ႔ကိုပိုက္ဆံေပးၿပီး သူလိမ္တာကိုသြားၾကည့္ေနၾကတာဗ်။ ေအာင္မယ္ လက္ခုတ္မ်ားေတာင္တီးတဲ့ၿပီး ၾသဘာေပးလိုက္ၾကတာ ႐ံုကြဲမတတ္ပဲ။ ဒီမွာတင္ က်ဳပ္ သင္ခန္းစာတခုရလိုက္တယ္ဗ်။ လူေတြက လူလယ္ေခါင္မွာ ခမ္းခမ္းနားနားနဲ႔ ခပ္တည္တည္လိမ္ျပရင္ လိမ္မွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ လက္ခံၾကတယ္ဆိုတဲ့ အသိပဲ။ အဲဒီည ပီစီေဆာ္ဒကာမ်က္လွည့္ပြဲကအျပန္ က်ဳပ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ တေန႔ ဒီလို တိုင္းျပည္နဲ႔ခ်ီၿပီး မ်က္လွည့္ျပႏိုင္တဲ့လူျဖစ္ရမယ္လုိ႔ေလ။ က်ဳဳပ္ ဘုရားႀကီးသြားၿပီး ဆုေတာင္းတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ က်ဳပ္တုိ႔ေနာက္ပိုင္း ႐ံုပြဲေလးေတြကို ဘုရားပြဲေတြမွာလိုက္ျပတယ္”
သူ႔ေနာက္က ငတိႏွစ္ေကာင္ အမွီလိုက္ ဟဲဟဲ … လုပ္လိုက္ၾကသည္။
“က်ဳပ္ကဘာရမလဲ။ ဆရာကို ကန္ထုတ္ၿပီး တစင္ေထာင္တာပဲ။ ဆရာလည္း အေသမေျဖာင့္ရွာပါဖူး။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ။ သူညံ့လုိ႔ သူခံရတာပဲ။ က်ဳပ္က တသက္လံုး သူ႔တပည့္လုပ္ၿပီး သူေပးတာပဲ စားေနရမလားဗ်”
သူေဒါသနည္းနည္းထြက္လာပံုရၿပီး ေတာက္ကနဲ တခ်က္ေခါက္လိုက္ကာ စားပြဲေပၚ လက္၀ါးျဖင့္ ဘုန္းဆို႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ေနာက္က ႏွစ္ေကာင္လည္း လန္႔ျဖတ္သြားၿပီး ရန္သူကိုရွာသလို ေဘးဘီကိုၾကည့္ကာ တိုက္ခိုက္ေတာ့မည့္ဟန္ ျပင္ထားလိုက္ၾကသည္။ မ်က္ခြက္ေတြကလည္း သူ႔ဆရာႀကီးလို ေဒါသျဖစ္ဟန္မ်က္လံုးႀကီးေတြ ျပဴးထြက္ေနၾကေလ၏။ ေနာက္မွ သူက …
“က်ဳပ္ ေနာင္တမရပါဖူး။ ေၾကာက္ရင္္လြဲ ရဲမင္းျဖစ္တဲ့ေလ။ ၀က္ျဖစ္မွ ေခ်းေၾကာက္ေနလုိ႔ျဖစ္မလား။ က်ဳပ္အလုပ္ကိုက မ်က္လွည့္ဆရာ လူေတြကိုလိမ္ျပစားတဲ့အလုပ္။ ဘယ္မွာ သမာအာဇီ၀ျဖစ္မလဲ ဘုရားေဟာနဲ႔ကိုက္လားဗ်။ ဒါေပသိ လက္ေတြ႕မယ္ က်ဳပ္က ဘုရားတရားကို မေမ့ပါဘူး။ ရတဲ့ထဲကေန ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလွဴပါတယ္ဗ်။ ဒါ က်ဳပ္၀ါဒပဲ။ အလုပ္က အလုပ္ပဲ ။ က်ဳပ္ဆရာကိုကန္ထုတ္ၿပီး က်ဳပ္လည္း တပည့္ေတြေမြးရေတာ့ တာေပါ့ ။ က်ဳပ္က ခ်ာတိတ္ေတြကို ရွာေမြးတယ္။ ေက်ာင္းပညာ ဘာညာ တတ္တယ္ဆိုတဲ့ေကာင္မ်ဳိးမရွာဘူး။ က်ဳက္ထက္ပိုတတ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ အတန္းပညာမတတ္တဲ့ေကာင္ရွာတယ္။ က်ဳပ္ကို ကလန္မယ့္ေကာင္လား၊ စားကြက္လုမယ့္ေကာင္လား၊ ၾကည့္တယ္။ ငတံုးဆို ပိုသေဘာက်တယ္။ ဒါမွ က်ဳပ္ခိုင္းလုိ႔ရမွာကိုး။ က်ဳပ္ထက္ ေတာ္ေန တတ္ေနရင္ ေမာင္းထုတ္လိုက္တာပဲ။”
”သူက က်ဳပ္အလုပ္ကို လုစားသြားမယ္ေလ။ မႈတ္လား။ ခင္ဗ်ား အခုေတြ႕တာ ကံေကာင္းတယ္မွတ္က်ဳပ္နဲေတြ႕ရဖို႔ လြယ္မွတ္လုိ႔။ က်ဳပ္က မန္းေလးလာဘုရားဖူး ယၾတာလုပ္ဖို႔ေရာက္တုန္း၊ ခင္ဗ်ားကိုသတိရလုိ႔ ႐ံုေတာႀကီးက ထြန္းဦးစာအုပ္ဆိုင္၀င္ၿပီး၊ ထြန္းဦးေမးလိုက္လုိ႔ ၿမိဳ႕သစ္က ဒီလဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဒီအခ်ိန္ ခင္ဗ်ားရွိမွန္းသိလုိ႔ လိုက္ခ်လာတာ။ ေတာ္တယ္မႈတ္လား ဟဲဟဲ.. ဟဲဟဲ …”
ထံုးစံအတိုင္းပဲ သူ႔ေနာက္ကေကာင္ေတြ လိုက္ၿပီးဟဲၾကျပန္ရာ က်ေနာ္က အျမင္ကပ္လာေလသည္။
“ကဲပါ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္ငံျခားသြားျပတာလဲ ဆိုစမ္းပါဦး”
သူက အကြက္ဆိုက္ၿပီဆိုေသာဂိုက္ျဖင့္ သူ႔ပီတိကိုမဖံုးႏိုင္ဘဲ ပါးစပ္တြင္ စီးက်လာေသာသြားရည္မ်ားကို သူ႔လက္ေခ်ာင္း တုတ္တုတ္တိုတို ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးမ်ားျဖင့္ သုတ္ခ်လိုက္ကာ သူ႔ပိုးပုဆိုးကိုသုတ္ခ်လိုက္ပံုက အညာသား ေတာသားဂိုက္ မေပ်ာက္ေသးေၾကာင္းကို ျပလိုက္ေလသည္။ သူ႔သြားေတြကလည္း ကြမ္းေခ်းမ်ားျဖင့္ မည္းခ်ိတ္ညစ္ပတ္ေနသည္။
“ဒီလိုဗ်။ က်ဳပ္က ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ နာမည္ႀကီးလာတယ္ေလ။ ႐ံုသြင္းၿပီးျပလာတာ ႐ံုက ဇာတ္႐ံုေလာကႀကီးတယ္။ ဇာတ္ပြဲေတြနဲ႔အၿပိဳင္ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္နာမည္ႀကီးလာေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္က မ်က္လွည့္ဆရာအဖြဲ႕က ဖိတ္တယ္ဗ်။”
”သူတုိ႔ကေတာ့ဗ်ာ မ်က္လွည့္ဆရာအႀကီးစားေတြပဲ က်ဳပ္လက္ဖ်ားခါရတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ေတြ႕မွ က်ဳပ္က ေက်ာင္းသားျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ သူတုိ႔ဆီက မ်က္လွည့္ပညာေတြ က်ဳပ္အေတာ့္ကို ႏွစ္ေပါင္း ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ေလ့လာလိုက္စားရတယ္။ ဒါနဲ႔ အခုျပန္လာေတာ့ တ႐ုတ္ကရတဲ့နည္း အင္ဒိုနည္းေတြနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕ေခါင္း ေပါင္းလိုက္ေတာ့ လူတိုင္းလက္ဖ်ားခါရတဲ့ မ်က္လွည့္ဆရာႀကီးအျဖစ္နဲ႔ က်ဳပ္စားေနရေတာ့တာေပါ့။ ဟီဟီး…”
သူေမာသြားၿပီး လၻက္ရည္ခြက္ထဲက လဘက္ရည္အက်န္ေလးကို ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ေနာက္ကႏွစ္ေကာင္ကလည္း သြားေတြလိုက္ျဖဲျပေနၾကေလ သည္။
“ဒါနဲ႔ အခု ခင္ဗ်ား မ်က္လွည့္မျပေတာ့ဖူးဆို။ ဟိုတေလာက ၾကားလိုက္ပါတယ္”
သူက နဖူးေပၚကေခၽြးသီးမ်ားကို အိတ္ေထာင္ထဲက လက္ကိုင္ပု၀ါကိုထုတ္ၿပီး သုတ္ခ်လိုက္သည္။ ေနာက္လွည့္ၿပီး …
“ေရခဲစိမ္တာ၀ါမွာစမ္း ” ဟု လွည့္ေျပာလိုက္ရာ သူ႔ေနာက္က ထိပ္ေျပာင္က ”ေဟ့ .. ေရခဲစိမ္တာ၀ါတခုယူခဲ့ေဟ့ ” ဟု စားပြဲထိုးေလးကို လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။
သူကေတာ့ သတိအေနအထားျဖင့္ ျပန္ရပ္ေနသည္။ စားပြဲထိုးေလးေရာက္လာၿပီး အဖိုးႀကီးကို ေရခဲစိမ္တာ၀ါေလးေပးလိုက္ေသာအခါ သူက တာ၀ါေလးျဖင့္ အဆီျပန္ေနေသာ မ်က္ခြက္ညိဳညစ္ညစ္ေဖာင္းေဖာေဖာႀကီးကို သုတ္ခ်ေနသည္။ ၿပီးမွ …
“ေအးဗ်။ က်ဳပ္အသက္လည္းႀကီးၿပီ။ က်ဳပ္ရွာေဖြထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကလည္း ႏွစ္ (၁၀၀) စားမကုန္ပါဘူး။ သားသမီးေတြလည္း အေမြခြဲေပးထားၿပီးၿပီ။ က်ဳပ္ပိုင္တဲ့ ျခံေတြ၊ လယ္ေတြ၊ တိုက္ေတြ၊ ေဒၚလာေတြ၊ ေရႊစိန္ အို ဘယ္ေလာက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ရာဘာျခံေတြလည္း ဧကေထာင္ ခ်ီေနတယ္။ ထားေတာ့။ က်ဳပ္ ဘာလုပ္ေတာ့မလဲဗ်ာ။ ဘ၀ကူးေကာင္းေအာင္ ဘုရားတရားလုပ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္အလုပ္ကို က်ဳပ္ရဲ႕ မ်က္လွည့္ ပညာေတြကို က်ဳပ္ရဲ႕တပည့္ (သူ႔ေနာက္ဘယ္ဘက္က ထိပ္ေျပာင္ကိုလွည့္ၿပီး) သူ႔ကိုလႊဲထားလိုက္ေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ဇာတ္ခံုေပၚတက္ၿပီး မျပေတာ့ဖူး။ က်ဳပ္တပည့္သူက ဆက္ျပလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္ျပခဲ့တုန္းကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားစတိုင္ေပါ့ဗ်ာ။ ကုတ္နဲ႔ေဘာင္းဘီနဲ႔ ဥေရာပ၀တ္စံုအျပည့္နဲ႔ေပါ့။
ဟို ေဒးဗစ္ေကာပါဖီးလိုေပါ့ ။ မ်က္လွည့္ပြဲက မ်က္လွည့္ၾကည့္ေနရသလိုမဟုတ္ဘဲ ေတးဂီတနဲ႔ အျပင္အဆင္နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ လွလွပပေလးေတြနဲ႔ဆို ၾကည့္ေကာင္းတာေပါ့။ ျပဇာတ္ကေနသလိုေပါ့။ အခုက်ဳပ္တပည့္ေတြကိုေတာ့ ေခတ္ကေျပာင္းၿပီမႈတ္လား။ ျမန္မာဆန္ဆန္ အမ်ဳိးသားဟန္ေပါ့ဗ်ာ။ ေတာင္ရွည္နဲ႔ ဘာနဲ႔ေရွးကျမန္မာႀကီးေတြစတိုင္ဂိုက္နဲ႔ ဇာတ္စင္ေပၚမွာ ဆက္ျပခိုင္းတယ္။ ဒါမွလည္း လူေတြမ်က္လံုးထဲ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ႐ုိးရာလည္းဆန္တာေပါ့ေနာ။ အမ်ဳိးသားဟန္ေပါ့ေလ ဟဲဟဲ။ ခက္တာက လူေတြပဲ။ က်ဳပ္က မ်က္လွည့္ဆရာဗ်။ မ်က္လွည့္ဆရာဆိုတာက တသက္လံုးလိမ္စားလာတာ။ လူေတြကို ေျဗာင္ျပၿပီးေျဗာင္လိမ္စားတာ။ သူတုိ႔ဘာသာ က်ဳပ္ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီးၾကည့္ေနၾက တာ။ က်ဳပ္က လူေတြေရွ႕မွာရပ္ၿပီး လိမ္ျပေနရတာ။ မႈတ္ဖူးလား။ မခက္ဖူးလား။ ဒါနဲ႔မ်ားဗ်ာ က်ဳပ္ကို လိမ္စားတယ္တဲ့ေျပာေသးတာ။ ဟီဟီး … ေဟးေဟး မ်က္လွည့္ဆရာဗ် လိမ္ျပေနတာေပါ့။ ဆရာ၀န္က ေဆးကုရမွာပဲ။ ေက်ာင္းဆရာက စာသင္ရမယ္။ က်ဳပ္က မ်က္လွည့္ဆရာဗ် ”
“ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားအခုဘယ္ျပန္မွာလဲ”
“က်ဳပ္အိမ္ျပန္မယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားကိုဖိတ္ပါတယ္ ၾကံဳတ့ဲအခါ၀င္ခဲ့ေပါ့” ဟုေျပာရင္း သူ႔လက္ကိုင္အိတ္ထဲက လိပ္စာကဒ္ေလးတခုက်ေနာ့္အား ထုတ္ေပးသည္။ က်ေနာ္က လိပ္စာကဒ္ေလးကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး စိတ္ထဲ ဘ၀င္မက်တာမို႔ …
“ခင္ဗ်ားကို မ်က္လွည့္ဆရာႀကီးဆိုၿပီး ႏိုင္ငံျခားကေတာင္ ခ်ီးက်ဴးေနၾကတာ။ အခု က်ေနာ့္ကိုလက္ေတြ႕တခုေလာက္ မ်က္လွည့္ျပၿပီး လိမ္ျပပါလား ၾကည့္ခ်င္လုိ႔” ဟု က်ေနာ္က သူ႔ကိုေျပာလိုက္မိေလသည္။
သူက အားရပါးရရယ္လိုက္သည္။ အသံေတာင္မွထြက္လုိ႔ သူ႔တပည့္ေတြကပါ လိုက္ရယ္လိုက္ၾကေတာ့ ဆိုင္ထဲ တ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနေလသည္။ ေဘးစားပြဲကလူေတြကလည္း လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ သူက မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ရယ္ၿပီးေနာက္ စားပြဲေရွ႕ထရပ္လိုက္သည္။ ပုဆိုးျပင္၀တ္ရင္း ကဲသြားၾကမယ္ဟု သူက တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ေျပာလိုက္သည္။ ငနဲႏွစ္ေကာင္က သူ႔ေနာက္က ကုတ္ကုတ္ကုတ္ကုတ္ျဖင့္လိုက္သြားၾကသည္။ က်ေနာ္က တအံ့တၾသျဖင့္ ေငးက်န္ေနရစ္တုန္း သူကေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး …
“ကိုေအာင္ဒင္ .. က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္လုိ႔ေနာ္ … ေနာက္တဲ့အေနနဲ႔ မ်က္လွည့္ျပခဲ့ၿပီးၿပီ … သြားၿပီဗ်ဳိ႕” ဟု ေနာက္လွည့္ေျပာရင္း ထြက္သြား ေတာ့ေလသည္။
သူကားေပၚတက္ၿပီး လက္ျပထြက္သြားေသာအခါ က်ေနာ္ေငးၿပီးက်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ ဒီေကာင္ ဘာလဲဟ။ မ်က္လွည့္ျပပါဆိုတာကို မျပဘဲ ထြက္သြား တယ္ဟု စိတ္ထဲေျပာလိုက္ၿပီး ခံတြင္းခ်ဥ္လာသျဖင့္ စားပြဲေပၚက လန္ဒန္တလိပ္ေကာက္ၿပီး မီးညႇိလိုက္သည္။ သူ႔အေၾကာင္္းေတြကို က်ေနာ္ ႐ုပ္ရွင္ ကားတကား အေႏွးျပကြက္ျဖင့္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္သလို ေတြးေနမိေလသည္။ က်ေနာ္ဆိုင္တြင္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ဆက္ထိုင္ၿပီး ျပန္မည္ေတြး မိေသာအခါမွ စားပြဲထိုးေလးကိုလွမ္းေခၚလိုက္မိသည္။
စားပြဲထိုးေလးေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔၀ိုင္းကိုရွင္းဖို႔ပိုက္ဆံတြက္လိုက္ေတာ့မွ က်ေနာ္အိတ္ေထာင္ထဲတြင္ မ်က္လွည့္ဆရာစားေသာက္သြားေသာ က်သင့္ေငြကိုရွင္းဖို႔ ေငြမေလာက္ေၾကာင္းသိေတာ့သည္။
သူမ်က္လွည့္ဆရာႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္သိလိုက္ရေလသည္။