>
နယ္စပ္လမ္းက ဝမ္းတထြာ – ၁၅
(ေရဒီယိုဖရီးေအးရွား ပင္တိုင္အစီအစဥ္)
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ
မတ္ ၉၊ ၂၀၁၀
ထိုင္းႏိုင္ငံ မယ္ဆိုင္ၿမိဳ႔နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႔ကို ရွမ္းျပည္နယ္အေရွ႔ပိုင္းမွာရွိတဲ့ နမ့္ဆိုင္ေခ်ာင္းက နယ္နိမိတ္ အျဖစ္ ပိုင္းျခားထားေပမယ့္ နမ့္ဆိုင္ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ေဆာက္ထားတဲ့ ထိုင္း–ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႀကီးကေတာ့ မယ္ဆိုင္ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႔ႏွစ္ၿမိဳ႔ကို ေပါင္းကူးေပးေနရံုမက ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႔ ဘဝကိုပါ မီးေမာင္းထိုးျပေနတာပါ။
တံတားႀကီးရဲ႔ ဟိုဘက္ထိပ္၊ ဒီဘက္ထိပ္မွာ တာဝန္ရွိသူေတြက ႏွစ္ႏိုင္ငံ ကုန္ပစၥည္းနဲ႔ လူအဝင္အထြက္ကို ေစာင့္ ၾကပ္၊ စစ္ေဆး၊ ကန္႔သတ္၊ တားဆီးေနၾကေပမယ့္ တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကေတာ့ ဘယ္လို အကန္႔ အသတ္၊ အတားအဆီးေတြရွိပါေစ မိုးလင္းလို႔ မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္တာနဲ႔ တံတားႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔၊ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းကို ကူးဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။
သူေတြကေတာ့ မယ္ဆိုင္ ဘက္ကမ္းကို ကူးၾကမဲ့ ေခါင္းရြက္ဗ်တ္ထိုး ေစ်းသည္ေတြ၊ ကုန္သည္ေတြ၊ ပြဲစားေတြပါ။ ရွမ္းျပည္နယ္၊ မႏၱေလးတိုင္း၊ မေကြးတိုင္းနဲ႔ စစ္ကိုင္းတိုင္း ေနရာေဒသေပါင္းစံုကေန အပူေသာကေပါင္းစံုနဲ႔ လာၾကတဲ့ လူေတြ ကလည္း မယ္ဆိုင္ဘက္ကမ္းကို ကူးဖို႔ တံတားႀကီးရဲ႔ ထိပ္မွာ စီတန္းေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတာပါ။ ဒီလူေတြကေတာ့ မယ္ဆိုင္၊ ခ်င္းရိုင္၊ ခ်င္းမိုင္စတဲ့ၿမိဳ႔ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ သား၊ သမီး၊ တူ၊ တူမနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ဆံုဖို႔၊ လုပ္အား ခေငြယူဖို႔ တံတားႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနရတာပါ။
မနက္လင္းတာနဲ႔ တံတားထိပ္မွာ အပူေပါင္းစံုတဲ့ လူေပါင္းစံုကို ေတြ႔တယ္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က သတင္းေပါင္းစံု လည္း ၾကားရတယ္လို႔ ေဖာက္သည္ ခ်သူကေတာ့ တာခ်ီလိတ္ကေန မယ္ဆိုင္ကို ေန႔တိုင္းေစ်းေရာင္းထြက္တဲ့ ဦးထီးဆိုိင္ပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။
“မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္တာနဲ႔ တံတားထိပ္မွာ ကုန္သည္၊ ပြဲစား၊ သူေတာင္းစား၊ ဘိန္းစား၊ သူခိုး၊ ပုလိပ္ဆိုးနဲ႔ မင္းဆိုး မင္းညစ္ေတြရဲ႔ သတင္းစံု အကုန္ၾကားရေတာ့တာပဲ။ နယ္စပ္ကို ေရာက္လာၾကတယ္ဆိုထဲက အပူေသာကကိုယ္စီနဲ႔ ေရာက္ လာၾကတာ။ က်ေနာ့္လည္း က်ေနာ္အပူနဲ႔ က်ေနာ္ပဲ”လို႔ ဦးထီးဆိုင္က ေျပာပါတယ္။
ဦးထီးဆိုင္ဟာ မိသားစုဝင္(၇)ဦးရဲ႔ ဝမ္းေရးျပႆနာကို ေစ်းေရာင္းၿပီး ေျဖရွင္းေနသူပါ။ ဇာတိနယ္မွာ ယက္ကန္းနဲ႔ ေရႊခ်ည္ထိုး၊ ေငြခ်ည္ထိုးလုပ္ငန္းကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလုပ္ခဲ့တဲ့ ဦးထီးဆိုင္ဟာ အခုေတာ့ မယ္ဆိုင္ၿမိဳ႔က ကမ္းနားလမ္း တေလွ်ာက္မွာ ေရာင္စံုေက်ာက္မ်ဳိးစံုနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဆြဲႀကိဳး၊ လက္ေကာက္၊ နားကတ္စတဲ့ ဖင္စီပစၥည္းေတြကို လက္ေပြ႔ေရာင္း ပါတယ္။
ဒီလိုေရာင္းတဲ့အတြက္ တံတားျဖတ္္ခ၊ ပုလိပ္ဖိုးနဲ႔ ထမင္းဖိုးဖယ္ၿပီးရင္ တေန႔ကို ဘတ္ ၁၅ဝ၊ ၂ဝဝ၊ ၂၅ဝ ေလာက္ က်န္တယ္လို႔ ဦးထီးဆိုင္က ေျပာပါတယ္။
“က်ေနာ့္အလုပ္က ေမာင္ေပါက္က်ဳိင္းရဲ႔ စကားလိုပဲဗ်၊ လမ္းမ်ားမ်ားေလွ်ာက္ရတယ္။ စကားမ်ားမ်ားေျပာရတယ္။ အဆင္ေျပသလားဆိုေတာ့ ေစ်းေရာင္းေနရရင္ေတာ့ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ေတာ့ ရေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က မိသားစုႀကီး တယ္။ မိသားစုႀကီးေတာ့ ထမင္းအိုးႀကီးတယ္။ က်ေနာ္သိပ္ၿပီး မဖ်ားရဲ မနားရဲဘူး” ဦးထီးဆိုင္က ေျပာပါတယ္။
က်န္ေက်ာင္းကလည္း ဦးထီးဆိုင္လိုပဲ မဖ်ားရဲ၊ မနားရဲတဲ့ ေစ်းသည္ေလး တဦးပါပဲ။ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ မိသားစုကို အေမအိုႀကီးနဲ႔အတူ ထမ္းပိုးေပးေနရတဲ့ က်န္ေက်ာင္းရဲ႔ အလုပ္ကလည္း လမ္းမ်ားမ်ားေလွ်ာက္မွ၊ စကားမ်ားမ်ားေျပာမွ အဆင္ေျပတာပါ။ က်န္ေက်ာင္း အေဖက ေန႔တိုင္းမူးေနတဲ့ အရက္သမား၊ အကိုအႀကီးဆံုးက ေကာ္ရူ၊ ေဆးခ် သံုးမရတဲ့သူ၊ အမတေယာက္ကလည္း ခ်င္းမိုင္မွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ္လို႔ေျပာၿပီး အစအန ေပ်ာက္သြားတာ ဒီေန႔ထိပဲလို႔ က်န္ေၾကာင္းက ၿပိဳလဲေနတဲ့ သူ႔မိသားစု အေျခအေနကို ေျပာျပပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်န္ေက်ာင္း(၆)တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရၿပီး အခ်ဥ္ထုတ္ေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ကေလး ျဖစ္လာပါတယ္။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးပြင့္တာနဲ႔ ရာသီအလိုက္ေပၚတဲ့ မက္မန္းသီ၊ မက္မြန္သီး၊ နာနတ္ သီး၊ သရက္သီး၊ ဇီးသီးစတဲ့ အသီးေတြ ဝယ္ဖို႔အတြက္ မယ္ဆိုင္ဘက္ကမ္းကို က်န္ေက်ာင္း ကူးရပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ရလာတဲ့ အသီးေတြကို ခ်ဥ္ငတ္စပ္ ေရာစပ္ ထုတ္ပိုးၿပီး လူစည္ကားတဲ့ မယ္ဆိုင္တာခ်ီလိတ္ တံတားႀကီးတဝိုက္မွာ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ သူ ေရာင္းရပါတယ္။
မယ္ဆိုင္–တာခ်ီလိတ္ နယ္စပ္မွာ အခ်ဥ္ထုတ္ေရာင္းတဲ့ က်န္ေက်ာင္းဟာ အဂၤလိပ္၊ တရုတ္၊ လာအိုနဲ႔ ထိုင္း စကား ကိုလည္း မေတာက္တေခါက္ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေစ်းေရာင္းရင္းနဲ႔ တတ္လာတဲ့ ဘာသာစကားေတြကို ေစ်းေရာင္းရင္းနဲ႔ပဲ ခရီးသြားေတြကို လမ္းျပတဲ့ အလုပ္ကိုလည္း ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို သူ လုပ္ပါတယ္။
“က်ေနာ္ ေစ်းေရာင္းရင္ တရုတ္နဲ႔ေတြ႔ရင္ တရုတ္လို ေျပာေရာင္းတယ္။ အဂၤလိပ္နဲ႔ေတြ႔ရင္ အဂၤလိပ္လိုေျပာ ေရာင္း ေတာ့ သူတို႔က က်ေနာ့္ကို သေဘာက်တယ္။ တခ်ဳိ႔ခရီးသြားေတြက သူတို႔သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို က်ေနာ္ကို လမ္းျပေခၚတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ ခရီးသြားေတြနဲ႔တိုးရင္ က်ေနာ့္ကို ဘတ္ ၅ဝ၊ ၁ဝဝ ေပးသြားၾကတယ္”လို႔ က်န္ေက်ာင္းက ေျပာပါတယ္။
ဒီိလိုေန႔ေတြကေတာ့ က်န္ေၾကာင္းရဲ႔ အိမ္ျပန္လွတဲ့ ေန႔ေတြပါပဲ။ က်န္ေက်ာင္းဟာ မိသားစုဝင္(၄)ဦးရဲ႔ ဝမ္းေရး အတြက္သာမက အေဖ့နဲ႔အကိုရဲ႔ အရက္ဖိုးနဲ႔ ေဆးဖိုးအတြက္ပါ ပူေလာင္ေနရသူပါ။ ေစ်းေရာင္းမေကာင္း၊ ခရီးသြား မရလို႔ လက္ထဲ ေငြနည္းတဲ့ေန႔ေတြဆို က်ေနာ္ အိမ္ကို မျပန္ခ်င္ဘူးလို႔ က်န္ေက်ာင္းက ဆိုပါတယ္။
မယ္ဆိုင္–တာခ်ီလိတ္ နယ္စပ္လမ္းမွာ ေငြမပါလို႔ အိမ္ျပန္ခ်င္တာ က်န္ေက်ာင္းတေယာက္ထဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တာခ်ီလိတ္ကမ္းက တံတားႀကီးရဲ႔ထိပ္မွာ နံနက္ေဝလီေဝလင္းတိုင္း စီတန္းေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္ ေဒသေပါင္းစံုက၊ အပူေသာက ေပါင္းစံုနဲ႔လာၾကတဲ့ လူေတြကလည္း ေငြမပါရင္ အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး ၿငီးတြားၾကတာပါပဲ။
မယ္ဆိုင္–တာခ်ီလိတ္ ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႀကီးသာ စကားေျပာတတ္ရင္ နယ္စပ္လမ္းကို ေရာက္လာၾကတဲ့ ျမန္မာ ျပည္သူတို႔ရဲ႔ အပူေသာကေတြကို ပိုၿပီးေျပာျပႏိုင္မွာပါ။
(ကိုဦး ဘေလာ့ဂ္ http://oothandar.blogspot.com/ မွာ သိမ္းထားတဲ့ ပန္းခ်ီေမာင္ေမာင္တင္ ပန္းခ်ီကားဓာတ္ပုံမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါတယ္)