ေတာက သပိတ္
ညီေစာလြင္
ၾသဂုုတ္ ၈၊ ၂၀၁၃
၈၈ မွာ ၿမိဳ႕ပၚမွာ ဆူပူေနတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ရြာမွာ ျပန္ေနၾကတယ္။ ျမိဳ႔ေပၚမွာေတာ့ ၀မ္းကြဲအစ္ကိုေတြက သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ၾကတယ္၊ ေခါင္းပတ္အနီေတြ စည္းလို႔တဲ့၊ ၾကားရတယ္။ တေန႔က်ေတာ့ ရြာက က်ေနာ့္အစ္မဆီကို စာပို႔လာတယ္။
“နင္တို႔လည္း သပိတ္လုပ္ၾက၊ မလုပ္ရင္ ငါတုိ႔ လာလုပ္မယ္” ဆ္ုိတာမ်ဳိး ေရးလာတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ရြာမွာ သပိတ္ေကာ္မတီ တခု ျဗဳန္းကနဲ႔ေပၚလာတယ္၊ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ က်ေနာ္ အစ္မၾကီးနဲ႔ သူ႔ငယ္ခ်င္း တေယာက္ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ ဦးေလးတုိ႔လည္း ရြာက သပိတ္မွာ အရမ္းတက္ၾကြတယ္။
ညဘက္က်ေတာ့ အိမ္မွာ မီးခြက္ကေလး ထြန္းျပီး က်ေနာ့္ အေဖက မိန္႔ခြန္းေရးေပးတယ္။ အေဖက ေတာေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆရာေဟာင္း၊ အေဖေရးေပးတဲ့ မိန္႔ခြန္းကို အစ္မၾကီးနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက အေျပာက်င့္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ့္ အသက္က ၈ ႏွစ္ဆုိေတာ့ အစ္မၾကီးက အသက္ ၂၀ အရြယ္ေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ ျမိဳ႔ေပၚက သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ ၀မ္းကြဲအစ္ကိုေတြလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ရြာကို ေရာက္ခ်လာတယ္။ ရြာထိပ္က စာသင္ေက်ာင္းမွာ မိန္႔ခြန္းေတြ ေျပာတယ္၊ ဒုိ႔အေရး .. ဒုိ႔အေရးေတြ ေအာ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကေလးတသိုက္ကေတာ့ ၾကံစားရင္း၊ ေျပာင္းဖူးစားရင္း အနားမွာ ေ၀ေလေလ လုပ္ေနတာေပါ့၊ လူစုစု စုစု နဲ႔ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။ တညေနမွာ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္စားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္းမွာ ေရဒီယိုကေန စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ဖြင့္ေတာ့တာပဲ။ လူၾကီးေတြေျပာတာကေတာ့ အာဏာသိမ္းလုိက္ျပီးတဲ့။ ေနာက္ရက္ပိုင္းတြင္းမွာ ရြာထိပ္မွာ ေခြးသံေတြ တစီစီၾကားတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဘြတ္ဖိနပ္သံ တဂြပ္ဂြပ္ၾကားတယ္၊ စစ္ေၾကာင္းေတြ ၀င္လာတယ္၊ စစ္ဗိုလ္က သပိတ္တုန္းက ေခါင္းေဆာင္လုပ္တာ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးတယ္၊ ေခၚတယ္။ က်ေနာ့္အစ္မၾကီးက မိန္းကေလးဆုိေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ဘူး။ အစ္မၾကီးရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ ရင္ဘတ္ကို လက္သီးနဲ႔ ဖြဖြ ထိုးျပီး “ ေအး.. မင္း သတိထား” လို႔ ေျပာလႊတ္လုိက္တယ္တဲ့။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာမွပဲ လူၾကိးေတြက သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ၾကတယ္။ ျမိဳ႔ ေပၚက က်ေနာ့္ ၀မ္းကြဲအစ္ကိုေတြလည္း ပုန္းေနရတယ္လို႔ ေနာက္ရက္ေတြမွာ သတင္းၾကားရတယ္။
ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။ လူၾကီးေတြက က်ိတ္က်ိတ္က်ိတ္က်ိတ္နဲ႔၊ ျပီးေတာ့ အေမတို႔ အေဒၚတုိ႔ေတြ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ခ်က္ၾကတယ္၊ ျပီးေတာ့ အုိးၾကီး အုိးငယ္နဲ႔ ထည့္ၾကတယ္၊ ျပီးေတာ့ အ၀တ္ေတြနဲ႔ အုပ္ၾကတယ္၊ ျပီးေတာ့ ရြာျပင္ကို ထြက္သြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ျပန္လာၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ တုိးတိုးေျပာၾကတယ္။
“ ငယ္ငယ္ ျဖဴျဖဴေလးေတြ. .ေရခ်ဳိးျပီး အက်ၤ ီခြ်တ္ေလးေတြနဲ႔ .. ေဘာင္ဘီတုိေလေတြနဲ႔ .. သနားလိုက္တာ။ သူတို႔ အေမေတြ စိတ္ပူေနမွာပဲ”
အေဖတို႔၊ ဦးေလးတို႔လည္း စုပ္တသပ္သပ္နဲ႔ေပါ့။
ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း သူတို႔ေတြ တအိမ္၀င္ တအိမ္ထြက္၊ တုိးတိုးတုိးတိုးနဲ႔။ အထုပ္အပိုးေတြ သယ္ျပီး၊ ေန၀င္ရီတေရာဆုိရင္ ရြာျပင္ထြက္သြားၾကျပန္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ျမိဳ႔ကေန ထြက္ေျပးလာတဲ့ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားေတြက ရြာျပင္ သိမ္ေဟာင္းတခုမွာ ပုန္းေနၾကတယ္၊ သူတို႔ေတြ နယ္စပ္ကို ထြက္ၾကေတာ့မယ္ေလ။ သိမ္မွာ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ ၾကာတယ္ထင္တယ္၊ တေယာက္စ၊ တေယာက္စနဲ႔ တရြာလံုး သိၾကတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ကေလးေတြက အစ သိၾကတယ္၊ “ဘယ္သူ႔မွ ေလွ်ာက္မေျပာရဘူး”လို႔ ဘယ္သူမွ ဘယ္သူ႔ကို မပိတ္ၾကပါဘူး။ စစ္ေၾကာင္းေတြက ရြာနားက ျဖတ္သြား ျဖတ္လာပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ သတင္းမေပးၾကဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေတာကြ်မ္းတဲ့ ဦးေလးၾကီး တေယာက္က လမ္းျပျပီး တေနရာကို ပို႔ေပးလိုက္တယ္။ တရြာလံုးလည္း လမ္းျပ အျပန္ကို ေစာင့္ၾကတယ္၊ စိတ္ပူၾကတယ္။ ပုဆိန္တလက္နဲ႔ လမ္းျပ ျပန္ေရာက္လာျပီး အားလံုး ေဘးကင္းတယ္လို႔ ေျပာေတာ့မွ စိတ္ေအးၾကတယ္။ ေတာခိုေက်ာင္းသားေတြ သြားျပီး အတန္ၾကာတဲ့အထိ ရြာထဲ အမ်ဳိးသမီးၾကီးေတြက အဲဒီအေၾကာင္းပဲ ေျပာၾကတယ္။
“ ကေလးေတြ ေတာထဲ ေထာင္ထဲမွာ ဒုကၡေရာက္မွာပဲ ”
ေနာက္ေတာ့ ရြာထဲကို မဲစြယ္တဲ့ အဖြဲ႔ေတြ တဖြဲဖြဲနဲ႔ေရာက္လာတယ္။ အဖြဲ႔တုိင္းလိုလို အိမ္မွာပဲ တည္းတယ္၊ ျပီးေတာ့ ျပန္သြားၾကတယ္၊ ရြာကလူေတြက စာအမ်ားၾကီး မတတ္ပါဘူး၊ ႏုိင္ငံေရးလညး္ အမ်ားၾကီး မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္သူ႔ကို မဲေပးရမလဲဆုိတာကို သူတို႔က ဆံုးျဖတ္ျပီးသား၊ ဒီလိုနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲက်ေတာ့ က်ေနာ္တ္ို႔ရြာမွာ ခေမာက္ကိုပဲ အျပတ္အသတ္ႏုိင္တယ္။
“ ခေမာက္ႏုိင္မွ ဟိုကေလးေတြ ျပန္လာလို႔ ရမွာ” တဲ့ေလ။
ရြာက စာမတတ္တဲ့ အေဒၚၾကီးေတြက ..။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
