(မုိးမခ) ဧၿပီ ၆၊ ၂ဝ၁၉
ကြၽန္ေတာ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရယ္ေမာျဖစ္တာ ၾကာပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ မရယ္ေမာျဖစ္ေပမဲ့လည္း မေပ်ာ္မရြင္ ျဖစ္ေနတာ ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ သာယာေနသလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပုံစံအတိုင္းပဲ ေအးေအးစက္စက္နဲ႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနထိုင္ေနတယ္လို႔ ေျပာလိုတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕နဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ တဲ့အခါ ေပ်ာ္ရႊင္စရာကို ေရႊလိုက်င္ယူေနရတာပဲကြာလို႔ ၿငီးေျပာေျပာၿပီး ခပ္ဟဟ ၿပံဳးမိတတ္ပါတယ္။ ဘဝက တိုတိုေလးပဲ၊ ရယ္စရာမရွိေပမဲ့လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ ေနရမယ္လို႔ စိတ္ကူးရွိပါတယ္။
ကမၻာေက်ာ္ဟာသ သရုပ္ေဆာင္ ခ်ာလီခ်က္ပလင္က စကားတခြန္း ေျပာဘူးပါတယ္။ ဘဝဆိုတာ အနီးကပ္ၾကည့္ရင္ ဝမ္း နည္းစရာေကာင္းေပမဲ့ အေဝးကၾကည့္ရင္ေတာ့ ရယ္စရာပါပဲတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ငဲ့ၾကည့္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ မွာ ေပ်ာ္စရာမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေဝးက ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို အားက်တယ္လို႔ ေျပာဘူး တာကို သတိရမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ကို ျပန္အားက်ေနမိတာပါပဲ။
ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာက ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေပါင္းရသင္းရမဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ မရွိေသးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္က စကား နည္းတယ္၊ တိတ္ဆိတ္တယ္၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးညံ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အၿမဲတမ္းလိုလို တေယာက္ တည္းပဲ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီလို တေယာက္တည္းေနရတာကိုပဲ မသိစိတ္က သေဘာက်ေနမိတယ္ထင္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ပဲ စာအုပ္ေတြဟာ အျမဲတမ္းလိုလို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာက အၿမဲတမ္းလိုလို စာအုပ္ေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိတာေၾကာင့္ အေျပာအဆို အရယ္အၿပံဳးနည္းသြားၿပီး တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနမိသြားတ့ဲအျဖစ္ကိုပါ။
သိပ္မၾကာေသးခင္ေလာက္ကပဲ နယ္လွည့္ၿပီး စာအုပ္ေစ်းေရာင္းပြဲ လုပ္ေနတဲ့သူေတြက ဒီကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလးကို စာအုပ္ ေစ်းေရာင္းပြဲ ငါးရက္လာလုပ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေတာ္ဝမ္းသာသြားမိတယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာက စာအုပ္ဆိုင္တဆိုင္မွ မရွိ သလို စာၾကည့္တိုက္လည္း ေကာင္းေကာင္းမရွိဘူးေလ။ ျပန္ၾကားေရးနဲ႔ ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးဌာနမွာ စာၾကည့္တိုက္ လုပ္ ထားတယ္ဆိုေပမဲ့လည္း အျဖစ္သေဘာေလာက္ပါပဲ။ စာဖတ္တဲ့သူမရွိသလို စာအုပ္ကလည္း စုံစုံလင္လင္ မရွိဘူး ထင္ပါ တယ္။
စာအုပ္လာေရာင္းၾကတဲ့အထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သိတဲ့ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕လည္းပါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ေစ်းေရာင္းပြဲမွာ ဝိုင္းဝန္းကာ ေရာင္းေပး၊ လိုအပ္တာ ကူညီေပးျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔အဖြဲ႔က တၿမိဳ႕ၿပီး တၿမိဳ႕ စာအုပ္ေစ်းေရာင္းပြဲ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ သူ ေတြပါ။ ၿမိဳင္ၿမိဳ႕ကေန ဒီၿမိဳ႕ကို ကူးလာၾကတာပါ။ ၿမိဳင္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး ေရာင္းရတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ ေရာင္းရဖို႔ အရမ္းႀကီး ေမွ်ာ္လင့္မထားဖို႔ ကြၽန္ေတာ္က ႀကိဳေျပာထားရပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာက စာဖတ္တဲ့ သူက သိပ္မရွိသလို ေငြကိုလည္း သိပ္ၿပီး မသုံး ႏိုင္ၾကပါဘူး။ စာအုပ္တအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ၾကည့္ ျမည္းၾကည့္ၿပီးလို႔ ႀကိဳက္လို႔ ဝယ္မယ္လည္း လုပ္ေရာ ေစ်းက သုံးေထာင့္ငါးရာ၊ ေလးေထာင္ေလာက္ဆုိရင္ တြန္႔ခနဲ႔ျဖစ္သြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေစ်းထဲက ကြၽန္ေတာ့္ မိန္းမဆိုင္မွာလည္း အခုလိုမ်ိဳး ႀကံဳဘူးပါတယ္။ သူတို႔ ဝယ္ေနၾက ပစၥည္းေလးတခု ငါးဆယ္၊ တစ္ရာ ေစ်းတက္သြားတယ္ ဆိုရင္ မဝယ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး၊ တခါတေလ ျမတ္တာမွ ငါးဆယ္၊ တစ္ရာ အဲဒီျမတ္တဲ့ ငါးဆယ္၊ တစ္ရာကိုပဲ အတင္းေလွ်ာ့ ခိုင္းတာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳဘူးတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စာအုပ္လာေရာင္းၾကတဲ့သူေတြကို သိပ္ၿပီး မေမွ်ာ္လင့္ထားဖို႔ ေျပာမိတာပါ။ တ ကယ္လည္း စာအုပ္ေစ်းေရာင္းပြဲမွာက ကေလးေတြနဲ႔ပဲ ျပည့္ေနတာပါ။ တေထာင္ဖိုး သုံးအုပ္၊ ႀကိဳက္တာယူ ငါးရာဆိုၿပီး ပုံ ေရာင္းတဲ့ ပုံျပင္၊ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြပဲ ေရာင္းရတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ငါးရက္လုံးလုံး စာအုပ္ကို ဝိုင္းေရာင္းလိုက္၊ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေလးဖတ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားတာပဲ။ ငါးရက္ျပည့္လို႔ ခ်ဳပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ထင္ထား တာထက္ေတာ့ ပိုေရာင္းရပါတယ္။
ငါးရက္ျပည့္လို႔ သိမ္းမယ္လုပ္ေတာ့ ၿမိဳ႕နဲ႔သိပ္မေဝးလွတဲ့ ရြာေလးတရြာက သူတို႔ရြာမွာ စာသင္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားစုံ ညီပြဲလုပ္မွာမို႔ လာေရာင္းေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းတာနဲ႔ အဲဒီရြာေလးကိုလည္း သြားေရာင္းေပးရေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခုလို လာေရာင္းေပးတာကို တရြာလုံးက ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ေဘးနားက ရြာေတြက ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြလည္း လာၾကေတာ့ ထိုက္သင့္သေလာက္ စည္းပါတယ္။ လာတဲ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို စာအုပ္ေတြကို မဲေပါက္ေပးတာတို႔ ၊ ကာတြန္းဆရာက မဲေဖာက္ၿပီး ရုပ္ေျပာင္ပန္းခ်ီ ဆြဲေပးတာတို႔ လုပ္ေပးၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တာေလး ေဟာေျပာေပးဖို႔ အတင္းတိုက္တြန္းတာနဲ႔ မနက္တႀကိမ္၊ ေန႔လည္တႀကိမ္ မေျပာတတ္မဆိုတတ္နဲ႔ ျဖစ္ညွစ္ၿပီး ေဟာေျပာေပးလိုက္ရပါေသးတယ္။
သူတို႔ရြာမွာ ဒီႏွစ္ကုန္ေလာက္မွာ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ပြဲနဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲလည္း လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ေန တယ္လုိ႔လည္း ေျပာပါတယ္။ ရြာက အိမ္ေျခ တရာေလာက္ပဲ ရွိတာပါ။ အိမ္ေတြကေတာ့ အိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းေတြ မ်ားပါတယ္။ ရြာေဘးမွာက ကုန္းေတြမ်ားေတာ့ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ယာကြက္ရယ္လို႔ ေကာင္းေကာင္း မရွိပါဘူး။ အဓိက သူတို႔စိုက္ၾကတာက ေယာေခ်ာင္းျပင္မွာ ၾကက္သြန္၊ အာလူးစိုက္ၾကတာ ပါ။ ဒါလည္းပဲ တႏွစ္နဲ႔ တႏွစ္ သူတို႔ စိုက္ရပ်ိဳးရတာ အဆင္မေျပၾကဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ၾကက္သြန္ေစ်း၊ အာလူးေစ်းက မေကာင္းေတာ့ အရင္းေလာက္ ျပန္ရေအာင္ကို မနည္းလုပ္ေနတယ္လို႔ ရြာလူႀကီး တေယာက္က ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ရြာကို ၾကည့္ရတာ စီးပြားေရး အဆင္ေျပေနတဲ့ ပုံစံပါလားလို႔ ဆိုေတာ့ ဒီရြာက လူငယ္ေတြ အကုန္လုံးက ဖားကန္႔မွာကြ၊ ဟို တရုတ္ျပည္ ေရႊလီဘက္ သြားလုပ္ၾကတာလည္း ရွိတယ္၊ ဖားကန္႔ေလာက္ေတာ့ မမ်ားဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီရြာက အသက္ရွဴေခ်ာင္ေန တာဟု ဆိုပါတယ္။
ဖားကန္႔က အရင္လို အဆင္ေျပေသးရဲ႕လားဗ် လို႔ ဆိုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဆီမွာ လုပ္စားရတာထက္စာရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး အဆင္ေျပပါတယ္တဲ့။ ေျမစာပုံပိလို႔ ေသတဲ့လူလည္း ေသရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ဟိုမွာက ဒီရြာက အခံေတြလည္း ေပါေနတာဆိုေတာ့ ဒီရြာကလူေတြကေတာ့ သြားေနၾကတာပါပဲ။ ဒီရြာကေန ဖားကန္႔ကို တိုက္ရိုက္ဆြဲတဲ့ ကားလည္း ရွိတယ္။ တေယာက္ကို ကားခ ႏွစ္ေသာင္းခြဲ၊ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာက္ရရင္ ကားက ထြက္တာပဲ။ ဒီရြာကေန ဖားကန္႔ကို ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ကိုယ္ တက္ၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ရြာက အေရးအေၾကာင္း ရွိတယ္ဆိုရင္ ဖားကန္႔ကေန ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ ေရာက္ခ်လာၾကတာပဲ။ တေလာကေတာ့ ဒီရြာက ေရမေဆး ရွာတဲ့သူတေယာက္က ေက်ာက္ပြင့္တာ သိန္းသုံးရာေလာက္ ရလာတယ္။ ရြာမွာ အလွဴႀကီးအတန္းႀကီးေပးတာပဲ တရြာလုံး မီးခိုး တိတ္ပဲတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ရြာလူႀကီး ေျပာတဲ့စကားကို နားေထာင္ၿပီး ေခါင္းညိမ့္ကာ ဟုတ္ကဲ့လိုက္ေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔ ရြာက အိမ္ေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာကိုးလို႔ သေဘာေပါက္လိုက္မိတယ္။
ေနာက္ရက္မွာေတာ့ စာအုပ္ေရာင္းတဲ့ အဖြဲ႔က စလင္းကို ကူးသြားၾကတယ္။ အဲဒီမွာလည္း စာအုပ္ ေစ်းေရာင္းပြဲပဲတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူတို႔အဖြဲ႔ျပန္သြားၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္း စာအုပ္ေတြ နဲ႔ပဲ နဂိုအတိုင္း က်န္ေနခဲ့ရတာပဲ။ သူတို႔ဆီကေန ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း ဝယ္ထားလိုက္ ေသးတယ္။ စာဖတ္တာကိုပဲ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီး တခုလို လုပ္ေနရတာပဲ။ ဒါကိုမွ မလုပ္ရင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လုပ္စရာလည္း မရွိဘူးေလ။ ဘာမွ မလုပ္ပဲ အခုလို ေအးေဆး စာဖတ္ေနႏိုင္ တာကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမရဲ႕ ေက်းဇူးပါပဲ။ မိန္းမက ကြၽန္ေတာ္ စာဖတ္၊ စာေရးလုပ္တာကို အားေပးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မနက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဆိုင္ကို ဝိုင္းကူေရာင္းေပးပါတယ္။ သူလည္း အားတဲ့ အခါ စာဖတ္တဲ့ သူ တေယာက္ပါပဲ။
စာဖတ္တာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ သေဘာပါပဲ။ စာဖတ္ေနတဲ့အခါ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တေယာက္တည္းပါလားလို႔လည္း မေတြးမိဘူး။ အထီးက်န္တယ္လို႔လည္း မစဥ္းစား မိပါဘူး။ ဘယ္သူေတြ ေကာင္းစားၿပီး ႀကီးပြားခ်မ္းသာေနတယ္ရယ္လို႔လည္း မသိေတာ့ဘူး။ တခါတေလ ဘာကိုမွန္းမသိ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိတဲ့ စိတ္ေတြလည္း စာဖတ္လိုက္တဲ့အခါ ေျပေပ်ာက္သြားတာပဲ။ စာဖတ္ေနရင္ ကိုယ့္အထက္က လူေတြကိုလည္း ေငးေမာအားက်ရေကာင္းမွန္း မသိသလို ကိုယ့္ေအာက္ က လူေတြကိုလည္း အထင္ေသးမိတဲ့စိတ္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။
စာဖတ္တဲ့အခါ ထုံထိုင္းသလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ဥေႏွာက္ကိုလည္း သန္စြမ္းေစတယ္လို႔ ထင္မိေသး တယ္။ စာဖတ္လိုက္လို႔ စာထဲ နစ္ဝင္သြားရင္ မဖတ္ခင္က ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔တဲ့ စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတာပဲ။ စာဖတ္မိတဲ့အခါ အရင္ကလို တခုခုဆို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မေတြးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘာကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္း အက်ိဳးနဲ႔ မွန္သလား၊ မွားသလားလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာပဲ စဥ္းစားျဖစ္တယ္။ တခါတေလ ကိုယ္လုပ္ေနတာကို မတရားအလုပ္ပဲလို႔ ေတြးၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ျပန္ျပင္ယူရတယ္။ ဆရာႀကီးျမသန္းတင့္က “ေခ်ာင္ကေလး တေခ်ာင္ထဲမွာ လူ႔ေလာက ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့ လူတေယာက္ကို ကမၻာႀကီးနဲ႔ ထိေတြ႔ေအာင္၊ လူေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ေအာင္ သက္သက္သာသာ လြယ္လြယ္ကူကူ လုပ္ေပးတဲ့ ေနရာမွာ ဘယ္ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္၊ ဘယ္ရုပ္ရွင္၊ ဘယ္ေရဒီယိုမွ စာအုပ္ကို လိုက္လို႔ မမွီႏိုင္ဘူး” လို႔ စာတပုဒ္မွာ ေရးခဲ့ဘူးတာကို ဖတ္ခဲ့ဘူးတယ္။ တကယ္မွန္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း တေယာက္တည္း စိတ္ညစ္မိရင္၊ စိတ္ဖိစီးမႈ ရွိလာရင္ စာတပုဒ္ ေကာက္ဖတ္လိုက္တာပဲ။ စာဖတ္တာဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ ေျဖေဆးလို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၿပီး သတိထားမိတာက လူေတြကို အရင္ကထက္ ပုိၿပီး နားလည္လာတာပဲ။ အရင္ကဆို လူေတြရဲ႕ ပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး ဘာမွ မဆိုင္ ေနရင္းထိုင္ရင္းကို ၾကည့္မရ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္တာ၊ အခုေတာ့ လူေတြကို ေမတၱာစိတ္နဲ႔ပဲ ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိေတာ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆင္းရဲသား လူတန္းစားေတြကို ပိုၿပီးေတာ့ ေမတၱာထားမိတယ္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စာဖတ္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ကို အိပ္ငိုက္လို႔ စာအုပ္ေတာင္ ျပဳတ္က်တဲ့သူ ရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အဲလို မဟုတ္ဘူး၊ စာဖတ္ရင္ မအိပ္ခ်င္တဲ့ အျပင္ မ်က္လုံးေတာင္ ပိုက်ယ္သြားတယ္ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ည အိပ္ရာဝင္ခါနီးဆို စာမဖတ္ရဲဘူး။ အိပ္ခါနီး စာဖတ္လိုက္လို႔ ရွိရင္ ဖတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို တဝဲလည္လည္ စဥ္းစား မိရင္း အိပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါမ်ိဳး သုံးေလးခါေလာက္ ျဖစ္ျပီးေတာ့ ည အိပ္ခါနီးမွာ စာမဖတ္ရဲေတာ့ဘူး။
ဒါက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေနထိုင္မႈ ျဖစ္စဥ္ကို ေျပာျပတာပါ။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝျဖစ္စဥ္ဟာ ေပ်ာ္စရာေတြ ၊ အဆင္ေျပမႈေတြနဲ႔ သာယာ ေနတဲ့ ပုံစံနဲ႔ အမ်ားအားက်ရမဲ့ အေျခအေန မဟုတ္ပါဘူး။ ရရွိလာတဲ့ ကိုယ့္ဘဝအေနအထားကိုပဲ ေျဖေတြးေတြးၿပီး ေနေနတယ္လို႔ ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္။
ညအခါ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္မိတဲ့ အခါတိုင္း လင္းလက္ေနတဲ့ ၾကယ္ေတြ ကို ေငးေမာၾကည့္မိတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေမာ့ၾကည့္ေနရတဲ့ လင္းလက္ေနတဲ့ ၾကယ္ေတြဟာ ေရတြက္လို႔ မရေအာင္ကို မ်ားျပားလွပါတယ္။ ကိုယ္က ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီ ဆိုမွေတာ့ ကိုယ့္အထက္မွာ ရွိတဲ့ အရာေတြ ဟာ ကိုယ္လက္လွမ္းမမွီေသးတဲ့ ေတာက္ပေနတဲ့ ၾကယ္ေတြခ်ည္း ျမင္ရမွာပါပဲ။ ကိုယ္က ေမာ့ၾကည့္မိတာကိုး ေမာ့ၾကည့္မွေတာ့ ကိုယ့္အထက္က အရာေတြပဲ ျမင္ရေတာ့မေပါ့။ အဲဒီလိုမ်ိဳးလည္း ကြၽန္ေတာ္ မၾကာခဏ ေတြးမိၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တခါတရံ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမိေသးတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ငယ္သူခ်င္းေတြထဲက သုံးေလးေယာက္ဟာ ကမၻာ့ထိပ္တန္းႏိုင္ငံႀကီး တႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ေနၿပီး အဆင္ေျပ ႀကီးပြားေနတာကို ျမင္ရၿပီး ကြၽန္ေတာ့္မွာ အားက်စိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။ သူတို႔တင္တဲ့ပုံေတြ၊ သူတို႔ ေျပာတဲ့ စကားေတြကို ေဖစ္ဘုတ္ကေန တဆင့္ ကြၽန္ေတာ္က သိရတာပါ။ ေဖ့စ္ဘုတ္သုံးမိတဲ့အခါမွာလည္း ျမင္ရသမွ် ေတြ႔ရသမွ်ေတြကလည္း ကိုယ္အားက်ေငးေမာစရာေတြခ်ည္း ပါပဲ။ သူတို႔တင္တဲ့ အစားအစာေတြကလည္း ကိုယ္တခါမွ မစားဘူးတဲ့ အစားအစာေတြ၊ သူတို႔ လည္ပတ္ေနတဲ့ အရပ္ေဒသေတြကလည္း ကိုယ္ တခါမွ မေရာက္ဘူးတဲ့ အရပ္ေဒသေတြ၊ ေငးေမာ အားက်စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ မိတ္ေဆြ တေယာက္ ကေတာ့ ေျပာဘူးပါတယ္။ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚ ေတြ႔တိုင္းလည္း အထင္ႀကီးမေနနဲ႔ တခါတေလမွ ေရာက္ရတဲ့ အရပ္ကို ေရာက္တုန္းေလး ရိုက္တင္ၿပီး တခါတေလေလး ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း စားရေသာက္ရတဲ့ အခါေလးပဲ ရိုက္တင္ရတာ၊ အၿမဲတမ္း ဒီလိုခ်ည္း ဘယ္ဟုတ္ ပါ့မလဲတဲ့။
ကဗ်ာဆရာတေယာက္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာဘူးပါတယ္။ လူတိုင္းဟာ သူ႔ဒုကၡနဲ႔ သူေတာ့ ရွိၾကတာပဲကြ၊ ဒါေပမဲ့ ရုတ္တရက္ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အားလုံး အဆင္ေျပေနတယ္လို႔ ထင္ခ်င္စရာပဲ၊ အခု ငါတို႔ ေငးၾကည့္ေနရတဲ့ ဟိုကားေပၚက လူမွာလည္း သူ႔ဒုကၡနဲ႔ သူေတာ့ ရွိေနမွာပဲတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိတာက သူ႔တို႔လိုမ်ိဳး ဒုကၡေတာ့ ယူလိုက္ခ်င္းစမ္းပါရဲ႕လို႔ေပါ့၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမာ့ၾကည့္ေနမိသမွ်ေတာ့ ကိုယ့္အထက္က အရာေတြကိုပဲ ျမင္ေနရမွာ ပါပဲ။
တရက္ မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို သြားေနရင္းက ရုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ့္ ဖိနပ္ျပတ္သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွပဲ ကြၽန္ေတာ့္ေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္မိပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္ငုံ႔ၾကည့္မိတဲ့ ကိုယ့္ေအာက္မွာကလည္း မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ ဖႈန္မႈံ႔ေတြ အျပည့္ပါပဲလား။ အဲဒီလို ေတြးမိရင္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးက အကို အခါတိုင္းလို ပုံမွန္ပဲ မဟုတ္လားလို႔ လာေမးတယ္။ ေအး ပုံမွန္ပါပဲကြာလို႔ ေျပာရင္း သူ႔ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဝတ္အစား ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါးနဲ႔ ပိန္ပိန္ပါးပါးေလး၊ ဒီအရြယ္ဟာ ေက်ာင္းေနရမယ့္ အရြယ္ပဲ။ ေက်ာင္းေနမယ္ဆိုရင္ ခုနွစ္တန္း ရွစ္တန္းပဲ ရွိဦးမယ့္ အရြယ္ေပါ့။ ဘဝေပး အေျခအေနအရ ေက်ာင္းမေနရပဲ စားပြဲထိုးအလုပ္ လုပ္ေနရရွာတာပဲ။ ကိုယ္စီးထားတ့ဲ ဖိနပ္ျပတ္လို႔ ေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္မိလိုက္ရာကေန သူ႔လိုမ်ိဳးဘဝေတြ၊ သူ႔ထက္ေတာင္ နိမ့္က်ေနတဲ့ ဘဝေတြ အမ်ား ႀကီးပါလားလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။
စိုးခိုင္ညိန္း
၁၀၊ ၂၊ ၂၀၁၉
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
