ေမာင္စြမ္းရည္ – အမွတ္အနည္းဆံုးေက်ာင္းသား ျမန္မာစာကိုသြား
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၈
ကၽြန္ေတာ္က မူလယူခဲ့တာ သိပၸံဘာသာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘြဲ႕ရေတာ့ “ဝိဇၨာ” ပါ။ မူလက ေဆးေက်ာင္းသား၊ ဆရာ၀န္ေလာင္း ဆိုရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးျဖစ္လာတာက ေက်ာင္းဆရာပါ။ “ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ” လုပ္ခဲ့တာလို႔ ဆိုခ်င္ဆိုလို႔ရပါတယ္။ “ကိုယ္မိုက္ရာ” လုပ္ခဲ့တာလို႔ ဆိုခ်င္လည္း ဆိုလို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့ႏွစ္က “လြတ္လပ္တယ္” လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ယူခ်င္တဲ့ဘာသာကို ယူလို႔ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲသလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တကၠသိုလ္ဝင္ရာမွာ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ေရြးလို႔မရေတာ့ဘူး။ အမွတ္ေကာင္းမွသာ ‘ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ’ကို ေရြးလို႔ရပါေတာ့တယ္။ “ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ” လို႔ဆိုတာက ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္။ ေဆးေက်ာင္း၊ စက္မႈေက်ာင္းတို႔ကို ဆိုလိုတာပါ။ ‘ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ’ ဆိုေပမယ့္ ေခတ္အေလွ်ာက္ အမ်ားႀကိဳက္၊ ေရပန္းစားတာကို ဆိုလိုတာျဖစ္ၿပီး ‘ကိုယ္ဝါသနာပါရာ’ ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါမယ္။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူ၊ အာဏာပါဝါရွိသူ၊ ဟိုလိုက္ဒီႏိႈက္၊ လိုက္ႏိုင္ႏိႈက္ႏိုင္သူေတြက ကိုယ့္သား သမီးမ်ားအတြက္ ‘အမွတ္ေကာင္း’ ေအာင္ ေရးဆံုးမိုးဆံုး လိုက္ၾကတာပါပဲ။ လူႀကီးမိဘေတြႀကိဳက္တာကို သားသမီးေတြကေတာ့ ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ လိုက္ၾကရတာပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဝိဇၨာဘာသာတြဲေတြမွာေတာ့ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ ဥပေဒ၊ သမိုင္း၊ ျမန္မာစာ စသျဖင့္ရွိၾကပါတယ္။ လိုရင္းကိုေျပာရရင္ေတာ့ ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္ေပါင္းအနည္းဆံုးရသူေက်ာင္းသားမ်ားဟာ ျမန္မာစာကို ယူၾကရ ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘြဲ႕ရရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့ အေနနဲ႔ ျမန္မာစာကို ယူၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တုန္းက ဒီလိုမဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တုန္းကဆိုတာက ၁၉၅၀-၆၀ ခုႏွစ္ေတြေလာက္ကလို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာထူးခၽႊန္တဲ့ ေမာင္ေပါက္စည္၊ ေမာင္ေအာင္သွ်န္၊ တင္မုိး၊ ေမာင္သိန္းႏိုင္ စတဲ့ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ ထင္ရွားပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ျမန္မာစာထူးခၽႊန္ၿပီး ျမန္မာစာေပဝါသနာပါၾကလို႔ ျမန္မာစာယူၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွတ္နည္းလို႔ ျမန္မာစာယူၾကသူေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း လူတိုင္းသိၾကပါတယ္။ အမွတ္နည္းလို႔ ျမန္မာစာယူၾကတာလို႔ ေတြးၾကတဲ့ေခတ္လည္း မဟုတ္ပါ။ မဟုတ္ေသးပါ။
စစ္အစိုးရေခတ္မွာ သူ႕အရင္ အရပ္သားအစိုးရေခတ္နဲ႔ မတူေအာင္ ျခားနားကြဲျပားေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီကာလမွာ ပညာေရးဌာနရဲ႕ ထိပ္ပိုင္းပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားျပန္ ပညာရွင္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ၾကလို႔ ပညာေရးပံုစံမ်ိဳးစံုကို သိရွိနားလည္ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ မျဖစ္ဆိုတာထက္ အာဏာရွင္ႀကိဳက္မႀကိဳက္ဆိုတာပဲ ေတြးၾကပံုရပါတယ္။ (ဒီလိုထင္ျမင္မိတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ဆရာႀကီးေတြကို ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ထင္စရာရွိလို႔ ထင္မိတာကို ဆရာႀကီးတို႔ ခြင့္လႊတ္ၾကပါေစသတည္း) ဒီလိုနဲ႔ အဂၤလိပ္လို ပညာေရးေဝါဟာရေတြကို ကြင္းသြင္း(ဘရက္ကက္နဲ႔) ေဖာ္ျပတဲ့ ပညာေရးစီမံကိန္းေတြ ေရးဆြဲတင္ဆက္ၾကပါတယ္။ ‘အိုင္က်ဴ’ ဆိုတာကေန ‘လစ္ထေရစီကမ္ပိန္း’ ဆိုတာေတြအထိေပါ့ အဲဒီကေနစၿပီး ဝါသနာပါသူ ႀကိဳက္တဲ့ဘာသာယူစနစ္ကေန အမွတ္ေကာင္းသူ ႀကိဳက္ရာယူစနစ္ကို ေျပာင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ စနစ္ႏွစ္မ်ိဳးလံုးမွာ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြ သူ႕ဟာနဲ႔ သူတဟ္မ်ိဳးစီရွိႏိုင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာတခုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစာဟာ မ်က္ႏွာအငယ္ဆံုးအဆင့္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခ်က္ပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ‘မည္သို႔ပင္ဆိုေစ’ ဆိုတဲ့အတိုင္း ျမန္မာစာနဲ႔ ဘြဲ႕ရသူမ်ားဟာ ဘြဲ႕လြန္ဆက္တက္ရင္ ျမန္မာစာမဟာဝိဇၨာနဲ႔ ျမန္မာစာပါရဂူဘြဲ႕ေတြကိုပဲ ဆက္တက္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ပဲ မဟာဘြဲ႕ရွင္၊ ပါရဂူဘြဲ႕ရွင္ေတြ ျဖစ္လာေပမယ့္ ႐ိုး႐ိုးဝိဇၨာထက္ေတာ့ သာေသးတာေပါ့။ အလုပ္ေလွ်ာက္ရင္ ျမန္မာစာဌာနမွာပဲ ဆရာျပန္ျဖစ္ႏုိင္ၾကတာေပါ့။ အမွတ္နည္းၿပီး ‘ညံ႔တယ္’လို႔ သတ္မွတ္ခံရသူမ်ားဟာ ညံ႔သူ ေတြယူတဲ႔ ဘာသာတြဲကိုယူလိုက္ၾကတဲ့အခါ နဂိုကညံ႔လို႔လားမသိ နည္းနည္းေတာ့ ညံ႔ပံုရၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ဖာသာ အားငယ္စိတ္ဝင္ၾကလို႔လားမသိ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္တုန္းကလို ငါတို႔က ‘ျမန္မာစာေပသမား’၊ ‘ျမန္မာပညာရွင္’ ဆိုၿပီး ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္ မလုပ္ၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ မန္းတကၠသိုလ္ ကေလာင္ရွင္အတြင္းေရးမွဴးလုပ္၊ တကၠသိုလ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းအတြင္းေရးမွဴးလုပ္ၿပီး တင္မိုးတို႔၊ ဂုဏ္ထူးသိန္းႏိုင္ တို႔နဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္းရင္း ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္ လုပ္ခဲ့တာေပါ့။ ဇီဝတို႔၊ ဘူမိတို႔က ေျပာင္းလာၿပီး ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာသမိုင္းကို ယူခဲ့တာပါ။ အခု အဲသလိုလုပ္ၾကပံုမရေတာ့ပါဘူး။
တကၠသိုလ္ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္းဟာ ေအာင္ဆန္းတုိ႔၊ ညိဳျမတို႔ေခတ္က အထူးဂုဏ္တက္ခဲ့တာေလ။ အခုေတာ့ ကေလာင္ရွင္အသင္းကလည္း ဘယ္တကၠသိုလ္မွာမွ ေရွ႕တန္းအသင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္က တကၠသိုလ္ ‘ျမန္မာအသင္း’တို႔၊ ‘ျမန္မာစာအသင္း’တို႔ ရွိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္စႏွစ္ ၁၉၅၆၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္(ကိုေဇာ္ျမင့္)ဟာ မန္းတကၠသိုလ္ျမန္မာစာအသင္း အတြင္း ေရးမွဴးလုပ္ခဲ့တာ မွတ္မိပါတယ္။ စာေပၿပိဳင္ပြဲေတြ ဦးစီးၿပီးလုပ္သူအျဖစ္ ထင္ရွားတဲ့ေက်ာင္းသားတဦးေပါ့။ သူ႕အရင္ကေတာ့ ေမာင္ေပါက္စည္၊ ေမာင္ေအာင္သွ်န္၊ ႏြယ္ထြဏ္း၊ ထြန္းေဝ စတဲ့ ျမန္မာစာသမားေတြပဲ ထင္ေပၚခဲ့ၿပီး သူ႕ေနာက္မွာလည္း ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးနဲ႔ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေအာင္လာတဲ့ တင္မိုး (ေရစႀကိဳက ေမာင္ဘဂ်မ္း)၊ ဂုဏ္ထူးသိန္းႏိုင္ (မံုရြာက ေမာင္သိန္းႏိုင္) တို႔ဟာ ထင္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေပါ့။ (ေမာင္သာႏိုး ကေတာ့ အဂၤလိပ္စာထူးခၽႊန္သူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့တာပါ) တင္မိုး၊ ဘုတလင္ခ်စ္ေလး၊ ၾကည္ေအာင္၊ ကိုေလး(အင္းဝဂုဏ္ရည္)၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ေမာင္သန္းေဌး၊ ေမာင္မ်ိဳးျမတ္ တဲ့။ အမ်ိဳးသားစာေပဆုေတြကို မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကပဲ ႏွစ္ဆက္တန္းစီၿပီး ရရွိခဲ့တာလည္း ထူးျခားခ်က္တခုအျဖစ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာစာဟာ အမွတ္နည္းသူေတြယူတဲ့ ဘာသာရပ္ျဖစ္လို႔လားမသိ ျမန္မာစာမ်က္ႏွာငယ္တာနဲ႔အတူ ျမန္မာစာအသင္းဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ တကၠသိုလ္ကေလာင္ရွင္အသင္းဆိုတာလည္း ရွိတယ္လို႔မၾကားမိေတာ့ပါ။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားမလုပ္လို႔လား (မလုပ္ရလို႔)လား မသိပါ။ ျမန္မာစာမွမဟုတ္
တျခားဘာသာရပ္အသင္းေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူးလားမသိ၊ လႈပ္ရွားသံမၾကားမိေတာ့ပါ။ ကိုယ္ကပဲ အေန ေဝးသြားလို႔လား၊ သူတို႔ကပဲ တိတ္ဆိတ္ကုန္ၾကလို႔လားမသိေတာ့ပါ။ ‘လႈပ္ရွား’တယ္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္ တို႔တုန္းကဆိုရင္ စာေပၿပိဳင္ပြဲေတြလည္းလုပ္ၾကတယ္။ ႂကြားတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ ေမာင္စြမ္းရည္ဆိုရင္ တကၠသိုလ္ေရာက္စႏွစ္ကပဲ စာေပၿပိဳင္ပြဲဝင္ခဲ့တာ ကဗ်ာၿပိဳင္ပြဲမွာ စတုတၳဆုရခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဟိုငနဲေတြ (တင္မိုးတို႔၊ ေမာင္သိန္းႏိုင္တို႔) ကပဲ ပထမ၊ ဒုတိယေတြ ရခဲ့ၾကေလရဲ႕။
မန္တကၠသိုလ္ကေလာင္ရွင္အသင္း စာေပလႈပ္ရွားမႈေတြထဲမွာ စာေပၿပိဳင္ပြဲေတြသာမက စာဆိုေတာ္ေန႔အထိမ္းအမွတ္ပြဲအျဖစ္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြလည္း လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မႏၱေလး အထက္ ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္းက ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ ဆရာႀကီးျမမ်ိဳးႏြယ္၊ ဆရာႀကီးစစ္ကိုင္း ဦးဖိုးသင္း၊ ေက်ာက္အဝန္ဦးျမ၊ လူထုဦးလွ၊ ျမေကတု၊ ဦးၾကည္ျမ၊ လူထုေဒၚအမာ၊ အမ္ေအေဒၚအုန္း၊ ေဒၚမာလာ၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ စတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို ဖိတ္ၾကားၿပီီး စာေပေဟာေျပာပြဲေတြလုပ္ၾကပါတယ္။ စာဆိုေတာ္ေန႔တိုင္း သက္ႀကီးဝါႀကီး စာေရးဆရာႀကီးေတြကို ကန္ေတာ့္ပြဲလည္း လုပ္ၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲသလို စာေပအလုပ္ေတြ လုပ္သံမၾကားရေတာ့ပါ။
တကၠသိုလ္ထဲမွာ စာေပပြဲေတြလုပ္သံ မၾကားရေပမယ့္ တကၠသိုလ္ျပင္ပက ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားက တကၠသိုလ္ထဲကိုသြားၿပီး စာေပအလုပ္ေတြလုပ္ၾကတာေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဗမာျပည္အလည္ျပန္ေတာ့ ပင္မတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားအသင္းက ၂၀၁၆ ခုႏွစ္မွာ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရရွိၾကတဲ့ မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းထြက္မ်ားကို ဂုဏ္ျပဳပြဲလုပ္ၾကပါတယ္။ ေမာင္သာႏိုးက တသက္တာစာေပဆုရၿပီး၊ ညီပုေလးက အေကာင္းဆံုးဝတၳဳရွည္ဆုရသူ၊ သစ္ရာေကာက္ ေမာင္တင္စိုးက ကဗ်ာဆုရသူပါ။ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညႊန္႔ လည္းပါတယ္။ ဟိုအရင္က ကဗ်ာနဲ႔ အမ်ိဳးသား စာေပဆုရခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုေလး(အင္း၀ဂုဏ္ရည္)နဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔လည္း ပါတယ္။ ကေလးကဗ်ာဆုရတဲ့ ေမာင္သန္းေဌးနဲ႔ ေမာင္မ်ိဳးျမတ္တို႔ ညီအကိုလည္းေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႔လည္း ဆုရဖူးသူေတြျဖစ္ေပမယ့္ ဂုဏ္ျပဳတဲ့အထဲမွာ မပါဘူး။ မသိလို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕။
ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားအသင္းရဲ႕ အဖြဲ႕ဝင္ေတြလားမသိဘူး။ ပရိတ္သတ္ထဲမွာေတာ့ မန္းတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ တကၠသိုလ္ေမာင္ထြန္းေဝ စိတ္ပညာပါေမာကၡဦးကိုကိုႀကီး၊ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးဝင္းေမာင္ကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္နားမွာ မဝင့္(ျမစ္ငယ္)၊ ၿမိဳ႕သာမရာကိုလည္း ပြဲၿပီးမွ ႏႈတ္ဆက္ရတယ္။ လွမူတို႔၊ ႏုႏုရည္(အင္းဝ)တို႔က ရန္ကုန္ ေျပာင္းေနၾကလို႔ မေတြ႕ရဘူး။ ဆုရပုဂိၢဳလ္ေတြအမ်ားစုက သိပၸံတို႔၊ သခ်ာၤတို႔ပါ။ ျမန္မာစာဘက္က နည္းပါတယ္။ ျမန္မာစာယူသူေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ ျမန္မာစာဂုဏ္တက္ေစတဲ့ ဆုရွင္ေတြျဖစ္လာခဲ့ၿပီေပါ့။
ဒီလုိတြက္ရရင္ေတာ့ ဘူမိေဗဒဘာသာနဲ႔ ဘြဲ႕ရတဲ့ ညီပုေလးက သူဝတၳဳရွည္နဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရတာလည္း ျမန္မာစာေပကို ဂုဏ္ျမင့္ေစတာပဲေပါ့။ သူလည္း ျမန္မာစာဂိုဏ္းဝင္အျဖစ္ ျမန္မာစာပါေမာကၡေတြက ဂုဏ္ျပဳတာကုိပါ ခံယူခဲ့ရတာပါ။ ျမန္မာစာပါေမာကၡေတြ အမ်ားႀကီး ဘာေၾကာင့္ေရာက္လာၾကသလဲဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကိုပါ မႏၱေလးလာရင္း အမ်ိဳသားစာေပဆုရွင္ ၁၉၆၄ ကိုပါ ဖိတ္ၾကားခဲ့လို႔ပါပဲ။ ဖိတ္သူက ေက်ာ္ရင္ျမင့္။ သူက မန္းတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားအေနနဲ႔ မန္းတကၠသိုလ္ထြက္ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရွင္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳပြဲလုပ္တာတဲ့။
တင္မိုးနဲ႔ ၾကည္ေအာင္တို႔ကေတာ့ ကြယ္လြန္ခဲ့ရၿပီေလ။ ေဆးလိပ္ေသာက္လြန္းသူေတြမို႔ အသက္တိုၾကတာျဖစ္မွာပါ။ ကိုသာႏိုးက ေဆးလိပ္ကို အေစာႀကီးျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကိုေလး(အင္းဝဂုဏ္ရည္) တို႔၊ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔က ေဆးလိပ္မေသာက္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အင္းဝကဗ်ာဆရာတဦးနဲ႔ ျမင္းၿခံကဗ်ာဆရာ တဦး(ၾကည္ေအာင္နဲ႔တင္မိုး)တို႔မရွိေတာ့ေပမယ့္ အင္းဝသားကဗ်ာဆရာတဦးနဲ႔ ျမင္းၿခံသားကဗ်ာဆရာတဦး က်န္ေသးလို႔ ေျဖစရာရွိေနေသးတာပါ။ တင္မိုးက ေရစႀကိဳက ဆယ္တန္းေအာင္ေပပမယ့္ ျမင္ၿခံခ႐ိုင္၊ ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္ထဲက ကန္ၿမဲရြာကေလ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးရွင္အျဖစ္ တကၠသိုလ္ကို ဂုဏ္ျမင့္ေစခဲ့သူ တဦးေပါ့။
ျမန္မာစာေပေလာကကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး ျမန္မာစာဂုဏ္တက္ခဲ့ရပံုကို ေလ့လာရင္း ‘ညံ့သူျမန္မာစာယူ’ ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ အရင္လို ႀကိဳက္ရာဘာသာ ႀကိဳက္သလိုယူတဲ့စနစ္ ျပန္ထားရရင္ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ပါပဲ။ စနစ္ေဟာင္းက ဘာမွမျဖစ္ပဲ စနစ္ျပင္မွ ခရာနဲ႔ ေၾကာင္းေၾကာင္း ျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္လား။ အာဏာရွွင္ေခတ္က ျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္လား။ ျပန္လည္ဆင္ျခင္ေလ့လာၾကည့္ဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၈ ေအာက္တိုဘာ ၁၇
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
ကြယ္လြန္သူ သမုိင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက သမိုင္းဘာသာရပ္ဟာ ႏိုင္ငံတိုင္းအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ဘာသာရပ္ျဖစ္လို႔ “မအေအာင္။ မတံုးေအာင္။ သမိုင္းသင္ရတယ္” လို႔ အဆိုအမိန္ ့ ရွိခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒါက္တာ ညီညီရဲ႕ စနစ္သစ္ပညာေရးအရ အမွတ္နည္းတဲ့ လူေတြကို သမိုင္းအဓိက သင္ရန္ပို႔ လိုက္ေတာ့ အလြန္၀ါသနာပါၿပီး စားႀကိဳးစားသူတေယာက္တေလကလြဲလို႔ သမိုင္းသုေတသီ လူခၽြန္လူေကာင္းမ်ား ထြက္လာရန္ မလြယ္ပါ။ ျမန္မာစာ အဓိက ဘာသာရပ္မွာလည္း “ထိုနည္း၎” ျဖစ္ သြားပါေတာ့တယ္။
ျမန္မာစာအတြက္ ပိုကံဆိုး တာကေတာ့ အာဏာရွင္ ဗုိလ္ေန၀င္း ျမန္မာစာေကာ္မရွင္မွာ နာယက တက္လုပ္ၿပီး သတ္ပံု၊ သဒၵါတို ့ကို သူ႔စိတ္တိုင္းက်ေရးဆြဲ ျပင္ဆင္ခိုင္းလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဦးဝန္လိုပုဂၢိဳလ္ကိုေတာင္ “မက်က္တက်က္ဖုတ္ထားတဲ့ေပါင္မုန္႔လို မႏူးမနပ္ မတတ္တတတ္လူ” လို႔ ဗုိလ္ေန၀င္းက သေရာ္ေတာ္ေတာ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အက်ယ္ကိုဆရာႀကီး ေၾကးမံု ဦးေသာင္း ေရးခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါ တယ္။