ေမာင္စြမ္းရည္ – ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသား
(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၃၊ ၂၀၁၉
(ဖိုးသံ(လူထု)ရဲ႕ ‘ငါဆိုတဲ့ေတး’ကဗ်ာစာအုပ္ကိုဖတ္ၿပီး ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးပါတယ္)
ဗမာျပည္မွာ ဗမာလူမ်ိဳးေတြဟာ ‘ကြန္ျမဴနစ္’လို႔ဆိုလိုက္ရင္ မိစၦာဒိ႒ိ အ႐ိုင္းအစိုင္းေတြလို႔ ထင္မွတ္ တက္ၾကပါတယ္။
ဘာသာေရးနဲ႔ပက္သက္ၿပီး စကားအေျပာမတည့္ၾကရင္လည္း တဖက္သားကို ကြန္ျမဴနစ္ လားတဲ့။
႐ိုး႐ိုးစကားေျပာၾကတာကိုပဲ ဒဲ့ဒိုး၊ ဒုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ဆိုသလို ေျပာလိုက္မိရင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္လားတဲ့။
တခါတေလ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကြန္ျမဴနစ္လားတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ေမးရပါတယ္။
မွန္တာေျပာတာနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္တဲ့။ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာမိတာနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္တဲ့။ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက တကယ့္ကြန္ျမဴနစ္ဆိုသူေတြကို ေတြ႕ဖူးသလား။ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကို နည္းနည္းပါးပါးဖတ္ဖူးသလား။ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုတာ ဘာလဲသိလု႔ိ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကြန္ျမဴနစ္လို႔ စြပ္စြဲရတာလား။ ဒီလိုျပန္ေမးေတာ့ တခ်ိဳ႕က ‘ေဆာရီး’ တဲ့။ မေဆာရီးနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ျမဴနစ္လို႔ အေခၚခံရတာကို ‘နာစရာ’လို႔ မေအာင့္ေမ့ဘူး။ ဂုဏ္ေတာင္ယူခ်င္ေသး။ မဟုတ္လို႔သာ ျပန္ေမးရတာ။ ခင္ဗ်ားေမးတာက ခင္ဗ်ားမႀကိဳက္တာ တခုခုရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကြန္ျမဴနစ္လို႔ေခၚတာမို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ျမဴနစ္ဘက္က နာလို႔ေျပာတာ။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့မိတ္ေဆြေတြၾကားမွာ မၾကာခဏ ‘ရန္ျဖစ္’ေလ့ရွိၾကပါတယ္။
ဒီလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေလးတခုတင္ျပပါရေစ။ ဗမာျပည္ဟာ လြတ္လပ္ေရးရခ်င္ရခ်င္း ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္တယ္ ဦးႏု၊ ဦးေက်ာ္ညိမ္း၊ ဖ-ဆ-ဆိုရွယ္ အစိုးရကတဖက္၊ ကြန္ျမဴႏွစ္၊ ရဲေဘာ္ျဖဴနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြကတဖက္ ႏိုင္ငံေရးကို ေသနတ္ေတြနဲ႔ ျပႆနာေျဖရွင္းၾကတာပါ။ ဒီအခါမွာ ဦးႏုက လည္ပင္းမွာ ပုတီးဆြဲၿပီး က်န္တဲ့ဘက္ကို ေရာင္စံုေသာင္းက်န္းသူ၊ မိစာၦဒိ႒ိေတြဆိုၿပီး တြင္တြင္ႀကီး ဝါဒ ျဖန္႔ပါေတာ့တယ္။ ေရာင္စံုသူပုန္ေတြက ဘာမွျပန္ေရး၊ ျပန္ေျပာခြင့္မရွိဘူးေလ။ စာနယ္ဇင္း အစရွိတဲ့ ဝါဒျဖန္႔ယႏၱရားေတြအားလံုးက အစိုးရလက္ထဲမွာခ်ည္းကို။ ေျပာလိုက္ေရးလိုက္မိရင္လည္း ပုဒ္မ ၅ ဆိုတာ နာမည္ႀကီး။ သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္သူအားလံုးကို ပုဒ္မ ၅ နဲ႔ ခ်ည္း ဖမ္းဆီး၊ ေထာင္ခ်၊ ကၽြန္းပို႔ လုပ္ခဲ့တာ။
စစ္အစိုးရလက္ထပ္မွာေတာ့ အဆိုးဆံုးေပါ့။ စာေရးဆရာေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအတိုက္အခံေတြအားလံုးကို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ် ကၽြန္းပို႔ခဲ့ၾကတာကလား။ ကၽြန္ေတာ့အေဖဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ဘဲနဲ႔ သူ႔ညီ ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြကို မဖမ္းမိတာနဲ႔ သူ႔ကိုပဲ ပုဒ္မ ၅ နဲ႔ ေထာင္ထဲကိုဖမ္းဆြဲထည့္ခဲ့တာေလ။
ဦးေလးလူထုဦးလွ တို႔မိသားစုတခုလံုးနဲ႔ မိတ္ေဆြအသိုင္းအဝန္းတခုလံုးလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္အဖမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ေထာင္ကျပန္ထြက္ရင္ ေထာင္ထဲက ကြန္ျမဴနစ္တရားေတြနာၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ကုန္ၾကတာ ေတြလည္း ၾကားရတာအခါခါ။
ဦးေလးကိုေထာင္ခ်သူေတြက သူတို႔ခံရေတာ့မွ ဦးေလးကိုျပန္ၿပီး ကန္ေတာ့ ေတာင္းပန္သတဲ့။ ဦးေလးကြန္ျမဴနစ္မဟုတ္တာ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔အသိဆံုး။ အဲ သူ႕သားေတြကေတာ့ (သားႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တိန္တိန္ျမည္ကြန္ျမဴနစ္ေတြျဖစ္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ မိဘကခိုင္းလို႔ မဟုတ္ပါ။)
ကြန္ျမဴနစ္ရယ္လို႔ အနံ႔အသက္ရသူတိုင္းကို ေျမေပၚမွာ အတိုက္အခံျပဳလုပ္ခြင့္ မေပးခ်င္ဘူး။ ေျမေအာက္ကိုေမာင္းထုတ္တယ္။ ေတာထဲကိုေမာင္းထုတ္တယ္။ ဒါမွ အစိုးရက ‘သတ္ခြင့္’ရွိမွာကိုး။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကိုသာ ေျမေပၚမွာ စည္း႐ုံးခြင့္ေပးလိုက္မိရင္လည္း (မနီတနီ ကြန္ျမဴဆိုရမလားမသိ- ပ.မ.ည.တ)ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစုဆိုတာမ်ိဳး ေပၚေပါက္လာခဲ့ေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေထာင္တက္ လာခဲ့တာကလား။ စစ္တပ္ကအာဏာမသိမ္းရင္ ပ.မ.ည.တ ကေတာင္ အာဏာသိမ္းေပမလား မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္ ေက်ာင္းသားဘဝနဲ႔ မဲေပးခြင့္လည္းရေရာ ပ.မ.ည.တ ကို မဲေပးပစ္လိုက္တာပါပဲ။ ဒါ သမိုင္းပါ။
ကဲ … ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရင္းနီးတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြအမ်ားႀကီးထဲက (ဗုဒၶံြ သရဏံ ဂစၦာမိပါဘုရား။ ခုမွဒီလို ေၾကညာရဲတာပါေနာ္) အဲ ကြန္ျမဴနစ္အမ်ားႀကီးထဲက တေယာက္ကိုေျပာပါဆိုရင္ ညီကိုအရင္းလို ခ်စ္ကၽြမ္းရင္းႏွီးသူတဦးေတာ့ လူထုဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာ တုိ႔ရဲ႕သားအလတ္ ဖိုးသံေခ်ာင္းပါပဲခင္ဗ်ာ။
သူ႔နာမည္အရင္းက ေမာင္ခ်စ္ခင္ တဲ့။ သူ႔မိဘက ခ်စ္လြန္းခင္လြန္းလို႔ဆိုတ့ဲ အဓိပၸာယ္အျပင္ သူတပါးေတြကလည္း ခ်စ္ပါေစ၊ ခင္ပါေစဆိုတဲ့ ေမတၱာေစတနာနဲ႔ ဒီနာမည္ေပးတာေနမွာေပါ့။ ကြန္ျမဴနစ္ အေလာင္းအလ်ာေလးကို ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး အေမရိကန္ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳေက်ာင္းကို ထားခဲ့လို႔ သူ႔နာမည္ေတာင္ အိုင္ဗင္(IVAN)တဲ့။ အေဖ့နာမည္နဲ႔တြဲၿပီး အိုင္ဗင္လွ (Ivan Hla) တဲ့။ သူ႔ဖခင္ႀကီးဦးလွက ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုမွ မပါဖူးဘဲ၊ ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြမွာသာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့သူျဖစ္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ ငါးခါေတာင္ ေထာင္က်ခဲ့။ သားအငယ္ဆံုးေလးျဖစ္တဲ့ ညီပုေလးဆိုရင္ အရြယ္မေရာက္ခင္က သူ႔အေမနဲ႔အတူ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံခဲ့ရရွာတာ။ လူထုအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းလည္း ဖမ္းတာပါပဲ။ လူထု ေမာင္ေနဝင္း၊ လူထုစိန္ဝင္း၊ လူထုေမာင္ေစာလြင္ စတဲ့အယ္ဒီတာေတြအျပင္ ပံုႏွိပ္စက္အလုပ္သမားေတြေရာ၊ ပံုႏွိပ္စက္သက္မဲ့ကိုပါ လက္ထိပ္ခတ္ခဲ့တာေလ။
ဖိုးသံေခ်ာင္း ဆိုတာ အသက္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္က အဖမ္းခံခဲ့ရၿပီး ေထာင္မက ကၽြန္းကိုပါ အပို႔ခံရတာေလ။ သခင္ခင္ေအာင္၊ သခင္ေဖေဌး၊ ေလထီးဦးအုန္းေမာင္၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ျမသန္းတင့္ စတဲ့ သူပုန္စာေရးဆရာႀကီးေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြနဲ႔အတူ ‘အုန္းသီးစား’ ခဲ့ရရွာတယ္ေလ။ ေထာင္က်ၿပီး ကၽြန္း၊ ကၽြန္းကျပန္ေတာ့ ေတာထဲကိုေမာင္းထုတ္လိုက္တာ ယုန္ေျပး၊ ရွဥ့္ေျပးကိုေျပးခဲ့ရတာ အခုထက္ထိ အသက္ ၇၀ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲ၊ ေထာင္ထဲနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရရွာတယ္။ ေက်ာင္းလည္းမေနခဲ့ရရွာဘူး။ ေထာင္ထဲကိုပို႔ထားေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပညာကိုပဲ ဘြဲ႕လြန္တန္းအထိသင္ခဲ့ရေတာ့တယ္။ တက္ခဲ့တာက ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး နယ္ခ်ဲ႕ အရင္းရွင္ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳေက်ာင္း။ ျဖစ္လာတာက ကြန္ျမဴနစ္။
လူေတြက အစိုးရဝါဒျဖန္႔စာေတြဖတ္ၿပီး ဘာမွန္းမသိဘဲ လူ႐ိုင္း၊ လူၾကမ္း၊ ႏွလံုးသားမရွိသူလို႔ ထင္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အေမရိကားမွာ ကၽြန္ေတာ္က ‘ကြန္ျမဴနစ္အစ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းက’ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ၁၉၃၉ ဖြဲ႕ေတာ့ ပထမအတြင္းေရးမွဴးက သခင္ေအာင္ဆန္းဆိုၿပီး စကားဝိုင္းတစ္ခုမွာေျပာမိေတာ့ ေဘးကၾကားမိတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုက္စားေတာ့မလို ေဒါသႀကီးနဲ႔ ‘ခင္ဗ်ား ဘာေျပာတာလဲ’ စသျဖင့္ ရန္ေထာင္လို႔ ေဘးကအသင့္ရွိတဲ့ သမိုင္းစာအုပ္ဆြဲထုတ္မျပႏိုင္ရင္ လူသတ္မလား မဆိုႏိုင္ဘူး။ ထားပါေတာ့ေလ။ စပ္မိလို႔ေျပာမိတာပါ။
အသဲႏွလံုးမရွိသူ၊ လူမာလူျပတ္ေတြကိုေပးတဲ့ ‘ဘြဲ႕’ အမည္တခုပင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ လူမာမ်ားက ဖိုးသံေခ်ာင္းဟာ လူထုႈဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာရဲ႕သား ေတာခိုသြားသူမို႔ ကြန္ျမဴနစ္တဦးလို႔သာသိၾကတာ။ အခုအခါ သူဘာျဖစ္ေနတယ္ သိၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ သူျဖစ္တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အစံုမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သိတာက သူဟာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေနတာပါပဲ။ လူထုမိသားစုဟာ ‘ေထာင္’ မိသားစုျဖစ္သလို ‘စာေပမိသားစု’လည္းျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ တသက္လံုး စာေကာင္းေပမြန္ေတြကိုပဲ ေရးသားျပဳစုသြားခဲ့ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားပံုျပင္ေတြ စုေဆာင္းထုတ္ေဝခဲ့တာဆိုရင္ ဗမာပါမက ကမၻာမွာပါ လူထုဦးလွကို မီသူမရွိပါဘူး။ လူထုေဒၚအမာ ေရးသြားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြကလည္း အခုအခါ ေဒၚေဒၚသာမေရးခဲ့ရင္ ဘယ္သူမွ ေရးႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ စာေတြကို ေရးသြားခဲ့လို႔ အစုိးရကေတာင္ မေပးခ်င္ေပးခ်င္နဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေပဆုေတြ ေပးခဲ့ရတာမဟုတ္လား။
ေဟာ … အခုပဲ သူတို႔ရဲ႕သား အငယ္ဆံုးတစ္ေယာက္က ဝတၳဳနဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေပဆုကို ရရွိခဲ့ၿပီး လူထုသားႀကီးလို႔ ဆိုရမယ့္ ေမာင္သာႏိုးေတာင္မွ တစ္သက္သာစာေပဆုကို သူ႕ညီအငယ္ဆံုးေလးနဲ႔ အတူရခဲ့ၿပီေလ။ အေစာဆံုး စာပေဒသာဆုရခဲ့တာလည္း လူထုတိုက္ကထုတ္တဲ့ ေရႊကိုင္းသားရဲ႕ ‘ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႕မႈက်မ္း’စာအုပ္ေလ။ တင္မိုး၊ ၾကည္ေအာင္၊ ကိုေလး(အင္းဝဂုဏ္ရည္)၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ညီပုေလး၊ ေမာင္သစ္လြင္၊ ေမာင္ေစာလြင္၊ နတ္ေမာက္ထြန္းရွိန္။ ေဟာ ခုဆုရတဲ့ မနီတာ၊ ကိုေလး(အင္းဝဂုဏ္ရည္)ရဲ႕သမီး အထိ စာေပမိသားစုႀကီးက အႀကီးႀကီးပါ။
လူထုတိုက္ဟာ စစ္ၿပီးေခတ္မွာ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တအုပ္ အေစာဆံုးထုတ္ခဲ့တာက ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ ေလးခ်ဳိးေပါင္းခ်ဳပ္ပါ။ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ စုေဆာင္းေရြးခ်ယ္စီစဥ္ၿပီး ‘ေမာင္လွ။ မအမာတို႔ထုတ္ပါ’လို႔ ေပးအပ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလ။ ေဟာ ခုေတာ့ သားသမီးေတြထဲကတဦးက အစမ္းစာ၊ ေဆာင္းပါးစာေတြ မ်ိဳးစံုေရးေနရာက ေကာင္းကင္ျပာထဲက မိုးရြာခ်သလို ကဗ်ာစာအုပ္တအုပ္ ထုတ္လိုက္ျပန္ၿပီ။ သားငယ္က ဝတၳဳဆုယူၿပီး၊ သားလတ္က ကဗ်ာဆုမ်ားယူဦးမွာလားေတာ့ မေတြးရဲပါ။
ေတာခိုကြန္ျမဴနစ္တဦးကို တရားဝင္စာအုပ္ထုတ္ေဝခြင့္ေပးလာတာကိုပဲ ဒီမိုကေရစီရဲ႕အရသာပါ။ အေမလူထုေဒၚအမာရဲ႕ သမီးႀကီး (ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသူ မအမာရဲ႕ သမီးႀကီး) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဖတ္ရရင္ ဝမ္းသာရွာမွာပါ။ ဒီလိုဖတ္ခြင့္ရတာကိုက ဒီမိုကေရစီရဲ႕ ေက်းဇူးအမွတ္သား တခုမဟုတ္လား။
ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္က ကဗ်ာေရးသတဲ့။ အဆန္းမဟုတ္ပါ။ မအံ့ၾသပါနဲ႔။ ေမာ္စီတုန္းနဲ႔ ဟိုခ်ီမင္တို႔လို ကမၻာ့ထပ္သီး ကြန္ျမဴနစ္ႀကီးေတြဟာ ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြပါ။ နီ႐ူဒါ ဆိုတာလည္း ၾကားဖူးမွာပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုတာကလည္း အသည္းႏွလံုးနဲ႔ မဟုတ္ပါလား။ သူတို႔မွာလည္း မိခ်စ္၊ ဖခ်စ္၊ ေဆြခ်စ္၊ မ်ဳိးခ်စ္ မွစလို႔ ေဆြမဟုတ္ မ်ဳိးမဟုတ္ေတြလိုလည္း ခ်စ္တတ္ၾကမွာေပါ့။ အသည္းႏွလံုးနဲ႔ လူသားေတြပဲမဟုတ္လား။
ဖိုးသံေခ်ာင္းက ဒီကဗ်ာေတြကို ဘယ္တုန္းကဘယ္လိုမ်ား ေရးခဲ့ပါလိမ့္လို႔ ေတြးစရာပါ။ သူ႔ကဗ်ာစာအုပ္ သူဆိုတဲ့ေတးသံေတြကို နာခံၾကည့္ရင္ သိရမွာပါ။ သူက စာအုပ္တိုက္ထဲမွာ ေမြးခဲ့တာေလ။ သခင္ကိုယ္ေတာင္မိႈင္း၊ တင္မိုး၊ ၾကည္ေအာင္တို႕ကဗ်ာကို စာအုပ္တိုက္နဲ႔ စာအုပ္ထုတ္တာမဟုတ္ဘဲ မိဘေတြကိုယ္တိုင္က ဒီကဗ်ာေတြကို ရြတ္ဖတ္သီဆိုရင္း ထုတ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ သူလည္း ‘ကဗ်ာေတာဝယ္၊ သာေဗ်ာငယ္လည္း၊ ဗ်ာေမာၾကြယ္’ ခဲ့ေပမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ေထာင္ထဲေရာက္သြားေတာ့ နားနားေနေနနဲ႔ ကဗ်ာေတြေရးခြင့္ရတဲ့အခါ ကဗ်ာေတြကို သီကံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ စစ္အစိုးရေထာင္ဆိုတာက ဘယ္ေထာင္ နဲ႔မွမတူူဘူး။ စာေရးစာဖတ္ခြင့္မရွိဘူး။ ဒီၾကားထဲက ‘ဆူးၾကားသီးတဲ့ဘူး’လို ကဗ်ာဘူးသီးေလးေတြ သီးပြင့္လာခဲ့ေတာ့ သူ႕အေမဆီကို ‘ခိုး’ ပို႔ခဲ့ရရွာတာ။ အေမကလည္း ရဲေတြစစ္သားေတြ ေမႊေႏွာက္ရွာတာကို မေတြ႕ေအာင္ဝွက္ထားခဲ့ရရွာတာ။ အေမက စိန္ေတြေရႊေတြ ဝွက္သလို၊ ဝွက္ထားခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို ထုတ္လိုက္တာတဲ့။ ကဗ်ာပုဒ္ေရ တရာေတာင္ေက်ာ္ပါေသးတယ္။
သံတိုင္ေနာက္က ေတးသီခ်င္း ေလးေတြကို ‘ပင္လယ္အလယ္ေကာင္ ေသာင္ထြန္း၊ ကဗ်ာေပါက္တဲ့ကၽြန္း’ လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ကၽြန္းေပၚမွာ ေလးေမာင္(ျမင္းၿခံ) စတဲ့ အျခားကဗ်ာဆရာေတြလည္း ကဗ်ာေရးခဲ့ၾကရွာမွာပါ။ သူတို႔ကဗ်ာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကလဲ မသိ။ ႏွေျမာစရာပါ။
ဖိုးသံ (လူထု)တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္စြမ္းရည္ (လူထု)လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာတပုဒ္မွာ လက္မွတ္ထိုး လိုက္ဖူးတယ္။ အေမရိကန္ျပန္ေရာက္မွပါ။ သူငယ္ခ်င္း တင္မိုး က ‘အခုမွ ဘာအ႐ူးထျပန္တာလဲ’ဆိုတာနဲ႔ ဖ်က္ပစ္ခဲ့ရတယ္ေလ။ ဖိုးသံ(လူထု)က တျခားစာအုပ္ေတြလည္း ထုတ္ခဲ့ဖူးေသးတယ္။ အေမရိကန္ျပည္ ေထာင္စုမွထုတ္တဲ့ ဗမာကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ရဲ႕ ပထမစာအုပ္မွာ ကေလာင္အမည္က ‘ယာေတာက သာေဗ်ာ’ တဲ့ ။ ၂၀၀၃ -၂၀၀၄ ေလာက္က ထုတ္ခဲ့တာပါ။ ျပန္ထုတ္ပါလို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္ပါတယ္။
ခု ကဗ်ာေတြကေတာ့ ဖတ္မိသူေတြ အံ့ၾသဝမ္းသာၾကမွာပါ။ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို နားဆင္ၾကရလို႔ေပါ့။ သူ႕မွာလည္း ႏွလံုးသားနဲ႔မဟုတ္လား။ အေဖ၊ အေမ၊ ခ်စ္သူ၊ မုန္းသူေတြအားလံုးကို သူဖြဲ႕ဆိုခဲ့ပါတယ္။ က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ကဗ်ာနဲ႔အေလးျပဳတယ္။ အေမ၊ အေဖေတြကို ကဗ်ာနဲ႔ကန္ေတာ့တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ရဲ႕ ေခါင္းအံုးေအာက္က အေမ့ပုတီးကံုးေလးအေၾကာင္းကို ဖတ္ရေတာ့ အံ့ၾသဝမ္းသာၾကည္ႏူးစရာေပါ့။ လူဆိုတာ အတူတူပါပဲ။ သခင္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ သခင္သန္းထြန္း တို႔ဟာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈတရပ္အေနနဲ႔ အတူတကြ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသလို၊ ဖက္ဆစ္ကိုအသက္ေပးေတာ္လွန္ၾကဖို႔ ဖ.ဆ.ပ.လ ကိုလည္း အတူတည္ေထာင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကတာဟာ သမိုင္းပါ။ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကေတာ့လည္း ညီအမအရင္းႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္ဆီ ေရြးယူခဲ့ၾကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးစပ္ရင္ မယားညီကိုေပါ့။ သူတို႔လည္း အတူရင္ခုန္ခဲ့ၾကပါတယ္။
သခင္သန္းထြန္းရဲ႕ေဆာင္းပါးေတြကိုေတာင္ ဗမာျပည္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထုတ္ေဝခြင့္ရသလို ဖိုးသံ(လူထု)ရဲ႕ ကဗ်ာလည္း ထုတ္ေဝခြင့္ရခဲ့ပါၿပီ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ဖံုးကြယ္မထားေတာ့တဲ့ ေခတ္္ဦးဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ရဲ႕ ေခတ္ဦး။ ဒီမိုကေရစီေခတ္္ဦးပါ။
ကြန္ျမဴနစ္ႏွလံုးခုန္သံကို နာခံၾကည့္ၾကပါဦး။
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၈ ႏို၀င္ဘာ ၂၆