ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ဦး – XY-ADW
ရဲရင့္ဘုန္း
(မိုးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၈
( တစ္ )
ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ ခ်စ္တတ္တဲ့လူေတြအားလံုးမွာ တစ္ခု ေသခ်ာတာကေတာ့ အခ်စ္ဦးကို ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ျခင္းမရိွခဲ့ဘူးဆိုတာပါပဲ။
လူငယ္ဘဝ ကိုယ္ရဲ႕ပထမဦးဆံုး ရင္နွင့္အမွ် ခ်စ္ခဲ့ရသူေပါ့ဗ်ာ။
လူငယ္ဘဝ ကိုယ္ရဲ႕ပထမဦးဆံုး ရင္နွင့္အမွ် ခ်စ္ခဲ့ရသူေပါ့ဗ်ာ။
ရည္းစားျဖစ္မွ ခ်စ္သူကြၽမ္းဝင္သူျဖစ္မွရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အစြဲအလမ္းတစ္ခုခုဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အခ်စ္ဦးပဲေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေကာင္းကင္ထက္မွာပ်ံသန္းေနတဲ့ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ၾကည္လင္ရွင္းသန္႔တဲ့ ေကာင္းကင္ျပာကို အင္မတန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ပါတယ္။
စစ္ဝတ္စုံစိမ္းစိမ္းထက္ ေလယာဥ္မႉးရဲ႕ဝတ္စံုကို ပိုၿပီး နွစ္သက္ခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံေတြနဲ႔ မိုးသားျပာျပာကို အစြဲအလမ္းႀကီးမားခဲ့လို႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဝင္းဦးရဲ႕တိမ္ဦးေလေျပေမာင့္ကိုေစကို
အခါမ်ားစြာအခြင့္ရတိုင္း ျကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေလသူရဲတဦးရဲ႕ေဆာင္းပါးေတြကိုလည္း စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ရွာဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
အခါမ်ားစြာအခြင့္ရတိုင္း ျကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေလသူရဲတဦးရဲ႕ေဆာင္းပါးေတြကိုလည္း စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ရွာဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ေဘးက ငယ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔လည္း စိတ္တူသေဘာတူ ေလယာဥ္မႉးလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးေတြယဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဦးေလးက ဘုရင့္ေလတပ္မေတာ္ Royal Air Force က ဆင္းလာတဲ့ ေလတပ္ အရာရိွတစ္ေယာက္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ BAC ဘက္ကို ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက သိပ္ေတာ္ၿပီး ဇြဲသိပ္ရွိပါတယ္။ သူ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ DSA ကိုေလ်ွာက္ၿပီး ဝင္ေျဖတာေအာင္သြားတယ္။ DSA တက္ေနရင္းနဲ႔ မိမိတာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ်င္တဲ့ လက္ရုံး တပ္ေတြေလ်ွာက္ေတာ့လည္း သူဟာ ေလတပ္ကိုပဲ ေ႐ြးေလ်ွာက္ခဲ့တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူဟာ တပ္မေတာ္(ေလ)ထဲကိုေရာက္ရိွသြားခဲ့ၿပီး တပ္မေတာ္(ေလ)ထဲမွာ အဆင့္ျမင့္အရာရိွႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သြားတဲ့
အထိ ထူးခြၽန္ေတာက္ပခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိေရာက္ေလရာအရပ္မွာ မိုးသားျပာျပာကို ေငးရီေမာ့ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ တသိမ့္သိမ့္တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စိတ္ကူး႐ြက္လႊင့္ေနရဆဲပါပဲ။
( နွစ္ )
ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းသင့္လို႔ မဂၤလာဒံုေလယာဥ္ ကြင္းထဲကိုေရာက္သြားခဲ့ရင္ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ။ ေလဆိပ္အေဆာက္အအုံထဲကိုေရာက္သြားရင္ သန္႔ရွင္းၿပီး ေအးျမေနတာကို ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးထဲက သိပ္ကိုႀကိက္နွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။
ညီအစ္ကိုေတြ ေလွကားကေနေျပးတက္ၿပီး မွန္ျပဴတင္းအက်ယ္ႀကီးနဲ႔ မွန္ေဘာင္ေတြေပၚကို ေျပးတက္ၾကတယ္။
ညီအစ္ကိုေတြ ေလွကားကေနေျပးတက္ၿပီး မွန္ျပဴတင္းအက်ယ္ႀကီးနဲ႔ မွန္ေဘာင္ေတြေပၚကို ေျပးတက္ၾကတယ္။
ေလယာဥ္အတက္အဆင္းရွိရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညီ အစ္ကိုေတြဟာ ပိုၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါတယ္။ မိုးသားထဲက ပ်ံဝဲဆင္းလာတဲ့ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ ေလထဲကိုပ်ံတက္သြားတဲ့ ေလ ယာဥ္ႀကီးေတြကို ျမင္ေနရတာဟာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာျမင္ကြင္းေတြပါပဲ။ ေလယာဥ္ရဲ႕အင္ဂ်င္စက္သံကလည္း တုန္ခါျမည္ဟီးလို႔ေပါ့။
တပ္မေတာ္( ေလ ) က T-33 အမ်ိဳးအစားဂ်က္တိုက္ေလယာဥ္ေတြ အုပ္ဖြဲ႔ၿပီးေလ့က်င့္ပ်ံသန္းေနတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမင္ေတြ႔ ဖူးပါတယ္။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ပ်ံသန္းေနရင္ အဲဒီတိုက္ေလယာဥ္အုပ္ဟာ ေငြေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ေတာက္ပလို႔။
၁၉၇၅ ခုနွစ္ေလာက္ကျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။T-33တိုက္ေလယာဥ္ေတြဟာ အုပ္စုလိုက္ formation ေလ့က်င့္ပ်ံသန္းေနဆဲမွာပဲ ေတာင္ကိုဝင္တိုက္မိၿပီး တိုက္ေလယာဥ္ငါးစင္းလံုးပ်က္က်သြားခဲ့ပါတယ္။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစရာအျဖစ္အပ်က္ပါပဲ။ ပ်က္က်သြားတဲ့ T- 33 ေတြထဲမွာ ထူးခြၽန္တဲ့ေလသူရဲေတြ ပါသြားခဲ့ပါတယ္။
ေလယာဥ္ပ်က္က်တဲ့အေၾကာင္းေတြကို နားလည္တတ္ကြၽမ္းတဲ့ဆရာဦးမ်ိဳးသိုက္တို႔၊ ဦးဉာဏ္ဝင္းတို႔၊ ကိုဂ်င္ဆင္တို႔နဲ႔ကြၽန္ေတာ္ အေတာ္ ေလးေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ေျပာျပတာေတြဟာ စိတ္ဝင္စားစရာပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္သတိျပဳမိသေလာက္ေတာ့ ၁၉၇၂ ခုနွစ္ သံတြဲမွာ DC-3 ဒါကိုတာေလယာဥ္ ပ်က္က်သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းကစလို႔ ျမန္မာ့ေလ ေၾကာင္း (အဲဒီကာလတုန္းက BAC) မွာ DC-3 ဒါကိုတာေလယာဥ္ေတြကိုအသုံးမျပဳေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေလယာဥ္ သံတြဲမွာပ်က္ က်သြားခဲ့တုန္းက အဲဒီေလယာဥ္ေပၚမွာ”ေလယာဥ္မယ္ေလးလိႈင္- တင္တင္လိႈင္” ပါသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေလယာဥ္မယ္ေလးလိႈင္ကို အမွတ္ သေကၤတျပဳၿပီးေတာ့ပဲ “လယာဥ္မယ္ေလးလိႈင္” စတီရီယိုသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထြက္လာခဲ့ပါေသးတယ္။
ေဇာ္မင္းေလးသီဆိုခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း သုံးတဲ့ေလယာဥ္ေတြက ေဖာ္ကာဖရင္းရွစ္ Fokker Friendship F-27 အမ်ိဳးအစားေတြပါ။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္က BAC မွာ အင္ဂ်င္ ၃လံုးနဲ႔ Boeing727 ဂ်က္ေလယာဥ္တစ္စင္း ေတာင္ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ 727 ကို နီေပါကိုေရာင္းပစ္လိုက္တယ္။
၁၉၇၆ ခုႏွစ္ထဲမွာ အာဏာရွင္ႀကီးဟာ စိတ္ေကာင္းဝင္ေနပုံရတယ္။ BAC အတြက္ Fokker F-28 အမ်ိဳးအစားေခတ္မီေလယာဥ္သုံးစင္း ဝယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။အဲဒီေခတ္ကာလရဲ႕စံခ်ိန္စံၫႊန္းအရဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အေတာ့္ကိုႀကီးက်ယ္ခန္းနားခဲ့တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရနိုင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထင္ BAC ဟာ အဲဒီ ေဖာ္ကာေလယာဥ္တြနဲ႔ ရန္ကုန္-စင္ကာပူေလေၾကာင္း ခရီးစဥ္ေတြကုိ စတင္ေျပးဆြဲခဲ့တာပါ။
( သုံး )
ကမ႓ာ့နိုင္ငံအသီးသီးမွာပ်ံသန္းေနၾကတဲ့ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြမွာ ကမ႓ာကအသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ မွတ္ပံုတင္အမွတ္ Airplane Registration Number ဆုိတာ သီးသန္႔ရွိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က XY- နဲ႔ စပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာပ်ံသန္းေနတဲ့ (စစ္ဘက္ေလ ယာဥ္မပါ)ေလယာဥ္မွန္သမ်ွရဲ႕ေရွ႕မွာ XY- နဲ႔ စတင္ထားတဲ့သေဘာပါပဲ။
၇၆ ထဲမွာဝယ္ယူခဲ့တဲ့ ေဖာ္ကာသုံးစီးထဲမွာ နွစ္စီးက ၆၅ ေယာက္ဆန္႔တဲ့ေလယာဥ္ျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့တစ္စီးက ခရီးသည္ ၈၅ ေယာက္ဆန္႔တဲ့ 4000 model ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေနဝင္းခရီးသြားရင္ စီးတတ္ပါတယ္။ သူစီးတဲ့ေလယာဥ္ကိုေမာင္းတဲ့ေလယာဥ္မႉးက ရက္ပ္အဆုိေတာ္ မ်ိဳးေက်ာ့ၿမိဳင္တို႔ရဲ႕ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးေက်ာ့ၿမိဳင္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ ၈ ႏွစ္ သားေလာက္တုန္းက အဘုိးက ပုသိမ္ကို ေလယာဥ္နဲ႔ေခၚသြားတာကလြဲလို႔ ဂ်က္ေလယာဥ္ပ်ံကို တစ္ခါမွ စီးဖူးေသးပါ။ ၁၉၈၂ ဇူလိုင္ထဲမွာစင္ကာပူကိုသြားေတာ့မွ ဂ်က္ေလယာဥ္ပ်ံကို ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ စီးဖူးခဲ့တာပါ။
မဆလေခတ္တုန္းက အစစအရာရာဟာ ရွားပါးခက္ခဲၿပီး
ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ရဖို႔ဆိုရင္ သုံးေလးလေလာက္အထိ ၾကာျမင့္တတ္ပါတယ္။
ဘာမွန္းညာမွန္းမသိေသးတဲ့ ကေလးဘဝတုန္းကဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာကို အရမ္းသြားခ်င္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းသြားရေတာ့မယ္လည္း ဆိုေရာ မသြားခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး။
အဂၤလိပ္စကားကိုလည္း မေျပာတတ္။ စာကလည္းက်က္ရဦးမယ္။
ဟိုေရာက္ျပန္ရင္လည္း ဘယ္လိုလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံရဦးမယ္မသိ။
အဲဒီလို စိတ္အခံမ်ိဳး ရိွေနလို႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သြားရမယ့္ေန႔ကိုေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ အရမ္းလႈပ္ရွားေနပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုလွည့္ပတ္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဆယ္နာရီ ထိုးေနပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေသာက္ထားတဲ့အာမီရမ္ကလည္း မူးစျပဳေနၿပီ။ အိမ္ထဲကိုကြၽန္ေတာ္ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းကိုခါရမ္းလိုက္ပါတယ္။ စင္ကာပူ လဝကအဝင္မွာ ဆံပင္ရွည္ရင္ ျပႆနာရွာတယ္ဆိုၿပီး အိမ္ကကပ္ေၾကးနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚကဆံပင္ေတြကုိ အေမ ညွပ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အေမ့လက္ရာကေတာ့ အပ်ံစားလက္ရာပါပဲ။ မွန္ထဲမွာၾကည့္လိုက္တာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ မမွတ္မိ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ႂကြက္ကိုက္ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲ။
( ေလး )
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စင္ကာပူကို သြားရင္ ဘန္ေကာက္ကတဆင့္ Thai Airways နဲ႔သြားရင္သြား။
အဲဒီလိုမွမသြားခ်င္ဘူးဆိုရင္ BAC နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ Direct Flight ။ ဗုဒၶဟူးနဲ႔ တနဂၤေႏြတစ္ပတ္ကို နွစ္ရက္ ထြက္ပါတယ္။
Flight No UB231 နဲ႔ UB232 ပါ။ တိုက္ရိုက္ခရီးစဥ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပ်ံသန္းခ်ိန္ ၂ နာရီနဲ႔ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာျမင့္ပါတယ္။
အဲဒီကာလတုန္းက ျပည္ပထြက္ခြင့္ကိုၾကပ္ထားတဲ့အတြက္ ခရီးစဥ္တခုဆိုရင္ ခရီး သည္ ၂၀ ေလာက္ပဲပါတတ္ပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြထဲမွာလည္း သေဘၤာသားေတြပဲမ်ားပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားပါရင္လည္း တေယာက္ ႏွွစ္ေယာက္ေလာက္ပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အခုလိုမ်ိဳး ေလယာဥ္ေပၚတက္တဲ့ Jetway မရွိေသးသလို ဘတ္စ္ကားလည္း မသံုးေသးပါဘူး။ ရပ္ထားတဲ့ေလယာဥ္ဆီ ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရတဲ့အေနအထားမ်ိဳးပါ။ ကြင္းထဲမွာလည္း ေလေျပႏုက တလြင့္လြင့္နဲ႔ေပါ့။
ေျပာမယ္ဆိုရင္ေပါ့။ အဲဒီေန႔ဟာ ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕အခ်စ္ဦးနဲ႔ ပထမဦးဆံုးစေတြ႔တဲ့ ေတြ႔ဆုံခန္းပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔စီးရမယ့္ေလယာဥ္က XY-ADW ပါ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္နား ထားပါတယ္။ ေလယာဥ္က ငါးႏွစ္သားပဲရိွေသးလို႔ အသစ္လို႔ေျပာလို႔ရနိုင္တဲ့အေျခအေနပါ။
အဲဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ့္မွာ အိတ္ေလးတစ္လံုးပဲ ပါပါတယ္။ အေမက ညီမေလးရဲ႕လက္ကိုဆြဲထားတယ္။ သူက ခုနွစ္နွစ္သမီးေလး။ ညီႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္။
အားလုံးေပါင္း ငါးေယာက္။ အဲဒီငါးေယာက္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ကလြဲရင္ အားလံုးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေနတဲ့ပံုပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနသလိုလိုခံစားေနရတယ္။
အားလုံးေပါင္း ငါးေယာက္။ အဲဒီငါးေယာက္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ကလြဲရင္ အားလံုးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေနတဲ့ပံုပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနသလိုလိုခံစားေနရတယ္။
အေပၚဝရံတာကိုတက္ၿပီး ခါတိုင္းလို ထြက္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ဝရန္တာေပၚ တက္လို႔မရပါဘူး။
ထြက္လို႔ရၿပီဆိုမွ ေလယာဥ္ကြင္းထဲကို တန္းထြက္ရပါတယ္။ ဝရန္တာေပၚကလူေတြက နံမည္ေတြ ေအာ္ၾကေခၚၾကေပါ့။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာလိုလို ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစရာလိုလို ခံစားမႈမ်ိဳးပါပဲ။
ကြင္းထဲမွာရပ္နားထားတဲ့ တနည္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ကို ေရ ျခားေျမျခားဆီ ေခၚေဆာင္သြားမယ့္ ေလယာဥ္ဆီကိုေလွ်ာက္လွမ္းသြားရတဲ့ခံစားမႈမ်ိဳးဟာ ဘယ္ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔မွမတူေအာင္ထူးျခားလွပါတယ္။ အေစာပိုင္းက ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပခဲ့သလို အစစအရာရာခက္ခဲၾကပ္တည္းလွတဲ့ မဆလေခတ္လို အေမွာင္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားကို ပထမ ဦးဆံုးအႀကိမ္သြားဖို႔ ေလယာဥ္ဆီကိုသြားေနရပါလားဆိုတဲ့အသိ။
ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမကေန ထြက္ခြာသြားရေတာ့မွာပါလားဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္။
ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမကေန ထြက္ခြာသြားရေတာ့မွာပါလားဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာထဲမွာ ေရာေထြးစိမ့္ဝင္ ေနတဲ့ခံစားခ်က္ကိုေျပာျပဖို႔ဆိုတာ အလြန္ခက္ခဲလွပါတယ္။
ဒီလို စိတ္ကတည္ၿငိမ္မႈ ပ်က္ျပားေနခ်ိန္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာရမယ္မွန္းမသိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕တိုင္းျပည္ကို လမ္းတစ္ဝက္မွာ ခဏခဏ ရပ္ၿပီး လွည့္ၾကည့္မိေသးတယ္။
ဒီလို စိတ္ကတည္ၿငိမ္မႈ ပ်က္ျပားေနခ်ိန္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာရမယ္မွန္းမသိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕တိုင္းျပည္ကို လမ္းတစ္ဝက္မွာ ခဏခဏ ရပ္ၿပီး လွည့္ၾကည့္မိေသးတယ္။
ဝရံတာေပၚမွာကလည္း လူေတြကအမ်ားႀကီး၊ လက္ေတြကို ေဝွ႔ယမ္းလို႔။ အဲဒီ လူေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္ေသာသူကေတာ့ ေနာက္နားခပ္က်က်မွာ ျငိမ္သက္စြာရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္မိပါတယ္။
သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္လာေစခ်င္တဲ့သူ ျဖစ္မွာပါ။
ေလယာဥ္ေပၚကိုတက္လိုက္ေတာ့ ေလယာဥ္ဟာ အတာ့္ကို သစ္လြင္ ေနပါေသးတယ္။ ခရီးသည္က နည္းနည္း၊ ထိုင္ခုံကမ်ားမ်ားမို႔ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာထိုင္လို႔ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ျပတင္းေပါက္ရွိတဲ့ေနရာကို ေရြးလိုက္တယ္။ ေလယာဥ္ဟာ သိမ့္ခနဲႂကြတက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဝါဝင္းေနတဲ့ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီးကို အေဝး ကေန လွမ္းဖူးလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ မိသားစုပါလာတာေတာင္မွ အေတာ့္ကို ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမိပါတယ္။
သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္လာေစခ်င္တဲ့သူ ျဖစ္မွာပါ။
ေလယာဥ္ေပၚကိုတက္လိုက္ေတာ့ ေလယာဥ္ဟာ အတာ့္ကို သစ္လြင္ ေနပါေသးတယ္။ ခရီးသည္က နည္းနည္း၊ ထိုင္ခုံကမ်ားမ်ားမို႔ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာထိုင္လို႔ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ျပတင္းေပါက္ရွိတဲ့ေနရာကို ေရြးလိုက္တယ္။ ေလယာဥ္ဟာ သိမ့္ခနဲႂကြတက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဝါဝင္းေနတဲ့ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီးကို အေဝး ကေန လွမ္းဖူးလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ မိသားစုပါလာတာေတာင္မွ အေတာ့္ကို ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမိပါတယ္။
အဲဒီေန႔ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုကို ၿပိဳကြဲသြားေစၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ေရာက္ရိွသြားေစဖို႔ အစပ်ိဳးလို္က္တဲ့ပထမဦးဆံုးေသာ ေန႔ရက္ပဲဆိုတာ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္သိလိမ့္မွာ လဲ။
အဲဒီ XY- ADW ရဲ႕ေလယာဥ္မႉးႀကီးက ဦးၾကည္တင္ပါ။ တကယ့္ကို လူႀကီးလူေကာင္း Gentleman ဆန္ၿပီး ဝတ္စားဆင္မႈေနရာမွာလည္းပဲ အလြန္ကိုသပ္ရပ္ခန္႔ျငားလွပါတယ္။
ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းခ်လာတုိင္းဘယ္လိုအထုတ္အပိုးမွ မပါဘဲနဲ႔ လက္ခ်ည္းပဲ ဆင္းလာတတ္တဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။
သူ႔ေလယာဥ္ေလထဲကိုေရာက္သြားၿပီဆုိရင္ အျပင္ကိုထြက္လာၿပီး ေလယာဥ္ေပၚက ခရီးသည္ေတြကို တရင္းတနွီး ႏႈတ္ဆက္တတ္ ပါတယ္။
တြဲဖက္ေလယာဥ္မႉးက ဦးေဖသန္းဝင္း။ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေလးေပါ့။
သူ႔ရဲ႕ဆံပင္က crew cut အတိုနဲ႔။ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွမျပံဳးဘူး။ သူ႔ရဲ႕ဇနီးက ဒဂံု အထက ၁ က ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ပါ။ သူဟာ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေလယာဥ္ေမာင္းသင္လာတဲ့ပိုင္းေလာ့ေပါ့။
တကယ့္ကို အရည္အခ်င္းျပည့္ဝတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြပါပဲ။
၁၉၈၇ ပုဂံမွာ ေလယာဥ္ပ်က္က်ေတာ့ ခရီးသည္အားလံုးနဲ႔အတူ သူလည္းပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။
အခု ေရႊျပည္ေတာ္က ထြက္ခြာခဲ့ရတဲ့ ေဟာဒီ ADW ေလယာဥ္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္တစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါဘူး။
စင္ကာပူကိုေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္လြမ္းစိတၱဇနဲ႔ ေလဆိပ္ကို တနဂၤေႏြ ေန႔တိုင္း ဆင္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ ေလဆိပ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ အိမ္နဲ႔နီးပါတယ္။ျမန္မာျပည္က ထြက္လာတဲ့ေလယာဥ္က တနဂၤေႏြ ေန႔တုိင္း စင္ကာပူခရီးစဥ္ရိွပါတယ္။ ဟိုကလာတဲ့လူေတြကိုလည္း ေငး။ ဒီက ျပန္မယ့္လူေတြအတြက္လည္း ေပ်ာ္ေပါ့ေလ။
BAC က ကိုယ့္လူမ်ိဳး ေလယာဥ္အမႈထမ္းေတြကိုလည္း လိုက္ေငးၾကည့္ရတာေပါ့။
တခါတေလမွာ ဦးေဖသန္းဝင္းတို႔၊ ဦးလိွဳင္ဘြားတို႔လို လူမ်ိဳးေတြပါလာတတ္ပါတယ္။
ေလဆိပ္ရဲ႕အေပၚထပ္ ေျပးလမ္းကို ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ေနရာကေနၿပီး BAC က ျမန္မာေလယာဥ္ေတြ ပ်ံဝဲဆင္းသက္လာ တာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ အၿမဲတမ္းလိုလို ေစာင့္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ပ်ံဝဲထိုးဆင္းလာတဲ့ ေလယာဥ္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ဦး ADW ပါပဲ။
ADW မဟုတ္ရင္ေတာ့ ADU ပါပဲ။
အဲဒီမဆလေခတ္တုန္းက အစစအရာရာဟာခက္ခဲေလေတာ့ ေလယာဥ္အမႈထမ္းေတြနဲ႔ပဲ စာရြက္စာတမ္း၊ လူၾကံဳပစၥည္း၊ စားစရာ ေတြကို သယ္ေပးၾကရပါတယ္။
အပတ္တိုင္းလိုလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ေလယာဥ္ကြင္းကို သြားျဖစ္ၾက ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ၾသဂုတ္လမွာ စတီရီယိုအဆုိေတာ္ ကိုစိန္လြင္ေလယာဥ္ပ်က္က်ၿပီး ကြယ္လြန္ သြားေၾကာင္း ေလယာဥ္မွဴးေတြကတဆင့္ ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။ သူကြယ္လြန္ခဲ့စဥ္က အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေလးရိွေသးတာမို႔ အင္မတန္ကို ဝမ္းနည္းေၾကကြဲႏွေျမာမဆုံး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
( ငါး )
ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာမွာ လုံးဝမထင္မွတ္ဘဲ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ခြင့္ရေတာ့လည္း စီးေတာ္ယာဥ္က ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ဦး XY-ADW ပါပဲ။ အဲဒီေန႔ရက္တုန္းက သူမရဲ႕ကိုယ္ထည္ကို ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ေနရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အနီးဆုံးေနရာက ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့တဲ့ လူေတြ၊ ဘဝေတြ၊ သကၠရာဇ္ေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားေနမိတယ္။ နွစ္ကာလေတြေအာက္မွာ အားလုံးဟာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ဦး XY-ADW ကေတာ့ အေျပာင္းအလဲသိပ္မရိွဘဲနဲ႔ တည္ၿငိမ္လန္းဆန္းေနဆဲပါပဲ။
ျပည့္စုံႂကြယ္ဝမႈမရိွတဲ့ ဘဝအေျခအေနၾကားထဲကပဲ သူမဟာ တိမ္တိုက္ေတြၾကားထဲမွာ ဦးေမာ့ပ်ံသန္းေနဆဲပါပဲ။
ဒါေပမဲ့…..
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ကိုခ်စ္မက္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ဦး ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေန႔ရက္ေတြကေတာ့ မလွပခဲ့ပါဘူး။
Myanmar Airways လိုဂိုေလးဟာ မိုးသားအျပာ ေရာင္ ေျပာင္းသြားၿပီးေနာက္ပိုင္းေပါ့။ အခ်စ္ဦးေလးဟာ စစ္ေတြေလဆိပ္မွာ မိုးတြင္းဘက္ လမ္းေခ်ာ္ၿပီး ျပင္လို႔မရေအာင္ ထိခိုက္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔တုန္းက သူမဟာ မိုးေရစက္ေတြေအာက္မွာ မ်က္ရည္ေတြ တစ္ေပါက္ၿပီးတစ္ေပါက္ က်ေနခဲ့တာေပါ့။ သူမရဲ႕ေၾကကြဲဖြယ္ငိုေႂကြးသံကို မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေဝးေနတဲ့အရပ္ကေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္အေသအခ်ာ ၾကားေနရတာေပါ့။
သူမဟာ ရပ္တန္႔ေနခ်င္တာမဟုတ္ဘဲ တိမ္တိုက္ေတြၾကားထဲမွာ တလြင့္လြင့္နဲ႔ပ်ံသန္းေနခ်င္တဲ့သူမို႔လား။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ဦးဟာ ျပည့္စုံကုံလုံမႈ မရိွတဲ့ အေမွာင္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ သူမရဲ႕တာဝန္ကို အေကာင္းဆုံးနဲ႔အႏူးညံ့ဆုံးျဖစ္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ နည္းနည္း ေလးမွ သံသယရိွစရာမလိုပါဘူး။
သူမဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ ထိခိုက္..နာက်င္..ေသဆုံးသြားေအာင္ လုပ္မသြားခဲ့ဘူးဆိုတာနဲ႔တင္ သူမဟာ အရမ္းလြမ္းစရာေကာင္းသြားခဲ့ပါၿပီ။
Goodbye XY-ADW……..။ ။
ရဲရင့္ဘုန္း
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ