ၾကည္ေဇာ္ဝင္း ● အနာရွိသူေတြ စပ္ၾကေစ

ၾကည္ေဇာ္ဝင္း ● အနာရွိသူေတြ စပ္ၾကေစ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၊ ၂၀၁၈

ေအာက္တုိဘာ ၃ဝ၊ ၂ဝ၁၈ အတြဲ (၆)၊ အမွတ္ (၁) ဇြန္လ၊ ၂၀၀၈ ထုတ္ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။


စာေရးဆရာေတြအတြက္ စာေရးရတာ လြယ္ပါတယ္။ စာရြက္နဲ႔ေဘာပင္ရွိရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာေတြေရးမွာလဲ။ စာ ဖတ္သူအႀကိဳက္ေတြေရးမွာလား။ ကိုယ့္ရင္တြင္းျဖစ္ေတြေရးမွာလား။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာကိုယ္ႀကိဳက္ၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ယုံၾကည္ဖို႔ေတာ့လိုတယ္။ ကိုယ့္စာေတြဟာ ေလာကသစၥာတရားေတြျဖစ္ၿပီး ကာလသုံးပါးခံဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။

စာေရးဆရာဆိုတာ စာဖတ္သူေတြထက္ ေခါင္းတလုံးပိုျမင့္ဖို႔လိုတယ္။ စာဖတ္သူေတြမေတြးတဲ့ေထာင့္ကေတြးၿပီး စာဖတ္သူ ေတြအတြက္ အက်ဳိးရွိရမယ္။ စာဖတ္သူေလာက္မွမေတြးတတ္ရင္ ကိုယ့္စာဟာ စာေပဂုဏ္မေျမာက္သလို စာဖတ္သူေတြက လည္း ဖတ္ၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ တကယ့္လူ႔ဘဝက ရိုးသားႀကိဳးစားႏိုးၾကားလုိ႔ သူေကာင္းျဖစ္သြားေလသ တည္း ..တို႔၊ ရာဇဝတ္ေဘးေျပးမလြတ္တို႔ ..ဆိုတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ေပၚလစီစာေရးဆရာေတြကေတာ့ တည္ဆဲအစိုးႀကိဳက္ၿပီး စာေပဆု ကေလးမ်ားရမလားလို႔ စာေပပန္တ်ာေတြ ေရးၾကတာေပါ့။ တေခတ္တခါက အဲဒီလိုစာမ်ဳိးေတြပဲ စာေပဆုေတြေပးခဲ့တာ မဟုတ္လား။

ဘာစာေပမွ ေလာက္ေလာက္လားလားမေရးခဲ့ၾကဘဲ ၿမိဳ႕နယ္စာနယ္ဇင္းဥကၠ႒ လုပ္ခ်င္ၾကတဲ့ စာေပေရာဂါသည္ေတြကိုလည္း မေတြ႔ခ်င္ ျမင္ေနလ်က္သား။ လက္ရွိလည္း ဘယ္မဂၢဇင္း ဘာစာေစာင္မွ မေရးဘူး၊ သူတုိ႔ေရးခ့ဲပါတယ္ဆိုတဲ့ကေလာင္နာမည္ေတြကိုေျပာၾကည့္ေတာ့ စာသမားအခ်င္းခ်င္းေတာင္ မၾကားဖူးဘူး။ ၿမိဳ႕နယ္စာနယ္ဇင္းဥကၠ႒ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာလည္း လြယ္ပါ တယ္။ အဲဒီလိုဥကၠ႒ေရြးခ်ယ္တဲ့အစည္းအေဝးလုပ္မဲ့ပြဲမ်ဳိးမွာ ဘယ္စာေရးဆရာႀကီးေတြကမွ စိတ္မဝင္စားလို႔ မတက္ ၾကေတာ့ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းပဲ မဲခြဲၿပီး ကိုယ့္လူကိုယ္ ဥကၠ႒တင္ေပးလိုက္တာပါပဲ။

စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႔ဝင္ခ်င္ၾကတဲ့အေၾကာင္းကေလးေတြလည္းရွိေနတယ္ေလ၊ ဟိုဘက္တေခတ္က GSM ဖုန္းေပးတာမ်ဳိးေတြ ေျမကြက္ပဲခ်ေပးေတာ့မလိုလိုမ်ဳိးေတြက ရွိခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ စာေရးဆရာအမ်ားစုက မျပည့္စုံၾကေတာ့ ဒီလုိေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္ခ်င္ၾကတာလည္း အျပစ္မဆုိသာပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ ၿမိဳ႕နယ္စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႔ေတြကို ေျပာစရာတခုေတာ့ရွိလာတယ္။ စာေပအျမင္မက်ဥ္းေျမာင္းၾကပါနဲ႔။ ၿမိဳ႕နယ္ မဂၢဇင္းဆိုတာ ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္က စာေပဝါသနာရွင္ေတြ ကေလာင္လက္စြမ္းျပတဲ့ေနရာဆိုတာလည္း မွန္ပါတယ္။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္ က ေမြးဖြားၿပီး နာမည္ရစာေရးဆရာေတြကို စာမူမေတာင္းပဲ လ်စ္လ်ဴရႈတာမ်ဳိးေတြမလုပ္အပ္ဘူး။ ဒါ့ထက္ မလုပ္အပ္တာက ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္ကထြက္တဲ့ စာေရးဆရာစာရင္းျပဳစုတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွာ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေက်ာင္းေနခဲ့ဖူးတဲ့ ႏို္င္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာက်ေတာ့ ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္စာေရးဆရာစာရင္းထဲထည့္ၿပီး ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္သားစာေရးဆရာ စစ္စစ္ေတြကို ေတာ့ ခ်န္ထားတာမ်ဳိးေတြေပါ့။ ဒါေတြဟာ စာေပအျမင္က်ဥ္းေျမာင္းရုံမက ေအာက္တန္းပါက်သြားတယ္။

ဒါ့ထက္ဆိုးတာကေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္စာနယ္ဇင္းေတြကဦးစီးက်င္းပတဲ့စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ လူမစည္တတ္ဘူး။ ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္တဲ့စာေပပန္တ်ာေတြကိုေခၚေဟာခိုင္းတာကိုး။ စာေပပန္တ်ာေတြကို စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြက စိတ္မွမဝင္စားတာ။ စာသမားဆိုတာ ေခတ္ကိုဦးေဆာင္ႏိုင္ရမယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကမွေခတ္ေဆြးျဖစ္ေနေလေတာ့ ေခတ္ကိုဘယ္လိုလုပ္ ဦးေဆာင္ႏိုင္မွာလဲ။

အၿငိမ့္တို႔ဇာတ္တို႔မွာ သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္သာသိတဲ့ ေဝါဟာရေတြရွိတယ္။ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ရင္သားကို ‘ေအာရိန္း’ လို႔ေခၚၿပီး တင္ သားကို “ဗလ” လို႔ေခၚတယ္လို႔ၾကားဖူးတယ္။ ငါးေျခာက္ကို ‘ကႀကီး’ တဲ့။ ဝက္သားကိုေတာ့ ‘ဝ’ တဲ့။ ထမင္းကို ‘ပုန္း’ တဲ့။ အဲဒီလိုပဲ အၿငိမ့္တို႔ဇာတ္တို႔က သဘင္သည္ေတြကို ‘ဗလပ္’ လို႔ ေခၚသတဲ့။ မႏၱေလးစာေပသမားေတြကေတာ့ လူတေယာက္ က ႀကဳံသလို ညားသလုိေျပာတတ္တဲ့သူကို ‘ဒီလူက ဗလပ္ပဲ’ လို႔ေျပာတတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔စာေပေလာကမွာလည္း ‘စာေပဗလပ္’ ေတြက အမ်ားသား။

နမူနာေလးတခုေျပာျပမယ္။ စာေပဗလပ္ေတြရဲ႕လုပ္ပုံ။

နာမည္ႀကီး ပရဟိတေက်ာင္းတေက်ာင္းကို စာေပဗလပ္က တခုခုသြားလွဴဒါန္းၿပီး စာေပေဟာေျပာပြဲလုပ္ဖို႔စည္းရုံးလိုက္တယ္။ သူအပါအဝင္ အျခားနာမည္ႀကီးစာေရးဆရာ တေယာက္ကို ဖိတ္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီနာမည္ႀကီးစာေရးဆရာက သူနဲ႔လည္း အရမ္းရင္းႏွီးပါတယ္ေပါ့။ သူကိုယ္တုိင္ဖိတ္ေပးပါ့မယ္ေပါ့။ အဲဒီလိုနည္းနဲ႔ စာေပဗလပ္က သူ႔ကိုုယ္သူ ပရိုမိုရွင္း လုပ္လိုက္ တာေပါ့ေလ။ ပါးပါးေလးပါပဲ။ ခ်ိတ္တြဲလို သြားတိုက္ေဆးနဲ႔တြဲၿပီး အစြံေရာင္းတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ စာေရးဆရာေလးမ်ားဆို နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာအတြက္ ‘ဂုဏ္ျပဳလက္ေဆာင္’ ေတာင္ ကိုယ့္အိတ္ထဲကစိုက္ၿပီး တြဲေဟာေစတာမ်ဳိးေတြ ၾကားရေလ ရဲ႕။

အေကာင္းျမင္ဘက္ကၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စာေပသာသနာျပဳၾကတာေပါ့ေလ။ ေကာင္းပါတယ္။ စာေရးဆရာႀကီးေတြကို မနင္းဖို႔ပဲလိုိတာပါ။ စာေရးဆရာဆိုတာလည္း လူတိုင္းျဖစ္ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူးမို႔လား။ တခုေတာ့ေမးစရာရွိတယ္။ စာေဟာ ဆရာအျဖစ္ နာမည္ႀကီးရင္ ဘာဆက္လုပ္ခ်င္တာလဲ။ ေခတ္ကလည္း စာေဟာဆရာေတြေခတ္ျဖစ္ေနေလေတာ့ က်ေနာ့္ ဉာဏ္နဲ႔ လိုက္မမီႏိုင္တာေတြလည္း ရွိႏိုင္ေသးတာေပါ့ေလ။

အံမယ္ …. စာေရးဆရာတိုင္းလည္း မြဲတယ္မထင္လိုက္နဲ႔။ အခ်ဳိ႕စာေရးဆရာေတြက ခ်မ္းသာပါ့ဗ်ာ။ စာေရးလုိ႔စာမူခရၿပီး ခ်မ္းသာတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ စာမူခနဲ႔လည္း မခ်မ္းသာႏိုင္ပါဘူး၊ (မွတ္ခ်က္။ ။ ေမတၱာရွင္မပါ) အျခားလုပ္ငန္းေတြရွိလို႔ခ်မ္းသာတာပါ။ နယ္အေဝးကိုေတာင္ ကိုယ္ပိုင္ကားႀကီးနဲ႔လာသတဲ့။ တခ်ဳိ႕ဆို လူႀကီးလမ္းေၾကာင္းလုိ ယာဥ္တန္းႀကီးနဲ႔ သူ႔အလွည့္ေဟာခါနီးမွ မီးတန္းႀကီးထိုးၿပီး ေရာက္္လာသတဲ့။ အဲဒါမ်ဳိးေတြလုပ္တာက စာေပဗလပ္ေတြပါ။
စာေပေဟာေျပာပြဲစင္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းေတြ အျမဳပ္  ထြက္ေအာင္ေျပာမယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကိုေျပာၿပီး ပရိတ္သတ္လက္ခုပ္သံခ်ဴတယ္။ စာေပဗလပ္ရဲ႕ဟန္ပန္အမူအရာနဲ႔ေဖာေတြထဲနားေထာင္တဲ့ပရိတ္သတ္ကေမ်ာၿပီး လက္ခုပ္ေတြတီး ၾသဘာေတြေပးတယ္။ စာေပဗလပ္ေတြက စာဖတ္အားနည္းတဲ့ ပရိ သတ္ေတြကို အေျပာမွား အဆိုမွား ဒႆနာအမွားေတြနဲ႔ ‘မႈိင္း’ တိုက္ၾကတယ္။

တခ်ဳိ႕စာေရးဆရာေတြက စင္ေနာက္မွာတင္မကဘဲ စင္ေပၚမွာ ေဟာရင္း ေရလိုလုိနဲ႔ အရက္ကိုေပၚတင္ေသာက္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕စာေရးဆရာက ကိုယ့္ ဒါဘယ္ဘလက္ပုလင္းနဲ႔ ကိုယ္လာတယ္။ မျပည့္မစုံနဲ႔ စီစဥ္ၾကရတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီေတြ မ်က္ႏွာငယ္ၾကရတယ္လို႔ ၾကားေနရတယ္။

စာေရးဆရာေတြရဲ႕ဘဝက ရပ္တည္ေရးက ခက္ပါတယ္။ စာပဲေရးတတ္တ့ဲလူက တျခားအလုပ္လည္း မလုပ္တတ္ဘူး၊ တကိုယ္ေတာ္လုံးခ်င္းထုတ္ၿပီး ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့သူေတြေတာင္ စာအုပ္ေစ်းကြက္က ပ်က္သေလာက္ျဖစ္ေနေတာ့ အခက္ အခဲေတြနဲ႔ႀကဳံေတြ႔ေနရတယ္။ ကိုယ့္ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ကိုယ့္စာအုပ္ ခ်ေရာင္းေနရတဲ့ဘဝေတြ ေရာက္ေနၾကတယ္။ Door to Door ပဲဆုိပါေတာ့။ ေနာက္မ်ားဆို ‘ေဟာဒီက စာအုပ္ပူပူေႏြးေႏြးေတြ ရမယ္’ လို႔မ်ား လမ္းတကာလွည့္ၿပီး အေၾကာ္သည္ ေတြလို ေအာ္ေနၾကရေလမလား။

နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာ စာေဟာဆရာေတြကိုေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာက နယ္ေလးေတြက စာေပေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မတီေလးေတြ စိတ္ညစ္ေအာင္ စိတ္ကုန္ေအာင္ မလုပ္ၾကေစခ်င္ဘူး။ စာေပေဟာေျပာပြဲနဲ႔ စာေရးဆရာဆိုိတာ ကၽြန္းကိုင္းမီွ ကိုင္းကၽြန္းမီွပါ။ စာဖတ္သူေတြ စာခ်စ္သူေတြရွိမွ စာေရးဆရာေတြ ရပ္တည္ႏိုင္မွာပါ။ တကယ္ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီေတြဟာ စာေရးဆရာနဲ႔စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြၾကားက ေပါင္းကူးတံတားေတြပါ။ တခ်ဳိ႕ စာ ေရးဆရာႀကီးေတြက ကိုယ္ေဟာၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္ဆရာေတြကိုမေစာင့္ဘဲ ကိုယ္ဆက္သြားခ်င္တဲ့ေနရာအတြက္ သီးသန္႔အျမန္စီစဥ္ခိုင္းတာမ်ဳိးေတြေတာင္ ရွိတယ္လုိ႔ၾကားရတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ေခတ္မွိန္ခဲ့တာကို စိတ္ထိခိုက္ေအာက္ ေမ့ရင္း စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ျပန္လည္ရွင္သန္လာတာကို စာေရးဆရာေတြ တန္ဖိုးထားၾကေစ ခ်င္တယ္။

အဆုိးျမင္ေတြနဲ႔ေရးေနတယ္လုိ႔မယူဆပါနဲ႔။ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ ခ်စ္လို႔ေရးတယ္မွတ္ပါ။ တကယ့္ယုံၾကည္ခ်က္ ခံယူခ်က္အျပည့္နဲ႔ ခရီးအေဝးႀကီးေတြအထိ ဒုကၡခံလိုက္ေဟာေပးေနတဲ့ စာေရးဆရာေတြကုိလည္း တန္ဖိုုးထားေလးစားပါ ေၾကာင္း၊ ဒီေနရာကေန ေရးပါရ ေျပာပါရေစ။

ျမန္မာစာေပေလာကရဲ႕လတ္တေလာအေျခအေနဆုိးဝါးေနတာကို စာသမားတိုင္အသိပါပဲ။ ဒီေဆာင္းပါးေၾကာင့္ အနာရွိလုိ႔ စပ္ၾကရင္လည္း အဆုိးမျမင္လိုက္ပါနဲ႔။ အနာက်က္ဖို႔ဆုိရင္ အနာကိုေဆးရုံေတြမွာ ေဆလိုင္းဆားငံရည္နဲ႔အရင္ ေဆးၾကရ တယ္မဟုတ္လား။ အနာရွိ္္ိလို႔ စပ္သြားၾကရင္လည္း စပ္ၿပီးရင္ အနာအျမန္က်က္ၾကပါေစ။

ၾကည္ေဇာ္ဝင္း