မေထရ္ျမတ္ႀကီးရဲ႕ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဂုုဏ္တုုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္လုုိ႔ ရဟန္း၊ ရွင္၊ လူတုုိ႔သာမက နတ္ျဗဟၼာပါ သိျမင္ထင္ရွားတဲ့ မေထရ္ျမတ္ႀကီး ပါ။ ဘက္စုုံထင္ရွားတဲ့ မေထရ္ျမတ္ႀကီးရဲ႕ ဂုုဏ္ေတြထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုု ၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္မွာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတုုိက္ကုုိ ဒကာ၊ ဒကာမေတြက ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ဆြမ္းစားၿပီး ဘုုန္းေပးဖုုိ႔ ခဲဖြယ္မုုန္႔(အခ်ဳိပြဲ)ေတြ အေျမာက္အမ်ားလာကပ္ပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဘုုန္းေပးၿပီး က်န္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားဘုုန္းေပးဖုုိ႔ ခဲဖြယ္ေတြ လွဴထားရစ္တယ္။
မြန္းတည့္ခါနီးအထိ ေနာက္ထပ္ ရဟန္းသံဃာ မလာေတာ့ဘူးဆုုိေတာ့ အရွင္သာရိပုုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးရဲ႕ တပည့္သာမေဏအတြက္ ခ်န္ထားတဲ့ ခဲဖြယ္ကုုိမေထရ္ျမတ္ႀကီးအား ဆက္ကပ္လုုိက္ ပါတယ္။ မေထရ္ျမတ္ႀကီးကလည္းမြန္းတည့္ခါနီးၿပီးျဖစ္လုုိ႔ မုုန္႔ခဲဖြယ္ကုုိဘုုန္း ေပးလုုိက္ ပါတယ္။
မေထရ္ျမတ္ႀကီး ဘုုန္းေပးၿပီးစမွာပဲ တပည့္သာမေဏျပန္ေရာက္လာေတာ့ တပည့္အတြက္ ခ်န္ထားတဲ့ ခဲဖြယ္ကုုိဘုုန္းေပးလုုိက္တဲ့အေၾကာင္းအမိန္႔ရွိတဲ့အခါ သာမေဏက “မြန္ျမတ္တဲ့ ခဲဖြယ္ကုုိ ဘယ္သူမျမတ္ႏုုိးဘဲ ရွိပါ့မလဲဘုုရား ”လုု႔ိ ျပန္ေလွ်ာက္ထားပါသတဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီးမေထရ္ျမတ္ႀကီးက “ေနာက္ေနာင္ ဆြမ္းစားၿပီးသုုံးေဆာင္ရတဲ့ ခဲဖြယ္(အခ်ဳိပြဲ) ဘယ္ေတာ့မွ မဘုုန္းေပးေတာ့ ”လုုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုုိက္တယ္။ ေနာက္ေနာင္ မေထရ္ျမတ္ႀကီး တစ္ပါးတည္း ဆြမ္းကပ္တဲ့အခါမွာေတာင္ ဆြမ္းဘုုန္းေပးၿပီးရင္ အခ်ဳိပြဲခဲဖြယ္ကုုိ ဘယ္ေတာ့မွ မဘုုန္းေပးေတာ့ပါဘူးတဲ့။
ဒီအေၾကာင္း ရဟန္းေလာကမွာ ေျပာစမွတ္ႀကီးျဖစ္လာလုုိ႔ ဘုုရားရွင္နား ၾကားေတာ္မူတဲ့အခါ ဘုုရားရွင္က “ရွင္သာရိပုုတၱရာဟာ တစ္ႀကိမ္စြန္႔ၿပီးတဲ့အရာကုုိ ေနာက္ေနာင္မွာ အသက္ေသလုုိက ေသေစ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မယူဘူး၊ ဒါဟာအခုုအဂၢသာ၀ကႀကီး ျဖစ္မွ မဟုုတ္ဘူး၊ ႏုုစဥ္ကာလ တိရစၦာန္ဘ၀မွာေတာင္ သူ႔ဆုုံးျဖတ္ခ်က္ကိုု ျပဳျပင္႐ုိးမရွိခဲ့ဖူးဘူး”ဆုုိၿပီး ၀ိသ၀ႏၱဇာတ္ကုုိ ေဟာေတာ္မူပါ တယ္။
အတိတ္တစ္ဘ၀မွာ ဘုုရားေလာင္းက အဆိပ္ကုုေဆးဆရာ၊ အရွင္သာရိပုုတၱရာအေလာင္းက ေျမြျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေလာင္းေဆးဆရာက ေျမြဆိပ္ကုုိ ေဆးနဲ႔တုိက္ၿပီးေတာ့လည္း ကုသႏုုိင္တယ္။ မႏၱာန္ကုုိရြတ္ၿပီး ကုုိက္တဲ့ေျမြကသူ႔အဆိပ္သူ ျပန္စုုပ္ခုုိင္းၿပီးေတာ့လည္း ကုုသႏုိင္တယ္။ ကာယကံရွင္ ေတြက အံ့ဖြယ္သရဲျဖစ္တဲ့ မႏၱာန္နဲ႔ ကုုသေပးပါဆုုိေတာ့ ဘုုရားေလာင္းကေျမြကုိ မႏၱာန္နဲ႔ေခၚၿပီးေတာ့မွ အနီးမွာ ထင္းမီးပုုံတစ္ခုုကုုိလည္း စီစဥ္ထားတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ “အဆိပ္ကုုိ ျပန္စုပ္ပါ၊ မစုပ္က ဒီမီးပုုံမွာ ဆင္းပါ”လုုိ႔ အမိန္႔ေပးတဲ့အခါ ေျမြက “ငါဟာစြန္႔ၿပီးသားကုုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မစုုပ္၊ မီးပုုံထဲကုုိပဲဆင္းၿပီးအေသခံမည္”ဆုုိၿပီး မီးပုုံရွိရာကုုိ သြားေတာ့မွ ဘုုရားေလာင္း ေဆးဆရာက တားျမစ္ၿပီး လူနာကုုိလည္း ေဆးနဲ႔ပဲ ကုုသေပးလုုိက္ပါ သတဲ့။(ဇာ၊႒၊ ၁၊ ၃၂၈)
————-
အင္း၀ေခတ္ သာသနာ၀င္မွာ “မယ္ႏုအုုတ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္”လုုိ႔ ေခၚစမွတ္ျပဳခဲ့တဲ့ အရွင္ဇမၺဳဓဇဘြဲ႕ေတာ္ရွိ ဆရာေတာ္ ဦးဗုုဒ္(ငယ္နာမည္ ေမာင္ပုုပ္၊ ေနာင္ပညာေတာ္မူကုုိအေၾကာင္းျပဳၿပီး ေမာင္ဗုုဓ္)ဆုုိတာ ဘယ္လုုိပုုဂၢဳိလ္မ်ဳိးလဲလုုိ႔ဘယ္သူမွ ေမးျမန္းစရာမလုုိပါ။ က်မ္းေပါင္း(၆၀)ေက်ာ္ ျပဳစုုခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအမမ်ားျဖစ္တဲ့ ရွင္ဘုုရင္နဲ႔ မိဖုုရားတုိ႔ကုိပင္ စကားအပုုိတစ္ခြန္းမေျပာ။ အခ်ိန္ရသမွ် စာကုုိသာ ၾကည့္ေလ့၊ ေရးသားေလ့ရွိတဲ့ မေထရ္ျမတ္တစ္ပါး ျဖစ္လုုိ႔ ရွင္ရဟန္းတုု႔ိေရာ၊ မင္းႏွင့္ ျပည္သူ တုုိ႔ကပါ ေလးစားၾကည္ညဳိရတဲ့ မေထရ္တစ္ပါးပါ။
ဆရာေတာ္ ဦးဗုုဓ္နဲ႔ပတ္သက္လုုိ႔ ေျပာစမွတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ထဲကအထူးေျပာစမွတ္တြင္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေတာ့ – ေက်ာင္းအမႀကီးနန္းမေတာ္ႀကီးမယ္ႏုုကေက်ာင္းဒကာရွင္ဘုုရင္ႀကီးအေပၚမွာအေတာ္ၾသဇာေပး(ႏုုိင္စား)လြန္းတဲ့အတြက္ ရွင္ဘုုရင္ကဆရာေတာ္ကုုိဆုုံးမေပးဖုုိ႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဆရာေတာ္က “သူ႔ေၾကြးရွိရင္ ဆပ္ရေပလိမ့္မည္”လုုိ႔ စကားတစ္ခြန္းသာမိန္႔ၾကားခဲ့ပါသတဲ့။
အင္း၀မွာသာယာ၀တီမင္းထီးနန္းစည္းစိမ္ကုုိရတဲ့အခါ ေနာင္ေတာ္ရဲ႕မိဖုုရားျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းအမႀကီး နန္းမေတာ္မယ္ႏုုကုုိအိမ္နိမ့္စံအျဖစ္နဲ႔ အသက္ရွင္ခြင့္ျပဳခဲ့ေပမယ့္ ဘုုရင္ကုုိနန္းခ်ဖုုိ႔ ႀကဳိးစားတဲ့ မတၱရာ ပုုန္ကန္မႈကုုိ စီစဥ္ညြန္းၾကားဦးေဆာင္ခဲ့သူလုုိ႔ စစ္ေဆးေတြ႕ရွိတဲ့အခါ မဟာဆီမဟာေသြးတိုု႔ ထုုံးစံနဲ႔ အညီနန္းမေတာ္မယ္ႏုုကုုိေရမွာခ်ၿပီးအဆုုံးစီရင္ဖုုိ႔ ၿမဳိ႕၀န္လက္ကုုိလႊဲအပ္လုုိက္ပါတယ္။
ေရမွာေဖ်ာက္ဖ်က္မည့္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ နန္းမေတာ္က “ဆရာေတာ္ဦးဗုုဓ္ကုုိ ေနာက္ဆုုံးဖူးေျမာ္ လုုိပါတယ္”လုု႔ိ ေတာင္းဆုုိတဲ့အခါ ၿမဳိ႕ေတာ္၀န္က သာယာ၀တီမင္းကုုိ ေလွ်ာက္တင္တယ္။ သာယာ၀တီမင္းက ခြင့္ျပဳေတာ္မူၿပီး အမတ္တစ္ဦးကုုိလည္းဆရာေတာ္ ဘာမ်ားမိန္႔ၾကားမလဲဆုုိတာ လုုိက္ပါ နားေထာင္ဖုုိ႔ အမိန္႔ ရွိပါတယ္။
ဆရာေတာ္ကဘယ္သူ႔ကုုိမွ စကားပုုိမေျပာတဲ့အတြက္ ဆရာေတာ္စကားလုုိလုုိလားလား ေျပာတာကုုိ ရွင္ဘုုရင္ကအစ ၾကားလုုိလွပါသတဲ့။ တကယ္လုုိ႔ ဆရာေတာ္က “နန္းမေတာ္ႀကီးရဲ႕ အသက္ကုုိ အလွဴခံပါတယ္”လုုိ႔ မိန္႔ၾကားခဲ့မယ္ဆုုိရင္ေတာင္ ရွင္ဘုုရင္က မျငင္းမဆန္ လက္ခံမယ့္ သေဘာပါ။
ေက်ာင္းအမႀကီးမယ္ႏုုက ဆရာေတာ္ကုုိဦးခ်ၿပီး “ယခုုအခါ သာယာ၀တီမင္းရဲ႕ အာဏာစက္နဲ႔ တပည့္ေတာ္မအသက္အဆုုံးစီရင္ျခင္းခံရပါေတာ့မယ္”လုုိ႔ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းအမကုုိ ၾကည့္ၿပီး “ သူ႔ေၾကြးရွိရင္ ဆပ္ရေပလိမ့္မယ္”လုု႔ိ တစ္ခြန္းတည္းေသာ စကားကုုိသာ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသတဲ့။ (ေတာမွီရဟန္း၊ မယ္ႏုုအုုတ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္- ၁၆၃)
ဒီအေၾကာင္းသာယာ၀တီမင္းၾကားရတဲ့အခါ “အာဂတိဟိတ္ပုုဂၢဳိလ္ပဲ၊ ဘယ္သူ႔ကုုိမွ စကားႏွစ္မ်ဳိး မေျပာ”လုုိ႔ မွတ္ခ်က္ျပဳၿပီးဆက္လက္ကုုိးကြယ္ပါသတဲ့။
—————–
ဒီေန႔ ျပည္ေထာင္စုုျမန္မာႏုုိင္ငံေတာ္မွာ သတင္းစာဆရာႀကီး “ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္”ဆုုိတာ ဘယ္လုုိပုုဂၢဳိလ္မ်ဳိးလဲဆုုိတာ ဘယ္သူမွ ေမးျမန္းေနစရာမလုုိပါ။ လူေရာ၊ ရွင္ေရာ၊ ရဟန္းေရာအားလုုံး အသိပါ။
ဒီပုုဂၢဳိလ္ႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္လုုိ႔ စာနယ္ဇင္းနယ္ပယ္၊ အႏုုပညာနယ္ပယ္၊ ႏုုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ အသီးသီးမွာ “အာဂတိဟိတ္”လုုိ႔ ဆုုိရေလာက္ေအာင္ ေျပာစမွတ္တြင္ရစ္ခဲ့တာေတြက ေျပာမဆုုံးႏုုိင္ ေအာင္ပါ။ ေျပာစမွတ္ေတြထဲမွာအထူးသျဖင့္ ေျပာစမွတ္တြင္စရာကေတာ့ “အာဂတိဟိတ္ပုုဂၢဳိလ္”တုုိ႔ရဲ႕ ထုုံးစံအတုုိင္းယုုံၾကည္ခ်က္အေပၚမွာအသက္နဲ႔လဲၿပီးခုုိင္ၿမဲခဲ့ျခင္းပါပဲ။
သူေျပာခဲ့တဲ့စကားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ယုုံၾကည္ခ်က္မ်ားခုုိင္ၿမဲမႈ တစ္ခုုေၾကာင့္ပဲ မေရမရာစြပ္စြဲခ်က္မ်ားနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေထာင္တြင္းခ်ထားျခင္း၊ မေသ႐ုုံတမယ္ ညွင္းဆဲျခင္းေတြနဲ႔ လက္မရြံ႕ ႀကဳိးစားခဲ့ေပမယ့္ တစ္သမတ္တည္း ခုုိင္ၿမဲခဲ့တာ၊ ေနာက္ဆုုံးအခ်ိန္ပုုိင္းလုုိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ထိသူ႔ရဲ႕ကုုိယ္ေရာစိတ္ပါ ရွိသမွ်အားလုုံးကုုိ ဒီတစ္သမတ္တည္းအေပၚမွာ ထားရွိခဲ့တာကုုိ “သႀကၤန္ဆုုိေတာ့ အေျပာင္းအလဲ၊ ႏုုိင္ငံေရးလည္း အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစ”ဆုုိတဲ့ ၁၃၇၅ ခုုသႀကၤန္ဆုုေတာင္းစကားကုုိ ၾကည့္ရင္ သိႏုုိင္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးရဲ႕ “အာဂတိဟိတ္”လုုိ႔ ေျပာစရာေတြက မ်ားလြန္းသလုုိအားလုုံးရဲ႕ အၾကားအျမင္ ထဲမွာလည္း ထင္ရွားၿပီးျဖစ္လုုိ႔ ဘယ္သူမွ ကုုန္စင္ေအာင္ ေျပာျပႏုုိင္မွာမဟုုတ္ေလာက္ပါဘူး။
ဆရာတင္မုိး (၆)ႏွစ္ျပည့္ “စာကုိစီလုိလြမ္းေတာ္မူတယ္”မွာဆုံမိၾကေတာ့ ဆရာႀကီးက ဟံသာ၀တီ စာေပ၀ုိင္းမွာ အေမးအျမန္းထူခဲ့တဲ့ သူ႔ပရိသတ္ေဟာင္းကုိသတိတရ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ မႏွစ္က ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေဖာင္ေဒးရွင္အတြက္ သြားေရာက္လွဴဒါန္းရင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။
ဒီႏွစ္ ဆရာႀကီးေဆး႐ုံတင္ရတယ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မိမိက ျမစ္ႀကီးနားၿမဳိ႕မွာသႀကၤန္းတြင္း၊ ယဥ္ေက်းလိမၼာတရားစခန္းေရာက္ေနတယ္။ ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႔မွာမုိးထြန္းဆီဖုန္းဆက္ေမးေတာ့ အထုိက္အေလွ်ာက္ေနသာခြင့္ ရတဲ့ အေျခအေနလုိ႔ ၾကားရလို႔ ၀မ္းသာမိေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္တစ္ေန႔ (၂၀၊ ၄၊ ၂၀၁၄) ညေန ၆ နာရီခြဲမွာဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႕ဖုိ႔ စီစဥ္ထားေပမယ့္ ေက်ာက္ကပ္ကုိ ေနာက္ထပ္ ေဆးရတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ သတ္မွတ္ခ်ိန္မွာမသြားႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ည (၉)နာရီေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့မွ ဆရာႀကီးနားအနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ေနၾကတဲ့ မျဖဴျဖဴသင္းနဲ႔ ၾကည္ျဖဴသွ်င္တုိ႔က ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ခုညပဲ ၾကြလာပါဆုိတာနဲ႔ မုိးထြန္းလာႀကဳိလုိ႔ ေရာက္သြားေတာ့ ဆရာႀကီးအေတာ္ကုိ ပင္ပင္ပန္းပန္း အသက္ရွဴေနရတဲ့ အေျခအေနပါ။ ထုံးစံအတုိင္း လက္မေထာင္ျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ မ်က္လုံးေတာ့ ဖြင့္ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ ခါတုိင္းလုိ အၿပဳံးမ်ဳိးေတာ့ မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။
မိမိက ေဗာဇၥ်င္သုတ္ကုိ ဘုရားရွင္ကရွင္ေမာဂၢလာန္၊ ရွင္မဟာကႆပတုိ႔ မက်န္းမာစဥ္က ရြတ္ေပးတဲ့ ပါဠိေတာ္မူရင္း အတုိင္း(၇)ေခါက္ ရြတ္ေပးခဲ့တယ္။ ရြတ္ေနစဥ္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ အားယူၿပီး မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ပါေသးတယ္။ ပင္ပန္းလြန္းေနတဲ့အတြက္ အနားယူသင့္ၿပီျဖစ္လုိ႔ ဆယ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ျပန္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာ(၆)နာရီမွာ တစ္ေခါက္ျပန္သြားၿပီး ေဗာဇၥ်င္သုတ္ကိုပဲ သုံးေခါက္အထိ ရြတ္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ အေျခအေနက အေတာ္ကုိ အားနည္းေနပါၿပီ။ မ်က္လုံးကတစ္ဖက္ပဲ နည္းနည္းပြင့္ပါေတာ့တယ္။ အေျခအေနတုိးတက္မလာခဲ့ဘူးလုိ႔ မျဖဴျဖဴသင္းက တုိးတုိးေျပာတယ္။ မိမိလည္းရိပ္မိတဲ့အတြက္ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကုိေရာက္တဲ့ ၆ နာရီခြဲေလာက္ေရာက္ေတာ့ “ဆုံးၿပီ” လုိ႔ မုိးထြန္းဖုန္းဆက္ပါတယ္။ “ဆုံးၿပီး” ဆုိတာဆရာႀကီးအတြက္သာအသက္ဆုံး႐ႈံးသြားတာမဟုတ္ဘူး ျပည္သူအားလုံးအတြက္ အားထားမိခုိရာတိဟိတ္ပုဂၢဳိလ္ႀကီးတစ္ဦးဆုံးသြားခဲ့တာပါ။
ဆရာႀကီးေရး က်ဳပ္တုိ႔ ျပည္သူေတြမွာဒီမုိကေရစီဆုိတာသံၾကားအဆင့္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ႐ုပ္မျမင္ရေသးပါဘူး။ ျပည္သူအေပါင္း ဒီမုိကေရစီကုိ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားခံစားခြင့္ရေရးအတြက္ ဆရာႀကီးရဲ႕ သင္ၾကားခ်က္ေတြ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားစံနမူနာေတြ အမ်ားႀကီးလုိအပ္ေနပါ ေသးတယ္။ ျပည္သူအားလုံးအတြက္ ဆရာႀကီးအျမန္ျပန္လာပါ။
ဓမၼေဘရီအရွင္၀ီရိယ(ေတာင္စြန္း)
22.4.2014
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
