ေမာင္ေနမ်ဳိး ● ဟင္းလင္းျပင္မွာ လြင့္ေမ်ာသြားတဲ့ ေက်ာင္းစိမ္းေဘာင္းဘီေလးတထည္
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၆
(၁)
အုိက္ခန္ႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္း စုိင္းလြင္သည္ ညီအစ္ကုိကဲ့သုိ႔ ခင္မင္ၾကသည္။ အရင္တုန္းကဆုိလွ်င္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သည္ တတြဲတြဲႏွင့္ျဖစ္သည္။ အတူတူကစားၾကသည္။ ရြာေဘးရွိ လယ္ကြင္းထဲတြင္ ပုစြန္ အတူတူဖမ္းၾကသည္။ ငွက္ပစ္ အတူတူထြက္ၾကသည္။ ေဘာလုံးကန္ရင္ တဖက္တည္းတြင္သာ အတူတူ ကန္သည္။ အဲသည္ေလာက္အထိ သူတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္သည္ တြဲမိၾကသည္။ အခုေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပင္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေတြ႔ျဖစ္ၾက။
အခုရက္ပုိင္းအတြင္း ရြာေဘးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ မီးခုိးေငြ႕မ်ားႏွင့္ ယမ္းနံ႔မ်ားသာ ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့သည္။ ရြာထဲရွိသူမ်ား ရြာအျပင္ သုိ႔ ခပ္ေဝးေဝးမထြက္ၾကရန္ ေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္ထားေသာသူမ်ားက လာ၍သတိေပးထားေၾကာင္း သိရသည္။ ရြာထဲရွိ ကေလးမ်ားလည္း အိမ္အျပင္သုိ႔ပင္ အရင္ကလုိ ထြက္ကစားသည့္သူ မရွိသေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။ မကစားရသည္မွာ ေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကတည္းကဆုိလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ကေလး ၾကာလွၿပီျဖစ္သည္။ တခါတေလ ရြာေပၚမွ ေသနတ္မ်ားတင္ ထားေသာ ေလယာဥ္မ်ားျဖတ္သြားသည္ကုိလည္း ျမင္ဖူးသည္။ ေလယာဥ္မ်ားျဖတ္သြားၿပီး မၾကာမီတြင္ ဆူညံ ပြက္လာ႐ုိက္ သံမ်ား ရြာ၏မနီးမေဝးဆီမွ ၾကားရေတာ့သည္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြက ႐ုိးေနၿပီျဖစ္သည္။ ထူးျခားသည့္တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ ျခားျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ အုိက္ခန္တြင္သာမဟုတ္၊ ရြာထဲရွိသည့္ အျခားသူမ်ားသည္လည္း ထို႔အတြက္ ထူးျခားသည့္အမူအရာ မရွိခဲ့ေပ။ အိမ္ထဲမွ အိမ္ျပင္မထြက္ရသည္မွတပါး အျခားမည္သည့္အရာမွ ထူးျခားမႈမရွိလွေပ။
ဒီေန႔ေတာ့ မိဘမ်ားမရွိၾကေသာေၾကာင့္ အုိက္ခန္သည္ စုိင္းလြင္ကုိေခၚၿပီး ရြာျပင္ သြားၾကရေအာင္ဟု လက္ထဲမွ ေလာက္ ေလးခြကုိေျမႇာက္ၿပီး ေျပာေလသည္။ သိပ္မေျပာလုိက္ရေပ။ စုိင္းလြင္သည္ သူ႔လက္စြဲေတာ္ ကြၽဲခ်ဳိေလးခြကုိကုိင္လ်က္ ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ အိမ္ကမိဘမ်ားသိလွ်င္ အ႐ုိက္ခံရမည္မွန္းသိေသာ္လည္း ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲကလြတ္သည့္ငွက္မ်ားႏွယ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လန္းဆန္းေနသည္။ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာမုိ႔သာ အ႐ုိက္ခံရႏုိင္သည္ျဖစ္သည္။ အျခားအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေတာ ထဲ မထြက္ရင္ကုိပင္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေသးသည္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အျပင္သုိ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေလးအထိ ထြက္ျဖစ္ၾကသည္။ ေလးခြမ်ားကုိယ္စီႏွင့္သြားၾကေသာ္လည္း ဘာကိုမွတည့္ေအာင္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ပစ္ခတ္ႏုိင္ျခင္းေတာ့ မရွိေပ။ ေတာထဲမထြက္ရတာၾကာျမင့္လွၿပီျဖစ္ရာ ယခု လို စိတ္လြတ္လက္လြတ္ သြားလာေနရသည့္အခ်ိန္တြင္ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းတက္ရမည္ကုိပင္ ေမ့သလုိျဖစ္ေနသည္။
(၂)
အုိက္ခန္တေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ ဒီေန႔သည္ အရင္ေန႔မ်ားႏွင့္မတူေအာင္ လန္းဆန္းတက္ႂကြေနသည္ကေတာ့ အမွန္ ပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔အတြက္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကတည္းက ၀ယ္ခဲ့ေသာ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္အက်ႌအသစ္ကေလးႏွင့္ အ စိမ္းေရာင္ေဘာင္းဘီတုိေလးကုိ ကုိယ္တုိင္ သပ္ရပ္စြာ၀တ္ဆင္လ်က္ ေက်ာင္းသြားရမည္မွာ သူ႔အတြက္ မေပ်ာ္ႏုိင္စရာရွိပါ မည္ေလာ။
လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ေလာက္ကတည္းက သူ႔မိခင္က ေစ်းသြားရင္းႏွင့္ပင္ သူ႔ကုိ ေက်ာင္းအပ္ၿပီးေၾကာင္း၊ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က အ ဆင့္ ၂ ရသျဖင့္ ေက်ာင္း၀တ္စုံအသစ္ႏွစ္စုံ ဝယ္လာခဲ့ေၾကာင္းေျပာကတည္းက ေက်ာင္းသြားခ်င္လြန္းလုိ႔ ဖင္တႂကြႂကြျဖစ္ ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
အိမ္ထဲမွအျပင္ထြက္လုိက္သည္ႏွင့္ပင္ အျပင္မွာသူငယ္ခ်င္းတုိ႔ ဆုံေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔အိမ္သည္ ေက်ာင္းသုိ႔သြားရာလမ္းထိပ္ တြင္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ရြာထဲရွိေက်ာင္းသားအားလုံးသည္ အုိက္ခန္အိမ္တြင္ ဆုံေနၾကျဖစ္သည္။ သူအျပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ အားလုံးသြားၾကဖုိ႔ ျပင္ၾကေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသုိ႔သြားမည့္သူမ်ားထဲတြင္ သူသာလွ်င္ အတက္ႂကြဆုံးျဖစ္မည္ထင္သည္။ က်န္ေသာသူမ်ားမွာ သူ႔ေလာက္ေပ်ာ္ရႊင္ဟန္မရွိၾက။ အိုက္ခန္ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ သိပ္ၿပီးဂ႐ုစိုက္မေနႏုိင္။ ဒီေန႔မွသာ သူ သည္ အျပင္သုိ႔တရား၀င္ ထြက္ခြင့္ရျခင္းျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။
ေက်ာင္းေရာက္ရင္ မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရမည္။ အရင္လုိ ေက်ာင္းသုိ႔ ေစာေစာေရာက္ပါက ေဆာ့ၾက ကစားၾကဦးမည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္လွ်င္လည္း ထမင္းျမန္ျမန္ေျပးစားၿပီး ေဆာ့ၾကကစားၾကမည္။ မုန္႔စား ေက်ာင္း ဆင္းခ်ိန္လည္း ေဆာ့ဦးမည္။ ကေလးဘာသာဘာဝ ေဆာ့ဖုိ႔ကုိသာလွ်င္ အခ်ိန္ေတြတြက္ရင္းႏွင့္ အိုက္ခန္းေက်ာင္း သုိ႔ လာခဲ့သည္။
ေက်ာင္းသည္ တျခားရြာတြင္သာ ရွိသည္။ အုိက္ခန္တုိ႔သည္ လမ္းေလွ်ာက္၍သာ ေက်ာင္းတက္ၾကသည္။ ႏွစ္မုိင္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသုိ႔သြားေသာ လမ္းကေလးသည္ လူတေယာက္သာ ေကာင္းေကာင္းသြားလုိ႔ရေသာ လမ္းကေလးျဖစ္သည္။ ေဘးႏွစ္ဖက္တြင္ ျမက္ပင္မ်ားႏွင့္ ကုိင္းေတာမ်ားသာရွိသည္။ ရြာႏွင့္ေဝးလာသည္ႏွင့္ ငွက္ကေလး ေတြရဲ႕ တက်ီက်ီ ေအာ္သံကုိလည္း ၾကားေနရၿပီျဖစ္သည္။ ရာသီဥတုသည္ ေတာ္ေတာ္ေလး သာသာယာယာ ရွိလွ သည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာရွိ သစ္ပင္မ်ား၊ ၿခဳံပုတ္မ်ား၊ ၀ါးပင္မ်ား၊ ျမက္ပင္မ်ားသည္လည္း မုိးဦးက်စမုိ႔ စိမ္းစိမ္းစုိစုိႏွင့္ လွပေနသည္။
ဒီလုိနဲ႔ အုိက္ခန္တုိ႔သည္ ဟုိျခဳံႏႈိက္ ဒီျခဳံႏႈိက္ႏွင့္ ခရီးလမ္းတဝက္ပင္ ေရာက္ရွိေနေပသည္။ ေတာမွေက်ာင္းသားတုိ႔၏ သ ဘာဝအတုိင္း လမ္းအတုိင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းေလွ်ာက္သည့္ ေက်ာင္းသားက မရွိေပ။ မိန္းကေလးမ်ားသာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တန္းတန္း သြားၾကသည္။ လယ္ကြင္းတခုကုိျဖတ္ၿပီး ကုန္းေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ နားေနၾကေနရာျဖစ္ေသာ ဇရပ္သုိ႔ေရာက္ သည္။ ဒီေနရာသည္ သူတုိ႔ေတြ မနက္စာထမင္းစားေသာ ေနရာလည္း ျဖစ္ေပသည္။ မနက္ေစာေစာ လာခဲ့သည့္အတြက္ ဒီေနရာေရာက္မွသာ မနက္စာကုိ စားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ခဏတျဖဳတ္နားၾကသည္။ ဒုိးခင္းတမ္းကစားၾကသည္။ မိန္းက ေလးေတြက ဇယ္ဖန္ၾကသည္။ ၾကက္ဖခြပ္တန္း ကစားၾကသည္။ နာမည္ဝွက္တမ္း ကစားၾကသည္။ ဒီေန႔ စုိင္းလြင္ ေက်ာင္း မတက္ဘူးလား။ စုိင္းလြင္သည္ သူတုိ႔အဖြဲ႔ႏွင့္ပါမလာမွန္း အခုမွ အုိက္ခန္သတိရသည္။ ဒါေၾကာင့္ အုိက္ခန္တေယာက္မေဆာ့ ဘဲ တေယာက္တည္းထုိင္ေနျခင္းကုိ သတိထားမိသည္။
(၃)
ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းသုိ႔ဝင္လုိက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ပထမဆုံးျမင္လုိက္ရသည္မွာ ဆမ္ဘလီကြင္းထဲက ဝံ့ဝံ့ငြားငြားႏွင့္ ထည္ဝါ ေနသည့္ သုံးေရာင္ျခယ္ ၾကယ္ျဖဴတခုႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အလံႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ မနက္စာမသင္မီ ဆမ္ဘမီကြင္းထဲတြင္ ေက်ာင္း သားမ်ားအားလုံး တန္းစီအေလးျပဳ၊ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္း သီဆုိၾကရသည္။ တခါတရံ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၏ ၾသ၀ါဒမ်ား ကုိလည္း နားေထာင္ရသည္။ ဒီလုိမလုပ္ရသည္မွာ ၾကာလွၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အုိက္ခန္သည္ ေလထဲမွ အလံကုိၾကည့္ရင္း ၾကက္သီးမ်ားပင္ ထခဲ့မိသည္။
ေက်ာင္းသားေတြ တေယာက္မွကစားေနသည္ကုိ မျမင္ရ၍ အုိက္ခန္စိတ္ထဲတြင္ ထူးဆန္း ေနသည္။ စာသင္ခန္းကုိလွမ္းၾကည့္ လုိက္မွ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း ထုိးၿပီးမွန္းသိသည္။ ဒါနဲ႔ အုိက္ခန္တုိ႔တစုသည္ ကုိယ္အတန္းရွိရာသုိ႔ ေျပးၾကေတာ့သည္။ ပထမဆုံးေန႔မွာ ေနာက္က်လုိ႔ အဆူခံရမည္ကုိစဥ္းစားမိေသာေၾကာင့္ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔ အခန္းနားေရာက္မွ အျခားသူမ်ားကုိ ေရွ႕ ကုိ ေက်ာ္တက္ခြင့္ေပးလုိက္ၿပီး ေျခာက္ေယာက္တြင္ အလယ္ေလာက္မွ ေနလုိက္သည္။
အုိက္ခန္ႏွင့္အတူ ေလးတန္းေက်ာင္းသားေျခာက္ေယာက္တုိ႔သည္ သူတုိ႔အခန္းရွိရာသုိ႔ သြားၾကေလသည္။ ေလးတန္းအခန္း သည္ ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ေလး၏ေအာက္ထပ္ အစြန္ဆုံး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခန္းသုိ႔သြားရင္း အျခားအခန္းမွနာမည္စာရင္းကုိေခၚသံမ်ားကုိ ၾကားေနရၿပီျဖစ္သည္။ အခန္းေရွ႕ေရာက္လွ်င္ လူစာရင္းေခၚရန္ျပင္ေနေသာ အတန္းပုိင္ဆရာမကုိ ေရွ႕ဆုံးမွ ေက်ာင္းသားက လက္ငါးေခ်ာင္းေထာင္ျပကာ အတန္းသုိ႔ဝင္ခြင့္ေတာင္းသည္။ ေတာမွကေလးမ်ားသည္ အျပင္ ထြက္မည္ (သုိ႔) ဝင္မည္ဆုိလွ်င္ အတန္းပုိင္ဆရာမသုိ႔ လက္ညိႇဳးေထာင္၍ ခြင့္ေတာင္းရသည္။ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းတည္း ဆုိလွ်င္ တေယာက္တည္းထြက္ ခြင့္ေတာင္းသည္။ ႏွစ္ေခ်ာင္းဆုိလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္လုိ႔အဓိပၸါယ္ရွိေၾကာင္း ေတာက ဆရာမ မ်ား နားလည္သည္။ အတန္းပုိင္ဆရာမ၏ေခါင္းညိတ္အခ်က္ျပသံနဲ႔အတူ အားလုံးအတန္းသုိ႔ ကုိယ္စီ၀င္ထုိင္ၾကေလသည္။ အုိက္ခန္သည္ ဒီတခါတြင္မွ မဆူေသာမေငါက္ေသာဆရာမကုိၾကည့္ၿပီး ဆရာမက အရင္ကထက္ ပုိၿပီးၾကည့္ေကာင္းေန သည္ဟုပင္ စိတ္ထဲမွေျမႇာက္မိေသးသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ေသာ ေက်ာင္းေနာက္မက်ေအာင္ လာမွျဖစ္မည္ဟု စိတ္ထဲမွ မွတ္လုိက္ၿပီး လြတ္ေသာခုံမွာ ဝင္ထုိင္လုိက္သည္။
အတန္းပုိင္ဆရာ လူစာရင္း စေခၚသည္။ ေက်ာင္းသား စုစုေပါင္း ၂၀ ေယာက္သာလွ်င္ရွိမည္ထင္သည္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ တေယာက္ခ်င္းနာမည္ကုိ ေခၚသည္။ ပထမတေယာက္ ဆရာမ နာမည္ေခၚလုိက္သည္။ ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာဟု ျပန္ေျဖသံၾကားသည္။
ဆရာမရဲ႕အသံသည္ ဒီေန႔မွ ပုိၿပီးသာယာေနသည္ဟုေတာင္ ထင္မိသည္။ မၾကားရတာ ၾကားၿပီမုိ႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အုိက္ခန္ စိတ္ထဲတြင္ အရာရာက လွပေနသည္မုိ႔ပဲလား မေျပာတတ္ပါ။ ဆရာမသည္ နာမည္စာရင္း တေယာက္သာေခၚရေသး ေသာ္လည္း အုိက္ခန္စိတ္ထဲတြင္ သူ႔နာမည္ မေရာက္ႏုိင္ေသးပါလားဆုိၿပီး ေစာင့္ေနရသည္ကုိ စိတ္မရွည္သျဖင့္ ဖင္ တႂကြႂကြ ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာမက ေမာ့မၾကည့္ပဲ ဆက္ၿပီး ဆက္ၿပီး ေခၚေနသည္။
ဒီတႀကိမ္တြင္ေတာ့ အုိက္ခန္ မတ္တပ္ထရပ္လုိက္သည္။ ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာဟု ေျပာမည္အျပဳတြင္ ေနာက္မွ အျခားေက်ာင္းသား တေယာက္အသံကုိ ၾကားေသာေၾကာင့္ စိတ္ေစာၿပီး မတ္တပ္ရပ္လုိက္မိမွန္း သတိျပဳမိသည္။ ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ၿပီး ရွက္သလုိျဖင့္ ျပန္ထုိက္လုိက္သည္။ သည္ေနာက္တြင္ေတာ့ နာမည္ကုိ ေသခ်ာဂ႐ုစုိက္နားေထာင္ေနလုိက္သည္။ ေနာက္ ထပ္တေယာက္သည္လည္း သူမဟုတ္ပါ။ ၁၀ ေယာက္ေျမာက္ေလာက္တြင္ေတာ့ သူ႔နာမည္ကုိ ေခၚသံကုိ ၾကားလုိက္ ရ သည္။ သူ ေပ်ာ္ရႊင္သြားေလသည္။ ဒီအသံကုိၾကားခ်င္၍ ေစာင့္ေနသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီမဟုတ္လား။
မတ္တပ္ရပ္လုိက္သည္။ လန္းဆန္းတက္ႂကြမႈအျပည့္ရွိသည့္အသံႏွင့္ “ရွိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ” ဟု ေအာ္လုိက္သည္။ သူ႔အသံ သည္ အျခားေက်ာင္းသားမ်ား အသံထက္ပုိၿပီး တည္ၿငိမ္သည္ဟုထင္ၿပီး ဘယ္သူမွဂ႐ုစုိက္သည့္ပုံမျပဘဲ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ပင္ ျပန္ထုိင္လုိက္သည္။
ဆရာမသည္ အုိက္ခန္အသံမၾကားေသာေၾကာင့္ ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္ေခၚသည္။
“သားေလး ေမာင္အုိက္ခန္ ေက်ာင္းမလာဘူးလား” ဟုေမးၿပီး ဆရာမဆီမွ ေနာက္ထပ္ ေမာင္အုိက္ခန္ဟုေခၚသံ မၾကားရ ေတာ့ေပ။
(၄)
မေန႔က ရြာအျပင္ဘက္တြင္ လက္နက္ႀကီးက်ည္ဆံတစ္ခု က်ေရာက္ခဲ့သည္။ အရင့္အရင္မ်ားတြင္လည္း အခုလုိအျဖစ္မ်ဳိး ႀကဳံဖူးသည္။ ရြာအျပင္ ဇရပ္တြင္မူ အမွ်ေပးေ၀ေနသံတခု ၾကားရသည္။ ေနာင္ျဖစ္ေလရာဘ၀တုိင္းတြင္ ဒီလုိအျဖစ္ဆုိးမ်ဳိး မင္းတုိ႔ညီအစ္ကုိ ကင္းေ၀းၾကပါေစဟု ငုိေနေသာ မိန္းမႀကီးႏွစ္ေယာက္မွလည္း ဘုန္းႀကီးေရွ႕တြင္ ေရစက္ခ် အမွ်ေဝေန သည္။
ခဏၾကာေသာအခါ ငုိသံပါႀကီးႏွင့္ ေယာက်ာ္းႀကီးတေယာက္ အသံၾကားလုိက္ရသည္။
အမွ် ……… အမွ်……… အမွ်……….
ေမာင္ေနမ်ဳိး
၁၀၊ ၉၊ ၂၀၁၆
illustration : Toni Demuro
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
