ကဗ်ာ – ကဗ်ာဆရာ – ကဗ်ာေလာက

သိသမွ် အကုန္ေရး
ေလး ေပါ့ တိမ္ နက္
ပ်က္တဲ့အခါ ပ်က္
လက္တဲ့အခါ လက္
လက္နက္က သဒၶါ
တဏွာက ေရွ႕ေျပး
အေတြးက ေစတနာ
ပညာက ေနာက္လိုက္
အႀကိဳက္မတူ လူၾကား
ဗ်ာမ်ားေနရ
ကဗ်ာဆရာဘဝ ။

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဆုံးဖို႔
ထြန္တုံးေရွ႕ကႏြားလို
ခါးကို ကုန္း
အားကုန္ ႐ုန္း
ၿပံဳးတစ္ခါ မဲ့တစ္လွည့္
ဖတ္သူရဲ့ မ်က္နွာ
ပ်က္မွာ ညိဳမွာ
အလိုမက်မွာ ေၾကာက္ၾက
ကဗ်ာဆရာဘဝ ။

“ ငါကြ…ဘာတဲ့…ငါဟဲ့ “ လို႔
မာနခ်ဲ႕ တံခြန္ထူ
မတူဆရာေတြမ်ား
ဣႆာ အဖြဲ႕
ေမတၱာ အဖြဲ႕
ေရွးကဗ်ာ အဖြဲ႕
ေခတ္ကဗ်ာ အဖြဲ႕
သူ႕အဖြဲ႕  ငါ့အဖြဲ႕
အဖြဲ႕ အဖြဲ႕ ေတြကမ်ား
အလွည့္အပတ္ေတြၾကားထဲ
တစ္ခါတစ္ခါ က်ား
တစ္ခါတစ္ခါ ႏြား
တစ္ခါတစ္ခါ မွား
သူ႕ဘုရား ငါ့ဘုရား
ကဗ်ာသမား အခ်င္းခ်င္း
စစ္ခင္းတဲ့ ၾကား
စားလိုက္ ေၾကြးလိုက္
ေျပးလိုက္ လိုက္လိုက္
ငိုက္မိရင္ အ႐ႈိက္ထိ
အႀကိဳက္ ကိုၾကည့္
အလိုက္ သိရ
အဲဒါ….ကဗ်ာဆရာဘဝ ။

မေတာက္တေခါက္ ေရးစ
ဟို ေၾကာက္ရ
ဒီ ေၾကာက္ရ
အေဟာက္ အေငါက္ ကသန္
ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး
ဆရာေလး ဆရာငယ္
ဆရာရြယ္ ဆရာႀကီး
တယ္ၿပီးေပါလွ
အဲဒါ….ကဗ်ာေလာက။

ဘာ…တုံး ? ဘယ္…တုံး ?
တုံး ? နဲ႔ ဘယ္… ဘာ… ၾကား
ငါတရားေတြ ႀကီးစိုး
စာသူခိုး
ကဗ်ာသူခိုး
ပညာသူခိုး
႐ုိးသူက ႐ုိး
ခိုးသူက ခိုး
အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားရ
ကဗ်ာေလာက ။

စာဆိုဘဝ
ကဗ်ာကို မ်ိဳခ်ရင္း
အဟာရေတြ ရႊင္
လည္ဝမွာလဲ နင္ၾက ။

ဝန္နဲ႔ႏြား မမွ်
အားက မနိုင္
ခါး မခိုင္လဲ
စတိုင္အျပည့္
ေတြ႕ရာထြန္တုံး
ဝင္း၍ ႐ုန္း
ပခံုးသန္ေၾကာင္း ျပ
ကဗ်ာေလာက ။

တစ္ခါ တစ္ခါ
ဝါသနာသယ္ခ်င္း
မင္း….ငါ…..ခြာရာတိုင္း
႐ုိင္းသူလဲ ရွိ
ယဥ္သူလဲ ရွိ
ၾကဥ္သူလဲ ရွိ
ခင္သူလဲ ရွိ
ထင္ရာ အာသူလဲ ရွိ
ပညာ ပါသူလဲ ရွိ
မ်က္နွာမ်ားသူလဲ ရွိ
သစၥာထားသူလဲ ရွိ
ရွိ….ရွိ….ရွိ….ရွိ
မ်ားစြာေသာ ကဗ်ာကဝိ ။

အမိ ကဗ်ာေလာက၌
ေတာမွ ကၽြနု္ပ္ ေရာင္လယ္လယ္
ဘယ္အဖြဲ႕  ဘယ္ေနရာ
ဘယ္ဆရာ ဘယ္လူနဲ႔
ဘယ္မူနဲ႔ ဘယ္လိုေန
ဘယ္ကိုေစ လွမ္းရပါ့ ။
ဝမ္းစာကမျပည့္ လမ္းကေကြ႕သနဲ႔
ေရွ႕ကလူေတြ ၾကည့္ၿပီး
ကဗ်ာခရီးကို လွမ္းရ။
ဝါသနာအရ ၊ ကဗ်ာကိုေရး
လက္ေသြးတဲ့ စာ ၊ ဖြာ လန္ ပ်ံ႕ က်ဲ
အလြဲက မ်ား ၊ အမွားက လႈိင္
မပိုင္ အေရး ၊ အေတြး မထက္
လက္လဲ မမွန္ ၊ စာလဲ နံဆဲ ။

ဟန္လဲ မထုတ္တတ္
လုပ္ဇာတ္လဲ မပိုင္
တစ္ခါတစ္ခါ ငိုင္မိစဥ္
တင္မိုးရဲ့ကဗ်ာ “ စာဆိုဘဝ “
ငါ…လိုသမွ် …ဖတ္
ကၽြန္ုပ္….အေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမိ ။

ဆရာႀကီးဦးတင္မိုး ကြယ္လြန္ျခင္း (၆) ႏွစ္ျပည့္အတြက္ ဂုဏ္ျပဳေရးဖြဲ႕ထားပါသည္။