ဂ်ီးေဒၚ အင္ ကုုမၼဏီ
ေဂ်ာ္ဒီး၊ ဇူလိုုင္ ၁၊ ၂၀၁၂
“တေန ့လာလည္း ကန္းစြန္းရြက္ကို ေရလံုျပဳတ္၊ ေနာက္တေန႔ လာလဲ ဒီကန္စြန္းရြက္က ေရလံုျပဳတ္။ ဒီဒုကၡ၀ဋ္က… ဘယ္ေတာ့မ်ား ကၽြတ္ပါ့။ ရိုု႔ ရို ့ အဟ အဟ …”
စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ ့ ကေလးေတြဆိုိုတတ္တ့ဲ ရပ္ပါဆိုလား၊ သြားပါဆိုလား … အဲဒလိုမ်ိဳးေလးေတာင္ ဆိုပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
ျပီးခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေလာက္က နိုင္ငံေတာ္သမၼတၾကီးရဲ့ ဆင္းရဲသားပေပ်ာက္ေရးစီမံခ်က္ဆိုလား။ ၾကားကာစက အားရွိလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း ။ တို႔လိုဆင္းရဲသားေတြကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေတာ့ မဟဲ့။ ကန္စြန္းရြက္ ေရလံုျပဳတ္နဲ ့ႏွစ္ပါးသြားကာ၊ မျမိဳင္လဲထ ျမိဳင္လဲထေနရတဲ့ဘ၀က လြတ္ေတာ့မယ္ဟဲ့ … လို႔ ေတြးကာ သမၼဒၾကီးကို ေက်းဇူးေတြ ၾကိဳတင္ကာ ေမတၱာေတြ ပါဆယ္ ထုပ္ ပို႔ခ်င္လိုက္ပံုမ်ား။
သမၼဒၾကီး အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ။ ေခါင္းက မရွိမယ့္ရွိမယ့္ ဆံပင္ေလးေတြလည္း ရွည္ပါေစ။ (ဒါမွ လူတကာ မခန္႔ေလးစား ရယ္ပြဲဖြဲ႔ေနတဲ့ ဘဘေျပာင္ဘ၀က လြတ္မယ္ မဟုတ္လား)။ ဟိုဟို သည္သည္ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးရင္း ေစ်းျခင္းကေလး ဆြဲကာ ေလွ်ာက္လာတံုး၊ ျဗံဳးခနဲ ဆူဆူညံညံအသံေတြေၾကာင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … အိုး … ဖိုးခြါးတိုု႔ကေလးတစု။ လွ်ာထိုးဦးထုပ္ ကေလးေတြကို တေစာင္းတရြဲ႔ေတြေစာင္းလို႔။ လက္ေတြကလည္း ဟိုႏွိဳက္၊ သည္ႏွိဳက္။ ကို႔ရိုးကားယား။ ၀တ္ထားတဲအကၤ် ီေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြကလည္း သူ႔အေဖ ေမာင္သာဂိ ေဘာင္းဘီမ်ား ယူ၀တ္လာသလား မသိ။ ပြတ ပြတ။ ဂြက က်က်။ ဖိ႔ုရိုးဖားယား။ ပါးစပ္ကလည္း ရြာထဲက ေဒၚဂြက္ေထာ္ၾကီး သူ႔၀က္ကို ေခၚေနသလို … တရို႔ရို႔ နဲ႔။ ဘာေတြဆိုေနတာလဲ လို႔ နားစိုက္ေထာင္မွ …
“ရို ့ရို ့ အဟ အဟ
တို႔တကမၻာလံုးရဲ့ ၀င္းပတဲ့ပန္းသတင္း၊ ပန္းခင္း
တို႔ဗမာျပည္ရဲ့ ဂုဏ္ယူစရာ ဒီသတင္း
မင္းတို႔ကေတာ့ ကန္းျခင္းနဲ႔အတူ နားပင္း
အတင္းအဖ်င္းပမာ… သာမန္လူတေယာက္ရဲ့ သာမန္သတင္း တဲ့လား၊ အဟ အဟ။
သြားစမ္းကြာ မင္းတို႔ရဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြ သိမ္ဖ်င္း … ရိုု႔… ရို့ …”
“ ဟဲ ့ ဖိုးခြါး ဘာေတြ ဆိုေနတာလဲ။ ေတာ္ၾကာ ေဒၚဂြက္ေထာ္ရဲ့ ၀က္မၾကီး ထြက္ကိုက္ေနပါဦးမယ္”
“ေျပာသာ ေျပာရတယ္။ ကေလးေတြဆိုေနတာ ေခတ္ကိုေတာ့ ထင္ဟပ္ေနသားေနာ္ ဂ်ီးေဒၚ”
“ အမယ္… ေမာင္မင္းၾကီးသား… သာဂိ။ သူ႔သားနဲ႔အဖြဲ႔ကို အားေပးေနလိုက္တာ။ အင္း… သူတို႔သီခ်င္းဆိုသံက… တို႔ဗမာသံခ်ပ္သံ လိုပဲေနာ္။ ကာရံနေဘေလးေတြေတာ့ ရွိသား။ ကို႔ရို့ကားယား ျဖစ္တာ တခုပဲ။ ေျပာပါဦး… မမီလို႔။ ေခတ္ကို ဘယ္လို ထင္ဟပ္ေနတာလဲ … ဟဲ့”
“ေအာ္ ခုတေလာ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ ရြာလူၾကီးဆိုတဲ့လူေတြဗ်ာ ။ မ်က္စိေတြ ကန္းေနတယ္။ အမွန္ကို မျမင္ေအာင္ တိမ္သလႅာေတြ ဖုံးေနၾကတယ္။ နားေတြ ပင္းေနၾကတယ္။ နားဖားေခ်းေတြ
မေကာ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီမသိ။ တေလာကလံုး အံုးအံုးၾကြက္ၾကြက္ ညံေအာင္ၾကိဳဆိုသံေတြ၊ ဂုဏ္ျပဳသံေတြကို မၾကားနိုင္ မျမင္နိုင္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္ေတြ သိမ္ဖ်င္းေနၾကတာ။ ဟိုရြာလူၾကီး ေဆာ္ၾကမ္း ဆိုတဲ့သူက အဆိုးဆံုးဆိုပဲ ဗ်”
“ေဟဟုတ္လား”
လို ့ေရရြတ္ရင္း ဂ်ီးေဒၚစိတ္ထဲ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေကာင္း တခ်က္ လင္းလက္သြားသည္။ သည္စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္နိုင္လ်င္ မဆိုး။ ကိုယ့္ရြာသူ ရြာသားေတြ ေကာင္းက်ိဳးကိုလည္း သယ္ပိုးရာေရာက္သည္။ ျပီးေတာ့ စီးပြားေရး အေျခမလွလို႔ ကန္စြန္းရြက္နဲ႔ ျမိဳင္ထ ေနရေသာ ဘ၀မွလည္း လြတ္ေျမာက္ရာ လမ္းစပါတကား။ အခြင့္အေရးကား ကိုယ့္ေရွ႔ကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ မိုးေပၚက က်လာေခ်ျပီ။ ရြာမွာ သူတပါး လက္မဦးခင္ စြန္႔ဦးတည္ထြင္မွ။ နိုင္ငံျခားက ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံခ်င္သူေတြ မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုး ျဖစ္ေနတဲ ့ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ေျခလွမ္းကို ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းမွ။ ေဖာက္သည္ေကာင္းေတြကို ၾကိဳရွာေဖြ ဆက္သြယ္ထားမွ။
ေဟာေျပာရင္းဆိုရင္း ဟိုေရွ႔က ကြတကြတနဲ႔ လာေနတာ ရြာလူၾကီးေဆာ္ၾကမ္း။ သာဂိ
အဆိုအရ တရြာလံုးမွာ သူအကန္းဆံုး အပင္းဆံုး ဆိုပဲ။သူ ့ကို လက္လႊတ္လို႔မျဖစ္။ ဂ်ီးေဒၚမ်က္ႏွာကို ပရြက္ဆိတ္ အေကာင္ ၁သိန္းခန္ ့ ၀ိုင္းအံုနိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳျမေစျပီး
“အဟမ္း … ဦးေဆာ္ၾကမ္း။ ေနကန္း အဲေလ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ …”
အႏွီကဲ့သို႔ ခရီးဦးၾကိဳျပဳတာေတာင္ ရြာလူၾကီးေဆာ္ၾကမ္းကား ဂ်ီးေဒၚကို ျမင္ပံုမေပၚ။ဂ်ီးေဒၚ ေခၚသံကို ၾကားပံုမရ။ အိုး … ဒီေလာက္ေတာင္ ကန္းေန၊ ပင္းေနရွာတာကိုး။ ခါးၾကားထဲ ထိုးထားေသာ စကၠဴစုတ္ကို အျမန္ထုတ္ကာ နားရြက္ၾကားမွာ အသင့္ညွပ္ထားေလ့ရွိတဲ့ ခဲတံတိုကို ထုတ္။ တံေတြးကို အသာဆြတ္ကာ ရြာလူၾကီးေဆာ္ၾကမ္းဆိုေသာစာလံုးကို အေသအခ်ာ
ေရးမွတ္ထားလိုက္သည္။
ဖိုးခြါးတို႔အုပ္စုကေတာ့ ရြာလူၾကီးေဆာ္ၾကမ္းကို ျမင္ကာမွ ေဒၚဂြက္ေထာ္၏၀က္မၾကီးကို ျမင္သကဲ့သို႔ ့ပိုလို႔ ေအာ္ေလသည္။
“ ရို ့ရို ့… အိုင္ဒီယာ ေကြးေကြးနဲ ့ မေတြးေတာပဲ သိမ္ဖ်င္း
မင္းတို႔ရဲ ့ မနာလိုစိတ္ေတြကို ပစ္လိုက္ေတာ့ အမႈိက္ျခင္း
ရွက္ျခင္းဆိုတာေကာ ဘာလဲေဟ့ သိလား
ဂုဏ္ယူစရာ ဆိုတာေကာ ဘာလဲေဟ့ သိလား…
သြားစမ္းကြာ မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ၾကြက္တြင္း
တို႔ဗမာျပည္ဟာ မင္းတို႔ေၾကာင့္ ပ်က္ျခင္း …
ရို ့ရို ့ အဟ အဟ …”
ဖိုးခြါးတို႔အသံကိုကား ရြာလူၾကီးေဆာ္ၾကမ္း သဲ့သဲ့ၾကားပံုရရွာသည္။ သူ႔ထံုးစံ အတိုင္း မ်က္ႏွာထားကို သံပတ္ တင္းတင္းေပးရင္း …
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ဘာ ဘားမားလဲကြ။ မင္းတိုု႔ကို ဘားမားလို ့ မသံုးရဘူးလို ့ ဘယ္သူ႔မွမတိုင္ပင္ပဲ ငါ့သေဘာနဲ႔ ငါ အမိန္႔ထုတ္ထားတာ မသိၾကဘူးလား ဟမ္”
“မင္းထုတ္တဲ့အမိန္႔ကို မင္းဖာသာ ျဖန္႔ခင္း
တို႔ကေတာ့ အမ်ားသေဘာမပါ … ေက်ာ္နင္း
ရို ့ရို ့ အို ့အို ့ …”
ဖိုးခြါးတို႔က… ဟစ္ေဟာ့ႏွင့္ တုန္႔ျပန္ရာ ေဆာ္ၾကမ္းခမ်ာ ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္ ႏွင္ ့ ေအာ္ခ်င္ရာ ေအာ္ေလ၏။
“ ေအးေလကြာ၊ ငါကိုယ္တိုင္ေရး ငါကိုယ္တိုင္ထုတ္ရင္ မေကာင္းတတ္လို႔ လိုသလိုခိုင္းလို႔ရတဲ့ “ဖိုးေကာ္နဲ႔ မရွင္” လင္မယားကို ေၾကာ္ညာသင္ပုန္းမွာ ေရးခိုင္းလိုက္တာ ဘာျဖစ္လဲကြ”
“… ရို ့ရို ့ ဖိုးေကာ္ မရွင္ေနာ္ … ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္လုပ္
ကိုယ့္အလုပ္ မဟုတ္ဘဲနဲ ့ သူမ်ားခိုင္းတာ ၀င္ရွဳပ္ …
အို ့အို ့ရို ့ရို ့ …”
ေဆာ္ၾကမ္းကား သူ ဆူပူရမ္းကား မနာလို၊ တိုရွည္လုပ္သမွ် ကိုဖိုးခြါးတို႔က အဖက္မလုပ္။ အေရးမယူ။ သီခ်င္း တေက်ာ္ေက်ာ္။ လက္တလွဳပ္လွဳပ္ႏွင့္မို႔ ကန္းေနေသာ မ်က္စိက ပို၀ါး လာ။ ပင္းေနေသာ နားမ်ားက ပိုပင္းလာကာ …
“ ေဟ့ေရာင္ေတြ … သြား … ငါ့ကိုယ္ပိုင္ ေၾကာ္ညာသင္ပုန္းမွာ ငါ့ဖာသာထုတ္ခ်င္တ့ဲ ့ေၾကညာခ်က္ေတြ ထုတ္ထားတယ္။ သြားဖတ္ၾက။ မလိုက္နာရင္ ငါဖာသာ တီထြင္ ေရးသားထားတဲ ့ ဥပေဒအရ အေရးယူမယ္။ ဒါျဗဲ …”
ဟု ေအာ္ဟစ္ၾကိမ္းေမာင္းရင္း လစ္ေျပးေလသည္။
ဖိုးခြါးတို႔ကေတာ ့ အကအခုန္မပ်က္ အဆိုမပ်က္။
“….အိုး ၀ိုး …
မင္း သံုးတဲ ့သင္ပုန္းအစုတ္ဟာ ၀ိုင္ဖိုင္မမိ။
ေက်ာက္ေခတ္မွာသံုးၾကတာ လူတကာသိ
တို႔ႏွလံုးသားကို မင့္အစုတ္ဟာ လာမျငိ …။
အဟိ အဟိ …
မင္းတို႔ဟာ အေျပာနဲ႔ အလုပ္မွာ ကြာ၏
မင္းတို႔မွာ မရွိေသးတာ စာနာအသိ …
ကရင္နီနဲ ့ ဇိုမီးတို႔ကို အသိအမွတ္မျပဳတာ စာနာၾကည့္
မနာလိုစိတ္ ပြထေနတာ တိုင္းသိ ကမၻာသိ…
အို ့ဟိုးးး
တကမၻာလံုးရဲ့ သင္းျမတဲ့ ပန္းသတင္း၊ ၀င္းပတဲ့ပန္းခင္း
ကိုယ့္ဗမာျပည္ရဲ့ ေမႊးၾကည္တဲ့ ဂုဏ္သတင္း
မင္းတို႔ကေတာ့ ကန္းျခင္းနဲ႔အတူ နားပင္း။
သြားစမ္းကြာ ၾကြက္တြင္း
ေရ့ေရ့ အိုး အိုး …”
သာဂိကား ဖိုးခြါးတို႔အဖြဲ႔ရဲ့ တိုက္ကြက္မွာ ရြာလူၾကီးေဆာ္ၾကမ္း နားပင္းကိုးကားနဲ႔ ဆုတ္ခြာသြားတာကို ၾကည့္ရင္း တခိခိႏွင့္ သေဘာေခြ႔ေနေလ၏။
ဂ်ီးေဒၚကေတာ့ သူ ့စီးပြားေရးစိတ္ကူးစိတ္သန္းၾကီးကို အျမန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ သုတ္ေျခတင္ရန္ျပင္၏။ မေတာ္ ဟိုတနိုင္ငံလံုး စီးပြားေရးအကြက္ မွန္သမ်ွ လက္၀ါးေရာ ေျခဖ၀ါးပါ လိုက္အုပ္ေနသည့္ “ဦးပိုင္” ဆိုတဲ့ အဖိုးၾကီးနဲ ့ သူ႔သား “ခရိုနီ” တို႔ ၾကားသြားမွျဖင့္ ခက္ရခ်ည့္။
အိမ္ျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာရာ တေနရာတြင္ ဦးသာကူးၾကီးနဲ႔ ဘြားခနဲ ၀င္တိုက္မိခမန္း ျဖစ္သြားသည္။ ဦးသာကူးၾကီးကား ထူးဆန္းစြာ … ၀င္တိုးမတတ္ျဖစ္သြားေသာ ဂ်ီးေဒၚကို မျမင္။ ဂ်ီးေဒၚ ႏွဳတ္ဆက္သည္ကုိ မၾကား။ လက္ထဲတြင္ စာရြက္ၾကီး တကားကား။ ပါးစပ္ကလည္း စာရင္းရွင္းတမ္းတခုကို ေရရြတ္လ်က္။
“ဟို အသားမဲမဲ အရာၾကီးေတြက ခုရက္ အထုခံရမွာ ေၾကာက္လို႔ ေငြလာလွဴတယ္။ အခမ္းအနားလုပ္ျပီး ၾကာဇံခ်က္ေကၽြးတယ္။ ပိုတာေတြကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ခ်ိဳင့္နဲ႔ ပို႔တယ္။ ပိုေငြကို လူငယ္ ၅၀ အား ညေနတြင္ အရက္တိုက္ျပီး ဂုဏ္ျပဳတယ္။ အင္း … ဘာက်န္ေသးလဲ။ ဟိုရြာကို ဆိုင္းဘုတ္တခု ၃ ေသာာင္းနဲ႔ ေရာင္းထားတာ ဒီစာရင္းနဲ႔ မဆိုင္ … ထားလိုက္။ အိုေက။ ျပီးျပီ။ ပါတီ တံဆိပ္ထုလိုက္မယ္။ လာေလေရာ့ … “ဒံုး”။
လမ္းလည္ေခါင္တြင္ ေဘးေဘးဘီဘီကိုမွ မၾကည့္၊ စာရြက္ကို ေျမေပၚခ်ကာ ပါတီတံဆိပ္တံုး ထုေနရွာေသာ ဦးသာကူးၾကီးကို ၾကည့္ရင္း၊ သူ႔ပါတီအတြက္လည္း စိတ္ မသက္မသာ ရွိလွေတာ့သည္။
ဦးသာကူးၾကီးကားဘာမွ မၾကား.။ ဘာမွ မျမင္ ။ သူလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ျပီး ေခတ္ကာလႏွင္ ့ အဆက္ျပတ္ေနသလို။ အင္း … “ေဖာ္ပင္လန္မီဒီယာဂဒု”က လူေတြနဲ႔ ေတြ႔လို့ကေတာ့ ခက္ရခ်ည္ရဲ့လို႔ မသက္မသာ ေတြးရင္း ဂ်ီးေဒၚေဖာက္သည္စာရင္းတြင္ ဦးသာကူးၾကီးနံမယ္ကိုလည္း အၾကီးၾကီး သြင္းလိုက္သည္။
အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ မဆိုင္းမတြ သစ္သားျပားေပၚတြင္ မီးေသြးခဲႏွင့္ ေရးဆြဲကာ လုပ္ငန္းသစ္ကို ဆိုင္းဘုတ္ တင္လိုက္ေလသည္။
“ဂ်ီးေဒၚ အင္ ကုမၸဏီလီမိတက္”
“နားဖာေခ်း ကေလာ္သည္။ မ်က္၀တ္သန္႔စင္သည္”
“တို႔ရြာသားမ်ား နားမ်က္စိပြင့္ရန္ အာမခံသည္”
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
Good satire reflected to reality. But, till now they never regret and feel shame what they had done to country and people. And never appreciate and cooperate to the one who is trying save the country. Are they really Buddishism ?
ေဂ်ာ္ဒီး ဖန္တီးသူေတြ သေရာ္ခ်က္ေတြ ထိမိသဗ်ာ- အားေပးပါဒယ္- ဆက္လက္ ျပီး ေရးနိုင္ပါေစ- အဲ က်မၼာစြာျဖင့္ေပါ့-
ေကာင္းလိုက္တာ၇ီ၇ဒယ္ဒဂယ္ျဗဲ