>
(အပုိင္း-၁)
ဇူလုိင္ ၁၃၊ ၂၀၁၁
တေန႔ေသာတေန႔သ၌ က်ေနာ္ထိုင္ေနေသာ လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးေရွ႕တြင္ လင္ခ႐ူဇာပရာဒိုကား အနက္ေရာင္သစ္သစ္ေျပာင္လက္လက္ ကားႀကီး တစီးထိုးရပ္လာေခ်သည္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕သစ္ေလးမွာ သည္လိုကားမ်ိဳးစီးႏိုင္သူမရွိ။ အမ်ားအားျဖင့္ ဒီလိုကားမ်ိဳးက သိန္းေထာင္ခ်ီခ်မ္းသာသူမ်ားသာ စီးႏိုင္ေလသည္။ ၿမိဳ႕သစ္ေလးလည္းျဖစ္ၿပီး လူေတြက သိပ္ႀကီး စီးပြားေရးမေကာင္းလွေခ်။ ကားႀကီးဆိုင္ေရွ႕ထိုးရပ္လိုက္ေသာအခါ ဆိုင္ထဲက လူေတြအားလံုး၏ မ်က္လံုးေတြက ကားႀကီးဆီသုိ႔ စုျပံဳက်သြားေလသည္။
ကားႀကီးေပၚကေန ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည့့္ အဖိုးႀကီးတဦး ယဲ့တဲ့ယဲ့တ့ဲျဖင့္ ဆင္းခ်လာသည္။ သူ႔ေနာက္ဘက္ကထိုင္ေနေသာ လူတေယာက္က လွစ္ကနဲပင္ သိုင္းသမားတဦးလို ေဘာ္ဒီဂတ္တေယာက္လို လ်င္ျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ အဖိုးႀကီးေဘးကိုေရာက္လာခဲ့သည္။ အဖိုးႀကီးကားေပၚမွ ဒယီးဒယိုင္ဆင္းေနတာကို သူက လက္ေမာင္တဘက္ေဖးမကိုင္ေပးရင္း ေဘးဘီ၀ဲယာကို မ်က္ေ၀့တခ်က္ၾကည့္လိုက္ေသးေလသည္။ သူက မ်က္မွန္အမည္းမ်ားတပ္ထားလိုက္ေသးေခ်သည္။ အဖိုးႀကီးက မရယ္မျပံဳး ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ လၻက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲ တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိျဖင့္၀င္လာသည္။ အဖိုးႀကီးသည္ ပိုးပုဆိုး ကြက္တုံး မက်ည္းေစ့ေရာင္၀တ္ထားၿပီး မႏၱေလး ကတ္ၲီပါ ပိန္းတန္းဘိနပ္ ေရႊေရာင္လြင္လြင္ကိုစီးထားသည္။ အေပၚကေတာ့ တိုက္ပံု ပိုးသား ပန္းႏုေရာင္ကို ဆင္ထားသည္။ သူ႔ေနာက္ကေန ခပ္႐ုိ႕႐ုိ႕အေနဟန္ျဖင့္ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ ပုဏၰားမ်က္ႏွာေပး ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္၀င္း၀င္း ျဖင့္ လူတေယာက္က ကပ္လိုက္လာေလသည္။ က်ေနာ္လည္း ဒီအဖိုးႀကီးကို ဘာရယ္မသိ ေငးၾကည့္ေနမိလိုက္ေလသည္။
အဖိုးႀကီးက ပုတိုတို ဂုတ္ပိုးတက္တက္။ မ်က္ႏွာက ေပါက္စီကိုကတၱရာလမ္းမေပၚပစ္ခ်လိုက္တဲ့ပံုမ်ဳိး ပါးေဖာင္းေဖာင္း ႏႈတ္ခမ္းထူတြဲတြဲ အသားကညိဳညစ္ညစ္ အညာသားေတာသားပံုပဲ။ သူက ဆိုင္ထဲကို တည့္တည့္၀င္လာသည္။ ေဘးကိုမၾကည့္။ သူေလွ်ာက္လာပံုက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ က်ေနာ္ထိုင္ေနေသာ စားပြဲဆီ တည့္တည့္၀င္လာေနေလသည္။ က်ေနာ္က ေဘးဘီၤကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အဖိုးႀကီးက က်ေနာ္ထိုင္ေနေသာ စားပြဲေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရပ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္အား “ ေနေကာင္းလား မေတြ႕တာအေတာ္ၾကာျပီ ”ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလသည္။ က်ေနာ္က တအံ့ျဖင့္ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ဟု ေတြေ၀ေနမိလိုက္သည္။ ႐ုပ္ကို ဖမ္းမရ။
“ကိုေအာင္ဒင္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကိုမမွတ္မိဖူးနဲ႕တူတယ္။ က်ဳပ္ဘယ္သူတုန္း” ဟု သူက ပါးစုန္႔ႀကီးမ်ားျဖင့္ သူ႔ပါးစပ္က ႏႈတ္ခမ္းထူပြႀကီးကို ျဖဲၿပီးေျပာ ေနေလသည္။
က်ေနာ္ သူ႔ကိုေငးေနရင္း ေဘးကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔ေဘးမွာ လက္တဲြလာသူႏွင့္ ပုဏၰားမ်က္ႏွာေပး ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္၀င္း၀င္းျဖင့္လူက ရပ္လ်က္ လူေသေတြလို ရပ္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္စဥ္းစားေနတုန္း အဖိုးႀကီးက လြတ္ေနေသာ ကုလားထိုင္တခုတြင္၀င္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ေဘးက လူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေသေတြလိုပင္ ဆက္ရပ္ေနၾကသည္။ အဖိုးႀကီးက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး
“က်ဳပ္ လြမ္းေ၀လဗ်ာ” ဟုေျပာလိုက္မွ က်ေနာ္ သူ႔ကို ေရးေတးေတးမွတ္မိရေလသည္။ ၾကာလွ မင့္ကိုး။
“ေၾသာ္ လြမ္းေ၀ကိုး ”
“ ဟဲဟဲဟဲဟဲ မွတ္မိပလား ”
“ေအးဗ်ာ ႏွစ္ေတြကလည္း ၾကာၿပီ။ မွန္း … ႏွစ္ေပါင္းနည္းဘူးဘဲဗ်။ ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ၿပီေနာ”
က်ေနာ္လည္း သူ႔ကိုမွတ္မိသြားၿပီး သူ႔႐ုပ္ကို ဖမ္းမိသြားေတာ့သည္။ သူက လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္က မႏၱေလးကေန ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ သြားခဲ့သူျဖစ္ေလသည္။ သူေပ်ာက္သြားေသာ္လည္း သူ႔သတင္းေတြကိုေတာ့ကား ၾကားေနရသည္။ သူက မႏၱေလးသားေတာ့မဟုတ္။ မႏ္ၲေလးႏွင့္နီးေသာ ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕အနီးနားက ရြာသားျဖစ္သည္။ ေျပာပါေတာ့ ေတာသား။ ရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ စာသင္ခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ ရြာကမူလတန္းေအာင္ၿပီး ၿမိဳ႕ေလးက အလယ္တန္းေက်ာင္းအတက္ ရွစ္တန္းအေရာက္မွာ သူေက်ာင္းထြက္လိုက္ရသည္။ သူ႔မိဘေတြက လယ္သမားေတြ။ ဆင္းရဲသည္။ သူ႔ကို ေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္။ သူက ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ပံုႏွိပ္တိုက္တခုမွာ အလုပ္သမား၀င္လုပ္သည္။ သည္လိုျဖင့္ သူ႔ဘ၀ စခဲ့ေလသည္။ သူပံုႏွိပ္တိုက္မွာလုပ္ရင္း ခဲစာလံုးေတြကိုေရြးေနရတာက သူ႔ဘ၀ တိုးတက္စရာမျမင္လို႔ သူအလုပ္ထြက္ခဲ့သည္။ ေနာက္သူ မႏၱေလးၿမိဳ႕ဆီ ထြက္ခ်လာခဲ့သည္။ သူမႏၱေလးမွာ ေနစရာေနရာေတာ့ရွိသည္။ သူ႔ရြာက ဆရာေတာ္က စာေရးေပးလိုက္လို႔ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္မွာ သူ ေနလို႔ရသြားသည္။ စားေတာ့ ေက်ာင္းက ဆြမ္းက်န္ ထမင္းက်န္ ေက်ာင္းကေ၀ယ်ာ၀စၥေတြလုပ္ေပးရင္း တဘက္ကေန သူၿမိဳ႕ထဲထြက္ၿပီး အလုပ္ရွာသည္။
(၂)
သူတို႔ေခတ္က ေခတ္ပ်က္ ေခတ္ဆိုးကာလလည္းျဖစ္သည္။ အလုပ္အကိုင္ကလည္း မလြယ္။ အလုပ္ရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရမရပဲ ဟိုသြားဒီသြား ေက်ာင္းျပန္အိပ္ႏွင့္သာ အခ်ိိန္ကုန္ခဲ့သူျဖစ္သည္။
သူက စားပြဲထိုးေလးကို လက္ေဖ်ာက္တီးေခၚၿပီး သူ႔အတြက္ လဘက္ရည္ ခ်ဳိပစ္လဲ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းဟု မွာသည္။ သူ႔ေနာက္က လူႏွစ္ေယာက္က မထိုင္ဘဲ ဆက္ရပ္ေနၾကသည္။ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေတြျဖစ္သည္။ မျပံဳးမရယ္ မ်က္ႏွာေတြက စက္႐ုပ္ေတြလိုျဖစ္ေနသည္။ သူကလည္း အထိုင္မခိုင္း။ က်ေနာ္က သူတို႔ေတြကိုထိုင္ခိုင္းေတာ့ အဖိုးႀကီးက ေနေန ဒါသူတို႔အလုပ္လုပ္ေနတာဟု ၀င္တားသည္။ လၻက္ရည္ခြက္ေရာက္လာေတာ့ သူက ေဟ့ ရွိတဲ့မုန္႔ အကုန္ခ်လကြာဟု စားပြဲထိုးေကာင္ေလးကို ထပ္မွာသည္။ သူက လၻက္ရည္ခြက္ကို ရႊတ္ကနဲအသံျမည္ေအာင္ ေကာက္ေသာက္လိုက္ၿပီး ….
“အလုပ္အကိုင္အဆင္ေျပရဲ႕လား ကိုေအာင္ဒင္။ ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ ဘာမွမေျပာင္းလဲဖူး။ အရင္လိုပဲ စာေရးတုန္းလား ခုဘာေတြေရးေနလဲ” ဟု ေမး လိုက္သည္။
က်ေနာ္က … “အခုတေလာ ဘာမွမေရးျဖစ္ပါဖူး။ ေရးလို႔ကလည္း မရပါဘူး”
“ဘာလို႔လဲ … ေရးစရာမရွိလို႔လား”
“မဟုတ္ဖူး။ ထားလိုက္ပါဗ်ာ ခင္ဗ်ား အခု အရင္လိုပဲလား” ဟု က်ေနာ္ေမးလိုက္လွ်င္ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ခ်လိုက္ကာ ….
“ဘယ္နဲ႔ေမးလိုက္တာတုန္း… က်ဳပ္က အရင္လိုပဲေပါ့။ အရင္အလုပ္ပဲ ဟဲဟဲ”
သူရယ္ေနတာကို သူ႔ေနာက္ရွိလူႏွစ္ေယာက္က လိုက္ၿပီးရယ္ေနၾကေလသည္။ က်ေနာ့္မွာ သူကရယ္စရာမဟုတ္ဘဲ ဘာလို႔ရယ္ေနတာပါလိမ့္ဟု ေတြေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနမိစဥ္ သူက႐ုတ္ခ်ည္း အရယ္ရပ္လိုက္ကာ မ်က္ခြက္ႀကီးက ညိဳပုပ္သြားၿပီး တည္တည္ႀကီးျဖစ္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔ေနာက္က လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း မ်က္ႏွာေသတည္တညႀကီးေတြ ျဖစ္သြားၾကေလ၏။ သူက …
“က်ဳပ္တသက္လံုး ဘ၀မွာ ဘယ္လိုေနရင္ေကာင္းေကာင္းေနရမလဲ၊ စားရမလဲ၊ ခ်မ္းသာမလဲဆိုတာ ေတြးလာခဲ့တာဗ်။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ဳပ္ဘ၀ တေလွ်ာက္လံံုး ဒီအသိကရွိေနတယ္။ သတိေပါ့ေလ။ ငါခ်မ္းသာရမယ္။ ေကာင္းေကာင္းေနရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခုလို ျဖစ္လာတာေပါ့။ ဟဲဟဲ … ဟဲဟဲ …”
သူက သူ႔စကားကို သူျပန္သေဘာက်ကာ ရယ္လိုက္ျပန္သည္။ သူရယ္လိုက္တာႏွင့္ သူ႔ေနာက္က လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း တဟဲဟဲ …. လိုက္ရယ္ေနၾကျပန္ေလသည္။ ဘယ့္ႏွယ္လူေတြတုန္း။ သူအရယ္ရပ္လိုက္မွ ထိုလူႏွစ္ေယာက္လည္း အ႐ုပ္ေတြလိုျ ပန္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
သူ မႏၱေလးတြင္ အလုပ္ရွာသည့္အခါ ေစ်းခ်ဳိကိုင္းတန္းေစ်းဘက္ဆီေရာက္သြားတတ္သည္။ ထိုေနရာရွိ သစ္သီးပြဲ႐ုံမ်ား ၊ဆန္ပြဲ႐ုံမ်ား၊ လၻက္ ေျခာက္ပြဲ႐ုံမ်ားတြင္ ကုန္၀င္ထမ္းဖို႔လည္းျဖစ္သည္။ သူအဖို႔ပြဲ႐ုံတခုခုတြင္ ပံုေသအလုပ္မရေသာအခါ ကိုင္းတန္းေစ်းထဲတြင္ ေခါက္ေရျဖင့္ တဆိုင္၀င္တဆိုင္ထြက္ ကုန္ထမ္းေသာအလုပ္ကို သူလုပ္ရသည္။ အလုပ္က မနက္ေစာေစာ (၄) နာရီေလာက္ကစလိုက္တာ ေန႔လည္ခင္း (၁၂) နာရီေလာက္ဆို ပါးသြားသည္။ ဒီအခါသူက ကိုင္းတန္းေစ်းထဲက (၂၅ ျပား) တမတ္ထုပ္ ထမင္းထုပ္၀ယ္စားသည္။ တမတ္ထုပ္ ထမင္းဆိုေသာ္ လည္း အင္ဖက္ႀကီးထဲတြင္ ထမင္းအေမာက္ ၀က္သားသံုးထပ္သားႏွစ္တုံုးႀကီးႀကီး အႏွစ္ဆီရႊဲရႊဲ တို႔စရာအရြက္ႏွင့္ ငံျပာရည္ခ်က္၊ ပဲအိုးကပ္ သရက္ခ်ဥ္ င႐ုတ္သီးစိမ္းတို႔ပါရာ အလြန္စားေကာင္းေလသည္။ တခါတေလက်ေတာ့ သူကုန္မထမ္းရေသာေန႔၌ ေရႊတေခ်ာင္းေဘးက ေျမကြက္လပ္တြင္ျပေသာ မ်က္လွည့္ပြဲေလးေတြကို သူ၀င္၀င္ေငးေမာသည္။ မ်က္လွည့္ကလည္း လမ္းေဘးမ်က္လွည့္မို႔ ျပတာကနည္းနည္း ေဆးေရာင္းတာက မ်ားမ်ားျဖစ္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ေငးေမာေနရတာကိုပင္ အပမ္းေျဖေနရသလိုထင္၏။ ဒီမ်က္လွည့္ပြဲေလးေတြက သူ႔အတြက္ ပညာေတြတပံုႀကီးရသည္။ သည္တုန္းက ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းႏွင့္ခပ္ဆင္ဆင္ မ်က္လွည့္ဆရာက ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းအိုက္တင္ျဖင့္ မ်က္လွည့္ျပရင္းက သူ႔အမည္ကို ေနလင္းဆိုၿပီး ေျပာင္းလိုက္သည္။
(၃)
သူက သံျဖဴျဖင့္လုပ္ထားေသာ ေရပိုက္လိုႁပြန္သံုးခုျဖင့္ စားပြဲေလးေပၚတြင္ ဖန္ခြက္ေတြ ပင္ေပါင္ေဘာလံုး ၾကက္ဥေတြကိုေဖ်ာက္ျပ။ ျပန္ေဖာ္လုပ္ျပသည္။ ဖဲခ်ပ္ေလးေတြကို အပြင့္ရွာျပသည္။ သူ႔လက္ထဲက လက္ကိုင္ပု၀ါေလးျဖင့္ အ႐ုပ္ေတြလုပ္ျပ၊ ပန္းေတြထြက္လာ။ ေနာက္ဆံုး ေရာင္စံုစကၠဴစေတြ တေထြးႀကီးထြက္လာတာေတြျပသည္။
သူအႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ေျမႀကီးေပၚမွာ တေခါက္ဖာထဲ လူထည့္ ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ၿပီး အျပင္ကေန လွံေတြနဲ႔ထိုးျပတာ ႀကိဳးလည္းေျဖလိုက္ေရာ ဖာထဲလူဘာမွ မျဖစ္ဘဲ ထြက္လာေသာျပကြက္ပဲျဖစ္သည္။
“ေနပါဦး ခင္ဗ်ားမႏၱေလးကေန ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ”
“က်ဳပ္ ရန္ကုန္ ေမွာ္ဘီေရာက္သြားတာ”
သူေတြးသလို မ်က္လံုးကိုအေပၚေမာ့ၿပီး သူ႔ေမးေစ့က မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြကို စိမ္ေျပနေျပႏႈတ္ေနသည္။ လြမ္းသြားသလိုဟန္မ်ဳိးအိုက္တင္ခံေနေသး ေလသည္။
“ဒီလိုဗ်။ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ကုန္မထမ္းေတာ့ဖူးေနာ။ က်ဳပ္က ဟုတ္ၿပီ။ က်ဳပ္ ဆရာေနလင္းေနာက္လိုက္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကလည္း ဒီမ်က္လွည့္ပြဲမွာေတြ႕တာပဲေလ။ မႈတ္ဖူးလား။ က်ဳပ္က မ်က္လွည့္ကို လႊတ္သေဘာက်တာဗ်။ ဆရာပန္န၀တို႔ဆို လႊတ္ႀကဳိက္တာ။ ဒီအလုပ္က လူေတြကို ေျဗာင္လိမ္စားတာပဲ။ လူေရွ႕မွာတင္ လိမ္ျပေနတာ ။ လူေတြက အားလံုးလိမ္ေနမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ၀ိုင္းၿပီးေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာ။ ဘာျဖစ္လာပါလိမ့္မလဲေပါ့ဗ်ာ။ ရင္တမမနဲ႔။ သူတို႔ထင္ထားတာေတြ ျဖစ္မလာဖူးဆိုရင္ ဟာကြာလိမ္တာပါလို႕ေျပာၾကတယ္။ ဒါပဲေလ။ လူ႔စိတ္ကဒါပဲ ။ လိမ္မွန္းသိသိနဲ႕ အလိမ္ခံခ်င္ေနၾကတာပဲ။ လိမ္တဲ့လူက ပိပိရိရိလိမ္သြားရင္သူတို႔က ေက်နပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္သူတို႔ထင္တဲ့ မွန္းထားတာေတြျဖစ္မလာရင္ ဒါလိမ္တာပဲလို႕မေက်မနပ္ေျပာၾကတာဟ။ က်ဳပ္တို႕က လိမ္စားပါတယ္လို႕မေျပာေပမယ့္လိမ္ေနမွန္းလူတိုင္းသိတာပဲ ။ ဒါကိုသူတို႔ပဲ ၀ိုင္းရပ္ၾကည့္ၾကတာ။ ၿပီးရင္သူတို႔ပဲ ေျပာၾကတာ။ ေဟး … ေဟး ”
သူကသူ႔စကားကိုသူသေဘာက်ၿပီး ရယ္ျပန္ေတာ့ သူ႔ေနာက္က ငနဲႏွစ္ေကာင္လည္း လိုက္ရယ္ၾကျပန္သည္။ ဆိုင္ထဲကလူေတြလည္း က်ေနာ္တို႔၀ိုင္းကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ေနၾကသည္။
“ဒါနဲ႔ေျပာစမ္းပါဦး ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း”
သူက စားပြဲေပၚက ကိတ္မုန္႔တခုကို သူ႔ပါးစပ္ျပဲျပဲႀကီးထဲ တခါထဲထိုးထည့္လိုက္သည္။ ပါးလုပ္ပါးေလာင္းျဖင့္ …
“က်ဳပ္ ဆရာေနလင္းေနာက္လိုက္တာ သံုးႏွစ္ေလာက္ရွိသြားေတာ့ ဆရာက က်ဳပ္ကို မ်က္လွည့္ျပတဲ့နည္းေတြ သင္ေပးသဗ်။ မေရွာ့ျမစ္လုပ္နည္း၊ ေႁမြဆိပ္ေျဖေဆးလုပ္နည္း။ ရွင္သီ၀လိကိုယ္ေတာ္ထုတဲ့ေနရာေတြ အားလံုးေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာစားမခ်န္ပဲ သင္ေပးတယ္ဗ်။ ေဆးလည္း ညာေရာင္း၊ မ်က္လွည့္လည္းျပေပါ့ဗ်ာ။ ၾကာလာေတာ့ က်ဳပ္ဒီမ်က္လွည့္ပညာကို သေဘာက်လာတယ္ဗ်။ ဒါ လူေတြကို လွည့္စားျပတာပဲ။ ဒါက ပညာရပ္တခုဗ်။ ညာေတာ့ ညာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြကိုစိတ္ေက်နပ္ေစတယ္ဗ်။ သူတို႔က ညာတာကို ေက်ေက်နပ္နပႀကီးလက္ခံၾကတယ္။ ဒါ ပညာပဲ”
“ေနဦး ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို ၀က္သား႐ံုေနာက္ဘက္ ေရႊတေခ်ာင္းေဘးမွာ မ်က္လွည့္ပြဲအၿပီး လာၿပီးမိတ္ဆက္တာမႈတ္လား။က်ဳပ္မွတ္မိေသးတယ္။ ခင္ဗ်ား က စာေရးဆရာေပါက္စ။ က်ဳပ္အေၾကာင္းေဆာင္းပါးေရးခ်င္လို႔ဆို မႈတ္လား ”
“၀တၳဳပါဗ် ”
သူက မခ်ိတခ်ိျပံဳးတဲ့ၿပီး “ဟုတ္ပါ့ ၀တၳဳေရးမယ္ဆိုၿပီး က်ဳပ္ကို အခုေခတ္လိုဆိုရင္ အင္တာဗ်ဴးတာေပါ့။ အဲဒီကစၿပီး က်ဳပ္နဲ႔ခင္ဗ်ား မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾက တာမႈတ္လား။ ခင္ဗ်ားကလည္း စာေရးဆရာဆိုေတာ့ ခႏၶာမလာဖူးေလ။ ငတ္တလွည့္ျပတ္တလွည့္ပဲ။ က်ဳပ္ကမွ မ်က္လွည့္ျပတဲ့ေန႔ဆို သံုးရက္ေလာက္ ေအးေအးစားလို႔ရတယ္။ ေအးဗ်ာ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ရယ္ရတယ္ဗ်”
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။