(မုိးမခ) ဧျပီ ၄၊ ၂၀၁၉
အခါတပါး ကေလးတေယာက္သည္ ပံုုဆြဲလ်က္ ေတးသီ၏။
သူ႔ေတးကိုု ငွက္ကေလး၊ ယုုန္ကေလးနွင့္ ရွဥ့္ကေလးတိုု႔ၾကားကာ မိတ္ဖြဲ႕ျဖစ္ၾက၏။
“မင့္ေတးၾကားမွ ငါတုိ႔ဟာ ေျပးျခင္း၊ ခုုန္ျခင္းက ရပ္ဖိုု႔ သတိရၾကသကြာ” ဟုု ယုုန္နွင့္ ရွဥ့္တုိ႔ကဆိုုသလိုု …
“အိုုလူကေလး မင့္ရဲ႕ေတးကိုု ေနရာအနွံ႔ဃ ငါဆိုုျပတိုုင္း ပန္းကေလးေတြ ေကြးေနေအာင္ကၾကသကြဲ႕” ဟုု ငွက္ကေလးက ဝန္ခံသည္။
“မင့္သီခ်င္းေတြက အရင္ကလည္းမၾကားဖူးခဲ့ အျမဲအသစ္လည္းဆိုႏုိုင္ရဲ႕”
“အို အျမဲ ငါ့ကိုယ္ပိုင္ေတးေတြပဲေပါ့ကြယ္”
ကေလးက ေနာက္တႀကိမ္ ပုံဆြဲေတးသီ ျပေလသည္။
ထိုုအခိုုက္ လူႀကီးတသိုုက္မွာ စိုုးရိမ္မ်က္နွာမ်ားျဖင့္ ေျပးလာၿပီး
“အိုုကေလးငဲ့ သင္သည္ အခ်ီးႏွီးအမႈကိုု ျပဳပါေပသည္။ ဤ အခ်ိန္သည္ကား အဂၤလိပ္လိုု ပန္းသီးကိုု ဘယ္လိုုေခၚေၾကာင္း သင္ယူရမည့္ အခါတည္း” ဟုု သေငါက္သငမ္း ျပဳၾကေလကုုန္၏။
ကေလးလည္း လူၾကီးတုိ႔၏ အေစအမိန္႔မ်က္နွာမ်ားကိုုျမင္ေသာ္ ထိတ္လန္႔လ်က္ ေတးသီပ်က္ကာ ပံုုဆြဲျခင္းအစား လူႀကီးတုိ႔ အလုုအယက္ထည့္ေပးသမွ် သူ႔ေခါင္းကေလးထဲ ဖိသိပ္ထိုုးသြပ္ရရွာေလသည္။
======
သို႔နွင့္
အခ်ိန္ရ၍ ပံုုဆြဲေတးသီမည္ၾကံတိုုင္း လူၾကီးတိုု ႔ဘဝင္မက်မ်က္နွာမ်ားၿဖင့္ အေျပးေရာက္လာၿမဲ။
ကေလးလည္း လက္တြန္႔၊ ႏႈတ္ဆြံ႕ရၿမဲ။
လူႀကီးတုိ႔ကား ဤသည္ကိုု မေၾကာင့္က်။
“(က + ခ) 2 = ဘာလဲဆိုုတာမသိရင္ မျဖစ္ဘူး”ဟုု တဦးက ျခိမ္းေျခာက္သလိုု ….
“သီအိုုရမ္နဲ႔ ေကာ္ေရာ္လာရီေတြေတာ့ အလြတ္ရေပ့စီ” ဟုု တဦးကတိုုက္တြန္း၏။
တဦးက “သကၠရာဇ္ေတြ နာနာမွတ္” ဟုု အဆိုုျပဳသလိုု ေနာက္တဦးက “သစ္ ကုုဗေပတြက္နည္းျပမယ္၊ ၾကည့္” ဟုု ခိုုင္းျပန္ ၏။
======
တၾကိမ္တြင္ ကေလးပံုုဆြဲေနသည္ကိုု ယုုန္၊ ရွဥ့္နွင့္ ငွက္ကေလးတုိ႔ ျမင္၏။
သိုု႔ေသာ္ ထိုုပံုုမွာ အတင္းအၾကပ္ေစခိုုင္း၍သာ မရႊင္မျပ ဆြဲေနရေၾကာင္း သူတုိ႔ျမင္ေသာ္ ေခါင္းရမ္းၾက႐ုံသာ။
သိုု႔နွင့္ ကေလးသည္ ညအေမွာင္ အိပ္ယာထဲ၌သာ ေတးဆိုုပံုုဆြဲအမႈကိုု အသံတိတ္ျပဳခြင့္ရေတာ့၏။
ထိုုညတိုုင္း ကေလးေခါင္းအံုုးတုိ႔ စိုုစြတ္ရၿမဲ။
====
သို႔ႏွင့္ ကေလးအိမ္ ဧည့္ခန္းဝယ္ဆုုတံဆိပ္နွင့္ ေအာင္လက္မွတ္မ်ား ေနရာအႏွံ႔ေရာက္လာသမွ် ကေလးဆြဲခဲ့ေသာ ပန္းခ်ီပံုု မ်ားကိုုမူ အမွတ္မဲ့ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လိုုက္ၾကေလၿပီ။
သိုု႔ႏွင့္ ကေလးသည္ ျပတင္းမွၾကည့္ႏုိင္သည့္အရပ္အေမာင္းကိုု ရေလၿပီ။ ယခုုၾကည့္နိုုင္ေသာ္လည္း ေကာင္းစြာမျမင္ အထူး သျဖင့္ ငယ္ခ်စ္၊ ငယ္ေပါင္းမ်ားကိုု သူမျမင္ေတာ့ၿပီ။
ယခုုကေလး၏ေျခသည္ လူႀကီးဖိနပ္နွင့္ အံဝင္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ယခင္ကလိုု ဖိနပ္ေသးေလးစီးလ်က္ တိမ္ေတြေပၚ၊ ၾကယ္ ေတြၾကား အလိုုရွိရာေလ်ာက္သြားျခင္းအမူ မျပဳနိုုင္ေတာ့။
သူ႔စကားကိုု ယခုုအခါ လူအမ်ားကေစာင့္နားေထာင္ၾကပါလ်က္ ငယ္စဥ္ သူ႔ေတးကိုု သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾသဘာေပးၾကသည္နွင့္ ျခားေလစြဟုု ျမည္တမ္းမိေလသည္။
ရံဖန္တြင္ ေကာ္ေဇာနီေပၚနင္းလ်က္ ရံခါ၌ ဖုုံကတၲီပါမွာ ထိုုင္လ်က္ ယခုုလိုုသူ အသံတိတ္ ေရရြတ္မိျပန္၏။
“အလိုု…. ဘာမွွွ်မလုုပ္ဘဲေနခိုုက္မွာ ကေလးဟာ လူႀကီးထက္ဘုုန္း၊ အစြမ္းႀကီးပါကလား …. ….!!! ”
သူေခါင္းငိုုက္စိုုက္ လွည့္လာစဥ္ကေလးတေယာက္ ပံုုဆြဲရင္း သီခ်င္းညည္းသည္ကိုုျမင္သည္တြင္ သူအေျပးသြား ဒူးေထာက္ ခိုုက္လူႀကီးမ်ား စိုုးရိမ္တႀကီးဝိုုင္းလာၿပီးကေလးအား…“အဂၤလိပ္လိုု ပန္းသီးကိုုဘယ္လိုုေခၚတယ္ဆိုုတာ ယခုုပင္ သင္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း” ႀကိမ္းေမာင္းသည္ႏွင့္ ၾကံဳရေလေတာ့သတည္း။
မင္းကိုနိုင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ