ရသေဆာင္းပါးစုံ သာထက္ေအာင္ ေခတ္ျပိဳင္အေတြ႔အၾကဳံ ေရျခားေျမျခား ျမန္မာမ်ား

သာထက္ေအာင္ – လူေရာင္စုံ၊ ဘ၀ေရာင္စုံ၊ ဒုကၡေရာင္စုံ – ၂

သာထက္ေအာင္ – လူေရာင္စုံ၊ ဘ၀ေရာင္စုံ၊ ဒုကၡေရာင္စုံ –  ၂

(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၁၊ ၂၀၁၉

” ကိုင္း … ကားဆရာ၊ ဒီမွာပဲရပ္”
တာေမြေစ်းေရွ႔ေရာက္ေတာ့ တက္စီေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္။

“အကိုအားရင္ က်ြန္ေတာ့္ဆိုင္ တရက္ေလာက္ အလည္လာပါဦး၊ တာေမြေစ်းေရွ႔ ေဇာ္ မိုဘိုင္း ဆို လူတိုင္းသိပါတယ္”
ေဇာ္မင္းဦးက သူ့ဆိုင္လာဖို႔ ေခၚေနတာ ခုလမ္းၾကံဳတုန္း ၀င္မယ္စိတ္ကူးျပီး ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ေတာ့… အားပါးပါး… လူေတြ တေယာက္ဖေနာင့္ တေယာက္ မနင္းမိရုံ။ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္နဲ႔ ေဇာ္မုိဘိုင္းကို ရွာလို့မေတြ့၊ ေနာက္ဆုံး ဖုံးထုတ္ျပီး “ငါ မွတ္တိုင္ေရွ႔မွာ မင့္ဆိုင္ရွာလို့မေတြ့ဘူး” ဆိုမွ သူကိုယ္တိုင္ လာေခၚမွ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ပလက္ေဖါင္းေပၚတက္ေရာင္းေနတဲ့ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြရဲ့ထီးေတြ၊ တာလပတ္မိုးကာေတြက ကြယ္ေနေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ကုိ ရုတ္တရက္ျမင္ဖို႔ မလြယ္။

ေဇာ္မင္းဦး တည္ခင္းဧည့္ခံတဲ့ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ေဘးဘီ တခ်က္ေ၀့ အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ သူ့ဆိုင္ေရွ႔ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာ ဒယ္အိုးကင္းပူထဲ ဆီအျပည့္ထဲ့ျပီး ဘူးသီးေၾကာ္ ဘယာေၾကာ္ ေၾကာ္ေနတဲ့ ေနေလာင္မ်က္နွာနဲ႔ ျမန္မာအမ်ိဴးသမီးျကီး။ သူနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာက ၾကိမ္ျခင္းၾကီးထဲ အျပည့္အေမာက္ထည့္ထားတဲ့ ၀က္နားရြက္ ၀က္ႏွာေခါင္း ၀က္သားဒုတ္ထိုး ေရာင္းတဲ့ စိနေသြးစပ္ပုံရတဲ့ အမ်ိဴးသမီးၾကီး။ သူတို့ေက်ာေပးထားတဲ့ေနာက္မွာက မြတ္စလင္ဆိုင္ ၂ ဆိုင္… ဗဟုယဥ္ေက်းမႈ (Multi culture) က မေမ်ာ္လင့္ပဲ တာေမြေစ်းေရွ႔မွာ လာထြန္းကားေနပါ့လားဆိုျပီး တေယာက္တည္း ျပံဳးမိပါေသးတယ္။

ေဇာ္မုိဘိုင္းဆိုင္ေရွ့က တိုးေ၀ွ႔သြားလာေနတဲ့လူေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ပလက္ေဖါင္းေပၚေစ်းေရာင္းေနတဲ့ အေသြးစုံ အေရာင္စုံ ပစၥည္းမ်ိဴးစုံ လူတန္းစားေပါင္းစုံတို့ရဲ့ ေန႔စဥ္ရုန္းကန္ေနရတဲ့ သူတို့ဘ၀ကို ဘယ္အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစား ဘယ္ခရိုနီကမွ စာနာ နားလည္နိုင္ၾကလိမ့္မယ္မထင္ဘူး။

လမ္းေဘးေစ်းသည္… ေခတ္အဆက္ဆက္ ရန္ကုန္ျမိဳ့မွာ မေျဖရွင္းနိုင္တဲ့ ျပႆနာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာထဲမွာ ဒီလမ္းေဘးေစ်းသည္ကိစၥကလည္း ထိပ္ဆုံးတန္းမွာ ရွိပါတယ္။ မဆလေခတ္တုန္းက ေန႔စားနဲ႔ ငွားထားတဲ့ ဂဠဳန္ဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ နံမည္ပ်က္ခဲ့ဖူးတဲ့အဖြဲ႔ကို သိမွီသူတို့ မွတ္မိၾကပါလိမ့္ဦးမယ္။ ဂဠဳန္လာျပီေဟ့ … ဆို ေျပးၾကလႊားၾက လဲၾက ျပဲၾက။ ကားေပၚ ဗမ္းေတြ ေတာင္းေတြ ခုံေတြ အတင္းတင္ ၊ ေစ်းသည္က အတင္းျပန္ဆြဲ ၊ တခ်ိဴ႔လည္း ကားေပၚ ပါသြား မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔ ၊ ရုံးတင္ ဒဏ္တပ္ ။ ေနာက္ေန႔က် ဒီလူ ဒီေစ်းသည္ေတြ ဒီေနရာ ျပန္ေရာက္လာျပန္ေရာ။ ေနာက္ေတာ့… ထုံးစံအတိုင္း ဂဠဳန္နဲ႔ ေစ်းသည္ ပလဲနံပ သင့္ျပီး ဆက္ေၾကး ဆက္သထားေတာ့ ဂဠဳန္လာမယ္ဆို သတင္းေတြ ဘာေတြ ၾကိဳရလို့။ အဆင္ကိုေျပလို့။

နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲကပ္လာတဲ့ဒီေရာဂါကို ခုထိ ဘယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသမားေတာ္မွ ေပ်ာက္ေအာင္ မကုနိုင္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႔က ေျပာတယ္ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို့မႈ ျဖစ္ရတာ အဓိကတရားခံက လမ္းေဘးေစ်းသည္ … တဲ့။ အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာထဲက အေၾကာင္းတခုအေနနဲ႔ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒိထက္ ၾကီးက်ယ္ေလးနက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားၾကီး ရိွပါေသးတယ္။ နိဳင္ငံေရးစနစ္ စီးပါြးေရးစနစ္ ျမိဳ့ျပစီမံခန္႔ခြဲမႈ၊ တရားဥပေဒစုိးမိုးမႈ၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမွဳ စတဲ့ အေၾကာင္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ ဆက္စပ္ ပတ္သက္ေနတယ္လို့မ်ား ေျပာရင္ ၾကီးက်ယ္ရာမ်ား က်ေနမလားပဲ။

တိုက်ိုဳမွာ ပလက္ေဖါင္းေပၚ တက္ေရာင္းတဲ့ လမ္းေဘးေစ်းသည္ရွိသလား။ စင္ကာပူမွာ ဘီဂ်င္းမွာ ဆစ္ဒနီ မွာ နယူးေယာက္မွာ ဘာ့ေၾကာင့္လမ္းေဘးေစ်းသည္ မရွိသလဲ။ ရိုးရိုးေလးစဥ္းစားျကည့္ရင္ လမ္းေဘးေစ်းသည္ဆိုတာ ခ်မ္းသာသူ ေၾကးရည္တတ္ တေယာက္မွ မပါဘူး။ တ၀မ္းတခါးအတြက္ ျဖစ္သလို ရွာေဖြရုန္းကန္ေနရသူခ်ည္းပဲ။ သူတို့မွာ ဆိုင္ခန္း၀ယ္နိုင္ ငွားနိုင္ေလာက္တဲ့ ေငြေၾကးကလည္း မရွိ၊ ဘုစုခရုေတြနဲ႔ ငုတ္တုတ္ထိုင္ အငတ္ခံလို့ကလည္း မျဖစ္ေတာ့ လမ္းေဘးမွာပဲ ျဖစ္သလို မီးဖိုေလးနဲ႔ အေၾကာ္ေရာင္းသူကေရာင္း၊ အေဟာင္းေပး အသစ္ယူနဲ႔ ကုန္စိမ္းေလး ဗမ္းေပၚတင္ ေရာင္းသူကေရာင္း ၊ တခ်ိဳ့လည္း မုန့္ဟင္းခါး အသုပ္စုံ စိတ္ကူးတည့္ရာ အဆင္ေျပမယ္ထင္ရာ ေရာင္းရင္း ေလာကဓံ အံတုျပီး စား၀တ္ေနေရးတံပိုးေအာက္ ေခၽြးပါက္ေပါက္ က်ရတဲ့သူေတြပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အားလုံး တ၀မ္းတခါးအတြက္ထက္ ဘာမွမပိုပါဘူး။

ဒါျဖင့္… တျခားႏိုင္ငံကလူေတြေရာ… အားလုံး သူေဌးေတြခ်ည္းပဲလား။ ဆင္းရဲသား လက္လုပ္လက္စား မရွိေတာ့ဘူးတဲ့ လား။ ရွိပါေသာ္ေကာ။ ဒါေပမယ့္ သူတို့ လမ္းေဘးမွာ အလုအယက္ ေစ်းေရာင္းစရာမလိုတဲ့အေၾကာင္းက သူတို့နိဳင္ငံေတြမွာ စက္ရုံ အလုပ္ရုံ ဖြံျဖိဳးတယ္။ ဘာေငြေၾကးအရင္းမွ မစိုက္ထုတ္ရပဲ တေန႔၈နာရီ စက္ရုံမွာလုပ္ရင္ တ၀မ္းတခါးေတာ့ မပူရဘူး။ အဲ… အလုပ္မလုပ္နိဳင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပဳတ္လာျပီ ၀င္ေငြမရွိေတာ့ဘူး ဆိုရင္ နိဳင္ငံေတာ္က ေထာက္ပံ့ေပးတယ္။ အသက္ ၆၅ နွစ္ ေက်ာ္ျပီဆိုရင္ သက္ျပည့္ပင္စင္ – မေသမခ်င္း အစိုးရက တာ၀န္ယူေက်ြးေမြးထားရတယ္။ ဒီေတာ့… အဲသလိုနိဳင္ငံမ်ိုးေတြမွာ ဘယ္သူမွ ပလက္ေဖါင္းေပၚတက္ ပုလိပ္အဖမ္းခံျပီး ေအာ္ဟစ္ေစ်းေရာင္းေနမွာလဲ။

အဓိကကေတာ့ စနစ္ပါ။ စီးပြါးေရးခၽြတ္ျခဳံ က်ေနတဲ့နိုင္ငံေတြမွာ ဆင္းရဲတဲ့ ကိုယ့္နိုင္ငံသားေတြကို တျပားတခ်ပ္မွ မေထာက္ပံ့နိုင္တဲ့အခါ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေျဖရွင္းရင္း လမ္းေပၚတက္ ေစ်းေရာင္းတဲ့ဘ၀ ေရာက္ကုန္ၾကတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတဲ့ အာရွနဲ႔ အာဖရိကနိုင္ငံအခ်ိဳ႔မွာ လမ္းေဘးေစ်းသည္ဆိုတာ မျမင္ခ်င္မွ အဆုံးပါ။ တခ်ိန္က ဆင္းရဲလွပါတယ္ဆိုတဲ့တရုတ္ျပည္ၾကီး … ခု ဖြံျဖိဳးၾကီးပြါးလာေတာ့ (social security) လို့ ေခၚတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ ေပးလာလို့ သက္ျကီးရြယ္အိုေတြ ပင္စင္လစာနဲ႔ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ေအးေဆးစြာ ျဖတ္သန္းနိုင္ၾကျပီ။ လမ္းေဘးေစ်းသည္ကို ဖမ္းျပရုံနဲ႔ ပေပ်ာက္လိမ့္မယ္ထင္ရင္ မွားလိမ့္မယ္။

ေသခ်ာတာတခုက တိုင္းျပည္တျပည္ စီးပြားေရးခၽြတ္ျခဳံက်ေလ ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲတြင္း နက္ေလ၊ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ ေပါေလ၊ ရာဇ၀တ္မႈ ထူေျပာေလ၊ နိုင္ငံေရးမတည္ျငိမ္ေလ။
နိုင္ငံေရး မတည္ျငိမ္တဲ့ ႏိုင္ငံတနိုင္ငံကို ဘယ္ ကမာၻေက်ာ္ ကုမၸဏီၾကီးေတြကမွ အမိုက္မဲခံလာျပီး ရင္းနွီးျမွဳပ္နွံၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္တြင္းစစ္ အရွည္ၾကာဆုံးနိုင္ငံတခု ၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္း အမ်ားဆုံး နိုင္ငံတခု၊ ပါတီေတြ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အမည္အမ်ိဴးမ်ိဴးနဲ႔ မြစာတက္ေနတဲ့ နိုင္ငံတခု ၊ စစ္တပ္ရဲ့ ၾသဇာ မလြန္ဆန္နိုင္တဲ့အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့နိုင္ငံတခု၊ ေရ မီး လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး၊ ေဒသလုံျခဳံေရး၊ အခြန္စနစ္၊ ဘဏ္စနစ္ ေငြေၾကးစနစ္ အားရစရာမရွိတဲ့ နိုင္ငံတခု ၊ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ အဂတိလိုက္စားမႈမွာ ကမာၻေက်ာ္တဲ့ နိုင္ငံတခု၊ တရားဥပေဒ မစိုးမိုးတဲ့အျပင္ စစ္အစိုးရ ျပန္လည္အသက္သြင္းဖို႔ၿကိုးစားေနတဲ့ လူ၊သကၤန္း၀တ္အဖြဲ႔အစည္း ခိုင္ခိုင္မာမာရွိေနတဲ့ နိုင္ငံတခု၊ နည္းပညာ အတတ္ပညာ မထြန္းကားပဲ က်ြမ္းက်င္လုပ္သား ရွားပါးတဲ့ နိုင္ငံတခု။ ဒီလိုနိင္ငံမ်ိဳးကို Samsung လို၊ Toyota လို Apple လို ကုမၸဏီျကီးမ်ိဳးေတြ လာေရာက္ရင္းနွီးျမွုပ္နွံဖို့ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ၾကီး အလွမး္ေ၀းပါတယ္။

လာရင္းလာ တေန႔ ၈ နာရီ လုပ္တာေတာင္ ဒံေပါက္ ၂ ပြဲ ဖိုး ေလာက္ လုပ္အားခေပးခ်င္တဲ့ တရုတ္ေတာသူေဌးေတြ၊ မေသမရွင္ လခေလးေပးျပီး ေခါင္းပုံျဖတ္ခ်င္တဲ့ မေျမာက္မေျခာက္ ကုမၸဏီေတြပဲ လာၾကမွာပါ။ ဆင္းရဲလြန္းေတာ့လည္း သိသိၾကီးနဲ႔ ၀င္လုပ္ၾကရ။ တခ်ို့လည္း စင္ကာပူသြား အိမ္ေဖၚ လုပ္၊ အညာမွာ ထန္းတက္ေနတဲ့သူလည္း မတတ္သာတဲ့အဆုံး မေလးရွားမွာ ထိုင္းမွာ ၾကံဳရာ က်ရာ လုပ္ရင္းနဲ႔ ခုေတာ့ ျမန္မာအမ်ိဴးေကာင္း အားေကာင္းေမာင္းသန္ ၅ သန္း ေလာက္ ျပည္ပမွာ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြလုပ္ျပီး အသက္ေမြးေနၾကရပါတယ္။ သန္း ၅၀ ေက်ာ္ရိွတဲ့ တိုင္းျပည္တျပည္မွာ လူ ၅ သန္း ျပည္ပထြက္ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆုိတာ အလုပ္လုပ္နိုင္သူဦးေရနဲ႔ အခ်ိုးခ်ၾကည့္ရင္ နည္းတဲ့ရာႏႈန္း မဟုတ္ပါဘူး။ သယံဇာတ အရင္းအျမစ္သာမက လူသားအရင္းအျမစ္ပါ ဆုံရႈံးေနတဲ့ သေဘာပါ။

နိုင္ငံျခားရင္းနွီးျမွဳပ္နွံမွဳေတြ လိွမ့္၀င္လာျပီး အာစီယံႏႈန္းနဲ႔ လုပ္အားခမ်ား ရရင္ ဘယ္သူမွ မ်က္နွာငယ္ငယ္နဲ႔ နိဳင္ငံျခားမွာ ေနမွာလဲ။ စက္ရုံအလုပ္ရုံ ျကီးေတြ အျပိဳင္းအရိုင္း ေပၚလာမယ္၊ တိုးရစ္ဇင္လုပ္ငန္းေတြ ဖြံျဖိဳးလာမယ္၊၊ ဟိုတယ္ၾကီးေတြ မိုးထိုးေနမယ္။ နည္းပညာအတတ္ပညာေတြ ေခတ္မီဆန္းသစ္လာမယ္ ဆိုရင္ လမ္းေဘးေစ်းသည္ဆိုတာ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ႔သြားမွာပါ။

ခုပုံနဲ႔ေတာ့… … တေလာက အေနာက္တံခါး ရခိုင္ဘက္မွာ ဘင္ဂါလီျပႆနာလည္း ေပၚလာေရာ ဘြတ္ကင္လုပ္ျပီးသားေတြေတာင္ cancel လုပ္ၾကေတာ့ တိုးရစ္ဇင္နဲ႔ ခရီးသြားလုပ္ငန္း အ သြား ေရာ။ အေကာင္းအဆိုး အားလုံးဟာ နိဳင္ငံေရးနဲ႔ တနည္းမဟုတ္ တနည္း ပတ္သက္ေနတာခ်ည္း ပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္တုေတြ ထုျပီး ျမိဳ့နယ္အႏွံ စိုက္ထူတာလည္း နိဳင္ငံေရးပါပဲ။ တိုင္းျပည္ျကီးပြါးေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အေထာက္အကူျဖစ္သလဲ ဆိုတာကေတာ့ မ်က္ျမင္ျပည္သူေတြ ပိုသိပါလိမ့္မယ္။

နိုင္ငံျခားရင္းနွိးျမွပ္နွံမွဳကို လာပါလာပါ တစာစာ ေအာ္ေနရုံနဲ႔ လာမယ္ထင္ရင္ေတာ့ မွားျပီ။ ေငြထုပ္ပိုက္ျပီး လိုက္ရွာမယ္လို့ေျပာရင္ေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္စိတ္ ပုံမွန္ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္လိမ့္မယ္။ ရင္းႏွီးျမွုပ္နွံလို့ သင့္မသင့္ကို အေသအခ်ာ ေလ့လာ တြက္ခ်က္ျပီး ေသခ်ာမွ လာေလ့ရွိတဲ့ စီးပါြးေရးကုမၸဏီျကီးေတြကို လာပါ လာပါ ဘယ္ေလာက္ေခၚေခၚ လွည့္ျကည့္လိမ့္မယ္ မထင္ပါနဲ႔။

အဲ… … တခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ကိုယ့္နိုင္ငံရဲ့ နိုင္ငံေရးအမွားေတြ၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အမွားေတြြ၊ နိုင္ငံေရးအျကပ္အတည္းေတြ၊ အာဏာေလာဘေဇာတိုက္မႈေတြေျကာင့္ ျပည္သူရဲ့ေထာက္ခံမႈလည္း မရ ၊ ကမၻာၾကီးကလည္း “က်ဥ္” လာတဲ့အခါမွာ ကိုးမိကိုးရာ ကြယ္မိကြယ္ရာ ဆရာအတင္ သခင္ အေရြးမွားျပီး အဲဒီနိုင္ငံၾကီးမ်ားက ၀ါးမ်ိဴသြားတာကို ေစတနာနဲ႔ လာရင္းနွီးျမွဳပ္ႏွံတယ္ ထင္ရင္ တက္တက္စင္ လြဲပါလိမ့္မယ္။ ေဒၚလာ မီလ်ံ ဘီလ်ံနဲ႔ ခ်ီတဲ့ နိုင္ငံျခားေခ်းေငြကို ၄.၅ ရာနွဳန္း အတိုးႏႈန္းနဲ႔ ယူရဲတဲ့အစိုးရမ်ိဴး ကေတာ့ ကမာၻမွာ သိပ္ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။

ရန္ကုန္မွာ ၄- ၅ ရက္ေနျပီး ဟိုဟို ဒီဒီ သြားလိုက္ေတာ့ သေဘာေပါက္ျပီ။ ရန္ကုန္ျမိဳ့ရဲ့ အက်ယ္အ၀န္းနဲ႔ လူဦးေရနဲ႔ ကားအစီးေရနဲ႔ မဆန္႔မျပဲ ျဖစ္ေနျပီ။ တေန႔တျခား တိုးပါြးေနတဲ့လူဦးေရ၊ လမ္းေဘးေစ်းသည္ ၊ ကားစီးေရ ေနာင္ ၅ နွစ္ ၁၀ နွစ္ ေလာက္ဆို … အခု ေတာင္ ျမိဳ့ထဲမွာ ကားရပ္ဖို႔တေနရာစာရဖို႔ အခ်ိန္ကုန္ခံ ဓါတ္ဆီအကုန္ခံ ရွာေနရျပီ။ ကားရပ္ဖို႔ ေနရာလုရင္း ဒုတ္တျပက္ ဒါးတျပက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ျပီ။ ခရီးတြင္ေရး အျမန္ေရာက္ေရးအတြက္ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားကအစ အတင္း၀င္ အတင္းထြက္ေနရျပီ။ ကားရိွလ်က္သားနဲ႔ ရပ္စရာေနရာအခက္အခဲေၾကာင့္ အိမ္ကကား ထားခဲ့ျပီး ျမိဳ့ထဲကို တက္စီငွားလာတဲ့သူေတြ ရွိေနျပီ။ အင္း… … ကားသြင္းဖို႔ပဲ စဥ္းစားျပီး ကားရပ္ဖို႔ေနရာ ၊ ယာဥ္ေၾကာၾကပ္မယ့္ျပႆနာေတြ ေခါင္းထဲမရွိေတာ့ ေန႔စဥ္ စိတ္ရႈပ္ စိတ္ေမာေနၾကရတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ၾကီးသားေတြရဲ့ဘ၀ကို ခံစား နားလည္ေပးလို့ရ ပါတယ္။ ။


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts