စာၾကည့္တုိက္မ်ား တံခါးပိတ္ေနေသာအခါ
ျပည္သစ္ဟန္
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာာ ၂၉၊ ၂၀၁၈
အဂၤလိပ္အႏုပညာနဲ႔သုခုမ ေဝဖန္ေရးဆရာ”ဂြၽန္ရပ္စကင္း”က ဤသုိ႔ဆုိဖူးသည္။
လူမ်ဳိးတမ်ဳိးဟာ စာေပကုိအထင္ေသးေနရင္၊ အႏုပညာကုိ အထင္ေသးေနရင္၊ သဘာဝကုိ အထင္ေသးေနရင္၊ ေမတၱာက႐ုဏာကုိ အထင္ေသးေနရင္၊ ပုိက္ဆံကုိခ်ည္းမက္ေမာေနရင္ အဲဒီလူမ်ိဳးဟာ ၾကာ႐ွည္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။
အထူးသျဖင့္ စာေပႏွင့္ဆက္စပ္ၿပီး ေျပာခ်င္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏အားလပ္ခ်ိန္အသုံးျပဳမႈကုိ စာနယ္ဇင္းႏွင့္ မည္မ်ွဆက္စပ္ေနေသးေၾကာင္း ေတြးေတာမိသည္။
ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆီေလ်ွာက္လွမ္းေနေသာ ယခုလုိအခ်ိန္တြင္ ယခင္အာဏာ႐ွင္အဆက္ဆက္ကအေနအထားထက္ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြမွာ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္အတူ အၿပိဳင္းအရိုင္း ေပၚ ထြက္ႏုိင္ခြင့္႐ွိလာၿပီျဖစ္ပါသည္။ အျခားေသာလုံးခ်င္းစာအုပ္ေတြလည္း ယခင္ကတိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားျဖင့္
မၾကာခဏထြက္႐ွိလာသည္ကုိေတြ႔ရပါသည္။
လြတ္လပ္စြာေရးသားေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ခြင့္ႏွင့္အတူ စာနယ္ဇင္း နယ္ပယ္တြင္မကပဲ အျခားေသာလုံးခ်င္းမ်ားျဖစ္ေသာ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ေတြ၊ လုံးခ်င္းဝတၳဳစာအုပ္ေတြ၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ၊ ေတြးေခၚေျမာ္ ျမင္ေရးဆုိင္ရာစာအုပ္ေတြ၊ သမုိင္းဆုိင္ရာစာအုပ္ေတြ စသည္စသည္ျဖင့္ စဥ္ဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚေနႏုိင္ေရးသည္ လုိလားေတာင့္တအပ္ ေသာအရာဟူ၍ ထင္ျမင္ယူဆမိပါသည္။
ျပင္ပစာနယ္ဇင္းနယ္ပယ္ႏွင့္ အျခားစာေပနယ္ပယ္မ်ားတြင္ သာမကပဲ ကေလးစာေပဖြံၿဖိဳးတုိးတက္လာမႈႏွင့္အတူ ေက်ာင္းတြင္းစာၾကည့္တုိက္ႏွင့္ေက်ာင္းျပင္ပစာၾကည့္တုိက္မ်ား ျပန္လည္အသက္ဝင္ လႈပ္႐ွားႏုိင္မည္လားဟူ၍ မရဲတရဲျဖင့္ေမ်ွာ္လင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္မရဲတရဲျဖင့္ဆုိရျခင္းအေၾကာင္းမွာ ျမန္မာင္ငံ၏စာၾကည့္တုိက္ပုံ သဏၭာန္မ်ိဳးစုံေရြ႕လ်ားေပ်ာက္ကြယ္လာခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဝန္းက်င္ခန္႔႐ွိၿပီဟု မွန္းဆမိပါသည္။
ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္ဆုိလ်ွင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ကေလးေတြအၾကား စာသင္ေက်ာင္းတေက်ာင္း၏ပရိဝဏ္အတြင္းမွာ႐ွိေနႏုိင္သည္ဟူေသာ အဆက္အစပ္ေတြပင္ အေတာ္ေလး ေဝးကြာေန ၿပီျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းျပင္ပစာၾကည့္တုိက္မ်ားမွာလည္း ပုိ၍ပင္ ေပ်ာက္ကြယ္၍ေနၾကပါသည္။
စာအုပ္အငွားဆုိင္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္ေနၾကသည္ကုိစိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သိကြၽမ္းခင္မင္ရေသာ ဆရာ၊ ဆရာမတခ်ဳိ႕ မွာ ထူးထူးျခားျခားက်န္ခဲ့ေသာ (၁၀)ႏွစ္ဝန္းက်င္ ခန္႔ေလာက္ကပင္ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တုိက္ပုံစံျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနသည္ကုိခ်ီးမြမ္းမိရင္း
ယခုကာလတြင္ အံ့ဩဖြယ္ရာေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ သူတုိ႔၏လုပ္ေဆာင္ပုံမွာ ေတာနယ္တဝုိက္မွ နီးစပ္ရာ၊ စိတ္သေဘာတူညီရာ စာသင္ ေက်ာင္း (၁၀)ေက်ာင္းေပါင္း႐ုံးျပဳလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ယခုကာလတြင္ အံ့ဩဖြယ္ရာေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ သူတုိ႔၏လုပ္ေဆာင္ပုံမွာ ေတာနယ္တဝုိက္မွ နီးစပ္ရာ၊ စိတ္သေဘာတူညီရာ စာသင္ ေက်ာင္း (၁၀)ေက်ာင္းေပါင္း႐ုံးျပဳလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထုိေက်ာင္း(၁၀)ေက်ာင္းမွာ တစ္လၾကာလ်ွင္ စာအုပ္မ်ား အားလုံးစုစည္းၿပီး တေနရာတည္းတြင္စုေဝးေပါင္းေတြ႔ဆုံၾကသည္။ ဖတ္ၿပီးသားစာအုပ္ႏွင့္ မဖတ္ရေသးေသာစာအုပ္မ်ားကုိဖလွယ္ၾကရင္းျဖင့္ တစ္လတခါ ျပန္လည္စု႐ုံးၾကရင္းေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တုိက္ကုိအသက္သြင္းေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သူတုိ႔၏ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တုိက္ႏွင့္အတူ စာဖတ္ ႐ွိန္ျမင့္တင္ေနပုံကုိ ေလးစားမိသြားပါသည္။ အမွန္တကယ္သူတုိ႔၏ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တုိက္သည္ ယခုကြၽန္ေတာ္တင္ျပသည္ထက္ခက္ခဲေသာ အေျခအေနမ်ား အမ်ားအျပား႐ွိပါသည္။
နယ္ၿမိဳ႕မွာေနထုိင္ေသာစာေရးဆရာ “ေမာင္ခုိင္လတ္” ထံ မွ ေလွ၊သေဘာၤတုိ႔ျဖင့္ သယ္ယူၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေတာကစာသင္ေက်ာင္းဆီေရာက္ဖုိ႔ မုိးရြာေသာကာလမ်ားတြင္ အခက္အခဲမ်ားစြာႏွင့္ သယ္ေဆာင္ၾကရသည္။ ဤကဲ့သုိ႔တင္ျပရျခင္းမွာ ဆရာ”ေမာင္ခုိင္လတ္”ႏွင့္အတူ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တုိက္လုပ္ေဆာင္ေနၾကေသာကြၽန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ ကုိယ္ထူကုိယ္ထကုိယ္အားကုိယ့္ခြန္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ၾကရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ရင္းႏွီသိကြၽမ္းရာ ရန္ကုန္စာနယ္ဇင္းနယ္ပယ္မွ လွဴဒါန္း ေသာစာအုပ္မ်ားႏွင့္အတူ မိမိကုိယ္တုိင္ဝယ္ေသာ စာအုပ္မ်ားျဖင့္ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တုိက္ကုိ အသက္ဆက္ေနၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္လက္လွမ္းမီသမ်ွ စာေပခ်စ္စိတ္ႏွင့္ စာဖတ္႐ွိန္ျမႇင့္တင္ေနၾကေသာအဝန္းအဝုိင္းေလးတခု႐ွိေနသည္ကုိ ခ်ျပၾကည့္ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
က်န္ခဲ့တဲ့ရက္အနည္းငယ္က ကြၽန္႔ေတာ္၏တူမေလး တေယာက္ျဖစ္သူ စာေအာ္က်က္ေနသည္ကုိၾကည့္လုိက္မိပါသည္။ သင္႐ုိးၫႊန္းတမ္းစာအုပ္မဟုတ္ေသာ (လက္ဖက္ရည္တြင္ အသင့္ေဖ်ာ္ အထုပ္)အသင့္အေမးအေျဖပါၿပီးသား စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွစာမ်ားကုိ ေအာ္က်က္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အသင့္က်က္လုိက္႐ုံဟူ၍ ဆုိရမည္ပင္။
ကြၽန္ေတာ္ၾကားသိဖူးေသာပညာေရးဟူသည္ “စာကုိလည္း သင္ရင္း စိတ္ကုိလည္းသင္ရာသည္။ ဘာေတြကုိေတြးရမည္ဆုိသည္ထက္ ဘယ္လုိေတြးရမည္ကုိသင္ယူျခင္းမည္ေပသည္”ဟူ၍ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းေျပာဖူးသည္ကုိ မွတ္သားမိပါသည္။
ဆရာ၊ ဆရာမက ေတြးေတာတတ္ေအာင္၊ ေတြးေတာ စဥ္းစားႏုိင္ေအာင္ အေလ့အထုံခ်ေပးျခင္းသည္ သင္႐ုိးၫႊန္းတမ္းထဲမွ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ၏တာဝန္၊ အားထုတ္ရမႈႏွင့္ ေက်ာင္းသား ငယ္ေလးေတြ၏ေနာက္ဆက္တြဲ သင္ယူအားထုတ္မႈအဆင့္ထိသြားရေသာအရာဟု၊ ဆရာႀကီးေတြ ေျပာခဲ့ဖူးသည္ကုိ ျဖန္႔က်က္ဆင့္ပြားမိ ေသာ ပညာေရးပုံစံျဖစ္ပါသည္။
ယခုပညာေရးသည္ အသင့္က်က္ဖုိ႔ရာသာျဖစ္ေနသည္ကုိ စိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ ယင္းသုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ေတြးေတာစဥ္းစားတတ္ေသာအေလ့အထုံေတြကုိ စာဖတ္ျခင္းမွသာ အနီးစပ္ ဆုံး ပုိ႔ေဆာင္ေပးႏုိင္သည္ဟူ၍ ယူဆမိပါသည္။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေစ၊ ဆရာ၊ ဆရာမျဖစ္ေစ၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားျဖစ္ေစစသည္ စသည္ျဖင့္ လူတုိင္းစာဖတ္ျခင္းဆီမွသာ ထုိအရာေတြကုိ ေမ်ွာ္လင့္ႏုိင္စေကာင္းပါသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း စာသင္ေက်ာင္းမ်ားသည္ စာၾကည့္တုိက္ ေတြႏွင့္ ေဝးေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ စာသင္ေက်ာင္းျပင္ပသည္လည္း စာၾကည့္တုိက္ေတြႏွင့္ ေဝးေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ အငွားဆုိင္ေတြလည္း ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏စဥ္းစားေတြးေတာျခင္းအလုပ္အတြက္ အေထာက္အကူျပဳေပးမည့္အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ အျခား ေသာကိစၥမ်ားက ေနရာဝင္ယူေနၿပီျဖစ္ပါသည္။
စာဖတ္ျခင္းအတြက္ ေနရာအေတာ္ေလး ပါးလ်ားသြားၿပီ လားဟူသည္မွာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွာ စာၾကည့္တုိက္မ်ားနည္းပါးသြားျခင္းႏွင့္အတူ လစ္ဟာမႈတခုကုိ ခ်ိန္ထုိးျပသေနသလုိပင္ျဖစ္သည္။
ႏုိင္ငံတႏိုငံ၏စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈသည္လည္း စာဖတ္ ျခင္းႏွင့္ စာေပအႏုပညာအေပၚသက္ေရာက္မႈ႐ွိေနပါသည္။ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းေသာ၊ ဝမ္းစာေရးအတြက္လႈပ္႐ွား႐ုန္းကန္ေနရေသာ ျပည္သူ ထုအတြက္စာဖတ္ျခင္းဆီမေရာက္ႏုိင္သည္မွာ လက္ေတြ႔က်ေသာအခ်က္တခ်က္ပင္။
ႁခြင္းခ်က္ေတာ့႐ွိပါမည္။ စာေပႏွင့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ စာၾကည့္ တုိက္ႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏အနာဂတ္ စသည္တုိ႔သည္ ဆက္စပ္အက်ဳိးျပဳေနေသာပုံရိပ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ထုိပုံရိပ္မ်ားသည္ စာဖတ္သူနည္းပါး လာေသာ၊ စာၾကည့္တုိက္မ်ားနည္းပါးလာေသာေခတ္ေရစီးမွာ အဘယ္သုိ႔မ်ားလွပႏုိင္မည္လဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တေတြ ဘယ္လုိပူးေပါင္း လုပ္ ေဆာင္ၾကမလဲဆုိသည္မွာ အေရးႀကီးေသာအခ်က္တခုပင္ျဖစ္သည္။
အထူးသျဖင့္ စာၾကည့္တုိက္မ်ား တံခါးပိတ္ေနေသာ အခါေပါ့… ။
ျပည္သစ္ဟန္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
