စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ဘာလဲ ဘယ္လဲ
ၾကည္ေဇာ္ဝင္း
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၈
မေန႔(၄.၂.၂၀၁၈)က စာေပညီမငယ္ေမနႏၵာ(ေမဓာဝီ)Live လႊင့္ေပးလို႔ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ေဟာေျပာတာကိုနားေထာင္လိုက္ရတယ္။ ဆရာဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္ လည္း ေဟာေျပာတယ္။ ဆရာတုိ႔ရဲ႕ေခတ္ဦးကိုမမီလုိုက္ေပမယ့္ ဆရာတုိ႔ရဲ႕ရင္တြင္းစာေပစကားေတြကိုၾကားရတဲ့အခါ ဆရာတုိ႔ရဲ႕စာေပေခတ္ထဲကို ေရာက္သြား သလိုပါပဲ။ လြမ္းစရာေကာင္းလုိက္တာ။
စာေပေဝဖန္ေရးဆရာဆိုတာ လူမုန္းခံရတယ္တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္လို သတၱိတကယ္မေကာင္းတာကေတာ့အမွန္။ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕စာေပေဝဖန္ေရးေပတံကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။
“ ကိုယ္ႀကိဳက္ရင္ ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္မႀကိဳက္ရင္ မေကာင္းဘူးေပါ့” တဲ့။
ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္ႀကိဳက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္မႀကိဳက္ဘူးဆုိတာကေတာ့ အက်ဳိးအေၾကာင္းခိုင္လုံစြာ အေထာက္အထားနဲ႔ေျပာႏိုင္ရမယ္တဲ့။ စာတပုဒ္ကိုၾကည့္တဲ့အခါမွာလည္း ျပည္သူဘက္ကၾကည့္ရမယ္တဲ့။ ဇာတ္ေကာင္ေတြစကားေျပာတာသဘာဝက်ရဲ႕လား၊ ဇာတ္လမ္းဇာတ္အိမ္က ယုတၱိရွိရဲ႕လား ၾကည့္ပါတယ္တဲ့။
ထားပါေတာ့၊ ဆရာစြမ္းကိုျမင္တဲ့အခါ မဆလေခတ္က စာေပေဟာေျပာပြဲေတြဆီေရာက္သြားၿပီး စာေပစိတ္ေတြတက္ႂကြလာသလို ကိုယ္အားက်ခဲ့တဲ့စာေရး ဆရာေတြကိုလည္း လြမ္းမိတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေခတ္တုန္းကေတာ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြကိုအရွင္လတ္လတ္ျမင္ဖူးဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြရွိမွသာ ျမင္ဖူးတာပါ။
ဆရာေတြနဲ႔စကားေျပာခြင့္ရဖို႔ေနေနသာသာ အနားေတာင္ကပ္ခြင့္မရႏုိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့စာေရးဆရာဆရာမေတြနဲ႔ေဟာေျပာပြဲေတြကို အၿငိမ့္ပြဲဇာတ္ပြဲ ၾကည့္ သလိုအားခဲၿပီးသြားၾကည့္တာပါ။ စာေပေဟာေျပာပြဲဆုိေတာ့ သြားနားေထာင္တာေပါ့ေလ။ က်ေနာ္တို႔စာရူးေပရူးဘဝတုန္းကအားထားရတဲ့စာေပေဟာေျပာပြဲက ေတာ့ မႏၱေလးမီရထားစာေပေဟာေျပာပြဲပါပဲ။
ဆရာပါရဂူ၊ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ဆရာဦးေအာင္သင္း၊ ဆရာေမာင္ေသာ္က၊ ဆရာေမာင္ကိုယု၊ ဆရာေသာ္တာေဆြ၊ ဆရာေက်ာ္ျမသန္း၊ ဆရာမစမ္းစမ္းႏြဲ႔ (သာယာဝတီ)စသည္ျဖင့္ နာမည္ႀကီးေတြေဟာေျပာတာကို နားေထာင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
စာေပေဟာေျပာပြဲကျပန္လာရင္ ဘာမွန္းမသိဘဲတက္ႂကြေနၿပီ ေျခလွမ္းေတြသြက္ေနတယ္။ နားေထာင္တဲ့ပရိတ္သတ္ကလည္း ႏွစ္စဥ္ေၾကာက္ခမမ္းလိလိပါပဲ။
သာမန္အၿငိမ့္ပြဲဇာတ္ပြဲေတြထက္ ပရိတ္သတ္မ်ားပါတယ္။ ေဟာေျပာပြဲၿပီးေနာက္ ရက္မနက္မွာ ေရးသူဖတ္သူေဆြးေႏြးပဲြ ရွိပါတယ္။။ က်ေနာ္တို႔က တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝေက်ာင္းတက္ေနရတာမို႔ ေရးသူဖတ္သူေဆြးေႏြးပြဲမတက္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေခတ္ကဆို ေရးသူဖတ္သူေဆြးေႏြးပြဲစာအုပ္ေလးေတြထြက္ခဲ့တယ္။
စာေရးဆရာေလာကမွာ မႏၱေလးမီးရထားစာေပေဟာေျပာပြဲကိုေဟာေျပာဖူးမွ စာေရးဆရာစာရင္းဝင္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာစမွတ္ျပဳတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္။ မႏၱေလးရထားမွာ မေဟာဘူးေသးဘူးဆိုရင္ စာေရးဆရာလားမေျမာက္ေသးတဲ့သေဘာ။ ေဟာေျပာပြဲစီစဥ္တဲ့သူေတြက စာဖတ္ပရိတ္သတ္စိတ္ဝင္စားၾကတဲ့စာေရး ဆရာႀကီးေတြကိုဖိတ္ေပးၾကတယ္။ အခုေခတ္လိုလည္း အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ေဆးေၾကာ္ျငာသလိုမေၾကာ္ျငာပါဘူး။ လူစည္ကားတ့ဲႏွစ္ေနရာသုံးေနရာေလာက္ပဲ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ေထာင္တယ္။ စာေပခ်စ္တဲ့သူေတြ အလိုလိုေရာက္လာတာပါပဲ။
ဆရာေတြေဟာတာကလည္း ေကာင္းလြန္းေတာ့ ပရိတ္သတ္ကေဟာေျပာပြဲၿပီးမွာစိုးေနၾကတယ္။
ည ၁ နာရီေက်ာ္ ၂ နာရီမွသိမ္းတယ္။
အေဟာအေျပာေကာင္းတဲ့ဆရာေတြဆိုရင္ ဆက္ေဟာပါဦးလို႔ ပရိတ္သတ္က ဝိုင္းေအာ္ၾကတယ္။ ဆရာေမာင္ေသာ္ကတို႔၊ ဆရာေမာင္ကိုယုတို႔၊ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ တို႔ဟာ အေဟာအေျပာေကာင္းသူေတြပါ။ ဆရာေသာ္တာေဆြကေတာ့ စာေရးတာသြက္သေလာက္ေဟာတဲ့ေနရာမွာ ေလးပါတယ္။ ဆရာေသာ္တာေဆြေဟာရင္ ေတာ့ ရယ္ရမွာပဲလုိ႔ထင္ခဲ့တာ၊ က်ေနာ္နားေထာင္ဖူးခဲ့သမွ်ထဲမွာ အထူးျခားဆုံးကေတာ့ ဆရာ(ဦး)ဆန္းလြင္ပါ။ ဝတၳဳတပုဒ္ကို အသံသြင္းထားၿပီး အေခြဖြင့္ျပေန သလိုပါပဲ။ ဆရာေမာင္သာရ ရထားမွာေဟာတဲ့ႏွစ္က က်ေနာ္ကနယ္ျပန္ေနလို႔နားမေထာင္လိုက္ရဘူး။
ဟိုေခတ္က စာေပေဟာေျပာပြဲတပြဲက်င္းပခြင့္ရဖို႔ဆိုတာမလြယ္ပါဘူး။ ဒီေခတ္လို တႏွစ္လုံးေဟာေျပာပြဲရွိေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ စာဆိုေတာ္ရာသီတဝိုက္မွာပဲရွိတာပါ။ တပြဲဆုိတပြဲဆိုသေလာက္ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြေက်နပ္အားရၾကတယ္။ ေရးသူဖတ္သူေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာလည္း သက္ဆိုင္ရာစာေရးဆရာေတြရဲ႕နာမည္ႀကီး စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေမးၾကျမန္းၾကေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လို႔ေျပာခ်င္တာေလးတခုရွိတယ္။ က်ေနာ္က ဆရာေမာင္သာရကို ဆရာဦးေအာင္သင္းအေဟာအေျပာသိပ္ေကာင္းတာပဲလို႔ေျပာေတာ့
ဆရာက ဦးေအာင္သင္းက စာေဟာဆရာေလတဲ့။ အဲဒီိလိုၾကားခိုက္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာတမ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။ စာေဟာဆရာနဲ႔ စာေရးဆရာမတူဘူးလား၊ စာေဟာဆရာေကာ စာေရးဆရာမဟုတ္ဘူးလား၊ ဆရာဦးေအာင္သင္းစာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာ နာမည္ႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာဦးေအာင္သင္းရဲ႕တကိုယ္ေတာ္ လုံးခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဝတၳဳ သို႔မဟုတ္ ေဆာင္းပါး သို႔မဟုတ္ အက္ေဆး သို႔မဟုတ္ ကဗ်ာစာအုပ္ရယ္လုိ႔မရွိဘူးထင္ပါတယ္။
ဆရာ့ရဲ႕ေဝဖန္ေရးအျမင္စာအုပ္တအုုပ္ေတာ့သတိထားမိရဲ႕။ အခုေတာ့ ဆရာ့စာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဆရာ့စာေပေဟာေျပာခ်က္ေတြဟာလည္း စာေပ တန္ဖိုးရွိလြန္းလို႔ စာအုပ္ေတြျဖစ္လာပါတယ္။
စာေပေဟာေျပာပြဲေခြေခတ္ကို ဆရာဦးေအာင္သင္းကေတာင္ စတယ္ထင္ပါတယ္။။
ေတာေတြမွာေတာင္ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ဖြင့္ၿပီးနားေထာင္ရတဲ့အထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါ။ ဆရာရဲ႕ျမန္မာစာေပအေပၚထားတဲ့ေစတနာ လူငယ္ေတြအေပၚမွာထားတဲ့ ေစတနာကနားေထာင္လိုက္တာနဲ႔ အထင္းသားေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
ဆရာရဲ႕စာေပဝမ္းစာက ႀကီးမားလြန္းေတာ့ ဆရာဘာေျပာေျပာ မွတ္သားေလာက္စရာခ်ည္းပါပဲ။
ဒါျဖစ္ရင္ ဒီေန႔ေခတ္စာေပေဟာေျပာပြဲ ဆရာေတြကေရာ ဆရာဦးေအာင္သင္းလိုစာေပခ်စ္သူေတြ လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကိုလႈံေဆာ္စည္းရုံးႏိုင္ၿပီလား၊ လူငယ္ ေတြကိုစာဖတ္ခ်င္လာေအာင္ ေဟာေျပာႏိုင္ၾကၿပီလား။
ရသစာေပက်ဆင္းေနတယ္လို႔ေျပာေနၾကၿပီ။ တကယ္လည္း ရသစာေပေတြကိုမဖတ္ၾကေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ ဟိုတုန္းက စာေပေဟာေျပာပြဲဆ္ိုတာ နတ္ေတာ္လ
တလတည္းေလာက္သာရွိတာ၊ အခုဆိုရင္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတာင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ၁၂ လစာဆိုေတာ္ပြဲလို႔ ေျပာလိို႔ေတာင္ရေနတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ စာေပ ေဟာေျပာပြဲဆိုတာ ညမွာပဲေဟာတာမ်ားတယ္။ အခုဆိုရင္ ေန႔ေရာညေရာ ေဟာေျပာေနၾကရတာပါ။ ေက်ာင္းဖြင့္ပြဲ ဘုရားထီးတင္ပြဲကစလို႔ အလွဴေတြ၊ ကေလး ကင္မြန္းတပ္နာမည္ေပးပြဲေတြအထိ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြထည့္လာၾကၿပီ။
ေဟာေျပာေနတဲ့သူေတြအမ်ားစုနဲ႔လည္း ခင္ေနေတာ့ ဆက္ေရးရမွာကို ခင္လည္းခင္တယ္ အားလည္းနာတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြက စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ေရာစစ္ရဲ႕လား။ နားေထာင္သူေတြဘက္က ျပန္ေျပာၾကတာကေတာ့ စာေရးဆရာေတြက စာေပအေၾကာင္းမေျပာဘဲ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာေနၾကတယ္။ သီခ်င္းေတြပဲ ဆိုျပေနၾကတယ္။ ပရိတ္သတ္မရယ္ ရယ္ေအာင္ေျပာၿပီး လက္ခုပ္သံခ်ဴေနၾကတယ္။ လက္ခုပ္သံေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ အေၾကာင္းအရာေတြက ထပ္ ေနၿပီး တခါလာလည္း ဒါ၊ တခါလာလည္း ဒါ ျဖစ္ေနၾကတယ္တဲ့။
တခ်ဳိ႕နာမည္ႀကီးေဟာေျပာပြဲဆရာေတြရဲ႕စကားေတြက ေရွ႕ေနာက္မညီဘူး၊ ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့အစိုးရက်ေတာ့ အစိုးရကိုအျပစ္တင္ၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့အစိုးရက်ေတာ့
ျပည္သူကိုအျပစ္တင္တယ္တဲ့။
စာေရးဆရာအေျပာေကာင္းရင္ အေျပာေကာင္းတဲ့စာေရးဆရာျဖစ္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးသမားကအေျပာေကာင္းရင္ အေျပာေကာင္းတဲ့စာေရးဆရာျဖစ္သြားၿပီလား။ အေျပာေကာင္းတဲ့ႏိုင္ငံေရးသမားပဲျဖစ္မွာေပါ့။ စာေပေဟာေျပာပြဲလို႔ေခါင္းစဥ္တပ္ရင္ တကယ္စာေရးတဲ့ စာေရးဆရာေတြကိုပဲဖိတ္သင့္တယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမားန႔ဲစာေရးဆရာမတြဲသင့္ဘူး။ စာေရးတဲ့ႏိုင္ငံေရးသမားဆုိရင္ေတာ့ အဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေျပာစရာရွိတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲအေနနဲ႔ ဖိတ္တာမို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားစာေရးဆရာရဲ႕စာေပအျမင္ပဲ ျဖစ္သင့္ေဟာသင့္တယ္။ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ႏိုင္ငံေရးသမားကို စာေပေဟာေျပာပြဲေတြက ဖိတ္လိုက္တာနဲ႔ စာေရးဆရာျဖစ္သြားေရာလား။
နာမည္ႀကီးႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔တြဲေဟာရတဲ့စင္ေတြမွာ စာေရးဆရာအစစ္ေတြရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာထိခိုက္တာမ်ဳိးေတြေတာင္ရွိတယ္။ နာမည္ႀကီးႏိုင္ငံေရးသမားက ေနာက္မွ ေဟာမွာမို႔အရင္ေဟာေနတဲ့စာေရးဆရာအစစ္ကို အျမန္ဆင္းခိုင္းတာမ်ဳိးေတြရိွိတယ္။ စာတစ္လုံးမွမေရးဘဲ စာေပေဟာေျပာပြဲလုိက္တဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးေတြ နဲ႔ဆုိရင္ ပိုေတာင္ဆိုးေသး။
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ေတြေဟာေနတာကိုမႀကိဳက္လို႔ မလိုလားလို႔ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ ျဖစ္ေနလို႔ ေျပာတာ။ စာေပေဟာေျပာပြဲလို႔မတပ္ဘဲ အျခားေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီးလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား။
ဥပမာ လူငယ္ႏွင့္အနာဂတ္တို႔၊ ႏုိင္ငံအေရေဆြးေႏြးၾကမယ္တို႔ စသျဖင့္ေပါ့။
အမ်ားက လက္ခံတဲ့ေက်ာ္ၾကားသူေတြေဟာေျပာတာကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။ နားေထာင္ရသူေတြအတြက္ အက်ဳိးရွိပါတယ္။
ေဟာသူူရွိလုိ႔ ဖိတ္သူရွိတာမဟုတ္ဘဲ ဖိတ္သူရွိ္လုိ႔ ေဟာသူေတြရွိတာပါ။ ဖိတ္တဲ့သူေတြကလည္း နာမည္ႀကီးေတြကိုပဲ ရခ်င္ ဖိတ္ခ်င္ၾကမွာပါ။ ဒီေနရာမွာလည္း နာမည္ႀကီး ေဟာေျပာတဲ့ဆရာေတြအေၾကာင္းက ေျပာစရာရွိလာျပန္တယ္။
ပထမဦးဆုံးျပႆာနာကေတာ့ ေဟာေျပာခဂါရဝေၾကးကိစၥပါပဲ။ ဟိုကဒီက အသံေတြလည္းစုံေနေအာင္ ၾကားေနရတယ္။ နာမည္ႀကီးတေယာက္ကဆို ငါးသိန္းရ မွေဟာႏိုင္မယ္တဲ့။ အသြားအျပန္ေလယာဥ္နဲ႔ေခၚရပို႔ရမယ္။
တည္းခိုခန္းအေကာင္းစားမွာထားေပးရမယ္။ အရက္ဆို အနည္းဆုံး ဘလူးေလဘယ္မွဆုိတာေတြအထိၾကားေနရတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္ၿပီးၿပီးခ်င္း ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ဆီကို သီးျခားလိုက္ပို႔ရမယ္။ ပုဆိုးတကြင္းနဲ႔မုိးအလင္းေဟာတယ္ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာမ်ဳိးကေတာ့ အရုပ္ေရးၾကည့္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
ဒီေနရာမွာ စာေရးဆရာစစ္မစစ္ကိစၥလည္း ေျပာခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုစာမ်ဳိးေရးေရးစာေရးဆရာျဖစ္သလား၊ ကိုယ္ေရးတဲ့သုတရသစာေပေတြကိုစာဖတ္ပရိတ္သတ္ က အသိအမွတ္ျပဳရင္ စာေရးဆရာျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္ေရးတဲ့စာဟာ လတ္တေလာအမ်ားလက္ခံတဲ့ရာသီစာမ်ဳိးမျဖစ္ရဘဲ ေရရွည္တည္တ့ံႏိုင္တဲ့ႏွစ္ရွည္ စာမ်ဳိးျဖစ္ရမယ္။ ကိုယ္ဟာ စာေပအသိုင္းအဝိုင္းက လက္ခံတဲ့ဝတၳဳ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး အက္ေဆးေရးၿပီးၿပီလား၊ ကိုယ့္စာကိုစာသမားစစ္စစ္ေတြက အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံႀကဳိဆိုၾကၿပီလား။
အားမနာပေျပာရရင္ စာေပေဟာေျပာပြဲေစ်းကြက္ႀကီးက လုပ္ငန္းတခုသဖြယ္က်ယ္ေျပာလာေနၿပီ။ လုပ္စားခြင္ႀကီးလိုျဖစ္ေနၿပီ။ စာ,နာမည္ႀကီးေအာင္မေရးႏိုင္ဘဲ လူ,နာမည္ႀကီးေအာင္လုပ္ေနၾကတယ္။ စာထက္ လူကေရွ႕ေရာက္ေနတယ္။
စာေရးစားတာထက္ စာေဟာစားတာက တြက္ေျခကိုုက္လုိ႔ စာေရးဆရာေယာင္ေဆာင္ၿပီး စာေဟာစားသူေတြလုပ္ေနၾကသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ တြင္က်ယ္ေနလို႔ နာမည္ႀကီးေနလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေအာင္ျမင္တဲ့စာေရးဆရာျဖစ္ၿပီလုိ႔ လိပ္ျပာသန္႔စြာခံယူရဲၿပီလား။
ေဟာေျပာပြဲမွာ ေဟာေျပာပြဲက်င္းပေရးေကာ္မတီကေတာင္ လာေဟာမယ့္စာေရးဆရာေတြ ကာတြန္းဆရာေတြကို လူနဲ႔နာမည္နဲ႔ တြဲမသိတာမ်ဳိးေတြထိျဖစ္ေန တယ္။ အခမ္းအနားမွဴးက ဆရာတိုိ႔ ဘယ္သူအရင္ေဟာမွာလဲလို႔ေမးတဲ့အခါ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာက က်ေန္ာအရင္ေဟာမယ္လို႔ေျပာေတာ့ အရင္ေဟာမွာ ေတာ့ဟုတ္တယ္။ နာမည္ေျပာလို႔ျပန္ေျပာသတဲ့။ ဒါထက္ဆိုးတာက ေဟာေျပာမယ့္စာေရးဆရာကာတြန္း ဆရာေတြပုံကိုဗီႏိုင္းထုတ္တဲ့အခါပုံနဲ႔စာနဲ႔တြဲတာေတြ လြဲတာမ်ဳိးထိပါပဲ။ ႏိုင္ျမန္မာရဲ႕ပုံေအာက္မွာ ဆရာကာတြန္းဝင္းေအာင္လုိ႔ေရးၿပီး ကာတြန္းဝင္းေအာင္ရဲ႕ပုံေအာက္မွာ ဆရာႏိုင္ျမန္မာလို႔ေရးတာမ်ဳိးေပါ့။
ေဟာေျပာမယ့္စာေရးဆရာရဲ႕နာမည္ကိုေတာင္ အခမ္းအနားမွဴးက မွန္ေအာင္မေျပာႏိုင္တာမ်ဳိးေတြလည္းရွိရဲ႕။ စာေရးဆရာညီမင္းညိဳကို ညိဳမင္းညိဳလုိ႔ေၾကညာ တာမ်ဳိး။
ေနာက္စာေပေဟာေျပာပြဲေတြဟာ လုပ္ငန္းသေဘာဆန္လာတယ္။ ေဟာေျပာတဲ့ဆရာေတြအေပၚလည္း ျဖစ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔ေတြက ဇာတ္အၿငိမ့္တို႔ ဆိုင္းတို႔က လူေတြလိုဆက္ဆံလာတယ္။ စရိတ္ခံေခၚမယ္။ လက္ေဆာင္ေပးမယ္။ အျပန္ကားေပၚအေရာက္တင္ေပးလုိက္မယ္။ ေႏြးေထြးမႈေတြေပ်ာက္ဆုံးကုန္ၿပီလုိ႔ဆို တယ္။
စာေပေဟာေျပာပြဲေတြမ်ားလာေလ စာဖတ္အားေတြေကာင္းလာေလျဖစ္ရမယ္လုိ႔ထင္စရာရွိတယ္။ လူေတြစာဖတ္ရင္ စာအုပ္ေတြေရာင္းရမွာေပါ့။
အထူးသျဖင့္ ရသစာအုပ္ေတြ မ်ားမ်ားေရာင္းေကာင္းရမွာေပါ့။ ေဟာေနတဲ့သူေတြအခ်ဳိ႕ကေရာ ရသစာေပေရးၾကရဲ႕လား။
ေနာက္ဆုံးစာေဟာသူေတြကိုယ္တိုင္ေရာ စာေရးဆရာအခ်င္းခ်င္းေတြရဲ႕စာေတြကိုအခ်ိန္ေပးၿပီးဖတ္ၾကရဲ႕လား။ စာမဖတ္ျဖစ္ၾကတဲ့ျပည္သူေတြကို စာတကယ္ ဖတ္ခ်င္လာေအာင္ လႈ႔ံေဆာ္တုိက္တြန္းျဖစ္ၾကရဲ႕လား။
ဆရာေမာင္သာရကေတာ့ ေျပာဖူးတယ္။ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ရင္ စာေရးတဲ့။ စာေရးဆရာစစ္စစ္ျဖစ္ၿပီးမွ စာေဟာဆရာျဖစ္လာသူမ်ားကိုေျပာစရာမရွိေပမယ့္
စာေဟာဆရာျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ စာေရးဆရာေလာကကို အသုံးခ်ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့သူေတြကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမယ္။ အေျပာေကာင္းတိုင္း အေရးေကာင္းတာ မဟုတ္။ ေရးလာရင္လည္း ဦးတည္ခ်က္မွန္ဖို႔လိုေသးတယ္။
စာေပကိုအသက္ထက္ဆုံးဝဋ္ေႂကြးႀကီးစြာေရးသားလာတဲ့ စာသမားစစ္စစ္ဆြမ္းဆန္ေတြၾကားမွာ ႂကြက္ေခ်းေရာတာမ်ဳိး လက္မခံပါ။
ေဘာလုံးပြဲတပြဲလိုေျပာရရင္ စာမေဟာဘဲစာေရးတဲ့စာေရးဆရာေတြဟာာ ေနာက္တန္းသမားေတြနဲ႔တူၿပီး စာေရးစာေဟာဆရာေတြကေတာ့ ေရွ႕တန္း တိုက္စစ္မွဴးေတြနဲ႔တူပါတယ္။ တိုက္စစ္မွဴးေကာင္းေတြျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အစဥ္အလာေကာင္းေတြကို ထိန္းသိမ္းၾကရမယ္။ အခုေတာ့ အမုန္းခံၿပီေမးလိုက္ေတာ့မယ္။
စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ဘာလဲ ဘယ္လဲ။
ၾကည္ေဇာ္ဝင္း
+ မိုးမခမဂၢဇင္း၊ ေမလထုတ္၊ ၂၀၁၈ -တြင္ပုံႏိွပ္ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
