(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၆၊ ၂၀၁၈
မိုးမခကို အင္တာနက္မွာ အၿမဲဖတ္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ရဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ားကို အၿမဲဖတ္ျဖစ္ တယ္။ သူ႔ရဲ့ ေဆာင္းပါးေတြမွာ သူ႔ဇာတိ ျမင္းျခံ အေၾကာင္းနဲ႔ သူအၿမဲေရးတဲ့ ဆရာတင္မိုးရဲ့ဇာတိ ေတာင္သာ အေၾကာင္းေတြ အၿမဲဖတ္ရေတာ့ က်ေနာ္ငယ္စဥ္အခါက သံုးႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ့ဘူးတဲ့ ေတာင္သာၿမိဳ႕ေလးကို အမွတ္ရလာမိတယ္။ ျမင္းျခံ၊ ေတာင္သာဆိုတာ အညာေဒသ စစ္စစ္ဆို ေတာ့ အညာဓေလ့၊ အညာအေငြ႔အသက္ေလးေတြလဲ မေမ့ႏိုင္စရာ စိတ္ေစတသိက္ ျမင္ကြင္းမွာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျပန္ေပၚလာတယ္။ ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါပီ။ က်ေနာ့္ဖခင္က အစိုးရဝန္ထမ္း ဆိုေတာ့ သံုးႏွစ္တႀကိမ္ေလာက္ တၿမိဳ႕နယ္ကေန တၿမိဳ႕နယ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေနရစဥ္မွာ ၁၉၆၆ ကေန ၁၉၆၉ ေလာက္ထိ က်ေနာ္တို႔ ျမင္းျခံခ႐ိုင္ ေတာင္သာၿမိဳ႕မွာေနခဲ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္ ၄တန္း ႏွစ္မွာ ေတာင္သာကိုေျပာင္းရတာဆိုေတာ့ ပထမဆံုး မင္းစုရပ္ မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ၄တန္းစတက္ ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ ၅တန္းကေန ၇တန္းႏွစ္ဝက္ေလာက္အထိ ေတာင္သာ အ.ထ.ကမွာ တက္ခဲ့တယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တေလာေလးကဘဲ ေတာင္သာက ငယ္သူငယ္ခ်င္း တေယာက္နဲ႔ ဖဘမွာ အဆက္အသြယ္ျပန္ရတယ္။ သားႀကီးေမာင္ေဇယ်က သူ႔ရဲ့ ေထာင္အေတြ႔အၾကံဳ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ (မိုးကိုေမွ်ာ္ေနပါၿပီ) မွာ က်ေနာ့္နာမည္ပါထည့္ေရးလာေတာ့ သူ႔ post မွာ က်ေနာ္က comment ေလးတခုေရးလိုက္တယ္။ ကိုေဇယ်ရဲ့ ဖဘမိတ္ေဆြ ဒီသူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့္ comment ကို ေတြ႔လို႔ က်ေနာ့္ကို ျပန္လည္ဆက္သြယ္လာတာ။ ဖဘေက်းဇူးေၾကာင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အဆက္အသြယ္ျပန္ရလို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး ဝမ္းသာမိၾကတယ္။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေလးေတြ ဖဘ messenger မွာ ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ မွတ္မွတ္ရရ သူ႔ကိုေမးျဖစ္တာက က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းဘဲ။ ဒီအထဲ မွာ ကိုခ်စ္တင္၊ ကိုေဌးျမင့္စတဲ့ က်ေနာ္တို႔ထက္ အသက္နဲနဲပိုႀကီးတဲ့ အတန္းတူသူငယ္ခ်င္းေတြလဲ အပါအဝင္ဘဲ။ ကိုခ်စ္တင္ဆိုတာ တြံေတးသိန္းတန္သီခ်င္းေတြကို ပီပီျပင္ျပင္ကိုဆိုႏိုင္တာ။ “အသီးတရာ အညွာတခု” တို႔၊ “ျမသီတာ အႀကိဳေထာက္ေပမဲ့” စတဲ့ သီခ်င္းေတြကို သူအဆို ေကာင္းခဲ့လို႔ က်ေနာ္ခုထိမွတ္မိေနတုန္းဘဲ။ ေနာက္ ေတာင္သာမွာ က်ေနာ္တို႔ေနခဲ့တဲ့အိမ္က ႐ုပ္ရွင္႐ုံနဲ႔နီးတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံက တဲ႐ံုႀကီးဘဲ။ ေန႔စဥ္ ႐ုပ္ရွင္မျပခင္မွာ ေလာ္စပီကာနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ရာမွာ ဒီတြံေတးသိန္းတန္သီခ်င္းေတြကို က်ေနာ္ ေန႔စဥ္ၾကားခဲ့ရတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေရွ႕က ေဈးတန္းမွာ ဇီးယိုအၿမဲတန္းဝယ္စားျဖစ္တာလဲ သတိရတမ္းတစရာပါဘဲ။ အညာဇီးသီး လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ကို ထန္းလ်က္နဲ႔ ယိုထိုးတာဆိုေတာ့ ဒီခ်ဳိခ်ဥ္အရသာကို ခုထိမွတ္မိေနတုန္းဘဲ။ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ေႂကြရည္သုတ္ ဇလံုျဖဴျဖဴ အႀကီးႀကီးထဲမွာ ဇီးယိုထည့္ေရာင္းတဲ့ အဖြားႀကီး တေယာက္ရဲ့ ပံုရိပ္ကိုေတာင္ ခုထိျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ကိုေဌးျမင့္ဆိုသူကေတာ့ ဆယ္ျပားရြာက၊ ထူးဆန္းတဲ့ နာမည္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဆယ္ျပားရြာမို႔လို႔ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနတာပါ။ သူ႔ရြာကိုလဲ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ လိုက္လည္ဘူးတယ္။
က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို ေန႔စဥ္ ႏြားႏို႔ပို႔တဲ့ အုန္းပင္ေတာရြာက မေစာၾကည္ဆိုတာလဲ ခုထိမွတ္မိ ေနတုန္းဘဲ။ အုန္းပင္ေတာရြာဆိုတာ ေတာင္သာၿမိဳ႕နဲ႔ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ ငါးမိုင္ေလာက္ ေဝးတယ္။ အသြားငါးမိုင္၊ အျပန္ငါးမိုင္ခရီးကို ႏြားႏို႔အိုးကို ေခါင္းေပၚရြက္၊ ေန႔စဥ္လမ္းေလွ်ာက္ပီး သူက ႏြားႏို႔ပို႔တာ။ သူ႔ ႏြားႏို႔လာပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏြားႏို႔အိုးထဲမွာ ႏြားႏို႔ကိုႀကိဳ၊ တက္လာတဲ့ မလိုင္ဖတ္ကို စားရတာ အရသာရွိခ်က္၊ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အိမ္ေမြးႏြားေတြကေန ေန႔စဥ္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ရတဲ့ ႏြားႏို႔ကို ေသာက္သံုးခဲ့ရတာ ဒီအညာသူ မေစာၾကည္ရဲ့ ေက်းဇူးပါဘဲ။
ဒီဂ်ာမဏီ၊ ဥေရာပမွာ ႏြားေမြးျမဴေရး လယ္သမားေတြက ဆႏၵျပပီး သူတို႔ရဲ့ ႏြားႏို႔ေတြ လမ္းမေပၚ သြန္ပစ္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္မိတယ္။ ဒီလိုပါ။ ႏြားႏို႔ဝယ္ယူတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြ (ဥပမာ Aldi, Lidl စတဲ့ super market ကုမၸဏီမ်ား) က သူတို႔ရဲ့ ႏြားႏို႔ေတြကို အဆမတန္ ေဈးႏွိမ္ပီးဝယ္ယူလို႔ ဆႏၵျပပီး ႏြားႏို႔ေတြကို လမ္းမေပၚ သြန္ပစ္တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ႏြားႏို႔ထုတ္ကုန္ကလဲ လိုအပ္တာ ထက္ ပိုမ်ား၊ super market ကုမၸဏီမ်ားကလဲ စားသံုးသူကို ေဈးေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းခ်င္ေတာ့ ဒီလို လယ္သမားေတြ ဆႏၵျပတာမ်ဳိး ေပၚေပါက္လာတာပါဘဲ။ ဒီဂ်ာမဏီမွာ ႏြားႏို႔ထုတ္လုပ္မႈနဲ႔ အဲဒီ အခ်ိန္က ေတာင္သာက မေစာၾကည္ရဲ့ ႏြားႏို႔အိုးေလးကို ႏိႈင္းယွဥ္ျမင္ေယာင္မိတာပါ။
မေစာၾကည္တို႔ အုန္းပင္ေတာရြာကို က်ေနာ္တို႔ လိုက္လည္ဘူးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လိုက္လည္မယ္ ဆိုေတာ့ သူက က်ေနာ္တို႔ကို ႏြားလွည္းနဲ႔ လာေခၚတယ္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လို အုန္းပင္ေတာဆိုတဲ့ နာမည္ရလာသလဲ မသိ၊ အညာမွာ ဘယ္ကလာ အုန္းပင္ရွိပါမလဲ၊ ထန္းေတာကေတာ့ ေပါမွေပါ။ ရြာထဲ ဝင္သြားတာနဲ႔ ႏြားေခ်း၊ ဆိတ္ေခ်းနံ႔ေတြနဲ႔ ေမႊးႀကိဳင္ေနတာဘဲ။ ဒီအနံ႔ကို ခုထိ အမွတ္တရ ရွိေနတုန္းဘဲ။ အိမ္ဝင္းထဲေျပးလႊားေနတဲ့ ၾကက္ေတြလည္း မနည္းမွ မနည္းဘဲ။ က်ေနာ္တို႔ ခေလး ေတြ အေပ်ာ္ဆံုးကေတာ့ ေရစည္လွည္းသြားတိုက္ရတာဘဲ။ ေခ်ာင္းဆီကို ေရစည္လွည္းနဲ႔ သြားရာ မွာ ေရစည္ပိုင္းေပၚမွာ ထိုင္လိုက္သြားလို႔ရတယ္။ ေခ်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းေရနဲ႔ ေဆာ့ကစား၊ ေရစည္ပိုင္းထဲ ေခ်ာင္းေရျဖည့္၊ စည္ပိုင္းေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ပီး ရြာကိုျပန္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ရြာမွာ ညအိပ္ ညေန ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ ႏြားေခ်း၊ ဆိတ္ေခ်းနံ႔က ႏွာေခါင္းထဲမွာ စဲြေနခဲ့တာပါဘဲ။
ေတာင္သာမွာ အဲဒီတုန္းက ငါးရက္တပတ္ေဈး။ အခုေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ေဈးေန႔မွာ ဘယ္ေလာက္စည္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပစၥည္းစံုသလဲ ဆိုတာေတာ့ ေရးမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပါဘဲ။ ကားေတြ၊ ႏြားလွည္းေတြနဲ႔ ေဈးပတ္ပတ္လည္မွာ ႐ႈတ္ယွက္ခတ္ေနတာ မြန္းတည့္ခ်ိန္ ၁၂ နာရီေလာက္ထိဘဲ။ ေဈးေရွ႕မွာေရာင္းတဲ့ မုန္႔ပစ္သလက္ အရသာကိုလဲ ဘယ္လိုမွ မေမ့ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ဆန္ႏွစ္ျဖဴျဖဴ၊ ထူထူ မုန္႔ပစ္သလက္ေပၚမွာ ၾကက္သြန္ၿမိတ္၊ ႏွမ္းေစ့ေလးေတြေလာက္ ဘဲ ျဖဴးေပးတဲ့ မုန္႔ပစ္သလက္အျဖဴ၊ ထန္းလ်က္ရည္ေလာင္းေပးတဲ့ မုန္႔ပစ္သလက္အညိဳ ခ်ဳိခ်ဳိ ဆိုပီးေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။
အမွတ္အရဆံုးကေတာ့ အညာသူႀကီးေတြရဲ့ အံ့မခန္းဘြယ္ရာ လုပ္ရပ္ပါဘဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေနခဲ့တဲ့ အိမ္က ေဈးႀကီးနဲ႔ မနီးမေဝး လမ္းသြယ္တခုထဲမွာပါ။ မနက္ ၁၁နာရီနဲ႔ ၁၂နာရီၾကား ေဈးကြဲခါနီးမွာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ေဈးလာေရာင္းတဲ့၊ သူတို႔လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကို ေဈးေန႔မွာ ဝယ္ယူသြားတဲ့ အညာသူႀကီးေတြ ေဈးဗန္းႀကီးေတြေခါင္းေပၚရြက္ပီး က်ေနာ္တို႔လမ္းသြယ္ထဲ ဝင္လာပါေလေရာ။ ေဈးဗန္းႀကီးေတြကို ေခါင္းေပၚမွာရြက္လ်က္၊ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို နဲနဲကားပီး၊ ထမီေတြ ဘာေတြ မ ဘို႔ မလိုဘဲ အေပါ့သြားၾကတာဘဲ။ က်ေနာ္ထင္တယ္၊ ထမီေတြ ဘာေတြလဲ ဘာမွ မစိုသြားဘူးလို႔ ထင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဗ်န္း ဗ်န္း ဗ်န္း ဗ်န္း ဆိုတဲ့ အသံဘဲၾကားရတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ အိေႁႏၵမပ်က္၊ စကားေျပာ မပ်က္၊ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ အေပါ့သြားျခင္းပါဘဲ။ သူတို႔ ကိစၥပီးေတာ့ အျပံဳးမပ်က္ လမ္းမတန္းေပၚ ျပန္တက္သြားၾကတာဘဲ။
အခု ဂ်ာမဏီမွာက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမဟုတ္ရင္၊ လူျမင္ကြင္း၊ သစ္ပင္ကြယ္၊ ခ်ဳံပုတ္ကြယ္မွာ အေပါ့သြားမိလို႔ ရဲေတြ႔ရင္ ရဲကဖမ္းႏိုင္တယ္၊ ဒဏ္႐ိုက္ႏိုင္တယ္။ မႏွစ္ကလဲ သတင္းတပုဒ္မွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ စကၤာပူက ပန္းျခံတခုထဲမွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသားႏွစ္ဦး အေပါ့သြားလို႔ ရဲကျမင္သြား လို႔ လိုက္ဖမ္းတာ သူတို႔ကထြက္ေျပးၾကတယ္တဲ့။ ဒီလူေတြ ဒဏ္ေငြဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထိသြားသလဲမသိ၊ စကၤာပူမွာက ဒဏ္ေငြမ်ားပါဘိသနဲ႔။ ေတာင္သာက ဒီအညာသူႀကီးေတြကေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ။ အဲဒီတုန္းက အမ်ားသံုး အိမ္သာတို႔ ဘာတို႔ ဆိုတာလဲ မရွိေတာ့ သူတို႔ ဒီလိုဘဲ သြားရမွာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ေတာင္သာမွာ ရဲဆိုတာလဲ ျမင္ရခဲ ပါတယ္။ ခိုးဆိုးလုယက္ အမႈႀကီးငယ္လဲ သိပ္မၾကားဘူးပါ။ ေႏြရာသီဆို အလြန္ပူျပင္းလွတဲ့ ေတာင္သာၿမိဳ႕ေလးပါ။
ျမင္းျခံေဈးထဲက ပဲမႈန္႔ႏိုင္ႏိုင္နဲ႔ သုတ္ေပးတဲ့ ပလာတာသုတ္ အေၾကာင္းေလးကိုေတာ့ မပါမျဖစ္ ထည့္ေရးပါရေစ။ ထပ္တရာ ပလာတာကို ပဲမႈန္႔ႏိုင္ႏိုင္၊ င႐ုတ္ဆီႏိုင္ႏိုင္နဲ႔ ျပန္သုတ္ထား တာပါ။ က်ေနာ္ေတာ့ ဒီလို ပလာတာသုတ္ကို ျမင္းျခံေဈးထဲမွာဘဲ စားဘူးပါတယ္။ ခုေတာ့ အိပ္မက္ေတာင္ ျပန္မမက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ။
ေဌးဝင္း (ဂ်ာမဏီ)
၀၅.၀၇.၂၀၁၈
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
