ပိုင္စိုးေ၀ – သိန္းစြန္ငွက္ အၿပန္လမ္း

ပိုင္စိုးေ၀ – သိန္းစြန္ငွက္ အၿပန္လမ္း

(၂၁ – ၃ – ၈၆)

(မိုုးမခ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း) ဧျပီ ၂၆၊ ၂၀၁၈

ေနာက္ဆုံးအေခါက္ပါပဲ

ကြၽန္ေတာ္

ရြာကုိၿပန္လာခဲ႕ပါတယ္

အေမ ။


ရြာဆုိတာ ………

တမာ ထေနာင္း

ရွားေစာင္း ၿပာႆဒ္

သန္း ဒဟတ္ပင္ေတြနဲ႕ ၊

မုိးႏွံခ်ဳံပုတ္ ၊ ရွားပင္ငုတ္တုိ

နီညဳိညဳိ ေက်ာက္ခဲလုံးေတြနဲ႕

ထန္းပင္ၿမင္ၿမင္႕ၾကိးေတြၾကားက

တဲကေလးတစ္လုံးပါ ။

အဲဒီတဲကေလးထဲ

အေမ လဲေလ်ာင္းေနေပါ့။

အေမ …. ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာၿပီ အေမ ။

အေမ႕ ေၿခအစုံကုိ ေပြ႕ဖက္

အသံမထြက္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ငုိတယ္ ။


ထန္းပင္ၿမင့္ၿမင့္ၾကီးေတြ ေပၚက

ရြက္ေယာင္းေၿခာက္ေတြ

တရွဲရွဲၿမည္လုိ႕ … … … … ။

ကြၽန္ေတာ္႕ကုိ စကားမေၿပာခ်င္လုိ႕

အေမ႕ သြားေတြ တင္းတင္းေစ႕ထားသလား

ကြၽန္ေတာ္႕ ကုိ မၿမင္ခ်င္လုိ႕

အေမ႕ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားသလား

ထ ၾကည္႕ပါဦး

စကားေၿပာပါ ဦး အေမရယ္ ။

ေဟာ .. အေမ …..

အေမ႕ကုိ သူတုိ႕

ဟုိးမွာ မန္က်ည္းပင္ေတြ စိမ္းစိမ္းညဳိ႕ညဳိ႕နဲ႕

ဇရပ္ အုိအုိ

ေက်ာက္တုံးနီညဳိညဳိေတြ စီထားတဲ႕

သင္းခ်ဳိင္းဆုိတဲ႕ ေနရာကုိ

ပုိ႕ၾကေတာ႕ မလုိ႕တဲ႕ ။

လွည္းဘီးကုိ ၿပင္ဆင္ၿပီးၾကေပါ႕

အေမ႕ အေလာင္းကုိ

ေခါင္းထဲထည္႕ၾကေပါ႕

ေၾကးစည္ကုိ

ရုိက္ႏွက္ၾကေပါ႕ ။

ကြၽန္ေတာ္

မငုိပါဘူး အေမ

ငုိလုိ႕ မရေတာ႕ဘူး အေမ

အေမ႕ေၿမး ကေလးေလးေတြ

ကြၽန္ေတာ္႕တူနဲ႕ တူမေလးေတြ

သူတုိ႕ ငုိပါေစ ။

အေမ႕သား သူတုိ႕ရဲ႕အေဖ

ကြၽန္ေတာ္႕ အကုိၾကီး

အေမ႕သမီး သူတုိ႕ရဲ႕အေမ

ကြၽန္ေတာ္႕အစ္မ ၊

သူတုိ႕ေမာင္ႏွမ

အေမ႕အရင္ ေစာေစာစီးစီး

ေဟာသည္ေလာကၾကီးထဲက

ထြက္ခြာသြားၾကေတာ႕

မိတဆုိး ဖတဆုိး

ေဟာသည္ကေလးေလးေတြ

အေမ႕အတြက္ သူတုိ႕ငုိပါေစ ။

အေမ႕ အတြက္

သူတုိ႕မ်က္ရည္ေတြဟာ

ထုိက္တန္ပါတယ္ အေမ ။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ႕

ေႏြဦးရက္ေတြ အေၾကာင္း

သီခ်င္းမဆုိနုိင္တဲ႕

ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေၾကကြဲမႈလုိ

ယာခင္းထဲက အေမ႕ဘဝကုိ

အေဝးကပဲ

တမ္းတပူေဆြးခဲ႕သူပါ အေမ ။

” အေမ ……ေနေကာင္းပါေစ။

အေမ႕အား ထာဝရလုပ္ေကြၽးၿပဳစုနုိင္သည္႕ကုိယ္

ၿဖစ္ရပါလုိ၏ ”

ည အိပ္ရာဝင္ ၊ ရင္ထဲလႈပ္ခတ္

ပဲ႕တင္ထပ္ခဲ႕တဲ႕

ခြန္အားမဲ႕ဆုေတာင္းသံမ်ားၾကား

ရွည္လွ်ားလြန္းတဲ႕ ညေတြသာ

ခႏၶာကုိယ္ေပၚ

တိတ္ဆိတ္စြာ ေၾကၿပဳန္းခဲ႕ရ ။

မေန႕ကေတာ႕

” အေမ႕ဆုံးၿပီ ၊ အၿမန္လာ ” တဲ႕ ။

ကုသုိလ္ၾကမၼာ ၊ ႏုံခ်ာလုိ႕လား

ဆုေတာင္းမ်ား

မၿပည္႕ဝခဲ႕ဘူး အေမ ။

အေမကေမြးေပမယ္႕

အေမကုိ လုပ္မေကြၽးနုိင္ခဲ႕တဲ႕

ေဟာသည္ ခႏၶာကုိယ္ၾကီးဟာ

ဘာအသုံးက်ေတာ႕မွာလဲ ။

အဲသည္လုိ ေနာင္တ တရားေတြက

ႏွလုံးသားကုိ ကုတ္ၿခစ္

ဘဝ ဆုိတာကုိလည္း

မေက်မနပ္ၿဖစ္မိေပါ႕။

ကြၽန္ေတာ္

မငုိရဲေတာ႕ ပါဘူး အေမ

ငုိဖုိ႕ရာ ရွက္လွပါတယ္ အေမ

အေမနဲ႕ အတူ

အေမကုိ ေၿခဆုပ္လက္နယ္ၿပဳခဲ႕တဲ႕

ေဟာသည္ ကေလးေလးေတြ

သူတုိ႕ ငုိပါေစ

ေၾကးစည္ကုိ သူတုိ႕ ရုိက္ႏွက္ၾကေပါ႕

လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႕ တြန္းၾကေပါ႕ ။

ေဟာ …….

နီညဳိညဳိေက်ာက္တုန္းေတြၾကားက

ရထားတစ္စင္းဟာ

အေဝးကုိ ထြက္သြားၿပီ ။

ဟုိး …. လြန္ခဲ႕တဲ႕အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္

သည္ရြာက လူငယ္

ေက်းေတာသားတစ္ေယာက္

သည္ရြာကုိၿပန္ေရာက္မလာ

ရထားဟာ သူ႕ကုိ

အေဝးသုိ႕ ေခၚေဆာင္သြားခဲ႕ ။

သူနဲ႕ သူစီးသြားတဲ႕ ရထားအေၾကာင္း

လူေတြ ေမ႕ၾကေပါ႕ ။

ေၿပာဆုိအမွတ္ရသူ

တစုံတစ္ေယာက္မွ် မရွိေတာ႕ ။

အဲသည္လူငယ္ဟာ

အခု

အေမ႕အေလာင္း အေမ႕ေခါင္းကုိ

ဖက္ဖက္ၿပီး ငုိေနတဲ႕

ကြၽန္ေတာ္ပဲေပါ႕ အေမ ….. ။

ေဟာသည္ယာခင္းေတြၾကား

အေမ ေန႕တုိင္းလႈပ္ရွားခဲ႕တာ

ကြၽန္ေတာ္ မၿမင္နုိင္ခဲ႕ဘူး ။

အေမ႕သမီး

ကြၽန္ေတာ္႕အစ္မရဲ႕ ေယာက်္ားက

ထန္းရည္သမား ၊ ထန္းရည္ခ်ဳိး ။

အေမ႕သား

ကြၽန္ေတာ္႕ အကုိၾကီးရဲ႕ မိန္းမက

မီးယပ္က်ဳိး၊ မ်က္စိတစ္ဘက္ကြယ္ ။

သူတုိ႕ တစ္ေတြနဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ႕တဲ႕

အေမ႕ေၿမး ကေလးေတြနဲ႕ အတူ

ထန္းလ်က္က်ဳိ ၊ ထင္းေခြေရခပ္

ငတ္မေသဖုိ႕

အေမရုန္းကန္ခဲ႕တဲ႕ေန႕ေတြမွာ

ကြၽန္ေတာ္သာ

ဟုိအေဝးမွာေပါ႕ ။

ဟုိတႏွစ္က

တရြာလုံး မီးေလာင္ၿပာက်

အဲသည္ကတည္းက အေမဟာ

ရြာထဲကုိၿပန္မေရာက္

အိမ္ၿပန္မေဆာက္နုိင္

ထန္းပင္ေအာက္က ထန္းတဲမွာ

အေမ အေနၾကာခဲ႕ပါတယ္ ။

အေမေရ ……..

အေမေရ ……..

ေၾကးစည္ကုိ ရုိက္ႏွက္ၾကေပါ႕

လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႕တြန္းၾကေပါ႕ ။

ဟုိး အေနာက္ေတာင္ေတာတန္းက

ထန္းပင္ရိပ္ဖ်ားမွာ

ေနလုံးဟာ တၿဖည္းၿဖည္းညဳိခဲ႕ေပါ႕ ။

ေတာင္သူဓေလ႕

ယာမီးေငြ႕ေတြ လြင္႕တက္လာေပါ႕။

ဟုိေတာင္ကမူကမ္းပါးမွာ

ၿမက္စားေနတဲ႕ ႏြားမေတြက

အေမ႕ကုိ နႈတ္ဆက္ေနၾကသလား ။

သိန္းစြန္ငွက္အၿပန္လမ္းမွာ

က်ီးကန္းေတြ ကသုတ္ကရက္နဲ႕

ရြာဘက္ဆီ ပ်ံေၿပးၾကေပါ႕ ။

ေနညဳိခ်ိန္ အိမ္အၿပန္လမ္းမွာ

ေတာတန္းလွ်ဳိေၿမာင္

ဟုိ အေနာက္ေတာင္ထဲ

ေမွာင္မည္းမည္းက

ကြၽန္ေတာ္႕ဘဝကုိ မဝါးမ်ဳိမီ

ကေလးဘဝအရြယ္

ငယ္ငယ္တုန္းကေလ

ေတာင္ရိပ္ေတာင္ၾကား

သစ္ပင္ဖ်ားမွာ

မားမားရပ္ေန တေစၧေတြလား ။

အေမေရ

တေစၧဆုိ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လွခ်ည္႕ ။

တညသား

ပ်ဴေစာထီးဆုိလား ရဲေဘာ္ၿဖဴဆုိလား

တံခါးကုိ တအားေခါက္

ႏြားေကာက္စမ္း ၿမန္ၿမန္လုပ္

ေသနတ္ေတြ ထုတ္ခ်ိန္ၿပီး

အခုိင္အခံ႕ လွည္းတစ္စင္း

ႏြားၿပာညဳိ တစ္ရွဥ္းနဲ႕အတူ

” လွည္းေမာင္း ပုိ႕ ဆုိၿပီး ”

အေဖ႕ကုိ ေခၚသြား

ရြာအေနာက္ဘက္ေတာအုပ္ၾကားက

ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ၾကားလုိက္ရ။

အေဖေရ ……

အေဖေရ …….

ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ မိသားစု ဘဝ

ရာဇဝင္ကုိ ၿဖတ္သန္းရတဲ႕ညေပါ႕ ။

လြတ္လပ္ေရးၿပီးခါစ

သူခုိးဓားၿပေတြ

တန္ခုိးၿပလုိ႕ေကာင္းဆဲ

ေခတ္ၾကီးထဲ လူၿဖစ္ခဲ႕ရတဲ႕

ကြၽန္ေတာ္

အေမ႕ရဲ႕ေက်ာေပၚမွာ

ေသနတ္သံေတြၾကား

ေၿပးလႊားပုန္းေအာင္း

ရြာေတာင္ေစာင္း နဘူးခ်ဳံထဲ

ည တုိင္းပဲ အိပ္ခဲ႕ရတယ္

ဟုတ္လား အေမ ။

စစ္စနက္မီး အၾကြင္းအက်န္ေတြနဲ႕

ေခတ္အပ်က္ၾကီးကုိ တြန္းလွန္ရင္း

အေမရယ္ တၿခားအေမေတြရယ္

အေမေတြ အားလုံး

ကေလးေတြ ကုိ ပုခုံးေပၚတင္ၿပီး

ေၿပးၾကလႊားၾက ၊ ပုန္းၾကေအာင္းၾကနဲ႕

တခ်ဳိ႕ သားေသ ၊ တခ်ဳိ႕လင္ ဆုံး

စစ္ဆုိတာၾကီးးကုိ

မုန္းခဲ႕တယ္ မဟုတ္လား အေမ ။

အေဖမရွိတဲ႕ေနာက္

အေမရယ္ အကုိၾကီးရယ္ ၊ အမရယ္

ကြၽန္ေတာ္ရယ္ေလ

ေလာက ကမ္းပါးမွာ

စမ္းတဝါဝါး ေလွ်ာက္ခဲ႕ၾကေပါ႕ ။

အရြယ္ေရာက္ခါစ အစ္ကုိၾကီး

ထန္းလွီးသင္ရေပါ႕ ။

အစ္ကုိၾကီးဟာ

သာသနာ႕ေဘာင္မွာ အရုိးထုတ္

ဘုန္းၾကီးလုပ္ဖုိ႕ စိတ္ကူးရွိေပမယ္႕

ကြၽန္ေတာ္႕တုိ႕ အတြက္

ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ စြန္႕ခဲ႕ရၿပီေပါ႕ ။

ကြၽန္ေတာ္ကေတာ႕

ေသွ်ာင္တစ္ေစာင္းနဲ႕ ဘုန္းၾကိးေက်ာင္သား

ၿပီးေတာ႕ ၿပည္ေတာ္သာေက်ာင္းေရာက္

ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ

သုိး ဆိတ္ ႏြားေက်ာင္း ။

ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ တစ္ေတြ

ဟုိသေၿပပင္ေတာင္ ေစာင္းဆီက

လက္ၿပဟစ္ေအာ္

သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႕

ေခြးေခၚ ပတတ္တူး

ဟင္းရြက္ခူး ယုန္ရွာ

ေတာင္ယာလုပ္သူ ထင္းခုတ္သူေတြ

ထန္းလ်က္က်ဳိသူ ထန္းတက္သူေတြ

ေနကပူေလာင္

ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ

ဟုိးအေနာက္ေတာင္မွာ

မႈိင္းၿပာၿပာ ၿမဴခုိးေတြနဲ႕

ပုပၸါးဆုိတဲ႕ေတာင္ေတာ္ၿမတ္ၾကိးဆီ

ေမွ်ာ္ၾကည္႕ေငးေမာ

စိမ္းလန္းတဲ႕ယာေတာေတြၾကား ။

အစ္ကုိယ္ၾကီးက ထန္းလွီး

ကြၽန္ေတာ္က ထန္းရည္အုိးသယ္

အေမရယ္ အစ္မရယ္က

ထန္းလ်က္က်ဳိ ရက္ကန္းခတ္ ထင္းေခြ

တစ္ခါတေလ ေၿမပဲေကာက္

တစ္ခါတစ္ေလ ဝါစုိက္

ေတာအလုိက္လုပ္ငန္းစုံေပါ႕ ။

” ၿမဳိ႕ရြာနိဂုံး ၊ ပ်က္ၿပဳန္းေစေအာင္

ဓားၿပၾကီးၾကီး မုိက္သီးအေခါင္

မီးႏွင္႕ ၿမဳိက္လုိ႕ ၊ တုိက္ခုိက္ ပူေလာင္

ဝ သ လ ၊ မွတ္ၾက သူယုတ္ေကာင္ ”

” ခေလာက္ေလးရယ္တဲ႕ ဒုိးဒုိးေဒါင္

ပ်ဳိတုိ႕ ေမာင္ယာ မလုပ္တယ္

ဝါးခုတ္တဲ႕ေတာင္ ”

အဲသည္လုိ အကုိၾကီး တတ္တဲ႕

ကဗ်ာေတြ ၊ သံေပါက္ေတြ

ကြၽန္ေတာ္႕ မွာ အေမြရခဲ႕ေပါ႕ ။

” ေနညိဳခ်ိန္တိမ္ေတာက္ ပ်ဳိေၾကာက္တဲ႕သည္အခ်ိန္

ဆီးမီးကြယ္မွန္အိမ္နဲ႕ …….. ”

အဲသည္လုိ

ေက်းလက္ဘဝ သီခ်င္းကဗ်ာေတြ

ရင္ထဲ မွာ အျမစ္တြယ္ခဲ႕ရေပါ႕ ။

အေမေရ …….

ေၾကးစည္ကုိရုိက္ႏွက္ေနၾကေပါ႕

လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႕ တြန္းၾကေပါ႕ ။

အေမေခါင္းခ်ခဲ႕တဲ႕

တဲကေလးဟာ

အေမ႕ ရြာနဲ႕ အလွမ္းေဝးေပမယ္႕

သည္ေတာသည္ေတာင္ၾကား

အေမကုိ

တစ္ေယာက္တည္း မထားရက္ပါဘူး အေမ ။


အေမ႕အေမ ကြၽန္ေတာ္ အဘြား

ကြၽန္ေတာ္အဘြားရဲ႕ အေမ႕အေမ စတဲ႕

ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူေရာ မေတာ္သူပါ

တစ္ရြာလုံးေနာက္ဆုံး စုေဝးရာ

ေဟာဟုိ ဇရပ္အုိအုိရဲ႕

သုႆာန္ဆုိတဲ႕ ေနရာေရာက္ေအာင္

အေမ႕ကုိ

ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ ပုိ႕ မွာေပါ႕ ။

လမ္းက ၾကမ္းလုိက္တာအေမ

ေတာင္ကမူက်တ္တီးၾကား

ႏွစ္ေတြမ်ားစြာေရတိုက္စားမႈနဲ႕

ပ်က္လုလု လွည္းလမ္းေပၚမွာ

အေမ႕ေခါင္းဟာ ၊ လႈပ္ယမ္းလွခ်ည္႕

ၿဖည္းၿဖည္း … ၿဖည္းၿဖည္း ……..

ဆူးကုိင္းေတြေဘးဖယ္

မ်က္ႏွာကုိ ၿခစ္မိၾကဦးမယ္။

ဟုိသုႆာန္ကုိေရာက္တဲ႕ခါ

ဘုန္းၾကီးေတြက

သရဏဂုံကုိ ရြတ္ဖတ္

ကြၽန္ေတာ္႕ လက္နဲ႕ ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေဝ

အေမ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလုိ႕

ကြၽန္ေတာ္ အမွ်ေဝမယ္

ကြၽန္ေတာ္႕ ကုိယ္ေပၚမွာ

ဖုန္ေတြေပကပ္

ညစ္ပတ္ေနမလားဘဲ။

မႏၱေလးက မိတၳီလာ

မလႈိင္ ပန္းအုိင္တစ္လမ္းလုံး

ဖုန္လုံးၾကီးထဲ ၿဖတ္ခဲ႕ရ

အခုလည္းပဲ ဖုန္လုံးၾကီးထဲမွာ ။


ဖုန္ေတြ ေပကပ္ ညစ္ပတ္ေနမလားဘဲ။

ဟုိသုႆာန္ကုိေရာက္လုိ႕

ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေဝတဲ႕ အခါ

ငယ္ဆရာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး

ကြၽန္ေတာ္႕ ကုိၾကည္႕ၿပီး

အံ႕ၾသေနလိမ္႕မယ္ ။

ညေရာက္တဲ႕ အခါ

ဦးေလးဘယ္ေန႕ ၿပန္မွာလဲ

တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ၿပန္လာပါေနာ္

ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆက္ေနခ်င္တယ္

ညီမေလးမွာ ဝတ္စရာအကၤ်ီ မရွိေတာ႕ဘူး ။

ေဟာဒီအငယ္မ

မႏွစ္က ႏွစ္တန္းက်တယ္

ငါ႕ေမာင္ရယ္

ေဟာဒီက်န္ေနတဲ႕

မ်က္စိတစ္ဘက္ကလည္း

ဆရာဝန္က ခြဲရမယ္တဲ႕

အစ္မလည္း ေၾကာက္တတ္လုိ႕

ေဆးရုံကုိ

ေနာက္ထပ္ မေရာက္ေတာ႕ပါဘူး

စတဲ႕ … စတဲ႕ စကားလုံးေတြၾကား

ကြၽန္ေတာ္ ဘာမ်ား

တာဝန္ယူနုိင္မလဲ

မင္းတုိ႕ အတြက္ ၊ ငါ႕အတြက္

အႏွစ္သုံးဆယ္လုံးလုံး

ဦးေလးစဥ္းစားေနတုန္းပဲ

ဦးေလးဟာ

စဥ္းစားေနတုန္းပါပဲကြယ္ ။

တစ္စုံတစ္ရာ

ကတိေတြေပးထားပစ္ခဲ႕ၿပီး

နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ

ငွက္တစ္ေကာင္လုိ ပ်ံေၿပးသြားမယ္။

ဟုိတစ္ခါက

အေမ႕ကုိ ထားပစ္ခဲ႕သလုိမ်ဳိး

” ေဟာသည္ကမၻာေၿမၾကီးရဲ႕

နာမက်န္းမႈေတြကုိ ေဆးဝါးကုသဖုိ႕

ကြၽန္ေတာ္ကဗ်ာဆရာ လုပ္ရမယ္

ကဗ်ာ ဆရာလုပ္မွ ၿဖစ္မယ္ အေမ ”

အဲသလုိ ဆုိၿပီး

အေမ႕ကုိ ထားပစ္ခဲ႕တုန္းက

ယာခင္းနံေဘး

ေတာလမ္းေလးေပၚမွာ

ၿမက္ရုိင္းပင္ေတြ ကုိတုိးၿဖတ္

တရွပ္ရွပ္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္႕ ဖိနပ္သံေတြ

က်န္ရစ္ခဲ႕တယ္ ။

ယာခင္းေတြ ေနာက္မွာခ်န္

ေတာတန္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ႕တယ္။

ေက်ာက္စရစ္ကုန္းေခါင္

တလင္းေၿပာင္မွာ

ယုန္ေထာင္ ပတတ္တူး ခ်ဳိးတည္

ငယ္ဘဝေတြ က်န္ရစ္ခဲ႕တယ္ ။

လိမ္လိမ္မာမာေနဖုိ႕

စကားလုံးတုိ႕ တုန္ခါ

အေမ႕ မ်က္ႏွာေပၚက

မ်က္ရည္စေတြ က်န္ရစ္ခဲ႕တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ

လက္ၿပေနဆဲ ၊ ဥၾသဆြဲေပါ႕ ။

တရွဲရွဲၿမည္လ်က္ ရထားထြက္ ခြာ

တုန္ခါေနတဲ႕ ဓာတ္ၾကိဳးေပၚမွာ

ေတာက်ီးကန္းတစ္ေကာင္

ေအာ္ၿမည္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ႕ တယ္။

ၿမဳိ႕ၿပဘဝရဲ႕

ခံစားမႈၿမစ္ ၊ ရသသစ္ထဲမွာ

ပလက္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္

ဓာတ္တုိင္မီးတုိင္ေတြ ေအာက္

တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္

ၿဖတ္ေလွ်ာက္ေက်ာ္သြားရင္း

သူစိမ္းဆန္တဲ႕ လူေတြၾကားမွာ

ဟုိ … အေနာက္ေတာင္ဆီကုိ ေရာ္ရမ္း

ေတာလမ္းကေလးကုိ

လြမ္းခဲ႕ရေပါ႕ အေမ။

ေနညဳိခ်ိန္အိမ္ အၿပန္

လမ္းေဘးတုိက္ၾကား ဓာတ္တုိင္နားမွာ

မားမားရပ္ေန တေစၧေတြလား

” အေမေရ

တေစၧကုိ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လွခ်ည္႕

ေယာင္ရမ္း ရြတ္ဆုိ မိေသာ္လည္း

ရဲရဲတင္းတင္း

ၿဖတ္သန္းရၿပီ အေမ ။

လူမႈေဗဒ ေဝါဟာရနဲ႕

ရသသစ္ေတြက

ႏွလုံးသားကုိ တအား ကုတ္ၿခစ္

ပြတ္သပ္ၿပီး ေၿဖေသာ္လည္း

ယားယံၿမဲပါ အေမ ။

ဆည္းဆာရီထဲ

တုိးရွဲၿဖတ္သန္း

ကုိယ္လမ္းကုိ သြားခဲ႕ရ

စကားၿငင္းဆန္

ကားဟြန္းသံေတြၾကား

ႏွလုံးသားတိတ္ဆိတ္ မသိစိတ္မွာ

ေရာဂါထူေၿပာခဲ႕ေပါ႕ အေမ ။

အေမ႕ထံ ကြၽန္ေတာ္ ၿပန္မလာနုိင္ေတာ႕ဘူး ။

ငါ႕ေၿမးေလးေတြ

အေမ ၿမင္ခ်င္လွၿပီဆုိ ။

ေဟာ …

အၾကီးေလးက မသုမာတဲ႕

ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ နဖူးက်ယ္က်ယ္နဲ႕

သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ အေမ

အငယ္ေလးက မငုဝါတဲ႕

အစားပုတ္ပုတ္ ၊ ဝတုတ္တုတ္ေကေလး

ေနာက္တစ္ေယာက္က

သားၾကိးေမာင္ဖုိးကာ

ေဆာ႕တဲ႔ေနရာမွာ ေမ်ာက္ရႈံးပါပဲ ။

ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက

ေမ်ာက္ကေလးလုိပဲ

ၾကီးလာရင္ေမ်ာက္နဲ႕တူမလားပဲ ။

သူတုိ႕ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ

ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြနဲ႕ ေတြ႕ဖုိ႕

ကြၽန္ေတာ္လာခ်င္ပါရဲ႕

ဒါေပမယ္႕ … အေမ ။

ေဟာ ……

ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ အားလုံးအတြက္

အရြယ္မေရာက္ခင္

ထန္းလွီးသင္ခဲ႕ရတဲ႕ အကုိၾကီး

ထန္းပင္ေပၚက ေဇာက္ထုိးက်

အနိစၥေရာက္ခဲ႕ရၿပီ မဟုတ္လား

ကြၽန္ေတာ္႕ အမ

အေမ႕ သမီး ပိန္တာရုိးေလး

သားသမီးခုႏွစ္ေယာက္ေမြးေတာ႕

ဆင္းရဲမႈဒဏ္ မခံနုိင္လုိ႕ထင္ရဲ႕

အနိစၥေရာက္ခဲ႕ရၿပီ မဟုတ္လား အေမ ။

အေမသည္ေတာသည္ေတာင္ထဲ မွာ

အေမသားသမီးေတြနဲ႕

အေနေဝး ၊ အေသေဝးခဲ႕ၾကရေသာ္လည္း

အေမ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္လား

အေမ႕ေၿမးတစ္အုပ္နဲ႕

ထန္းလ်က္က်ဳိ ထင္းေခြ ၊ ေရခပ္

ကြၽန္ေတာ္ တစ္ၿပားတစ္ခ်ပ္မွ

မေထာက္ပံ႕နုိင္ေပမယ္႕ ၊ ငတ္မေသခဲ႕ဘူး

အေမေသရတာ

ငတ္လုိ႕ မဟုတ္ဖူး အေမ ။

မေန႕က

အေမဆုံးေၾကာင္း ၊ ေၾကးနန္းရေတာ႕

ခရီးသြားဖုိ႕ ဇနီးမယားနဲ႕ တုိင္ပင္

ၿပင္ရဆင္ရ ေငြရွာရနဲ႕ေပါ႕ ။

ညေရာက္ေတာ႕လည္း ရင္ထဲမေအး

ပူေဆြးေနဆဲမွာ

ကေလးေတြက တီဗီသြားၾကည္႕ၾကသတဲ႕

ေၾသာ္ .. မင္းတုိ႕ အဖြားေသတဲ႕ရက္

မင္းတုိ႕အတြက္

ဘာမွ မခံစားရပါလားေနာ္ ။

ငယ္ေသးတဲ႕ ကေလးေေလးေတြပဲ

ဆုိတာက တစ္က႑ေပါ႕

ၿမဳိ႕ၿပမွာေနတဲ႕ ၊ အေမ႕ေၿမးကေလးေတြ

အေမနဲ႕ တအားေဝးခဲ႕ပါလားဆုိတဲ႕

အေတြးေတြက

တကယ္႕ကုိပါပဲ

ဘဝ ဆုိတာကုိလည္း

မေက်မနပ္ၿဖစ္ရၿပန္ေပါ႕ အေမ ။

ခံစားရၿပီေပါ႕

ကြၽန္ေတာ္ခံစားရၿပီေပါ႕ အေမ ။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ

အဲဘတ္ကမူးမွ မဟုတ္ဘဲ ။

ကြၽန္ေတာ္ဟာ

မာဆိုးမွ မဟုတ္ဘဲ ။

အခက္အခဲေတြ ရွိေပမယ္႕

ကြၽန္ေတာ္ဟာ

ဗုဒၶဘာသာ ၿမန္မာယဥ္ေက်းမႈထဲက

လူတစ္ေယာက္ အၿဖစ္နဲ႕ပဲ

အသက္ရွင္ေနဆဲပါ အေမ ။


အေမေရ …..

အေမေရ …… အေမေရ ……

ေၾကးစည္ကုိ ရုိက္ႏွက္ၾကေပါ႕

လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႕ တြန္းၾကေပါ႕

အေမ႕ေခါင္းဟာ

လွည္းေပၚမွာ ယိမ္းထုိးလုိ႕

ရွားေစာင္းၿပႆာဒ္ပင္ေပၚက

ေဒါ႕ရင္းဆုိတဲ႕ အေကာင္ေတြ

တက်ည္က်ည္ၿမည္လုိ႕

အေမ႕ေၿမးကေလးေလးေတြ

အေမ႕ ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကေလးေတြ

အေမကကုိ ခင္မင္တဲ႕ သူေတြ

မရဏေတးကုိ ရြတ္ဆုိငုိေၾကြးလုိ႕ ။

အေမ႕ေခါင္းေပၚ

ေညာင္ရြက္ေတြေၾကြက်

ဒါဟာ သခၤါရတရားေပပဲလုိ႕

ဆုိခ်င္သလား မသိေပဘူး အေမ ။

ကုန္တန္ခ်ိန္အၿပည္႕နဲ႕ ကားတစ္စီး

အေဝးေၿပးလမ္းမၾကိးေပၚ

ၿဖတ္ေမာင္းသြားေနရဲ႕

ထန္းပင္ၿမင္႕ၿမင္႕ၾကီးေတြေပၚက

ရြက္ေယာင္းေၿခာက္ေတြ

တရွဲရွဲၿမည္လုိ႕ …………… ။

ပုိင္စုိးေဝ ( အစိမ္းေရာင္ၿမစ္သုိ႕ တမ္းခ်င္း ကဗ်ာစာအုပ္မွ )

မိုုးမခမွာ ၂၀၀၉  တုုန္းက ျပန္လည္တင္ဆက္ခဲ့တယ္။

(စာၾကြင္း – ဒီကဗ်ာအတြက္ သရုပ္ေဖာ္ပုံ မတတ္ႏိုင္ပါ။ စာဖတ္သူကုိယ္တိုင္ အသံထြက္ရြတ္ဖတ္ျပီး ကဗ်ာကို ကိုယ္တိုင္သရုပ္ေဖာ္ၾကည့္ပါ့။) ညိန္းညိဳ ရိုုက္ေပးတယ္။