လွေက်ာ္ေဇာ ● သူတည္းတေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ
အခု ‘လြမ္းခန္း’လာပါၿပီ။
“သူတည္းတေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ၊ သူတေယာက္မွာ ပ်က္လင့္ကာသာ ဓမၼတာတည္း” ဆိုတဲ့ အနႏၱသူရိယ အမတ္ ႀကီးရဲ႕ ‘ေရပြက္ပမာ’ ကဗ်ာကို ကြၽန္မ တတိယတန္းဗမာဖတ္စာမွာ သင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ကဗ်ာကို အလြတ္က်က္ခဲ့ရေပမယ့္ အဓိပၸါယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တေန႔ ဓာတ္ပံုတပံုကို သတင္းစာတေစာင္မွာ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခါမွာေတာ့၊ ဒီ ကဗ်ာ တပုဒ္လံုးကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီပံုကေတာ့၊ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေအာင္ေရႊ (NLD ဦး ေအာင္ေရႊ) ပံုျဖစ္ၿပီး၊ ေအာက္ကစာကေတာ့ … အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထားျခင္းခံရသည့္ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာေနရာတြင္ ေျမာက္ပိုင္း တိုင္းမွဴးအျဖစ္ အစားထိုးခန္႔အပ္ျခင္းခံရသည့္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေအာင္ေရႊ … လို႔ ေရးထားပါတယ္။ အဲဒီကာလက ကြၽန္မ တို႔မိသားစု မုန္တိုင္းထန္ေနခ်ိန္ပါ။
တေန႔ ကြၽန္မတို႔ေက်ာင္းဆင္းလာခ်ိန္မွာ၊ ေမေမဟာ အိမ္အေပၚထပ္ ဧည့္ခန္းမွာ ကြၽန္မတို႔ အဘြား ၂ ေယာက္လံုးနဲ႔ ထိုင္ေန ပါတယ္။ အားလံုး မ်က္ႏွာေတြမေကာင္းၾကဘဲ၊ ကြၽန္မတို႔ကိုျမင္တာနဲ႔ ေျပာလက္စစကားေတြကို ရပ္ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔နဲ႔အတူ အဲဒီတုန္းက အဘြား ၂ ေယာက္လံုး (ေဖေဖ့ေမေမေရာ၊ ေမေမ့အေမပါ) ရွိေနပါတယ္။ ေဖေဖကလည္း အၿမဲေလာက္နီးနီး အိမ္မွာမရွိ၊ ေမေမကလည္း မိခင္ႏွင့္ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းတို႔၊ တပ္မေတာ္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အသင္းတို႔လုပ္ငန္းမ်ားနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတာေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အဘြားမ်ားက လိုက္ ေနတာပါ။ အထိန္းေတြရွိေပမယ့္ အဘြားမ်ားက စိတ္မခ်ပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ ေမၿမိဳ႕ရာသီဥတုဒဏ္ကိုလည္း ကြၽန္မတို႔က သိပ္မခံႏိုင္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ လသားအရြယ္ကေလးနဲ႔ ေျပာင္းလာရတဲ့ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးက အေတာ္ခ်ဴခ်ာပါတယ္။
ေနာက္တေန႔ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ၊ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သတင္းစာတေစာင္ ယူလာျပပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုး မွာက ေဖေဖ့ဓာတ္ပံုနဲ႔ ေမးျမန္းစစ္ေဆးရန္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထားလိုက္ျခင္းဆိုတဲ့ သတင္းပါ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့၊ ကြၽန္မ ေမေမကို ေဖေဖဘာျဖစ္လို႔လဲ။ အခု ဘယ္မွာလဲ။ သတင္းစာထဲမွာပါတာ ဟုတ္သလား စသျဖင့္ ငိုလည္း ငို၊ ေမးလည္း ေမး လုပ္ပါတယ္။ ေမေမက ကြၽန္မကို လူႀကီးသူမတဦးလို သူ႔ေရွ႕ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ေဖေဖဘာမွမျဖစ္ေၾကာင္း ကိစၥေလး ေတြရွိလို႔ အခုျပန္မလာေသးေပမယ့္၊ မၾကာခင္ ျပန္လာမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေအးေအးေဆးေဆးရွင္းျပပါတယ္။ ေမေမ့ ၾကည့္ရ တာ လည္း ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်မလည္းစိတ္ေအးသြားၿပီး ဘာမွဆက္မေမးေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မ ကလည္း အသက္ (၁၀) ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲမို႔ သိပ္လည္း သိတတ္ေသးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွစ္မတေတြက ေဖေဖ ေမေမတို႔နဲ႔လည္း သိပ္မရင္းႏွွီးေသးပါဘူး။ ေဖေဖက အိမ္မရွိတာမ်ားပါတယ္။ အိမ္ရွိလည္း ေဖေဖ႐ံုးတက္ ႐ံုးဆင္း ၿဖိဳးကနဲ ဖ်တ္ခနဲေလာက္သာ ေတြ႕ရတာပါ။ ေဖေဖကလည္း တခါမွ ကြၽန္မတို႔ကို ဂ႐ုတစိုက္ ေမးတာ ျမန္းတာမရွိပါဘူး။ ေဖေဖက ကြၽန္မတို႔ ဘယ္ေက်ာင္းေတြေနတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္တန္းေတြ ေရာက္ေနၿပီဆိုတာေတြလည္း မသိဘူးလို႔ ေမေမက ေျပာျပဖူးပါတယ္။ (၁၉၅၅ ခုႏွစ္က ေဖေဖတို႔ တပ္မွဴးႀကီးမ်ား ကိုယ္စား လွယ္အဖြဲ႕ တ႐ုတ္ျပည္ သြားလည္ပါတယ္။ တေန႔ အထည္စက္႐ံုတ႐ံု သြားလွည့္လည္ၾကည့္႐ႈအၿပီး ျပန္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ေဖေဖတို႔ကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ သားသမီးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲေမးေတာ့၊ ေဖေဖက ေလးေယာက္လို႔ေျဖမိလို႔ ကေလး ေျခစြပ္ ၄ ဒါဇင္ပဲ ရလာပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔က ေမာင္ႏွမ ၅ ေယာက္ပါ။ ေမေမက သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးမိတယ္လို႔ ျပန္ေျပာ ျပဖူးပါတယ္။)
ေမေမကလည္း သိပ္ေတာ့မထူးလွပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက တ႐ုတ္ျဖဴစစ္ဆင္ေရးႀကီးေတြ လုပ္ေနရတဲ့ကာလျဖစ္ေလေတာ့ ေရွ႕တန္း ကူညီေရးလုပ္ငန္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ေနရတာ ပါ။ ေနာက္တန္းက က်န္ခဲ့တဲ့ေမေမတို႔ တပ္မွဴးကေတာ္အုပ္ဟာ အစည္းအေဝးေတြထိုင္ၾက၊ အလွဴခံထြက္ၾက၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြဝယ္ဖို႔ မႏၱေလးဆင္းၾကနဲ႔ တဒုန္းဒုန္းပါ။ ဒီၾကားထဲ ရန္ကုန္ကပို႔လာတဲ့ ဓာတ္ျပားေတြ၊ ဓာတ္စက္ေတြကလည္း အမ်ားအျပားပါ။ အဲဒါေတြလည္း ေဝရ ငွရပါေသးတယ္။ တပ္အလိုက္တပ္တိုင္းကို ေဝရတာပါ။ အဲဒီတုန္းက အေက်ာ္ၾကားဆံုး သီခ်င္းမ်ားကေတာ့၊ အဆိုေတာ္ တင္တင္ျမရဲ႕ ‘ေပဖူးလႊာ’ နဲ႔ ေမလွၿမိဳင္ရဲ႕ ‘ေဆာင္းအမီ’ သီခ်င္းမ်ားပါ။ ေမၿမိဳ႕တၿမိဳ႕လံုး အဲဒီသီ္ခ်င္းသံေတြ လႊမ္းေနပါတယ္။ တင္တင္ျမ လည္း အဲဒီသီခ်င္းနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။ ေမလွၿမိဳင္ကေတာ့ အေတာ္ေစာေစာကတည္းက ဖဆပလ အစိုးရရဲ႕ ေပၚလစီသီခ်င္းေတြဆိုၿပီး၊ နာမည္ႀကီးႏွင့္ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမနဲ႔လည္း သိပ္ေတြ႕ရ တာမဟုတ္ပါဘူး။
ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွစ္မတေတြက အထိန္းေတြနဲ႔အတူ အဘြားေတြနဲ႔ ေနရတာပါ။ ေဖေဖက ၁၉၅၆ ႏွစ္ကုန္ခါနီးရန္ကုန္မွာ က်င္းပတဲ့ တပ္မွဴးမ်ားညီလာခံ သြားတက္ရင္းက ‘ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ’ နဲ႔ ဆက္သြယ္တယ္ဆိုတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ အက်ယ္ ခ်ဳပ္ခ် အဖမ္းခံလိုက္ရတာပါ။ အဲဒီကိစၥအျပည့္အစံုကိုေတာ့ ေဖေဖက သူ႔ရဲ႕ “ကိုယ္တိုင္ေရးအတၱဳပၸတၱိ” မွာ ေရးၿပီးပါၿပီ။
ေဖေဖက မဂၤလာဒံုမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ေနစဥ္အတြင္း၊ ကြၽန္မတို႔တေတြဆီ မေရးစဖူး စာေတြေရးလာပါတယ္။ တေယာက္ ခ်င္းဆီေရးတာပါ။ ခ်စ္သမီးလွသို႔လို႔ ေခါင္းစီးတပ္ထားၿပီး၊ ေဖေဖက က်န္းက်န္းမာမာရွိေၾကာင္း မၾကာခင္ျပန္လာမွာျဖစ္ ေၾကာင္း၊ စာေကာင္းေကာင္းႀကိဳးစားဖို႔နဲ႔ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးမ်ားကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ စတဲ့ ဆံုးမစကားေတြေရးထားၿပီး ေအာက္ဆံုး မွာေတာ့ ‘ေဖေဖ’ လို႔ လက္မွတ္ထိုးထားပါတယ္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ေမေမက ကြၽန္မငိုငိုယိိုယို ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေဖေဖ့ကို စာေရးေျပာျပပံုရပါတယ္။ ေဖေဖက ကြၽန္မတို႔ကို အားေပးတဲ့သေဘာလည္း ပါပံုရပါတယ္။
တကယ္လည္း ကြၽန္မတို႔တေတြ အေတာ္ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ႀကီးတအိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး လူအဝင္ အထြက္လည္း မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ တကယ့္ကို ေျခာက္ကပ္သြားတာပါ။ ေခ်ာက္ခ်ားစရာႀကီးပါ။
တေလာကပဲ စာေရးဆရာမ ျမေႏွာင္းညိဳက ပိေတာက္ပြင့္သစ္မွာ သူ႔ဖခင္ အဖမ္းခံသြားရစဥ္ (မဆလေခတ္) က သူတို႔ မိသားစုအျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္ေရးသားထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေၾသာ္ … အခ်ိန္ကာလ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းျခင္း ရာ ေတြသာကြဲျပားတာ စိတ္ခံစားမႈေတြကေတာ့ အတူတူပါပဲလားလို႔ စာနာစိတ္ပြားမိပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႔ ၂၀ဝ၇ ခုႏွစ္က ေဖေဖေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခန္းတခုမွာ ေျပာခဲ့တာေတြကို ျပန္တင္ျပခ်င္ ပါတယ္။
“တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဒုကၡဆင္းရဲအဖံုဖံုဟာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္က ျမစ္ဖ်ားခံတာပါ။ တပ္မေတာ္သားမ်ား သိရွိနားလည္ဖို႔ကေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဟာ ျပည္သူလူထုအတြက္ ဒုကၡေတြ သယ္လာ႐ံုမက တပ္မေတာ္သားအမ်ားစုအေပၚလည္း ဒုကၡေတြ က်ေရာက္ေစတယ္ဆိုတာပါပဲ။ တကယ့္လက္တဆုပ္စာ လူတစုေလးသာ ခ်မ္းသာေနတာပါ။ ဒါေတာင္ တသက္လံုး စံစားသြားရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရွ႕ကသြားၾကၿပီျဖစ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ဘဝဇာတ္သိမ္းကိုပဲ ၾကည့္ပါ” တဲ့။
ေမၿမိဳ႕က ဇာတ္လမ္းျပန္ေကာက္ရေအာင္ပါ။
၁၉၅၇ ခုႏွစ္ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ေဖေဖေမၿမိဳ႕ကို ခဏျပန္လာပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔အားလံုး မဂၤလာဒံု ျပန္ေျပာင္းရမယ္။ ဒီအတြက္ ျပန္လာစီစဥ္တာလို႔၊ ေမေမက ေျပာပါတယ္။ ဒီတေခါက္ ေဖေဖျပန္လာတာ ထူးျခားပါတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ သားသမီးမ်ားနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမေနဖူးတဲ့ ေဖေဖဟာကြၽန္မတို႔တေတြကို တယုတယ ေျပာကာဆိုကာ ခ်ီကာပိုးကာ ေနခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္မတို႔ေမၿမိဳ႕အိမ္ႀကီးဟာ မဂၤလာဒံုအိမ္ေလာက္ မႀကီးေပမယ့္၊ အဲ့သေလာက္နီးပါးပဲ။ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္ တပ္မွဴး ႀကီးမ်ားေနသြားတဲ့ အိမ္ေတြပါပဲ။ တခုကြာျခားတာက အိပ္ခန္းေတြမွာေရာ ဧည့္ခန္းႀကီးေတြမွာေရာ မီးလင္းဖိုေတြ ရွိတာပါပဲ။ ေဆာင္းတြင္းေမၿမိဳ႕က မီးလံႈရပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြနဲ႔ အဘြားမ်ားအိပ္တဲ့အခန္းမွာ ေဆာင္းတြင္းဆို မီးဖိုထားရ တာပါ။ အဲဒီမီးလင္းဖိုႀကီးေဘးမွာလည္း ေကာ္ေဇာႀကီး တခ်ပ္ခင္းထားပါတယ္။ ညေန ေနနည္းနည္းေစာင္းတာနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ အဲဒီမီးလင္းဖိုႀကီး ေဘးမွာပဲ ေနၾကၿပီး၊ ေဆာ့ၾက၊ ကစားၾကနဲ႔၊ ေမာလာရင္ အဲဒီေကာ္ေဇာႀကီးေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြား တတ္ၾက ပါတယ္။ ေနာက္မွ ကြၽန္မတို႔ကို ကုတင္ေပၚ အထိန္းေတြက ေရႊ႕ေပးၾကတာပါ။ တခါတေလလည္း အဲဒီမီးဖိုမွာ၊ အာလူးေတြ၊ ေျပာင္းဖူးေတြ မီးဖုတ္စားၾကပါတယ္။ အဘြားေတြအလစ္မွာ၊ ပုရစ္ေတြဖမ္းၿပီး မီးဖုတ္စားတတ္ၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ကြၽန္မတို႔က သိပ္ေပ်ာ္တာပါ။ အေပ်ာ္ဆံုးႏွစ္ကေတာ့၊ ေဖေဖအဲဒီအေခါက္ျပန္လာခ်ိန္မွာ၊ ညတိုင္း ေဖေဖေရာ ေမေမပါ ကြၽန္ မတို႔ အခန္းကူးလာၿပီး၊ ေျပာကာဆိုကာ ရယ္ကာေမာကာနဲ႔ ကြၽန္မတို႔မိသားစု အဘြားမ်ားအပါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီး ေနခဲ့ရ တဲ့ ကာလပါပဲ။
ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြဟာ နဂိုကတည္းက အလြန္အေဆာ့သန္သူေတြပါ။ ေမာင္ႏွမတေတြကလည္းမ်ားေတာ့ တျခား အေဖာ္ရွာစရာမလိုဘဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံႀကံဖန္ဖန္ကို ကစားတတ္ၾကတာပါ။ ေမေမက အင္မတန္စည္းကမ္းႀကီးသူျဖစ္ေတာ့ ေမေမေရွ႕ဆို ဆင္ျခင္ရပါတယ္။ ေဖေဖကလည္း မ်က္ႏွာထားႀကီးနဲ႔ ေနတတ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ေဖေဖေရာ ေမေမပါ ကြၽန္မတို႔ကို ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ အလိုလိုက္ဆက္ဆံတဲ့အခါ ကြၽန္မတို႔တေတြ ဘယ္ေလာက္ေသာင္းက်န္းမယ္ဆိုတာ စဥ္းစား သာၾကည့္ပါေတာ့။
ကြၽန္မ ေနာင္မွ စဥ္းစားမိတာကေတာ့၊ ေဖေဖက အဲဒီအခ်ိန္ အမႈက တန္းလန္းျဖစ္ေနေသးေတာ့၊ သူ႔အနာဂတ္ကိုသူ သိပ္ စိတ္ခ်ပံု မေပၚပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိသားစုနဲ႔ စံုစံုလင္လင္ေနရသခိုက္ကေလးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ အမွတ္တရေနပံုရပါတယ္။ ေဖေဖက ၁၀ ရက္ေလာက္ပဲေနၿပီး မဂၤလာဒံု ျပန္သြားပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ကေတာ့ အတန္းတင္စာေမးပြဲေတြအၿပီး မတ္လကုန္ ေလာက္မွ ေဖေဖေနာက္လိုက္ရပါတယ္။
ကြၽန္မတို႔ ေမၿမိဳ႕ကထြက္ရတဲ့ေန႔ကို အခုထိ မွတ္မိေနပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမ ၅ ေယာက္၊ ေမေမ၊ အဘြား၂ ေယာက္နဲ႔ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးကို ထိန္းတဲ့အထိန္းမ်ိဳး သမီး တေယာက္တို႔ ေမၿမိဳ႕အနီးစခန္းေလယာဥ္ကြင္းကို မနက္ေစာေစာမွာပဲ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တပ္မေတာ္ေလတပ္ရဲ႕ ေလယာဥ္ငယ္ေလးတစီးေပၚ တက္ရပါတယ္။ ေလယဥ္ေပၚေရာက္ၿပီးျပတင္းေပါက္ကအျပင္ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေလယာဥ္တကြင္းလံုး ေျခာက္ကပ္ၿပီး၊ တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ က်မတို႔နဲ႔အတူေနခဲ့တဲ့ ကားေမာင္းသူ ဦးေလး ကိုၾကည္၊ သူ႔ဇနီး ေဒၚေဒၚမရင္ျမ၊ သူတို႔သမီးေလး ၾကည္ၾကည္သန္း (ကြၽန္မတို႔နဲ႔ ကစားေဖာ္) ၃ ေယာက္သာလိုက္ပို႔ ႏႈတ္ဆက္ သူရွိပါတယ္။ ေလယာဥ္ထြက္ေတာ့ ၾကည္ၾကည္သန္းေလးက လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနတာ ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့တႏွစ္ ေက်ာ္ေလးကပဲ ဒီေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ လူထုပရိတ္သတ္ ၾကက္ပ်ံမက်စည္ကားစြာနဲ႔ တ႐ုတ္ျဖဴမ်ားကို တိုက္ထုတ္ေပးၿပီး ေအာင္ပြဲရ သူရဲေကာင္းႀကီးအျဖစ္ ျပန္လာတဲ့ေဖေဖကို ေမၿမိဳ႕တၿမိဳ႕လံုးထြက္ၿပီး ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳဆိုခဲ့တဲ့အျဖစ္ဟာ၊ တကယ့္ကို မယံုႏိုင္စရာ ပံုျပင္သဖြယ္၊ အိမ္မက္သဖြယ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရသလိုပါပဲလား။
ေႂသာ္ ေလာကဓံတရားဟာ အလြန္ျမန္ပါလား။
၁၃၊ ၄၊ ၂၀၁၄။
မွတ္ခ်က္
ကြၽန္မဆက္၍ေရးျခင္ေသာ ေဖေဖ့အေၾကာင္းမ်ား၊ (အတြဲ ၁) ၿဖိဳးေမာက္သာစာေပမွ ေဆာင္းပါးအမွတ္ (၃၃)ကို ျပန္တင္ပါ တယ္။