(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၈၊ ၂၀၁၅
● ေနာက္ဆံုးေန႔
၂၀ဝ၅ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၂၁ ရက္၊ ေန႔လည္ခင္း
ကလင္ … ကလင္ …ကလင္ …
ဒီလိုအခ်ိန္အခါမ်ဳိး ဖုန္းသံျမည္လာရင္ ထိပ္ထိပ္ျပာျပာျဖစ္ၿပီး ကတုန္ကယင္နဲ႔ ဖုန္းေကာက္ကိုင္လိုက္ရပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ မိသားစုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွစ္အိမ့္တအိမ္ ေနခဲ့ၾကရၿပီး အလြန္ရင္းႏွီးခင္မင္ေလးစားရတဲ့ ရဲေဘာ္ႀကီး (ဦး) ေက်ာ္ျမ အသည္း အသည္ မမာမက်န္းျဖစ္ၿပီး ေဆး႐ံုတင္ထားရခ်ိန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဖုန္းသံၾကားတိုင္း ဘုရား … ဘုရား ေဆး႐ံုကမဟုတ္ ပါေစနဲ႔လို႔ခ်ည္း ဆုေတာင္းေနရတာပါ။
ဒီတခါ ဆုေတာင္း မျပည့္ပါဘူး။
“ေဒၚေဒၚ – ပါပါအေျခအေန ဆိုးေနၿပီ”တဲ့။ ဦးေက်ာ္ျမသမီး ရီရီ ေဆး႐ံုက လွမ္းအေၾကာင္းၾကားတာပါ။“ေအး-ေအး-ေဒၚေဒၚတို႔ ခုပဲ လာခဲ့မယ္”လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ဖုန္းခ်ၿပီး ေဆး႐ံုကို လိုက္သြားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။
ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ စာဖတ္ေနတဲ့ ေဖေဖကို “ေဆး႐ံုခဏ သြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္” လို႔ေျပာၿပီး အေပၚထပ္ေတြ မွာေနၾကတဲ့ က်န္ရဲေဘာ္မ်ားကို အေၾကာင္းၾကားရပါတယ္။ ေန႔လည္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ်ိန္ ျဖစ္ၾကလို႔ ရဲေဘာ္ (ဦး) ေဖေသာင္း (ေလထီး) တို႔အိမ္ပဲ လူရွိပါတယ္။ အဲဒီကာလက ရဲေဘာ္ေဖေသာင္းကိုယ္တိုင္ကလည္း ေက်ာက္ကပ္ ကင္ ဆာေရာဂါနဲ႔ ေဆးကုသမႈ ခံယူေနရတဲ့ ကာလပါ။ ရဲေဘာ္ေဖေသာင္းဇနီး ရဲေဘာ္ (ေဒၚ) မီနာကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဆး႐ံုသြားဖုိ႔ လုပ္ၾကရပါတယ္။ ဒီမွာတင္ ရဲေဘာ္ေဖေသာင္းက သူပါလိုက္မယ္လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ ကြၽန္မက “ဟာ .. ဦးေဖေသာင္းကလည္း ေဆး႐ံုကဆင္းလာတာလည္း မၾကာေသးဘူး။ ကင္ဆာေဆးေတြလည္း သြင္းထား ရတာ။ ကြၽန္မျဖင့္ ေဖေဖကို ေျပာေတာင္မျပဘူး။ မလိုက္ပါနဲ႔။ ကြၽန္မတို႔ပဲသြားပါ့မယ္” လို႔ေျပာေတာ့ ဦးေဖေသာင္းက “ဦးေက်ာ္ျမဟာ ပါတီရဲ႕ လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္ႀကီး။ ပိုၿပီးအေလးထားရမယ္။ ပိုဂ႐ုစိုက္ရမယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ ကြၽန္မလည္း ေဖေဖေျပာဖူးတဲ့စကားတခုကို သတိရလာပါတယ္။ “သမီးရဲ႕ ေဖေဖတို႔ပါတီမွာ ဦးေက်ာ္ျမလို လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္ႀကီးတေယာက္ကို အျမင့္ဆံုးေခါင္းေဆာင္တဦးအႁဖစ္ ရထားတာ သိပ္က်က္သေရရွိတာ။ သိပ္အဖိုးတန္တာ” တဲ့။ ကြၽန္မလည္း ေၾသာ္ … ဟုတ္ပါရဲ႕ …။ ဒီလိုဆို ေဖ့ေဖ့ပါေခၚသြားရမွာလို႔ဆိုၿပီး ကြၽန္မတို႔သားအဖ။ ေဒၚမီနာတို႔ ဇနီး ေမာင္ႏွံ ေလးဦးသား ေဆး႐ံုကို အျမန္လိုက္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။
ကြၽန္မတို႔ေရာက္သြားေတာ့ ရဲေဘာ္ (ဦး) ေက်ာ္ျမ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။ ကြၽန္မတို႔တေတြ တန္းစီၿပီး ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမကို အ ေလးျပဳၾကပါတယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ ေဒၚမီနာကေတာ့ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမမိသားစုနဲ႔အတူ ထိုင္ကန္ေတာ့လိုက္ပါေသးတယ္။ အျပန္ လမ္းမွာေတာ့ ေဖေဖက “အင္း … သြားျပန္ၿပီတေယာက္” လို႔ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ၿပီး ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစကားဆိုပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အနားယူေနထိုင္ေနၾကရတဲ့ ပါတီရဲ႕မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း၊ နာယက ေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ႀကီးေတြဟာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ကြယ္လြန္ေနၾကပါတယ္။ အားလံုးနီးပါးကလည္း ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကိုးဆယ္တန္း ေရာက္ ေနၾကၿပီေလ။
အားလံုးထဲမွာ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမက ကံအေကာင္းဆံုးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ရာသက္ပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီးေတြျဖစ္ၾကေတာ့ အမ်ားတကာ့ အမ်ားစုႀကီးဟာ သားတကြဲ မယားတကြဲ ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေခါင္းေဆာင္မ်ားဆိုရင္ တဦးတည္း ေျခာက္ ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္ရတာပါ၊ ရဲေဘာ္ႀကီးေက်ာ္ျမကေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သားစံု သမီးစံု မိသားစု အစံုအလင္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေၾသာ္ … ဒီလိုဆိုေတာ့ ေျဖသာေသးတာေပါ့ေလ။
● ပန္ဆန္းကာလ
ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမဟာ မိသားစုနဲ႔အတူ ရခိုင္႐ုိးမကေန ပါတီဗဟိုရွိရာ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ။ ပန္ဆန္းကို ေရာက္ရွိလာခဲ့တဲ့ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပိုင္းကစလို႔ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ ၂၀ဝ၅ ခုႏွစ္အထိ ကြၽန္မတို႔မိသားစုနဲ႔ေတာက္ေလွ်ာက္ေနလာ ခဲ့တာပါ။ အထူးသျဖင့္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ပါတီတြင္း ဖ႐ုိဖရဲ ၿပိဳကြဲမႈမ်ားႁဖစ္ၿပီးေနာက္ ပါတီဗဟိုေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုႀကီး (အား လံုးနီးပါး) အနားယူလိုက္ရတဲ့အခါ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္အိမ္ေထာင္ မိသားစုဝင္ေတြဟာ အိမ္နီးနားခ်င္းအျဖစ္ ေနလာခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ (ဦး) ေက်ာ္ျမအေၾကာင္း ေရးမယ္ဆို အမ်ားႀကီး ေရးႏိုင္ပါတယ္။ အတူတူေနထိုင္ၾကရတဲ့ကာလက အ ေၾကာင္းအရာေတြသာမက ရခိုင္ေဒသ ဘက္စံုတည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲ ေဖာ္ေဆာင္မႈေတြ၊ ေျပးရင္းလႊားရင္းကေပးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းေတြ စတဲ့ စတဲ့ သူစိတ္လိုလက္ရ (အခြင့္သာတဲ့အခ်ိန္မွာ) ေျပာျပဖူးတဲ့ အဖိုးတန္လွတဲ့ အေျခခံေဒသတည္ေဆာက္ေရး အေတြ႔အၾကံဳေတြ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါ။
ဒါေပမယ့္ အခု ကြၽန္မေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ရဲေဘာ္ႀကီးေက်ာ္ျမရဲ႕ အေျခခံစိတ္ဓာတ္ျဖစ္တဲ့ အလြန္ႀကီးမားလွတဲ့ က႐ုဏာတရားအေၾကာင္းပါ။
ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမမွာ သားသမီး အလြန္မ်ားပါတယ္။ စုစုေပါင္း ၆ ေယာက္ပါ။ ကြၽန္မတို႔ ပန္ဆန္းကို ၅ ေယာက္ ပါလာပါတယ္။ တေယာက္က ရခိုင္မွာ အူေယာင္ငန္းဖ်ားေရာဂါနဲ႔ ဆံုးပါး က်န္ရစ္ပါတယ္။ အဲသေလာက္ ကိုယ့္မွာ သားသမီးမ်ားေနလွ်က္ နဲ႔ ဘယ္ကကေလးမဆို သူ အလြန္ခ်စ္တတ္ပါတယ္။ သူၾကည့္လိုက္ရင္ ကေလးတေယာက္ေယာက္ကို ေပါင္ေပၚတင္ခ်ီ ထားတာ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ သူ႔မို႔ ဗဟို႐ံုးကေန အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသဌာနခ်ဳပ္ဘက္ ဆင္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဗဟို႐ံုးက ကေလးေတြ တျပံဳတမႀကီး သူနဲ႔အတူ လိုက္ဆင္းသြားၾကပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမက အသက္ကလည္းႀကီး။ က်န္းမာေရး ကလည္း သိပ္မေကာင္းသူမို႔ သူဘယ္သြားသြား စခန္းက ကားစီစဥ္ေပးတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြက အေပ်ာ္ ကားလိုက္စီးၾကတာပါ။ သူကလည္း အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥမရွိရင္ ဘယ္သြားသြား ကေလးတျပံဳေထာင္ႀကီးနဲ႔ သြားရတာ ေပ်ာ္ပံုရပါတယ္။
ကေလးေတြကိုသာမက ေနာက္မ်ဳိးဆက္ရဲေဘာ္ေတြအေပၚလည္း အေတာ္သေဘာထားမွန္ပါတယ္။ ေစတနာလည္းရွိေလ ေတာ့ မသင့္ေတာ္တာေတြေတြ႔လာရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာလႊဲမေနတတ္ဘဲ တဦးခ်င္းေခၚ ေဆြးေႏြးေျပာဆို ဆံုးမတတ္ပါ တယ္။ သူ႔စည္း႐ံုးေရးအတြင္းက ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ပါ။ သူက ေျပာက္က်ားေဒသက လာသူျဖစ္ေလေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ပန္ဆန္းက တည္ၿငိမ္တဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ေဒသမွာ ေတြ႔ရတတ္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြအေပၚ သူက ဘဝင္ မက်လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ ေစတနာမွန္နဲ႔ ေဝဖန္ေထာက္ျပခ်က္ေတြအေပၚ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ရဲေဘာ္ေတြဟာ မိမိတို႔ဌာန အသီးသီးက ျပႆနာေတြ အခက္အခဲေတြကို သူ႔ဆီတင္ျပ အၾကံဉာဏ္ေတာင္းၾက၊ သူက တဆင့္ သက္ဆိုင္ရာေခါင္းေဆာင္ေတြဆီ တင္ျပေပးဖုိ႔ ေျဖရွင္းေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆိုၾကနဲ႔ သူ႔အိမ္ လူမျပတ္ပါဘူး။ သူကလည္း ဗဟိုစည္း႐ံုးေရးဌာနကိုကိုင္ထားေတာ့ ေျပာရဆိုရလည္း ေကာင္းတယ္ေလ။ သူကလည္း သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ ေဆာင္ေပးတာခ်ည္းပါပဲ။ ေအာက္ေျခက အခိုင္အမာလုပ္ေဆာင္ေပးေနရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ဒုကၡေတြကိုလည္း သူက စာနာ ႏိုင္သူပါ။
သူက ဘယ္သူ႔ကိုမဆို အဲဒီလို ေစတနာထား က႐ုဏာထားသူပါ။ ကြၽန္မအေနနဲ႔လည္း သူရဲ႕ေမတၱာေစတနာ ႀကီးမားပံုကို လက္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ ဒီအထဲက စိတ္ထဲစြဲေနတဲ့အျဖစ္အပ်က္တခုကေတာ့ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ပန္ယန္းတိုက္ပြဲကာလကပါ။
ပါတီရဲ႕ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ျပည္းလံုးကြၽတ္ ကြန္ဂရက္ (၁၉၈၅) အၿပီး။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕အေျခခံေဒသကို မဆလတပ္မ်ားရဲ႕ ထိုးစစ္ ဝင္လာပါတယ္။ ပန္ယန္းစစ္ေျမျပင္မွာ တိုက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပါတီဗဟိုေရွ႕တန္းတပ္မ်ားကို ပူးတြဲဦးစီးဖုိ႔ ေဖေဖ့ကို ဗဟိုစစ္ေကာ္မရွင္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသဌာနခ်ဳပ္သို႔ ဆင္းသြားၿပီး ႐ံုးထိုင္ေစ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေဖေဖက စစ္ေဒသႏိုင္ငံေရးမွဴး ရဲေဘာ္စိုးသိမ္း (ဗဟိုေကာ္မတီဝင္) နဲ႔အတူ ေရွ႕တန္းျပႆနာေတြကို ရွင္းေပး၊ ေရွ႕တန္းကလာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို လက္ခံေတြ႔ဆံုနဲ႔ ေန႔စဥ္႐ံုးထိုင္ၿပီး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေဆာင္ေနရပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မက စစ္ေဒသေဆး႐ံုးဝင္းအတြင္းမွာေနၿပီး ဗဟိုေဆးေက်ာင္းဖြင့္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ (ပန္ဆန္း ေဈးေန႔) မ်ားမွာေတာ့ ဗဟို႐ံုးမွာေနတဲ့ ေဖေဖတို႔ဆီသြားေနတတ္ပါတယ္။ ဒီကာလက ေဖေဖက စစ္ေဒသဌာနခ်ဳပ္မွာရွိေန ေတာ့ ေဖေဖကို အရင္ဝင္ႏႈတ္ဆက္ၿပီးမွ ဗဟို႐ံုးရွိ ေမေမဆီကို သြားေလ့ရွိပါတယ္။
တေန႔ေတာ့ကြၽန္မ ဗဟို႐ံုးအသြား ေဖေဖကို ဝင္ႏႈတ္ဆက္ဖုိ႔ ဌာနခ်ဳပ္ထဲက ေဖေဖ့အခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ေဖေဖကိုမေတြ႔ ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးမွဴး ရဲေဘာ္စိုးသိမ္းဆီ ဝင္ေမးရပါတယ္။
“ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူးဗ်ာ။ မနက္က အေစာႀကီး ဥကၠဌဆီကဖုန္းလာၿပီး ကားလႊတ္လိုက္မယ္။ ရဲေဘာ္ဦးတင္ကို ျပန္ေခၚဖုိ႔ လို႔ဆိုၿပီး ကားနဲ႔လာေခၚသြားတယ္။ ဗဟို႐ံုးကိုသာ လိုက္သြားေပးေတာ့” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကြၽန္မလည္း ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ဆိုၿပီး ဗဟို႐ံုးကို အေျပးအလႊားတက္ရပါတယ္။
ဗဟို႐ံုးအိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖက ထံုးစံအတိုင္း သူ႔စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္အလုပ္လုပ္ေနၿပီး ေမေမကေတာ့ ေဖေဖျပန္ ေရာက္လာလို႔ ေပ်ာ္ေနဟန္ရွိၿပီး မီးဖိုထဲမွာခ်က္ျပဳတ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကြၽန္မလည္း စိတ္ေအးသြားၿပီး ေဖေဖကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးရပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖက “မနက္က ကိုစိုးသိမ္းက ကဲ … ဦးတင္ (ေဖေဖ့ေတာတြင္းအမည္) ျပန္ ေပေတာ့။ ဥကၠဌက ကားလႊတ္အေခၚခိုင္းလိုက္တယ္ဆိုလို႔ ျပန္လာရတယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ ဥကၠဌကို ဝင္သတင္းပို႔ေတာ့ … ေအး။ ခင္ဗ်ားလည္း ေအာက္မွာေနေနရတာ ၾကာသြားၿပီ။ အိမ္ကပဲ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါဗ်ာ။ ေရွ႕တန္းကကိစၥေတြလည္း ေအးသေလာက္ ရွိသြားပါၿပီ။ လိုအပ္ရင္ ရဲေဘာ္ေအာင္ျမင့္ (ယခု “ဝ” အထူးေဒသ။ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ) ကို လႊတ္ေပါ့လို႔ ေျပာတယ္” တဲ့။
အဲဒီေန႔ ညေနအိမ္ျပန္ခါနီးေတာ့ ကြၽန္မ ဥကၠဌဆီဝင္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ေဆးဝါးကိစၥမ်ား လိုအပ္တာ ရွိ မရွိေမးျမန္းဖုိ႔ပါ။ ဥကၠဌက ကြၽန္မကိုျမင္တာနဲ႔ “ဘယ္နဲ႔လဲ … မင္းအေမႀကီး အဘိုးႀကီး အိမ္ျပန္ေရာက္လာလို႔ ေပ်ာ္ေနတယ္မႈတ္လား” လို႔ ေျပာၿပီး “ကိုေက်ာ္ျမကို ေက်းဇူးတင္” လို႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။ ၿပီးမွ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။
အဲဒီေန႔မနက္အေစာ အေရးႀကီး စစ္ဆင္ေရးကိစၥတခု ေပၚလာလို႔ ဥကၠဌက ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမကို စစ္ေဒသဌာနခ်ဳပ္႐ံုးကို လႊတ္ လိုက္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမက ေဖေဖ၊ ရဲေဘာ္စိုးသိမ္းတို႔နဲ႔ ၃ ေယာက္သား အစည္းအေဝး ခဏထိုင္ၿပီး ဗဟို႐ံုးျပန္ေရာက္ ေတာ့ ဥကၠဌကို လုပ္ငန္းကိစၥ အစီရင္ခံပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမက ဒီလို ဆက္အစီရင္ခံပါတယ္ တဲ့။
“ဥကၠဌ … ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာ ဦးတင္ကထိုင္ေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးေနေတာ့ တေလွ်ာက္လံုး သူ႔ဗိုက္က တဂ်ဳတ္ ဂ်ဳတ္ျမည္ေနတာ၊ ေအာက္မွာ ဘယ္ေလာက္အစားအေသာက္ ဆင္းရဲေနလဲမသိဘူး။ သူက ဘာမွ ေျပာတတ္ ဆိုတတ္တဲ့ သူလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီမွာဆိုရင္ အဘြားႀကီး (ေမေမ့ကိုဆိုလို) က သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ မရွိ ရွိတာ လုပ္ကိုင္ေကြၽးေမြးေနတာ။ ေတာ္ၾကာ သူ႔အစာအိမ္ေရာဂါ ျပန္ထလာဦးမယ္။ ျပန္ေခၚၾကရေအာင္ပါဗ်ာ” လို႔ ဆိုသတဲ့။
ဒီမွာတင္ ဥကၠဌက ေဖေဖကို ျပန္ေခၚလိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီကာလက ေဖေဖက အစာအိမ္ေရာဂါ ေသြးထြက္လြန္တာျဖစ္ၿပီး အစာအိမ္ခြဲထုတ္ထားရခ်ိန္ နာလန္ထူစပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သူ႔ဗိုက္က ျမည္ေနတာ သူ႔ဟာသူေတာင္ သတိမထားမိဘူးတဲ့။
တကယ္ေတာ့ ဗဟိုက ေဖေဖကို စစ္ေဒသဌာနခ်ဳပ္ကို လႊတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အထူးရိကၡာနဲ႔ ထုတ္ေပးၿပီး၊ ရိကၳာမွဴးသတ္ သတ္ စီစဥ္ေပးထားတာပါ။ အျဖစ္အပ်က္အျပည့္အစံုကို ေနာင္ကာလတခ်ဳိ႕ၾကာၿပီးမွ အဲဒီရိကၡာမွဴး လက္နက္ခ်သြားမွ သိ ရပါတယ္။ အဲဒီသူက ေဖေဖ့အတြက္ ရိကၡာေငြကို သူဟာသူသံုးစြဲ၊ အလြဲသံုးစားလုပ္ပစ္လိုက္တယ္ဆိုပဲ။
ေၾသာ္ … ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမေၾကာင့္သာ ေဖေဖတစံုတရာ သက္သာသြားရတာပါ။
ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမက ေဖေဖ့အေပၚ အဲဒီလိုဂ႐ုစိုက္ခဲ့တာ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါ။ ေဖေဖ့အေပၚတင္မက၊ က်န္မိသားစုဝင္မ်ားျဖစ္ တဲ့ ေမေမ့အေပၚေရာ၊ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြအေပၚေရာ ဂ႐ုတစိုက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အေပၚ ႏိုင္ငံေရးအရ အမ်ားႀကီးကူညီခဲ့တာပါ။ ကြၽန္မတို႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အျမင္မေကာင္းတဲ့ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေဝဖန္မႈေတြကို သူက မားမားမတ္မတ္ရပ္ ေျဖရွင္းေပးတတ္ၿပီး ကြၽန္မတို႔ကိုေတာ့ “ကဲ … ခင္ဗ်ားတို႔ဘက္ကလည္း ဒါေလး။ ဒါေလးေတြေတာ့ ျပင္ေပါ့ဗ်ာ” လို႔ ေထာက္ျပတတ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ဘဲ ကြၽန္မတို႔က ရဲေဘာ္ႀကီး ဦးေက်ာ္ျမကို အထူးသတိတရရွိေနရတာေပါ့။
ဒီလိုပါပဲ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းရဲေဘာ္ႀကီးေတြဟာ အေတြးအေခၚအရ စိတ္ဓာတ္အရ လုပ္ဟန္အရ အစဥ္အလာ ေကာင္းေတြ၊ အေမြေကာင္းေတြကို ကြၽန္မတို႔ထံ လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚ အရ စိတ္ဓာတ္အရ၊ လုပ္ဟန္အရ၊ အစဥ္အလာေကာင္း အေမြေကာင္းေတြကိုဆက္ခံၿပီး မၿပီးဆံုးေသးတဲ့တာဝန္ေတြကို ကိုယ္စြမ္းရွိသ ေရြ႕၊ ဉာဏ္စြမ္းရွိသေရြ႕ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ သႏၷိဌာန္ခ်ၿပီး ေရွ႕ကို ဆက္လက္ခ်ီတက္ေနပါတယ္။
ရဲေဘာ္ႀကီး (ဦး) ေက်ာ္ျမအပါအဝင္ ကြယ္လြန္သြားၾကၿပီျဖစ္တဲ့ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းရဲေဘာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး အစဥ္ အလာေတြ ထာဝစဥ္အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။
လွေက်ာ္ေဇာ
၂၀၁၄ – ၂၀၁၅ ႏိုဝင္ဘာ (၁၁) ရက္ေန႔မွာ အသက္ (၁၀ဝ) ျပည့္ၿပီး ၂၀၁၅ ဧၿပီလ (၂၁) ရက္မွာ ကြယ္လြန္တာ (၁၀) ႏွစ္ ျပည့္သြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ျမအတြက္ အမွတ္တရ။