အီႀကာေအာ္ – “ဖြတ္ကေလး၊ အီႀကာေအာ္ႏွင္႔ အဖာတရာ ခက္ေသးရြာ”
(မိုုးမခ) မတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၅
ေႏြရြာသီသိုု႔ ေရာက္ျပီ ျဖစ္သျဖင္႔ ခက္ေသးရြာႀကီးသည္လည္း ရာသီဥတုုဒဏ္ကိုု အေတာ္ပင္ ခံေနရသည္။ ခက္ေသးရြာတဝိုုက္ ရွိရွိသမွ် အပင္ေသး၊ အပင္လတ္၊ အပင္ႀကီး ဘာမွမက်န္ေအာင္ပင္ ခိုုနီတိုု႔က ရြာလူဂ်ီးမ်ားႏွင္႔ ေပါင္းစား၍ ခုုတ္ေရာင္းေလေသာေႀကာင္႔ ခက္ေသးရြာနီးတဝိုုက္ရွိ ေတာင္တိုု႔ မွာ ကတုုံးျဖစ္ရရွာသည္။ ခက္ေသးရြာ၏ ထံုုးစံအတိုုင္း ေႏြေရာက္လွ်င္ မီးမွန္မွန္မလာသျဖင္႔ အီႀကာေအာ္တေယာက္မွာ ယပ္ေတာင္တေခ်ာင္းျဖင္႔ တျဖတ္ျဖတ္ခတ္ရင္း ေခတ္ပ်က္သူေဌး ခိုုနီတိုု႔ကိုု စိတ္ထဲမွ က်ိတ္ျပီး ဆဲဆိုုေနေလေတာ႔သည္။
“ေခြးမသား၊ အဲ….. ခိုုမသား ခိုုနီ၊ ဒီေကာင္ေတြေႀကာင္႔ ငါတိုု႔ ခက္ေသးရြာလည္း ကတံုုးျဖစ္၊ ငါတိုု႔လည္း လူေမႊးေတာင္မေျပာင္ေတာ႔ဘူး”
ထိုုအခ်ိန္တြင္ ဖြတ္ကေလးတေယာက္ သူ႔ဆရာအီႀကာေအာ္ႏွင္႔ မေတြ႔သည္မွာ ႀကာျပီ ျဖစ္သျဖင္႔ ခက္ေသးရြာလယ္ရွိ အီႀကာေအာ္၏အိမ္သုုုု႔ိ ေပါက္ခ်လာေတာ႔သည္။
“ဆရာေအာ္ ေနေကာင္းရဲ႔ လားဗ်”
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး၊ လူကေနေကာင္းေပမဲ႔ စိတ္က ေနမေကာင္းဘူးကြ”
“ဘာျဖစ္လိုု႔လည္း ဆရာေအာ္ရဲ႔”
“ဘာျဖစ္ရမွာလည္းကြ၊ တိုု႔ရြာသား အမ်ားစုုလိုုပဲ စိတ္ႏွလံုုး မခ်မ္းသာစရာေတြပဲ ေတြ႔ေနရတယ္၊ ႀကြက္နီတိုု႔ ကေလးေတြ ေတာင္းတာ ရြာလူဂ်ီးေတြက ေပးလုုိက္ရင္ ျပီးေရာကြာ”
အီႀကာေအာ္က စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေသာ ေလသံျဖင္႔ ေျပာလိုုက္ေလသည္။
တေလာက ႀကြက္နီတိုု႔ ကေလးတသိုုက္ ခက္ေသးရြာလယ္ေကာင္တြင္ ပုုဆိုုးစလြယ္သိုုင္း၍ ဆႏၵျပႀကသည္။ ကေလးပီပီ ရိုုးရိုုးသားသား ေတာင္းစရာရွိသည္ကိုု ေတာင္းႀကသည္။ ခက္သည္က ခက္ေသးရြာသူဂ်ီး ဘေျပာင္တိုု႔တသိုုက္ျဖစ္သည္။ တခုုတခုုေတာင္းလွ်င္ ရြာ႔ပစၥည္းကိုု သူ႔ပစၥည္းလုုပ္ကာ ကပ္ေစးနည္းေတာ႔သည္။
“အခုုေတာ႔ ရြာသိကၡာက်တယ္” အီႀကာေအာ္က မေက်မခ်မ္းျဖင္႔ ေျပာလိုုက္သည္။
“ရြာမွာ သိကၡာဆိုုတာရွိေသးလား ဆရာေအာ္ရဲ႔”
“မင္းကလည္း ဒံုုးေဝးလိုုက္တာကြာ၊ မရွိမဲ႔ရွိမဲ႔ သိကၡာဆိုုတာေလးေတာ႔ ရွိရေသးတာေပါ႔”
“ႀကြက္နီတိုု႔ ကေလးေတြေတာင္းတာက ဘာမွမဟုုတ္ပါဘူးကြာ၊ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္မယ္၊ စာႀကိဳးစားမယ္၊ ပညာေကာင္းေကာင္းသင္ခ်င္တယ္ လူႀကီးေတြကိုု ဘာမွ ေစာ္ကားေနတာမဟုုတ္ဘူး”
“ေအးေလ……တိုု႔ခက္ေသးရြာက ရြာလူဂ်ီးးေတြလည္း လူကႀကီးျပီး အခ်ိန္မစီးတာ ႀကာျပီေလကြာ”
“ရြာလူဂ်ီးေတြ ႀကည္႔ရတာေတာ႔ စားရလြန္းလိုု႔ ဗိုုက္တရႊဲရႊဲနဲ႔ အေလးစီးတာက ေပါက္ခ်ိန္စက္ေတာင္ က်ိဳးမဲ႔ပံုုပဲ ဆရာေအာ္ရဲ႔၊ အခ်ိန္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စီးမွာပါ”
ဖြတ္ကေလးက ဝရံုုမက စားရလြန္းသျဖင္႔ ဖီးေနေသာ ခက္ေသးရြာ လူဂ်ီးမ်ားကိုု စိတ္ထဲမွ ျမင္ေယာင္၍ ေျပာလိုုက္ေလသည္။
“မင္းကလည္း တိမ္လိုုက္တာကြာ၊ အခ်ိန္မစီးဘူးဆိုုတာ အသံုုးမက်ဘူး ေျပာတာကြ”
အီႀကာေအာ္က ထံုုးစံအတိုုင္း ခက္ေသးရြာသားတခ်ိဳ ႔ကဲ႔သိုု႔ ထံုုေလရွာေသာ ဖြတ္ကေလးကိုု ေဒါပြစြာျဖင္႔ ပစ္ေဟာက္လိုုက္ေလသည္။ ဖြတ္ကေလးႏွင္႔ မိမိစကားေျပာလွ်င္ ခရီးမေပါက္သည္မိုု႔ အီႀကာေအာ္တေယာက္ တင္းသြားေတာ႔သည္။
“ဆရာေအာ္ အခုုတေလာ ဘာစာေတြ ေရးေနသလဲ”
သူ႔ဆရာ အီႀကာေအာ္ တင္းသြားမွန္းသိေသာေႀကာင္႔ ဖြတ္ကေလးက ေလေျပ ထိုုးေတာ႔သည္။ အီႀကာေအာ္က တခါတေလ စာေလး မေတာက္တေခါက္ ေရးတတ္သည္မိုု႔ သူ႔ဆရာ စိတ္ေျပရန္ စကားလမ္းေႀကာင္းလႊဲလိုုက္သည္။ စာေရးဆရာလုုပ္ခ်င္သူ အီႀကာေအာ္မွာ သေရာ္စာ နည္းနည္းပါးပါး ေရးသျဖင္႔ သူစာေရးသည္႔အေႀကာင္း ေျပာလွ်င္ စိတ္ေျပသြားတတ္သည္ကိုု ဖြတ္ကေလးက သိေနေလသည္ မဟုုတ္ပါလား။
“ဘာမွ မေရးပါဘူးကြာ၊ တိုု႔ခက္ေသးရြာက ရြာလူဂ်ီးေတြလုုပ္ပံုုနဲ႔ လူရႊင္ေတာ္ေတြ၊ ငါတိုု႔လိုု သေရာ္စာေရးတဲ႔သူေတြ ထမင္းငတ္ကိန္းပဲကြ”
“သမၼတလုူႀကမ္းအဖြဲ႔ဆိုုတာ မဟုုတ္ဘူးကြ၊ သမၼတ လူရႊင္ေတာ္အဖြဲ႔လိုု႔ပဲ ေခၚရမယ္”
ခက္ေသးရြာလူဂ်ီးမ်ားကား ေပါက္ကရ ေျပာရာတြင္ တျခားရြာမွလူဂ်ီးမ်ား မမီွေအာင္ စကားေျပာတတ္ႀကသည္မိုု႔ အီႀကာေအာ္က ခနဲ႔၍ ေျပာလိုုက္သည္။
ခက္ေသးရြာသမတဂ်ီးက ဆင္းရဲ၍ထမင္းမစားႏိုုင္သျဖင္႔ ပိန္လွီေနေသာ ႀကြက္နီတိုု႔လိုု ကေလးေတြကိုု အားရွိေအာင္ဆိုုကာ ႏြားႏိုု႔ေသာက္ခိုုင္းသည္။
ရြာလူဂ်ီးတပါးက ဆင္းရဲလွ်င္ ထမင္း ႏွစ္နပ္စားမည္႔အစား တနပ္စားပါက
ေငြကုုန္သက္သာမည္ဟုု ေျပာျပီး ထမင္းေလွ်ာ႔စားခိုုင္းသည္။ မီးမလာလွ်င္ ဖေယာင္းတိုုင္ ထြန္းေပါ႔ဟုုေျပာသူ ရြာလူဂ်ီးကလည္း ရွိေသးသည္။
ခက္ေသးရြာကား နာမည္ႏွင္႔လိုုက္ေအာင္ ေနရာတကာတြင္ အျမဲပင္ ခက္ေပေတာ႔သည္။ လြယ္တာကိုုပင္ ႀကိဳးစားျပီး မခက္ ခက္ေအာင္ လုုပ္ႀကသည္မွာ ခက္ေသးရြာလူဂ်ီးမ်ားသာ ျဖစ္ေပေတာ႔သည္။ ရြာေပါင္းစံုုအခက္ဆံုုးဆုု ယွဥ္ျပိဳင္လွ်င္ ခက္ေသးရြာတြင္ လူလုုပ္ရျခင္းမွာ အခက္ဆံုုးခ်န္ပီယံ အထပ္ထပ္ကြမ္းေလာက္ေပသည္။ ဥပမာ-ႀဆာဝန္ႀကီးမ်ား ရာထူးတိုုးလွ်င္ ေနပူေတာ္ရပ္ကြက္ရွိ ရြာလူဂ်ီးမ်ားထံသိုု႔ အခ်ိန္ကုုန္၊ ေငြကုုန္ခံ၍ ကန္ေတာ႔ႀကရသည္။ လူဂ်ီးမ်ားက ထံုုးစံအတိုုင္း အကန္ေတာ႔ခံႀကသည္။ မကန္ေတာ႔သူကိုု ခက္ေသးရြာလူဂ်ီးျပီျပီ စိိတ္ေကာက္ေတာ႔သည္။ ပါးစပ္က ဖြင္႔မေျပာေသာ္လည္း “သြားေရာ႔ လဟယ္” ဟုုဆိုုကာ ခက္ေသးရြာသား ေရာင္ေျခာက္ဆယ္ အဲ ရြာသားသန္းေျခာက္ဆယ္ အနက္္ လဟယ္ရြာသားမ်ားမွအပ မည္သူမွ်မေရာက္ဘူးေသာ လဟယ္ရြာလိုုေနရာသိုု႔ ေခ်ာင္ထိုုးခံရေပေတာ႔မည္။
ကန္ေတာ႔ခံသည္မွာ ခက္ေသးရြာ၏ ဓေလ႔ထံုုးစံသာ ျဖစ္ေလေတာ႔သည္။ ကန္ေတာ႔ယဥ္ေက်းမႈကိုုသံုုး၍ ဘုံးရျခင္းသည္ကား ကိုုယ္ပိုုင္အရည္အခ်င္းေကာင္း မရွိရွာေသာ ခက္ေသးရြာလူဂ်ီးမ်ား ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ သံုုးခဲ႔သည္႔ ေအာက္လမ္းနည္းပညာသာ ျဖစ္ေတာ႔သည္။ ေျပာမဲ႔သာေျပာရသည္၊ အီႀကာေအာ္ကိုုယ္တိုုင္ေတာင္ ခက္ေသးရြာသားျပီျပီ ကိုုယ္႔ကိုု လာကန္ေတာ႔မွႀကိဳက္သည္။ ကန္ေတာ႔ယဥ္ေက်းမႈက အရိုုးအထိစြဲေနျပီကိုုး။
ယခုုအခါတြင္ကား ေခတ္ႏွင္႔အညီ ခက္ေသးရြာလူဂ်ီးမ်ားလည္း ေခတ္မီလာသည္။ ဖြဘုုတ္ေခတ္တြင္ကား ႀကြက္နီတိုု႔လိုုကေလးမ်ားသာမက ခက္ေသးရြာ သမဒဂ်ီး၏ ေျပာေရးဖြခြင္႔ရွိသူ ဦးရဲပြတ္ကပါ ဖြဘုုတ္ကို္သံုုး၍ အသားကုုန္ ဖြေလေတာ႔သည္။ ခက္ေသးရြာလူဂ်ီးမ်ား၏ လက္ပါးေစ ဖြအားရွင္တိုု႔ကား တိုု႔တာဝန္အေရးသံုုးပါးကိုု ေႀကြးေႀကာ္၍ အားရပါးရ ဖြႀကေလေတာ႔သည္။ အတင္းအဖ်င္းဆိုုလွ်င္ သန္းရွာ၍ ရြာရိုုးတေလွ်ာက္ မိမိ၏ စားရိတ္ႏွင္႔ တအိမ္ဆင္းတအိမ္တက္ အတင္းတုုပ္ဝါသနာအိုုးတိုု႔အတြက္ကား ဖြဘုုတ္သည္ ဘုုရားသခင္က ခ်ီးျမွင္႔ေသာ ဆုုလာဘ္တခုုသာလွ်င္ ျဖစ္ေပေတာ႔သည္။ ဖြသူမ်ားလာေသာေႀကာင္႔ အက်ိဳးအျမတ္ရသြားသူမ်ားမွာကား ဆင္းမ္ကဒ္ေရာင္းေသာ ေအာ္ရီဒူး၊ တက္လိမ္ေနာ ကုုမၺဏီမ်ားသာ ျဖစ္ေတာ႔သည္။
ခက္ေသးရြာ သမတဂ်ီး၏ ေျပာေရးပြတ္ခြင္႔္၊ဖြခြင္႔ရွိသူ ဦးရဲပြတ္တေယာက္ ခက္ေသးရြာသမတဂ်ီးေျပာသမွ်ကိုု ဖာျပီးေျပာရလြန္းေသာေႀကာင္႔ နာမည္ရင္းဦးရဲပြတ္ေပ်ာက္ျပီး ဦးဖာျဖစ္ရရွာသည္။(စကားခ်ပ္-သူႀကီးအေမပုု၏ အဖိုုးဦးဖာႏွင္႔ မလြဲေစလိုု)။ ဦးရဲပြတ္၏ဇနီးက ဘာမဆိုုင္ညာမဆိုုင္ အေမပုေႀကာင္းကိုု ဖြဘုုတ္တြင္ သြားဖြမိသျဖင္႔ သူ႔ခမ်ာသမတဂ်ီးကိုု ဖာရံုုမက မိန္းမကိုုပါ ဖာလိုုက္ရသည္။
“တိုု႔ခက္ေသးရြာႀကီးကေတာ႔ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာခဲ႔သလိုုပဲ ဖာရြာႀကီး ျဖစ္သြားျပီကြ ဖြတ္ကေလးရ”
“ဆရာေျပာတာ ဟုုတ္တယ္၊ လမ္းမွာလည္း ရြာလမ္းအေပါက္ေတြကိုု ဖာေနတာ ေတြ႔ခဲ႔ေသးတယ္”
ဖြတ္ကေလးကလည္း သူလက္လမ္းမီသေလာက္ ဝင္၍ေဆြးေႏြးေလသည္။ ခက္ေသးရြာ လူဂ်ီးမ်ားမွာလည္း အေပါက္ေတြ႔လွ်င္ ဖာခရသည္ဖိုု႔ ဝမ္းသာႀကသည္။ ထိုုသိုု႔ေသာ ဖာေႀကးမ်ားမွာ လူဂ်ီးမ်ားအတြက္ အေပါက္ေတြ႔တိုုင္း စားေပါက္ဂြင္ ျဖစ္ေနေပသည္။
“မင္းဖာနဲ႔ ငါ႔ဖာက မတူဘူးကြ ဖြတ္ကေလးရ”
ထိုုသိုု႔ ဆရာတပည္႔ႏွစ္ေယာက္ ဖာအမ်ိဳးမ်ိဳးအေႀကာင္း စကားေကာင္းေနခ်ိန္တြင္ ေဒၚအြန္ေမးတေယာက္ မီးဖိုုေခ်ာင္ထဲမွေန၍ ေပါက္ခ်လာေတာ႔သည္။
“ကိုုေအာ္…..က်ဳပ္အဝတ္ေလွ်ာ္ဖိုု႔၊ ထမင္းခ်က္ဖိုု႔ ေရက မရွိေတာ႔ဘူး၊ ေရစည္ပိုုင္းက ေပါက္ေနျပီ၊ ရွင္ခဏခဏ ဖာတာလည္း အဖာတရာေလာက္ေတာင္ရွိေနျပီ၊မရေတာ႔ဘူး က်ဳပ္တိုု႔ရြာသမတဂ်ီးလိုု ျဖစ္ေနျပီ၊ ဘယ္ေလာက္ဖာဖာ ျပန္ုျပီး ေရယိုုတာပဲ၊ ကိုုခိုုနီတိုု႔ဆိုုင္က စည္ပိုုင္းအသစ္တလံုုးပဲ အေႀကြးနဲ႔ သြားယူလိုုက္ပါဦး”
“ဆရာေအာ္ေရ…… ဦးရဲပြတ္ကိုု ဆရာ႔စည္ပိုုင္း သြားဖာခိုုင္းရင္ ေကာင္းလိမ္႔မယ္၊ သူက အဖာေတာ္တယ္”
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး သူဖာလြန္းလိုု႔ တိုု႔ရြာသမတဂ်ီးေတာင္ အဖာတရာနဲ႔ုုျဖစ္ေနတာ၊ သူဖာေလ ဆိုုးေလပဲ၊ သမတဂ်ီးလည္း ငါ႔စည္ပိုုင္းထက္ေတာင္မွ အေျခအေနဆိုုးေနေသးတယ္။ စည္ပိုုင္းအသစ္တလံုုးပဲ သြားဝယ္လိုုက္ပါေတာ႔မယ္ကြာ”
ထိုုသိုု႔ဆိုုရင္း အီႀကာေအာ္တေယာက္ သူ၏အဖာတရာစည္ပိုုင္းကိုု ဖာမႈလက္ေလွ်ာ႔၍ ဦးခိုုနီဆိုုင္မွ အဖာလြတ္စည္ပိုုင္းတလံုုးကိုဝယ္ရန္ အဝယ္ထြက္သြားေလေတာ႔သတည္း။ ။
သေဗၺသတၱာကမၼသကာ
အီႀကာေအာ္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
