>
ကမၻာထဲက လူ ၁၀၀၊ လူ ၁၀၀ ထဲက လူႏွစ္ေယာက္
ေမာင္စြမ္းရည္
ေမ ၂၅၊ ၂၀၁၀
တိုင္း မဂၢဇင္းႀကီးက ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း လူပုဂၢိဳလ္ထူး ၁၀၀ ေရြးၿပီး အထူးထုတ္မဂၢဇင္းတေစာင္ ထုတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ လူ ၁၀၀ ဆိုတာ သူတို႔ရဲ့ အက်ိဳးျပဳလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားေၾကာ
လြတ္လပ္တဲ့ အာရွအသံမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေနရိန္ေက်ာ္တေယာက္ ဧၿပီ ၂၇ က နယူးေယာက္ၿမိဳ့ကို ေရာက္ရွိလာၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ က်ေနာ္နဲ႔လာေတြ႔မယ္လို႔ ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ သူလာရတဲ့အေၾကာင္းက ဗမာသတင္း သမားေလး ေနဘုန္းလတ္ ဆုေပးပြဲကို သတင္းယူဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနဘုန္းလတ္ဟာ ကဗ်ာဆရာသတင္း သမားေလး တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနဘုန္းလတ္ရဲ့သတင္းကို ကဗ်ာဆရာ သတင္းသမားေလး တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေနရိန္ေက်ာ္က ယူရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနဘုန္းလတ္ရဲ့သတင္းကို က်ေနာ္စိတ္၀င္စားၿပီး ေနရိန္ေက်ာ္အိမ္လာေတာ့ အနည္း အက်ဥ္း ေမးျမန္းထားလိုက္ပါတယ္။
ဒီႏွစ္ကမၻာထဲက လူ ၁၀၀ အေၾကာင္းပါတဲ့ တိုင္း မဂၢဇင္းမွာ ေနဘုန္းလတ္အေၾကာင္း ပါတယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုင္း မဂၢဇင္းအထူးထုတ္ က်ေနာ့္လက္ထဲေရာက္လာေတာ့ ေနဘုန္းလတ္အေၾကာင္းပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာကို အေလာတႀကီး လွန္ေလွာရွာေဖြမိပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၁၄၄ မွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာတိုင္းရဲ့ထိပ္မွာ “တိုင္း ဟီးရိုး ၁၀၀” လို႔ တပ္ထားပါတယ္။ အဲဒီစာမ်က္ႏွာမွာ လူရည္ခၽြန္ ဟီးရိုးသုံးေယာက္အေၾကာင္း ပါရွိပါတယ္။
ေနဘုန္းလတ္ရယ္၊ Chen Shu-Chu (ခ်န္ရႈခ်ဳ) ရယ္၊ အျခားပုဂၢိဳလ္တေယာက္ရယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေဂါက္ရိုက္္၀ိဇၹာ တေယာက္ျဖစ္ လို႔ က်ေနာ္ စိတ္မ၀င္စားပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေဂါက္သီးအေၾကာင္းကို သိပၸံေမာင္၀ရဲ့ စာထဲမွာ ေတြ႔ရဖူးလို႔ ၾကားဖူ းရုံပဲရွိပါတယ္။ ေနာင္အခါ ႀကီးလာေတာ့ ေဂါက္သီးတို႔ ေဂါက္တံတို႔ဆိုတာ အလြန္ေစ်းႀကီးလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ သူေဌးေတြ သာ ရုိက္ေလ့ရွိတယ္လို႔ ၾကားရဖူးၿပီး က်ေနာ္အဖို႔ေတာ့ ေဂါက္ကြင္းထဲကိုေတာင္ ျဖတ္မေလွ်ာက္ဖူးပါ။ ေဂါက္သီးဆိုလို႔ ေဂါက္ပင္ကသီးတာ မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံျခားက အထူးမွာယူတင္သြင္းရတဲ့ “မစားေကာင္းေသာအသီး” ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေလာက္ပဲ သိဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဂါက္္၀ိဇၹာအေၾကာင္းကို က်ေနာ္အေနနဲ႔ စိတ္၀င္စားခြင့္မရွိလို႔ ခ်န္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုပဲ ဖတ္မိပါတယ္။
ေနဘုန္းလတ္အေၾကာင္းကို စဖတ္ပါတယ္။ “မ်ိဳးဆက္တခုရဲ့ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခံထားရတဲ့အသံ”လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားပါတယ္။ ေရးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ရဲ့အမည္ကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ “အလုိေလး”လို႔ ၾကက္သီးထသြားရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီစာေရးဆရာႀကီးက ဒီေန႔ကမၻာရဲ့ထိပ္သီး၀တၳဳေရးဆရာႀ
စာေရးဆရာႀကီး ဆာလမန္ရပ္ရွ္ဒီက ေနဘုန္းလတ္အေၾကာင္းကို ခုလိုေရးထားပါတယ္။ ေနဘုန္းလတ္ရဲ့ ဓာတ္ပုံ ႏွစ္ပုံကို သူသေဘာက်မိပါတယ္ တ့ဲ။ ပထမတပုံက ေနဘုန္းလတ္ စြန္လႊတ္ေနတဲ့ပုံပါတဲ့။ တျခားတပုံကေတာ့ တံတိုင္း ႀကီးတမွ် ျမင့္တဲ့ ကင္းေကာင္နဲ႔ ေဂၚဇီလာႀကီးႏွစ္ေကာင္ရင္ဆိုင္ေ
၀တၳဳေရးဆရာႀကီး ဆာလမန္ရပ္ရွ္ဒီ ဆက္ၿပီးေျပာတာက ဒီႏွစ္ PEN အသင္းႀကီး (စာေရးဆရာအသင္းႀကီး)ရဲ့ လြတ္လပ္ကေလာင္ဆုကို (PEN/Barbara Goldsmith Freedom to Write Award) ဆုကို အသက္ ၂၉ ႏွစ္အရြယ္ရွိ ေနဘုန္းလတ္တေယာက္ ဒီေန႔ ဗမာမ်ိဳးဆက္သစ္ရဲ့ အသံရွင္အျဖစ္ ရရွိသြားေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဦးေဆာင္တဲ့ ဆႏၵျပပြဲႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ဗမာျပည္သူေတြကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ လာတဲ့ စစ္အစိုးရက ဒီဆႏၵျပပြဲႀကီးကို ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္ၿပီး အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီသတင္း ဗမာျပည္ အျပင္ဖက္ မေပါက္္ၾကားေရးကိုလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြက ဂမူးရႉးထိုး ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုအေျခအေနေတြမွာ ေနဘုန္းလတ္က သူရဲ့ “ဘေလာ့”ကေနၿပီး ဓာတ္ပုံသတင္းေတြကို အဆက္မျပတ္ ထုတ္လႊင့္ေပးပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာသတင္းစာဆရာေတြလည္း ဒီသတင္းေတြကို သူ႔ဆီကပဲ ရယူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္သူကို စစ္အစိုးရက ၁၂ ႏွစ္ ေထာင္ခ်လိုက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ (ေနာက္ထပ္သတင္းမ်ားအရ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေထာင္ခ်လိုက္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။)
ဆာလ္မန္ရပ္ရွိဒီက နိဂုံးခ်ဳပ္မ်ာ “အခုလို သမိုင္းမွာ အေရးႀကီးလွတဲ့ ႏွစ္မ်ားအတြင္း ဗမာျပည္ရဲ့ အနာဂတ္ကို ပုံေဖာ္ေနတဲ့အခါမွာ ဗမာျပည္အတြက္ အထူးလိုအပ္ေနတာက ေဂၚဇီလာလို ဘီးလူးသဘက္ေတြရဲ့ ေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီး စြန္လႊတ္ ေနတဲ့သူငယ္ေလးေတြပါပဲ” တဲ့။ ဆာလ္မန္ရပ္ရွ္ဒီ ေရးထားတာက တလက္မခဲြေလာက္ေကာ္လံထဲမွာ စာေၾကာင္းေရ ၃၅ ေၾကာင္းေလာက္သာရွိၿပီး ကဗ်ာေလးတပုဒ္လို အႏွစ္ခ်ဳပ္ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါ
ေနာက္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကေတာ့ ထူးျခားတဲ့ကုသိုလ္ရွင္ ခ်န္ရႈခ်ဳ ေခၚ ဟင္းရြက္သည္မတေယာက္ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်န္ရႈခ်ဳဟာ ထိုင္၀မ္ေတာင္ပိုင္းက ၿမိဳ့တၿမိဳ့ထဲမွာ ေစ်းေရာင္းတဲ့ အသက္ ၆၀ ေလာက္ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကို တျခားစာနယ္ဇင္းေတြမွာလဲ ဖတ္ရပါတယ္။ အသက္ ၆၀ ခန္႔ရွိ တကုိယ္ တည္း အပ်ိဳးႀကီး ေဒၚခ်န္ဟာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေရာင္းလို႔ရတဲ့ ၀င္ေငြထဲ က ထိုင္၀မ္ေေဒၚလာ ၁၀ သန္းေလာက္ ကို လႉတန္းခဲ့ပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃၂၀,၀၀၀ ေလာက္ပါ။) သူ႔အယူ အဆက ေငြဆိုတာ လိုအပ္တဲ့ ေနရာမွာ အသုံးျပဳမွ အက်ိဳးရွိပါတယ္တဲ့။ က်မအေနနဲ႔ေတာ့ အလႉအတန္းႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ လည္း ေျပာပါေသးတယ္။ သူ႔အလႉထဲမွာ ကေလးမ်ားအတြက္ ရန္ပုန္ေငြက ေဒၚလာ ၃၂၀၀၀၊ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ အတြက္က ေဒၚလာ ၁၄၄,၀၀၀ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမေနႏိုင္တဲ့ ကေလးသုံးေယာက္ အတြက္ ေက်ာင္းေနစရိတ္လည္း ေထာက္ပ့ံထားပါတယ္တဲ့။ ခုလည္း ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ ပညာေရးရန္ပုန္ေငြ တရပ္ ျပဳလုပ္ထားပါ ေသးတယ္။
သု႔ကို နယူးေယာက္မွာ “တိုင္းလူရည္ခၽြန္ ၁၀၀” ဂုဏ္ျပဳပြဲမွာ ဖိတ္ၾကားတဲ့အခါ သူနဲ႔ အာလစကား Governor ေဟာင္း ဆာရာေပၚလင္း တုိ႔ စကားလက္ဆုံက်ၾကေၾကာင္းသတင္းမ်ား
ေဒၚခ်န္ဟာ ထုိင္၀မ္တရုတ္ျဖစ္လို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တေယာက္ ျဖစ္ဟန္ရွိပါတယ္။ လႉခ်င္တန္းခ်င္တဲ့စိတ္လည္း ထက္သန္ပါတယ္။ သူ႔အလႉဟာ အေမရိကန္ကုေဋၾကြယ္သူေဌးေတြရဲ့ အလႉနဲ႔စာရင္ ေညာင္ေစ့ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူရဲ့ျပဳမူခ်က္ နမူနာက အလြန္ထူးျခားၿပီး ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ ႀကီးက်ယ္ပါေပတယ္။ သူလႉတာက ဘာသာေရးအလႉ ေတြ မဟုတ္ဘဲ လူမႈေရးအလႉ၊ ပညာေရးအလႉေတြသာ ျဖစ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူငယ္စဥ္က ညီအကို ေမာင္ႏွမ ရွစ္ေယာက္ရွိတဲ့ မိသားစုမွာ လူျဖစ္လာခဲ့ရၿပီး ပညာေကာင္းေကာင္း မသင္ရပဲ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ အရြယ္ကစၿပီး ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္မေလး ျဖစ္ခဲ့ရရွာၿပီး လက္ထပ္တာလည္း အခ်ိန္ေရႊ႕ခဲ့ရလို႔ တကိုယ္တည္း အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ သူငယ္စဥ္က ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း မေနခဲ့ရတာကို သတိရၿပီး ပညာေရးအလႉေတြကို အထူးျပဳေနတာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟင္းရြက္သည္မေလးရဲ့ အလႉဟာ ဘုရားရွင္လက္ထက္က မဟာဒုက္ရဲ့ အလႉလို ကမၻာေက်ာ္သြားခဲ့ပါၿပီ။
တိုင္းမဂၢဇင္း ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ လူရည္ခၽြန္ ၁၀၀ ထဲက ႏွစ္ေယာက္မွ်အေၾကာင္းကိုပဲ ေဖာက္သည္ခ် သတင္းေပး လိုက္ပါတယ္။ အတိုခ်ဳပ္ကေလးေတြပဲ ေရးထားတာေတြျဖစ္လို႔ “ေဆးတအိုးကၽြမ္း၊ ကြမ္းတယာညက္”မွ် အခ်ိန္ရတိုင္း ဖတ္ၾကည့္ၾကဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ တကယ္ပဲ အားက်ဂုဏ္ယူစရာေတြခ်ည္းျဖစ္လို႔ သုံးေလးႏွစ္စာ မဂၢဇင္းေတြထဲက ေရြးထုတ္ၿပီး ဘာသာျပန္စာအုပ္တအုပ္ ထုတ္ဖို႔ ေကာင္းလွပါတယ္။ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ သာဓု အႏုေမာဒနာ ျပဳႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။
၂၀၁၀၊ ေမ ၂၀၊ – နယူးေယာက္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
