အမည္ေပးမထား
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး၊ ၾသဂုုတ္ ၁၁၊ ၂၀၁၃
ဒီမနက္ CNN က သတင္းတိုတပုဒ္ ၾကည့္ရတယ္။ ကယ္လီဖိုးနီးယား က ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕မွာ သူခိုး တစု က သူတို႕ ခိုးသြားတဲ့ ကြန္ျပဴတာ ေတြကို ျပန္လာထားၿပီး ေတာင္းပန္စာလည္း ခ်န္ခဲ့တယ္တဲ့။ သူတို႕ ခိုးခဲ့တဲ့ ရံုးက အက်ိဳးျမတ္မဲ့ လူမႈေရးလုပ္ငန္း အျဖစ္ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ားကို အဓမၼ သားမယားျပဳက်င့္မႈ၊ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေစာ္ကားမႈ ေတြကို အကာအကြယ္ေပး၊ အကူအညီေပးေနတယ္ဆိုတာ ခိုးၿပီးမွ သိသြားလို႔ ျပန္လာထားရင္း တခါတည္း ေတာင္းလည္း ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။ ေတာင္းပန္စာ မွာ “က်ဴပ္တို႔ ဘာလုပ္ေနတဲ့ ေနရာမွန္း (အစက) မသိခဲ့လို႔ (ကြန္ျပဴတာေတြကို) ယူခဲ့မိတယ္။ အခု ဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ပစၥည္းေတြ (ျပန္ေပးတယ္)..။ အသက္ရွင္ေနထိုင္ေနတဲ့ လူသားေတြ အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ အေျပာင္းအလဲ တခုခု ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ က်ဴပ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္” ဆိုၿပီး ေရး ေတာင္းပန္ထားခဲ့တယ္။ သတင္းတို ေခါင္းစဥ္ေလးကလည္း လွတယ္။ “Burglars With A Conscience” တဲ့..။
ဒီမနက္ပဲ ျပည္တြင္း က ဆရာေမာင္ဝံသ နာေရး သတင္း လည္း စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကားရတယ္။ အထက္မွာ ဆိုခဲ့တဲ့ CNN သတင္းၾကည့္ၿပီးခါစဆိုေတာ့ စကားလံုး တလံုး စိတ္ထဲ တီးတိုး ေရရြတ္မိတယ္။ “If God with A Conscience”…။
အမွန္ပါပဲ..။ ဘုရားသခင္သာ စာနာစိတ္ ရွိခဲ့ရင္ ဆရာေမာင္ဝံသ ကို ဗမာျပည္ အတြက္ ျပန္ေပးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားသခင္ ဆိုတာမ်ိဳးက (ဒိလုိကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ) ဘယ္တုန္းကမွ စာနာစိတ္ မထားတတ္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ အေကာင္းကလည္း ႀကိဳက္တတ္ေသးတယ္။
မြန္ ရိုးရာ စကားပံု တခု ရွိတယ္။ “ငါးပိေကာင္းေတာ့ အကုန္ျမန္” တဲ့..။ ငါးပိေတြက ေကာင္းလြန္းေတာ့ အစားခံ ရတာ ျမန္လွတယ္။
ဆရာေမာင္ဝံသ အခု ဆံုးမယ့္ ေရာဂါ စျဖစ္ေတာ့ စာတပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္ လူေကာင္းေတြမွာ မေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၾကံဳေတြ႕ရသလဲဆိုတာ ရွင္းျပခဲ့တယ္။ လူေကာင္းမ်ားသာ အျဖစ္ဆိုးေတြကို ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္၊ အျပဳသေဘာေဆာင္ တုံ႔ျပန္ႏိုင္စြမ္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ ယံုၾကည္သူက ဘုရားသခင္၊ ကံၾကမၼာ ယံုၾကည္သူက ကံ၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ မရိွသူက ေလာကႀကီး ရဲ႕ လွည့္ကြက္၊ က်ီစယ္ မႈ ဆိုၿပီး ယူဆေနရတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြ အျမဲ ျမင္ေတြ႕ေနရတယ္။ ဆရာေမာင္ဝံသ ၾကံ့ၾကံ့ ခံ ခဲ့ မခံ ခဲ့၊ အျပဳသေဘာေဆာင္ ရင္း ေရာဂါ ကို တြန္းလွန္ခဲ့၊ မခဲ့ ဟာ အျငင္းပြား စရာ ကို မရွိပါ။ ဆရာ ေရာဂါ ေဝဒနာ ခံစားေနလ်က္ ေရးသားခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြက သက္ေသပါပဲ။
အရင္ ေရးဖူူးတဲ့ စာမွာလည္း ဆိုခဲ့တယ္။ ဆရာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အျမင္တခ်ိဳ႕ ကြဲလြဲတာေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျမဲ အေနအထိုင္မွန္၊ ရပ္တည္ခ်က္ မွန္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့ ကို အစဥ္ တေလးတစား ဦးညြတ္၊ ဂါရဝျပဳ ေလးစားမႈ က ဘယ္တုန္းကမွ မပ်က္ခဲ့ဘူး။ က်န္တာေတြ ဖယ္ထား “အေတြးအျမင္” ကို ႏိုင္ငံေရး ဘဝ မုန္တိုင္း ထန္တဲ့ ၾကားမွာကို မပ်က္ မကြက္ ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစား ခဲ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ မဆုတ္မနစ္ စူးနစ္မႈ၊ ဇြဲ သတၱိ၊ စာဖတ္သူ ျပည္သူ အေပၚ ထားတဲ့ ေစတနာ ကို အျမဲ ရိုေသ ေလးစား တန္ဖိုးထားခဲ့ရတယ္။
လူအမ်ား ခ်စ္ခင္၊ ေလးစားၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ ေယာက္ ဆံုးပါး ရင္ ဆရာႀကီး တင္မိုး “မိုးမိုး (အင္းလ်ား) စ်ာပန” မွာ ေရးခဲ့တဲ့ အမွတ္တရ ကဗ်ာ စာစုေလးကို ထုတ္ႏႈတ္ ရြတ္ဆိုၾကတယ္။ ဒီ စကားစုေလးက ေဒါက္တာသန္းထြန္း ရဲ႕ “မ ‘အ’ ေအာင္ သမိုင္း သင္တယ္” စကားလိုပဲ လူအမ်ား သံုးဖန္မ်ားလြန္းလ႔ို အဖန္တရာ ေတေနၿပီ ျဖစ္တယ္။
ခု ဆရာေမာင္ဝံသ အတြက္လည္း အစားထိုး မရတဲ့ ဆံုးရံႈးမႈ တို႔၊ ဘာတို၊ ညာတို႔ စကားလံုး တန္ဆာဆင္ေတြ မဆိုခ်င္သလို ဆရာႀကီး တင္မိုး စကားစု ကိုလည္း ျပန္ မကိုးကားခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္မွာ ျပည္သူေတြက ခ်စ္သူေတြ ဘာေၾကာင့္ အသက္တို ရၿပီး၊ မုန္းသူေတြ ဘာေၾကာင့္ အသက္ ရွည္ ေနရသလဲ ဆိုတာေတာ့ ခ်ေရးျပခ်င္တယ္။
ဖေယာင္းတိုင္ မ်ားဟာ အလင္းျပ ႏိုင္ဖို႕ အတြက္ အေလာင္ကၽြမ္းခံရတယ္။ သတင္းဆရာ ဘဝ အျပင္ ႏိုင္ငံေရး ဘဝ ပါ ေရာယွက္ခဲ့တဲ့ ဆရာေမာင္ဝံသ လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးအတြက္ ပို အေလာင္ကၽြမ္း ျမန္တယ္။
ဗမာမ်ားဟာ ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္ရင္ “၀ဋ္နာ၊ ကံနာ” တံဆိပ္ကပ္ခ်င္ၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဘာ “၀ဋ္နာ၊ ကံနာ” မွ မဟုတ္ဘူး။ လူလို မေနရတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ လူလို အဆက္အဆံမခံရ၊ ဖန္ရင္း နာတာရွည္လာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း ေရာဂါေတြပါပဲ။
အဘိဓမၼာက်မ္း အလိုအရ “ကမၼံ စိတၱံ ဥတု အာဟာေရာေစတိ” ဆိုတာ မွန္တယ္။ ဒီ ခႏၶာကိုယ္ ရုပ္ႀကီးကို ပဋိသေႏၶတည္စ အမိ၀မ္းတြင္း ကတည္းက ကံတရား က စီမံ ခဲ့တာဆိုၿပီး ဘာသာ အယူဝါဒ အရ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ (၄) ခ်က္မွာ ေရွာင္လြယ္မရတာ မွန္ေပမယ့္ ကံ ကိုေတာ့ သိပ္ မတြက္ခ်င္မိဘူး။ ဥတု၊ အာဟာရ နဲ႔ ပိုဆိုင္တယ္လို႔ ယူဆတယ္။
ဥတု ဆိုတာမွာ ေတာ၊ ေတာင္၊ သစ္ပင္ သဘာဝ ဝန္းက်င္၊ ရာသီဥတု အျပင္ ေနထိုင္ရတဲ့ လူလုပ္ဝန္းက်င္ဆိုတာေတြလည္း ပါတယ္။ က်န္းမားေရး နဲ႔ ညီညြတ္၊ သန္႔ရွင္း တဲ့ အေနအထိုင္ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳး ရွိျခင္း/ မရွိျခင္း က ဒီ ရုပ္ခႏၶာကိုယ္ႀကီး က်န္းမာေစေသာ အေၾကာင္းတရား၊ သို႔မဟုတ္ ေရာဂါရေစေသာ အေၾကာင္းတရား ကို ပို ဖန္တီးႏိုင္တယ္။ ထို႔အတူပဲ အစားအစာ အာဟာရ ကလည္း ဒီ ရုပ္ႀကီးကို ဖန္တီးျပဳျပင္တဲ့ ၾသဇာ ရွိတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ ကို ၾသဇာျဖစ္ စည္ပင္ တိုးပြားေစႏိုင္သလို၊ ယုတ္ေလ်ာ့ေစႏိုင္တယ္။ ေထာင္ထဲ၊ တန္းထဲ ႏွစ္ရွည္လမ်ား သြားေနရသူေတြ ဘယ္လို မွ ဒီ ႏွစ္ခု ဥတု၊ အာဟာရ မျပည့္စံုႏိုင္ဘူး။ ဆိုေတာ့ ရုပ္ခႏၶာ က တေၾကာင္း မဟုတ္ တေၾကာင္း၊ ေရာဂါ တခု မဟုတ္ တခု နဲ႔ အပ်က္စီး ျမန္မွာပဲ။ ဒါေတာင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြက စိတ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း တခ်က္ နဲ႔ ထိန္းထား၊ ရပ္ထား၊ ၾကံ့ၾကံ့ခံ ထားလို႔ ဒီေလာက္ အသက္ရွည္ခဲ့ရတာလို႔ ဆိုရမယ္။
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသမားေဟာင္းေတြကို ၾကည့္ပါ။ ဆိုခဲ့တဲ့ ဥတု၊ အာဟာရ ျပဳျပင္မႈ (ဝါ) ခ်ိဳ႕တဲ့မႈေၾကာင့္ပဲ ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမားေတြ ခံစားရတာ မ်ားပါတယ္။ နာမည္ႀကီးထဲက ဥပမာ ျပဳရရင္ အခု လႊတ္ေတာ္အမတ္မင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ေဇယ်ာေသာ္ ပဲ ၾကည့္ပါ။ ဘဝတခုလံုး နစ္နာ၊ ေသရြာပါမယ့္ ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမား တခု ကို စနစ္ဆိုး၊ ေခတ္ဆိုးဒဏ္ နရသိန္ေၾကာင့္ စြဲကပ္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါေတာင္ လူငယ္ တေယာက္။ နာမည္ႀကီး တေယာက္။ မိဘကလည္း တတ္ႏိုင္လို႔ အျမဲ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုအပ္တာေလးေတြ မျပည့္စံုေစဦး ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေျခအေန။ တျခား လူမသိ၊ သူမသိ အညတရ ေတြ ဘဝ ဆိုရင္ စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ေတာင္ မဝံ့ဘူး။
တႏိုင္ငံလံုး ရဲ႕ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အဆင့္အတန္း၊ က်န္းမာတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထား ကိုလည္း ၾကည့္ ၾကည့္ပါဦး။
ဆရာေမာင္ဝံသ ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါမ်ိဳး မိသားစု မွာ အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ဖူးလိုက္တဲ့ (၂) ေယာက္ ျဖစ္ဖူးတယ္။ တေယာက္က ဘိလပ္ သြား ကု တယ္။ တေယာက္ က လည္း ဗမာျပည္မွာတင္ ကုေပမယ့္ ေငြဖို႔ ႏိုင္၊ သမားေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈေကာင္းေတာ့ (၆) လ၊ (၁) ႏွစ္ သက္တမ္းကို (၅) ႏွစ္၊ (၆) ဆြဲ ဆန္႔ ႏိုင္၊ Quality of Life ေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဆရာေမာင္ဝံသ လည္း စကၤာပူ မွာ ကုသမႈ ခံယူေတာ့ မဆံုးခင္ Quality of Life ေကာင္းခဲ့မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခား ေဆးကု တဲ့ ကိစၥ အခု ထည့္ဆိုေတာ့ ဗမာျပည္က သက္ဆိုင္ရာ သမားေတာ္ႀကီးမ်ား မတတ္လို႔လား လို႔ ေမးခ်င္မယ္။ မဟုတ္ပါ။ ယူေက Trained ေတြပဲ။ အမ်ားနည္းတူ၊ ႏိုင္ငံတကာ နည္းတူ တတ္သင့္သေလာက္ တတ္၊ ပညာအစြမ္းနဲ႔ ကုသမႈ ေပးႏိုင္စြမ္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပံ့ပိုးမႈ၊ ပစၥည္း ကိရိယာ၊ ေဆးဝါး ခ်ိဳ႕တဲ့ (မခ်ိဳ႕တဲ့ရင္လည္း ေစ်းႀကီး) တာက အဓိက ဆိုင္တယ္။
ႏိုင္ငံျခား၊ ႏိုင္ငံျခား လို႔ ထည့္ေျပာရင္ လူေတြက အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္း တယ္ ဆိုခ်င္မယ္။ ဘန္ေကာက္ ပဲ ထြက္ၾကည့္။ ေသြးကေလး ေဖာက္ တာက အစ ပစၥည္း ကြာတယ္။ ေဆြမ်ိဳး လူနာေတြကို အျမဲတမ္း ေစာင့္ေရွာက္ဖူးေတာ့ သိတယ္။ ဗမာျပည္ ေဆးေလာက သမားမ်ား မရွိ ရွိတဲ့ၾကားက ဘယ္လို အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနရတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ဘယ္ စကၤာပူတို႔၊ ထိုင္းတို႔က ဆရာဝန္မ်ား၊ ဆရာမမ်ား ကို ဗမာျပည္ မွာ ေဆးမကု ခိုင္းနဲ႔ဦး။ ေဆးထိုးရဖန္မ်ားတဲ့ နာတာရွည္လူနာေတြ၊ ေရာဂါေၾကာင့္ အေရျပားတင္းမာ ေသြးေၾကာေပ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြကို ေသြးပဲ ေဖာက္ၾကည့္ခိုင္း၊ အေၾကာေဆးပဲ ထိုးခိုင္းၾကည့္။ သူတို႔ ထိုင္ငိုမယ္။
ဆရာေမာင္ဝံသ ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါ ကုသတဲ့ ဌာန ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ ေဆးပညာသည္ မဟုတ္တဲ့ အျခား အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ပညာနဲ႔ (၅) ႏွစ္ေလာက္လည္း အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္။ ေန႔စဥ္ အနိ႒ာရံု ေတြကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အနိ႒ာရံု ဆိုတာ ေရာဂါ ေဝဒနာ ခံစားေနရသူေတြကို ျမင္ရလို႔ မဟုတ္ဘူး။ စနစ္ဆိုး ကို ထဲထဲဝင္ဝင္ မ်က္ျမင္ ဒက္ထိ ျမင္ေနရလို႔။
ေဝဒနာရွင္ေတြ ေရာဂါ သက္သာေအာင္ ကုသရာမွာ ကုသမႈ ကုထံုး တခု အတြက္ မျဖစ္မေနလို အပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ က အျမဲလိုလို ပ်က္ေနတယ္။ လူနာ နဲ႔ စက္ပစၥည္း (အေကာင္း) ဘယ္ေတာ့မွ မေလာက္ဘူး။ ကုသမႈ ရက္ခ်ိန္းက တခါတခါ (၂) ပတ္၊ (၃) ပတ္ က ေန လ နဲ႔ ခ်ီ ၾကာတတ္တယ္။ ေရာဂါျဖစ္ရင္ (ေဆး ႏိုင္ႏိုင္ ကုႏိုင္ရင္ေတာင္မွ) လပိုင္း၊ ႏွစ္ပိုင္း ပဲ အမ်ားဆံုး ေမွ်ာ္လင့္လို႔ရတဲ့ ေရာဂါမ်ိဳး အတြက္ အေျခအေနကို စဥ္းစားၾကေပါ့။ အဲဒီ စက္မ်ိဳးက အႏုျမဴ နဲ႔ ဆက္စပ္တာမ်ိဳး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပည္တြင္း ပုဂၢလိက ေဆးရံုေတြမွာလည္း မရွိဘူး။ စစ္ေဆးရံုမွာေတာ့ ျပည္သူ႔ေဆးရံု ထက္ ေကာင္းတဲ့ (မပ်က္တဲ့) စက္ေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔က အမိ၊ အဖ မဟုတ္လား။ အေရးႀကီးတယ္ ေလ။ ျပည္သူေတြ ထဲက တတ္ႏိုင္သူမ်ားက ဘန္ေကာက္၊ စကၤာပူ သြားေပါ့။ နင္းျပား ငမြဲကေတာ့ အနာခံရင္း ေနာက္ဆံုး ေသေပါ့။
အေပၚမွာ ဆိုခဲ့တဲ့ ရိုးရာ ဓေလ့ ယံုၾကည္မႈ သေဘာ “၀ဋ္နာ၊ ကံနာ” ဆိုတာ ဒီကိစၥ မွာ မွန္တယ္။ ၀ဋ္ရွိလို႔ကို ဒီလို စနစ္ဆိုး မွာ ခံေနရတာ။ ကံပါလို႔ကို ဒီလို မသူေတာ္ေတြ နဲ႔ ေတြ႕ေနရတာ။
ေဆးရံုႀကီးမွာ တရက္ ေဒၚမႀကိဳင္ ေရာက္လာတာလည္း ၾကံဳခဲ့ဖူးတယ္။ ေဆးရံုႀကီးမွာပဲ လုပ္လို႔ရတဲ့ ကိစၥတခု အတြက္ သူ မျဖစ္မေန လာခဲ့ရတယ္။ ပုဆိုး၊ တိုက္ပံု ဝတ္၊ မ်က္မွန္မည္းတပ္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ေဆးရံုႀကီး အႏွံ႕ ျပည့္သြားတယ္။ ေဆးရံုကို တာဝန္လာထမ္းေဆာင္တဲ့ ဆရာဝန္မ်ား၊ သူနာျပဳမ်ား နဲ႔ အျခား သက္ဆိုင္ရာကၽြမ္းက်င္ ပညာရွင္မ်ား ဝင္ခြင့္ မရ ျဖစ္ရတယ္။ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ရွင္းျပ၊ ဝင္ခြင့္ေတာင္းရတယ္။ လက္မွတ္ထိုးရတယ္။ ဌာန တခု ရဲ႕ အႀကီးဆံုး ပါေမာကၡ နဲ႔ အတူ အေပါက္မွာ ဝင္ခြင့္ရဖို႔ ကိုယ္ေတြ႕ ေမွ်ာ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ သူတို႔ အသက္မွ “အသက္” လို႔ ထင္တဲ့ လူေတြ၊ သူတို႔ ဘဝမွ “ဘဝ” လို႔ ထင္တဲ့ လူေတြ အေၾကာင္း ကို ပို သိခဲ့ရတယ္။ အာဏာရွင္ စနစ္ ဆိုး ကို ေတာ္လွန္ရမယ္၊ ဆန္႔က်င္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အသိ ကို ႏိုင္ငံေရး သိပၸံ သင္ဖူး မွ ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘဝ ထဲကလည္း ရတယ္။ ပိုေတာင္ သိနားလည္မႈ၊ ခံစားႏိုင္မႈ၊ သိမႈ ေရခ်ိန္ ျမင့္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရး မွာ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံ၊ ေရရွည္ခံ၊ ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက စာအုပ္ႀကီးသမား မဟုတ္တဲ့ ျပည္သူထဲက ျပည္သူေတြ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကဲ.. ဒါက ထား..။
တိုင္းျပည္မွာ က်န္းမာေရး နဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ေနထိုင္၊ ထုိင္မႈ၊ သြားမႈ၊ လာမႈ၊ စားမႈ၊ ေသာက္မႈ မ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ တိုင္းျပည္ က (စနစ္က) ဖန္တီး ေပးထားလား ၾကည့္မယ္။
မိတ္ေဆြ စာနယ္ဇင္းဆရာ တေယာက္ က ရွစ္ေလးလံုး ပြဲ ဓာတ္ပံုေတြ တင္ေတာ့ ထမင္းထုပ္ စားၾကတဲ့ ပံု မွာ (၂၅) ႏွစ္ အၾကာမွာ ဖက္ နဲ႔ ထုပ္ ရာကေန ေဖာ့ဗူး ျဖစ္သြားတယ္ လို႔ ေရးတင္တယ္။
အဲဒီ ေျပာင္းလဲမႈ က ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမားေတြရဲ႕ ရင္းျမစ္ပဲ။ ဗမာျပည္မွာ လူေတြကို သတ္ေနတာမွာ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြ ၊ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေတြ၊ ေဖာ့ဗူးေတြလည္း ပါတယ္။
အထက္မွာ ဆိုခဲ့တဲ့ ေဆြမ်ိဳးထဲက ေရာဂါ ျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုတာ ေရာဂါ ျဖစ္ဖို႔ မ်ားေစတဲ့ ေဆးလိပ္၊ အရက္ တသက္လံုး မေသာက္ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္တာပဲ။ ေသတာပဲ။ ဘာလို႔လဲ။ ေဆးလိပ္၊ အရက္ ထက္ ဆိုးတဲ့ လူကို ေသေစႏိုင္တဲ့ လူသံုးကုန္၊ စားေသာက္ကုန္ ပစၥည္းေတြ နဲ႔ ေနထိုင္၊ ႀကီးျပင္း အသက္ရွင္ခဲ့ရတာကိုး။
ေစ်းကြက္ထဲက စားေသာက္ကုန္ ပစၥည္းေတြ၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္းေတြ ရဲ႕ အရည္အေသြး၊ စိတ္ခ်ရမႈ၊ က်န္းမာေရး နဲ႔ ညီညြတ္မႈ ဘယ္ေလာက္ အာမခံ ႏိုင္သလဲ။ ဗမာျပည္ က စားသူးသူ ေတြမွာ စိတ္ခ်ရတဲ့၊ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိတဲ့ ေစ်းကြက္ ရွိေနလား။ စားသံုးသူ အခြင့္ အေရး ဘယ္ေလာက္ ရွိသလဲ။ ေန႔စဥ္ စားေနတဲ့ အစာ၊ ေသာက္ေနတဲ့ ေရ၊ ခ်ိဳးေန၊ သံုးေနတဲ့ ေရ၊ မွီဝဲေနရတဲ့ ေဆးေတြ ဟာ က်န္းမာေရး အရ ဘယ္ေလာက္ ညီညြတ္မွ်တ၊ စံခ်ိန္မီ ေနသလဲ။
အစားအစာ နဲ႔ ေဆးဝါး စစ္ေဆး တဲ့ ဌာန ရွိပါရဲ႕။ ဘယ္ေလာက္ ေျဖာင့္မတ္ မွန္ကန္၊ တာဝန္ေက် ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သလဲ။ ေဆာင္ရြက္ ေနသလဲ။
ေရာဂါ အေသးအမႊား တခုခု ျဖစ္လို႔ ရွိရင္ ေဆး မေသာက္တာက ပိုေကာင္းမယ့္ အေျခအေန ေစ်းကြက္။ ေဆးေသာက္မွ ေဆးတု နဲ႔ ေသလမ္း မ်ားတဲ့ အေနအထား။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ က လမ္းေတြ၊ အိမ္ေတြ ကိုလည္း ၾကည့္ပါ။ လူအမ်ား ေနတဲ့ ခိုအိမ္ ေလးေတြဟာ ေရေပးေဝမႈစနစ္ မေကာင္း၊ မီးေပးေဝမႈ စနစ္ မေကာင္း၊ အညစ္အေၾကးစြန္႔ စနစ္ မရွိ၊ စံခ်ိန္မီ အေဆာက္အဦး မဟုတ္၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ အခန္းဖြဲ႕စည္းပံု မရွိ၊ ေလေကာင္းေလသန္႔ မရ၊ စည္းစနစ္ မရွိ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထား။
ဒါ့အျပင္ လူထု ခမ်ာ တီဗြီ ကေန မုသာဝါဒ၊ အလိမ္အညာ ဝါဒျဖန္႔ခ်ီ စိတ္ဓာတ္ မႈိင္းတိုက္ခံရရံုသာမက ကာယကံေျမာက္ မီးခိုးမိႈင္း လည္း အတိုက္ အခံေနရတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ မွာ မသံုးေတာ့တဲ့၊ ေဒသတြင္း မဖြံ႕ၿဖိဳး မတိုးတက္ေသးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာင္ မသံုးေတာ့တဲ့ ကားအို၊ ကားေဟာင္းေတြဟာ စီးသူကို မေတာ္တဆ ထိခိုက္၊ ယာဥ္တိုက္မႈ ျဖစ္ေစဖို႔ လမ္းမ်ား ေစရံုတင္မကဘဲ အဆိပ္မီးခိုးနဲ႔လည္း လူအမ်ားကို ေသေစေနတယ္။ မီးစက္ေပါင္းမ်ားစြာကလည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဘ႑ာ ေငြ ကို မလိုလားအပ္ဘဲ အပိုသက္သက္ သံုးျဖဳန္း၊ ႏိုင္ငံျခား ကို ေငြေတြ ယိုစီး (တရုတ္မီးစက္ေတြ ဝယ္ရ၊ ဒီဇယ္လ္၊ ဓာတ္ဆီ ျဖဳန္း) ေစတဲ့ အျပင္ ထြက္တဲ့ မီးခိုးေငြ႕ကပါ လူေတြကို သတ္ေနျပန္ပါေသးတယ္။
အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားတစု၊ လူတစု ကေတာ့ ဒါေတြ အားလံုး နဲ႔ အလွမ္းေဝးရာ၊ ဒီ အနိ႒ာရံုေတြနဲ႔ လြတ္ကင္းရာ မွာ သာသာယာယာ ေန ေနႏိုင္တယ္။ ဒီပဲယင္းမွာ လူသတ္ၿပီး ကံႀကီးထိုက္လို႔ ေရာဂါဆိုး ခံစား၊ ေသ ရသူ ဥပမာ ျဖစ္စဥ္ေတြ အဆိုပါ လူတစု မွာ ရွိေပမယ့္ သူတို႔အားလံုး ဟာ မေသခင္မွာ လူသာမန္ ထက္ မႏႈိင္းစာေလာက္ေအာင္ ပိုတဲ့ အခြင့္အေရးေပါင္းစံု ယူ၊ အခြင့္ထူးခံ၊ ျပည္တြင္း၊ ႏိုင္ငံျခား ကုသမႈမ်ိဳး စံု နဲ႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနသြား၊ ေသသြားခဲ့ရတာပါ။
ဆိုေတာ့ ျပည္သူ႔ခ်ဥ္ဖတ္မ်ား အသက္ရွည္ ေနရၿပီး၊ ဘာေၾကာင့္ ျပည္သူ ထဲက ျပည္သူ၊ ျပည္သူ႔ အခ်စ္ေတာ္ေတြ အသက္တိုေနရသလဲ ဆိုတာ ျမင္ႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။
ဆိုခဲ့တာေတြ အားလံုးဟာ ဗမာျပည္ ေခတ္၊ စနစ္ ရဲ႕ ပကတိ အေျခအေန၊ သရုပ္၊ သေဘာေတြပါ။
ဒါေၾကာင့္ အထက္မွာ ဆိုခဲ့တယ္။ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ မွာ ဥတု၊ အာဟာရ က အဓိက ပါ လို႔။
စနစ္ က ဖန္တီး ေပးလိုက္ တဲ့ ဥတု (သဘာဝ/လူလုပ္ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ေစ်းကြက္) နဲ႔ အာဟာရ (အစားအေသာက္ အရည္္အေသြး) က လူေတြကို သတ္ေနတယ္။ တနည္း အား ျဖင့္ စနစ္ က ေန လူေတြကို သတ္ေနတာပါပဲ။
စနစ္ဆိုးဟာ တခါ တခါ ဘီလူးဆိုင္း တီးကာ လမ္းေပၚမွာ အေနာက္ပိုင္း ႏြားေက်ာင္းသား စတိုင္ ေသနတ္ပစ္ လူသတ္ ျပတတ္တယ္။ ဒါကို လူေတြက ျမင္သိ၊ ခံစားၾကတယ္။ ၈၈၈၈ အထိမ္းအမွတ္လို ေအာက္ေမ့ ပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ စနစ္ဆိုးဟာ တိတ္တဆိတ္ လူသတ္ေနတာ ကေတာ့ ေန႔စဥ္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ဆိုး ေရေသာက္ျမစ္ ေရာဂါႀကီး အျမစ္ မျပတ္သမွ်ေတာ့ ဗမာျပည္ ရဲ႕ ရက္စြဲေတြဟာ ေန႔တိုင္း ပူေဆြးေသာက အမွတ္တရ ေအာက္ေမ့ ျပဳရမယ့္ လူေသ ရက္စြဲေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။
လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ အျမင္မၾကည္ ဆိုခ်င္မယ္။ ခင္ဗ်ားက ငွက္ေပ်ာ္ခြံ နင္းမိ ေခ်ာ္လဲ တာကိုေတာင္ စနစ္ကို အျပစ္ တင္ မယ့္ လူစားမ်ိဳးပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ ဆိုခ်င္မယ္။
ဒါေပမယ့္ အရာရာ မွာ အက်ိဳး၊ အေၾကာင္း ဆက္စပ္ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တိုင္းျပည္ နဲ႔ ယွဥ္ စဥ္းစားေတြးေခၚ၊ သံုးသပ္ရင္ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ ဆိုတာ ကို မ႑ိဳင္ျပဳ မစဥ္းစား၊ မေတြး၊ မေျပာလို႔ ကို မရပါ။ အရင့္ အရင္ ဆိုခဲ့သမွ် နဲ႔ ေနာင္မွာလည္း အလ်င္းသင့္သလို ဆိုမယ့္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာစကား၊ အႏုပညာ အစုစု ဟာ ႏိုင္ငံ့စနစ္ ႏိုင္ငံေရး မွာပဲ တည္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒါကိုပဲ ေဇာင္းေပး ရပါမယ္။ ေရေသာက္ျမစ္ ေရာဂါကိုပဲ ေပ်ာက္ေအာင္ ကု ရပါမယ္။ အဆြယ္အပြား ေရာဂါ ကို ကုျခင္းဟာ ေရာဂါ တခုျဖစ္လို႔ အနာ ေပ်ာက္ေဆး ေသာက္သလိုပါပဲ အနာကိုေတာ့ ဖုံးေကာင္း ဖံုးႏိုင္ပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ မူရင္း ေရာဂါ ပင္မ ကိုေတာ့ မေပ်ာက္ႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္္ ႏိုင္ငံေရး မပါတဲ့ တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ေရး လူမႈေရး ကုထံုးေတြကို ေဆးၿမီတို လို႔ သတ္မွတ္ၾကတာေပါ့။ ဒါကို ေရလိုက္လြဲၿပီး ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရမယ့္ လူေတြကပါ အခု လူမႈေရး အမည္ခံ ခ်င္ေနတာၾကတာ၊ ျမင္ရတာ စိတ္ပ်က္စရာပါ။ ေရရွည္ တိုင္းျပည္မွာ နာတာရွည္ခဲ့တဲ့ ေရာဂါအစုံစံု ကို အျမစ္ျပတ္ခ်င္၊ ကုသခ်င္ရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ကုထံုးမွ တပါး အျခား မရွိပါ။
ဒီ စာ ကို ေခါင္းစဥ္ အမည္ ေပး မထားပါ။ အားလံုး နဲ႔ ဆက္စပ္ တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို ညႊန္းတယ္။
ေ၀ါၿမိဳ႕ေလး ျပည္သူၾကား၊ လယ္သမားၾကား ကလာခဲ့၊ ျပည္သူၾကားမွာ ေနခဲ့၊ ေသခဲ့တဲ့ ဆရာေမာင္ဝံသ အတြက္ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ ဂါရဝ ျပဳရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ အထက္မွာ ဆိုခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ဆိုး ကို ကေလာင္ကိုင္၊ ႏိုင္ငံေရး လက္နက္ကိုင္ ႏိုင္စြမ္းသမွ် ေခတ္ဝန္ကိုထမ္းရင္း တာဝန္ေက် တိုက္ခဲ့သူတေယာက္ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဦးညႊတ္ အေလးျပဳ ႏႈတ္ဆက္ ဂါရဝ ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ေကာင္းရာ မြန္ရာ ဘံုဘဝ ေရာက္မယ္လို႔လည္း ယံုၾကည္တယ္။ က်န္ခဲ့သူမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကိုလည္း လူထု စိန္ဝင္း တို႔၊ ဆရာေမာင္ဝံသ တို႔ ေနခဲ့၊ ရပ္ခဲ့၊ တိုက္ခဲ့ သလို အေနမွန္၊ အရပ္ မွန္၊ အတိုက္ မွန္ ေစဖို႔ တပါတည္း ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
၁၁ ၊ ၾသဂုတ္ ၊ ၂၀၁၃
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
