က်ိန္ဆဲမလား ကုလားကား ၾကည့္မလား
ဖုုိးထက္
စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၃
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လက္ရိွ ျမန္မာ႔ရုပ္ရွင္ကို ဘယ္သူမွ စိတ္တိုင္းက်မယ္ မထင္ဘူး။ ခါးေအာက္ပိုင္း ပ်က္လံုးေတြ ေဖာေဖာသီသီနဲ႔ ကလိၾကားထိုးၿပီး ရီခိုင္းတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ မ်ားေနသာဘဲ။ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ကားတစ္ေလ ထြက္လာေတာ႔လဲ ေကာင္းေတာ႔ ေကာင္းပါရဲ႕။ ကူးခ်ထားတယ္လို႔ အၿငင္းပြားၾကရတယ္။ တကယ္လဲ ကူးခ်ထားတာၾကီးဘဲကိုး။
“ျမန္မာ႔ ျမန္မာ႔ ရုပ္ရွင္..ရင္ေမာတယ္ရွင္” လို႔ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ပ်က္လံုးထုတ္သလို တကယ္လဲ ရင္ေမာရပါတယ္ဗ်ာ။ ျမန္မာ႔ရုပ္ရွင္သမိုင္းကို ပညာရွင္ အျမင္နဲ႔ မၾကည္႔ဘဲ (ၾကည္႔လဲ မၾကည္႔တတ္ပါဘူး) ပြဲၾကည္႔သူ သက္သက္ မ်က္လံုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကည္႔မိတယ္။ အခု ကမာၻမွာ ေအာင္ျမင္လွပါရဲ႕ဆိုတဲ႔ Fast and Furious၊ Mission Impossible စတဲ႔ ေဟာလီး၀ုဒ္ ဇာတ္လမ္းေတြက စိတ္အပန္းေျဖဖို႔ သက္သက္ဘဲ ေကာင္းတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြပါ။ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြ၊ လူလြန္မသားေတြနဲ႔ အနည္းဆံုးေတာ႔ ႏွစ္နာရီနီးပါးေလာက္ စိတ္အပန္းေျပေစတာဘဲ မို႔လား။ အဲဒီလို ဇာတ္လမ္းေတြ ျမန္မာ႔ရုပ္ရွင္မွာ ရိွခဲ႔တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ (ကၽြန္ေတာ္) ထင္တယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္၊ သမင္ဆယ္လွမ္း က်ားတစ္လွမ္း စတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြက ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ ပရိတ္သတ္ကို အပန္းေျပေစရံုတင္ မကပါဘူး။ အခုထက္ထိ “ဒီမွာ..လြယ္သလား..ခက္သလား ရာမ..ဟင္..လြယ္သလား..ခက္သလား..ဒီမွာ ဗိုလ္လုပ္ခ်င္တဲ႔ေကာင္ဆိုတာ…ဗိုလ္သင္တန္းတက္ရတယ္ကြ” ဆိုတဲ႔ ဟာသေတြေတာင္ ရိွဆဲေလ။
ေနာက္ၿပီး ဘဘဦးသုခၾကီး ရိုက္တဲ႔ “ဘ၀သံသရာ” နဲ႔ “ရဟန္းတို႔ စားရေသာ ဆြမ္းတစ္နပ္” ဆိုတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြမွာ ဘာအထူးျပဳ လုပ္ခ်က္မွလဲ မပါ ပါဘူး။ ရိုးရိုး ရွင္းရွင္းနဲ႔ အခုၾကည္႔ အခုစြဲ၊ ေသတဲ႔ အထိ စိတ္ထဲ စြဲေနမယ္႔ ဇာတ္လမ္းေတြပါ။ ေနာက္ၿပီး ဦးစိန္ျမင္႔ နဲ႔ ေအာင္ထြန္းေလးတို႔ သရုပ္ေဆာင္တဲ႔ “အေဖတစ္ခုသားတစ္ခု” ဆိုရင္ ဘာမွ မထူးဆန္းဘဲ ရင္ကို ကိုင္ ကိုင္လွဳပ္ဆြဲတဲ႔ ဇာတ္လမ္း။
ေနာက္ စြယ္စံုရ အႏုပညာရွင္ ဦး၀င္းဦး ရိုက္ကူးတဲ႔ “အတြယ္အတာ” ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္း သလဲ။ လက္ရိွ ရုပ္ရွင္နယ္ပါယ္က ဟိုအေၾကာင္းျပ၊ ဒီအေၾကာင္းျပလူေတြကို ေရာ႔..အင္႔..ၾကည္႔…ငိုရင္ နားရင္းအုပ္မယ္ဆိုၿပီး ရုပ္ရွင္ကို ေက်ာေပး။ သူတို႔ မ်က္လံုး လိုက္ၾကည္႔ၿပီး ျပလုိက္ခ်င္ရဲ႕။ ဦး၀င္းဦးက သူ႔ “အတြယ္အတာ” ကို လူထုဦးလွရဲ႕ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို အတုခိုးၿပီး ဖန္တီးတယ္လို႔ လူထုဦးလွအတြက္ အမွတ္တရ စာမူေရးေတာ႔ ၀န္ခံတယ္။ သူေျပာလို႔သာ သိရတာ။ ေကာ္ပီပြားခ်တယ္ ဆိုေပမယ္႔ “ဒါမွ အႏုပညာဟဲ႔” လို႔ တရုတ္လို သင္ၿပီး ပူပူေႏြးေႏြး အကယ္ဒမီရထားတဲ႔ လူေတြေရွ႕ သြားေအာ္ခ်င္တယ္။
တစ္ျမန္မေန႔က အားအား ယားယား ရိွတာနဲ႔ (အျမဲလဲ အားယားေနတာဘဲလို႔ ထင္ခ်င္လဲ ထင္ေပါ႔။ တတ္ႏိုင္ဘူး။) အိႏိၵယ ရုပ္ရွင္ကားေလး တစ္ကားၾကည္႔မိတယ္။ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ညီတစ္ေကာင္က Bro Enjoy It ဆိုၿပီး Youtube က လင္႔ခ္ကို လွမ္းေပးလို႔ ၾကည္႔လိုက္မိတာ။ ဘယ္မွာ Enjoy ႏိုင္လို႔လဲ။ ဇာတ္လမ္းနာမည္က Taare Zameen Par, Like Stars on Earth။
အမွတ္တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ကုလားကားေတြ ၾကည္႔ရမွာ အလြန္ပ်င္းတယ္။ ရည္းစားစကားေျပာလဲ သီခ်င္းဆိုၿပီး က။ တစ္ေယာက္ ၁၅ က်ပ္ေပးၿပီး ငွားလာသလား ေအာက္ေမ႔ရေအာင္ လူေတြကလဲ အမ်ားၾကီးနဲ႔ ကၾက၊ ခုန္ၾက။ ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔မိသားစုကို ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ထားတဲ႔ လူကို သတ္ခါနီးမွာလဲ စကားေတြ အရွည္ၾကီး ေျပာၿပီး ဓားထမ္း က ခ်င္ ကေနတတ္ေသးတာ။ အို…ေပ်ာ္က… ငိုက…စိတ္ဆိုးက…၀မ္းနည္းက..ဗိုက္ဆာက နဲ႔ဆိုေတာ႔ ကုလားကားဆိုရင္ ၾကည္႔ရမွာ တြန္႔တယ္။ အခုလဲ ဒင္းေလးက ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႔တာ ေလးခါမကေတာ႔ဘူးဆိုေတာ႔မွ ငါ႔ေတာ႔ ဒင္း မိတ္ပ်က္ေအာင္ မလုပ္တန္ေကာင္းပါဘူးေလလို႔ ေတြးမိၿပီး ႏွစ္နာရီခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာတဲ႔ ဇာတ္လမ္းကို ၾကည္႔မိေတာ႔တယ္။
ဇာတ္လမ္းက Dyslexia ေရာဂါရိွတဲ႔ ကိုးႏွစ္သား ခ်ာတိတ္ေလး အေၾကာင္း။ Dyslexia ကို အဘိဓာန္ ျပန္ၾကည္႔ေတာ႔ စာဖတ္ခက္တဲ႔ ေရာဂါတဲ႔။ ဥပမာ POT ကို သူဖတ္ရင္ စိတ္ထဲမွာ TOP ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။ တစ္ခါတစ္ေလ စာေတြကို မွန္ေထာင္ၾကည္႔သလို ေျပာင္းျပန္ျမင္ တာမ်ိဳးတဲ႔။ ဒီဇာတ္လမ္းထဲမွာလဲ ဇာတ္လိုက္ ကေလးေလးက အဲဒီေရာဂါရိွတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကေလးက အႏုပညာမွာ အထူးသျဖင္႔ ပန္းခ်ီဆြဲတာမွာ ေတာ္တယ္။ အျမင္ရိွတယ္။ အေရာင္ေတြကို ခံစားတတ္တယ္။ ဒါကို အေဖျဖစ္သူ နဲ႔ ဆရာေတြက နားမလည္။ စြတ္ရြတ္ ေအာ္ ေငါက္နဲ႔ ကေလးက ဆိုးသထက္ ဆိုးလာတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာတစ္ေယာက္က ကေလးေလးကို နားလည္ၿပီး ၾကိဳးစားေပးတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ကာတြန္း အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေလးေတြ ပါတာကလြဲလို႔ က်န္တာ အႏုပညာေျပာင္ေျမာက္ေအာင္ ရိုက္ကူးသြားတ႔ဲ ဇာတ္လမ္းပါ။
ကုလားကားေတြ ထံုးစံအတိုင္း စာသင္လဲက၊ ကေလးက မေပ်ာ္လဲ သီခ်င္းဆိုနဲ႔ ေက်ာ္ျပစ္လုိက္ဖို႔ စိတ္ကူးခဲ႔ေသးတာရယ္။ ဒါေပမယ္႔ သီခ်င္းစာသားေတြကို မ်က္လံုးၾကီး ျပဴးျပဲလိုက္ဖတ္ေတာ႔ အေတာ္ေကာင္းတဲ႔ ကုလားသီခ်င္းေတြဘဲလို႔ ျမန္မာေကာင္က နားလည္သင္႔ သေလာက္ နားလည္တယ္ေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး ေရာဂါသည္ကေလးေလးကို ဇာတ္လမ္းဆင္ ရိုက္ကူးေပမယ္႔ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာသင္ၾကားေရးမွာ လူၾကီးေတြ သတိထားသင္႔တဲ႔ အရာေတြကို ပါးပါး ပါးပါးေလး လွစ္ျပသြားတယ္။ မိဘေတြက ကုိယ္႔ကေလးကို ပါရမီရွင္ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကၿပီး သခ်ာၤဆိုလဲ ၁၀၀၊ သမိုင္းဆိုလဲ ၁၀၀၊ အဂၤလိပ္စာဆိုရင္လဲ ၁၀၀ မွတ္အျပင္ ပိုၿပီး ေတာ္ေစခ်င္ၾကေသးတာ မွန္သလား၊ မွားသလား ျပန္ငဲ႔ၾကည္႔ဖို႔ သင္႔တယ္ဆိုတဲ႔ အသိကို ေပးသြားခဲ႔တာ။
ဇာတ္လမ္းကို ၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဘူးတဲ႔ ဆရာကိုတာရဲ႕ “ဥာဏ္မ်ားျခင္း” ဆုိတဲ႔ စာအုပ္ကို သတိရလာတယ္။ တစ္ေလာက ဆရာ႔ကို ႏိုင္ငံေရးမွာ အလိုမက်ၾကတာနဲ႔ဘဲ လူ႔မလိုင္ေတြဖတ္တဲ႔ စာေတြ ေရးတဲ႔ သူေဌးစာေရးဆရာလို႔ ပုတ္ခတ္ၾကတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ သူ႔ဘာသာ ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္က လူ႔မလိုင္ မဟုတ္တဲ႔ အတြက္ ဆရာ႔စာေတြက “မလိုင္” စာေတြ မဟုတ္တာေတာ႔ ေသခ်ာၿပီေပါ႔။ ထားပါေတာ႔။
ဆရာ႔ရဲ႕ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ လူေတြရဲ႕ ဥာဏ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရိွတတ္တာကို ေရးျပသြားတယ္။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က အကြာအေ၀းဥာဏ္ေကာင္းတယ္တဲ႔။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က သခ်ာၤဥာဏ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု စတဲ႔ အႏုပညာကို ခံစားတတ္တဲ႔ ဥာဏ္ၾကေတာ႔ သုညတဲ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕က ျဖတ္ထုိးဥာဏ္ေကာင္းတယ္တဲ႔။ ေသေသခ်ာခ်ာ အစီအစဥ္ခ်ၿပီး လုပ္ရမယ္႔ အလုပ္ေတြၾကေတာ႔ တလြဲလုပ္ျပန္ေရာတဲ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ က ဘာသာစကား ဥာဏ္ တံုးတယ္တဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ စကားေျပာဖို႔ အစီအစဥ္ခ်တဲ႔ ဥာဏ္ၾကေတာ႔ ေကာင္းေနျပန္ေရာတဲ႔။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္စဥ္းစားမိတာပါ။ ဆရာ(ၾကီး) ကိုတာရဲ႕ စာအုပ္ထဲက စာေတြကို ကၽြန္ေတာ္လက္ခံတယ္။ အခုလက္ရိွမွာကို ႏိုင္ငံသာ ဘယ္လို ဆြဲတင္ရမယ္ဆိုတဲ႔ ဥာဏ္ေတြသာ တံုးၾကတာ။ ဘယ္လို ဒုကၡေပး၊ ဘယ္လို ေအာက္တန္းက်ရမလဲ ဆိုတဲ႔ ဥာဏ္ေတြ အလြန္ခ်မ္းသာတဲ႔ လူေတြ ရိွမို႔လား။
ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေကာင္ေလးက ဘာသာစကားဥာဏ္၊ သခ်ာၤဥာဏ္၊ အေရး အဖတ္ဥာဏ္ အေတာ္ၾကီး ခ်ာတယ္။ ခ်ာတူးလန္တယ္ေပါ႔။ ဆရာျဖစ္သူက ကေလးရဲ႕ စိတ္ကို နားလည္ၿပီး ဘယ္လို ဆြဲတင္ရမယ္ဆိုတာ သိေတာ႔ ဇာတ္လမ္းကို ေပ်ာ္စရာေလးေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္။ ဇာတ္လမ္းကို ၾကည္႔ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ၾကရတယ္။ ငိုတာဟာ က်န္းမာေရး ေကာင္းလို႔ ဆိုၾကမို႔လား။ ႏွလံုးသား ႏူးညံ႔တဲ႔ လူေတြမွာသာ ငိုျခင္းဘာသာရပ္ကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္လို႔ ဆိုၾကမို႔လား။ ခင္ဗ်ားမွာလဲ အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီခြဲေလာက္မ်ား အခ်ိန္ပိုေလး ရိွရင္ Youtube မွာသူူတို႔ ဟင္ဒီတစ္၀က္၊ အဂၤလိပ္စာတစ္၀က္ ဘာသာစကားကို နားမလည္ရင္ေတာင္ စာတမ္းထုိးေလးဖြင္႔ၿပီး ၾကည္႔ပါလို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။
ေႀသာ္..ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိလိုက္တဲ႔ ေနရာရိွေသးတယ္ဗ်။ ကေလးကို အျမဲဆူပူေအာ္ဟစ္ ေငါက္ငမ္းေနတဲ႔ အေဖျဖစ္သူကို ဆရာျဖစ္သူက ေခ်ခၽြတ္တဲ႔ အခန္းပါ။ ဆရာေျပာသြားတာက..ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းေပၚက လူမ်ိဳးစုတစ္ခုက ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ လိုခ်င္ၿပီဆိုရင္ သစ္ပင္ၾကီးေတြနားကို အားလံုးစုလိုက္ၾကတယ္တဲ႔။ ၿပီးေတာ႔ အားလံုး ၀ိုင္းၿပီး သစ္ပင္ၾကီးကို အမ်ိဳးမ်ိဳး က်ိန္ဆဲ၊ ဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္းၾကတယ္တဲ႔။ ေနာက္ ရက္နည္းနည္းၾကာတဲ႔ အခါမွာ သစ္ပင္က အလိုလို အရြက္၊ အလက္ေတြ ညိွဳးေရာ္လာၿပီး သူ႔အလိုလို ေသသြားတယ္တဲ႔။ ဆရာျဖစ္သူက ကေလးအေဖကို ဥာဏ္အလင္းျပတယ္ဘဲ ေျပာပါေတာ႔။
စာဖတ္သူ ခင္ဗ်ားလဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတ႔ဲ ဒီဇာတ္လမ္းကို ၾကည္႔ၿပီး ငိုစမ္းပါဗ်ာ။ က်ိန္ဆဲေနတဲ႔ လူမဟုတ္ရင္ ၿပီးတာပါဘဲ။ သစ္ပင္ကသာ က်ိန္ဆဲရင္ ေသတတ္တာဗ်။ လူ႔ အႏၶေတြကေတာ႔ က်ိန္ဆဲေလ မာန္ဖီေလျဖစ္တတ္တယ္ေလ။ လက္ရိွ အျပန္အလွန္က်ိန္ဆဲေနၾကတဲ႔ လူေတြထဲ ခင္ဗ်ားမပါရင္ကိုဘဲ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က “ေက်းဇူး ကမာၻဆိုင္ေယာ” ပါဗ်ာ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
