စုိးခုိင္ညိန္း ● ေႏြဦးကဗ်ာ

စုိးခုိင္ညိန္း ● ေႏြဦးကဗ်ာ
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၈၊ ၂၀၁၉

ပြဲေတာ္

ေရေျခာက္ေျခာက္
တေယာက္တည္း
အခုလို ပ်င္းရိေနတာကိုက တမ်ဳိးအရသာရွိ။

ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ထိုက္မွ ရတယ္
ဒီလိုမွန္းသိ သူ႔အိမ္ေရွ႕ သြားထိုင္မိမယ္
တနလၤာေန႔ကစခဲ့ေသာ ဇာတ္
တနလၤာေန႔မွာ ဆုံးခန္းတိုင္ခဲ့
တႏွစ္တခါ ေရာက္လာစၿမဲဟာ
ပဝါကို ဦးေခါင္းမွာစည္းထားတယ္။

ညီမေလးက
ႏႈတ္ခမ္းကို ခရမ္းေရာင္ဆိုးထားတယ္။

ျမင္ေပမယ့္
ေလထဲမွာ ကိုယ့္အသံမရွိဘူး။

(ခင္ေဇာ္ျမင့္)


ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္က ပိေတာက္ေတြက ေစာေစာစီးစီး ပြင့္သြားသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး ပိေတာက္ပန္းနံ႔တို႔ျဖင့္ သင္းပ်ံ႕ေနေလ သည္။ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြကေတာ့ အေစာကတည္းက ဟိုမွ သည္မွ ၾကားေနရၿပီး ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးသည္၏ ဆိုင္ ေလးမွာလည္း သၾကၤန္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာပစၥည္းေလးေတြပင္ ေရာင္းေနရၿပီ။ ၿပီးခ့ဲသည့္လကတည္းကပင္ သၾကၤန္ပန္းကုံး၊ သၾကၤန္ဆံကုပ္၊ ဆံပင္ဆိုးေဆး၊ သၾကၤန္ဦးထုပ္၊ သၾကၤန္ေရစိုခံမ်က္မွန္၊ ေခါင္းစီးပုဝါ၊ ေရႁပြတ္၊ ပလပ္စတ ပိေတာက္ ပန္းအတုစသည္ျဖင့္ လာလာၿပီး ေမးဝယ္ေနၾကတာ ျဖစ္သည္။

လူငယ္ေလးေတြက သၾကၤန္မေရာက္ခင္ကပင္ သၾကၤန္ေရာက္ရင္ ဘယ္လိုကဲလိုက္မယ္ ဘယ္သြားမယ္၊ ဘာလုပ္မယ္စသည့္ စိတ္ကူးတို႔ျဖင့္ ျပင္ဆင္တာစူေနၾကတာ ျဖစ္သည္။ အစိမ္းေရာင္၊ အနီေရာင္၊ အ၀ါေရာင္၊ အျဖဴေရာင္၊ ေရႊအိုေရာင္စသည့္ ဆံပင္ဆိုးေဆးဘူးေတြကို လာလာ၀ယ္ေနၾကေလသည္။ ကေလးမေလးေတြက သၾကၤန္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီဟု ဆို ကာ လိုအပ္တာေတြကို ႀကိဳတင္ဝယ္ယူ ျပင္ဆင္ေနေလသည္။ တခ်ိဳ႕က မႏၱေလးကို သြားကဲမည္တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရန္ ကုန္တဲ့၊ ေခ်ာင္းသာတဲ့။ တႏွစ္မွ တခါဆိုေတာ့လည္း ေပ်ာ္ခ်င္ကဲခ်င္ၾက ေပမည္။

သၾကၤန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း မွတ္မွတ္ရရ မရွိလွ၊ ျဖတ္သန္းခဲ့သမွ် သၾကၤန္မ်ားတြင္ ေရေျခာက္ေျခာက္ႏွင့္ပင္ ကုန္ဆုံးခဲ့ရတာ မ်ားသည္။ အခု အသက္အရြယ္အထိ မွတ္မွတ္ရရ သၾကၤန္လည္ဘူးတာ မႏၱေလး မွာ တခါ၊ ရန္ကုန္မွာ တခါ၊ ဘ၀တေလွ်ာက္လုံး ဒီႏွစ္ခါပဲ သၾကၤန္မွာ လည္ဘူးသည္။ ဒါေတာင္ အေတြ႔အၾကံဳရဘူးခ်င္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္ လည္ခဲ့ဘူးတာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ တခါမွ မလည္ျဖစ္ေတာ့ သၾကၤန္ေရာက္တိုင္း ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔နဲ႔ အခန္းေအာင္း စာဖတ္ေနခဲ့ျဖစ္တာ မ်ားပါသည္။

ယခုႏွစ္ သၾကၤန္မွာလည္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘာအစီအစဥ္မွမရွိပါ။ အခါတိုင္း သၾကၤန္ေတြလိုပဲ တေယာက္တည္း ေျခာက္ ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔နဲ႔ စာအုပ္ေတြနဲ႔ပဲ အေဖာ္လုပ္ရဖို႔ပဲ ရွိပါသည္။ အစကေတာ့ ခရီးတခုခုသြားဖို႔ စိတ္ကူးျဖစ္ေပမဲ့ သြားျဖစ္ ေတာ့မည္ မထင္ေတာ့။

သၾကၤန္က ရန္ကုန္ထက္ မႏၱေလးက ပိုၿပီးအစဥ္အလာႀကီးသည္။ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း၏ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြက သၾကၤန္ေရာက္ တိုင္း ဘယ္ေနရာမွ ကင္း၍မရ။ “မႏၱေလးဂီတပညာရွင္ေတြ စုစည္းၿပီး ၿမိဳ႕မအဖြဲ႔ကို သံစုံတီး၀ိုင္းႀကီး အသြင္ တည္ေထာင္ခဲ့ရာ မွာ ေလမႈတ္တူရိယာပစၥည္းေတြကထြက္တဲ့အသံဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ငန္းျမည္သံနဲ႔တူတယ္။ ဘဲႏႈတ္သီးလို႔ေခၚတဲ့ တူရိယာ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ရဲ႕လွ်ာခင္က ငန္းရဲ႕ ႏႈတ္သီးနဲ႔တူတယ္။ ေရမွာေပ်ာ္တဲ့ ငန္းေတြလို ၿမိဳ႕မအဖြဲ႔ဟာ အတာေရပြဲမွာ စုေပါင္းေပ်ာ္ၾကတယ္။ သၾကၤန္ပ်ိဳျဖဴေတြကိုလည္း လိုက္ငန္းတဲ့ သေဘာေဆာင္ေန တာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕မဂီတပညာရွင္ေတြက ၿမိဳမအဖြဲ႔မွာ ေငြငန္းအမွတ္တံဆိပ္ကို အတည္ျပဳသတ္မွတ္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ အတာေတးနဲ႔ မႏၱေလးသၾကၤန္စာအုပ္ျပဳစုသူ ဆရာ ေအာင္ေအာင္ (ယဥ္မြန္) က သုံးသပ္ျပထားေလသည္။

တူးပုိ႔ တူးပို႔ဆိုသည့္ သၾကၤန္ဒိုးတီးကြက္ကေတာ့ စစ္ၿပီးကာလမွာ ေပၚေပါက္လာသည္လို႔ ဆိုသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕မတူရိယာ အဖြဲ႔ႀကီးက ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း၊ ဆရာၿမိဳ႕မေလးေလးရင္၊ ဦးလွဒင္ (ဗုံ)၊ ဦးထြန္းရွိန္၊ ဦးထြန္းရင္ (အုပ္စုံ) တို႔က တာပလာေခၚ ကုလားဗုံေတြႏွင့္ စည္တိုကို တြဲဖက္ၿပီး စည္းခ်က္က်က်ႏွင့္ ကလို႔ေကာင္းေအာင္ သၾကၤန္ႏွင့္လိုက္ဖက္တဲ့ တူးပို႔တူးပို႔ အသံ ကို စမ္းသပ္ရွာေဖြတီထြင္ခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ ျမန္မာ့သၾကၤန္သီခ်င္းတိုင္းမွာ တူးပို႔ တူးပို႔ အသံကေတာ့ ျမဴးႂကြစြာပါဝင္ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အခု ေခတ္မွာေတာ့ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြက ေရာ့ခ္ေတြ၊ ဟစ္ေဟာ့ေတြ၊ ဒီေဂ်ေတြနဲ႔ ေခတ္မွီခ်င္တိုင္း ေခတ္မွီေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သၾကၤမွာ ေပ်ာ္ၾကတဲ့ သူေတြကလည္း ဟိုေရွးေခတ္ကလို ေငြဖလားေတြ၊ သေျပခက္ေတြနဲ႔ ရိုးရိုယဥ္ယဥ္ မဟုတ္ေတာ့။

အခုသၾကၤန္က ဆံပင္ေတြမွာ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးဆိုၾကၿပီ။ ဆံပင္ပုံစုံေတြကလည္း ဒူးရင္းသီးပုံစံလို၊ ၾကက္ေမာက္လို အခြၽန္အတက္ပုံစံေတြနဲ႔ မ်က္မွန္ကို နဖူးေပၚတင္ထား၊ ဆူးခြၽန္ေတြပါတဲ့ လယ္သာဂ်ာကင္နဲ႔ျဖစ္ေနၿပီ။ ကားေပၚမွာ ဘီယာ ဖာနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေသာက္ၾကစားၾက၊ ကၾကခုန္ၾကၿပီ၊ မေသာက္မစားတတ္သည့္သူမ်ားအဖို႔ေတာ့ သၾကၤန္က ေပ်ာ္စရာမ ေကာင္းေတာ့သလိုမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေနၿပီထင္သည္။

ကြၽန္ေတာ္ မႏၱေလးသၾကၤန္လည္ခဲ့တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလး တခု အမွတ္ရမိသည္။ က်ံဳးေတာင္ဘက္ေဘးမွာ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ေရပက္ခံကားက တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ သြားေနရသည္။ က်ံဳးေဘးတေလွ်ာက္မွာလည္း အရက္ဘီယာေရာင္းသည့္ ဆိုင္ကေလး ေတြကလည္း ေနရာအႏွံ႔ ၊ ကားေပၚက လူေတြက ကားေအာက္ဆင္းၿပီး ကလိုက္ ေသာက္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္သည္။ တကားနဲ႔ တကားက နီးနီးကေလး၊ တကားနဲ႔ တကား ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပာင္လိုက္ ေနာက္လိုက္ စလိုက္နဲ႔ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကားရဲ႕ ေနာက္ကကားေပၚက ေကာင္းမေလးတေယာက္က ၾကယ္သီးတလုံးျပဳတ္ၿပီး ရင္ဘတ္က ဟၿပဲျဖစ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္က သူမကို ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးတလုံး ျပဳတ္ေနတယ္လို႔ လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္မိသည္။ အဲဒီမွာ သူမက က်န္တဲ့ ၾကယ္သီးအားလုံးကိုပါ ဆြဲျဖဳတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ရင္ဖြင့္ကာလွပ္ျပကာ ရင္ကိုေကာ့ျပသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသစိတ္ျဖင့္ ထူပူ သြားခဲ့တာျဖစ္သည္။

မိမိငယ္စဥ္က ရြာမွာေတာ့ တရြာနဲ႔ တရြာ ရြာလုံးကြၽတ္ နီးပါး အပ်ိဳလူပ်ိဳမ်ားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ လွည့္ပတ္ၿပီး ေရထမ္းမ်ားျဖင့္ ေရအလွဴ လိုက္လွဴေလ့ ရွိသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက အျခားရြာေတြကေန ေရအလွဴ ေရာက္လာတဲ့ လူေတြကို မုန္႔လုံးေရေပၚစသည့္ မုန္႔မ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးရသည္။ မိမိတို႔ကေလးေတြက ေရာက္လာတဲ့သူေတြကို ေရ လိုက္ပက္ၾကၿပီး ေပ်ာ္ၾကရသည္။ အခုေတာ့ ရြာမွာ ထိုအစဥ္အလာပင္ မရွိေတာ့ေပ။ ဟိုအရင္တုန္းက ေရကရွားေတာ့ တရြာနဲ႔ တရြာ အျပန္အလွန္ ေရသြားလွဴၾကၿပီး ၾကာတဲ့အခါမွာ အစဥ္အလာတရပ္ ျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္သည္။ အခုေတာ့ ရြာမွာ ထိုအစဥ္အလာ မရွိေတာ့။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဥပုသ္သည္ေတြပဲ ရွိေတာ့သည္။ ယခုႏွစ္ ေရရွားပါးေသာ အရပ္ေဒ သမ်ားမွာ သၾကၤန္ကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္းၾကမည္မသိ။

ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ ႏွစ္သစ္ကူးသၾကၤန္ပြဲသည္လည္း ဟိႏၵဴအယူ၀ါဒမွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ေရွးယခင္ကာလ မ်ား၌ မိဘဆရာသမားမ်ားႏွင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကို သနပ္ခါး နံ႔သာေရမ်ား၊ သေျပခက္ေလးမ်ားျဖင့္ ကန္ေတာ့ၾကသည့္ အေလ့အထ ရွိခဲ့သည္။ ထိုမွစ၍ ေရျဖင့္ အျပန္အလွန္ အလြန္အက်ဴး ပက္ကာ ကစားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ႏွစ္ေဟာင္းလြန္၍ ႏွစ္သစ္ဆန္းစ ပထမေန႔ကို ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ဟု ေခၚၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ႏွစ္ေဟာင္းမွ ႏွစ္သစ္ သို႔ ကူးေျပာင္းသည့္ေန႔ျဖစ္သျဖင့္ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ဟု ေခၚၾကသည္။ အေဟာင္းမွအသစ္သို႔ ေျပာင္းျခင္းကား ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္သစ္ကူးေျပာင္းျခင္းကို မဂၤလာဟု အမ်ားကလက္ခံၾကသည္။ ယင္းသို႔ မဂၤလာရွိေသာ ေန႔ကို သတ္မွတ္ပုံ၊ ႀကိဳဆိုပုံ၊ က်င္းပပုံျခင္းကား လူတမ်ိဳးႏွင့္ တမ်ိဳး မတူၾကေခ်။ အခ်ိဳ႕က ဧၿပီလထဲတြင္ ႏွစ္ဆန္း၍ အခ်ိဳ႕က ဇန္န ၀ါရီလထဲတြင္ ႏွစ္ဆန္းသည္။ ႀကိဳဆိုက်င္းပပုံနည္းမ်ား လည္း ကြဲျပားၾကသည္။

အခ်ိဳ႕က ႏွစ္ဆန္းပြဲတြင္ ေရကစား၍ အခ်ိဳ႕က မီးထြန္းၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က ကခုန္ၾက၍ အခ်ိဳ႕က ဘုရားရွိခိုး ဆုေတာင္းပြဲ ျပဳၾကသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ႏွစ္ဆန္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ ႏွစ္ေဟာင္းမွ အညစ္အေၾကးတို႔ကို ေဆးေၾကာပယ္ဖ်က္လိုျခင္း၊ ႏွစ္သစ္ကို ၀မ္းပန္းတသာ ခင္းက်င္းႀကိဳဆိုျခင္း၊ တႏွစ္ကုန္၍ အသက္၀ါစသည့္ ႀကီးရင့္လာသည္ကို အသိအမွတ္ျပဳသည့္ သေဘာျဖင့္ သက္ႀကီး၀ါႀကီး မိဖဘိုးဘြားတို႔အား ပူေဇာ္ဂါရ၀ျပဳျခင္း၊ ဘာသာဓေလ့မ်ားအရ စိတ္ေကာင္းေမြး၍ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္မ်ား ျပဳလုပ္ျခင္းတို႔၌ကား တသေဘာတည္းႏွင္ႏွင္ တူၾကသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကေတာ့ လာမည့္ႏွစ္သစ္တြင္ အညစ္အေၾကး ေဘးဘယမ်ား ကင္းစင္၍ ၾကည္လင္ေအးျမေစရန္ ရည္ရြယ္ ၍ ေရျဖန္းကစားျခင္း၊ လူႀကီးမိဘ ဆရာသမားတို႔အား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ျခင္း၊ အိမ္တြင္း အိမ္ျပင္ရွိ အညစ္အေၾကး အမိႈက္ သရိုက္မ်ားကို ရွင္းလင္းျခင္း၊ ဦးေခါင္းေဆးေလွ်ာ္ျခင္း၊ ေစတီပုထိုး ေက်ာင္းကန္မ်ားသို႔ ထြက္၍ ဥပုသ္သီတင္း ေဆာက္ တည္ကာ ဒါနျပဳျခင္း၊ ဘုရားပုထိုး ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို ေရသပၸါယ္ျခင္း စတဲ့ အမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၾကသည္။

သၾကၤန္မွာ တခ်ိဳ႕က ေပ်ာ္ၾကေမာ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ရက္ရွည္ဥပုသ္ေစာင့္ၾကသည္။ တရားစခန္း၀င္သည္။ ဒုလႅဘ၀တ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သၾကၤန္မွာ အေပ်ာ္အပါးလည္း မလုပ္မိ၊ ကုသိုလ္ေကာင္း မႈစသည္လည္း မလုပ္မိ၊ အခန္းေအာင္းကာ စာေရးစာဖတ္ရုံသာျဖစ္သည္။ သၾကၤန္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္အဖို႔ေတာ့ ကိုက္ခဲေန တဲ့ အေရာင္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ေရးလိုက္မိသည္။

ကိုက္ခဲေနတဲ့ အေရာင္

တမာနံ႔ေတြ ေလထဲ ပါလာၿပီဆိုရင္
သူ႔အိမ္ေထာင့္က ပိေတာက္ပင္ေလးမွာ
ကိုယ္က တေစၧတေကာင္အျဖစ္နဲ႔
ပြင့္ခ်ပ္ေတြကို အတင္းဆြဲဖြင့္ေနရင္း
သူမရဲ႕ ဆံႏြယ္ေတြကို ေျခာက္လွန္႔ ေနမိသူေပါ့။

အခုေတာ့
တၿမိဳ႕လုံး သံစဥ္ေတြနဲ႔ စိုရႊဲေနတာေတာင္
ကိုယ့္မွာေတာ့ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔
ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အၾကား
မီးစြဲေနတဲ့ ဥၾသသံေလးနဲ႔ ျခားထားတယ္
သူ၀တ္ထားတဲ့ ရွပ္အက်ႌေပၚက အရိုးေခါင္းပုံက
ကိုယ့္အတြက္ အႏၱရာယ္အခ်က္ေပး တံဆိပ္
သိၾကားမင္းက ဘာစီးၿပီးဆင္းလာသလဲ
သူကေတာ့ ကိုယ့္ႏွလုံးသားကိုစီး ေမာင္းထြက္သြားေပါ့
ကိုယ့္အဖို႔ေတာ့ ဧၿပီဟာ ျပည္တည္ေနတဲ့အနာ
မ်က္ရည္ေလးတစက္နဲ႔ ေဖာက္ထုတ္လိုက္ေတာ့
တလမ္းလုံး စီးဆင္းသြားေလေပါ့ အ၀ါေရာင္ေတြ။

စိုးခိုင္ညိန္း