(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၊ ၂၀၁၉
အခုတေလာ ကြၽန္ေတာ္ အက္ေဆးစာအုပ္ကေလး ေတြအသစ္ထြက္တိုင္း တအုပ္ၿပီးတအုပ္ ဝယ္ျဖစ္ေနသလို တအုပ္ၿပီး တအုပ္လည္း ဖတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ငါးဟင္းပဲေန႔တိုင္းစားရတဲ့သူက ”ၾကာလာရင္ ငါ ငါး႐ုပ္ေပါက္ေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာေနသလို စာေပအမ်ိဳးအစားမ်ားစြာထဲက အက္ေဆးစာေပကိုပဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လို႔ အက္ေဆးစာအုပ္ကေလးေတြကိုပဲ တစိုက္မက္မက္ ဝယ္ယူဖတ္ရႈေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ”ၾကာလာရင္ ငါအက္ေဆး႐ုပ္ေပါက္ေတာ့မယ္လို႔” ေျပာရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပ မဲ့ အက္ေဆး႐ုပ္က ဘယ္လိုမ်ိဳးလည္းဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။
ဟိုတေလာတုန္းကပဲ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ၊ အက္ေဆးဆရာတေယာက္ရဲ႕ အက္ေဆးစာအုပ္ ကေလး ၁၀ အုပ္ကို ေရာင္းေပးလိုက္ေသးတယ္။ ဘာရယ္ ညာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အရမ္း ႀကိဳက္တာရယ္ အျခားစာဖတ္ဝါသနာပါသူေတြကို ဖတ္ေစခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ တကူးတက မႏၲေလးကမွာၿပီး ဝယ္ေပးလိုက္ တာ။ Bank Charge ၈၀၀ ကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္စိုက္လိုက္ရေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အေႂကြမရွိလို႔ ေလွ်ာ့ပါအုံးဆိုလို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ၂၅၀၀ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အက္ေဆးစာအုပ္ကေလးကို ၅၀၀ ေလ်ွာ့ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ဘယ္ လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္မိပါတယ္။ ဟင္းေကာင္းစားရတဲ့သူက ကိုယ္ခ်စ္ခင္ရတဲ့သူေတြကိုသတိရသလို စာအုပ္ ေကာင္းေလးေတြ ဖတ္ရတဲ့သူက ကိုယ္နဲ႔ဝါသနာတူသူေတြကို သတိရသလိုေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္စာဖတ္ဝါသနာ စပါခဲ့တဲ့အခ်ိန္တုန္းက အမ်ားဆံုးက်င္လည္ခဲ့တဲ့ေနရာကေတာ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆရာမင္းသိခၤနဲ႔ ဆရာမင္းျမတ္သူရတို႔ရဲ႕ ဝတၳဳစာအုပ္ကေလးေတြကို တအုပ္ၿပီးတအုပ္ အငမ္းမရ ဖတ္ရႈခဲ့တယ္။ တခါတေလက်ရင္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးေတြမွာ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ နဲ႔ ဆရာမင္းလူတို႔ရဲ႕ စာအုပ္ကေလးေတြကိုလည္း ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ဖတ္ရႈရေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ခုႏွစ္အိမ္တန္းက မဂ်မ္းပံုစာအုပ္ကေလးနဲ႔ အခ်စ္နဲ႔ ေဘာလံုးစာအုပ္ကေလးပါ။ ဒါကလည္း ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့အဲဒီစာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စာအုပ္ကေလးေတြက စာၾကည့္တိုက္မွာပဲ အမ်ားဆံုးရွိတာမို႔လို႔ပါ။
စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးေတြမွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ က်င္လည္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕ကေလးက ပုဂၢလိ ကစာၾကည့္တိုက္ကေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕အကူအညီနဲ႔ စာအုပ္ကေလးေတြငွားဖတ္ျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အမ်ား ဆံုးငွားဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြကေတာ့ ဘာသာျပန္စာအုပ္ကေလးေတြပါ။ မူရင္းေရးသူေတြကေတာ့ ေအေဂ် ကရို နင္, ဂ်က္လန္ဒန္, ဒိုမီနီလာပီယဲ၊ ေမာရစ္ေကာလစ္၊ အယ္လီနာေပၚတာ၊ အလဇႏၵား ဒူးမား၊ အန္တိုနီရို ဂေရး၊ ဟဲမင္းေဝး စတဲ့ ႏိုင္ငံျခားစာေရးဆရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမ႓ာ့ဂႏၲဝင္စာေပေတြနဲ႔ စတင္ထိေတြ႕ခဲ့တာေပါ့။
အဲဒီစာအုပ္ကေလးေတြကို ဖတ္ရႈခဲ့စဥ္တုန္းက ကိုယ္ဖတ္လို႔လိုက္ႏိုင္တဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြလည္းရွိသလို ကိုယ္လံုးဝ ဖတ္လို႔မရ ခံစားလို႔မရတဲ့ စာအုပ္ကေလးလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ဖတ္လို႔လိုက္ႏိုင္တဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြကို ဖတ္ရႈရတဲ့အခါ ရသေပါင္းစံု ကိုခံစားရၿပီး ရင္ထဲကျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္လို႔မရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈကေလးေတြကေတာ့ ေျပာ မျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ ၿပီးတဲ့အခါ ကိုယ္လံုးဝဖတ္လို႔မရ ခံစားလို႔မရတဲ့စာအုပ္ကေလးေတြကို ဖတ္ရႈရတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ ညစ္ သြားၿပီး စာအုပ္ကေလးေတြကို မဖတ္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ စာဖတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြလည္း ေပ်ာက္ ဆံုးသြားခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စာဖတ္သမားဘဝဟာလည္း ရာသီဥတုလိုပဲ ေနသာတဲ့ေန႔ေတြလည္း ရွိသလို မုန္တိုင္းထန္ေနတဲ့ ေန႔ေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ေတြကို တလွည့္စီ ျဖတ္သန္းရင္း ကြၽန္ေတာ့္ဘယ္ေနရာေနကိုပဲ ေရာက္ေရာက္ အကၡရာ စာလံုးက ေလးေတြပါၿပီး ပံုႏွပ္မွင္နံ႔ေလးေတြ ေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြကို ငွားရမ္းဖတ္ ရႈဆဲ ဝယ္ယူဖတ္ရႈဆဲပါပဲ။ စာအုပ္ကေလးေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြဟာလည္း အခုခ်ိန္ထိ ၿမဲၿမံစြာခ်ည္ေႏွာင္ထားဆဲပါပဲ။
မွတ္မွတ္ရရ သခင္တင္ျမရဲ႕ ”ဘံုဘဝမွာျဖင့္” စာအုပ္ကေလးကို ဖတ္ရႈခဲ့စဥ္တုန္းက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးကို သတိရမိတယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ္ငွာရမ္းဖတ္ရႈေနတဲ့ ပုဂၢလိကစာၾကည့္တိုက္ကေလးထဲမွာ ရွိတဲ့ စာအုပ္စင္ကေလးတစင္ရဲ႕ ေအာက္ဆံုးအကန္႔မွာ ေတြ႕ခဲ့တာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက အဲ့ဒီ စာေရးဆရာရဲ႕ စာအုပ္ကေလး ေတြကို တအုပ္မွ မဖတ္ဖူး ေသးဘူး။ ေနာက္ၿပီးစာအုပ္ကေလးကလည္း ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့လို႔။ အခ်ိဳ႕စာေဖာင္ေတြဆို ျပဳတ္ထြက္လုနီးပါးျဖစ္ေနၿပီ။ စာမ်က္ႏွာကေတာ့ ေလးရာေက်ာ္ငါးရာနီပါးေလာက္ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဟာ စာအုပ္နာမည္ကေလးကို စိတ္ဝင္စားတာေၾကာင့္ ဖတ္ရႈဖို႔ ငွားလာခဲ့တယ္။ စာအုပ္ကေလးကို စက္ဘီး အေရွ႕ျခင္းထဲ ထည့္ၿပီး ပူျပင္းလွတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေခြၽးေတြရြဲရြဲစိုေနေပမယ့္လည္း မသုတ္အားဘဲ စာအုပ္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ စက္ဘီးနင္းကာ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ စာအုပ္ကေလးကိုရင္မွာပိုက္ၿပီး အိမ္ေပၚကိုတက္ ေတာ့ အေဖ့ရဲ႕အၾကည့္ေတြက စာအုပ္ကေလးအေပၚမွာ စုၿပံဳေရာက္ေနတာကို ကြၽန္ေတာ္ သတိထားလိုက္မိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အခန္းကေလးထဲမွာ စာအုပ္ကေလးကို ထည့္ထားလိုက္ပါ တယ္။
ေနာက္တေန႔ရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္းအခ်ိန္မွာ သခင္တင္ျမရဲ႕ ”ဘံုဘဝမွာျဖင့္” စာအုပ္ကေလးကို စတင္ဖတ္ရႈပါတယ္။ သခင္တင္ျမ က သူ႔ ရဲ႕ဘဝျဖတ္သန္းမႈေတြ သူျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ေခတ္အေျခအေနေတြကို အဲ့ဒီစာအုပ္ကေလးထဲမွာ ေရးထားတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာအုပ္ကေလးကိုဖတ္ေနရင္း သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ ရွားမႈေတြထဲပါသြားလိုက္။ သူ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ သံ တိုင္ေတြၾကားကေန သူ႔အေမကိုျမင္လိုက္ရတဲ့အခါ မ်က္ရည္ေတြဝဲေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ပါလိုက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြဝဲရ။ အဲဒီအခါ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာအုပ္ကေလးကို ေဘးနားခ်ၿပီး ရင္ဘက္ထဲကေန တလိမ့္လိမ့္တက္လာတဲ့ ေတာ္လွန္ခ်င္စိတ္ေတြကို ခ်ဳပ္ ထိန္းရ။ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ စာအုပ္ကေလးကို ဖတ္ရႈေနတဲ့အခ်ိန္ကလည္း စစ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္ပိုင္မီတာေတြ အိမ္တိုင္း မရွိေသးဘူး။ လမ္းမီးတိုင္ကေလးေတြကလည္း ဝါးတိုင္ကေလးေတြ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အိမ္မီးလင္းခ်င္ရင္ မီးစက္ေမာင္းၿပီး မီးေပးတဲ့သူေတြကို တေန႔ ၂၀၀ က်ပ္ေပးရတယ္။ ဖုန္းဆင္းကဒ္ေတြ လည္း အခုေခတ္လို ေပါေပါမ်ားမ်ား မရွိေသးဘူး။ ဖုန္းဆင္းကဒ္တကဒ္ကို က်ပ္သိန္းဆယ္ဂဏန္းေလာက္ေပးရတယ္။ အထက္ကလူေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ လူနည္းစုသာ ကိုင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက လမ္းကေလးေတြကလည္း ေျမသားလမ္းကေလးေတြ ဂဝံခင္းထားတဲ့ လမ္းကေလးေတြနဲ႔ ကတၱရာလမ္း အစုတ္ကေလးေတြသာ ရွိေသးတယ္။ အဲ့ဒီ လမ္းကေလးေတြေပၚမွာ ဂ်ပန္စက္ဘီးကေလး နင္းသြား တဲ့လူကိုျမင္ရင္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြဟာ အားက်တဲ့မ်က္လံုး ေတြနဲ႔ေငးလို႔။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာဘတ္စ္ကားတိုးစီးရသလို တိုး တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အခန္းကေလးထဲမွာ သခင္တင္ျမရဲ႕ ”ဘံုဘဝမွာျဖင့္” စာအုပ္ကေလးကို စိတ္ပါဝင္စားစြာနဲ႔ တစိမ့္စိမ့္ဖတ္ရႈ ေနရင္း အေဖ့ရဲ႕ ေဒါသအခိုးအေငြ႕ေတြကို ႐ွဴရိႈက္မိလိုက္တယ္။ ”မင္း အဲ့ဒီစာအုပ္ကို စာၾကည့္တိုက္ျပန္အပ္မလား။ အိမ္ ေပၚကဆင္းမလား” မဆိုင္းမတြဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္အပ္လိုက္ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏိုင္ငံေရးဝါသနာပါသြားမွာ အေဖစိုးရိမ္ လို႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး အေဖက အစိမ္းမွအစိမ္းပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာေပအမ်ိဳးအစားမ်ိဳးစံုကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ဖတ္ရႈရင္း အက္ေဆးဆိုတဲ့ စာေပအမ်ိဳးအစားနဲ႔ တည့္တည့္ႀကီးကို တိုးမိပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုးစဖတ္မိတဲ့ အက္ေဆးစာအုပ္ကေလးကေတာ့ ”ျမန္မာ့အက္ေဆး ၁၀၀” ပါ။ ”ဘႀကီးေအာင္ညာတယ္”၊ ဦးရာေက်ာ္ ေကာင္းမႈ” စတဲ့ အက္ေဆးကေလးေတြကို ဖတ္ရႈၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အက္ ေဆးစာအုပ္ကေလးေတြကိုပဲ ဆက္တိုက္ဆိုသလို စာအုပ္ဆိုင္ကေလးေတြမွာ ရွာေဖြကာ ဝယ္ယူဖတ္ရႈျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီလို အက္ေဆးကေလးေတြကို ဖတ္ရႈေနရင္း ဆရာေမာင္ၾကည္ေရးတဲ့ အက္ေဆးကေလးတပုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အက္ေဆးကေလးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က ”လူဓာတ္ျပား” တဲ့။ အေၾကာင္းအရာကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ”အသိ” သာရွိၿပီး ”အက်င့္” မရွိရင္ ရွိတဲ့ ”အသိ” လည္း အလကားပဲတဲ့။
ဟိုတေလာတုန္းကပဲ ဘာသာေရးသင္တန္းေတြ တခုၿပီး တခုလိုက္တက္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီက အထက္လူႀကီးနဲ႔ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၾကတယ္။ သစၥာတိုင္တည္ၿပီးေျပာရရင္ ၂ ႏွစ္ နီးပါးေလာက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကြၽန္ ေတာ္ သည္းခံခဲဲ့ပါတယ္။ ေနာက္က်ေတာ့ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး ကြၽန္ေတာ့္ အထက္လူႀကီးကို ျပန္ေအာ္မိလိုက္တယ္။ ျဖစ္တဲ့ျပႆနာကလည္း ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ပါးစပ္ၾကမ္းတမ္းတာပါ။ တခုခုဆို သူ႔ပါးစပ္က ေအာ္ ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေျပာတယ္။ အျခားလူေတြၾကားထဲေတာင္ မေရွာင္ဘူး။ သူေျပာတာကို ကြၽန္ေတာ္ ခံရတယ္။ အလုပ္လုပ္တာမွားလို႔ေျပာရင္ ကြၽန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥကေလး ေတြ ကို သူ႔ပါးစပ္က ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေျပာလာေတာ့ ၾကာလာရင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေအာ္လိုက္တာပါ။
ေနာက္ၿပီးသူ႔ကို တစံုတေယာက္က တရားအေၾကာင္းေတြေျပာလာရင္ ေျပာလိုက္တဲ့တရားေတြကို အနက္အဓိပၸာယ္ေတြ ခြဲျပတယ္္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ သူသိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္လည္း သူသိတဲ့ အသိေတြနဲ႔ သူရဲ႕ကိုယ္ႏႈတ္အမူအရာေတြကေတာ့ ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္းပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူဟာ ”အသိ” သာရွိၿပီး ”အက်င့္” မရွိတဲ့ ”လူဓာတ္ျပား” ဆိုတဲ့ အက္ေဆးကေလး ထဲကလိုပဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္ျမင္ယူဆမိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဝန္ထမ္းအလုပ္ လုပ္ခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္တဲ့ရံုးမွာ အမိန္႔တခုထုတ္ ထားတယ္။ မည္သူမွ ”လာဘ္မစားရ” တဲ့။ ဒါေပမဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကပို႔တဲ့ စားေသာက္စရာနဲ႔ အျခားပစၥည္းေတြပါတဲ့ စားစရာ ေသာက္စရာ အစံု အလင္ထည့္ထားတဲ့ လက္ေဆာင္ ျခင္းႀကီး ျခင္းငယ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကူဆြဲေပးၿပီး အထက္အရာရွိရဲ႕အခန္းထဲ ကို လိုက္ပို႔ေပးခဲ့ရတယ္။
အဲ့ဒီအေၾကာင္းကေလးကို အခုအခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ”ေၾသာ္ …သူတို႔ေတြလည္း ”လူဓာတ္ျပား” ဆိုတဲ့ အက္ေဆး ကေလးထဲကလိုပါလား” လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိပါရဲ႕။
ၿငိမ္း (ပဲခူး)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
