မာန္သီဟထြန္း – ေဆပီယန္စ္ (၁၉) – ေရွးေခတ္လူေတြကို အားက်စရာလား

 

မာန္သီဟထြန္း – ေဆပီယန္စ္ (၁၉) – ေရွးေခတ္လူေတြကို အားက်စရာလား

Sapiens – A Brief History of Humankind by Yuval Noah Harari

(မိုးမခ) မတ္ ၁၆၊ ၂၀၁၉ 

စာေရးသူ၏ ေဖ့စ္ဘြတ္မွ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ေဆပီယန္စ္ – ၁၉

ေဆပီယန္စ္တုိ႔ဟာ အစားအစာႏွင့္ အျခားပစၥည္းေတြပဲ ရွာေဖြစုေဆာင္းခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အသိပညာဗဟုသုတေတြကုိလည္း ရွာေဖြစုေဆာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အသက္ရွင္သန္ဖုိ႔အတြက္ သူတုိ႔က်က္စားတဲ့နယ္ေျမအေသးစိတ္ကုိ စိတ္ထဲမွာ အလြတ္ရထားဖုိ႔လုိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္အစာရွာေဖြရာတဲ့အခါမွာ အထိေရာက္ဆံုးျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အပင္တစ္ပင္ခ်င္းစီရဲ႕ ရွင္သန္ႀကီးထြားတဲ့ပံုစံ၊ တိရိစာၦန္တစ္ေကာင္းခ်င္းစီရဲ႕ အေလ့အထ စတဲ့အရာေတြကုိလည္း သူတုိ႔အေနနဲ႔ သိထားဖုိ႔လုိတယ္။ ဘယ္အစားအစာက လူကုိအာဟာရျဖစ္ေစၿပီး ဘယ္အရာကေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ေစတယ္။ တျခားဘယ္အရာေတြကုိ ေဆးအျဖစ္ဘယ္လုိသံုးရတယ္ဆုိတာေတြ သိထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ရာသီေတြေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲတာ၊ ဘယ့္ေရွ႕ေျပးလကၡဏာေတြက မုိးႀကိဳးမုန္တုိင္းေတြ၊ မိုးေခါင္ျခင္းေတြကုိ သတိေပးေနတယ္ဆုိတာေတြ သိထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ သူတုိ႔က်က္စားတဲ့နယ္ေျမက ရွိရွိသမွ်ေသာ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြ၊ သစ္ၾကားပင္ေတြ၊ ဝက္ဝံဂူေတြ၊ မီးသင့္ေက်ာက္ေတြရွိတဲ့ေနရာ စသည္ျဖင့္ အားလံုးကုိ သိထားရပါတယ္။ ေက်ာက္ဓားတစ္ခု ဘယ္လုိလုပ္ရတယ္၊ ေစာင္ကုိ ဘယ္လုိဖာရမယ္၊ ယုန္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခု ဘယ္လုိဆင္ရတယ္၊ ေျမၿပိဳတာ၊ ေျမြကိုက္ခံရတာ ႏွင့္ ဗုိက္ဆာေနတဲ့ျခေသၤ့စတဲ့ အရာေတြကုိ ဘယ္လုိရင္ဆုိင္ရမယ္ဆုိတာ အေယာက္တုိင္းက သိနားလည္ထားရပါတယ္။

အခုလုိမ်ားေျမာင္လွတဲ့ တတ္ကၽြမ္းစရာအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ပိုင္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တပည့္ခံသင္ယူဖုိ႔၊ ေလ့က်င့္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ေရွးေခတ္ သာမန္ရွာေဖြစားေသာက္သူတစ္ေယာက္ဟာ မီးသင့္ေက်ာက္တစ္ခုကုိ မိနစ္ပုိင္းအတြင္း လွံထိပ္တစ္ခုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္တယ္။ သူတုိ႔လုပ္သလုိမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ၾကည့္ေတာ့ ပံုမက်ပန္းမက်နဲ႔ သနားစရာပဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အမ်ားစုမွာ မီးခတ္ေက်ာက္ႏွင့္ေခ်ာ္ေက်ာက္နက္ေတြရဲ႕ အလႊာအေၾကာသဘာဝကုိ ေကာင္းေကာင္းနားလည္တဲ့ ဗဟုသုတ မရွိဘူး။။ ဒါ႔အျပင္ အဲဒီအရာေတြကုိ တိတိက်က် လုိသလုိထုထြင္းတဲ့ လက္သမားစြမ္းရည္လည္း မရွိၾကဘူး။

ေနာက္တစ္နည္းန႔ဲေျပာရရင္ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္ အမ်ားစုႏွင့္ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့အခါ သာမန္ရွာေဖြစားေသာက္သူတစ္ေယာက္မွာ သူေနထုိင္ရာပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပုိမုိနက္နဲက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ဗဟုသုတအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္ဆုိတာပါပဲ။

ဒီေန႔ေခတ္ျဖစ္တဲ့ စက္မႈေခတ္လူ႔အသုိင္းအဝုိင္းအမ်ားစုဟာ အသက္ရွင္သန္ဖုိ႔အတြက္ သဘာဝကမာၻႀကီးအေၾကာင္းကုိ သိဖုိ႔မလုိဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာအင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္၊ အာမခံကုမၸဏီေအးဂ်င့္တစ္ေယာက္၊ သမိုင္းဆရာတစ္ေယာက္၊ စက္ရံုအလုပ္သမားတစ္ေယာက္.. စတဲ့လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘဝမွာရွင္သန္ရပ္တည္ဖုိ႔အတြက္ ဘာေတြသိနားလည္ထားဖုိ႔ လုိအပ္ပါသလဲ။ ကိုယ္က်င္လည္ရတဲ့ ဒီက်ဥ္းေျမာင္းတဲ့နယ္ပယ္ေလးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္သိထားဖုိ႔ပဲ လုိတယ္။ အလြန္တရာ မ်ားေျမာင္က်ယ္ေျပာလွတဲ့ လူ႔ဘဝရဲ႕လုိအပ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ တျခားေသာကၽြမ္းက်င္သူေတြရဲ႕ အကူအညီကုိပဲ မ်က္စိမွိတ္ ယံုၾကည္အားကုိးရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈဆုိတာလည္း သူတုိ႔က်င္လည္တဲ့နယ္ပယ္အတြင္းမွာပဲ အကန္႔အသတ္ရွိတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္လူေတြရဲ႕ စုေပါင္းအသိပညာဟာ ေရွးေခတ္လူအုပ္စုေတြထက္ အဆမတန္ သာလြန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တစ္ဦးခ်င္းအဆင့္မွာဆုိရင္ေတာ့ ေရွးေခတ္ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြဟာ သမုိင္းမွာ ဗဟုသုတအမ်ားဆံုးႏွင့္ကၽြမ္းက်င္မႈအရွိဆံုး လူသားေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။

ရွာေဖြစားေသာက္တဲ့ေခတ္ေနာက္ပုိင္းမွာ ေဆပီယန္စ္တုိ႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္အရြယ္အစား တကယ္ပဲေသးငယ္လာတယ္ဆုိတဲ့ အေထာက္အထားအခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီေခတ္မ်ာ အသက္ရွင္သန္ဖုိ႔အတြက္ လူတိုင္းမွာ စူပါစိတ္စြမ္းအားေတြရွိဖုိ႔ လုိအပ္ခဲ့တယ္။ စုိက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္စက္မႈထုတ္လုပ္မႈေတြရွိလာတဲ့အခါ လူေတြဟာ အသက္ရွင္ကန္ဖုိ႔အတြက္ တျခားသူေတြရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈအေပၚ အရင္ကထက္ပုိၿပီး မွီခိုလာၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ‘တံုးအၿပီး ဉာဏ္မရွိသူေတြအတြက္လည္း ေနရာသစ္ေတြ’ ပြင့္လာခဲ့တယ္။ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရိုးရုိးေရထမ္းသမား ဒါမွမဟုတ္ ရုိးရုိးစက္ရံုအလုပ္သမားအျဖစ္ လုပ္ကုိင္ရွင္သန္ၿပီး ဘာစြမ္းရည္ထူးျခားမႈမွမရွိတဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်ိဳးရုိးဗီဇကုိ ေနာက္မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္တစ္ခုကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးလုိ႔ ရလာပါတယ္။

ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြဟာ ျပင္ပကမာၻပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ သတၱဝါေတြ၊ အပင္ေတြ၊ အရာဝတၳဳေတြကုိ ႏွ႔ံႏွံ႔စပ္စပ္ သိရံုတင္မက အတြင္းကမာၻျဖစ္တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ကုိယ္ခႏၶာ၊ စိတ္အာရံုခံစားမႈေတြ စတဲ့အရာေတြကုိပါ ပိုင္ႏုိင္စြာသိထားရပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ျမက္ေတာထဲမွာ နည္းနည္းေလးလႈပ္သြားသည္ကုိနားေထာင္ၿပီး အဲဒီေနရမွာ ေျမြရွိမရွိ သိႏုိင္တယ္။ အပင္တစ္ပင္ရဲ႕ သစ္ရြက္ေတြကုိေသခ်ာဆန္းစစ္ကုိင္ၾကည့္ရံုနဲ႔ အဲဒီအပင္က အသီးေတြ၊ ပ်ားအံုေတြ၊ ငွက္သုိက္ေတြ ရွာေဖြႏုိင္ၾကတယ္။ နည္းနည္းေလးအားစုိက္ရံုနဲ႔ ေတာထဲမွာ အသံမထြက္ေအာင္ သြာလာႏုိင္ၾကၿပီး ေတာထဲမွာ အျမန္ဆံုးနဲ႔အထိေရာက္ဆံုး ဘယ္လုိ ထုိင္ရမယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ရမယ္၊ ေျပးလႊားရမယ္ဆုိတာ သိၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာဟာလည္း ပံုစံအေနထားမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မနားတမ္းလႈပ္ရွားရတာေၾကာင့္ မာရသြန္အေျပးသမားေတြလုိ ၾက့ံခိုင္သန္စြမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္လူေတြ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေယာဂက်င့္တာ၊ ထုိက္ခ်ိက်င့္တာကုိ လုပ္သည့္တုိင္ေအာင္ ေရွးေခတ္လူေတြရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္သြက္လက္စြာ ကုိယ္ခႏၶာကုိ လႈပ္ရွားႏုိင္မႈမ်ိဳး မလုပ္ႏုိင္ၾကပါဘူး။


အမဲလုိက္ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြရဲ႕ ဘဝေနမႈပံုစံဟာ တစ္ေနရာႏွင့္တစ္ေနရာ၊ တစ္ရာသီႏွင့္တစ္ရာသီ မတူဘဲ အလြန္ကြဲျပားျခားနားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအမဲလုိက္ရွာေဖြစားေသာက္သူအားလံုးကုိ ၿခံဳၾကည့္မယ္ဆုိရင္ သူတို႔ရဲ႕ေျခရာေနာက္လုိက္လာတဲ့ ေနာင္လူသားမ်ိဳးဆက္ေတြျဖစ္တဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးလယ္သမားေတြ၊ သုိးထိန္းသမေတြ၊ အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြ၊ ရံုးစာေရးေတြထက္ သာၿပီး အမွန္တကယ္သက္သာျပည့္စံုတဲ့လူေနမႈပံုစံကုိ စံစားခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္လုိ႔ရပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္ ေပါၾကြယ္ဝပါတယ္ဆုိတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ လူေတြ တစ္ပတ္ကုိ နာရီ ၄၀ မွ ၄၅ အထိ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံေတြမွာ တစ္ပတ္မွာ နာရီ ၆၀ ကေန ၈၀ အထိေတာင္ အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ အမဲလုိက္ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြဟာ ကလဟာရီသဲကႏာၱရလုိ အလြန္တရာၾကမ္းတမ္းခက္ခဲတ့ဲ ေဒသေတြမွာ ေနၾကေပမယ့္လည္း တစ္ပတ္မွာ ပ်မ္းမွ် ၃၅ မွ ၄၅ နာရီအထိပဲ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ဟာ သံုးရက္တစ္ႀကိမ္ပဲ အမဲလုိက္ထြက္ၾကတယ္။ ေန႔စဥ္အစာရွာေဖြစုေဆာင္းမႈက ၃နာရီကေန ၆နာရီပဲ ၾကာတယ္။ သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာ အဲဒီအခ်ိန္ပမာဏက အုပ္စုတစ္ခုလံုးကို ေကၽြးေမြးဖုိ႔လံုေလာက္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္တာက ေရွးေခတ္ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြဟာ ကလဟာရီသဲကႏာၱရထက္ ပုိမုိေျမၾသဇာျဖစ္ထြန္းတဲ့ ေဒသေတြမွာ ေနထုိင္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိေတာ့ အစားအစာေတြရဖုိ႔၊ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြရဖုိ႔ ဒီ့ထက္အခ်ိန္နည္းနည္းပဲ ၾကာခဲ့မွာပါ။ ဒါတင္မက ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြဟာ အိမ္မႈကိစၥအနည္းငယ္ပဲ လုပ္ကုိင္ရပါတယ္။ သူတုိ႔မွာ ေဆးစရာပန္းကန္ေတြမရွိ၊ ဖုန္စုပ္စရာ ေကာ္ေဇာေတြလည္းမရွိ၊ အေရာင္တင္စရာ ၾကမ္းခင္းေတြမရွိ၊ ကေလးအႏွီးေတြလည္းလဲစရာ မလုိသလုိ ေဆာင္စရာေဘလ္ေတြလည္း မရွိပါဘူး။

စုိက္ပ်ိဳးေရး ႏွင့္ စက္မႈထုတ္လုပ္ေရး စီးပြားေရးေတြထက္ ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြရဲ႕ စီးပြားေရးက လူသားေတြကုိ ပုိစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ဘဝကုိ ေပးပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ တရုတ္စက္ရံုအလုပ္သမတစ္ေယာက္ဟာ မနက္ ၇နာရီဝန္းက်င္ အိမ္ကထြက္တယ္။ ညစ္ပတ္ေနတဲ့လမ္းေတြကုိျဖတ္ၿပီး စက္ရံုသို႔အေရာက္သြားတယ္။ ၿပီးရင္ ကိုင္ေနက်စက္ကုိ ကိုင္ေနက်ပံုစံအတုိင္း တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ၁၀နာရီၾကာ လူကုိထံုထုိင္းသြားမတတ္ လုပ္ကုိင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ညေန ၇နာရီဝန္းက်င္မွာ အိမ္ျပန္ၿပီး ပန္းကန္ေတြေဆးေၾကာ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ရတယ္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၃၀,၀၀၀ ကေတာ့ တရုတ္လူမ်ိဳးရွာေဖြစားေသာက္သူတစ္ေယာက္ဟာ အေပါင္းအေဖာ္ေတြကို စခန္းမွာထားခဲ့ၿပီး မနက္၈နာရီဝန္းက်င္မွာ အိမ္မွထြက္မယ္။ အနီးဝန္းက်င္က ေတာအုပ္ေတြ၊ ျမက္ခင္းလြင္ျပင္ေတြမွာ လွည့္လည္သြားလာၿပီး မႈိေတြရွာမယ္၊ စားေသာက္လုိ႔ရတဲ့အျမစ္ေတြတူးမယ္၊ ဖားေတြဖမ္းမယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ က်ားေတြနဲ႔ေဝးေဝး ထြက္ေျပးရတာေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကမွာပါ။ မြန္းလြဲခ်ိန္အေစာပုိင္းမွာေတာ့ ေန႔လည္စာလုပ္ဖုိ႔ စခန္းသုိ႔ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ေတြ အတင္းေျပာဖုိ႔၊ ပံုျပင္ေတြေျပာဖုိ႔၊ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ေဆာ့ကစားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူအခ်ိန္ေတြျဖဳန္းဖုိ႔ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တစ္ခါတစ္ေလ သူတုိ႔ေတြ က်ားစာျဖစ္သြားတာတုိ႔ ဒါမွမဟုတ္ ေျမြကုိက္ခံရတာတုိ႔လည္း ရွိပါတယ္။ တျခားတဖက္မွာေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ မေတာ္တဆယဥ္တုိက္မႈေတြ၊ စက္ရံုေတြရဲ႕ညစ္ညမ္းမႈေတြ မႀကံဳရဘူးေပါ႔။

ေနရာေဒသေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ရာသီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွာေဖြစားေသာက္ျခင္းက အေကာင္းဆံုးေသာအာဟာရကုိ ေပးစြမ္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ဟာ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါဟာ လူသားေတြရဲ႕ စားေသာက္မႈပံုစံျဖစ္ေနတာ နွစ္ေပါင္းရာေထာင္ခ်ီၾကာေနၿပီ ျဖစ္ၿပီး လူ႔ခႏၶာကုိယ္မကလည္း အဲဒါနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းအသားက်ေနပါၿပီ။ ရုပ္ၾကြင္းအျဖစ္က်န္ခဲ့တဲ့ ေက်ာရုိးအေထာက္အထားေတြက ညႊန္ျပေနတာေတာ့ ေရွးေခတ္ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြဟာ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္း စတာေတြ ခံစားရႏုိင္ေျခ နည္းပါတယ္။ ဒါတင္မက သူတုိ႔ရဲ႕ေနာင္လာေနာက္သားေတြျဖစ္တဲ့ စုိက္ပ်ိဳးေရးလယ္သမားေတြထက္ အမ်ားအားျဖင့္ ပုိအရပ္ရွည္၊ ပုိက်န္းမာၾကတယ္။ အမဲလုိက္ရွာေဖြစားေသာက္သူေခတ္က ပ်မ္းမွ်လူ႔သက္တမ္းဟာ ႏွစ္ ၃၀၊ ၄၀ ပဲရွိေပမယ့္လည္း အဲဒီလုိျဖစ္ရတာက အမ်ားစုဟာ ကေလးဘဝမွာေသဆံုးမႈ အလြန္မ်ာတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔ဘဝရဲ႕အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ကနဦးႏွစ္ေတြကုိ ေက်ာ္လြန္ႏုိင္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ အသက္ ၆၀ အရြယ္အထိ အသက္ရွင္ႏုိင္တဲ့ ေကာင္းမြန္တဲ့အခြင့္လမ္းေတြ ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ အသက္ ၈၀ အထိ အသက္ရွင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြအၾကားမွာ အသက္ ၄၅ႏွစ္ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ထပ္ ၂၅ႏွစ္ေလာက္ အသက္ရွင္ဖုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ လူဦးေရ ၅ ရာခုိင္ႏႈန္းကေန ၈ ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ အသက္၆၀ႏွင့္အထက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြကုိ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္း၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္း ေတြကေန ကာကြယ္ေပးခဲ့တဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ကြဲျပားစံုလင္တဲ့ အစားအစာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စုိက္ပ်ိဳးေရးလယ္သမားေတြဟာ အလြန္တရာမွပဲ အကန္႔သတ္ရွိၿပီး အမ်ိဳးစားမစံုလင္တဲ့ အစားအစာကုိပဲ စားေလ့ရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒီေန႔လုိေခတ္မ်ိဳးေရာက္ခင္က စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကုိင္တဲ့လူထုစားသံုးတဲ့ ကယ္လုိရီအမ်ားစုဟာ ဂ်ံဳ၊ အာလူး၊ စပါး စတဲ့ သီးႏွံတစ္ခုခုကေနပဲ လာပါတယ္။ အဲဒီအစားအစာေတြမွာ လူသားေတြလုိအပ္တဲ့ တျခားအာဟာရပစၥည္းေတြ၊ ဓာတ္သတၱဳေတြ၊ ဗီတာမင္ေတြ မရွိပါဘူး။ တရုတ္ေက်းလက္က သာမန္လယ္သမားတစ္ေယာက္ဟာ ထမင္းကုိ မနက္စာ၊ ေန႔လယ္စာ၊ ညစာ အျဖစ္စားပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ကံေကာင္းတယ္ဆုိရင္ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း အဲဒီလုိပဲ စားရဖုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္တယ္။ ေရွးေခတ္ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြကေတာ့ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ ပံုမွန္အားျဖင့္ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီကြဲျပားတဲ့ အစားအစာအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ စားေသာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီတရုတ္လယ္သမားရဲ႕ ေရွးဘုိးေဘး ရွာေဖြစားေသာက္သူကေတာ့ ဘယ္ရီသီးႏွင့္မႈိေတြကုိ မနက္စာအျဖစ္စားမယ္။ တျခားအသီးေတြ၊ ခရုပက္က်ိေတြ၊ လိပ္ေတြကုိ ေန႔လည္စာအျဖစ္စားၿပီး ယုန္သားကို ၾကက္သြန္ရုိင္းနဲ႔ကင္ထားတာကုိ ညစာအျဖစ္ စားေကာင္းစားခဲ့မွာပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ စားေသာက္မယ့္အရာေတြကလည္း လံုးဝကြဲျပားတဲ့စားစရာေတြ ျဖစ္မွာပါ။ အခုလုိ ကြဲျပားစံုလင္တဲ့အစားအစာေတြက ေရွးေခတ္ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြကုိ လုိအပ္တဲ့အာဟာရဓာတ္အားလံုးကုိ ရရွိေစခဲ့ပါတယ္။

ဒါတင္မက ဘယ္အစားအစာတစ္ခုတည္းအေပၚမွ မူတည္မွီခိုတာ မရွိတာေၾကာင့္ သူတုိ႔မွာ အစားအရင္းအျမစ္တစ္ခု ျပတ္လတ္သြားရင္လည္း ဒုကၡေရာက္ႏုိင္ေခ်သိပ္မရွိပါဘူး။ မုိးေခါင္တာ၊ ေတာမီး ဒါမွမဟုတ္ ငလ်င္ စတဲ့အရာေတြက တစ္ႏွစ္တာ စပါးခင္းေတြ၊ အာလူးခင္းေတြကုိ ဖ်က္ဆီးသြားရင္ အငတ္ေဘးဆုိက္တာေၾကာင့္ စုိက္ပ်ိဳးေရးလ႔ူအသုိင္းအဝုိင္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ပ်က္စီးၾကတယ္။ ရွာေဖြစားေသာက္သူအသုိင္းအဝုိင္းေတြလည္း သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေတြကုိ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ၾကၿပီး အစာစားခ်င္တာ၊ အစာငတ္မြတ္တာ စတဲ့အရာေတြ ခံစားခဲ့ၾကရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ဟာ အခုလုိ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေတြကုိ ပုိမုိလြယ္ကူစြာ ရင္ဆုိင္ကုိင္တြယ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္လုိ႔ သူတုိ႔ စားေနက်အစာရင္းျမစ္တခ်ိဳ႕ ဆံုးရႈံးရဆုိရင္ တျခားသတၱဝါေတြကုိ အမဲလုိက္တာ၊ တျခားအရာေတြရွာေဖြစားေသာက္တာ ဒါမွမဟုတ္ ေဘးအႏၲရာယ္ သက္ေရာက္မႈနည္းပါးတဲ့ေနရာကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္းစတာေတြ ျပဳလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။


ေရွးေခတ္ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြဟာ ကူးစက္ေရာဂါေတြကုိလည္း အနည္းငယ္ပဲ ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ စုိက္ပ်ိဳးေရး ႏွင့္ စက္မႈထုတ္လုပ္ေရး လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြကုိ ကပ္ဆုိးဆုိက္ဒုကၡေပးတဲ့ ေရေက်ာက္၊ ဝက္သက္၊ တီဘီအဆုတ္နာ စတဲ့ကူးစက္ေရာဂါအမ်ားစုဟာ လူေတြေမြးျမဴထားတဲ့ တိရိစာၦန္ေတြက အစျပဳခဲ့တာပါ။ အဲဒီကေနတဆင့္ စုိက္ပ်ိဳးေရးေျပာင္းလဲမႈႀကီးေနာက္ပုိင္း လူသားေတြကုိ ကူးစက္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေခြးေတြသာေမြးျမဴခဲ့ၾကတဲ့ ေရွးေခတ္ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြဟာ အဲဒီလုိကပ္ေဘးဆုိးေတြနဲ႔ ကင္းေဝးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါ႔အျပင္ စုိက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္စက္မႈထုတ္လုပ္ေရး လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ လူေနထူထပ္ၿပီး သန္႔ရွင္းမႈမရွိတဲ့ အတည္တက်အေျခခ်တဲ့ေနရာေတြမွာ ေနထုိင္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိေနရာေတြဟာ ကပ္ေရာဂါေတြေပါက္ဖြားျပန္႔ပြားဖုိ႔ အေကာင္းဆံုးေနရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြဟာ ကမာၻေပၚမွာ အုပ္စုငယ္ေတြနဲ႔လွည့္လည္သြားလာခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ကူးစက္ကပ္ေရာဂါေတြ မျဖစ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။

ကြဲျပားစံုလင္ၿပီး ျပည့္စံုတဲ့စားေသာက္မႈပံုစံရွိတာ၊ တစ္ပတ္တာအတြင္းအလုပ္ခ်ိန္အနည္းငယ္ပဲရွိတာ၊ ကူးစက္ေရာဂါျဖစ္ပြားမႈရွားပါးတာ စတဲ့အရာေတြေၾကာင့္ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္အမ်ားစုက စုိက္ပ်ိဳးေရးမတုိင္မီ ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြရဲ႕ လူ႔အသုိင္းအဝုိင္းကုိ အလွ်ံပယ္ၾကြယ္ဝတဲ့ မူလလူ႔အဖြဲ႔အစည္းလုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေရွးေခတ္လူေတြရဲ႕ဘဝကုိ အားက်အတုခိုးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမွားတစ္ခုပဲ ျဖစ္မွာပါ။ သူတုိ႔ဟာ စုိက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္စက္မႈထုတ္လုပ္ေရး လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြထက္ ပုိေကာင္းမြန္တဲ့ဘဝေတြအျဖစ္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း သူတုိ႔ရဲ႕ကမာၻဟာ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းလွတယ္။ မၾကာခဏပဲ ရွန္သန္ဖုိ႔ခက္ခဲတာ၊ လုိအင္ဆႏၵမျပည့္ဝတာေတြ ရွိခဲ့သလုိ ငယ္ရြယ္စဥ္ကေလးေသဆံုးမႈလည္း မ်ားခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ေခတ္အတြက္ မေတာ္တဆဒဏ္ရာေလးတစ္ခုဟာ အဲဒီေခတ္က လူကုိေသဆံုးေစတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ႏုိင္ပါတယ္။ လူအမ်ားစုဟာ လွည့္လည္သြားလာတဲ့လူအုပ္စုရဲ႕ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္မႈကုိ ခံစားခဲ့ၾကရၿပီး အုပ္စုအဖြဲ႔ဝင္ေတြရဲ႕ မလုိမုန္းတီးတာ၊ ပမာမခန္႔တာ ခံရတဲ့ကံမေကာင္းသူအခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆုိးရြားတဲ့ကံၾကမၼာနဲ႔ႀကံဳေတြ႔ၾကရပါတယ္။ ဒီေခတ္ရွာေဖြစားေသာက္သူေတြလည္း လူအုပ္နဲ႔မလုိက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ၊ ေနမေကာင္းျဖစ္သူေတြကုိ တစ္ခါတစ္ေလ ခ်န္ထားခဲ့တာ၊ သတ္ခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ မလုိခ်င္တဲ့ေမြးကင္းစကေလးေတြ၊ ကေလးသူငယ္ေတြကုိ အဆံုးစီရင္တာေတြအျပင္ ကုိးကြယ္ယံုၾကည္မႈေတြေၾကာင့္ လူေတြကုိ ယဇ္ပူေဇာ္တာေတြလည္းရွိခဲ့ပါတယ္။

ဘာသာျပန္ – မာန္သီဟထြန္း

ေဆပီယန္စ္ကုိ တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ တင္ေပးပါတယ္။ စာဖတ္သူ အားလံုး ကုိယ္ခ်မ္းသာၿပီး စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..

ပံုေတြကုိ ေအာက္ပါလင့္ေတြကေန ယူပါတယ္။

https://www.dailymail.co.uk/…/How-FARMERS-fitter-athletes-H…
http://sapiencia.eu/pichona-istoria-de-lumanitat-1-ledat…/…/
http://sapiencia.eu/pichona-istoria-de-lumanitat-1-ledat…/…/