 |
| Khaing Mar Kyaw Zaw |
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ – ရပ္အေၾကာင္း ရြာအေၾကာင္း – ၄
(မိုးမခ) မတ္ ၇၊ ၂၀၁၉
ေန ့လည္ခင္း ရြာထဲ ေလွ်ာက္ေတာ့ မူလြန္ေက်ာင္းေလး အနားကို ေရာက္တယ္။
သြပ္မိုး အုတ္ကာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာသ႑ာန္ ေက်ာင္းေဆာင္ (၂)ေဆာင္ရွိၿပီး တေဆာင္က သူငယ္တန္းကေန (၄)တန္း၊ တေဆာင္က (၅)တန္းကေန (၇)တန္းဆိုၿပီး ခြဲထားတယ္။
အုတ္နံရံတ၀က္ သံဇကာတ၀က္ ကာရံထားတဲ့ မူလတန္း ေက်ာင္းေဆာင္ထဲကို အျပင္ကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ အိုင္ႀကီးတအိုင္ထဲမွာ ေရငတ္လို ့ အသံကုန္ေအာ္ေနတဲ့ ဖားကေလးေတြလိုပါဘဲ
ေႏြေနကလည္း အတိုင္းအဆမဲ့ေအာင္ပူ၊ သြပ္မိုးကလည္း ကၽြတ္ကၽြတ္ဆတ္ေအာင္ပူ အပူႏွစ္ထပ္ေအာက္မွာ စာအံ စာရြတ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြဟာ ေခၽြးဒီးဒီးယိုစီးလို ့။
သူတို ့ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဟိုေန ့က ရြာသူ ရြာသားေတြ ေျပာျပၾကတဲ့ “ရြာကေက်ာင္းကေလးကို ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးရင္” ဆိုတဲ့ စကားကို ေျပးသတိရလိုက္တယ္။
တတန္းနဲ ့တတန္း အကာအရံ အတားအဆီးမရွိ ၊ နံရံ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ကပ္ရိုက္ထားတဲ့ သင္ပုန္းႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ဘဲ ဒီ သင္ပုန္းႀကီးနဲ ့ ဒီအတန္းလို ့ အျပင္ကေန ခန္ ့မွန္းလို ့ရခဲ့တယ္။
ဒီေက်ာင္းေဆာင္ထဲမွာ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြကေတာ့ နယ္စည္းမျခား ေက်ာင္းသားမ်ားေပါ့။ သနပ္ခါး ကြက္တိကြက္ၾကားေလးေတြနဲ ့ ေရအိုးစင္ရွိရာကို ေျပးသြားလိုက္၊ အကိုေတြ အမေတြရွိရာ အတန္းေတြကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္လိုက္၊ တေယာက္နဲ ့တယာက္ ေနာက္ေျပာင္ေဆာ့ကစား ေျပးလႊားလိုက္နဲ ့ နယ္စည္းမျခား ေက်ာင္းသားမ်ားဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ျဖတ္သန္းလို ့ေပါ့။
ဧည့္သည္ေတြကို ျမင္ေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ရိုးရာအတိုင္း ပညာျပတယ္။
သင္ပုန္ႀကီးေတြကို ႀကိမ္လံုးႀကီးေတြ တဘုန္းဘုန္းရိုက္ၿပီး
“ ကေလးေတြ ကိုယ့္အတန္းနဲ ့ကိုယ္ေန၊ ကိုယ့္စာ ကိုယ္စာကိုယ္လုပ္ၾက” တဲ့။
ႀကိမ္သံၾကားေတာ့ ကေလးေတြဟာ ခဏေတာ့ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဖားကေလးေတြရဲ ့ ေအာ္သံဟာ အရင္ထက္ (၂)ဆ ပိုညံလာေတာ့တာဘဲ။
ဖုန္ထူထူ ေနပူပူ အသံဆူဆူ ေက်ာင္းေလးနားက ျမန္ျမန္ဘဲ ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ၾကာၾကာေနရင္ ကေလးေတြ လည္ေခ်ာင္းကြဲရင္ ကြဲ၊ မကြဲရင္ ကိုယ္ေတြ နားစည္ကြဲမဲ့ ကိန္းပါ။
အိမ္တအိမ္မွာ တေထာက္နားေတာ့ ဒီရြာ ဒီေက်ာင္းက လူခၽြန္လူေကာင္းေလးေတြမ်ား မထြက္ဘူးလားလို ့ ေမးၾကည့္တယ္။
မထြက္ဘဲ ေနပါ့မလားတဲ့။ ဘယ္သူ ့သား ဘယ္သူ ့သမီး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ဘြဲ ့ေတြရ ၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမျဖစ္၊ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ ေဆးဆရာမျဖစ္ဆိုတဲ့ သတင္းေကာင္းေလးေတာ့ ၾကားရတယ္။
အဲ့ဒီ ဘြဲ ့ရေတြ အခုရြာမွာ တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ေနၾကတာေပါ့ေလ လို ့ အားတက္သေရာေမးေတာ့ …
အဲ့ဒီလို ျဖစ္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့တဲ့။ အခုေတာ့ မိဘကေတြကလည္း သားသမီးေတြကိုေမွ်ာ္၊ သားသမီးေတြကလည္း မိဘေတြကိုေမွ်ာ္နဲ ့ ေမွ်ာ္ေတာ္ေရာင္ေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္တဲ့။
တကယ္တန္းကေတာ့ ရြာကေလးက အလယ္တန္းေက်ာင္းေလးျဖစ္လာတာ (၄-၅) ႏွစ္ေလာက္ဘဲ ရွိေသးတာပါ၊
ရြာက မူလတန္းေအာင္ ကေလးေတြ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းဆက္တက္ဖို ့ ဆိုတာ မဟာအခက္အခဲႀကီး တခုဆိုတာ ကိုယ္ေတြလည္း သိပါတယ္။
ရြာေလးနဲ ့အနီးစပ္ဆံုး တိုက္နယ္ၿမိဳ ့ကေလးက အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသြားေနဖို ့ဆိုတာ ကေလးေတြေရာ မိဘေတြအတြက္ပါ အေတာ္ေလး စြန္ ့ လႊတ္ စြန္ ့စားရတဲ့ အလုပ္တခုပါ၊
ရြာနဲ ့အထက္တန္းေက်ာင္းရွိရာက အေတာ္ေလး အလွမ္းေ၀းေတာ့ အသြားအျပန္ ေက်ာင္းတက္ဖို ့ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဒီေတာ့ မိဘေတြမွာ ကိုယ့္သားသမီး ေက်ာင္းထားဖို ့အတြက္ ၿမိဳ ့ကေလးမွာ အသိမိတ္ေဆြ ရွာရပါတယ္။ နီးစပ္ရာ အသိအိမ္ေတြမွာ သားသမီးေတြကို ထား၊ လိုအပ္တဲ့ ေက်ာင္းစရိတ္၊ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ေတြကို လစဥ္ေထာက္ပံံ့ရတာပါ၊
ေထာက္ပ့ံစရိတ္ေတြက အလယ္တန္းေက်ာင္းသား အဆင့္မွာ မသိသာေပမဲ့ အတန္းႀကီးလာေလ စရိတ္ေတြက ႀကီးလာေလ …
သူတို ့ရြာက ကေလးတေယာက္ ဘြဲ ့ရ အလုပ္ရဖို ့အတြက္ မိဘေတြဟာ (၈)တန္းမွာ ကြမ္းၿခံ တၿခံေရာင္း။
(၉)တန္းမွာထဲက ေတာင္ထန္းၿခံ တၿခံေရာင္း၊ (၁၀)တန္းမွာ ဒညင္းၿခံ တၿခံေရာင္း။ ဘြဲ ့ရဖို ့အတြက္ အတြင္းပစၥည္းေလးေတြေရာင္း၊ ဘြဲ ့ရၿပီး အလုပ္ရဖို ့ အလုပ္ေလွ်ာက္ၾကေတာ့လည္း ရွိိတာအကုန္ ေရာင္းခ် အလုပ္ရေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ရတယ္လို ့ ဆိုပါတယ္။
အလုပ္ရေတာ့ တာ၀န္က်ရာေပါ့၊ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ေဒသဘက္ကို တာ၀န္ျပန္က်ဖို ့ဆိုတာက ၁၅ သိန္း၊ သိန္း ၂၀ ထပ္ကုန္ရဦးမွာတဲ့။
ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ေတာ့ ရြာေလးက ရြာဘြဲ ့ရ ပညာတတ္လူငယ္ေတြ ရြာနား ျပန္မကပ္ႏိုင္ေသးတာ ေပးစရာ ကုန္စရာမရွိေတာ့လို ့ ျပန္မေရာက္ႏိုင္ၾကေသးတာလို ့ နားလည္ လိုက္ရပါတယ္။
မိဘေတြကလည္း ကုန္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတာသိေပမဲ့ ကုန္ဖို ့မရွိေတာ့ သားသမီးေတြကလည္း ေပးမွျဖစ္မယ္ဆိုတာ သိေပမဲ့ ေပးဖို ့ မစုႏိုင္တဲ့ အေျခအေန။
အခုေတာ့ မိဘေတြက သားသမီးေတြကို ေမွ်ာ္၊ သားသမီးေတြကလည္း မိဘေတြကို ေမွ်ာ္၊ ရြာေလးကေတာ့ ရြာသူရြာသား ပညာတတ္ေတြကို ေမွ်ာ္လို ့ေပါ့…..။
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ
မတ္လ ၂၊ ၂၀၁၉
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
