ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ – ရပ္အေၾကာင္း ရြာအေၾကာင္း – ၂
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၈၊ ၂၀၁၉
ရြာလယ္ လမ္းမႀကီးေဘးက အေၾကာ္ဆိုင္ေလးကစတဲ့ ကရင္ရြာကေလးရဲ ့ ေန ့သစ္ဟာ အဲ့ဒီအေၾကာ္ဆိုင္ေလးမွာဘဲ အဆံုးသတ္တယ္လို ့ ေျပာရ မလိုလို။
ၿခံထဲက၊ စိုက္ခင္းထဲက၊ ေရႊတြင္းေတြဆီက ျပန္လာတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြရဲ ့ဖုန္ေတြနဲ ့ လူးလိမ့္ေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေလးေတြဟာ ညေန ေန၀င္ရီတေရာမွာလည္း အေၾကာ္တဲေလးရွိရာကိုဘဲ ေခါင္း၀င္တိုးၾကတာပါဘဲ။
မနက္ေစာေစာက အေၾကာ္တဲေလးဟာ ညေနပိုင္းၾကေတာ့ ရြာရဲ ့ယမကာတဲေလးျဖစ္လို ့ေနျပန္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ ကရင္ရြာက အေၾကာ္တဲေလးရဲ ့ေျပာင္းလဲမွဳစံႏွဳန္းကေတာ့ ဒံုးပ်ံယာဥ္ေတာင္ ရွံဳးေလာက္ပါရဲ ့ ။
အဲ့ဒီတဲေလးမွာ ခ်က္အရက္ ရတယ္၊ ထန္းရည္ ရတယ္၊ ေခါင္ေရလည္းရတယ္၊ ေစ်းကြက္ျမင္တဲ့ အေၾကာ္တဲရွင္ကလည္း ၾကက္ေျခေထာက္ဟင္း၊ ၾကက္သားဟင္း၊ သီးစံုဟင္း တခါတေလေတာ့လည္း အမဲရြတ္ဟင္း စတဲ့ ဟင္းေတြ ညေနဘက္ဆို ေရာင္းတယ္။
ၾကက္သားဟင္း ၅၀၀၊ ၾကက္ေျခေထာက္ဟင္း ၃၀၀၊ သီးစံုဟင္း ၂၀၀ ဆိုတဲ့ အသံေတြက ရြာသူေတြဆီက လာတာျဖစ္ၿပီး ၊ အညာသား တလံုး၊ ကရင္ႀကီး တလံုး၊ ရြာသားတပိုင္း ဆိုတဲ့ အသံေတြက ရြာသားေတြဆီက လာတာျဖစ္တယ္။
အညာသားဆိိုက ထန္းရည္၊ ကရင္ႀကီးဆိုတာက ေခါင္ရည္၊ ရြာသားဆိုတာက ခ်က္အရက္ … တဲ့။ သူတို ့ဒက္ဖေနးရွင္းနဲ ့သူ ့တို ့ကေတာ့ သေဘာေတြက်လို ့ ၾကက္ေျခေထာက္ တေခ်ာင္း၊ ပဲႀကီးေၾကာ္ေလးတဆုပ္နဲ ့လည္း သူတို ့ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကတာပါဘဲ။
ရြာသူေတြက ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကေလးနဲ ့ထုပ္ထားတဲ့ ဟင္းထုတ္ေလးေတြကို ပုလိုင္းေတြထဲ ကိုယ္စီထည့္လို ့ အိမ္ေတြရွိရာကို သုတ္သုတ္နဲ ့ ဖိုးေစာ္ကဲတို ့ကေတာ့ အေၾကာ္တဲေလးထဲမွာ ရုတ္ရုတ္နဲ ့က်န္ခဲ့ေလရဲ့။ ေန၀င္လို ့မိုးခ်ဳပ္သြားေပမဲ့ ဆိုင္ကယ္စုတ္ကေလးေတြရဲ ့ တဖုတ္ဖုတ္အသံေတြကေတာ့ ရြာကေလးရဲ ့ဟိုမွာ ဒီမွာ၊ အိမ္ေပၚကေန ရြာလယ္ လမ္းမဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမွာင္နဲ ့မဲမဲထဲမွာ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြလို မီးလံုးေလးေတြ တလက္လက္နဲ ့ ရြာသူရြာသားေတြ။
ပိုးစုန္းၾကဴး လူသားေတြရဲ ့ ဆန္တျပည္၊ ကြမ္းရြက္ပံု တထုပ္၊ ကြမ္းသီးစို ၄ လံုး၊ ထြန္းေရႊ၀ါ တဗူး ဆိုတဲ့ အသံေတြဟာ နီးစပ္ရာ ေစ်းဆိုင္ေလးေတြ မွာ ပ်ံ၀ဲလို ့ …
ထူးဆန္းသလို ျဖစ္ေနလို ့သူတို ့ေခါင္းမွာ ပတ္ထားတဲ့ မီးလံုးေလးေတြကို ကိုယ္က စပ္စုၾကည့္ေတာ့ သူတို ့က အဲ့ဒါ ေခါင္းမီးတဲ့ ။ ေခါင္းမွာ ပတ္ေတာ့ ေခါင္းမီးေပါ့ေလ၊ ဓာတ္မီးမသံုးဘဲ ဒီေခါင္းမီးက ဘယ္က ဘယ္လို ျဖစ္လာသလဲလို ့ေမးေတာ့ ေခါင္းမီး ဇာတ္လမ္းကို သူတို ့ အခုလို ခင္းျပတယ္။
“က်မတို ့ ေခါင္းမီးေတြက ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္ စည္းရံုးေရးက စတာ၊ မူးဂါး(အေဒၚ)ရဲ ့…” တဲ့။
“ဟဲ့… နင္တို ့ေခါင္းမီး ဇာတ္လမ္းက ခမ္းနားလွခ်ည္လား ။ ကဲ … ဆက္စမ္းပါဦး” ဆိုေတာ့
“ၿပီးခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းကေလ က်ေနာ္တို ့က်ေနာ္မတို ့ရြာကို အစိမ္းေတြ၊ အနီေတြ အၿပိဳင္မဲဆြယ္ၾကတယ္၊ ရြာကို အစိမ္းေတြလည္း လာတယ္၊ အနီေတြလည္း လာတယ္၊ ေျခခ်င္းကို လိမ္ေနတာဘဲ …” တဲ့ ။
“ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္လိုေကာင္းတယ္၊ ရြာအေျခ ဘယ္လိုေျပာင္းမယ္၊ ဘယ္ေရြ ့ဘယ္မွ် တိုးတက္မယ္ေပါ့၊ သူတို ့ကလည္း ေျပာရင္း ေျပာရင္းနဲ ့ေဒါေတြ မာန္ေတြလည္း ပါပါလာတယ္။”
“အစိမ္းက ေခါင္းမီးေတြ၊ ျခင္ေထာင္ေတြ၊ ပုဆိုးေတြ၊ ထမိန္ေတြ ေ၀တယ္၊
အနီကေတာ့ ေဒၚစုပံုပါတဲ့ စာရြက္စာတန္းေတြ ေ၀တယ္၊
အၿပိဳင္အဆိုင္လည္း ေဟာၾကေျပာၾကတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကဆို က်မတို ့ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြ သေဘာထားေတြေတာင္ ကြဲၾကေသးတယ္။ အစိမ္းကေကာင္းတယ္၊ အနီက ေကာင္းတယ္ေပါ့၊”
“ဒါေပမဲ့ ဘယ္အဖြဲ ့ဘာေပးေပး ရြာသားေတြကေတာ့ ေပးတာ အကုန္ယူတာဘဲ။”
“ကဲ .. ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္လို အဆံုးသတ္သြားလဲ … နင္တို ့ရြာက နီသြားသလား၊ စိမ္းသြားသလား”
“နီသြားတာေပါ့ အေဒၚရဲ ့၊ အစိမ္းသမားက ခပ္နည္းနည္းဘဲဟာ၊ အစိမ္းဘက္က မဲဆြယ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာေလးဆို က်မတို ့ကို ေျပာတယ္၊ နင့္တို ့ကလည္း တို ့ေပးတာေတြ အကုန္ယူၿပီး တို ့ကိုေတာ့ မဲမေပးဘူးတဲ့။ မေပးပါဘူး နင္တို ့အစိမ္းက ေကာင္းမွ မေကာင္းတာလို ့ က်မတို ့က ျပန္ေျပာတယ္။”
တကယ္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေလးက ကရင္ဆရာေလးပါ၊
“အစိမ္းမေကာင္းတာ သူလည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ သူမ်ား ခိုင္းတာ လုပ္ရတာေပါ့…” တဲ့။
“က်မတို ့က နင္တို ့ေပးလို ့ ငါတို ့ယူတာ။ မဲေပးတာေတာ့ ငါတို ့ေပးခ်င္တာ ငါတို ့ေပးမွာေပါ့ … လို ့သူ ့ကို ေျပာေတာ့ သူက တဟားဟားနဲ ့ရယ္တယ္။”
“က်မတို ့ေခါင္းေပၚကမီးဟာ အစိ္မ္း ေခါင္းမီး ။ အေဒၚရဲ့ တဲ့။”
“ကဲ .. အနီႏိုင္သြားေတာ့ ရြာမွာ ဘာေတြေျပာင္းလဲ လာလဲ” လို ့ေမးေတာ့ … အရင္က တက္ၾကြေနတဲ့ သူတို ့မ်က္ႏွာဟာ ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားတယ္။
“ေရြးေကာက္ပြဲလည္း ၿပီးေရာ အစိမ္းေရာ အနီေရာ ဘယ္သူမွ ရြာကို မလာၾကေတာ့ဘူးေလ၊ ”
“ဘယ္သူမွ တခါမွ မလာၾကေတာ့ဘူးလား” လို ့ေသခ်ာေအာင္ ကိုယ္က ေမးေတာ့
“ဘယ္သူဆို ဘယ္သူမွ မလာၾကပါဘူး” တဲ့၊
“က်မတို ့မွာေတာ့ က်မတို ့ရြာမွာ မီးေလးမ်ား လင္းလာမလား၊ လမ္းေလးမ်ား ေကာင္းလာမလား၊
စာသင္ေက်ာင္းေလးတိုးတက္မလားလို ့ ေမွ်ာ္တာေပါ့၊ ဒီေန ့ထိကို ဘယ္သူမွကို မလာၾကတာပါ … ” တဲ့။
ဒါေပမဲ့ သူတို ့က အားေတာ့ မေလ်ာ့ၾကေသးဘူး၊
“အေဒၚရယ္ … အစိမ္း၊ အနီထက္ ေကာင္းတဲ့ အ၀ါ ပါတီတို ့ အျပာပါတီတို ့… ရွိေသးလား” တဲ့၊
ဘာလုပ္ဖို ့လဲေမးေတာ့..
“ေအာ္ ကိုယ့္ရြာေကာင္းဖို ့လုပ္ေပးမယ္ဆို ၀ါသင့္ရင္လည္း ၀ါရမယ္၊ ျပာသင့္ရင္လည္း ျပာရမယ္” တဲ့၊
သူတို ့ေျပာစကားေတြ နားေထာင္ၿပီး ကိုယ္မွာ ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာတယ္။
“ကိုယ့္ရြာေကာင္းဖို ့လုပ္ေပးမယ္ဆို ၀ါသင့္ရင္လည္း ၀ါရမယ္၊ ျပာသင့္ရင္လည္း ျပာရမယ္တဲ့”
ဒီစကားကိုေတာ့ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္ၾကားေယာင္ေနတယ္။
အဲ့ဒီညက ေတာ္ေတာ္နဲ ့ အိပ္လို ့မရခဲ့။
အမိုးေခါင္းခ်သြားတဲ့ ရြာေလးကေလးကေတာ့ … အမိုးရွိစဥ္ကလိုဘဲ အေမွာင္နဲ ့မဲမဲထဲမွာ အိပ္ေမာက်လို ့…..။
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၁၊ ၂၀၁
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
