ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ – ရပ္အေၾကာင္း ရြာအေၾကာင္း – ၁
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၆၊ ၂၀၁၉
အရင္က ၾကက္တြန္ရင္ မိုးလင္းတဲ့ ရြာကေလးေပါ့။ ေမာင္းေထာင္းသံနဲ ့မ်က္ႏွစ္သစ္တယ္။
အခုလည္း ၾကက္တြန္မွဘဲ မိုးလင္းရတယ္ ဒါေပမဲ့ ခ်က္အရက္ကေလးနဲ ့မ်က္ႏွာသစ္တတ္လာၿပီ။
အရင္ကေတာ့ ေန၀င္ရင္ မိုးခ်ဳပ္တဲ့ရြာ ။ အခုေတာ့ ဆိုင္ကယ္ အစုတ္ေလးေတြ တဖုတ္တဖုတ္နဲ ့ မိုးခ်ဳပ္လို ့ ခ်ဳပ္မွန္းမသိတဲ့ ရြာကေလးျဖစ္လာတယ္။
ရြာေလးက အမိုး(အေမ) ေခါင္းခ်သြားတဲ့ ရြာေလးပါ၊ မြန္ျပည္နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ကရင္ရြာေလးေပါ့၊
အရင္ကေတာ့ သစ္ေတာေတြနဲ ့သိမ္းထုပ္ထားတဲ့ရြာကေလးေပါ့ ။ အခုေတာ့ သစ္ေတာ ဝါးေတာႀကီးေတြ ျပဳန္းလို႔ ငွက္ေပ်ာသီးအခြံႏႊာလိုက္သလို ေပၚလာတဲ့ တတန္းထဲရွိတဲ့ ရြာတန္းေလးဟာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ အထင္းသားကိုယ္ဟန္ျပလို ့။ အဲဒီရြာတန္းရွည္ေလး တတန္းထဲကိုဘဲ အာရွလမ္းမဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ႀကီးတပ္ထားတဲ့ ေျမလမ္းႀကီးက ခြဲခ်လိုက္တာ လမ္းမႀကီးကို မ်က္ႏွာမူေနရတဲ့ အိမ္ကေလးေတြဟာ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ တလိပ္လိပ္နဲ ့၊ ေခ်ာင္းဆိုးရင္ၾကပ္ေရာဂါဟာ ရြာကေလးကို မဖိတ္ဘဲ ေရာက္လာတယ္။
အိမ္ေလးေတြက ေခ်ာင္းသံ တဟြတ္ဟြတ္၊ ေဆးေပးခန္းေလးကလည္း ေခ်ာင္းသံ တဟြတ္ဟြတ္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလည္း ေခ်ာင္းသံ တဟြတ္ဟြတ္၊ စာသင္ေက်ာင္းေလးကလည္း ေခ်ာင္းသံတဟြတ္ဟြတ္နဲ ့။ ဒါကေႏြရာသီ အခ်ိန္ကို ေျပာတာ၊ မိုးရာသီဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီလမ္းမႀကီးက ရြံ ေတြ ဗြက္ေတြၾကားမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ လူေတြ ဘတစ္ျပန္ က်ားတျပန္ ရုန္းကန္ၾကရျပန္ေရာတဲ့။
ရြာလယ္က အာရွလမ္းမေပၚမွာ ေႏြရာသီဆို သစ္ကားေတြ၊ ၀ါးကားေတြ၊ ကုမၸဏီပိုင္ကားေတြ၊ စစ္တပ္ရိကၡာသယ္တဲ့ကားေတြ၊ ေကအဲန္ယူပိုင္ကားေတြ လြန္းထိုးသလို ထိုးေနၾကတာ
သစ္ကား၊ ၀ါးကားေတြကေတာ့ တေန ့တမ်ဳိး မရိုးေအာင္ လြန္းထိုးေနၾကေပမဲ့ ရြာထဲက အိမ္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းစား စားပြဲေတာင္မွ ေကာင္းေကာင္းမရွိၾကဘူး။ ရြာသားေတြကလည္း ဆိုင္ကယ္စုတ္ေလးေတြ ဖုတ္ဖုတ္နဲ ့ ဂုဏ္လုပ္ေနၾကတာ သူတို ့ ေျခေထာက္ေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ဖိနပ္ မရွိသူေတြ မ်ားတယ္။
အိမ္ေျခ (၇၀) ေက်ာ္ရွိတဲ့ရြာမွာ အိမ္ဆိုင္ေလးက (၇) လံုးရွိတယ္ ဆယ္အိမ္ကို ေစ်းဆိုင္ေလးတလံုးနဲ ့ စီးပြားေရးတိုးတက္မွဳႏွဳန္းေတြ ျမန္ေနသလိုလို ။ ေႏြအခါမွာ ေပၚလာတတ္တဲ့ အေၾကာ္တဲေလး တလံုးကေတာ့ ရြာလယ္ လမ္းမႀကီးေဘးမွာရွိတယ္။
မနက္ေစာေစာဆို ဗူးသီးေၾကာ္၊ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ပုဇြန္ခြက္ေၾကာ္၊ ျမင္းခြာရြက္ေၾကာ္ စတဲ့ အေၾကာ္ပူပူေႏြးေႏြးကို တခု က်ပ္ ၁၀၀ ေစ်းႏွဳန္းခ်ဳိသာစြာနဲ ့ဒီအေၾကာ္ထဲေလးက ထုတ္လုပ္တယ္။ ၿခံထဲသြားဖို ့ (၃)ခု၊ ေရႊတြင္းဆင္းဖို ့(၄)ခု၊ စိုက္ခင္းဆင္းဖို ့ (၅)ခု – ဆိုတဲ့ အသံေတြနဲ ့ရြာသူရြာသားေတြရဲ ့ေန ့ သစ္ဟာ အဲ့ဒီအေၾကာ္ဆိုင္ေလးက စတယ္။
ရြာက အိမ္ဆိုင္ေလးေတြဆီကို ဘဲဥ ၂ လံုး၊ ငါးပိ တဆယ္သား၊ ကြမ္းရြက္ ၂၀၀ ဖိုး၊ ကပ္ခြာ တခု ဆိုတဲ့ အသံေတြနဲ ့ ေရာက္ ေရာက္ လာတတ္တာက ကေလးေလးေတြမ်ား တယ္။
သူတို႔ေလးေတြကို ေက်ာင္းေနလားလို ့ေမးရင္ ေနတယ္လို ့ေျဖတာ မ်ားတယ္။
နံမည္ဘယ္လိုေခၚလဲေမးေတာ့ …
ေမာင္သူရေအာင္ …
မပပ၀င္းခင္တဲ့ …
ဘာလူမ်ဳိးလဲ ေမးေတာ့ ကရင္လူမ်ဳိးတဲ့။ ကရင္စကားေျပာတတ္လား … ေမးေတာ့ မ်က္လံုးေလးေတြ ကလယ္ကလယ္နဲ ့ ။ ကိုယ္နဲ ့ကေလးေတြရဲ ့အေမးအေျဖကို မေနသာတဲ့ ဆိုင္ရွင္က အခုလို ရွင္းျပတယ္။
ဘယ္လိုေျပာျပရမလဲ၊ ကံ့ေကာ္ပန္းကပဲ စရမလား၊ စာသင္ေက်ာင္းကဘဲ စ ရမလားဘဲတဲ့ …
ရြာက အရင္ကမူလတန္းေက်ာင္း အခုမွ အစိုးရတ၀က္ ရြာကတ၀က္နဲ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းျဖစ္လာတာ … တဲ့။ ရြာက ကရင္ရြာ၊ ကရင္ေက်ာင္း ဆိုေပမဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ၿမိဳ့ကလာၾကတဲ့ ဗမာဆရာ၊ ဆရာမ ေတြတဲ့ … ။
ကရင္ရြာက ကရင္ကေလးေတြဆိုေတာ့ ကရင္စကား၀ဲတာေပါ့။
“လန္းလန္းဆန္းဆန္း ကံ့ေကာ္ပန္း “ လို ့ ဆရာမ က သင္ေပးတယ္။
ကေလးေတြက “လန္လန္ ပ်ံပ်ံ ကန္ေတာ္ပန္း” လို ့ ဆိုၾကတယ္။
ဆရာမ သင္တယ္၊ သူတို ့ကလည္း ဆိုတာဘဲ၊ သင္သင္ ဆိုဆိုနဲ ့ဘဲ …ေက်ာင္းကျပန္လာရင္ ေျခသလံုးမွာ အရွဳိးရာေတြ ပါပါလာတယ္။
တိုတိုဘဲ ေျပာရရင္ေတာ့ ႏွစ္နဲ ့ခ်ီၾကာလာေတာ့လည္း ကရင္ကေလးေတြလည္း ကရင္သံ မ၀ဲေတာ့ဘူး။
‘ေစာ’ တို ့ ‘ေနာ္’ တို ့လည္း ‘ေမာင္’ တို ့ ‘မ’ တို ့ျဖစ္လာတာဘဲတဲ့။
ကရင္ကေလးေလးေတြ ကရင္လို မ၀ဲေတာ့ဘူး။
ကရင္ရြာကေလးလည္း ကရင္လို မ၀ဲေတာ့ဘူး။
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၊ ၂၀၁၉
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
