(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၉
ညက ပိုၿပီးေအးစက္လာသည္။ လိႈင္း႐ိုက္သံေတြက ပို၍က်ယ္ေလာင္လာသည္။ နွင္းျမဴနွင့္လေရာင္ အေရာေရာအေထြး ေထြးျဖစ္ေနေသာညထဲသို႔ ေမႊးရီေသာရနံ႔တစ္ခုက စီးလြင့္ေမ်ာပါလာသည္။
ပုန္းညက္ပန္းရနံ႔ေတြမ်ားလား။
ျပန္ေတာ့မည့္ည ျဖစ္လို႔နွင့္တူသည္။ ပင္လယ္ေအာ္သံသည္ ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းေသာ ဂီတသံတစ္ခုနွင့္တူေနေလသည္။
(တစ္)
၃၈ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
၃၀ . ၃ . ၂၀၁၅
ၿမိဳ႕ျပသည္ သည္ဘက္နွစ္ေတြထဲမွာ ပို၍ပူျပင္းလာသည္။ ဘယ္ေနရာ ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ လြန္႔လႈပ္ေနေသာ တံလွပ္ လိႈင္းမွ်င္ေတြကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။
တံလွပ္လိႈင္းမွင္မ်ားနွင့္အတူ ဖြဲဖြဲလြင့္လြင့္ေႂကြက်ထားေသာ ပိေတာက္ပြင့္ဖပ္ေတြကိုပါ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ လြန္ခဲ့သည့္သုံးေလးရက္က အေနာက္ဖက္မွ ေလေပြလိႈင္းမ်ား၏ အေ႐ြ႕အလ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အခါမဲ့မိုးေတြ ႐ြာခဲ့သည္။ သည္မိုးေရစက္ေတြကပဲ ငုံျမေနေသာ ပိေတာက္ဖူးေတြကို တစ္ပင္လုံး ဝါဝင္းသြားေအာင္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ပြင့္ သြားေစခဲ့သည္။
အပူေငြ႕မွ်င္ေတြၾကားက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သယ္ေဆာင္လာေသာ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ ပ႐ိုေဘာက္စ္တကၠစီ ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပး ကားဂိတ္ဝင္းထဲကိုဝင္လာေတာ့ ေန႔လည္တစ္နာရီပဲရိွေသးသည္။ ရန္ကုန္မွေတာင္ကုတ္သို႔ ….
သည္ကေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားမည့္ခရီးစဥ္ျဖစ္သည္။ ဆရာေအာင္ဇင္မင္း၊ ဆရာေဆာင္းဝင္းလတ္၊ ဆရာဇူးေက်ာ္၊ ဆရာ ငယ္ေလးေမာင္ (သေျပ႐ုံ) နွင့္ ကြၽန္ေတာ္။ စုစုေပါင္းငါးေယာက္။
သည္ခရီးစဥ္တစ္ခုလုံး၏ Project Manager က ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕မွ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ကိုဇူးေက်ာ္မိတ္ဆက္ေပး၍ သူနွင့္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဆုံဖူးသည္။ သူ႔အမည္ကို ပန္းခ်ီျမင့္ေဆြဟု ကြၽန္ေတာ္သိထားပါသည္။
အသားညိဳညိဳ၊ မ်က္လုံးညိဳညိဳ၊ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ ခပ္ျပည့္ျပည့္နွင့္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက လြမ္းရိပ္သမ္းေနေသာ မ်က္လုံး မ်ိဳး။
ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ကေလးငယ္ေလးေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္း တစ္ခုသူ ဖြင့္ထားပါသည္။ သူ႔သင္တန္းမွ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေဟာေျပာေပးဖို႔ပဲျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ လိုက္ပါရမည့္ ယာဥ္လိုင္းအမည္မွာ “ရဲေအာင္လံ” ျဖစ္ပါသည္။ Aircon Bus ကားႀကီးျဖစ္သည္။ ယာဥ္ထြက္ခြာ မည့္အခ်ိန္မွာ မြန္းလြဲနွစ္နာရီခြဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း နွစ္နာရီခြဲမတိုင္မီ အေဝးေျပးဂိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္သည္ သည္ဘက္နွစ္ေတြထဲမွာ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈမ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္ပြားလ်က္ရိွသည္။ ခရီးတစ္ခုသြားေလတိုင္း
လမ္းခရီး၌ ၾကန္႔ၾကာမည့္ အခ်ိန္ကိုသာမကယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈေၾကာင့္ ၾကန္႔ၾကာသြားရမည့္ အခ်ိန္ေတြကိုပါ ထည့္တြက္ လာရသည္။
ညံ့ဖ်င္းေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားေၾကာင့္အဓိပၸါယ္ရိွေသာအခ်ိန္ေတြကို လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ အဓိပၸာယ္မရိွဘဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကုန္ဆုံးေနရသည္။
ေန႔စဥ္နွင့္အမွ် လူမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ား၊ဘဝမ်ားထဲသို႔ လမ္းမ်ားနွင့္ အခ်ိန္မ်ားကေရာေထြးစိမ့္ဝင္လာခဲ့သည္။သည္ေရာေထြးစိမ့္ဝင္မႈမ်ိဳးက လူသားဘဝထဲကို နွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ စိမ့္ဝင္မႈမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ။
နွစ္နာရီမိနစ္ေလးဆယ္မွာ ရန္ကုန္ေျမမွ ရဲေအာင္လံစတင္ထြက္ခြာပါသည္။
မည္းနက္ေပ်ာ့ၿပဲေနေသာ ကတၱရာလမ္းမမ်ား၊ နိစၥဓူဝဘဝေတြကို သယ္ေဆာင္လာေသာလိုင္းကားမ်ား၊ FMလိုင္းမ်ားမွ ဂီတ သံမ်ား၊ ဖုန္းေခၚသံမ်ား၊ အဖုံးအတြင္းမွ ကံစမ္းမဲမ်ား၊ ဒီေဂ်ပြတ္သံမ်ား၊ ကာဘြန္မိုေနာက္ဆိုဒ္ဓာတ္ေငြ႕မ်ား၊ ပရီးမီးယား ပေဟဠိမ်ား …
ကြၽန္ေတာ္တို႔နွင့္ အသားက်ေပ်ာ္ဝင္ခဲ့ေသာၿမိဳ႕ျပသည္ ေနာက္မွာေဝး၍ေဝး၍ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
(နွစ္)
ေထာက္ႀကံ့ကိုေက်ာ္ၿပီး ေမွာ္ဘီထဲကိုဝင္လာေတာ့ ကားလမ္းမေဘးတစ္ေနရာမွာ ေမွာ္ဘီဆရာသိန္း စာၾကည့္တိုက္ကို ဖ်ပ္ ကနဲျမင္လိုက္ရေသးသည္။ စာၾကည့္တိုက္မွာ သစ္လြင္ေတာက္ပလို႔ေနသည္။ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕တစ္ေနရာမွာလည္း ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းေၾကာ္ျငာဘုတ္တစ္ခ်ပ္ကို ကသုတ္ကရက္ ျမင္လိုက္ရေသးသည္။
ကေလးငယ္ေလးေတြအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ မယဥ္ေက်း မလိမၼာေသးေသာ လူႀကီးေတြ အတြက္ေရာ သည္လိုသင္တန္းမ်ိဳးေတြ ရိွလွ်င္မေကာင္းေပဘူးလားဟု ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားေနမိသည္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သည္ခရီးစဥ္မတိုင္မီတစ္ညက ေမွာ္ဘီဆရာသိန္း၏ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္ ပညာရိွႀကီးမ်ားနွင့္ ျမန္မာ့လႊတ္ေတာ္ ဝန္ႀကီးမွဴးႀကီးမ်ား စာအုပ္ကို ဖတ္ခဲ့ရေသးသည္။ ျမန္မာဘုရင္မ်ားလက္ထက္က အတုယူေလးစားဖြယ္ရာ ေကာင္းေသာ ဝန္ႀကီးမွဴးႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကို နွံ႔နွံ႔စပ္စပ္ေရးသားထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
မတရားမႈေတြ မ်ားျပားလွေသာအခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေမွာ္ဘီဆရာသိန္းႀကီးသာ သက္ရိွထင္ရွားရိွေနလို႔ကေတာ့ ကေလာင္ တံအစား ႀကိမ္လုံးခပ္တုတ္တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ကိုင္ထားလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။
ဥကၠံေက်ာ္၍ သုံးဆယ္၊ သာယာဝတီဘက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေ႐ႊဝါေရာင္ဝင္းလက္ေတာက္ပေနေသာ လယ္ကြင္းျပင္ မ်ားကို မ်က္စိတစ္ဆုံးျမင္လာရသည္။ တခ်ိဳ႕လယ္ေတြထဲမွာဆို ႐ိုးျပတ္ေတြကို မီးရိႈ႕ထားလို႔နွင့္တူသည္။ မီးခိုးေငြ႕ျပာ အမွ်င္အတန္းေတြကိုျမင္ေနရသည္။ တဖ်စ္ဖ်စ္ေလာင္ကြၽမ္းေနဆဲျဖစ္ေသာ မီးေတာက္ေလးေတြကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ေနရ သည္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ေလျပည္ထဲကို ရုန္းထအုံႂကြေနေသာ ဖုန္လုံးႀကီးမ်ားကို အဆုပ္လိုက္အႁမြာလိုက္ ျမင္ေနရ ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သတိျပဳမိသေလာက္ေတာ့ လယ္သမား၊ ယာသမားတို႔၏ ဘဝမ်ားမွာ မည္သည့္ေခတ္၊ မည္သည့္အခါကမွ ေကာင္းမြန္လွပသည္ဟူ၍ မရိွခဲ့ပါ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ မြဲၿပီးရင္းမြဲ ဆင္းရဲတြင္းနက္ၿပီးရင္း နက္ခဲ့သည္သာျဖစ္သည္။
သည္ဘက္ေခတ္ကို ေရာက္ေသာအခါမွာေတာ့ ဆင္းရဲသားနင္းျပား ေတာင္သူလယ္သမားတို႔၏ဘဝမွာ အဆိုးတကာအဆိုး ဆံုးသို႔ ေရာက္ရိွသြားေလေတာ့သည္။
ခါးသီးၾကမ္းရွဖြယ္ေကာင္းေသာ ေျမသိမ္းခံ၊ လယ္သိမ္းခံ ဘဝဆိုးမ်ား … ….
သိမ္းဆည္းခံေျမယာမ်ားကို ျပန္လည္ရရိွဖို႔ တရားမ်ွတမႈကို ရွာေဖြရင္းနွင့္ ေထာင္ေတြတန္းေတြက်၊ အခ်ဳပ္ေတြက်၊ အမႈ အခင္းေတြနွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾကရရွာေသာ ခါးသီးဖြယ္ရာဘဝဆိုးမ်ား…….
စင္စစ္ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ ဓားမဦးခ်လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့ၾကေသာ သူတို႔ခ်စ္မက္သည့္ လယ္ေျမေတြကပဲ သူတို႔အတြက္ က်ိန္စာတစ္ခုလိုမ်ား ျဖစ္ေနေလေရာ႕သလားဟု နာက်င္စြာ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိေသးသည္။
ေက်ာင္သားမ်ား ေမာ္ကြန္းသစ္ေရးထိုးနိုင္ခဲ့ေသာ လက္ပံတန္းတာဆုံကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားျဖတ္ေတာ့ ညေနငါးနာရီထိုးၿပီးစပဲ ရိွေသးသည္။
ဇီးကုန္းကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ဝန္းက်င္တစ္ခြင္လုံး အေမွာင္မ်ားျဖင့္ ေလးလံအိက်လာေလၿပီ။ မႈန္မႈန္ေဝေဝျဖစ္ေနေသာဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ နွင္းေတြလား၊ျမဴရိပ္ေတြလား။ မသဲကြဲလွပါ။
အင္းမကိုေရာက္ေတာ့ ရဲေအာင္လံတစ္ေထာက္နားပါသည္။
ခရီးသည္ေတြ ညစာစားၿပီး အင္းမကျပန္ထြက္လာေတာ့ ညရွစ္နာရီထိုးေနၿပီျဖစ္သည္။
ရဲေအာင္လံသည္ ျဖည္းျဖည္းနွင့္မွန္မွန္ပဲ ေျပးလႊားလ်က္ရိွသည္။ ညရွစ္နာရီ ငါးဆယ္မွာေတာ့ ျပည္နဝေဒးတံတားကို ရဲေအာင္လံျဖတ္ပါသည္။
ထိုညက မီးပ်က္လို႔နွင့္တူသည္။ ျပည္သည္ အေမွာင္ထဲမွာ ၿငိမ္ဆိတ္ေနေလသည္။ဧရာဝတီသည္လည္း စိမ္းျပာေရာင္ည ထဲမွာ တိုးရီႏြမ္းလ်လ်က္။
အေမွာင္ထဲမွာ တိတ္ဆိတ္စြာစီးဆင္းေနေသာ ဧရာဝတီကိုေငးၾကည့္ရင္းနွင့္ ေလထန္ကုန္းညေနခင္းေတြထဲကို ေအးစက္ ေလးကန္စြာ ေရာက္ေရာက္လာတတ္ေသာ ကိုေဆြ႕ကို ဖ်ပ္ကနဲသတိရလိုက္ေသးသည္။
ဥသွ်စ္ပင္ လဝကစစ္ေဆးေရးဂိတ္ကိုေက်ာ္လြန္လာေသာအခါ ကားလမ္းသည္ေတာင္တက္လမ္းျဖစ္လာသလို အေကြ႕အ ေကာက္ေတြလည္း မ်ားျပားလာပါသည္။ ႀကီးမားေသာပင္စည္လုံးပတ္နွင့္ သစ္ပင္ႀကီးေတြကိုလည္း လမ္းေဘးမွာ ျမင္ေတြ႕ လာရသည္။
ကားေပၚမွ ခရီးသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရိုးမျဖတ္ခရီးစဥ္ကို ယဥ္ပါးေနၾကပုံရသည္။ အိပ္သည့္လူကအိပ္၊ ဖုန္းပြတ္သည့္ လူကပြတ္နွင့္ ရဲေအာင္လံ တဂ်ီးဂ်ီးနွင့္ေအာ္ဟစ္ၿပီး ရိုးမအေပၚတုိးတက္ေနတာကို ဘယ္သူကမွ စိတ္ဝင္စားပုံမရၾကပါ။
ကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ေတာင္တက္လမ္းကေတာ့အေကာက္အေကြ႕ေတြ၊ အေခြအရစ္ ေတြမ်ားျပား လြန္းလွသည္။
ေညာင္က်ိဳး႐ြာ လဝကဂိတ္ကို ေက်ာ္လြန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကားလမ္းသည္ သိသိသာသာကို ျမင့္တက္သြားပါသည္။ ေတာင္ ၾကားေတြ၊ ေတာင္နံရံေတြမွာ ကပ္ၿပီးေဖာက္ထားေသာ လမ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နံေဘးမွာေတာင္နံရံေတြကို ျမင္ေနရပါသည္။ လွ်ဳိေတြ၊ေခ်ာက္ေတြ၊ေတာင္ကမ္းပါးေတြကိုလည္းကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ အသည္းတယားယားနွင့္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ဝန္းက်င္တစ္ခြင္လုံး စိမ္းေမွာင္ေနေသာေၾကာင့္ မီးေရာင္ေအာက္က ျမင္ကြင္းေတြကလြဲၿပီး ရိုးမေတာင္စဥ္အထပ္ထပ္ကို သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ မျမင္ရပါ။
ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွ ကိုဇူးေက်ာ္ကေတာ့နွစ္နွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ခုံမွ ဆရာေအာင္ဇင္မင္းနွင့္ ကိုေဆာင္းဝင္းလတ္တို႔ဆီကလည္း ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာေတာ့။ ေနာက္ခုံမွ ဆရာငယ္ေလးေမာင္ဆီသည္လည္း အိပ္ေမာက်ေနေလၿပီ။
ရဲေအာင္လံကေတာ့ ၾကယ္ေရာင္မႈန္မႈန္ေအာက္မွာ ရခုိင္ရိုးမကို တဂ်ီးဂ်ီးနွင့္ေအာ္ဟစ္ၿပီး ကုတ္ျခစ္တြားတက္ေနဆဲ။
တေအာင့္ေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္းေမွးကနဲျဖစ္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္နိုးလာေတာ့ ရဲေအာင္လံသည္ ေျပျပစ္ ညီညာေသာ ေတာင္ဆင္းလမ္းမွ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ဝင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
မီးေရာင္လက္လက္ထေနေသာေတာင္ကုတ္သည္ အိပ္မႈန္စုံမႊားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငါးေယာက္ကို ႀကိဳေနေလသည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံနက္သုံးနာရီခြဲတိတိ။
(သုံး)
“ေအာင္ဇင္မင္း”
ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ သူဟာ အျမဲတေစ ရွင္းသန္႔စင္ၾကယ္ေနေလ့ရွိတဲ့ နံနက္ခင္းတစ္ခုေပါ႔။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ လိုက္ၾကည့္လိုက္ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ဟာ အျမဲတမ္းစင္ၾကယ္ေနေလ႔ရွိတယ္။ အျငိမ္းဓာတ္တစ္ခုခုဟာ သူ႕ရဲ႕အေသြး အသားေတြထဲမွာ စိမ္႔ဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနခဲ႔ၿပီလား။
သူ႔ရဲ႕ျဖတ္သန္းမႈဟာ ရွည္လ်ားလွသလို ဆိတ္ဖလူးပန္းရနံ႔ ေမႊးရီတဲ႔ေနရာတစ္ခုမွာလည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေနခဲ႔ရေလတယ္။
ကဗ်ာဆရာေအာင္ဇင္မင္းဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ဖတ္လက္စ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပင္ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ အစြဲအလမ္းႀကီးမားခဲ႔တဲ႔ပင္လယ္ကို ဆရာေအာင္ဇင္မင္းႏွင့္ အတူတကြသြားရတာဟာ ကြၽန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ့ ေကာင္းျမတ္မွဳတစ္ခုပါပဲ။
“ေဆာင္းဝင္းလတ္”
ကိုေဆာင္းဝင္းလတ္နဲ႔ ခရီးအတူသြားရတာကေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္႔အတြက္အလြမ္းျပဇာတ္ေလးတစ္ပုဒ္ကို ေၾကကြဲမူးရီၿပီးေငး ၾကည့္ ေနရသလိုပါပဲ။
သူနဲ႔ကြၽန္န္ေတာ္နဲ႔အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ဆိုတာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ျမဴးလြင့္ေနတဲ့ တစ္ခုေသာအလံေတာ္ေအာက္မွာ အတူတူရွိခဲ့ဖူး သူေတြေပါ႔။
သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အဲဒီအျခားေသာလူတစ္ေယာက္ဆိုတာ တစ္ခုတည္းေသာအရက္ခြက္ကို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ခ်စ္ မက္စြာႏွင့္ ေမာ့ေသာက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ လူေတြေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ ကိုေဆာင္းဝင္းလတ္ဟာအဲဒီအျခားေသာ လူတစ္ေယာက္ဆိုသူရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ ရမၼက္ဆႏၵေတြ ဆာေလာင္ယား ယံလာမႈေၾကာင္႔ ဆိပ္ဖလူးပန္းရနံံ႔ ေမ်ာလြင့္ေနတဲ့ရပ္ဝန္းတစ္ခုဆီကို တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာျမင့္ေအာင္ သြားေနခဲ႔ရေလတယ္။
ဘဝ ဘဝေတြမွာ ဒီ့ထက္ထိခိုက္ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ႔ ျပဇာတ္ေတြ ရွိႏိုင္ပါ႔ဦးမလား။ ယဥ္ေက်းတဲ႔ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ ခြၽန္ျမေနတဲ႔ဓားေျမာင္တစ္ေခ်ာင္းဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕နံၾကားေတြထဲကို အခ်ိန္အခါမေရြး စိုက္ဝင္တုန္ခါသြားႏိုင္ပါသလား။သိခြင္႔ရွိက ကြၽန္ေတာ္သိလိုလွပါသည္။
“ဇူးေက်ာ္”
ကိုဇူးေက်ာ္တဲ႔။
ကိိုဇူးေက်ာ္ဟုဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ရုိးေျဖာင္႔ျခင္း၊ အမ်က္အအီမရွိျခင္း၊ သစၥာတရားႀကီးမားျခင္းတို႔ကို ေပါင္းစပ္ျပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမင္ရေလ႔ရွိသည္။
အဲသည္လိုအမွတ္သေကၤတမ်ားႏွင့္ ေတာက္ပရွင္သန္ဖို႔ရာအတြက္ ရာဇဝင္ထဲက သူ႕ရဲ႕ၿမိဳ႕ကေလးကို သူနဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေဝးေသာေနရာတစ္ခုမွာ သူထားရစ္ခဲ႔ရသည္။
ေနာက္ …. သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ။ ဒါဟာလည္း သူ႔ဘဝအတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ ၿပီးဆုံးသြားမွာမဟုတ္ေသာ အလြမ္းျပဇာတ္ တစ္ပုဒ္ပါပဲ။
ဆရာငယ္ေလးေမာင္ကိုေတာ့ အႏုပညာကို ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးျခင္း၊ အႏုပညာသမားမ်ားအေပၚ ေလးစားၫြတ္ႏူးျခင္းတို႔ျဖင့္ ဒြန္တြဲၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကြၽမ္းဝင္ခဲ့ရသည္။ ပန္းဆိုးတန္း ခုံးေက်ာ္တံတားေအာက္မွ သူ၏ ေသာၾကာစာေပဝိုင္းသည္ နယ္မွလာေသာ စာေပသမားမ်ားအတြက္ ကြန္းခိုရာအိုေအစစ္ေလးသဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။
နံနက္ရွစ္နာရီခြဲတိတိအခ်ိန္မွာေတာ့ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ “ပန္းခ်ီျမင့္ေဆြ” သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တည္းခိုရာ “နန္းေတာ္ဦးဧည့္ရိပ္မြန္” သို႔ေရာက္ရိွလာခဲ့သည္။
ညက သူပဲ ေတာင္ကုတ္ေအးရိပ္ၿငိမ္အေဝးေျပးကားဂိ္တ္ဝင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုလာေရာက္ႀကိဳဆိုခဲ့သည္။
ညက သူပဲ ေအးရိပ္ၿငိမ္အနီးမွ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ခ်ိဳျမေသာ လက္ဘက္ရည္ပူပူတစ္ခြက္စီ တိုက္ခဲ့သည္။
ညက သူပဲ ကားဂိတ္နွင့္ မနီးမေဝးမွာရိွေသာ နန္းေတာ္ဦးဧည့္ရိပ္မြန္မွာ တည္းခိုေစခဲ့သည္။
ပန္းခ်ီဆရာေရာက္လာေတာ့ ရန္ကုန္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သယ္ေဆာင္လာေသာ စာအုပ္ေတြကို ပန္းခ်ီဆရာ၏ “ဓမၼအဓိပတိ “စာၾကည့္တိုက္သို႔ လွဴဒါန္းရပါသည္။ ေနာက္ သူ႔ဝိုင္းေတာ္သားေတြနွင့္ပဲ ေဟာေျပာပြဲက်င္းပမည့္ အထက္တန္းေက်ာင္းခြဲရိွရာ သို႔ ကြၽန္ေတာ္တု႔ိအဖြဲ႕ လမ္းေလ်ွာက္သြားခဲ့ၾကသည္။
ေဝးလံေခါင္ဖ်ားအရပ္ေဒသဆီမွေဟာေျပာပြဲျဖစ္ေသာ္လည္း ကေလးေတြကေဟာေျပာပြဲကို ရိွန္မေနၾက။စင္စစ္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔သည္ သည္လိုကေလးငယ္ေလးေတြကို နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္သတိျပဳမိသေလာက္ ရ သဘက္ နွီးႏြယ္ေသာ စာေပေဟာေျပာပြဲဆိုတာမ်ိဳးကကေလးငယ္ေလးေတြအတြက္ မရိွသေလာက္ကို ရွားပါးခဲ့ပါသည္။
မ်ိဳးဆက္သစ္ကေလးငယ္ေလးေတြကို ရသစာေပနွင့္ ထိေတြ႕ခ်ိတ္ဆက္ေပးေသာ ကြၽန္ုပ္တို႔၏ပန္းခ်ီဆရာကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ရပါသည္။
နွင္းျမဴေတြေဝ့ဆိုင္းေနေသာ ထိုေန႔မြန္းလြဲပိုင္းက အရုဏ္ဦး စာၾကည့္တိုက္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာက္ခဲ့ေသးသည္။ ေ႐ႊ ရ (ေတာင္ကုတ္) ၊ ေမာင္ေနပူ (ေတာင္ကုတ္)၊ ေမာင္နွစ္သိမ့္ (ေတာင္ကုတ္)၊ လင္းသဏ္ညီတို႔ကို ေမြးထုတ္သန႔္စင္ေပးခဲ့သည့္ ေတာင္ကုတ္ကား ေတာင္ေတြၾကားမွာ ကုပ္ကုပ္ရုပ္ရုပ္ဖြဲ႕တည္ေနေသာ ရိုးမေတာင္ေျခက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေလသည္။
ထုိညက ေတာင္ကုတ္က စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာတို႔၏ ရဲရင့္ထက္ရွေသာေခတ္ျပဳိင္ေသြးခုန္သံမ်ားကို ပကတိအရိွအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကားခြင့္ရခဲ့သည္။
ထိုဝိုင္းက လူစုခြဲၿပီးျပန္လာေတာ့ ျပာမိႈင္းေသာ ေတာင္ကုတ္ညသည္ ၾကယ္မ်ားျဖင့္ စုဖြဲ႕အံုခဲလ်က္။ ေအးရွစိမ့္ျမေသာ ရိုးမ ျဖတ္ေလသည္ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ထိစမ္းပြတ္သပ္လ်က္။
(ေလး)
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာမွာေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေတာင္ကုတ္မွ သံတြဲ ငပလီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားပါ ေလေတာ့သည္။
ပင္လယ္…..ကြၽန္ေတာ္အစြဲအလမ္းႀကီးမားခဲ့ေသာပင္လယ္။ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္မက္ခဲ့ရပါေလေသာပင္လယ္။
တေဝါေဝါျမည္ေအာ္ၿပီး သဲေသာင္ျပင္ေပၚသို႔ အတန္းလိုက္လိမ့္စီးေျပးတက္လာေသာ လႈိင္းေခါင္းျဖဴမ်ား။ ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ဆြယ္မ်ားနွင့္ ပင္လယ္ေရလိႈင္းမ်ားထိခတ္မိရာက ဖြားကနဲ ျပန္႔ႀကဲလြင့္စဥ္သြားေသာ ေရမႈန္ေရစက္ေလးမ်ား။ အိ ႏြဲ႕ လႈပ္ယိမ္းေနေသာေရလႈိင္းျပာမ်ား။ တ႐ႊီ႐ႊီေအာ္ဟစ္ေနေသာ ပင္လယ္ေလရိုင္းမ်ား။ ထုံအီေနေသာ ပုန္းညက္ပန္းရနံ႔မ်ား။
စင္စစ္ ပင္လယ္သည္ ကြၽန္ေတာ္နွင့္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္ေနေသာေနရာေတာ့မဟုတ္။ သည္ေနရာေလးကို လြန္ခဲ့ေသာ ၃၅ ႏွစ္ခန္႔က အားကစားအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္လိုက္လာခဲ့ဖူးသည္။ သည္ေနရာ သည္ကမ္းေျခေလးမွာတစ္လနီးပါး ကြၽန္ ေတာ္ေနသြားခဲ့သည္။ အဲသည္တုန္းက ပါလာသည့္လူေတြအနက္ တခ်ိဳ႕မွာ တိမ္းပါးသြားၾကေလၿပီ။ တခ်ိဳ႕မွာ ဘယ္ေရာက္ လို႔ ေရာက္မွန္းမသိေအာင္ အဆက္အသြယ္ေတြ စိမ္းကားျပတ္ေတာက္လ်က္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘဝကို ခက္ခဲပင္ပန္းႀကီးစြာ အံတုရင္ဆိုင္ေနၾကရဆဲ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ ့ေရာဂါဘယမ်ား၏ပူးကပ္ဖိစီးမႈမ်ားေအာက္မွာ ေသအံ့မူးမူး အေျခအေနမ်ား။
ေခတ္ႀကီးႏွစ္ေခတ္ကို ပါးနပ္လိမၼာစြာကူးခတ္လြန္ေျမာက္ခဲ့ေသာ လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ လွပေကာင္းမြန္ေသာဘဝမ်ားကို ပိုင္ ဆိုင္ၾကလ်က္။
ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ဟူေသာ အခ်ိန္ပမာဏသည္ လူတစ္ေယာက္၏ အႏိုင္အရံႈးကို ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ရႈျမင္ရေလ့ရွိ ေသာအခ်ိန္မ်ိဳးမဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုလူေတြေရာက္ရွိေနေသာ အဝန္းအဝိုင္းကိုေတာ့ မွန္ကန္စြာ ၫႊန္းျပေပးႏိုင္ပါသည္။
သို႔ဆိုလ်င္ …. … …. …… .
သို႔ဆိုလ်ွင္ သည္လူေတြ သည္အစုအဖြဲ႕ေတြထဲမွာ ဘယ္သူက အလင္းဘက္ကလဲ။ ဘယ္သူက အေမွာင္ထုထဲကလဲ။ ဘယ္သူက ဓမၼဘက္ကလဲ။ ဘယ္သူက အဓမၼဘက္က မ်ားပါလဲ။
ပင္လယ္သည္ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ၿပီး ဣေျႏၵႀကီးမားသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္လိုုလြန္ခဲ့ေသာ ၃၅ ႏွစ္ခန္႔က သူ႔ထံမွာဆိုက္ ကပ္ခဲ့ဖူးေသာ သေဘၤာတစ္စီးကို ေႏြးေထြးစြာဆီးႀကိဳေနေလသည္။
ပင္လယ္နွင့္ထိေတြ႕ခြင့္ရသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း အလုံးစုံေသာ ဖိစီးမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးေအာက္က အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။
ပင္လယ္၏ အျမဴွအညိွဳ႕ေအာက္မွာေန ေနရသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတြ႕လာရသည္ဟု ခံစားလာရသည္။
ထိုရက္ေတြထဲမွာပဲ ပန္းခ်ီဆရာ၏လူသားဆန္မႈမ်ား၊ သူ၏ႏြဲ႕ေပ်ာင္းမႈမ်ား၊ သူ၏ဒႆနအပိုင္းအစမ်ားသည္ ေရလိႈင္းျပာမ်ား နွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ကမ္းေျခညထဲသို႔စီးဝင္လာခဲ့သည္။
ပင္လယ္မွာ သုံးညအိပ္ၿပီး ရန္ကုန္ကိုျပန္ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာကပဲ သံတြဲအေဝးေျပးကားဂိတ္ဝင္းကို လိုက္ပို႔ေပးပါသည္။
ေတာင္ကုတ္ကို အလာတုန္းကရဲေအာင္လံသည္ ရခိုင္ရိုးမကို ကုတ္ျခစ္တြားတက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ အျပန္ခရီးစဥ္မွာေတာ့ ရဲေအာင္လံသည္ ဂြ၊ က်ိႏၲလီကိုျဖတ္ၿပီး အေနာက္ရိုးမကို ခြေက်ာ္သြားမွာျဖစ္သည္။
ယာဥ္ထြက္မည့္ အခ်ိန္မွာ နံနက္ရွစ္နာရီျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ျပန္မည့္ခရီးသည္မ်ားက ခုနွစ္နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက ကား ေပၚသို႔ အလွ်ိဳအလွ်ဳိ တက္ကုန္ၾကသည္။
မိုးရနံ႔ပါေသာေလက ေငြ႕ေငြ႕ကေလးျဖတ္တိုက္သြားသည္။
ပန္းခ်ီဆရာကို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး ရဲေအာင္လံေပၚသို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တက္လာခဲ့ၾကသည္။ ပန္းခ်ီဆရာ၏ မ်က္ညိဳဝန္းေတြက မႈန္မိႈင္းလို႔ေနသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္သူနွင့္ ေတြ႕ဆံုနိုင္ပါဦးမည္လား။ မေသခ်ာလွပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အပါးမွာ ဘာေတြမ်ားေသခ်ာခဲ့ပါသလဲ။ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ၄၃၆၊ ၅၉ (စ)၊ လီဟန္နီ၊ ခ်စ္ျခင္း
ေမတၱာ၊ တို႔ေခတ္ကိုေတာ့ ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါ။ အေရးႀကီးၿပီ ေသြးစည္းၾကစို႔။ ဘာတစ္ခုမွ မေသခ်ာခဲ့ပါ။ သည္ဘက္နွစ္ ေတြထဲကိုေရာက္ေတာ့ ၆၆ (ဃ) ဆိုေသာ အသံေတြေတာင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးလာခဲ့ေသးသည္။
ရွစ္နာရီငါးမိနစ္မွာ ရဲေအာင္လံဘီးစလိွမ့္ပါသည္။ အလုံပိတ္ျပတင္းတံခါးထဲမွ ပန္းခ်ီဆရာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ေဝွ႔ယမ္း ျပၾကသည္။
ပန္းခ်ီဆရာကလည္း တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ထြက္ခြာေနေသာ ရဲေအာင္လံကို ေငးေငးရီရီၾကည့္ေနရင္း သူ႔လက္အစုံကို ေဝွ႔ယမ္းျပသ လ်က္။
တူရႈဆီမွာေတာ့ ျမဴနွင္းေတြၾကားမွာအေျမႇာင္းလိုက္သြယ္တန္းေနေသာ စိမ္းျမျမရိုးမ။ အေနာက္ဖက္ဆီမွာေတာ့ ကမ္းေျခ ေပၚသို႔ တေဝါေဝါေျပးတက္လာေသာ ေရလိႈင္းျပာမ်ား။
တေအာင့္ပဲေမာင္းလိုက္ရသည္။ ပန္းခ်ီဆရာေရာ ပင္လယ္ပါ ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
နိုင္ဝင္းသီ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
