စိုးခိုင္ညိန္း ● ေလထဲက ဖုန္မႈန္႔ေတြ

စိုးခိုင္ညိန္း ● ေလထဲက ဖုန္မႈန္႔ေတြ
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၆၊ ၂၀၁၉


သိပ္မၾကာေသးခင္က ငယ္ငယ္က သိကြၽမ္းခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျပန္ဆုံရသည္။ သူႏွင့္ မေတြ႔ရသည္မွာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ႔ပုံစံသည္ပင္ သူ႔အသက္ႏွင့္ စာလွ်င္ အနည္းငယ္အိုဇာေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ကြဲသြားကတည္းက ဘာအဆက္အသြယ္မွ မရွိခဲ့။ အခုမွ ေဖစ္ဘုတ္ကေန ျပန္ေတြ႔ၿပီး အဆက္အသြယ္ ျပန္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ၊ အလုပ္အကိုင္ အေျခအေနစသည္ေတြ စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူ႔ကို ဘာလုပ္သလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဖားကန္႔က ျပန္လာတာ မၾကာေသးဘူးဟု ဆိုသည္။ သူသည္ ေရမေဆးရွာသူ တေယာက္ပါလားဟု သူ႔ကို အံ့ၾသစိတ္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။ သူ႔ေရွ႕မွာပင္ ေျမစာပုံပိလို႔ ေသတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲဟု သူက ေျပာျပပါသည္။ သူ၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အခ်ိဳ႕လည္း ေသသည့္အထဲ ပါသြားသည္တဲ့။ “မေန႔ကပဲ သူနဲ႔ အတူတူအိပ္၊ အတူတူစား အတူတူ စကားေတြေျပာေနခဲ့တာ ေနာက္ေန႔လည္း ေရာက္ေရာ သူက ေျမႀကီးထဲ ေရာက္သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတယ္၊ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း ျပန္ေျပးလာတာပဲ”ဟု သူက အေျခအေနကို ေျပာပါသည္။

“အခုေလာေလာစယ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း ေလေနတယ္။ ဘာလုပ္စားရမယ္မွန္းလည္း မသိဘူး” ဟု ၿငီးတြားကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရင္ဖြင့္ေနေသာ သူ႔ပုံစံသည္ အရာရာကို စိတ္ပ်က္ေနသည့္ ပုံစံမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ဓါတ္မက်ပါနဲ႔ကြာဟု ကြၽန္ေတာ္က အားေပးေနရေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္လည္း ရုန္းကန္ေနရသည္မို႔ သူ႔ကို အကူအညီ ေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္ခဲ့။ ဘာပဲျဖစျ္ဖစ္ကြာ အဲဒီကိုေတာ့ ျပန္မသြားပါနဲ႔ဟု ေျပာရုံပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ သုံးလေက်ာ္ေလာက္က ကံသီလို႔ ေသေဘးတခုမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အခုရက္ပိုင္းေတြမွာ ဒီေသျခင္းတရားကိုပဲ မၾကာခဏ ေတြးေတာဆင္ျခင္ေနခဲ့မိတာ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီအေတာ္အတြင္းမွာပဲ လူေတြေသဆုံးရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ သတင္းေတြကို  ၾကားသိေနခဲ့ရတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ မူလတန္းမွာ အတူတက္ခဲ့ရတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြက စုံစုံလင္လင္ မရွိၾကေတာ့၊ ေသတဲ့သူက ေသကုန္ၿပီ။ တေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား မျမင္မိလို႔ ေမးၾကည့္လိုက္ရင္ ေဟာဗ်ာ မသိေသးဘူးလား၊ မႏွစ္ကပဲ ဆုံးသြားၿပီေလ တဲ့၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသမွင္သက္ေနရပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ခံစားမႈတို႔ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ကာ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေတြးေတာဆင္ျခင္ေနမိပါသည္။ ထိုအခါတြင္ ကြၽန္ေတာ္၏ ပုံစံသည္ ေအးစက္ကာ ငူငူငိုင္ငိုင္လိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဗလာသက္သက္ ေလဟာနယ္ထဲ သြားေနမိသလို ဘာကိုမွ မလုပ္မကိုင္မိပဲ ျဖစ္သြားပါသည္။ ထိုအခါတြင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သတိျပန္ကပ္ခါ စာေတြကိုပဲ တအုပ္ၿပီး တအုပ္ စိတ္ႏွစ္ကာ ဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရပါသည္။ စာကိုေတာ့ တလုံးမွ ခ်မေရးမိ၊ ေရးစရာလည္း မရွိ၊ ေရးဖို႔ရာလည္း မေတြးမိ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေန႔တေန႔ကေတာ့ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ကုန္သြားမွာပဲ လို႔ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ အားတင္းထားရပါသည္။

ဒီေန႔မွာေတာ့ မထိုင္တာ ၾကာၿပီျဖစ္သည့္ စာေရးစားပြဲမွာ ျပန္ထိုင္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ဖုန္ေတြက အထပ္လိုက္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဒီဖုန္ေတြဟာ တရက္တရက္မွာ နည္းနည္းခ်င္း က်တဲ့ ဖုန္ေတြ ျဖစ္မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေန႔တိုင္း က်ေနတဲ့ ဖုန္ေတြကို ေလထဲမွာ မျမင္ႏိုင္ခဲ့။ ေလထဲမွာ ကိုယ့္မ်က္စိႏွင့္ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ဖုန္ေတြဟာ အခ်ိန္ျပည့္လြင့္၀ဲေနမွာပဲလု႔ိ ေတြးေတာေနမိသည္။ ကိုယ္အျမဲတမ္း အသုံးျပဳေနတဲ့ အသုံးအေဆာင္ေတြေပၚမွာလည္း ဖုန္ေတြဟာ ေန႔တိုင္း က်ေနမွာပဲ ျဖစ္သည္။ အျမဲတမ္း လွည္းက်င္း သန္႔ရွင္းမႈ ျပဳလုပ္ႏိုင္ကာမွ ေတာ္ရာက်ေပသည္။ ပစ္ထားလိုက္လို႔ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာသြားလွ်င္ ဖုန္ေတြက သိသိသာသာ ေဖြးေနေတာ့သည္။ ေလထဲက မျမင္ရတဲ့ ဖုန္ေတြဟာ မ်ားလာၿပီး ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ ျဖစ္ကာ အရာ၀တၳဳမ်ားကို ဖုန္းလႊမ္းသြားႏိုင္တာပဲဟု စဥ္းစားေနမိသည္။ ေအာ္ ေသျခင္းတရား ဆိုသည္ကလည္း မျမင္ႏိုင္တဲ့ ေလထဲက ဖုန္မႈန္႔ေတြလို ေနရာအႏွ႔႔ံ တည္ရွိေနႏိုင္တာပါပဲလားဟု ဆင္ျခင္လိုက္မိသည္။

ေသဆုံးသြားၾကတဲ့ သူေတြသည္ ေလထဲက ဖုန္မႈန္႔ေတြလို လူျမင္ကြင္းကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾက သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ ေသဆုံးသြားၾကသူတို႔သည္ ဖုန္မႈန္႔ေတြျဖင့္ ဖုန္းလႊမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြား ၾကသည္။ ပစၥည္း၀တၳဳစသည့္ အရာ၀တၳဳတို႔သည္ အသုံးမျပဳပဲ ၾကာရွည္စြာ ပစ္ထားလိုက္လွ်င္ ဖုန္မႈန္႔တို႔ျဖင့္ ဖုန္းလႊမ္းကာ ေျမႀကီးေအာက္သို႔ ေရာက္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္မွာ သဘာ၀ပဲ ျဖစ္သည္။ ေျမႀကီးထဲမွ ေရွးလူတို႔ အသုံးျပဳခဲ့ၾကေသာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရွာေဖြေတြ႔ရွိၾကသည္။ ထိုအရာ၀တၳဳမ်ားသည္ လူတို႔ အသုံးျပဳစဥ္တုန္းကေတာ့ ေျမေပၚမွာ တည္ရွိေနခဲ့ေသာ အရာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မလႈပ္မယွက္ေသသလို ျဖစ္သြားေသာ အရာတို႔သည္ ေလထဲက ဖုန္တို႔ျဖင့္ ဖုန္းလႊမ္းကာ ေျမႀကီးထဲသို႔ ေရာက္သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

လူ႔ဘ၀ဆိုသည္မွာလည္း ေလထဲက ဖုန္ေတြမတက္ေအာင္ တနည္းေျပာရလွ်င္ အသက္ရွင္သန္ရ ေလေအာင္ လႈပ္ရွာရုန္းကန္ ေနရျခင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ လႈပ္ရွားေနေသာ အရာ၀တၳဳေပၚတြင္ ဖုန္မႈန္႔တို႔သည္ လြယ္လင့္တကူ မတင္ႏိုင္၊ သို႔ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဖုန္မတင္ေအာင္ ထာ၀ရလႈပ္ရွားေနဖို႔ဆို သည္မွာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ကိစၥတခုပဲ ျဖစ္သည္။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ၿငိမ္သက္ရပ္တန္႔ ကာ ဖုန္မႈန္႔တို႔၏ ဖုန္းလႊမ္းမႈကို ခံရမည္သာ ျဖစ္သည္။

တေန႔က youtube မွာ အဆိုေတာ္ KanSas သီဆိုသည့္ Dust in the Wind သီခ်င္းကို နားေထာင္မိသည္။ ဟို အရင္က နားေထာင္ဘူးေသာ္လည္း အခုလို ေသေသခ်ာခ်ာ နားမေထာင္မိခဲ့၊ အခုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ နားေထာင္ေနမိသည္။ တေန႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလုံးသည္ သီခ်င္းထဲကလို ေလထဲက ဖုန္မႈန္႔ေတြလို လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကရမွာခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ မိုးေပါက္ မိုးေရစက္ေတြသည္ က်ယ္ေျပာလွေသာ သမုဒၵရာေရျပင္ႀကီးထဲ နစ္၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို ေပ်ာက္ ကြယ္သြားၾကရဦးမည္ပဲ ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ မထူးဆန္းလွေသာ ကိစၥမ်ားပဲ ျဖစ္ ပါသည္။ တေန႔ ေလထဲက ဖုန္မႈန္႔ေတြလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည့္အေၾကာင္းကို ေတြးၿပီး ထိပ္လွန္႔ တုန္လႈပ္ကာ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနစရာေတာ့ မလိုေပ၊ ထိုသေဘာတရားကိုပဲ တတ္ႏိုင္သမွ် တြန္းလွန္ကာ ရင္ဆိုင္ ရွင္သန္ေနရသည္ကပင္ ဘ၀တခု ျဖစ္သည္။ ဘ၀ဆိုသည္ ေလာကဓံရိုက္ခ်က္တို႔ျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ တိုက္ပြဲတခုပဲ ျဖစ္သည္။ ေလာကဓံဆိုသည္မွာ အနိမ့္အျမင့္သေဘာ၊ အဆိုးအေကာင္းတို႔ ျဖင့္ တလွည့္စီ ႀကံဳႀကိဳက္ရမည့္ သဘာ၀တရားတခုပဲ ျဖစ္သည္။ ထိုအရာသည္ ေရွာင္လႊဲ၍ မရ။ အဆိုးတို႔ ၀င္ေရာက္လာသည့္အခါ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊား ျဖတ္သန္းႏိုင္ပါမွ အေကာင္းတို႔ျဖင့္ ေတြ႔ၾကံဳရမည္ ျဖစ္သည္။

ႀကိဳးစားေနသမွ် ေအာင္ျမင္သြားၾကတဲ့ သူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ငါလည္း တေန႔ေပါ့ ဆိုသည့္ စိတ္ကူးျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ ေနႏိုင္သည္။ ထိုအတူပင္ က်ရွံဳး ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသူေတြကိုၾကည့္ၿပီးလည္း ငါလည္း တေန႔ ဆိုသည့္ အေတြးျဖင့္ ေရာက္လာမည့္ ေလာကဓံကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ထားရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္ ကဗ်ာဆရာလွသန္းသည္လည္း ငါလည္းတေန႔ ဆိုၿပီး ဆင္ျခင္သြားပုံကို ေတြ႔ရပါသည္။

ငါလည္းတေန႔

ေခ်ာင္းရုိက္ခံရတာကို
ဘယ္လိုလက္တုံ႔ျပန္မွာလဲ
ေလာကဓံဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ
စိတ္အားငယ္စရာေတြၾကားမွာ
ျပက္ရယ္ျပဳ စကားေျပာတတ္သူ
ၿငိတြယ္စိတ္ႀကီးမား
အားသြန္ခြန္စိုက္ လြမ္းရတာလဲ
အရသာတမ်ိဳးပါပဲ
တေယာက္ၿပီးတေယာက္
ေနာက္တေယာက္
ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္
လင္းလင္းက်င္းက်င္းႀကီးထဲ ေပ်ာက္ကြယ္

ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ
တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္ခဲ့
ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ်
ဆက္ဆံေနရတာက
လူရႊင္ေတာ္ေတြ
လူျပက္ေတြ
ခက္ခက္ခဲခဲ ရယ္ေမာခဲ့ရ
ေျခကုန္လက္ပန္းက်။

ေနာက္ဆုံးခရီး
ေခါင္းတိုင္က မီးခိုးေတြ
“ေလျပင္းထဲက ဖေယာင္းတိုင္” ေျပာ ေျပာ
“ေလျပင္းထဲက ဖုန္မႈန္႔” ေျပာ ေျပာ
ျပာက်ခဲ့တာ
ေသခ်ာပါတယ္။ ။

(လွသန္း)


ေနေရာင္ခ်ည္သည္ တံခါးတခ်ပ္ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္မွ စာေရးစားပြဲေပၚသို႔ ထိုးက်ေန သည္။ စလိုက္တခုလို ထိုးက်ေနေသာ ေနေရာင္ခ်ည္ထဲတြင္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြင့္၀ဲေနေသာ ဖုန္မႈန္႔တို႔ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ လြင့္၀ဲေနေသာ ေလထဲက ထိုအမႈန္အမႊားတို႔သည္ စာေရးစားပြဲေပၚသာမက စာေရးေနေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ ကိုယ္ေပၚသို႔လည္း က်ေနေပလိမ့္မည္။

ေရးလက္စ စာကို လက္စသတ္ၿပီး ေဖစ္ဘုတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးမွာ အထင္ကရ သူတဦး၏ ရုတ္တရက္ ကြယ္လြန္တဲ့ နားေရးသတင္းကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ ဒီလက ၾသဂုတ္လ၊ သမိုင္းမွာလည္း အေသအေပ်ာက္မ်ားခဲ့တဲ့ လတ လပဲ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ဒီၾသဂုတ္လမွာပဲ ေၾကြလြင့္သြားၾကသည့္ ၾကယ္ပြင့္ေတြ၏ အမည္မ်ားမွာ မဟာ ေဆြ၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ လူထုဦးလွ၊ လင္းယုန္သစ္လြင္၊ ဘီးအီးဒီေအာင္သိုက္၊ ထူးအိမ္သင္၊ မင္းသု၀ဏ္၊ တာရာမင္းေ၀၊ နႏၵသိန္း ဇံ၊၊ ေမာင္၀ံသ၊ မင္းလူ၊ မ်ိဳးျမင့္ေလး၊ ဒဂုံတာရာ၊ ခိုင္ထူး စသည္တို႔ ျဖစ္သည္ဟု မွတ္သားရသည္။ သူတို႔သည္ ဖုန္မႈန္႔ေတြလို ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကေပမဲ့ သူတို႔၏ နာမည္မ်ားကေတာ့ ေလထဲမွာ ထင္က်န္ကာ ရွင္သန္ေနဆဲပဲ ျဖစ္ပါသည္။

စိုးခိုင္ညိန္း
၁၃၊ ၈၊ ၂၀၁၈