လုပ္ငန္းေဆာင္႐ြက္ေနမႈမ်ားကို တေစ့တေစာင္းေလး အကဲခတ္ခ်င္သည္။ ထိုဘူတာရံုေလးတြင္ မိတ္ေဆြရံုပိုင္တေယာက္ တာဝန္က်ေနသည္။ လမ္းခရီးအတြက္ ကူညီလမ္းျပေပးဖို႔ လူတေယာက္ရွာခိုင္းရာ ဖိုးရွမ္းကိုက်ြန္ေတာ္ႏွင့္ထည့္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အဖိုးစားနားအျဖစ္ မ်ားမ်ားမေတာင္းဆိုေသာဖိုးရွမ္းကို ထိုစဥ္ကအံ့ၾသခဲ့ရေသးသည္။ ဖိုးရွမ္းက က်ြန္ေတာ့္ထံမွ ေမွာ္သို႔အသြားအတြက္ ၁၀၀၀ က်ပ္။ အျပန္ခရီးအတြက္ အသြားတုန္းကလို တစ္ေထာင္က်ပ္သာ ေတာင္းဆိုသည္။ ညအိပ္ေနရန္အတြက္ ထိုစဥ္က မလြယ္ကူခဲ့ပါ။ နယ္ေျမအေျခအေနအရ ညအိပ္ဖို႔မသင့္ေလ်ာ္ဟု ရံုပိုင္ႏွင့္ ဖိုးရွမ္းႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဆိုၾကသည္။
တျခားတိုင္းျပည္လည္း ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနမွာေပါ့။ ေက်ာက္က အႀကီးႀကီးမွမဟုတ္တာ။ ရွိလွမွ ခုႏွစ္ဆယ္သားေလာက္ေပါ့။
အစ္ကို အခုဝတ္ထားတဲ့ အေႏြးထည္ႀကီးရဲ႕ ေဘးအိတ္ထဲထည့္သြား ရင္ေတာင္မွ ရပါတယ္။
ေက်ာက္ေကာင္းရတဲ့ေန႔ေတြမွာ က်ြန္ေတာ္က ဆာေန တတ္တယ္။ ဟိုးတုန္းကေတာ့ ရင့္ထတာ၊ ရင္းထတာလို႔ ေျပာၾကတယ္တဲ့။ အခုေတာ့ ဆာတယ္လို႔ပဲ ေျပာၾကေတာ့တယ္။ တကယ္လည္း ဆာတယ္ဆိုတာနဲ႔ လိုက္ပါတယ္ေလ။ ထမင္းဆာတာနဲ႔ မတူဘူးအကို။
ယမ္းဆိုတာက ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အခြံေပၚမွာပါတဲ့ ဟင္းခ်ဳိမႈန္႔ လိုအေခ်ာင္းေလးေတြ။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဆိုေတာ့ ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အဂၤါရပ္ေပါ့ အစ္ကိုရာ။ ယမ္းညက္တာ ယမ္းၾကမ္းတာကလည္း အထဲက ေက်ာက္ရည္ေက်ာက္သားနဲ႔ဆိုင္တယ္အစ္ကို။ အစ္ကိုသိေအာင္ေျပာရမယ္ဆို အမ်ားႀကီးေျပာရမွာဗ်။ ေက်ာက္အရည္အေသြးတင္ အေသး စိတ္ေျပာရမယ္ဆို သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ပထမတန္းစား၊ ဒုတိယတန္းစား၊ တတိယတန္းစား၊ စတုတၳတန္းစားဆိုၿပီး ၄ မ်ဳိးေလာက္ပဲမွတ္ထားလိုက္တယ္။ ေသခ်ာသိရင္ေတာ့ေကာင္းတာေပါ့အစ္ကို။
ခက္ေတာ့ခက္တယ္အစ္ကိုေရ။ သိၿပီး အဆင္ေျပသြားတဲ့ လူေတြရွိသလို။ မသိပဲအဆင္ေျပသြားတဲ့လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးဗ်။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့သိေပမဲ့ အဆင္မေျပဘူးအစ္ကိုေရ။ အဲဒီေက်ာက္ရတုန္းက ယမ္းကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ က်ြန္ေတာ္ေသခ်ာေအာင္ ေရေဆးၾကည့္လို္က္တယ္။ ႀကိဳးကသံုးပင္ေတာင္ပါတယ္ဗ်ာ။
အုန္းဆံႀကိဳးတင္ထားသလိုပ။ ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး။
ေရမေဆးသမားေတြဆီကေနေက်ာက္ဝယ္ဖို႔လာေစာင့္တဲ့ ေလာပန္းတဲေတြက လုပ္ကြက္ေတြနဲ႔မေဝးပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ေလာပန္းေတြက ေက်ာက္လည္းဝယ္တယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ေရမေဆးေမြးထားတယ္။ ေရမေဆးေမြးထားတယ္ဆိုတာက သူတို႔တဲမွာပဲ မင္းေက်ြးထားၿပီး ေက်ာက္ရွာခိုင္းတာပါ။ ေက်ာက္ရခဲ့ရင္ အစုခြဲ ေပးတာေပါ့။ က်ြန္ေတာ္ကေက်ာက္မရတဲ့ေန႔ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ တေနကုန္ရွာလည္း ေက်ာက္မ်ဳိးေတာင္မွမရတဲ့သူမ်ိဳးေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ေက်ာက္ေတြက်ျပန္ေတာ့ သိတဲ့သူဆို ေက်ာက္စိမ္းလို႔ထင္ၾကတယ္။ ေက်ာက္စိမ္းနဲ႔ဆင္တဲ့ ႏုတ္ေခၚတို႔ ပလြန္တို႔လည္း ရွိေသးတယ္အစ္ကို။ ထမင္းစားေက်ာက္လို႔ ေျပာၾကတဲ့ ေက်ာက္ ေလာက္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္က ေန႔တိုင္းရတယ္။ တစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ရရင္ ထမင္းစားလို႔ရတာပါပဲ။
က်ြန္ေတာ္က ေလာပန္းဆီမွာမေနဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္တဲေလးသပ္သပ္ထိုးၿပီးေနတယ္။ တဲဆိုတာ အႀကီးႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ အစ္ကိုျမင္ဖူးမွာေပါ့၊ ကားလမ္းေဘးက မုန္႔႔ပ်ားသလက္ေရာင္းတဲ့ တဲမ်ဳိးေလးေတြေလ။
ေလလံုဖို႔အဓိကဆိုေတာ့ ေတြ႔ကရာအဆင္ေျပရာ ပီနန္စေတြျဖစ္ျဖစ္၊ ဗီႏိုင္းစေတြျဖစ္ျဖစ္ ကာထားလိုက္တာပါပဲ။ အဲတာဆိုတဲျဖစ္ၿပီ။ ညအိပ္လို႔ရရင္ၿပီးၿပီပဲ။
ထမင္းစားေက်ာက္ရတယ္ဆိုလို႔ ထမင္းစားတယ္လို႔ထင္လို႔လား။ ထမင္းကအေရးမႀကီးပါဘူး။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ေဖာက္စားၿပီး ေရ ေသာက္လိုက္ရရင္ ရပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ေဆးရဖို႔ပါပဲ။ ေဆးကေတာ့ တစ္ေထာင္ရရင္လည္း တစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္ရရင္လည္း ႏွစ္ေထာင္ပါပဲ။ ဝယ္လို႔ရပါတယ္။
အခုဆိုရင္ ငါးရာဖိုးလည္း ဝယ္လို႔ရပါတယ္။ ေရာင္းေနၾကတာကေတာ့ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ အစ္ကို ေရာက္ရင္ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။
သူ႔တဲကေတာ့ အပ်ံစားပါပဲ။ ဆိုလာျပားအႀကီးႀကီး ကို ေခါင္မိုးေပၚ တင္ထားတယ္။ အထဲမွာလည္း တီဗီနဲ႔ကက္ဆက္နဲ႔။
ညေနဆိုေလာပန္းက ဒရင္းဘက္ေပၚမွာလွဲေနရင္း ေက်ာက္ဝယ္တယ္။ က်ြန္ေတာ္တို႔က အထဲမဝင္ရပါဘူး အေပါက္ဝကေနေစာင့္ရတယ္။ ေက်ာက္ေလာကမွာ ေခါင္းတယ္ဆိုတဲ့စကားရွိတယ္အစ္ကိုေရ။ ေက်ာက္တလံုးရဲ႕အတြင္းထဲမွာ ဘယ္လိုအရည္ရွိမလဲဆိုၿပီး တျဖည္းျဖည္း ထြင္းၾကည့္တာကိုလည္း ေခါင္းတယ္လို႔ဆိုၾကတယ္။
ေရမေဆးသမားေတြဆီက ေက်ာက္ဝယ္တဲ့ေလာပန္းကေတာ့ လာေရာင္းတဲ့ေရမေဆးသမားကို အရင္ေခါင္းတယ္။ လူကိုေခါင္းတာ။ သူတို႔က ေက်ာက္ကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ သိေနပါၿပီ။ သိေနပါၿပီဆိုတာက ဘယ္ေလာက္ေတာ့တန္တယ္။ ဘယ္ေစ်းကြက္နဲ႔အဆင္ ေျပတယ္။
ဘယ္သူလိုခ်င္ေနတာ ဒီလိုေက်ာက္မ်ဳိးေပါ့။
အဲဒီညေနေလးကို က်ြန္ေတာ္မေမ့ပါဘူး။ က်ြန္ေတာ့္ ေက်ာက္ဟာ အေတာ္ႀကီးတန္မွန္း က်ြန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္တန္သလဲလို႔ က်ြန္ေတာ္မသိျပန္ဘူး။ ေစ်းေကာင္းေကာင္း ရေအာင္ ဘယ္မွာေရာင္းရမယ္ဆိုတာကိုလည္း က်ြန္ေတာ္မသိဘူးေပါ့။ ေလာပန္းက က်ြန္ေတာ့္ကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ ေဆးသမားဆိုတာသိ ေနၿပီ။ ေဆးသမားဆိုတာလည္းသိေနၿပီ။ အရင္ရက္ေတြတုန္းက သူ႔အတြက္ေစ်းကြက္မဝင္လည္း က်ြန္ေတာ္သြားျပတဲ့ေက်ာက္ေလးေတြ ကို ဝယ္ထားတတ္ပါတယ္။ တစ္ေထာင္တန္၊ႏွစ္ေထာင္တန္ေလးေတြေပါ့။ က်ြန္ေတာ္တို႔က တစ္ညတာကို ငရဲက်သလို မေက်ာ္ျဖတ္ရ ေတာ့ ေလာပန္းကို ေက်းဇူးတင္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာပန္းက က်ြန္ေတာ္တို႔လို လူမ်ိဳးေတြကို ေမွ်ာထားတာပါ။ အဲတာကိုသိပါတယ္။ သိေပမဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေက်ာက္ေကာင္းရေတာ့လည္း သူ႔ဆီပဲသြားမိတာပါ။
ေတာက္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္လဲလို႔ ေမးပါတယ္။
က်ြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္းရမလဲမေျပာတတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ေလာပန္းတဲရဲ႕အတြင္းဖက္အခန္းထဲကေနထြက္လာတဲ့ ေမြးပ်ံ့ပ်ံ့ အနံ႔ေလးကလည္း က်ြန္ေတာ့္ခႏၶာနဲ႔ေသြးသားေတြကို ပိုၿပီးေတာ့မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ေနတယ္အစ္ကိုေရ။ အရဲစြန္႔ၿပီး သံုးသိန္းရခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ငါးေသာင္းေပးမယ္၊
ေနာက္တေယာက္ျပလို႔ ေျပာေတာ့ ေက်ာက္ျပမယ့္ေရမေဆးသမားတေယာက္ဝင္သာေအာင္ ေဘးဖယ္ေပးလိုက္ရတယ္။ ေလာပန္းက
က်ြန္ေတာ့္ေက်ာက္ကို ျပန္ေပးေနတယ္။ က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အဲဒီေက်ာက္ကိုသူႀကိဳက္ရဲ႕သားနဲ႔ ျပန္ေပးေနတယ္ဆိုတာကိုသိတယ္။ သိေပမဲ့ က်ြန္ေတာ္ျပန္မယူ ရဲေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေတာ့တိုးေပးပါလို႔က်ြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ထြက္သြားတယ္။
ဆန္ေတြဆီေတြက်ြန္ေတာ္မဝယ္ပါဘူး။ ေငြေတြအကုန္လုံး ေဆးနဲ႔ပိုက္နဲ႔ဝယ္သြားလိုက္တယ္။ က်ြန္ေတာ့္တဲကိုမျပန္ပါဘူး။ တဲမွာဆို ေဘးခ်င္းကပ္ေတြနဲ႔နားၿငိီးတယ္ေလ။ လူအသြားအလာ မရွိသေလာက္ေနရာေတြအမ်ား ႀကီးပဲအစ္ကို။ ေခ်ာင္ေတြေပါ့။ အဲဒီမွာပဲ
သြားႏွပ္ေနလိုက္တယ္။ ဘာမွမစားပါဘူး။ ဆာဖို႔လည္းသတိမရပါဘူး။ နာရီေတြ ၊ရက္စြဲေတြဆိုတာက်ြန္ေတာ္ဘယ္သိေတာ့မလဲအစ္ကိုရာ။ ေနထြက္တာေနဝင္တာ က်ြန္ေတာ္စိတ္မွမဝင္စားတာ။ ေနာက္ရက္ေတြေတာ့လည္း ေျမစာပစ္တဲ့ဆီက်ြန္ေတာ္ ျပန္သြားရတာပါပဲ။
က်ြန္ေတာ္မေျပာပဲ က်ြန္ေတာ္မလုပ္ပဲ ေအာ္တိုျဖစ္ျဖစ္သြားတာ။
အေဖရွိတုန္းကလည္း အေဖ့အားက ဘာမွမရခဲ့ဘူးတဲ့။ အေဖက ဘိန္းပဲရူေနတယ္လို႔ အေမေျပာဖူးတယ္။
ခတ္ပံုလို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္ ရွစ္တန္းအထိေက်ာင္းေနဖူးတယ္အစ္ကို။
ရွစ္တန္းကို နမၼားသြားတက္ရတယ္။ မနက္အေစာႀကီးလမ္းေလ်ွာက္သြားရတာပါ။ စက္ဘီးဝယ္ဖို႔အဆင္မေျပဘူး။ ထမင္းထုပ္ ယူသြားရပါ တယ္။ ဘာပါမွာလဲအစ္ကိုရယ္၊ ဆီတိုဖူးနဲ႔ ငရုပ္သီးစိမ္းပဲ ဟင္းလုပ္စားရတာပါ။ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ေတာ့ မုန္႔ညႇင္းဖူးေပါင္းေပါ့။
ကုန္ရထားဘရိတ္တြဲေပၚတက္လိုက္ခဲ့ၾကတ၊ နီးနီးေလးပဲ။
ဟိုပင္ေရာက္ေတာ့ အင္းေတာ္ႀကီးကို ေျခက်င္ေလ်ွာက္ၾကတယ္။ ပထမေတာ့ အင္းေတာ္ႀကီးဘက္မွာ အေဖ့အမ်ိဳးေတြရွိတယ္ဆိုၿပီး
လိုက္ရွာၾကအံုးမလို႔။ အေဖက အရင္တုန္းက အဲသည္နယ္မွာ ဆင္ဦးစီးလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္လို႔ အေမေျပာဖူးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘိန္းတအား ရူလြန္းလို႔ အလုပ္ျပဳတ္သြားတယ္လို႔သိရတယ္။
ဆိုင္ရွင္တရုတ္ႀကီးက က်ြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္စလံုးကို ေခၚထားလိုက္ပါတယ္။
ထင္းခြဲေပးရတယ္။ စားပြဲထိုးေပးရတယ္။
လက္သုတ္ပဝါေတြေလ်ွာ္ေပးရတယ္။ သူတို႔စိတ္ထဲမေတြ႔ရင္ေတာ့ နားအံုအရိုက္ခံရတာေပါ့။ အဲဒီဆိုင္မွာ က်ြန္ေတာ္တို႔ ငါးလေလာက္ၾကာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သၾကၤန္တြင္းအိမ္ျပန္အံုးမယ္ဆိုၿပီး လခထုတ္ၾကတယ္။ အလုပ္စဝင္ကတည္းက ဘယ္ေလာက္ေပးမယ္ဆိုၿပီး
မေျပာခဲ့ေတာ့ သူတို႔ေပးသေလာက္ပဲက်ြန္ေတာ္တို႔ရခဲ့တာပါ။
ငါးလေလာက္ အလုပ္ပံုမွန္လုပ္ရၿပီး ထမင္းဝဝစားရေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို႔ အေတာ္ေလးေတာ့ လူေကာင္ထြားလာၾကၿပီ။ လာစားတဲ့သူေတြက
ဟင္းေတြအမ်ားႀကီး က်န္ထားတတ္ၾကတယ္ေလ။
စာေတြမလိုက္ႏိုင္ေတာ့ ခဏခဏဒဏ္ေပးခံရ။ မနက္အေစာႀကီး အိပ္ရာထၿပီးေက်ာင္းကို လမ္းေလ်ွာက္ရတာေတြ မႀကံဳခ်င္ေတာ့ဘူး။ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကလည္း က်ြန္ေတာ့္လိုပဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ပိုက္ဆံေလးေတြကိုင္ၿပီး နန္႔မြန္းေစ်းနားမွာ က်ြန္ေတာ္တို႔ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနၾကတယ္။
ကားစီးၿပီးအိမ္ျပန္မယ္ဆို ဟိုပင္အထိကားႀကံဳေတြရွိပါတယ္။ ပိုက္ဆံေပးစရာမလိုပါဘူး။
ကားသမားေတြနဲ႔က်ြန္ေတာ္တို႔နဲ႔သိေနၾကၿပီ။ စားေသာက္ဆိုင္မွာလုပ္ခဲ့ေတာ့ အသိေတြတိုးလာတာပါ။
အသိမိတ္ေဆြေပါ့ေလ။ အဲဒီလိုခ်ာတိခ်ာလည္ျဖစ္ေနၾကတုန္း ဖားကန္႔ထဲသြားမယ့္
ကားတစီးေပၚမွာ က်ြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိေနတဲ့ လူႀကီးတေယာက္ပါလာတယ္။ အဲဒီလူႀကီးက လိုက္ခဲ့မလားေမးတုန္းမွာ က်ြန္ေတာ္တို႔က ဟိုင္းလတ္ကားေနာက္ခန္းထဲေရာက္ ေနၾကၿပီ။
ထင္ေန ၾကတာ။ ေနာက္ေတာ့မွ ေက်ာက္မ်ိဳးဟုတ္တာ မဟုတ္တာကအစ ခြဲတတ္လာတာပါ။
ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕အေရာင္္က ေဒါင္းအၿမႇီးရဲ႕အေရာင္လိုပဲစိမ္းစိုေနတာ။ ကတၱီပါစိမ္းေရာင္ဆိုတာက်ေတာ့ ကတၲီပါစစိမ္းသလိုပဲ။ အိအိစိမ္း စိမ္းႀကီးအစ္ကို။ တရုတ္လို ေဆြးလုရည္အေရာင္ဆိုတာလည္း ရွိေသးတယ္ဗ်။ သူကေတာ့ အစိမ္းေရာင္မွာ အဝါရည္သမ္း သလိုလို ထင္သြားရေအာင္ အေရာင္ႏွစ္မ်ိဳးေရာေနတာေပါ့။
အဲဒီေက်ာက္အရည္မ်ိဳးကေတာ့ တခါျမင္ဖူးၿပီးရင္ ေနာက္တခါျမင္ရဖို႔ ေဆြးေနရေတာ့တာ။ အစိမ္းေရာင္ထဲမွာ အျပာေရာင္ေလး နည္းနည္း သန္းေနတာက်ေတာ့ လန္႔လုရည္တဲ့။
ေျပာရမယ္ဆို ေက်ာက္စိမ္းဟာ က်ြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံထဲကထြက္ေပမဲ့ အေခၚစကားေတြက တရုတ္စကားမ်ားပါတယ္အစ္ကို။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က မိန္းမရသြားၾကတယ္။ သူတို႔ကို ဦးေလးကပဲ မဂၤလာေဆာင္ေပးလိုက္တာပါ။ အရင္းအႏွီးလုပ္ဖို႔လည္း
ေငြထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ တေယာက္က ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ဖြင့္တယ္။
တေယာက္ကေတာ့ ေက်ာက္ေလာကထဲမွာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ြန္ေတာ္လည္း ဦးေလးရဲ႕လူယံုျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုယ္စားလွယ္လို႔လည္း
ေျပာလို႔ရပါတယ္အစ္ကို။ အေမ့ဆီ တေခါက္ျပန္ေရာက္တယ္။ အေမ့ကိုလည္း ေငြအေတာ္အသင့္ေပးခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ အေမက က်န္းမာေရး ေကာင္းတယ္။ ႐ြာမွာဆိုေတာ့ ေတာ္တန္ရံုေနမေကာင္းျဖစ္ရင္လည္း အိမ္နီးခ်င္းေတြက ၾကည့္ရႈၾကတယ္အစ္ကို။ အေမက မိန္းမယူဖို႔ေျပာ ပါတယ္။ သူနဲ႔ေနဖို႔ေျပာပါတယ္။ ခက္တယ္အစ္ကို။ က်ြန္ေတာ့္မွာ ရည္စားမရွိဘူးေလ။
ရိုက္မယ္လို႔ထင္ထားတာေလ။ ဒါေပမဲ့ က်ြန္ ေတာ္အရင္လို မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ ကစားဝိုင္းကိုလည္း သြားခ်င္ေနမိတယ္။ ညတိုင္က်ရင္ ဦးေလးမသိေအာင္ ဖန္စီဒိုင္းေသာက္ၿပီး အိပ္တယ္။ ဖန္စီဒိုင္းက လက္ဖက္သုပ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာတင္ဝယ္လို႔ရပါတယ္။ ေငြရွိရင္ အားလံုး လိုလိုရပါတယ္အစ္ကို။ အစ္ကိုေျပာသလိုေမတၲာေတြ၊ သစၥာေတြေတာ့ က်ြန္ေတာ္မသိပါ ဘူး။ အခ်စ္ေတြလည္း ဝယ္လို႔ရပါတယ္။ အခ်စ္ေတြဘာေတြက်ြန္ေတာ္စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ဦးေလးက မဆူမရိုက္လို႔ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ စိတ္ဆင္းရဲတာလည္း မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။ စိတ္ေလတာ။ ဟုတ္တယ္ စိတ္ေလတယ္အစ္ကို။ အိပ္တယ္ဆိုတာထက္ေတြးေနမိတာပါ။ စိတ္ကဟိုေရာက္သည္ေရာက္ပါ။ မနက္အိပ္ရာထရင္ အၿမဲေနာက္က်တယ္။ အလုပ္ထဲလည္း မေပ်ာ္ဘူး။
/span>
ဦးေလးမသိေအာင္ ထြက္သြားလိုက္တယ္။ ေမွာ္ေတြက ဆက္ေနတာအစ္ကို။ ဦးေလးက က်ြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းလည္းမဖမ္းခိုင္းပါဘူး။ ျပန္လာ ဖို႔လည္း ဘယ္သူနဲ႔မွ မမွာပါဘူး။
ေနာက္တေန႔မွာ ေရာင္းလိုက္တယ္။ ေစ်းရတယ္အစ္ကို။ အဲဒီတုန္းက က်ြန္ေတာ့္အေနအထားကို သူတို႔မႏွိမ္ရဲေသးဘူး။ ရတဲ့ေငြေတြကို ဂ်င္ထိုးလိုက္၊ ဖန္စီဒိုင္း ေသာက္လိုက္နဲ႔တစ္လနီးပါးေလာက္ က်ြန္ေတာ္ျဖဳန္းပစ္လိုက္တယ္။
အေမသိရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွစိတ္ခ်မ္းသာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ပိုက္ဆံေတြကုန္သြားေတာ့ က်ြန္ေတာ္နဲ႔အတူတူလာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ ဆယ္သိန္းခဏဆိုၿပီးယူလိုက္တယ္။ အစ္ကိုမွတ္မိတယ္မို႔လား။ က်ြန္ေတာ္နဲ႔ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေလ။ နန္႔မြန္းမွာစားပြဲထိုးအတူတူလုပ္ခဲ့ ၾကတဲ့ေကာင္ေပါ့။ သူကၾကည္ျဖဴေပမဲ့ သူ႔မိန္းမက သစၥာေဖာက္ေကာင္ဆိုၿပီး က်ြန္ေတာ့္ကိုသိပ္ၾကည္ပံုမရပါဘူး။ အဲဒီေငြလည္း က်ြန္ေတာ္ ျဖဳန္းလိုက္တာ ခဏပဲအစ္ကို။ ေမွာ္ေတြအႏွံေလ်ွာက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာက္အေၾကာင္းလည္း ေသေသခ်ာခ်ာသိထားေတာ့ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔မခက္လွဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကစားဝိုုင္းကို အရင္လိုပံုစံနဲ႔ မသြားႏိုင္ေတာ့ စိတ္ေလမိတယ္။ က်ြန္ေတာ့္ကိုလည္း အရင္တုန္းကလို
အဖက္မလုပ္ခ်င္ၾကဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။ အဲဒီမွာ ေဆးကို စသံုးျဖစ္တာပါ။ ေဆးဆိုတာ ဘိန္းျဖဴေပါ့။
သြားေတြေႂကြသြားတဲ့လူတေယာက္ျမင္ဖူးလို႔ မသံုး တာပါ။ အဲဒီတုန္းက အေၾကာထဲမထိုးဘူးအစ္ကို။ ေပါ့ဆြဲတာပါ။ ေဆးက ေမွာ္ထဲ မွာ ေစ်းသိပ္မရွိပါဘူးအစ္ကို။ ေျမစာေတြပစ္ေနသေ႐ြ႕ ေဆးရဖို႔ မခက္ခဲပါဘူး။ က်ြန္ေတာ္က ေက်ာက္ေတြအေၾကာင္း ေသေသခ်ာ ခ်ာသိတာကိုး ။ သူမ်ားမျမင္တဲ့ေက်ာက္ကို က်ြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။ ေရာင္းစရာေစ်းကြက္ကိုလည္း က်ြန္ေတာ္သိတယ္အစ္ကို။ မ်က္ေျချပတ္လို႔မရတဲ့အထဲမွာ ေက်ာက္ေစ်းကြက္လည္း ပါတယ္ေျပာရမယ္။ ေမွာ္ထဲမွာက ဘာမွမျဖစ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ျဖစ္ၿပီဆို ေတာ္ရံုမရပ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ဟုတ္တယ္ဗ်။
တေန႔ေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာက္ရွာဖို႔ ခြင့္မျပဳဘူး။ လုပ္ကြက္ေတြအထဲကိုလည္းဝင္ခြင့္မရပါဘူး။ ေက်ာက္ကုမၸဏီက လံုၿခံဳေရးေခၚ ထားတဲ့သူေတြနဲ႔ က်ြန္ေတာ္တို႔ ေရမေဆးေက်ာက္ရွာတဲ့ သူေတြနဲ႔ရိုက္ပြဲ ျဖစ္တာအစ္ကို။ အဲဒီေန႔မွာ က်ြန္ေတာ္ေဒါက္တာစျဖစ္ေတာ့တာ ပဲ။ အေၾကာထဲထိုးတဲ့ေဆးသမားကို ခ်စ္ႏိုးနဲ႔ေခၚၾကတာပါ။ ခနဲ႔တာ ႐ြဲ႕တာလည္း ပါမွာေပါ့အစ္ကိုရာ။ အေၾကာထဲထိုးရင္ ေငြသိပ္မကုန္ပဲ လစ္မစ္ရတယ္ေလ။
လူေတြမွာႁခြင္းခ်က္ရွိသလိုပဲ ေက်ာက္ေတြမွာလည္း ႁခြင္းခ်က္ရွိတယ္၊ ဟုတ္တယ္အစ္ကို။ အခု က်ြန္ေတာ္နဲ႔အစ္ကိုသြားေနတဲ့ေမွာ္က ေက်ာက္မ်ိဳးစံုတယ္။ အသားဆန္းဆိုုတာရွိေသးတယ္အစ္ကို။ စိမ္းမွ ေက်ာက္စိမ္းမဟုတ္ဘူး။ ေရခဲသားေတြ၊ ခရမ္းေရာင္ေတြရွိေသးတယ္။ ေပါလိသားဆိုတာလည္း ရွိတယ္အစ္ကို။ ျပေပးခ်င္တာေပါ့အစ္ကို။ အရင္တုန္းကလိုဆိုရင္ေတာ့ ပြဲတိုက္တဲ့ဆီေခၚျပလိုက္ရင္ လြယ္လြန္း လို႔။ ဦးေလးက အခုထိ ဖားကန္႔မွာ ရွိပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္ဘယ္သြားရဲပါ့မလဲ။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔ဘဝနဲ႔သူေပါ့။ လူဆိုတာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့အတိုင္း ျပန္ခံစားရတယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲေနမွာ။
အေမ့ဆီက်ြန္ေတာ္ျပန္သြားေသးတယ္။ ေဆးသြားျဖတ္တာ။
႐ြာကဆရာေတာ္ဆီမွာထားၿပီးျဖတ္ေပးတယ္။ ဆရာေတာ္က ေကာင္းရွာပါတယ္။
ေဆးမွဴ းနဲ႔ေဆးထိုးေပးတယ္။ အားေဆးေတြလည္း သြင္းေပးတယ္။ အိပ္ေဆးေတြလည္း ေသာက္ရတယ္အစ္ကို။
ေနေကာင္းလာေတာ့ ေန႔ဆိုေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥလုပ္ရတယ္။ တရားလည္း ထိုင္ခိုင္းတယ္အစ္ကို။ ဆရာေတာ္စိတ္ေက်နပ္ေအာင္
ေနရတာပါ၊ က်ြန္ေတာ့္စိတ္က မၿငိမ္ပါဘူး။
ဆြမ္းစားေဆာင္အသစ္ေဆာက္ေနေတာ့ က်ြန္ေတာ္ဝင္ကူေနလိုက္ပါတယ္။ သံုးလေလာက္ၾကာတယ္အစ္ကို။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက သီလရွင္ဝတ္သြားတယ္။ ႐ြာကအိမ္နဲ႔ဝိုင္းကို က်ြန္ေတာ့္အတြက္ ေပးခဲ့တယ္။ ေနေကာင္းလာေတာ့ က်ြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေနတယ္အစ္ကို။ လယ္အလုပ္လည္း က်ြန္ေတာ္မလုပ္တတ္ေတာ့ ႐ြာမွာေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေမွာ္ထဲပဲ ျပန္တက္ျဖစ္တယ္အစ္ကို။ အိမ္နဲ႔ဝိုင္းကို
ေရာင္းပစ္လိုက္တယ္။ ေက်ာက္အေၾကာင္းပဲ က်ြန္ေတာ္ကသိတာေလ။
က်ြန္ေတာ့္စိတ္ကလည္း ေဆးကိုမျပတ္ပါဘူး။ အခု အစ္ကိုျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။
လိုက္ေကာက္ေရာင္းတယ္အစ္ကို။ ငါးရာေလာက္ရရင္ ေဆးသံုးလို႔ရပါတယ္။ ငါးေထာင္ရွိလည္းကုန္တာပဲ။ ငါးေသာင္းရွိလည္း ကုန္တာပဲအစ္ကို။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာမွမစဥ္းစားေနပါဘူး။ ေနာက္ရက္အတြက္လား။ ေနာက္ရက္ဆိုတာ မေသခ်ာတဲ့ကိစၥမို႔ မစဥ္းစားပါဘူး။ ျဖစ္သြားတာပါပဲအစ္ကို။ တစ္က်ပ္မွမရွိေတာ့လည္း ငရဲခံေနလိုက္တာေပါ့အစ္ကို။ ခဏခဏႀကံဳဖူးပါၿပီ။ ေဆးက ေမွာ္ထဲနဲ႔ေအာက္နဲ႔ ေစ်း ကြာတယ္အစ္ကို။ အေပၚမွာ တစ္ေထာင္ဖိုးက ေအာက္မွာ သံုးေထာင္ဖိုးေလာက္ ရွိတယ္ဗ်။
မိုးေရဆိုတာကို တခါမွမသုံးဖူးပါဘူးအစ္ကို။ ေသြးကိုအရင္စုပ္လိုက္တယ္။
က်ြန္ေတာ့္ေသြးနဲ႔က်ြန္ေတာ္ျပန္ေဖ်ာ္ၿပီး ထိုးလိုက္တာပါပဲ။ က်ြန္ေတာ့္ေသြးက သန္႔ေသးတယ္အစ္ကို။