လူမ်ား၊ ရုုပ္ပုုံလႊာမ်ား ေမာင္စြမ္းရည္

ေမာင္စြမ္းရည္ – ဆရာဝန္ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စန္းေသာ္


ေမာင္စြမ္းရည္ – ဆရာဝန္ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စန္းေသာ္

(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၈၊ ၂၀၁၉

ကၽြန္ေတာ္က ျပည္ပမွာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူရဲ႕ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ကိုးကားဖုိ႔မလြယ္ဘူး။ “လမင္းႏွစ္ခု” ဆိုတဲ့ ကေလးကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေတာ့ ရွိရဲ႕။ သူ႔သမီး ခင္သစ္ႏွင္းက ပို႔ထားတာေလ။ သားအဖႏွစ္ေယာက္လုံး ဆရာဝန္ကဗ်ာဆရာေတြေပါ့။ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ကသာညႊန္႔ေဝတုိ႔၊ ၾကည္ေအးတုိ႔ ေခတ္စမ္းေႏွာင္းကလမွာ ဆရာဝန္ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ ေပၚထြက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီေခတ္မွာေတာ့ မႏၱေလးေဆးတကၠသုိလ္က ဆရာဝန္စာဆုိႏွစ္ဦးေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။ သားအဖကဗ်ာဆရာႏွစ္ဦးပါ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဇာတိကိုလုိက္ရရင္ေတာ့ ကန္ၿမဲဇဂ်မ္း ကတဲ့။ ကန္ျမင့္နန္းျမင့္ႏြယ္ အမည္ေဟာင္းနဲ႔ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ လူႀကီးကဗ်ာေရာ ကေလးကဗ်ာေတြပါ အမ်ဳိးသားစာေပဆုရခဲ့သူ ကဗ်ာဆရာႀကီးတင္မုိး တုိ႔ရြာကပါ။
ကန္ၿမဲဇဂ်မ္းမွာ “တင္မုိးစာၾကည့္တုိက္” တဲ့။ အဲဒီစာၾကည့္တုိက္မွာ တင္မုိးနဲ႔ ကန္ၿမဲကိုေအးေက်ာ္ (ပန္းရည္ဘဏ္တုိက္) တုိ႔ရဲ႕ ႐ုပ္တုေတြ ထုလုပ္ျပထားသတဲ့။

ကဲ…ခုလည္းလာျပန္ၿပီ။ ကဗ်ာစာဆုိသားအဖ ႏွစ္ဦး။ ေမာင္စန္းေသာ္က လူႀကီးကဗ်ာေရာ ကေလးကဗ်ာေရာ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ တင္မုိးတုိ႔၊ ေမာင္စြမ္းရည္တုိ႔နဲ႔ တတြဲတြဲေနခဲ့တဲ့ ညီငယ္ကဗ်ာဆရာေလးပါ။ အသက္မရွည္ရွာဘူး။ သူ႔သမီး ခင္သစ္ႏွင္းက သူအေဖရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး ဒုတိယအႀကိမ္ထုတ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အမွတ္တရပို႔လုိက္တာနဲ႔ ေမာင္စန္းေသာ္ အေၾကာင္းကို အမွတ္တရေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔ပါ။ ေမာင္စန္းေသာ္ရဲ႕႐ုပ္ပုံလႊာ တခါေရးၿပီး သားလားမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေရးခ်င္လာလို႔ လြမ္းလြမ္းရွိတာနဲ႔ ေရးလုိက္မိတာပါ။ ဖတ္ၿပီးသားဆုိလည္း ဖတ္မေနနဲ႔ေတာ့။ အားနာပါတယ္။

ေမာင္စန္းေသာ္နဲ႔ တင္မုိးတုိ႔တြဲတယ္ဆုိတာ တင္မုိးနဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္ တြဲသေလာက္နီးပါးတြဲခဲ့ရတာပါ။ တင္မုိးနဲ႔က အေမရိကားမွာပါ ဆက္သြယ္ဖို႔ပါ။ ျပည္တြင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သုံးေယာက္ အိမ္ကေလးတလုံး မွာ အတူေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဖန္မီးအိမ္ကဗ်ာစာအုပ္ထုုတ္လုပ္စဥ္က ေနခဲ့တဲ့အိမ္ကေလး။ အိမ္ကေလးရဲ႕ေရွ႕မွာ တမာပင္ကေလးရွိေနလုိ႔ တမာရိပ္သာတဲ့။ မႏၱေလးမီးရထားရပ္ကြက္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္။ မႏၱေလးျပည္သူ႔ေဆး႐ုံႀကီးရဲ႕ေတာင္ဘက္။ စိၾတမဟီရပ္ကြက္လုိ႔ထင္ပါရဲ႕။ မ်က္ေစာင္းထုိးမွာ ကဗ်ာဆရာ မ်ဳိးျမင့္ေဆြရဲ႕အိမ္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ မ်ဳိးျမင့္ေဆြရဲ႕အိမ္နားမွာပဲ အိမ္ငွားေနဖူးေသးတယ္။ မႏၱေလးမွာ ဟံသာဝတီသတင္းစာလာဖြင့္ေတာ့ ဦးဝင္းတင္က အစိုးရတုိက္ခန္းမွာ အိမ္မရခင္ မ်ဳိးျမင့္ေဆြရဲ႕ အိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္မွာပဲ အိမ္ငွားေနသြားခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေခၚထားလုိက္တာ။ စိန္ေဗဒါႀကီးရဲ႕ သားတပည့္ ေစာင္းဆရာစိန္လွေမာင္ရဲ႕ အဲဒီရပ္ကြက္မွာပဲေနတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဇာတ္ဆရာေရႊနန္းတင္ လည္း ေနသြားခဲ့ေသးေတာ့ ဒီရပ္ကြက္ေလးဟာ အႏုပညာရပ္ကြက္ေလး ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးေသးတယ္ ဆုိရမွာေပါ့။

တမာရိပ္သာဆုိတာက ဝါးထရံကာ၊ ဝါးကပ္မိုး ႏွစ္ခန္းပတ္လည္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တင္မုိးက အေပၚထပ္မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚဖ်ာၾကမ္းခင္းၿပီး အိပ္ၾကပါတယ္။ ထမင္းစားေတာ့ မီးရထားရပ္ကြက္ထဲက ကၽြန္ေတာ့္အမအိမ္မွာ စားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနစရာ အမအိမ္ရွိလွ်က္နဲ႔ တင္မုိးေခၚလုိ႔ လာေနရတာ။ ေမာင္စန္းေသာ္ကေတာ့ အဲဒီအိမ္မွာမစားပါဘူး။ ေမာင္စန္းေသာ္နဲ႔အတူ အျခားေဆးေက်ာင္းသားေလး ႏွစ္ေယာက္လည္းရွိတယ္။ တမာရိပ္သာမွာ ေနသမွ်အားလုံးဟာ ျမင္းၿခံသားေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေမာင္စန္းေသာ္ ကေတာ့ တင္မုိးတုိ႔ရြာသား။ ကန္ၿမဲရြာသားေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေဖ ပြဲစားဦးဆက္ ဆုိတာက ျမင္းၿခံမွာ ပြဲ႐ုံနဲ႔ ေနတာ။ ျမင္းၿခံမွာ ေတာင္ေျမာက္ဒုိး႐ိုေပါက္လမ္းမႀကီးက မိတိၳလာလမ္းတဲ့ မိတိၳလာဘက္ကို တလမ္း။ ေျမာက္ဘက္ထြက္ေတာ့ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ယြန္းယြန္းကို ဆက္သြားရင္ မႏၱေလးကိုေရာက္တယ္။ ျမင္းၿခံ၊ မႏၱေလး၊ မိတိၳလာဆုိတာ ‘မ’ သုံးလုံးဆုိင္တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ကာလမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့ဖူးတယ္။ အဆူအပြက္ဆုံး ေနရာေပါ့။

တင္မုိးက ငယ္စဥ္ကာလမွာ ကိုယ္ရင္ဝတ္ေတာ့ သူတုိ႔ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကိုရင္ေလးကုႏၵာ ေလာကလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။ သူဆြမ္းခံထြက္ရင္ အတူလိုက္ရတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးက ခင္ေမာင္ရီတဲ့ အဲဒါ ေမာင္စန္းေသာ္ ေပါ့။ တင္မုိးက အဲဒီတုန္းကာလမွာ ေမာင္ဘဂ်မ္းတဲ့။ ကိုယ္ရင္ဂ်မ္းလုိ႔ေတာင္ ကေလာင္ နာမည္ယူခဲ့ဖူးေသးတာကလား။ ခင္ေမာင္ရီ ဆုိတာ နာမည္ကသာ ၿမိဳ႕နာမည္ျဖစ္ေနေပမယ့္ လူကေတာ့ၿမိဳ႕႐ုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ အညာသားပီပီ ညိဳညိဳမည္းမည္းပါပဲ။ ကိုရင္ေလးကုႏၵာေလာက ကို သိပ္ၿပီးခင္ရွာတယ္။ ကိုရင္ေလးက ဝတၳဳေတြဘာေတြဖတ္ၿပီး ျပန္ေျပာတတ္တာကိုး။  ကိုရင္ေလးက ဘုန္းႀကီးရဲ႕ စာအုပ္ပုံထဲက မဂၢဇင္းေတြကိုယူဖတ္ရင္း စာေပစြဲလာခဲ့တာတဲ့။ ဆြမ္းခံခ်ိန္ၾကရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ခင္ေမာင္ရီ ကိုရင္ဂ်မ္းေနာက္က လုိက္ရတယ္။ ခင္ေမာင္ရီက ငယ္ငယ္ကတည္းက လူမုိက္ကေလးလုိ႔ ကိုရင္ဂ်မ္းကေျပာျပဖူးတယ္။

တခါေတာ့ ဆြမ္းခံအိမ္က ဟင္းပူပူေတြကို ဆြမ္းဟင္းခြက္၊ ဒန္ခြက္ကေလးထဲကုိ ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ တင္မုိုးက ပူလြန္းလုိ႔ သူ႔သပိတ္ေပၚမတင္ဘဲ မင္းယူခဲ့လို႔ သူ႔လက္ထဲထည့္ေပး လုိက္တယ္။ လြတ္မက်ေစနဲ႔၊ မဖိတ္ေစနဲ႔လုိ႔လည္းေျပာၿပီး ကုိရင္ကေလးက ေရွ႕ကစိုက္စုိက္နဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ အတန္ၾကာလုိ႔ ေနာက္တအိမ္ေရွ႕ေရာက္မွ ကိုရင္က လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လက္ကိုေရွ႕တန္းၿပီး ဟင္းခြက္ပူပူႀကီးကို ကိုင္လာတဲ့ေမာင္ေက်ာင္းသားကုိ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ဟဲ့…မပူဘူးလားဆုိၿပီး ဟင္းခြက္ကို ယူလုိက္ေတာ့ လက္ထဲမွာ အပူဖုေတြေပါက္ၿပီး အရည္ေတြကြာက် နီရဲေနပါေလေရာတဲ့။ အဲဒါကို အံႀကိတ္ၿပီးကိုင္လာခဲ့တာ။ လြတ္မခ်ဘူး။ ကိုရင္ကိုလည္း မေျပာဘူးတဲ့။ အဲ့သလို ေတတာေပတာ။

ကိုရင္ဂ်မ္းက ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာ တကၠသုိလ္ဝင္တန္းစာေမးပြဲမွာ တဦးတည္းေသာ ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးရွင္ အျဖစ္နဲ႔ ကိုရင္ဂ်မ္းက အသက္ႀကီးမွေက်ာင္းေနေတာ့ ခင္ေမာင္ရီနဲ႔အသက္ခ်င္းကြာေပမယ့္ တကၠသိုလ္မွာ အတူတူျဖစ္လာတယ္။ တကၠသိုလ္္မွာ နာမည္ေက်ာ္ေပါ့။ ပထမႏွစ္ႏွစ္မွာ ပင္မတကၠသုိလ္ႀကီးမွာ ေက်ာင္းအတူတူေနရတယ္ ဆုိႏုိင္ေပမယ့္ သိပံၸနဲ႔ ဝိဇၨာ…အခန္းမတူ၊ အတန္းမတူၾကပါဘူး။ ေမာင္စြမ္းရည္က ဘူမိေဗဒ၊ တင္မုိးက စိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာစာ၊ ေမာင္စန္းေသာ္က ဇီဝေဗဒ။ ဘာသာတြဲတူရင္လည္း ေက်ာင္းတက္ၾကတာမွမဟုတ္တာ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က တမာရိပ္သာေနေတာ့ ျမင္းၿခံေဆးေက်ာင္းသားေလးေတြ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ လုိက္ေနတယ္။ လူႀကီးလူငယ္ေတာ့ တြဲမေနၾကပါဘူး။ သူတုိ႔မိဘေတြကလည္း လူႀကီးေတြရဲ႕ အေစာင့္အေရွာက္ခံယူေစတဲ့သေဘာပါ။ သူတုိ႔ဖာသာ ေအာက္ထပ္မွာ ညလုံးေပါက္ စာက်က္ေနေလ့ရွိတဲ့ကေလးေတြပါ။ လူႀကီးပိုင္းနဲ႔တြဲမိရင္လည္း သူတုိ႔ပါ ပ်က္မွာ။ ေက်ာင္းပ်က္မွာပါ။ လူႀကီးေတြက ေက်ာင္းမတက္ၾကဘဲ သတင္းစာတုိက္တုိ႔၊ ပုံႏွိပ္တုိက္တုိ႔၊ စာအုပ္ဆုိင္တုိ႔ပဲသြားၾကတာ။ ေက်ာင္းမွာရွိျပန္ ရင္လည္း ေက်ာင္းသားသမဂၢ႐ုံးခန္း ဝါးကပ္တဲထဲကမထြက္ၾကဘူး။ ကေလာင္းရွင္အသင္း ကိစၥေတြလည္း သမဂၢမွာပဲလုပ္ခဲ့ၾကတာ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စာေပအတြဲထဲမွာ ခင္ေမာင္ဝင္းဆုိသူပါတယ္။ “ေခါင္းေလာင္းသံကဗ်ာမ်ား” ဆုိတဲ့စာအုပ္ တအုပ္ထုတ္ဖူးတယ္။ ကေလာင္နာမည္က “ကသာဝင္းၾကြယ္” တဲ့။ သူဆယ္တန္းေအာင္တာက ကသာကတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူအေဖ သမဝါယမ အရာရွိက ျမင္းၿခံကုိေျပာင္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမင္းၿခံကို သူလည္းေရာက္ လာတယ္။ သူကလည္း မန္းတကၠသိုလ္ကေလာင္ရွင္အသင္းမွာ တင္မုိးတုိ႔၊ ေမာင္သိန္းႏုိင္တုိ႔ ေနာက္တသုတ္ဝင္လုပ္တယ္။ သူက ဥကၠ႒၊ ေမာင္စြမ္းရည္က အတြင္းေရးမွဴး။

တေန႔ေတာ့ သူ႔ေယာက္ဖ သ႔ူအမရဲ႕ ခင္ပြန္းက ျမင္းၿခံမွာအလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းေထာင္တယ္။ ခင္ေမာင္ဝင္းက သြားကူတယ္။ တင္မုိး လည္း သြားကူေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးေက်ာင္းပ်က္ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က စာသင္တာ အလြန္ညံတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို မေခၚဘူး။ တင္မုိးနဲ႔ ေမာင္စန္းေသာ္ကလည္း အေပါင္းအသင္းႏွင့္ေနရရင္ ငရဲျပည္ေခၚလည္း လုိက္မယ္ဆုိတဲ့ လူစားေတြ။ အဲ့ဒီေက်ာင္းမွာ ေမင္စြမ္းရည္ရဲ႕ရည္းစားေတာင္ ပါလုိက္ေသး။ သူနဲ႔ ေမာင္စန္းေသာ္ က အျခားအလြတ္ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ အတူစာျပခဲ့ေသးတာ။ အဲ့ဒီေက်ာင္းမွာ ေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ဆရာမမွာ တပည့္မေတြလည္း ပါလာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီထဲက “သုိက္သုိက္” ဆုိတဲ့ တပည့္မနဲ႔ ေမာင္စန္းေသာ္နဲ႔ အဲ့ဒီကတည္းက ခ်ိတ္မိၾကတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ တင္မုိးက ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသား။ စတုိင္ပင္၊ စေကာလားရွစ္ေတြပါ ယူထား၊ ရထားတာထင္တယ္။ (အဲ့ဒါေတာ့ ေမာင္သိန္းႏုိင္မွာမွ အေသခ်ာသိတယ္) ဂုဏ္ထူးတန္းက လစ္ၿပီး စီးပြားျဖစ္တာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ အေပ်ာ္သြားၿပီး လုပ္ၾကသလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေငြလည္းအဖတ္မတင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က “မင့္ဆရာေတြေခၚခုိင္းလုိ႔” ဆုိၿပီး လုိက္ေခၚလုိ႔ျပန္ပါလာတယ္။ ဒီေတာ့မွ လူစုကြဲၿပီး ျမင္းၿခံကေက်ာင္းလည္း ပ်က္တယ္။ ဝင္းႂကြယ္လည္း ေက်ာင္းျပန္တက္တယ္။

ေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း လည္း မႏၱေလးလုိက္လာၿပီး အလြတ္ေက်ာင္းမွာပဲ စာျပတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေမာင္စန္းေသာ္လည္း ပါလာခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္လုိက္လို႔ ဆရာဝန္ျဖစ္လာခဲ့တာပါပဲ။ ဆရာဝန္မျဖစ္ရင္ ေက်ာင္းဆရာပဲျဖစ္မွာပါ။ ဆရာဝန္ျဖစ္ ေတာ့လည္း ျမင္းၿခံကတပည့္မနဲ႔ပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာေတြဘာေတြကေတာ့ ေငြတာရီမဂၢဇင္းမွာ အေရးမ်ားခဲ့ပါတယ္။ သူဆရာဝန္ျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ေဝးသြားတယ္။

ဆရာ၀န္ဘဝမွာ ခြဲစိတ္ပညာကိုလည္း ဆက္သင္တယ္ၾကားတယ္။ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္အျဖစ္နဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္မွာလည္း စာျပေသးတယ္။ က်ဴရွင္ဆရာဘဝကလာတာဆုိေတာ့ စာျပရာမွာလည္း နာမည္ႀကီး သတဲ့။ သူေဆး႐ုံဘက္ေရာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း အလြတ္ေက်ာင္းေတြ ျပည္သူပိုင္သိမ္းခံရၿပီး လြင့္စဥ္ကုန္ၾကတယ္။ ကသာ၀င္းႂကြယ္က စစ္ထဲလုိက္သြားတယ္။ တပ္ဦးဥကၠ႒က စစ္ထဲလုိက္သြားေတာ့ အမ်ားကအ့ံၾသၾကတာေပါ့။ ေမာင္စြမ္းရည္က ျပည္ေရႊဘုိၿမိဳ႕ေတာ္ေျမာက္္ဆီက ေခ်ာင္းေပါက္ရင္မကူးႏုိင္တဲ့ ေရဦးၿမိဳ႕ေျမာက္ဘက္၊ မဟာၿမိဳင္ေတာအစပ္က တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕ကို အစိုးရေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ေရာက္သြားေလရဲ႕ တင္မုိးက ရန္ကုန္မွာ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ေျခေတာ္ရင္းကုိ ေရာက္သြားေတာ့ ကံထူးသူဆုိရမွာေပါ့။

ေမာင္သာႏုိး၊ ေမာင္သိန္းႏုိင္၊ ေမာင္မုိးသူ၊ ပန္းခ်ီဝင္းေဖ၊ စႏၵရားသိန္းေမာင္ စတဲ့စတဲ့ မႏၱေလးစာေပအႏုပညာ လူငယ္တအုပ္လုံး ေအာက္ျပည္ အကုန္စုန္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ေမာင္စန္းေသာ္ ပဲ ေဆးေက်ာင္းနဲ႔ေဆး႐ုံမွာ က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။ ေမာင္စန္းေသာ္ဟာ လက္တဖက္ကခြဲစိတ္ဓား၊ လက္တဖက္က ကေလာင္ကိုင္ရင္း သူ႔ဘဝကို ေအာင္ျမင္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ကဗ်ာေရးသူအျဖစ္ကေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြမထုတ္ခင္ကပဲ ေငြတာရီ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္နဲ႔ လူသိမ်ားၿပီးသားပါ။ ကဗ်ာဆရာ၊ ဆရာဝန္ႀကီးအျဖစ္နဲ႔ မုံရြာကိုေျပာင္းရေတာ့လည္း ဟန္က်တယ္။ မုံရြာဆုိတာ စာေပၿမိဳ႕ပဲ။ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဦးအံ့ေမာင္နဲ႔ တြဲမိသြားၾကေလရဲ႕။ မုံရြာကျပန္လာေတာ့ မႏၱေလးပဲျပန္လာတယ္။ မႏၱေလးမွာေဆးခန္းဖြင့္ထားသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ပ်က္ေနတာ ေတာ့ၾကာၿပီ။

ေဆးေက်ာင္းမွာ ဆရာဝန္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔သမီးေလးက “သုိက္သုိက္ရဲ႕သမီး သစ္သစ္” တဲ့။ သစ္သစ္က ကေလာင္အမည္ ခင္သစ္ႏွင္းနဲ႔ ကေလာင္ေသြးေနၿပီ။ အေဖဆရာဝန္က ခ်စ္ရွာတာေပါ့။ ဒီလုိေနခုိက္မွာ သူ႔တပည့္မ ဆရာဝန္မေလးတဦးက သူ႔သမီးေလးရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈေတြကို မလာလိုျဖစ္ရွာဟန္ တူပါရဲ႕။ မ်က္ႏွာကို အက္္ဆစ္ (ငရဲမီး) နဲ႔ ပက္လိုက္တာ သမီးေလးမွာ အလွလည္းပ်က္႐ုံမက မ်က္စိႏွစ္ ဖက္ပါစုံလုံးကန္းဘဝကို ေရာက္သြားရွာခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ အေဖႀကီးလည္း ႐ူးမတတ္ခံစားရၿပီး သူ႔ဘဝမွာ အႀကီးဆုံးထုိးႏွက္ခ်က္ခံလုိက္ရသလုိ ျဖစ္သြားလို႔ အရက္ေတြဘာေတြနဲ႔ စိတ္ေျဖတယ္လုိ႔ထင္ပါရဲ႕။

တေန႔ေတာ့ တင္မုိးနဲ႔ေမာင္စြမ္းရည္တုိ႔ ကဗ်ာညီေနာင္ႏွစ္ဦး မႏၱေလးကိုစာေပေဟာေျပာပြဲေရာက္ သြားတယ္။ ဘူတာကိုဆင္းၿပီးမွ အခ်ိိန္ပိုေတြအမ်ားႀကီးရေနလုိ႔တဲ့ တင္မုိးက သူ႔ညီေလး ေမာင္စန္းေသာ္တုိ႔ကုိ သြားႏႈတ္ဆက္ခ်င္တယ္။ ေမာင္စြမ္းရည္က ပစၥည္းေတြနဲ႔ ဘူတာမွာပဲ ေနရစ္တယ္။ ရထားေပၚမွာ ပစၥည္းေတြတင္ၿပီးေစာင့္တယ္။ မၾကာခင္ တင္မုိးတေယာက္ ႐ွဴး႐ွဴးရွားရွားနဲ႔ျပန္လာၿပီး မဆဲဆုိစဖူး ႏႈတ္ၾကမ္းမာန္ဆုိးနဲ႔ ဆဲဆုိျမည္တမ္းေနတယ္။ “အလကားေကာင္။ အရက္သမား။ ေသာက္႐ူးတဲ့။” ဘာျဖစ္လာတာလဲဆုိေတာ့ “က်ဳပ္က တကူးတကန္႔သြားႏႈတ္ဆက္တာ။ သူက လူနာေဆးကုရင္း မူး႐ူးေနတယ္။ ေဆးကုရင္း ေနခင္းႀကီးမွာ ေသာက္ထားၿပီး က်ဳပ္ကို ဘယ္သူလဲ၊ မအားဘူး၊ ဘာညာနဲ႔ ေျပာလြတ္တယ္။” ဆုိၿပီး ေဆးလိပ္ကမီး ထေတာက္မတတ္ ေဒါသထြက္ေနေလရဲ႕။ ဒီမွာတင္ပဲ ေမာင္စန္းေသာ္က အေျပးအလႊားေရာက္လာတယ္။ “အကို…အကို စလုိက္တာပါ။” ဆုိၿပီး ငုိယုိေတာင္းပန္၊ ကန္ေတာ့ ေတာင္းပန္တယ္။ မီးရထားက သံဇကာျခားထားလုိ႔ မထင္ရဘူး။ ကိုတင္မုိးက သြားသြား ငါ့လာႏႈတ္မဆက္နဲ႔ ဆုိၿပီး ေငါက္လႊတ္တယ္။ ေမာင္စန္းေသာ္က လက္အုပ္ခ်ီရင္း၊ ငိုယုိရင္း က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။ ရထားထြက္ေတာ့ တင္မုိးလည္းမ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ပါပဲ။ သူတုိ႔မွာ ညီအကိုအရင္း မညီၾကလုိ႔ တရပ္တည္းသားခ်င္း တၿမိဳ႕တရြာမွာ ဒီႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာမဟုတ္လား။ ကဗ်ာညီေနာင္ေလး ေတာ္စပ္ေသးတာ မဟုတ္လား။

အဲဒါ သူတုိ႔ ကန္ၿမဲဇဂ်မ္း ကဗ်ာညီေနာင္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးျမင္ကြင္းပါပဲ။ နာမည္ေက်ာ္ဆရာဝန္ႀကီး၊ နာမည္ေက်ာ္ကဗ်ာဆရာႀကီး ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေၾကြးၿပီး ဘူတာရုံလူအုပ္ၾကားမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ရႈခင္းကို ဒီေန႔ထိ လည္း မ်က္စိထဲကမထြက္ပါ။

ကၽြန္္ေတာ္တုိ႔ အတူေနခဲ့ၾကတဲ့ ညီေလးေပါ့။ အလြန္ဥာဏ္ေကာင္းၿပီး စိတ္ေကာင္းလည္း ရွိသူပါ။ သူမ်ားကိုလည္း ကူညီတတ္သူပါ။ ကဗ်ာဆရာႀကီးဦးအံ့ေမာင္နဲ႔ ဆုံၾကေတာ့လည္း သူ႔အေၾကာင္းကို တဖြဖြေျပာလုိ႔ ႏွေျမာလုိ႔မၿပီးပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္ထဲမွာ မႏၱေလးကိုေရာက္တယ္။ တသက္တာ စာေပ ဆုရွင္ေမာင္သာႏုိးနဲ႔ ဝတၳဳဆုရွင္လူထုညီပုေလး၊ ကဗ်ာဆရာ သစ္ရာေကာက္ ေမာင္တင္စုိး ဆုရွင္မ်ားဂုဏ္ျပဳ ပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိုေလး (အင္းဝဂုဏ္ရည္) ကိုပါ ကဗ်ာဆုရွင္ေဟာင္းမ်ားအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳၾကလုိ႔ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။

ဂုဏ္ျပဳပြဲအၿပီး ေဟာ္တယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေနစာစားခ်ိန္မွာ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ မ်က္မျမင္ဒုကၡိတႏွစ္ဦးက ေရာက္လာႏႈတ္ဆက္ၾကသတဲ့။ နဂါးကိုထြန္းဦးနဲ႔ ေမာင္စန္းေသာ္ရဲ႕သမီး ကဗ်ာဆရာမေလးခင္သစ္ႏွင္း။ လူႀကီးတန္မယ့္ မ်က္ရည္ မနည္းထိန္းလုိက္ရပါတယ္။ ေမာင္စန္းေသာ္ေရာ္ သူ႔အကိုႀကီး တင္မုိးတုိ႔ကိုပါ သတိရလုိက္မိလုိပါ။

ေၾသာ္…လူ႔ဘဝဆုိတာဒီလုိပါပဲ။ ေတြ႕ႀကံဳဆုံကြဲသံသရာႀကီး ထဲမွာ တဝဲလည္လည္ပါပဲလားလုိ႔ ဗုဒၶဘာသာသံေဝကတရားပဲ ပြားမ်ားလုိက္ရပါတယ္။

သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ
ေမာင္စြမ္းရည္
၂၀၁၈ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၈
နယူူးေယာက္


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts