သက္ေဝ၊ ပန္ဒိုရာ – ႏွင္းမႈန္ၾကားက တီးတိုးစကားပံုျပင္

  ႏွင္းမႈန္ၾကားက တီးတိုးစကားပံုျပင္
သက္ေဝ၊ ပန္ဒိုရာ
(မိုးမခ) ဇန္နဝါရီ ၄၊ ၂၀၁၉

 ႏွင္းကိုမွ ခူးဆြတ္ပန္ဆင္ခ်င္သူက ဒီဇင္ဘာေရာက္ေအာင္ တစ္ႏွစ္လံုးေစာင့္ေနခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ေတြက ၾကာခဲ့ၿပီ။ သိပ္ေတာ့မထူးပါေလ။
အတိတ္ဆိုတာကလည္း ေဝေဝဝါးဝါး၊ ႏွင္းေတြကလည္း ေဝေဝဝါးဝါးမဟုတ္လား။ ႏွင္းကို ႏွင္းလို႔မေခၚခ်င္ဘူး ဒီဇင္ဘာကို ဒီဇင္ဘာလို႔ မေခၚခ်င္ဘူးဟုေျပာတတ္သည့္ ႏြဲ႔ေပ်ာင္းေသာအသံကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္လာရင္း ရယ္ေမာလိုက္သည္။

ႏွင္းပြင့္အဖတ္အဖတ္တို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္သိပ္သည္းေသာ နန္းေတာ္ဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ တိုးသဲ့သဲ့ ေတာင္ပံခတ္သံေတြက ႀကိဳေစာင့္ႏွင့္ ေနၿပီ။

ၾကည္ႏူးရႊင္ျပေသာစိတ္အစဥ္ျဖင့္ အနားသို႔တိုးသြားရန္ ေျခလွမ္းျပင္ၿပီးမွ အေတာင္ပံခတ္သံမ်ား၏ အေလးအေဖာ့ အတိုးအက်ယ္ နရီ စည္းခ်က္မွန္မမွန္ နားစြင့္ရန္ သတိရေလသည္။ လုပ္ခ်င္တာႏွင့္ လုပ္သင့္တာကို ခြဲျခားတတ္ဖို႔ ဘဝကသင္ၾကားေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ခက္ခဲေသာ္လည္း ႀကိဳးစားသင္ယူ တတ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။
ၾကားေနရေသာ အေတာင္ပံခတ္သံမ်ားက စိတ္စိတ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သတိရသြားသည္က ျဖဴလြလြႏွင္းပြင့္မ်ား… သူတို႔ေတြကေရာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ႀကိဳဆိုမွာပါလိမ့္။ ထံုးစံအတိုင္း ေအးစက္စက္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနပြင့္ခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ သူ႔အလိုလိုအရည္ေပ်ာ္သြားၾကမွာပါေလဟု(မလိုတမာ) ေတြးမိေတာ့ ေၾကာင့္ၾကစိတ္တို႔ အတန္ငယ္ ေလ်ာ့ပါးသြားခဲ့ျပန္သည္။

ျပန္ေတြ႔တဲ့အခါ ဘယ္ကစေျပာရမွာပါလိမ့္။ သူမသိေသးေသာ ၾကားကာလေတြအေၾကာင္း။

မဟုတ္ေသးဘူး။ သူ မရွိခ်ိန္ ခုိက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအးခဲ့ေသာရင္ခြင္ဟာ ေအးခဲထံုက်င္မသြားေအာင္ အေႏြးဓာတ္ေတြ ဘယ္လို ေမြးခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း…
ဒါေတြကို သူနားေထာင္ခ်င္ပါ့မလား။

တကယ္တမ္း အခါမ်ားစြာမွာ ခပ္မဆိတ္ေနတတ္သူက သူ၊ သို႔ေသာ္ အတူဆံုခ်ိန္မ်ားမွာ ဆိုဖြဲ႔စရာစကား မ်ားစြာရွိေနခဲ့ပံုက မယံုႏိုင္စရာ။ သူ႔စကားမ်ားကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေငးေမာနားေထာင္ခဲ့ရခ်ိန္မ်ားကို သတိရျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ႏွလံုးခုန္သံက ကိုယ့္ကိုျပန္လည္ဒုကၡေပးရင္း ၾကား ေနရေသာအေတာင္ပံခတ္သံမ်ားပင္ အတန္ငယ္ တိုးတိတ္သြားခဲ့ရသည္။

ေက်ာက္စရစ္ခဲေရာင္စံုေတြၾကား ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကသည့္ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ေျခေထာက္ႏွစ္စံုေအာက္မွာ တခ်ိန္ကစီးဆင္းခဲ့ေသာ စမ္းေခ်ာင္း ကေလးသည္ ေဟာဟိုက ေတာင္ပူစာေလးေအာက္မွာ နစ္ျမဳပ္လို႔။ အတူတူလွံဳခဲ့ဖူးေသာမီးလင္းဖိုေလးကေတာ့ အိမ္အိုေလးထဲမွာ ဖုန္ အလူးလူးနဲ႔ ရွိေနလိမ့္ဦးမည္။

ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာ ျမက္ခင္းစိမ္းတို႔က အရိပ္ႏွစ္ခုကို ၿငိမ္သက္စြာေမာ့ၾကည့္ရင္း ႏွင္းရည္ကေလးေတြ ခိုသီးကာ တိတ္ဆိတ္ၿမဲ တိတ္ ဆိတ္ေပးေနလိမ့္ဦးမည္။ ဝါက်င့္က်င့္လမ္းမီးတိုင္ေနာက္က ဝက္သစ္ခ်ပင္အိုႀကီးကေတာ့ ေမွာင္ရီရီ ညေနခင္းအိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း
သတိရေနဦးမည္လား။ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ မိုးေရစက္ေတြၾကား မိုးခိုခဲ့ရေသာတစ္ညေနကိုေတာ့ျဖင့္ မွတ္မွတ္သိသိ သတိရေနဦးမည္ထင္ပါသည္။

အတိတ္၏ အသက္ဓာတ္တို႔သည္ လႈပ္ႏိႈးခံရရန္ တေယာက္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနခဲ့သလား။
ေျမာက္ျပန္ေလသည္ ေရွ႕တိုးလိုေသာအေတာင္တို႔ကိုဆန္ကာ တိုက္ခတ္လာေတာ့ အရွိန္ကိုပိုျမွင့္၊ အားကို ပိုယူလိုက္ရျပန္သည္။ အမွန္ဆိုလွ်င္ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အေတာင္ပံကိုယ္စီ လိုရာပ်ံသန္း ႀကိဳက္ရာပံုေဖာ္ႏိုင္ေသာ ဘဝအသစ္မွာ မနာလိုမႈ၊ ပူေလာင္မႈ၊ မ်က္ရည္၊ ေသာကတို႔ကင္းစင္ဖို႔ပဲ ျဖစ္လာသင့္သည္ပဲ။

အနီးသို႔ေရာက္လာေလ ႏွင္းပြင့္နန္းေတာ္၏ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာခမ္းနားမႈကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ရေလ။
အျပင္ကျမင္ရသမွ်ႏွင့္ပင္ ခမ္းနားလွၿပီ အထဲမွာဆိုလွ်င္ ေျပာဖြယ္ရာမရွိ။
ထိုအခါ ေျမျပင္ေပၚပ်က္က်မတတ္ အရွိန္သတ္ တြန္႔ဆုတ္မိျပန္သည္။
လြတ္လပ္ျခင္း၏အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ပ်ံသန္းခြင့္ကိုအပ္ႏွင္းခ်ီးျမွင့္ခံရၿပီးမွ စြန္႔စားမႈကို ေၾကာက္ေနရမည္လား။ အတိတ္မွလြတ္ေျမာက္လိုလွ်င္ အတိတ္၏အရိပ္ကို လိုအပ္ပါက ရဲရဲတင္းတင္း ျပန္ျဖတ္သန္းရမည္မဟုတ္လား။ ဖန္တီးလိုက္ေသာအသစ္သည္ ခ်ိဳးဖ်က္ခံရေသာ အေဟာင္း၏ေဝဒနာက်ိန္စာဆိုးမ်ားျဖင့္ ပဲ့တင္ေနဦးမည္ဆိုသည္မွာ မေရွာင္လႊဲႏိုင္ေသာ အမွန္တခု။

လြတ္ေျမာက္ရာ လမ္းစကိုရွာေဖြကာ ထြက္ေျပးႏိုင္သေလာက္ေျပးခဲ့ေသာ္လည္း သံသရာအစဥ္အဆက္က ပါလာခဲ့ဟန္တူေသာ ေႏွာင္ ႀကိဳးစတို႔ႏွင့္ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ကာ အစဥ္ၿငိတြယ္ ေနရျပန္သည္။ ေျပးလို႔မလြတ္မွေတာ့ မေျပးၾကေတာ့ဘဲ ၾကံဳလာသမွ် အျပံဳးမပ်က္ ရင္ဆိုင္ရန္သာ ရွိေတာ့သည္ေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေတာင္ပံခတ္သံတို႔ဆီ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္သြားမည္ဟု ယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီး ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ေသာအခါ စိတ္ေရာလူပါ အနည္းငယ္ ေနလို႔ေကာင္းသြားခဲ့သည္။ ျပကၡဒိန္ေဟာင္း ေန႔စြဲေဟာင္းမ်ားကို ျပန္လည္ သတိရရင္း ေျပာင္းလဲမည္မဟုတ္ဟူေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ စိတ္ခြန္အားကို ျဖည့္စြက္ရသည္။

ႏွင္းပြင့္နန္းေတာ္ တဲ့။ ၾကားဖူးခဲ့သည္၊
လူတကာႏႈတ္ဖ်ားမွာ။ ဖတ္ဖူးခဲ့သည္။ စာေတြထဲမွာ၊ ကဗ်ာေတြထဲမွာ။ တင္စားၾကလြန္း၍ ရိုးအီေနေသာ အသံုးအႏႈန္းတခု။ တကယ္မရွိဟုလည္း မႀကံဳဖူးသူေတြက ဆိုၾကသည္။
ဒ႑ာရီေလလား၊ ယံုတမ္းစကားေလလား။ အရင္က အတူေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ရေသာ နန္းေတာ္၊ အတူလွမ္းရန္ရည္ရြယ္ခဲ့ေသာ နန္းေတာ္… ။ အခုအခ်ိန္မွာ တေယာက္ကိုတေယာက္က ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ နန္းေတာ္။ ဆက္သြားရမွာလား… ဆက္သြားဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။

ေရာက္ၿပီဆိုဦးေတာ့ေလ… နန္းေတာ္အထဲေရာက္ဖို႔ တံခါးဘယ္ႏွစ္ခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္ရမွာပါလိမ့္။ သို႔တည္းမဟုတ္ အသင့္ဆီးႀကိဳဖြင့္ဟ ထားေသာ တံခါးခ်ပ္မ်ားကို ျမင္ရမည္လား။ အေတြးမ်ားထဲမွာပင္ ေမာဟိုက္လာခဲ့သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ႏွင္းပြင့္မ်ားက မိုးရြာသကဲ့သို႔
အဆက္မျပတ္ထူထပ္စြာ က်ဆင္းေနဆဲ။ နန္းေတာ္ျမင္ကြင္းသည္လည္း နီးလာလိုက္ ေဝးသြားလိုက္၊ အတိတ္တို႔သည္လည္း လင္းတခါ မႈန္တလွည့္။
အေတာင္ပံခတ္သံတို႔သည္လည္း တိုးတခါ က်ယ္တလွည့္။

မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ရယ္ေမာျဖစ္သည့္ တဒဂၤတို႔သည္ အားတင္းေျဖသိမ့္မႈ၊ မထိမေတြ႔ဖူးေသာလက္ႏွစ္စံုၾကားမွ အကြာအေဝးသည္ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေသာထိခိုက္ဒဏ္ရာ၊ စကားေျပာရံုသက္သက္ျဖင့္ ကုန္ဆံုးသြားေသာေဆာင္းညတညသည္ စိတ္၏အလိုကိုဆန္႔က်င္ေသာ ဘဝ၏ ျပ႒ာန္းခ်က္တို႔သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ မီးပြင့္မ်ားထိန္ထိန္ ညီးေနေသာေနရာေဒသမ်ားသည္ လူတို႔၏ၿငီးေငြ႔မႈကို မည္သို႔မွ် မေျဖေဖ်ာက္ ႏိုင္၊ ေငြေၾကးခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမႈႏွင့္ ေနေပ်ာ္စရာဘဝသည္လည္း တိုက္႐ိုက္အခ်ိဳးမက်။

ဒီတခါေတာ့ ႏွင္းလို႔ မေခၚေတာ့ဘူး၊ ဒီဇင္ဘာလို႔လည္း မေခၚေတာ့ဘူး။ ပညတ္အသစ္ေတြကို အတူစဥ္းစား ဆံုးျဖတ္ၾကမည္။
အနာဂတ္ကိုသာဦးတည္ၿပီး က်ိန္စာေတြကို ဖယ္ရွားၾကမည္။ တြဲဖက္ကူေခၚခဲ့သည့္ လက္၊ ငံလင့္ႏြမ္းလ်ခဲ့သည့္ေျခအစား ေတာင္ပံခ်င္း ထိစပ္တူယွဥ္ ပ်ံသန္းၾကမည္။ အင္အား၊ ပါဝါ၊ အဆင့္ အတန္း၊ လူမႈအျမင္၊ ဂုဏ္ျဒပ္သိကၡာ၊ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာအရာမ်ား၊ မည္ သည္တို႔မွ အက်ံဳးမဝင္ေတာ့ပဲ ဝန္းက်င္မွာ မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္တိမ္တိုက္သာရွိမည္။ ေနႏွင့္လက တလွည့္စီအလင္းေပးရင္း ေကာင္းကင္ကို တန္ဆာဆင္ ေပးၾကမည္။ ေလျပည္ညင္းကိုလည္း အကၽြမ္းတဝင္ မိတ္ေဆြရင္းေတာင္ ျဖစ္လာဦးမည္။ ေလနီၾကမ္းအျဖစ္ မုန္တုိင္းဆင္ ရန္ျပဳလာလွ်င္လည္း လြတ္လပ္မႈအင္အားႏွင့္ အာခံတြန္းလွန္ၾကမည္။

ထို႔အျပင္ ႏူးညံ့ေပါ့ပါးေသာ အေတာင္ပံတစံုက လံုေလာက္ေသာ ေႏြးေထြးမႈႏွင့္ အကာအကြယ္ေပးလိမ့္မည္ဟုလည္း အားကိုးယံုၾကည္ ေနခ်င္ေသးသည္။

အေတြးမဆံုးခင္မွာပင္ လွိဳက္လွဲ ရင္ခုန္လာရျပန္သည္။ ႏွင္း႐ိုက္ထားေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္က်ိဳးေၾကေနေသာ ပန္းႏုေရာင္ ႏွင္းဆီပြင့္မ်ားကို တခ်က္ ငံု႔ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ထိုႏွင္းဆီပြင့္မ်ားက တည္ေဆာက္မႈတစံုတရာအတြက္ ႏူးညြတ္ဖြယ္ ႀကိဳဆိုမႈတခုအျဖစ္ အမွတ္ရက်န္ရစ္ေစမည္ေလ။

ေဟာ… အေတာင္ပံခတ္သံေတြ ၾကားလာရျပန္ၿပီ… နန္းေတာ္ဆီေရာက္ရန္ ခရီးမေဝးေတာ့ၿပီပဲ…

ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ကာလတို႔မည္သည္ သာမန္ထက္ ပိုမိုရွည္ၾကာတတ္စၿမဲ။ နီးကပ္လာေလ ပိုမိုရွည္ၾကာသည္ဟု ခံစားရေလ…
ေရာက္လုပါၿပီဟု ျပန္လည္အားတင္းရျပန္သည္။ ပ်ံသန္းရိုက္ခတ္မႈအားျဖင့္ ေျခလွမ္းမ်ားကို ႀကိဳးစားေခၚငင္ရျပန္သည္။ ႏွင္းပြင့္မ်ား အနည္းငယ္ စဲသြားခဲ့သည္။ နန္းေတာ္ျမင္ကြင္းသည္ သဲကြဲလာ၏။

ဒါဟာ ႏွင္းပြင့္နန္းေတာ္ေပါ့။ နန္းေတာ္၏ လွပခမ္းနားျခင္းက ႏွလံုးေသြးမ်ားကို ေႏြးေထြးေစသည္။ ေရခဲထု၏အထိအေတြ႔သည္ ေအးစက္ စက္ႏိုင္ျခင္းထက္ ေအးျမမႈက ကဲေနသည္။ မာေက်ာမႈထက္ ခုိင္မာၿမဲျမံမႈကပုိေနသည္။ ပထမဆံုးေတြ႔ရေသာ တံခါးခ်ပ္သည္ အေတာင္ပံ တစ္ခ်က္အခတ္တြင္ ေပါ့ေပါ့ေလး ပြင့္ဟသြားခဲ့၏။
အလိုက္သင့္တိုးဝင္သြားခ်ိန္တြင္ ခ်ိဳသာေသာေလတိုးသံ၊ ေမႊးျမျမအေငြ႔အသက္တို႔ႏွင့္အတူ ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚ က်ေရာက္လာသည္က
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၏အလင္းတန္းတခု။

သက္ေဝ၊ ပန္ဒိုရာ
၁၄~၁၆.၁၂.၂၀၁၈