စံညိမ္းဦး – ျပည္ေတာ္ဝင္

စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့
လမ္းေတြေပၚအေျပးအလႊား
ပထမဆံုးက်လာတဲ့ေနေရာင္ျခည္ကို
အငမ္းမရ ထြက္ရက္(လွ်က္)မိၾကမွာပဲ။

အခ်စ္ေတြ ျပန္လာၿပီ
ၿမိဳ႕ကို အနမ္းနဲ႔ႏွစ္သိမ့္ဖို႔
တျပည္လံုးရဲ႕မ်က္ရည္ကို သုတ္ေပးဖို႔
ႏုတ္စ္ေတြ ကခုန္ၾက။

ေမွ်ာ္စင္ကို ဒဏ္ရာနဲ႔ျပန္ေဆာက္
ဝမ္းေခါင္းထဲကမႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ထရမ္းပက္သံမွာ
ႂကြက္သားအားလံုး ျပည့္တင္းခဲ့ၾကရ
အားက်ရင္း ငါ့မွာ ၿပိဳက်လို႔။

ဒီမွာျဖင့္
အပ်က္ႀကီးထဲ အက္ကြဲ
ေပ်ာ္ေအာင္ေန ေနၾကရတဲ့
မ်ဳိးဆက္ေတြ။

အညစ္ႀကီးထဲ ႏွစ္ျမဳပ္
သစ္ေယာင္ေဆာင္ထားရတဲ့ႏွစ္သစ္ေတြ။

ကလိယုဂ္မွာ
အမွန္တရားဟာ မစြံ
အေရာင္းထိုင္း ပုပ္သိုးကုန္စည္ေတြ။

ေဒၚေဒၚ မမ ႏွမတို႔တေတြ
အသည္းစြဲခ်စ္မိတ္ေဆြ …. ဟာ
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ငါတို႔ ျပန္ဆိုခြင့္ရၾကမယ္။
ဒါနဲ႔
စစ္ႀကီးၿပီးခဲ့တယ္ဆိုတာကေရာ
တကယ္ပဲလားဗ်ာ။

စံညိမ္းဦး
၁၅၁၂၁၈