ေမာင္ေနာင္မြန္ – ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲခုန္ဆင္းလာေသာ အနိ႒ာ႐ုံမ်ား

ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲခုန္ဆင္းလာေသာ အနိ႒ာ႐ုံမ်ား

ေမာင္ေနာင္မြန္

(မိုိးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၈

(က)

နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္သည္ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္္ မ်က္ႏွာေပၚတြတ္ထိုးေသာေၾကာင့္
နိုးထလာသည္။ အရာရာသည္ ပကတိၾကည္လင္ေသာ ေႏြဦး၏စမ္းေခ်ာင္းငယ္ေလးတခုကဲ့သို႕ေအးခ်မ္းေနသည္။
ဦးေခါင္းထဲတြင္ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲေနေသာခံစားမႈက စိတ္အာရုံထဲတံခါးမေခါက္ဘဲ ဝင္လာခဲ့သည္။
ညက မ်ားသြား၍လား။ ညက အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်ျခင္းေၾကာင့္လား။ ဘာေၾကာင့္လဲဟူေသာ အေမးေပါင္းမ်ားစြာ၊
လားေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ၾကည္လင္ေသာနံနက္ခင္းတခုတြင္ ရႈပ္ေထြးညစ္ညဴးစြာျဖင့္ သူ၏ေန႔တေန႔ကို အစျပဳခဲ့သည္။

နံနက္ခင္း၏ေတးသံသာခပ္သဲ့သဲ့ကို ေက်းငွက္တိုံ၏ေတးဆိုသံမ်ားႏွင့္အတူ ၾကားရသည္။ ေႏြဦးဥၾသ ၏အေဖာ္ရွာသံကို ၾကားရသည္။
ေႏြဦး၏နံနက္ခင္းသည္ကာ ေလေျပႏွင့္အတူပါလာေသာ ဖုန္မႈန္႔မ်ားျဖင့္ စည္ကားေနေတာ့သည္။
ညက ညဥ့္နက္သည္အထိရုပ္ရွင္ၾကည့္ခဲ့မိေသာအက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ေခါင္းက ခပ္မိုက္မိုက္ေလး ျဖစ္ ေနသည္။

လူတိုံ၏ခႏၶာေဗဒျဖစ္စဥ္သေဘာတရားအရပင္ ေန႔ႏွင့္ည အိပ္စက္ျခင္းကိုထိန္းခ်ဳပ္ေသာ
အာရုံခံစနစ္သည္ လူတို႔၏တေန႔တာတြင္ ပံုမွန္လုပ္ေဆာင္ေနၾကျဖစ္ေသာအမူအက်င့္မ်ားကိုမွတ္သားထား၍
ထိုသို႔ အမူအက်င့္အတိုင္းေနထိုင္နိုင္ရန္လုပ္ေဆာင္ေပးသည္ဟု ဖတ္ဖူးသည္။ နံနက္ေလးနာရီပံုမွန္ထေသာသူသည္ နံနက္ေလးနာရီထိုးသည္ႏွင့္ အလိုအေလ်ာက္နိုးထေနေတာ့သည္။ သူသည္လည္း ယခုထိုသို႔အတိုင္းပင္ ျဖစ္ေနသည္။
နံနက္စားေနေသာအခ်ိန္သည္ သူ၏တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ဇယားတြင္ အလြတ္လပ္ဆံုးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ပူစပ္ေလာင္အိုက္ေသာအလုပ္ခြင္သို႔မဝင္မီ ထိုအခ်ိန္ေလးတြင္ စိတ္ကူးမ်ားကိုေတြးမိရာရာ ေတြး ေလေတာ့သည္။ ပံုစံခြက္ဘဝထဲတြင္ေနထိုင္ခဲ့မႈမ်ားေသာသူအတြက္ ထုိကဲ႔သို႔ေတြးေနရသည္ကိုသေဘာက်သည္။ တခါတရံၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမ်ားေတြးလိုက္၊ တခါတရံဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ စာအုပ္အေၾကာင္း၊ တခါတရံေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ သြားခ်င္ခဲ့ေသာေနရာမ်ားအေၾကာင္း စိတ္ကူးယဥ္မိ သည္။

ေႏြဦးအခ်ိန္မို႔ နံနက္စားကို သၾကၤန္ထမင္းသာစားျဖစ္သည္။ မြန္ရုိးရာဓေလ့အစားအစာျဖစ္ေသာသၾကၤန္ထမင္းကို မြန္လူမ်ဳိးျဖစ္ေသာ သူၾကိဳက္သည္။ သၾကၤန္၏အေငြ႔အသက္ကိုစတင္ခံစားေနရသည္ဟုထင္မိကာ ခပ္ဖြယ္ဖြယ္ခ်က္ထားေသာထမင္းကို ေရခဲေရေအးေအးေလးျဖန္းကာ သရက္သီးႏွင့္ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ထားေသာသၾကၤန္ေၾကာ္ႏွင့္ သၾကၤန္ထမင္းသည္ သူ၏အႀကိဳက္ဆံုးျဖစ္ခဲ့သည္။

နားထဲတြင္တူးပို႔တူးပို႔ေတးသံၾကားရသည္။
ရပ္ကြက္ထဲရွိသက္ၾကီးပူေဇာ္ပြဲအတြက္ ေစတနာထက္သန္သမွ်လွဴဒါန္းနိုင္ရန္ ႏိႈးေဆာ္ ေနေသာအသံကိုလည္း ၾကားေနရသည္။

(ခ)

သူသည္ နံနက္စာစားေနရင္းက ေန႔စဥ္သတင္းစာကိုေကာက္ဖတ္ၾကည့္မိသည္။ ေတြ႔ေနၾကထူးမျခားသတင္းမ်ားသာျဖစ္သည္။
တရားမရွိေသာေခတ္တြင္ မွ်တမႈအေၾကာင္းကိုေထာက္ျပေနေသာ အယ္ဒီတာ့အာေဘ္ာသည္ ညက အိပ္ရာဝင္ခါနီးၾကည့္ခဲ့ေသာ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားအေၾကာင္း သတိရမိwbr>ေစသည္။

အိႏိၵယတေမလ္း႐ုပ္႐ွင္ကားတကားျဖစ္ကာ က်ည္ဆန္ရွစ္ေတာင့္ (8 bullets) ဟု အမည္ရေသာ အက္ရွင္ဇာတ္ကား ျဖစ္သည္။ ယခုေနာက္ပိုင္းေခတ္တြင္ အိႏိၵယကားမ်ားသည္ ဇာတ္အိမ္ခိုင္၍ အေတြးအေခၚပါသည္ဟုယူဆ၍ သူစြဲစြဲျမဲျမဲျကည့္ျဖစ္သည္။ ရဲသားတစ္ေယာက္၏ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ျဖစ္ ေသာ သူ႔ေသနတ္ကို ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံရသည့္အျဖစ္မွစ၍ ဇာတ္အိမ္တည္ကာ မႈခင္းကားဇာတ္လမ္းပံုစံ ရိုက္ကူးထားေသာ ရုပ္ရွင္ ျဖစ္သည္။

အစိုးရ၏အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈမ်ားအေၾကာင္းကိုရုိက္ျပနိုင္သည္။ ဇာတ္လမ္းထဲတြင္ မင္းသားသည္
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိေသာ သနားတတ္ေသာခပ္ထံုထံုရဲသားတေယာက္ျဖစ္သည္။ ဗီလိန္သည္ အသက္ ၆၀ အရြယ္ အဘိုးႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။
ထိုအဘိုးႀကီးသည္ အျငိမ္းစားရဲဝန္ထမ္းတေယာက္ျဖစ္ကာ သူ႔၏ပင္စင္လစာႏွင့္က်န္းမာေရး အာ မခံမ်ားကိုအထက္လူမ်ား လာဘ္စားထားေသာေၾကာင့္ ပင္စင္ယူခ်ိန္တြင္စုမိေဆာင္းမိထားေသာေငြေၾကးမ်ားမ႐ွိ၌ သားႏွင့္ေခြ်းမအိမ္တြင္ ကပ္ေနေနရသည္။

႐ုိးသားေသာဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္၏ဘဝေနဝင္ခ်ိန္ကို အျပည့္အဝပံုေဖာ္ျပထားသည္။

ေျမးေလးကိုေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးရန္ ပင္စင္လခသြားထုတ္ရာ၌ လခတစ္ျပားမွမရေသာ အခါတြင္ အဘိုးႀကီးသည္ မိမိရဲဝန္ထမ္းျဖစ္စဥ္ကရင္ႏွီးခဲ့ေသာ ဒုစရုိက္သမားတေယာက္ဆီမွ ခါးပိုက္ ႏိႈက္ထားေသာရဲသား၏ေသနတ္ကို ေစ်းေပါေပါျဖင့္ ဝယ္ယူခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ မိမိႏွင့္ဘဝတူဆင္းရဲျခင္းကို ခါးစည္းခံေနရသည့္ အေျခခံလူတန္းစားအလုပ္သမားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ေပါင္းကာ ဘဏ္တခုကို ဓားျပတိုက္ၾကသည္။

ထိုမွစ၍ဇာတ္လမ္းသည္ ခပ္ထံုထံုရဲသားႏွင့္ အဘိုးႀကီးတို႔၏အားျပိဳင္မႈကို ေတြ႔ရေတာ့သည္။
ဇာတ္လမ္းအဆုံးတြင္ ဗီလိန္အဘိုးႀကီး၏ေနာက္ဆံုးအသက္ထြက္ခါနီးေျပာေသာ ” နင္းျပားေတြက နင္းျပားေတြပါပဲ။ ဗ်ဴရုိက္ကရက္တစုရဲ႕အားေကာင္းေမာင္းသန္ေမာင္းႏွင္မႈမွာ ခံစားေနရတာေတြက ငါတို႔ပါ။
လခတိုးတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက က်မလာဘူး။ ငါတို႔တေတြသာ လည္ပင္းနစ္ရင္ ထြက္သြားၾကရ တာပါ” ဟု ေျပာေသာစကားကို ျပန္ၾကားမိသည္။

(ဂ)

လက္ထဲကေန႔စဥ္သတင္းစာတြင္ျမင္ေနၾကၾကားေနၾကအေၾကာင္းတရားမ်ားကိုသာ ဖတ္ရသည္။ လိႈင္သာယာစက္မႈဇုန္မွအလုပ္သမေလးမ်ား၏ လစာတိုက္ပြဲသပိတ္သတင္းမ်ား၊ သဘာဝ ဓာတ္ေငြ႔ႏွင့္ ေက်ာက္မီးေသြးအေၾကာင္းမ်ား၊ မိုးပ်ံရထားႏွင့္ေျမေအာက္ျမိဳ႕ေတာ္မ်ား အေၾကာင္းကို ေတြ႔ရသည္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ ထိုသတင္းမ်ားသာ ေတြ႔ေနရသည္။

တခါတခါ လူမဆန္ေသာရမၼက္ေဇာႏွင့္ ေသြးခ်င္းသားခ်င္း မုဒိမ္းမႈမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရတတ္သည္။
ထိုသို႔သတင္းမ်ားဖတ္ရလွ်င္ စိတ္ထဲဝမ္းနည္းရသည္။ တရားမေစာင့္ေသာေခတ္တြင္ လူတို႔သည္ ကိုယ္က်င့္တရား ေခါင္းပါးကုန္ၾကသည္။ တိရစၦာန္သာသာျပဳမူေနၾကေတာ့သည္။ ေကာသလမင္းႀကီး၏အိပ္မက္တစ္ဆယ့္ေျခာက္ခ်က္ တျဖည္းျဖည္း အသက္ဝင္လာသည့္ပမာႏွယ္ ထင္ မွတ္ေနရသည္။ လူသားတို႔သည္ တစတစႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေခါင္းပါးလာ /wbr>ေနၾကသည္။

ကိုယ္က်င့္တရားမ်ားကို အေလးထားရမည္မွန္းမသိေတာ့ေခ်။ သစၥာတရားကို မသိၾကေတာ့ေခ်။

လူအခ်င္းခ်င္းလွည့္စားရန္သာေခ်ာင္းေျမာင္းေနေတာ့သည္။
ဆရာတေယာက္ေျပာခဲ့ဖူးေသာစကားတခြန္းကို သတိရမိသည္။

“လူေတြက moral value ကိုအေလးမထားၾကေတာ့ဘူးကြ။ ဦးတဲ့သူလိမ္ၾကစားၾကတာပဲ။ ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိေတာ့ဘူး ကြာ။ တို႔ဆရာဝန္ေလာကမွာေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ ဆင္းရဲသားလူနာေတြကို အဆမတန္ကုသမႈစရိတ္ေပး။ ေဆးကုမၸဏီကလက္ေဆာင္ေတြကိုယူထားေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ေစ်းႀကီးတဲ့ေဆးေတြကို လူနာကိုထိုးေရာင္း။ ျပီးရင္ ေက်ာင္းေတြဘုရားေတြကိုအလွဴႀကီးေတြလုပ္ျပီးေတာ့ နာမည္ယူၾကတယ္၊ ဒါဟာ လူသားခ်င္းစာနာမႈမရွိတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕မရွိတဲ့မတတ္နိုင္တ့ဲသူေတြလိုအပ္တဲ့ေဆးဝါးေတြထဲက ေဆးေစ်းႏႈန္းသိပ္မႀကီးတာေပးလည္း ရပါတဲ့ဟာေတြ ရွိတယ္။ ဒါေတြလုပ္လို႔ရရဲ႕သားနဲ႔ မလုပ္ၾကဘူး” ဟူေသာစကားကို ျပန္ၾကားမိသည္။

(ဃ)

သတင္းစာထဲတြင္ ေဆာင္းပါးရွင္တစ္ဦးက မဂၢဇင္းမ်ားက်ဆံုးေနေသာအေၾကာင္းကို ေရးထားသည္ကို ဖတ္ရသည္။ လူငယ္မ်ား စာမဖတ္ၾကေတာ့ဟုဆိုသည္။ ထိုအခါတြင္ လူသားဟုေခၚဆိုၾကရေသာ လူသားဆန္ေသာစိတ္မ်ား ပါးလ်လာခဲ့ရသည္။
တခါက ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ႀကီး ကဗ်ာဆရာကမ္လူေဝးေျပာေသာစကားတခြန္းကို အမွတ္ရမိသည္။

“ငတ္ျပတ္ေမွာင္ေဝတဲ့ေခတ္ထဲမွာ လူေတြက တရားမရွိေတာ့ဘူးကြာ၊ ဦးရာစားပဲ။ လူသားဆန္တဲ့ စိတ္ ေတြေပ်ာက္ေနျပီ။ ေစတနာထားလုပ္ေပးတ့ဲလူေတြရဲ႕ေစတနာကိုလည္း အသိအမွတ္မျပဳၾကေတာ့ ဘူးကြ။ တခါတခါ ကိုယ္ေတြပိုးေမြးသလို တယုတယေမြးျမဴးေနရတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္ေလးေတာင္ မေသဆံုးေအာင္ မနည္းအားတင္းထားရတယ္” ဟုေျပာသည္ကိုၾကားခဲ့ဖူးသည္။

ကိုိယ္ခ်င္းစာတရားမ်ား တျဖည္းျဖည္းပါးလ်လာေသာအခါတြင္ ေနရေသာပတ္ဝန္းက်င္သည္ အရုိင္းဆန္လာသည္။

ေတာႀကီးဥပေဒသကိုလက္ကိုင္ထားကာ ႀကီးနိုင္ငယ္ညွဥ္းမ်ားျဖစ္ကုန္ေလသည္။
လႈပ္ေလနစ္ေလေသာေခတ္ႀကီးထဲတြင္ အရာရာ စိတ္သတိထားက ဆင္ျခင္ေနထိုင္ရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေန သည္။ အာမခံခ်က္တခုခုအတြက္ လက္ထဲတြင္ အသျပာလံုေလာက္ရန္ လိုအပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။

စိတ္ႏုလုံးသားမ်ား အားေကာင္းေမာင္းသန္ေစမည့္အဓိကက်သည့္ စာေပယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္မွာလည္း ထိုးစိုက္က်ဆင္းေနရာ အရိုင္းကမၻာအတြက္ လူ့ေလာကေျမမဟီတြင္ ကုရာနတိၳ ေဆးမရွိသည့္ပမာ ျဖစ္ လာေနသည္။ ၾကည့့္။

စာေပအႏုပညာစကၠဴေစ်းမ်ား မိုးထိုးေနသည္။ ျဖန္႔ခ်ိေရးစရိတ္စကမ်ား မ်ားျပားေနသည္။ ထိုအခါတြင္ စာအုပ္မ်ားသည္ ေပ်ာက္ကြယ္လာၾကသည္။
ေတြ႔မိေသာဓာတ္ပံုတပံုထဲတြင္ ကေလးမ်ားစာအုပ္ကိုအထူးအဆန္းသဖြယ္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္သည္ ရယ္စရာဟာသတခုကဲ့သို႔ ပံုေဖာ္ထားေသာ္ျငားလည္း ေတြးၾကည့္လွ်င္ အလြန္ရင္နင့္စရာေကာင္းေသာ အေျခအေနတခုကို ပကတိအအေျခအေနအတိုင္း ျမင္ေနရသည့္ပမာ ျဖစ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားတြင္ စာအုပ္ဟူသည္ ျပတိုက္ထဲမွာသာ ရွာရေတာ့မည့္ကိန္း ဆိုက္ ေနသည္။

ေခတ္၏တိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈအရျဖစ္မည္ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္အပါအဝင္လူသားမ်ဳိးႏြယ္တခုလံုးသည္ အစစ္အမွန္လက္ေတြ႔ဘဝမွကင္းလြတ္ကာ အင္တာနက္ေပၚမွ virtual world ဟုေခၚေသာ အတုအေယာင္ ကမ႓ာဆီသို႔ တြယ္ကုပ္ တက္လာၾကသည္။
မီရာသေဘာၤႏွင့္လိုက္လာခဲ့သလိုမ်ဳိး မ်ဳိးဆက္တိုင္းနီးပါးသည္ အေပၚသို႔ ကုပ္ယက္တက္လာခဲ့သည္။

ထိုအခါတြင္ အစစ္အမွန္သည္ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ အျပံဳးအစစ္အမွန္မရွိေတာ့ေခ်။ ရင္ခုန္သံအစစ္အမွန္ မရွိေတာ့ ေခ်။
လက္ေတြ႔ဘဝတြင္ေနထိုင္မႈမရွိေသာအခါတြင္ လူသားတို႔သည္ နည္းပညာ၏အခိုင္းအေစဘဝကို ေရာက္ရွိလာေခ်သည္။

ထိုအရာကိုပင္ ဆင့္ကဲေျပာင္းလဲမႈဟုထင္လာခဲ့ၾကသည္။ ခလုတ္တခ်က္ေခါက္လွ်င္ ကမၻာ တစ္ျခမ္းမွ်ကုန္နိုင္ေသာ လက္နက္မ်ားကို တီထြင္လာခဲ့သည္။
လက္တလႈပ္အတြင္း လူ႔ေလာကသမိုင္းစဥ္တခုလံုး ေျပာင္းလဲေစႏိုင္ေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဖန္တီး လာၾကသည္။

ထိုအခါတြင္ အင္တာနက္သည္ အသက္တမွ် အေရးပါလာသည္။ အင္တာနက္တစ္စကၠန္႔ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့လွ်င္
ေသဆံုးသြားနိုင္ေသာလူသားမ်ားျဖစ္လာခဲ့သည္။ အင္တာနက္ကြန္ရက္သည္ ေအာက္စီဂ်င္ပမာ အေရးပါ လာခဲ့သည္။
အရာအားလံုးကို လက္တလႈပ္အတြင္း ကမ႓ာ့အႏွံ႔ကိုေရာက္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေတာထဲေတာင္ထဲမွ မူးယစ္ ရီေဝေစေသာအရာမ်ားသည္ လက္တကမ္းအလိုကိုေရာက္လာသည္။ ေငြေၾကးအနည္းငယ္မွ်နွင့္
လူငယ္တို႔သည္ ထံုရီေမာဟိုက္ေနေသာ နတ္ဗိမာန္ကိုေရာက္ေစသည္။ ထိုမွသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ….။

(င)

ယခု သူေနထိုင္ရာရပ္ကြက္ထဲတြင္ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္လုပ္ေနေသာ အရူးတစ္ေယာက္႐ွိသည္။
ညဘက္လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ လမ္းေပၚတက္၍ ဆဲေရးတိုင္းထြာေတာ့သည္။ စိတ္ရူးေပါက္သည္ဟုဆိုကာ
အေဖကိုအိမ္ေပၚမွတြန္းခ်သည္။ တခါတခါလက္ထဲတြင္ စီးကရက္တလိပ္ကိုညွပ္ကာ ေတြ႔သမွ်သူမ်ားကို
ႏွမ မေအ တိုင္းထြာေနေတာ့သည္။

ညဘက္လမ္းမထက္တြင္ စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္လည္ေနတတ္သည္။ ရပ္ထဲရြာထဲမွာလူႀကီးမ်ားစု၍ စိတ္ၿငိမ္ ေဆးရုံကို ပို႔ေဆာင္ေသာအခါမ်ားရွိသည္။ ထိုမွျပန္လာလွ်င္ တရားဝင္ရမ္းကားခြင့္လက္မွတ္ပမာ ေဆးရုံဆင္း စိတ္က်န္းမာေရးစာအုပ္ကိုကိုင္၍ ယခင္ကထက္ပိုမိုလုပ္ျပသည္။ ထိုလူငယ္သည္
လြန္ခဲ႔ေသာ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ခန္ံတြင္ ေဆးသံုးေသာကေလးအျဖစ္ နာမည္ႀကီးသည္။

မိဘမ်ားေငြေၾကးတတ္နိုင္ေသာမိသားစုတြင္ ေဆးသမားျဖစ္လာေသာထိုလူငယ္သည္ ယခုအခါတြင္ အသိစိတ္လြတ္၍ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ဆဲေရးေအာ္ဟစ္ရင္း အရူးတေယာက္ျဖစ္ေနေလသည္။
အသိစိတ္တို႔သည္ မူးယစ္ထံုထိုင္းေစကာ လူစိတ္ႏွင့္အသိဉာဏ္ကို ကင္းမဲ့ေစေတာ့သည္။
ထို႔သို႔ေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ အရပ္ထဲ လမ္းထဲ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္းေပါမ်ား လာသည္။
႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္လူငယ္မ်ား တျဖည္းျဖည္းတိုးပြားလာသည္။

လက္တကမ္းအကြာတြင္ အလြယ္ရေနေသာ ေဆးျပားအနီေလးမ်ား၊ အရြက္ေျခာက္ေလးမ်ားသည္ လူငယ္တို႔အသိ စိတ္ထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္းစိတ္ပန္းေျဖစရာထင္လာသည္။
တုန္ရီေမာဟိုက္ေနေသာမနက္ျဖန္ေန႔ရက္မ်ား အတြက္ စိတ္ကူးထဲေပ်ာ္ေမႊ႔ေနခြင့္သည္
အေရးၾကီးေသာအေျခအေနလိုျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေပ်ာ္စရာ႐ွားပါးလာေသာေန႔ရက္မ်ားအတြက္ ျဖစ္သလိုေပ်ာ္စရာ႐ွာ၍ စိတ္အပန္းေျဖၾကေတာ့သည္။ ထိုသို႔ေသာစိတ္လက္ ပန္းေျဖျခင္းမွသည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လံုးပါးပါးလာၾကသည္။

ရီေဝေနေသာမ်က္ဝန္းအစံုႏွင့္ အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနၾကေသာလူငယ္မ်ားတျဖည္းျဖည္း ေပါမ်ားလာ သည္။
မူးယစ္ေဆးေၾကာင့္ လူလက္တစ္ဆုပ္စာသည္ ဆယ္ဘဝ စားမကုန္ေသာစည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ရသြား ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ လူငယ္မ်ားစြာ၏ဘဝမ်ားေရထဲ ေမွ်ာလိုက္ရသည္။ သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ ညစဥ္ေအာ္ဟစ္ ေနေသာလူငယ္ေလးကဲ့သို႔သူမ်ား တျဖည္းျဖည္းေပါမ်ားလာၾကသည္။

ခိုးဝွက္တတ္ေသာရီေဝေဝမ်က္လံုးပိုင္႐ွင္လူငယ္ေလးမ်ား ေပါမ်ားလာသည္။
နာက်င္ေသာေန႔ရက္မ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း ႐ွည္ၾကာလာသည္။ ထိုအခါတြင္ စိတ္ထြက္ေပါက္ဟုယူဆေသာရီေဝေဝေဆးစြဲေန႔ရက္မ်ား တစစစ တိုးပြားလာသည္။ ေပ်ာ္စရာမ်ားသည္ မူးယစ္ေစတတ္ ေသာအရာမ်ားဟုလူငယ္မ်ားစြာက ခံယူလာၾကေတာ့သည္။

ေခတ္ႀကီးသည္ အနိ႒ာ႐ုံကိုတျဖည္းျဖည္းဆြဲေခၚလာခဲ့ေလသည္။ ေကာသလမင္းႀကီး၏အိပ္မက္မ်ား တျဖည္းျဖည္း႐ုပ္လံုးႂကြလာသည္။ သမၼာက်မ္းစာလာ ျမင္းစီးသမားေလးေယာက္တို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်ဥ္ကပ္လာသည္။
အိပ္မက္မ်ားထဲတြင္ေအာ္ဟစ္ညီးညဴသံမ်ား ေဝဆာလာသည္။ ညဥ့္ဦး၏ေကာင္းကင္ယံတြင္ ငွက္ဆိုးေအာ္သံမ်ား ညံဆူလာသည္။ ေလအတိုက္တြင္ ညီႇစုိ႔စို႔အနံအသက္တို႔သာ ပါလာ ေတာ့သည္။

ေက်ာပူ ေခါင္းမေအးေသာေခတ္ကာလကို တျဖည္းျဖည္းျဖတ္ေက်ာ္ေနရသည္။
ေဆာင္းညရွည္ႀကီးတြင္ အိပ္မက္တို႔သည္ နာက်င္စရာအျပည့္ျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ကိုယ္စေတးခံရမည့္အလွည့္ကုိေရာက္မည္လဲဟု က်ီးလန္႔စာစားေနရေသာ ဘဝမ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။ တိမ္မည္းမည္းမ်ားတေရြ႔ေရြ႔ဖံုးအုပ္လာေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည္ေနရသကဲ့သို႔
ေနရေသာေခတ္ႀကီးသည္ အနိ႒ာ႐ုံမ်ားျဖင့္ ျပည့္လာေနသည္။

(စ)

တုန္ရီေမာဟိုက္ေနေသာနံနက္ခင္းမ်ားစြာကို ပူပင္ေၾကာင့္ၾကစြာျဖတ္သန္းေနဆဲျဖစ္သည္။
မိုးလင္းမ်က္စိႏွစ္လံုးဖြင့္မွသည္ မိုးခ်ဳပ္အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ထိ အသက္႐ွင္ရပ္တည္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားေနရသည္။ အရာရာသည္ ရွားပါးလာသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအစစ္မ်ား ႐ွားပါးလာသည္။
ၾကည္ႏူးစရာအစစ္မ်ား ရွားပါးလာသည္။ ေမတၱာအစစ္မ်ား ႐ွားပါးလာသည္။ လူမ်ားစုသည္ ကိုယ္ခ်င္း စာစိတ္ႏွင့္ ျဗဟၼာစိုရ္တရား ႐ွားပါးလာသည္။ ထိုေနရာမ်ားတြင္ အတုတို႔ေနရာယူဝင္ယူလာၾကသည္။
တကိုယ္ေကာင္းစိတ္တို႔ႀကီးစိုးလာၾကသည္။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာဆိုေသာအတၱစိတ္မ်ားသည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ႀကီးထဲ ခုန္ဆင္းလာၾကသည္။

ငယ္စဥ္ကၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ႏိုင္ငံျခားသရဲကားမ်ားပမာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားဖန္သားျပင္ကိုေဖာက္၍ထြက္လာေသာ သရဲမ်ားကို ေတြ႔ဖူးသည္။
ယခုလည္းေခတ္ႀကီးတြင္ အနိ႒ာ႐ုံမ်ားသည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ခုန္ထြက္ကခုန္ေနၾကသည္။

႐ႈပ္ေထြး႐ုန္းကန္ေနေသာေခတ္တြင္ ဘဝမ်ားစြာသည္ တုန္ရီေမာဟိုက္စြာ႐ွင္သန္ရင္း အနိ႒ာရုံမ်ားကိုေငးေနၾကရေတာ့သည္။။

ေမာင္ေနာင္မြန္
၁၂.၄.၂၀၁၈

ေမာင္ေနာင္မြန္ – ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲခုန္ဆင္းလာေသာ အနိ႒ာ႐ုံမ်ား

မာမာေအး – ေျပာျပစရာေတြလဲ တပုံႀကီးရွိေသးတယ္ – အမွတ္ (၅၂၄) ခင္ယုေမ

ဂ်ဴနီယာ၀င္း – ျမန္မာေန႔ရက္မ်ားႏွင့္ ပန္းမ်ား

ဂ်ဴနီယာ၀င္း – ေအာင္ခ်မ္းသာပုုံျပင္

“ေျပာျပစရာေတြလဲ တပံုႀကီးရိွေသးတယ္” အမွတ္ (၄၆၄)