(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၁၊ ၂ဝ၁၈
မုိးမခ အတြဲ (၅)၊ အမွတ္ (၁) ေမ၊ ၂ဝဝ၈ ထုတ္ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။
(တစ္)
တမနက္က အစ္ကုိက က်ေနာ့္ကုိ ထမင္းၾကမ္းစားသြားပါလားဟု က်ိဳးေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္၍ ေခၚလုိက္မွ က်ေနာ္ ထမင္းၾကမ္း မစားျဖစ္သည့္ကာလကုိ သတိရလုိက္မိသည္။ က်ေနာ္ ထမင္းၾကမ္း မစားျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ၾကာျပီ။ ၾကာဆုိ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၉၂ ကတည္းကပင္ ျဖစ္၏။ အေမႏွင့္ေဝး၍ ေနရျပီးကတည္းက က်ေနာ္ ထမင္းၾကမ္း မစားျဖစ္ေတာ့။
အမွန္အတုိင္းေျပာရလ်င္ စားေသာက္ခြင့္မၾကံဳေတာ့၍ မစားေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းကရွိသည္။ အေမ့ ဦးေလး ဘၾကီး ေမာင္က သူ ့႐ုံးတြင္ အလုပ္လုပ္ရန္ ရန္ကုန္သုိ႔ေခၚလုိက္၍ က်ေနာ္ ရန္ကုန္သုိ႔ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ပြဲစားလုပ္ရမည္။ ႏုိင္ငံျခား ထြက္သူမ်ားအတြက္ ဝန္ေဆာင္မႈေပးေသာ ေအးဂ်င့္တခုကုိ ဘၾကီးေမာင္က ဖြင့္ထားသည္။ ႐ုံးခန္းသည္ ဆူးေလ လမ္းႏွင့္ အေနာ္ရထာလမ္းေထာင့္ တုိက္တန္းက တတိယအလႊာတြင္ ရွိသည္။
ထုိ႐ုံးတြင္ က်ေနာ္က ေတာက္တုိမယ္ရလုိလုိ ဂ်ိဳကာလုိလုိ လုပ္ရသည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္လည္း ပါရ သည္။ ႏုိင္ငံျခား ေငြလဲလွယ္လ်င္လည္း လုိက္ရသည္။ ျပန္တမ္းဝင္အရာရွိလက္မွတ္ဆုိလည္း သြားထုိးေပးရသည္။ ထမင္းခ်ဳိင့္ဆြဲ လ်င္လည္း ေျပးဆြဲေပးရသည္။ ဘဏ္ (၃) တြင္လည္း ေငြသြင္းရန္ တန္းစီခဲ့ရသည္။ ႏုိင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္သူကုိ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္ပုိ႔ ေတာ့လည္း က်ေနာ္လုိက္ပါရေသးသည္။
ေစာေစာပုိင္းတြင္ ဘၾကီးေမာင္တုိ႔အိမ္ရွိရာ တာေမြတြင္ေနေနေသာ္ျငား ေနာက္ပုိင္းကာလမ်ားတြင္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ရာဟု ထင္ မွတ္ျပီး ညီဝမ္းကြဲမ်ားရွိရာ သာေကတသုိ႔ေျပာင္းေနလုိက္သည္။ သာေကတအိမ္ေရာက္မွ က်ေနာ္ မေပ်ာ္မွန္းသိသည္။ သာေကတတြင္ က်ေနာ္ ၾကာၾကာမေနခ်င္။ က်ေနာ္က အေနာ္ရထာလမ္း၊ ဆူးေလလမ္း၊ ပန္းဆုိးတန္းလမ္းႏွင့္ မဟာဗႏၶဳလ ပန္းျခံတဝုိက္တုိ႔တြင္သာ ပုိေပ်ာ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထပ္မေျပာင္း ျဖစ္ေတာ့။ သာေကတအိမ္တြင္သာ ေနလုိက္ေတာ့သည္။ ေနသည္ဆုိေပမယ့္ သာေကတတြင္ ညအိပ္သည္ဆုိရုံသာ ေနခဲ့သည္။
မုိးလင္းသည္ႏွင့္ သာေကတကထြက္သည္။ သာေကတႏွင့္ကီလီေစ်းဆီသုိ႔ေျပးေသာ (၃၅) ရိမ္းဂ်ားၾကီးမ်ားကုိ တုိးစီးရ သည္။ ႐ုံးခ်ိန္ႏွင့္ ျငိလ်င္ လူက်ပ္လြန္းေသာေၾကာင့္ ေစာထြက္မိတာကလည္း အေၾကာင္းရင္းတခုအျဖစ္ ပါဝင္ပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ပင္ (၈) နာရီပတ္လည္ေလာက္တြင္ အေနာ္ရထာလမ္းေပၚ က်ေနာ္ေရာက္ႏွင့္ေနတတ္ျပီ။
သာေကတအိမ္ကေန ထမင္းၾကမ္း စားမလာ။ စားရန္လည္း ဘာမွ အသင့္မရွိ။ အိမ္သားအားလုံးနီးပါးပင္ မနက္လင္းသည္ႏွင့္ အလုပ္ကုိယ္စီ သြားၾကရန္ တက္သုတ္ရုိက္ ျပင္ဆင္ေနရသည္။ ထမင္းၾကမ္းအတြက္ မည္သူမွ် စိတ္မဝင္စား။ အေဒၚေကာ၊ ဦးေလးေကာပင္ မနက္ေစာေစာထၾကသည္ဆုိျငား ထမင္းၾကမ္းစားခ်ိန္ မထားၾက။ ထမင္းၾကမ္းစားရန္ မဖန္တီးၾက။ ထမင္း ၾကမ္းစားသည့္ဓေလ့ကုိ ပ်ိဳးေထာင္မထားခဲ့ေပ။
အိမ္က်န္ ကေလးမ်ားအတြက္ ဝယ္စားခ်င္တာ စားဟူ၍ မုန္႔ဖုိးထားခဲ့တတ္ျပီး၊ လူၾကီးမ်ားက ႐ုံးသြား၊ လမ္းေရာက္မွ ၾကံဳရာ က်ပန္း စိတ္ထဲေပၚရာ ဝယ္ယူစားေသာက္တတ္ၾကသည္။ ထုိယဥ္ေက်းမႈတြင္ က်ေနာ္လည္း က်ေရာက္က်င္လည္ရင္း လုိက္ပါစီးေမွ်ာခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ထဲ ေရာက္မွ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရသည္။ အျမဲတမ္း ထုိင္ေလ့ရွိခဲ့သည္က ေရႊဝါလက္ဖက္ရည္ဆုိင္။ သုိ႔ေသာ္ ထမင္းၾကမ္းလုိ မာမာခ်ာခ်ာ မဟုတ္ေတာ့ မတင္းတိမ္။ ခဏႏွင့္ျပန္ဆာသည္။ အေမ့ ထမင္းၾကမ္းမဟုတ္၍လည္း ျဖစ္မည္။ လမ္းအသြားမ်ား၍လည္း ဗုိက္ေခ်ာင္သြားသည္ထင္သည္။
၈ နာရီေလာက္က ျဖည့္တင္းထားေသာ လက္ဖက္ရည္တခြက္၊ ေပါက္စီတလုံးသည္ ၁ဝ နာရီဝန္းက်င္ေလာက္တြင္ ဗုိက္ ထဲမွာ ဘာမွမရွိေတာ့သလုိ။ ဟာ၏။ ဆာ၏။ ႐ုံးကခုိင္းလုိက္သည့္အလုပ္၌ ပုိက္ဆံပုိလွ်င္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမ ေနာက္ေက်ာလမ္း ေပၚက သိဂႌေရႊရည္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ ေထာပတ္နံ႔သင္းသင္းႏွင့္ ဘီးမုန္႔တခ်ပ္ကုိ ေကာ္ဖီတခြက္ႏွင့္ ေမွ်ာလုိက္ေသး သည္။
ဒါႏွင့္လည္း မရ။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေန႔လယ္ ၁ နာရီ မထုိးမခ်င္း က်ေနာ့္ဝမ္းက လပ္ဟာျမဲ။ ေက်ာင္းတကာ၊အ လွဴတကာႏွင့္ၾကံဳ ရလ်င္ေတာ့ ပင္စင္ဌာနအနီးက ထမင္းေပါင္းတပြဲ ၈ က်ပ္/လုိက္ပြဲ ၂ က်ပ္ဖုိးႏွင့္ တဆယ္ ဖုိးျပည့္ေအာင္ ဝင္ဆြဲလုိက္ေသးသည္။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ ေန ့၁ နာရီ ထမင္းစားခ်ိန္၌ ဗုိက္က မဆာေတာ့။ ျမိန္ရွက္ျခင္း ရစ္သမ္က စည္းဝါးပ်က္သြားျပီ။
ထုိအခ်ိန္ကတည္းက စားေနက် ထမင္းၾကမ္း၏ရစ္သမ္ကုိ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ခဲ့ရသည္။ ထမင္းၾကမ္း ထမ္းပုိးခဲ့ေသာ တမနက္၏ဝန္ကုိ တန္ဖုိးထားတတ္ခဲ့သည္။ အေမေမြးျမဴေပးခဲ့ေသာ ထမင္းၾကမ္းစားသုံးသည့္ဓေလ့ ေခါက္ရုိးသည္ ေတာ္ ေတာ္ႏွင့္မေျပ။ ဝမ္းထဲမွ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မထြက္။ အေသြးအသားၾကားမွာ ခုိဝင္ေနဆဲ ခုိဝင္ျမဲ။ အေမ ဖန္တီးတင္ဆက္ေပးခဲ့ေသာ ထမင္းၾကမ္းအႏုပညာသည္ က်ေနာ့္နံနက္ခင္းတုိင္းအတြက္ တသသျဖစ္ေနဆဲ၊ ျဖစ္ေနျမဲ။ ႏွလုံးသားၾကားက တဖြဖြ ျဖစ္ေန စရာ။ ယင္းကား အကယ္ဒမီေျမာက္အႏုပညာ။
ရန္ကုန္ဆင္း၍ ကုိယ့္ဘဝကုိယ္ေက်ာင္းရေသာ ကာလမ်ားတြင္ အေမႏွင့္ေဝးကြာေနသည့္အတြက္ ထမင္း ၾကမ္းစားျခင္း ဓေလ့သည္ က်ေနာ္ မႏုိးခင္မက္သည့္ အိပ္မက္ႏွယ္။ အတိတ္ကာလတခုထဲ၌ က်န္ခဲ့ေလ၏။ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကုိယ္ရပ္လုိက္ျပီဆုိေသာကာလ၌ ပြဲဦးပြဲဖ်ားရင္ဆုိင္လုိက္ရသည္က နံနက္ခင္း ထမင္းၾကမ္းမစားရျခင္းဒုကၡျဖစ္ေနသည္။ တေန႔ ၏ အဖ်ားအနားကာလကုိ ဝမ္းတလွပ္လွပ္ျဖင့္ ဖြင့္ဟၾကိဳဆုိလုိက္ရ ျခင္းျဖစ္ေန၏။
(ႏွစ္)
ဒီ့အရင္ အေမေစာင့္ေရွာက္သည့္ မာတုရကၡိတေန႔ရက္မ်ားတုန္းက မနက္လင္းျပီဆုိသည္ႏွင့္ ခႏၶာကုိယ္ ကိစၥအျပင္ဗာဟီရ တုိ႔ကုိ လုပ္ေဆာင္ျပီးလ်င္ ပထမဦးဆုံး ျပဳမူသည္မွာ အတြင္းအာဟာရအတြက္ ထမင္းၾကမ္းကုိ ျမိန္ရွက္စြာစားေသာက္ျခင္း အလုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ အေမ ျပင္ဆင္ထားေသာထမင္းၾကမ္းကုိ စားသုံးျပီးမွသာ တေန႔တာ၏ လုိရာခရီးသုိ႔ဆက္လုိ႔ရသည္။
အေမ့ထမင္းၾကမ္း မပါေသာ ဗုိက္ဗလာသည္ မည္သည့္ေနရာသုိ႔မွ်မလုိက္။ မည္သည့္အလုပ္ကုိမွ မလုပ္ႏုိင္။ အေမ ဖန္တီး ေပးေသာ ထမင္းၾကမ္းသည္ ေန႔ေဟာင္း၏ဆာေလာင္မႈကုိ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားေစေသာ ဝမ္းမီးျငိမ္းတ ရားတပုဒ္လည္းျဖစ္ေနသည္။ အေမ့ထမင္းၾကမ္းသည္ ေန႔သစ္တခု၏ အာဟာရဦးလည္းျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ အေမ၏ ဖန္တီးတင္ဆက္မႈ အႏုပညာတရပ္လည္း ျဖစ္ေပေသးသည္။
မနက္လင္းျပီဆုိသည္ႏွင့္ ထမင္းက်န္၊ဟင္းက်န္မွလြဲ၍ ဘာမွ်မရွိေသာ ထမင္းစား စားပြဲေလးေထာင့္ေပၚရွိ အုပ္ေဆာင္း ေအာက္၌ က်ေနာ္တုိ႔နံနက္ခင္းစာ စားဖုိ ့ျပင္ဆင္ဖန္တီးေပးရသည္မွာ အေမ့အႏုပညာတရပ္သာျဖစ္သည္။ ဘာမွမရွိေသာ စားပြဲေပၚသုိ႔စားစရာေလးမ်ား ျဖစ္သြားေအာင္ ဖန္တီးျပလုိက္သည္မွာလည္း အေမ့၏ေမွာ္အတတ္ျဖစ္၏။
တေန႔တမ်ိဳး မရုိးရေလေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးရသည္မွာ အကယ္ဒမီလုိက္မမွီေသာ အေမ့၏ အႏုပညာ ေျပာင္ေျမာက္မႈ တခုျဖစ္သည္။ ဟင္းက်န္မ်ားျဖင့္ ဟင္းနံ႔တေထာင္းေထာင္း မစားတတ္ေသာ က်ေနာ့္အတြက္ တခါတရံ ထမင္းက်န္ေလး မ်ားကုိ နႏြင္းဆီသတ္ေလးႏွင့္ ပဲေပါင္းေလးေရာကာ ထမင္းေၾကာ္ဝါဝါဝင္းဝင္းေလး ေၾကာ္ေပးထားတတ္သည္။ အရန္အမယ္ အျဖစ္ ငါးပိေထာင္းစပ္စပ္ေလးကုိ ေရေႏြးေသာက္အၾကမ္းပန္း ကန္လုံးႏွင့္ထည့္ကာ ဆီဆမ္းေပးထားတတ္သည္။
တရက္တေလတုိ႔၌ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကုိဆီသတ္ကာ ထမင္းေၾကာ္ရဲရဲေလးလည္း ဖန္တီးေပးျပန္သည္။ ဒါႏွင့္ မ႐ုိးေစရ။ ၾကိဳၾကား ၾကိဳၾကားေန႔ရက္မ်ားတြင္ က်ေနာ္ၾကိဳက္ေသာ ေကာက္ညႇင္းငခ်ိတ္ကုိ အင္ဖက္ထုပ္ေလးမ်ားျဖင့္ ဝယ္ေပးထားတတ္ပါသည္။ က်ေနာ္ ႏုိးေတာ့ ဆီဆမ္းစားရုံသာ။ ထုိၾကားထဲမွ မၾကာမၾကာဆုိသလုိလည္း ဦးႂကြက္ႀကီး၏အေၾကာ္ကုိ ေတာင္ကုန္းေပၚ တက္၍ ဝယ္ေပးထားျပန္ေသးသည္။ ထမင္းၾကမ္းခဲေလးေပၚ ဆားေလးျဖဴးျပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီးေထာင္းေလးႏွင့္ စားေပေရာ့။
ထမင္း မက်န္သည့္ေန႔ရက္မ်ားဆုိလွ်င္ေတာ့ မုန္႔ပ်ားသလက္ေလးမ်ားကုိ ဝယ္ေပးထားတတ္ပါသည္။ မုန္ ့ ပ်ားသလက္စား လ်င္ေတာ့ တခု၊ ႏွစ္ခုျဖင့္ မဝ။ အိမ္ေမြး ၾကက္မၾကီးမ်ား ဥသည္ႏွင့္ၾကံဳလ်င္ေတာ့ ၾကက္ဥ ႏွစ္လုံး၊ သုံးလုံးပါယူသြားျပီး မုန္႔ ပ်ားသလက္ထဲ ေခါက္ထည့္ေပးလာတတ္သည္။ နံနံပင္ႏွင့္ၾကက္သြန္နီကြင္းေလးမ်ား။ ၾကက္သြန္ျမိတ္ႏွင့္ ပဲေပါင္းေစ့ေလး မ်ားပ်စ္ခဲေနကာ ၾကက္ဥႏွစ္ေရာင္ေတာက္ပေနေသာ မုန္႔ပ်ားသလက္ ေလးငါး၊ ေျခာက္ခုတုိ႔ကုိ က်ေနာ္သည္ ဆီပန္းကန္ထဲမွ ပဲ ဆီစစ္စစ္မ်ားျဖင့္ တုိ႔ကာ၊တုိ႔ကာ စားပစ္တတ္သည္။
(သုံး)
တကယ္ေတာ့ ခုကာလမ်ားႏွင့္ျပန္တြက္လွ်င္ ထုိနံနက္စာမ်ားႏွင့္ ေဝးကြာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ကာလမ်ားက မနည္းေတာ့။ ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာၾကာခဲ့ျပီ။ ၁၉၉၂ မွ တြက္လွ်င္ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆ ႏွစ္။ ရံဖန္ရံခါေလာက္သာ ဇနီးျပင္ေပးေသာ နံနက္စာကုိ စားျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒါကလည္း ဆယ္ခါ့ရံ တခါဟူ၍ပင္ ေျပာမရ။ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွ လက္ဖက္ရည္တခြက္ႏွင့္ နံနက္ထမင္းၾကမ္းစာကုိ အစားထုိးထားလုိက္ျပီ ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္ မစားေတာ့ေသာေၾကာင့္လည္း က်ေနာ့္အတြက္ဟူ၍ ရည္ရြယ္ေသာ နံနက္စာကုိ မခင္းက်င္းေပးေတာ့။ အေမႏွင့္ ေဝးစဥ္ကတည္းက ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့ေသာ ထုိနံနက္စာ စားက်င့္ေလးကုိ လက္ရွိတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္အတူ အေမ ေနထုိင္ေန သည့္တုိင္ ျပန္လည္မစားသုံးျဖစ္ေတာ့။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေဖ်ာက္မရေသာ နံနက္ခင္း ထမင္းၾကမ္းစားက်င့္ေလးသည္ ယခု ေတာ့ က်ေနာ့္ထံပါးတြင္ မရွိေတာ့ပါ။ ျပန္လည္ေမြးယူမွသာ ျပန္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း မေမြးျမဴေတာ့။ ကရိကထမ်ားေပလိမ့္မည္။ အားလုံး အလုပ္ေတြ ရႈပ္ကုန္လိမ့္မည္။ မနက္ေစာေစာလုပ္ ငန္းခြင္ဝင္မည့္ က်ေနာ့္အတြက္ နံနက္စာျပင္ဖုိ႔ဆုိလွ်င္ က်ေနာ့္ထက္ ပုိ၍ ေစာေစာအိပ္ရာထရပါလိမ့္မည္။ မထေစလုိေတာ့။ ဇနီးကုိလည္း မထေစလုိ။ သူလည္း တေန႔တာအတြက္ အားယူဖုိ႔ အျပည့္အဝ အိပ္ေစလုိပါသည္။ အေမလည္း မထေစ လုိေတာ့။ အသက္ၾကီးလာ၍ နားနားေနေန ေနေစလုိပါသည္။
က်ေနာ္ တကယ္စဥ္းစားမိသည္က ထမင္းၾကမ္းစားေရး၊ မစားေရးကိစၥမ်ား မဟုတ္။ အေမ့ကုိထားခဲ့ျပီး အေမႏွင့္ေဝးရာတြင္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနထုိင္ခဲ့ရစဥ္က အေမ့အႏုပညာ ထမင္းၾကမ္းလက္ရာေလးႏွင့္ ကင္းကြာခဲ့ရသည္။
ခုေကာ … ။
အေမ အုိေနျပီ။
ဇရာပိဒုကၡာမွာ အေမ ဗ်ာေပြေနေလျပီ။ ဗ်ာဓိပိ ဒုေကၡာတြင္ အေမေမာေနေလျပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ အတူထားသည့္တုိင္ အေမ သည္ သိပ္ျပီးေနလုိဟန္မျပေတာ့။ ထြက္ခြာသြားဖုိ႔ရန္ မၾကာမၾကာ ျပင္ဆင္ေနတတ္သည္ကုိ ၾကံဳရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔က စြမ္းႏုိင္သမွ် တားေနရသည္။ ယင္းကုိၾကည့္၍ က်ေနာ္ ဆင္ျခင္မိေနျခင္းျဖစ္သည္။
တခါတုန္းက က်ေနာ္က အေမ့ကုိထား၍ ထြက္ခြာသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္လာ၏။ အခု–အေမက ထြက္ခြာသြားဖုိ႔ ညာသံေပးေနျပီ။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ျပန္လာသလုိေတာ့ အေမက ျပန္လာမည္မဟုတ္ေတာ့။ အေမသည္ အျပီးအပုိင္း ထြက္ ခြာဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ဆီ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္၍လာမည္မဟုတ္ေတာ့။ ထုိသုိ႔ေဝးလ်င္ေကာ ….။
ငယ္ႏုစဥ္ကာလက အေမႏွင့္ တဒဂၤေလာက္ေဝးကြာခဲ့စဥ္က ထမင္းၾကမ္းစားျခင္းအႏုပညာတုိ႔ ဆိတ္သုဥ္းခဲ့ရဖူးသည္။ မၾကာမီ အေမႏွင့္ ထာဝရေဝးကြာရေတာ့မည္။ အေမ မရွိေတာ့ျပီဆုိလ်င္ ေနာက္ထပ္ဘာ ေတြကုိ က်ေနာ္ ဆုံးရႈံးရဦးမည္နည္း။ မာတုရကၡိတကင္းမဲ့ေတာ့မည့္ေန႔ရက္မ်ားကုိ စဥ္းစားရင္း၊ စဥ္းစားရင္း ဗလာနယ္တခုဆီ က်ေရာက္သြားသလုိ က်ေနာ္ ခံစားလုိက္ရသည္။ ထုိဗလာနယ္၌ကား အရိပ္မရွိ။ ထုိအရိပ္သည္ကား ေမတၱာ။ ထုိေမတၱာသည္ကား ေဘးရန္ခပ္သိမ္း ကင္းျငိမ္းရာ ရကၡိတ။
မၾကာပါ။ မၾကာေတာ့ပါ။ က်ေနာ့္အတြက္ မာတုရကၡိတ ကင္းမဲ့ေသာေန႔ရက္မ်ားကုိ ၾကံဳလာရပါေတာ့မည္။
ေက်ာ္ထင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
