(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၊ ၂၀၁၈
၁။
ၿမိဳ႕ဟာဘယ္ေနရာကေနၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ အစြန္းထြက္ေနတဲ့ေထာင့္ေတြနဲ႔ တိတိက်က်ခြၽန္ထြက္လာတဲ့လမ္းအေကြ႕ေတြနဲ႔။ လမ္းေထာင့္ၿခံဝန္းေတြဟာ ၾကက္လွ်ာစြန္းပံုစံေနရာလြတ္ေတြမွာ မဲညစ္ညစ္မလံုမၿခံဳ ၿခံစည္းရိုးေတြနဲ႔ေပါ့။ လမ္းအတြင္းပိုင္းေနရာေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း ႀတိဂံလိုလို ပဥၥဂံလိုလိုပံုစံမ်ိဳးေတြျဖစ္ေနတယ္။ ပံုစံမက်တဲ့ အဝန္းအဝိုင္းေတြျဖစ္ေန တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၿမိဳ႕မွာဘယ္ေနရာမွ ဂငယ္ေကြ႕ဆိုတာမရွိဘူး။ ဘယ္ေနရာမွေလးေထာင့္က်က်ၿခံကြက္ရယ္လို႔မရွိဘူး။ လမ္းဆံုမီးပြိဳင့္ဆိုတာလည္း မရွိဘူးေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ဟာ ခြၽန္ထြက္ေနတဲ့လမ္းေနရာေတြနဲ႔ တမဂၤလာလုပ္ယူထားသလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။ ေျပာရရင္ ၿမိဳ႕အလည္ေကာင္မွာ နဂိုရ္ကတည္းကအဝိုင္းတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီအဝိုင္းကိုၿမိဳ႕ရဲ႕ အလယ္ဗဟိုခ်က္အျဖစ္ယူထားပံုရတယ္ဆိုပါေတာ့။ ၿမိဳ႕လယ္မွာ အဝိုင္းတစ္ခုရွိၿပီး အဲဒီ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္အဝိုင္းကမွလမ္းေတြအားလံုးက ျဖာထြက္သြားတဲ့ပံုစံမ်ိဳးေပါ့။ အဝိုင္းရဲ႕အလယ္ေကာင္မွာ ၿဖိဳဖ်တ္ခံထားရတဲ့႐ုပ္တုတစ္ခုရဲ႕ ေအာက္ခင္းေက်ာက္ျပားႀကီးတစ္ခ်ပ္ရွိပါတယ္။ မသယ္ယူရေသးတဲ့ ႐ုပ္တုရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ရွိေနတယ္။ ပံုမွန္အတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ အဝိုင္းတစ္ခုကေနခြဲထြက္သြားတတ္တဲ့လမ္းေတြက လမ္းအေနအထားက်ယ္ရင္က်ယ္သေလာက္ အေရွ႕ အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ေလးလမ္း ဒါမွမဟုတ္ ငါးလမ္းေလာက္သာ ခြဲထြက္သြားတတ္တာမဟုတ္လား။ အခုက်ေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ မွာ အဝိုင္းကေနခြဲထြက္တဲ့လမ္းမေပါင္း ရွစ္လမ္းတိတိရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီးအဲဒီခြဲထြက္သြားတဲ့လမ္းေတြေပၚမွာ ထပ္ၿပီးခြဲသြားတဲ့လမ္းေတြအားလံုးကလည္း မ်ဥ္းေစာင္းပံုစံျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ဟာ စနစ္တက်လုပ္ယူထားတဲ့ၾကက္လွ်ာစြန္းပံုစံလမ္းအခြၽန္ေတြနဲ႔ထပ္ၿပီးျဖာထြက္ေနသလိုျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။
ၿမိဳ႕အျပင္မွာေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကျဖာထြက္လာတဲ့လမ္းေတြကိုအနားသတ္ေပးထားတဲ့ လမ္းမႀကီးတစ္လမ္းရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကိုအျပင္ကပတ္လမ္းပံုသဏၭာန္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားတဲ့လမ္းအဝိုင္းႀကီးတစ္ခုပါပဲ။ ၿမိဳ႕ဟာ ေကာင္ကင္ေပၚကၾကည့္ရင္ စက္ဝိုင္းပံုစံ ဂ်ီၾသေမႀတီ သေကၤတလိုလို ဂမ႓ီရအမွတ္အသားတစ္ခုလိုျဖစ္ေနတာပါ။ စၾကၤာပံုစံမ်ိဳး စက္ဝိုင္းတစ္ခုထဲမ်ဥ္းေတြ မ်ဥ္းျဖတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးသြယ္တန္းေနသလိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ၿမိဳ႕ပံုစံကို အဲဒီလိုတည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသလဲဆိုတာေတာ့ တစ္ေယာက္မွမသိၾကဘူးတဲ့။ ဟိုးအရင္ေခတ္က ၿမိဳ႕ေဟာင္းေတြလို လူ႔အသက္ေတြအမ်ားႀကီးရင္းၿပီးတည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတာလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္။ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လိုပဲၿမိဳ႕သက္တမ္းကလည္းၾကာ အသားေသခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ေလ။ သိမွီသူတစ္ေယာက္မွ ၿမိဳ႕မွာမရွိေတာ့သလို သမိုင္းအေထာက္အထားတစ္ခုခုအေနနဲ႔လည္းမက်န္ခဲ့ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သမိုင္းကို ေဖ်ာက္ဖ်တ္ပစ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚက ၾကက္လွ်ာစြန္းလမ္းေထာင့္ေနရာေတြမွာ ၿဖိဳဖ်က္ခံထားရတဲ့ ႐ုပ္တုတစ္ခုရဲ႕ ေျခရာလက္ရာေတြေတာ့ အခုထိေတြ႕ျမင္ေန ရေသးတာေပါ့ေလ။ အဲဒီ႐ုပ္တုေတြဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္တည္းလား။ လူုဂၢိဳလ္အေျမာက္အမ်ားရဲ႕ ႐ုပ္တုေတြလား ေရွး လက္ရာေတြပဲလားဆိုတာေတာ့ အသက္ႀကီးႀကီးလူႀကီးေတြကိုေမးျမန္းမွ သိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အခုအခ်ိန္က်မွၿမိဳ႕ကိုအသစ္ကေနျပန္စ အကြက္ေဖာ္ရေအာင္ကလည္း မလြယ္ကူေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။ လမ္းေတြကိုကေစာင္းေနတဲ့ေထာင့္ခြၽန္းေတြခ်ည္းျဖစ္ေနေတာ့ ၿခံေတြအိမ္ေတြကလည္း သူ႔ေနရာအလိုက္ ေထာင့္ခ်ိဳးေတြမ်ားတဲ့အကြက္ပံုစံေတြျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။ မလိုခ်င္လည္း ဝန္းထဲထည့္ထားရတဲ့ေထာင့္ခြၽန္းေနရာလြတ္ေတြက အႏွံ႔အျပားေနရာယူထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုဆန္းျပားေနျခင္းကပဲၿမိဳ႕ရဲ႕ အဂၤါရပ္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြအေနနဲ႔ ဒီကိစၥဟာဘယ္လိုမွမထူးဆန္းေတာ့ဘူး။ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လို႔လည္း တခ်ိဳ႕ေတြကယူဆထားခဲ့ၾကတယ္ေလ။
၂။
အဲဒီလိုၿမိဳ႕ကို ႐ုတ္တရက္ႀကီးေရာက္သြားခဲ့တာေပါ့။ ႐ုတ္တရက္ႀကီးဆိုတာက လာရင္းကိစၥဘာမွန္းမသိခင္မွာပဲ ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္ခဲ့တာကိုဆိုလိုတာပါ။ ေဘးမွာအေဖာ္တစ္ေယာက္ေယာက္ေယာက္ပါလာသလား ဒါမွမဟုတ္ အေဖာ္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ လားဆိုတာေတာ့ သိပ္မေသခ်ာလွဘူး။ မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ ဝိုးတိုးဝါးတားပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြလည္း တည္းခိုခန္းလို ဟိုတယ္ လိုေနရာမ်ိဳးမွာ လူအမ်ားႀကီးနဲ႔တ႐ုန္း႐ုန္းအဖြဲ႕က်ေနတတ္ၿပီး တခ်ိဳ႕အခ်ိန္ေတြက်ေတာ့ အေဖာ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေအးေအး လူလူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနရတတ္ျပန္တယ္။ အဲဒီအေဖာ္ကလည္း စကားနည္းၿပီး ျမင္ျမင္ရာေငးေမာၾကည့္ တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးပါပဲ။ သူနဲ႔က တကယ္ကိုရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပက္သက္ေနသလိုမ်ိဳး ဒီၿမိဳ႕မွာလည္း တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္သိတာဆိုလို႔ သူနဲ႔ကိုယ္ပဲ ရွိတဲ့ပံုစံပါ။ သီးသန္႔ဆန္ဆန္ ခင္မင္ေနတာေပါ့။ တခါတေလႏွစ္ေယာက္သား ၿမိဳ႕ကိုလွည့္ ပတ္ၾကည့္ တတ္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက ၾကက္လွ်ာစြန္းလမ္းေထာင့္ခ်ိဳးေတြမွာက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ႐ုပ္တုအရာေတြကိုေလ့ လာေန တတ္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္အဝိုင္းမွာထိုင္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနေလ့ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တခ်ဳိ႕ ကိစၥေတြကို သိပ္မၾကာခင္ သေဘာေပါက္လာၾကတာပါပဲ။ ၿမိဳ႕ေပၚက လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို ဖတ္တတ္လာတယ္။ အဓိ ကေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက ၾကက္လွ်ာစြန္းလမ္းေတြအေၾကာင္း ဒီၿမိဳ႕မွာေနထိုင္တဲ့လူေတြအေၾကာင္းေပါ့။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ဒီၿမိဳ႕ အေၾကာင္းကို နားလည္လာတယ္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။
ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚ အလြယ္တကူေတြ႕ရတာကေတာ့ အေၾကာက္တရားပဲ။ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနတဲ့မ်က္ႏွာေတြ တစ္ခုခုကိုအၿမဲပူပန္ေနတဲ့စိတ္ေတြေပါ့။ အဲဒါကိုေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အလြယ္တကူသေဘာေပါက္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အသိပညာမႏွံ႔စပ္ျခင္းေတြ ေခတ္မီတဲ့အျမင္မရွိျခင္းေတြနဲ႔ဖံုးလႊမ္းေနသလိုခံစားရတယ္။ ႀကံဳသလိုျဖတ္သန္းေနထိုင္ရျခင္းဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ေမြးရာပါအခြင့္အေရးတစ္ခုလို ေၾကာက္လန္႔ျခင္းဆိုတာလည္းအၿမဲလက္တြဲထားရတဲ့ ဘာသာတရားျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္လည္း စနစ္တက်ျပဳလုပ္ခံထားရပံုေပၚပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ တရားမွ်တမႈ ဆိုတာကို သူတို႔မသိဘူး။ လူသားျဖစ္မႈလူ႔အျဖစ္ရပ္တည္မႈစံႏႈန္းေတြကိုသူတို႔မသိဘူး။ ထက္ျမက္တဲ့အေတြးအေခၚဆိုတာ သူတို႔ၾကားဖူးဟန္မတူဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ အခုလိုဖိႏွိပ္ခံေနရတယ္ဆိုတာကိုပါ သူတို႔မသိ ဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ကုန္ကုန္ေျပာေၾကးဆို အျပင္ေလာကႀကီးနဲ႔ပါအဆက္ျဖတ္ၿပီး အသိဉာဏ္ထံုထိုင္းေအာင္လုပ္ထားသလို သူတို႔ ဘဝေတြက အရာရာနိမ့္က်လြန္းေနတယ္လို႔ ျမင္တာပါပဲ။။ တကယ္ေတာ့ အခုလိုအေျခအေနေတြကေန သူတို႔ဘဝကို ဘယ္လိုေျပာင္းလဲရမယ္ဆိုတာပါ သူတို႔လံုးဝမသိေတာ့ဘူးျဖစ္ေနတာေလ။
၃။
ၿမိဳ႕မွာထူးျခားတာက လူေတြဟာသူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့သူေတြလို႔ခံယူထားၾကတာပဲ။ လက္ရွိအေျခအေန ေတြအရ နိမ့္က်တဲ့ဘဝေတြ အသိဥာဏ္ပညာခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ဘဝေတြသာျဖစ္ေနတာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သိပ္ထက္ျမက္ တဲ့လူေတြလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ အခုလိုျဖစ္ေနတာကိုလည္း ခဏေလာက္ဒုကၡခံေနရတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုလို႔သတ္မွတ္ထားၾကတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳေပးမွျဖစ္လိမ့္မယ္။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အျငင္းပြား မႈေတြ အတိုက္အခိုက္ရန္လိုမႈေတြနဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအသားက်ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ဒဏ္ရာေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ ႀကီး က်ယ္ခဲ့မွန္း သိခဲ့ရလို႔ပါ။ တဖက္ကလည္း သူတို႔ကိုအထင္ေသးသေရာ္ခ်င္ေပမယ့္ တဖက္ကလည္းသူတို႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကိုနားလည္ေပးေနနိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ပိုၿပီးသေဘာေပါက္လာတာက သူတို႔ဟာဘဝတေလ်ာက္လံုး မတရားဖိႏွိပ္မႈေတြ လက္နက္ျပၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြနဲ႔သာႀကံဳလာခဲ့ရေပမယ့္ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ရင္ထဲက လြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့မီးေတာက္ကေတာ့ အရွိန္မေသပဲ တေငြ႕ေငြ႕ကြၽမ္းေလာင္ေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။
အဲဒါအေၾကာက္တရားနဲ႔အတူ တြဲျမင္ေနရတဲ့သူတို႔ရဲ႕ပံုပန္းသဏၭာန္ေတြပဲေပါ့။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတစ္စုက ေခတ္အဆက္ဆက္စနစ္တက်ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အာဏာနဲ႔ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာဟာ အသိတရားေတြကိုဖံုးလႊမ္းပစ္ခဲ့တယ္ပဲ ဆိုပါစို႔။ ေခါင္းေထာင္ပုန္ကန္လာသူမွန္သမွ်ကို မတရားဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာ္လွန္လိုစိတ္ရွိတဲ့လူငယ္ေတြကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ထားတတ္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ ေတာ္လွန္လိုစိတ္ရွိတဲ့လူငယ္ေတြဆိုတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ရွိခဲ့ဖူးတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ မမွ်တတဲ့ မတရားအနိုင္က်င့္မႈေတြ ေအာက္မွာ စံုးစံုးျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တာခ်ည္းပဲေပါ့။ ဒါေတြကို ၿမိဳ႕ကလူေတြအေနနဲ႔လည္း မသိဘူးလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သိေပမယ့္ အေၾကာက္တရားေအာက္မွာ ဘယ္လိုမွလႈပ္ရွား႐ုန္းကန္လို႔မရ ၿငိမ္ဝပ္ေနၾကရေတာ့တာ။ အေၾကာက္တရားေအာက္မွာ အသိဥာဏ္ဦးေႏွာက္ေတြကို ေသေအာင္စနစ္တက်ဖ်တ္ဆီးခံထားရတာ။ ၿမိဳ႕ေလးဟာ အဲဒီလိုပါ။
၄။
အစတုန္းကဆို ၿမိဳ႕မွာေရဒီယိုေတြမရွိဘူး။ သတင္းေတြကိုအေမွာင္ခ်ထားသလိုလို ျပင္ပကမ႓ာေလာကနဲ႔အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ေတာက္ထားသလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥကသိပ္ေတာ့လည္းမေသခ်ာလွပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕လူေတြက အဲဒီကာလေတြမွာ ေရဒီယိုေတြခိုးနားေထာင္ေလ့ရွိၾကတယ္ေလ။ ကမ႓ာေလာကႀကီးနဲ႔လည္းအဆက္အသြယ္အျပတ္ေအာင္ သတင္းေတြကိုလည္းတိက်ေသခ်ာခ်င္တဲ့ လူတခ်ိဳ႕တေလေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေရဒီယိုသတင္းေတြကို ေတာင္မွ ခိုးဝွက္နားမေထာင္ခဲ့ၾကဘူးတဲ့။ သိလည္းဘာမွလုပ္မရမယ့္အတူတူ ပိတ္ေလွာင္ကန္သတ္ထားတဲ့ ၿမိဳအဝိုင္းအဝန္း ကေလးမွာပဲ ႀကံဳသလိုေပ်ာ္ေအာင္ေနေနၾကတာေပါ့။ ေရဒီယိုသတင္းေတြက တခါတေလၿမိဳ႕ကလူေတြကို ေဒါသထြက္ေစ တယ္။ ပကတိအေျခအေနေတြကို အတြင္းက်က်ျမင္လာေစတယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာေနထိုင္ေနရတာကပဲ လူျဖစ္ရံႈးသလိုလို ထင္ လာေစတယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး ၿမိဳ႕ကိုအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူေတြကလည္း အဲဒီလိုၿမိဳ႕အေၾကာင္းမေကာင္းေျပာတာကို လံုးလံုးမႀကိဳက္ဘူးေလ။ သူတို႔ကိုစည္းျခားတယ္ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕သာယာလွပမႈကိုအက်ည္းတန္ေအာင္လုပ္ေနတယ္လို႔ သူတို႔ ကထင္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့လူေတြကို အျပင္ကသတင္းေတြနားမေထာင္ရဘူးဆိုၿပီး ကန္႔သတ္ခဲ့ၾက တာေပါ့။
ၿမိဳ႕ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ သာယာတယ္ စည္ကားတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ သိပ္ေခတ္မွီတိုးတက္ေနတဲ့ပံုစံေတာ့မရွိဘူး။ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ျပင္ပေလာကနဲ႔အဆက္အသြယ္မဲ့ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ေလ။ ေခတ္မွီတဲ့အျမင္ေတြ မရွိဘူးျဖစ္ေနတာ။ ေနာက္ၿပီးၿမိဳ႕ကလူေတြအားလံုးကလည္း သာမန္လက္လုပ္လက္စားေတြပဲဆိုရင္ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ အလုပ္အကိုင္မယ္မယ္ရရမရွိပဲ သူတို႔ရဲ႕ေန႔စဥ္ဘဝေတြကို ႀကံဳသလိုျဖတ္သန္းေနထိုင္ၾကတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းဖို႔ေကာင္းတာက အဲဒီလို ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြအားလံုး ဆင္းရဲမြဲေတ နိမ့္က်တဲ့ဘဝေတြသာျဖစ္ေနတာ ၿမိဳ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ သိပ္ကိုအံ့အားသင့္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သယံဇာတေတြရွိေနတယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုသယံဇာတေတြအမ်ာႀကီးရွိေနလ်က္နဲ႔ ၿမိဳ႕ေလးဟာဘာလို႔ မဖြံ႕ၿဖိဳးမတိုးတက္တာလဲဆိုတာကို အစကသေဘာမေပါက္ဘူး။ ေနာက္မွ တေျဖးေျဖးသေဘာေပါက္လာ မိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အားလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကပဲ အလံုးစံုထိန္းခ်ဳပ္ထားၾကလို႔ပါ။ ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့သူေတြအားလံုး အသိဥာဏ္မရွိ ဆင္းရဲမြဲေတေနေပမယ့္ လူတစုကေတာ့ သိပ္ကိုခ်မ္းသာႂကြယ္ဝသူေတြျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ၿမိဳ႕ရဲ႕အဓိက လုပ္ငန္းေတြထဲမွာ ေ႐ႊေၾကာေတြ ေရနံေတြနဲ႔ သိပ္ကိုအဖိုးတန္တဲ့သစ္ေတာႀကီးေတြရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာသိပ္ကိုမ်ားျပားလွတဲ့ ေ႐ႊလုပ္ကြက္ေတြရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕ကိုအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့လူတစ္စုကပဲ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားတာ။ သူတို႔လူတစ္စုအတြက္ပဲ လုပ္ခြင့္ရေနတာေပါ့။
၅။
ၿမိဳ႕ကိုအစဥ္အဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့လူေတြကလည္း ထူးဆန္းတယ္လို႔ဆိုရမလား မေျပာတတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕ကိုတကယ္တိုးတက္ ေစခ်င္ ေခတ္မီေစခ်င္တဲ့သူေတြကို ဘယ္ေတာ့မွေနရာမေပး အေလးမထားခဲ့ဖူးဘူးေလ။ သူတို႔သိတာက ၿမိဳ႕မွာရွိသမွ်အရာအားလံုးကိုလက္ဝါးႀကီးအုပ္မယ္။ သူတို႔ခ်မ္းသာသထက္ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတာပဲ။ တိုးတက္တဲ့အျမင္ရွိသူေတြဆို ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့သူမွန္သမွ်ကိုအေၾကာက္တရာေတြပဲ ဖံုးလႊမ္းေနေအာင္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ပူပန္ေသာကေတြနဲ႔သာလံုးလည္လိုက္ေနေအာင္ျပဳလုပ္ထားလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕ကလူေတြရဲ႕ပညာေရးကအစ အစစအရာရာအားလံုးကို ဖိႏွိပ္ထားခဲ့တယ္ေပါ့။
အဲဒါေၾကာင့္လည္း ၿမိဳ႕သားေတြအားလံုးက ၿမိဳ႕ကိုအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူေတြေျပာင္းလဲဖို႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာေပါ့။ သူတို႔တစ္ဘဝလံုးအေရးႀကီးတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေနာင္လာမယ့္အနာဂတ္အတြက္ေမွ်ာ္လင့္ေနတာက ၿမိဳ႕ကိုအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူေတြေျပာင္းလဲဖို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ အခုအခ်ိန္ေတြအထိေတာ့ မလြယ္ကူဘူျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။ ဒီလိုျဖစ္ဖို႔သူတို႔ အိပ္မက္ေတြမက္ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ၿမိဳ႕ကိုအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူေတြကိုေတာ္လွန္ရင္း ဘဝပါေပ်ာက္ခဲ့ၾက တယ္။ ဒီလိုမွ အိပ္မက္ေတြမမက္လိုက္ အသက္သြင္းဖို႔ႀကိဳးစားၾကည့္လိုက္နဲ႔ ၿမိဳ႕ဟာအရင္အတိုင္းပဲရွိေနခဲ့တယ္။ အခုထိ ေတာ့ ဘာမွေတာ့ မထူးလာေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အားလံုးဟာ ႀကိဳးစားေနၾကတုန္းပါ။ အဲဒီလိုမႀကိဳးစားရင္လည္း ၿမိဳ႕ကလူေတြရဲ႕ဘဝဟာေသေနၿပီ။ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက သူတို႔ဘဝေတြအတြက္ ေနာက္ဆံုး လက္က်န္ေနာက္ဆံုးအိပ္မက္ေတြျဖစ္ေနၿပီ။
၆။
တကယ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျပည့္ခဲ့တယ္လို႔ပဲဆိုရမလားေတာ့ မသိဘူး။ ၿမိဳ႕ကိုအုပ္ခ်ဳပ္သူလူေဟာင္းေတြဟာ ေနာက္ဆံုးအခြံပဲက်န္ေတာ့တဲ့ၿမိဳ႕ကို အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအၿပီးမွာေတာ့ ေနာက္လူေတြကိုသက္ေတာင့္သက္သာေလး လက္လႊဲသြားခဲ့တယ္ေလ။ ၿမိဳ႕နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွထပ္ယူစရာမရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္က်န္ခဲ့တဲ့ အေျခအေနနဲ႔ေပါ့။ သူတို႔ဟာစနစ္က်က်နဲ႔ကို သူတို႔အေပၚေနာက္ေၾကာင္းျပန္အေရးယူအျပစ္ေျပာခြင့္မရဆအာင္လုပ္ယူခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ကို ေလာကႀကီးကဒဏ္မခတ္ခင္ သူတို႔ရဲ႕ရက္စက္မႈေတြကို ကံၾကမၼာက တရားမစီရင္ခင္အခ်ိန္ကေလးမွာေပါ့။ သူတို႔ဟာ ၿမိဳ႕ ေလးကို လူသစ္ေတြလက္ထဲ ဖုတ္ဖတ္ခါပစ္ထည့္သြားခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြက ေနာက္ဆံုးအေျခအေနထိေရာက္ေနၿပီဆိုတာသိသြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ဟာ လူေဟာင္းေတြလက္ထဲမွာ သယံဇာတေတြအမ်ားႀကီးဆံုးရံႈးခဲ့တယ္။ တိုးတက္မႈအရမ္းေနာက္က်ခဲ့တယ္။ အဖတ္ဆယ္မရေလာက္ေအာင္ ပ်က္စီးခဲ့ရပါတယ္။
လူအသစ္ေတြလက္ထဲေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ဟာ ဘာမွမက်န္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ခြၽတ္ၿခံဳက်ေနတဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူအသစ္ေတြကေတာ့ အခ်ိန္မီျပန္အဖပ္ဆယ္နိုင္မလား အရင္ကလိုမ်ိဳးသယံဇာတေတြက်န္ေနဦးမလားေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ ၿမိဳ႕ကလူေတြကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအသက္သြင္းနိုင္ခဲ့ၿပီဆိုၿပီး ယံုၾကည္ေနၾကတာေပါ့ေလ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူအသစ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ၿမိဳ႕ကိုအခ်ိန္မီျပန္လည္တည္ေဆာက္နိုင္မယ္လို႔ သူတို႔တကယ္ကိုယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား။ အုပ္ခ်ဳပ္သူအသစ္ေတြ အေစာႀကီးကတည္းက ေပးထားတဲ့ကတိေတြကလည္း မက္ေမာစရာေတြပါပဲ။ ၿမိဳ႕ကို အစကေနျပန္လည္ဆည္ေဆာက္မယ္။ ၾကက္လွ်ာစြန္းလမ္းေတြကို ေခတ္မီ ေအာင္ျပန္ လည္ျပဳျပင္မယ္။ ဖ်တ္ဆီးခံခဲ့ရတဲ့႐ုပ္တုေတြေနရာမွာ ႐ုပ္တုအသစ္ေတြအစားထိုးေပးမယ္။ ၿမိဳ႕ကို ယခုျမင္ေနရတဲ့ပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ တကယ္ကိုလွပတဲ့ၿမိဳ႕အျဖစ္ ေျမလွန္ပစ္မယ္ဆိုပါေတာ့။ ၿမိဳ႕ကလူေတြအတြက္ ကတိေတြက မက္ေလာက္စရာ ေတြခ်ည္းပဲေပါ့ေလ။
၇။
ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ေတြအထိ ၿမိဳ႕ဟာ အစြန္းထြက္ေနတဲ့ေထာင့္ေတြနဲ႔ တိတိက်က်ခြၽန္ထြက္လာတဲ့လမ္းအေကြ႕ေတြနဲ႔။ လမ္းေထာင့္ၿခံဝန္းေတြဟာ ၾကက္လွ်ာစြန္းပံုစံေနရာလြတ္ေတြနဲ႔ မဲညစ္ညစ္မလံုမၿခံဳ ၿခံစည္းရိုးေတြနဲ႔ပါပဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အသစ္ေတြ ဘယ္လိုရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီေနရာကိုအရယူခဲ့ၾကတာလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိပါဘူး။ သူတို႔လည္း အရင္လူ ေဟာင္းေတြလိုပဲ သယံဇာတေတြယူစရာက်န္ဦးမလားဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ႀကိဳးစားခဲ့တာလည္းျဖစ္နိုင္သလို လူေဟာင္းေတြအေပၚနာက်ည္းလြန္းတာေၾကာင့္လည္းျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္ေတြအထိေတာ့ ၾကက္လွ်ာစြန္းလမ္းေထာင့္ေတြကလည္းအရင္အတိုင္း ရွိေနတုန္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအသစ္ေတြဟာ သူတို႔ေနရာရၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ၾကက္လွ်ာစြန္းလမ္းေထာင့္က႐ုပ္တုေတြကိုေတာ့ အလွ်င္အျမန္အစားထိုးခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ကိုၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြစိတ္မပ်က္ေစခ်င္တာလည္းပါမွာေပါ့။ ၿမိဳ႕ကလူေတြအတြက္ အဲဒီ႐ုပ္တုေတြဟာ အရာအားလံုးထက္ပိုၿပီး အေရးႀကီးလိမ့္မယ္လို႔ထင္တာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ ႐ုပ္တုကိစၥေတြကို အပူတျပင္းအေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ၾကတယ္။ က်န္တဲ့အသားေသေနတဲ့ပံုစံခြက္ေတြကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေျပာင္းလဲလို႔မျဖစ္နိုင္ဘူးမဟုတ္လား။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလည္းၾကာခဲ့ အရိုးစြဲေနၿပီဆိုေတာ့ေလ။ အေရးတႀကီးလည္းမလိုအပ္ေနဘူး ထင္ေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ၿမိဳ႕ကလူေတြအားလံုးအတြက္ကေတာ့ ႐ုပ္တုကိစၥက အေရးေပၚအေျခအေနမ်ိဳးေ့မဟုတ္ဘူး။ အရင္က တည္းက ေဖ်ာက္ဖ်က္ထားခဲ့တာလည္းျဖစ္ေတာ့ အထူးအဆန္းႀကီးမွ မဟုတ္ေတာ့တာေလ။ တစ္ခုေလးပဲ။ သူတို႔က တန္ခိုးရွင္လိုခ်က္ခ်င္းမန္းမႈတ္နိုင္တဲ့ သူမ်ိဳးကိုလိုခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ယံုၾကည္စိတ္ခ်နိုင္ေလာက္တဲ့အနာဂတ္ကိုျမင္ခ်င္တာ။ သူတို႔ဘဝကိုစိတ္ခ်လက္ခ်ပံုထပ္ထားခ်င္တာမ်ိဳးေလာက္ပါ။ အခုက်ေတာ့ ပိုၿပီးေကာင္းလာတာလား။ ထပ္မံဆိုး႐ြားေတာ့မယ့္နိမိတ္ပံုေတြလားေတာ့မသိဘူး။ ၿမိဳ႕ေလးဟာအရင္အတိုင္း ၾကက္လွ်ာစြန္းလမ္းေထာင့္ေတြေပၚ ပံုပန္းမက်နတဲ့႐ုပ္တုအသစ္ေတြေရာက္လာတယ္ဆိုရံုကလြဲရင္ အရင္အတိုင္းပါပဲ။
နိုလိႈင္း
၂၀၁၈ ဇူလိုင္ ၈
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
