အင္တာဗ်ဴး

စႏၵာေမာ္ (Myanmar Now) ● ဘိန္းစိုက္ေပမယ့္ ဆင္းရဲသည္ထက္ ဆင္းရဲလာတယ္ (အင္တာဗ်ဴး)

စႏၵာေမာ္ (Myanmar Now) ● ဘိန္းစိုက္ေပမယ့္ ဆင္းရဲသည္ထက္ ဆင္းရဲလာတယ္ (အင္တာဗ်ဴး)
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၈


တအာင္းေဒသ၏ ပညာေရး ႏွင့္ ေဒသခံတို႔အေၾကာင္းကို အရပ္ဘက္အဖဲြ႔အစည္း ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးက ေျပာျပထားသည္။

ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းရိွ တအာင္း ေခၚ ပေလာင္တိုင္းရင္းသားတို႔ ေနထိုင္သည့္ ေဒသတြင္ အေျခစိုက္သည့္ တအာင္း ပညာေရး အင္စတီက်ဳ TEI သည္ ေဒသတြင္း ပရဟိတေက်ာင္း ၁၆ဝ ေက်ာ္ ဖြင့္လွစ္ထားရာ ထိုေက်ာင္းမ်ားတြင္ လူမ်ိဳး ဘာသာမေရြး တက္ေရာက္ၿပီး မူလတန္းပညာ သင္ယူႏိုင္သည္ဟု သိရသည္။

မၾကာေသးခင္က ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းရာတြင္ ထိုအဖဲြ႔၏ အတြင္းေရးမွဴး ေလြးခ်ယ္ရီက ပညာေရး အပါအဝင္ ေဒသတြင္း အေျခ အေနမ်ားကို ေျပာျပထားသည္။

– ဒီဘက္မွာ ပညာေရး အေရးတႀကီး လိုအပ္ေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။
– မိုင္းေယာ္ (ၿမဳိ႕နယ္) ဘက္မွာဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘိန္းစိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုးဝကို ဆင္းရဲတယ္။ ပံုမွန္အား ျဖင့္ ဘိန္းစိုက္တယ္ဆိုရင္ သူေဌးျဖစ္ရမွာပဲေလ၊ ဘာလို႔ဆင္းရဲေနၾကလဲဆိုေတာ့ ပညာမတတ္လို႔ေပါ့။ သူတို႔က ဘိန္းစိုက္ တယ္၊ ဟုတ္တယ္။ သူတို႔ကို အခြန္လာေကာက္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြကလည္း အရမ္းမ်ားတယ္၊ သူတို႔ ျပန္မေျပာရဲဘူး၊ ဘယ္အဖြဲ႕က ဆိုတာကိုလည္း မသိဘူး။ ဘိန္းကလည္း တရားမဝင္ဆိုေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ပဲရွိတာ၊ ၿပီးေတာ့ ေရာင္းတဲ့အခ်ိန္ မွာလည္း စာမတတ္ေတာ့ မတြက္တတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ အလိမ္ခံရတယ္။ ဘိန္းစိုက္ေပမယ့္ ဆင္းရဲသည္ထက္ ဆင္းရဲလာတယ္။ ဒါဟာ ပညာေရး ဘယ္ေလာက္လိုအပ္ေနၿပီလဲဆိုတာရဲ႕ ျပယုဂ္ပဲ။

– ရွမ္းနဲ႔ တအာင္း လက္နက္ကိုင္ႏွစ္ဖဲြ႔ တုိက္ခိုက္ၾကတာေၾကာင့္ ေဒသခံေတြ ဆက္ဆံေရးပ်က္ခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ ဒီအ ေျခအေနမွာ ရွမ္းရြာေတြထဲ ေက်ာင္းသြားေဆာက္ေတာ့ အခက္အခဲျဖစ္တာေတြ ရွိလား။
– ရွမ္းနဲ႕ တအာင္းဆိုတာက ဟိုးဘိုးဘြားဘီဘင္ကတည္းက အတူတကြ ေနထိုင္လာခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႕လုပ္တဲ့ ပညာေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ရွမ္းမို႔လို႔၊ တအာင္းမို႔လို႔ဆိုတဲ့ အခက္အခဲေတြ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔က အရမ္း နည္းနည္းေလးကိုပဲ လုပ္ေပးႏိုင္ေသးတာပါ။ ဒီႏွစ္စတဲ့ ဘက ေက်ာင္း (ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္း) ဆိုရင္ (လူဦးေရ) ၅ဝဝ-၆ဝဝ ေလာက္ပဲ ကၽြန္မတို႔ ကူညီႏိုင္ေသးတယ္။ တကယ္က တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ကို ကၽြန္မတို႔ေတာင္ေပၚက ကေလးေတြ ေထာင္ခ်ီၿပီးေတာ့မွ ေအာက္ပိုင္းကို ဆင္းေနၾကတာ။

– ဘာလို႔ အဲဒီလို ဆင္းေနၾကတာလဲ။
– အထူးသျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေတြ။ ဘုန္းႀကီးေတြက ဒီကိုေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ဒီကဘုန္းႀကီးအသိေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္ၿပီးေတာ့ ဟုိမွာ ဘက ေတြရွိတယ္၊ ပရဟိတေတြရွိတယ္ စသျဖင့္ မ်ိဳးစံုေပါ့၊ အဲဒီေနရာေတြကို ေခၚသြားၿပီးေတာ့ ထားေပးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ပေလာင္ေတြ ဆိုလို႔ရွိရင္ ကေလးအမ်ားႀကီး ေမြးတယ္။ ေမြးၿပီးမွ ကိုယ့္ကေလးကို လံုးဝ လွည့္မၾကည့္တဲ့ မိဘေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ထည့္ေပးလိုက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ေတြ အဆင္ေျပရဲ႕လား၊ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ေရာ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာျဖစ္ရဲ႕လား ဆိုတာကို စိတ္ဝင္စားမႈ အရမ္းကို နည္းတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက သြားလိုက္ၿပီဆိုရင္ ေကာင္းတဲ့ေနရာေတြ ရွိသလို တခ်ိဳ႕ မေကာင္းတာေတြရွိတယ္၊ အစားဆင္းရဲတာမ်ိဳးေတြျဖစ္တယ္။

– ပရဟိတအဖြဲ႔ေတြလည္းရွိေနတာကို ဘုန္းႀကီးေတြေနာက္ကို ဘာလို႔ လိုက္ၾကတာလဲ။
– ကြၽန္မတို႔ တအာင္းေတြရဲ႕ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းက ဗုဒၶဘာသာေတြျဖစ္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြက ကၽြန္မတို႔ရဲ႕လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းမွာ အရမ္းပဲ အာဏာ၊ ပါဝါ ႀကီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာသာတရားကို ယံုၾကည္တယ္၊ ေနာက္ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ ထည့္ေပးလိုက္တာေတြ ရွိတယ္ေပါ့။

– TNLA တအာင္းလက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔ကေရာ ကူညီေပးတာေတြ ရွိလား။
– ကြၽန္မတို႔ TEI နဲ႔ TNLA နဲ႔ ဆက္စပ္မႈ မရွိဘူး။ သူတို႔က ကြၽန္မတို႔ လုပ္ငန္းေတြကို ကူညီတာ၊ ပံ့ပိုးေပးတာမ်ိဳး မရွိဘူး။

– တိုက္ပြဲျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ေဒသေတြမွာ TEI က ခန္႔ထားတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ လံုၿခံဳေရးကို ဘယ္လို ေဆာင္ရြက္ေပးပါသလဲ။
– ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းဖြင့္ထားတဲ့ေနရာမွာေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ လံုၿခံဳေရး၊ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ လံုၿခံဳေရးေတြကို အရမ္းကို စိုးရိမ္ရတဲ့ အေနအထားေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုၿခံဳေရးကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ၊ ေထြေထြထူးထူး မလုပ္ေပးႏိုင္ပါဘူး။ သံုးလတစ္ခါေလာက္ သူတို႔ဆီ သြားၿပီးေတာ့ အားေပးတာမ်ိဳးပဲ ရွိပါတယ္။

– စာသင္ဖို႔အတြက္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ဘယ္လို ေခၚယူပါသလဲ။
– အစိုးရကေပးတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ေအာက္ျပည္ကျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ ဒီကေလးေတြနဲ႕ သူ႔စကား ကိုယ္နားမလည္၊ ကိုယ္သင္တာကို သူတို႔နားမလည္ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုမွ ကီးမကိုက္ဘူး။ ကီးမကိုက္ေတာ့ ဆရာေတြမွာလည္း ၾကာၾကာ ေရရွည္မခံႏိုင္ဘူး၊ ျပန္သြားၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာက တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ဒါကိုလည္း ေၾကာက္ၾကတာေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ကေလးေတြ နားလည္ေအာင္ ေျပာႏိုင္ သင္ျပႏိုင္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေခၚတယ္။ သင္တန္းေပးတယ္။ သင္တဲ့အခါမွာလည္း စကားေျပာရတာ နားလည္ၾကေတာ့ ကေလးေတြကလည္း ေပ်ာ္တယ္ ဆရာေတြလည္း ေပ်ာ္တယ္။ အဆင္ေျပတယ္။

– တျခား ဘာအခက္အခဲ ေတြ႔ရသလဲ။
– ကၽြန္မတို႔က ဘတ္ဂ်က္အခက္အခဲရွိတယ္။ အလွဴရွင္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ခ်ည္းကပ္ၾကည့္ေပမယ့္ ‘ပညာေရးသည္ အစိုးရအလုပ္’ ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ဒါက ကၽြန္မတို႔အတြက္ ႀကီးမားတဲ့ စိန္ေခၚမႈတစ္ခုပဲ။ ႏိုင္ငံျခားမွာေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႔ တအာင္းလူမ်ိဳးေတြဆီကေန အလွဴခံတယ္။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဆီမွာလည္း အလွဴခံတယ္။

– ဒီကိစၥေတြေျပလည္ဖို႔ဆိုရင္ ဘာေတြလိုအပ္လဲ။
– ကၽြန္မတို႔ေဒသမွာ မၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ ပညာေရးပိုင္းမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္လို႔ မရသလို၊ ဘယ္သူမွ အဲဒီလိုမ်ိဳးေနရာမွာ မသြားခ်င္ၾကဘူး။ တကယ္လို႔သာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပညာေရးပိုင္းမွာ အစိုးရသာမက ကၽြန္မတို႔လိုမ်ိဳး အဖြဲ႕ေတြက ဝိုင္းလုပ္မယ္ဆိုရင္ ဒီထက္ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီးေတာ့ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မယ္လို႔ ထင္တာေပါ့ေလ။


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts