(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၂၊ ၀၁၈
ညေနက အခ်ိန္ကာလ အတန္ၾကာၾကာ အလုပ္အတူတူလုပ္ခ့ဲရသည့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာျပန္ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကရင္း ေက်ာင္းႀကီးဟု ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေခၚၾကသည့္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ အလုပ္လုပ္ခ့ဲၾကရသည့္ အေၾကာင္းသို႔ ေရာက္ရိွသြားသည္။ ေက်ာင္းႀကီး၏ ေရတြင္းနံေဘးတြင္ ေျခာက္ေပခန္႔အက်ယ္ရိွသည့္ ကြန္ကရစ္ ေက်ာက္ ေခြႀကီးေတြကို ဆင့္ဆင့္ၿပီးေရစင္ႀကီး တည္ေဆာက္ရသည့္အလုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔လုပ္ခ့ဲၾကရျခင္းပဲျဖစ္သည္။ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြထမ္း၊ သဲအိတ္၊ ေက်ာက္အိတ္ေတြသယ္။ မဆလာေဖ်ာ္၊ ေက်ာက္ေခြေလာင္းစသည္ျဖင့္ ကိုယ္နွင့္ သက္တူ ရြယ္တူ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြေ႐ွ႕ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ ရိႈးတိုး႐ွန္းတန္းနွင့္ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးတမည္ျဖစ္ေနမိသည္။ ၀မ္းနည္းသလိုလည္း ခံစားရသည္။ ဘ၀ေပးအေျခအေနခ်င္း မတူညီမွန္း၊ ကြာျခားမွန္းကိုလည္းသိပါသည္။ ဇာတ္နာထား သည့္ ဗြီဒီယိုဇာတ္လမ္း တခုမဟုတ္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔မၾကည့္ခ်င္သည့္ ဇာတ္ဝင္ခန္းကို ေက်ာ္ပစ္လိုက္၍ မရေတာ့လည္း မ်က္ႏွာကိုေအာက္ခ်ကာ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾကရသည္။ သူတို႔၏ လန္းဆန္းတက္ႂကြမႈေတြၾကားမွာ အလိုလို သိမ္ငယ္ ေန မိသည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
မိုးတဖြဲဖြဲက်သည္႔တေန႔တြင္ ေက်ာက္ေခြေလာင္းဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲရိွသည့္ ေျမာင္းေတြထဲမွ ရႊံ႕ၫႊန္မ်ားကို ဆယ္၊ ျမက္ပင္မ်ားကို ႐ွင္းလင္းျပီး ေက်ာင္းသန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ၾကရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလုပ္႐ွင္က စြယ္စံုရပရဟိတဆိုေတာ့ ဘာမွမေ႐ွာင္ပါဘူး။ သူခိုင္းတ့ဲအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလည္း ကုသိုလ္ရတယ္ဆိုသည့္ အေတြးႏွင့္စိတ္ပါလက္ပါလုပ္ကိုင္ၾကပါသည္။ ႐ွင္းလင္းေရးက ဆီးျခံတို႔ အိမ္သာတို႔အထိေရာက္သြားေတာ့ ႏွာေခါင္းရႈံ႕မိၾကေတာ့သည္။ ျမန္မာကားေတြထဲဆို တ၀မ္းတခါး။ သမုဒၵရာ၀မ္းတထြာဘာညာ ဇာတ္နာလို႔ သိပ္ေကာင္းတ့ဲ အခန္းေပါ့။ လုပ္မွစားရမသည့္ ဘဝမ်ားသည္ နာက်င္ စရာေတြေပၚ နိစၥဓူဝ ကူးသန္းေနၾကရသည္မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားညႇာတာျခင္းသည္ ပိုက္ဆံရသည့္ ကိစၥမဟုတ္ေခ်။
အထက္တန္းေက်ာင္း၏ အိမ္သာနွင္႔ဆီးျခံဟုသာေျပာေပမယ့္ ဘုရားစူး က်ိန္ေျပာရမည့္ အေနအထားရိွေနသည့္သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ရမည့္ ေနရာကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ စိတ္ပ်က္မိၾကသည္။ ေက်ာင္း၏ စည္းကမ္းႏွင့္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသည့္ကိစၥကို ဒီအိမ္သာႏွင့္ ဆီးျခံကိုၾကည့္ အကဲျဖတ္မည္ဆိုလွ်င္ သုညေအာက္ကို ထိုးက် သြားမည္မွာ အေသအခ်ာပင္။ အမိႈက္ေတြစုပံုေနၿပီး ဆိုးရြားတ့ဲအနံ႔အသက္ေတြ ေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ ဆီးျခံထဲ အလယ္ကကာထားတ့ဲ အုတ္နံရံကလည္း ၿပိဳက်လို႔ေနသည္။ ဒီအုတ္တံတိုင္းက ဘာလို႔ၿပိဳေနရတာလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက နွဲ႔ႏွဲ႔ၿပီး တြန္းခ်ဳိးၾကသည္ဟု ေက်ာင္းေစာင့္ကေျပာျပသည္။ တရက္နည္းနည္းတရက္နည္းနည္းန႔ဲ အုတ္နံရံလည္းၿပိဳက်သြားေတာ့သည္။ စိတ္ဓာတ္၊ စည္းကမ္း၊ ပညာ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ပါရဲ႕လား။ ေရပိုက္န႔ဲထိုးၿပီး ဆီးျခံကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဆးေၾကာသန္႔စင္ရပါသည္။ အုတ္က်ိဳးအုတ္ပ့ဲမ်ားကို အျပင္သို႔ ထုတ္ပစ္ၾကရသည္။ က်င္ငယ္နံ႔ေထာင္းေထာင္းထေနသည့္ ကြၽပ္ကြၽပ္အိတ္ေတြ၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို စုပံုၿပီး အျပင္ထုတ္ၾကသည္။ စိတ္ထဲေအာ္ဂလီဆန္ေနေပမယ့္လည္း အလုပ္က အလုပ္ပါပဲ။
ဝက္ျဖစ္မွေတာ့ မစင္ေၾကာက္ေနလို႔မျဖစ္ ဆိုသည့္စကားလို ပရိေယသန ဝက္ေတြ ဆီးျခံႀကီးကို ႐ွင္းလင္းေနၾကေလသည္။
ကိုယ္ႏွင့္ အသက္အရြယ္မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္သည့္ ဆင္တူဝတ္စံုမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားေ႐ွ႕ေမွာက္မွာသန႔္ ႐ွင္းလုပ္ေနရသည့္အျဖစ္သည္ စိတ္ကိုဓားတံုးႀကီးႏွင့္အၾကိမ္ၾကိမ္ လွီးျဖတ္ေနရသည္ႏွင့္ တူသည္ဟု ထင္မိပါသည္။ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္အလိုမတူပဲ ေဝးကြာခ့ဲၾကရသည့္ ဘဝတခ်ဳိ႕အေၾကာင္း ေက်ာင္းသင္ခန္းစာထဲ မပါဝင္ႏိုင္ပါ ။ ေက်ာင္းေျပး ၊ ေက်ာင္းလစ္တတ္သည့္ အေလအလြင့္ေန႔ရက္ေတြထဲ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပလိုပါသည္။ ေပါ့ပါး လန္းဆန္းစြာ ကူးသန္းသြားလာေနၾကသည့္ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူေယာက်္ား၊ လူမိန္းမမ်ားကို မသိမသာေငးေမာကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနရင္းသိမ္ငယ္ေနခ့ဲၾကသည္။ ေခ်ာေမာလွပသည့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလး ေတြကို ေငးေမာရင္ခုန္ဖို႔ စိတ္မကူးမိပါ။ ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲက ပညာေတြကို စြန္႔လႊတ္၍ လက္ေတြ႔ေလာကေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ သင္ယူေနၾကရသူေတြအတြက္ရင္ခုန္ဖြယ္ရာ ေန႔ရက္ဆိုတာ တိုေရ႐ွားေရ ႏိုင္လြန္းလွပါသည္။
အလုပ္ထဲ ဒီကေန႔မွ စဝင္သည့္လူတေယာက္သည္အိမ္သာခန္းထဲမွ ေျပးထြက္သြားၿပီးတေဝါ့ေဝါ့ ထိုးအန္ေနေတာ့သည္။ သူ႔အသက္ကကြၽန္ေတာ့္ထက္ငယ္ပါသည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕မွေျပာင္းလာကာ အလုပ္႐ွာရင္း အလုပ္ရဖို႔ လြယ္ကူသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာက္ေခြလုပ္ငန္းထဲ ဝင္လာခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။ အထည္ႀကီးပ်က္တေယာက္ဟု သူေျပာျပ၍သိရသည္။ ေက်ာက္ေခြ လုပ္ငန္းဆိုသည္မွာ ေက်ာက္ႏွင့္ဘိလပ္ေျမကိုေရာေဖ်ာ္ကာ ၊ သံပံုစံခြက္အဝိုင္းႀကီးထဲေလာင္းထည့္ၿပီး၊ ေရကန္၊ ေရတြင္း၊ အိမ္သာ စသည့္ေနရာမ်ားတြင္ အသံုးျပဳသည့္ကြန္ကရစ္ေက်ာက္ေခြမ်ားျပဳလုပ္ရသည့္ လုပ္ငန္းျဖစ္သည္။ ေျမက်င္းတူးၿပီး ေက်ာက္ေခြခ်ရသည့္ ပြင့္လင္းရာသီမ်ားတြင္အတန္အသင့္ဝင္ေငြရ၍ မဆိုးဘူးဟု ေျပာ၍ရေသာ္လည္းအခုလို မိုးကာလမ်ား တြင္မူ အလုပ္ပါး၍ ရရာအလုပ္မ်ားကိုအဆင္ေျပသလို လုပ္ကိုင္ၾကရပါသည္။ က်ရာေနရာကလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေငြေလးငါးေထာင္ထက္မနည္းရဖို႔လြယ္ကူသည့္ ေနရာတခုျဖစ္ပါသည္။ ႐ွက္ျခင္း၊ ရြံျခင္းမရိွလွ်င္အလုပ္ကေတာ့ ရိွပါသည္။ သူအန္ရ သည့္ အေၾကာင္းကအိမ္သာထဲ ပိတ္ဆို႔ေနသည့္ မစင္မ်ားကို ေဆးေၾကာရ၍ျဖစ္သည္။ မ်က္ရည္မ်ားရစ္ဝဲေနသည့္ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေျခေဆာ့လက္ေဆာ့က အေတာ္ပင္စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာေကာင္းပါသည္။ ေရေလာင္းအိမ္သာကိုဒုတ္မ်ား၊ စကၠဴမ်ားႏွင့္သံုးၿပီး ပ်က္စီးေနသည့္ အိမ္သာ ထဲျပည့္ေအာင္ မစြန္႔ၿပီး ဒုတ္မ်ားျဖင့္ ထိုးစိုက္ထားခ့ဲၾကသည္။ ေျခာက္ေသြ႔ေနသည့္ မစင္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဆးေၾကာသည့္အခါထိုဒုတ္ေခ်ာင္းမ်ားကို လက္ႏွင့္ဆြဲႏုတ္ၿပီး ေႂကြခြက္ကိုေဆးေၾကာၾကရသည္။
မ်က္စိကိုစံုမိွတ္ၿပီး ဒုတ္ေခ်ာင္းမ်ားကို လက္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ဆြဲႏုတ္ခ့ဲပါသည္။ လက္ေဆာ့ေျခေဆာ့ႏိုင္စြာထိုးထည့္ထားခ့ဲသည့္ ဒုတ္ေခ်ာင္းေတြက တခ်ဳိ႕ အေတာ္ကို႐ွည္၍ အားစိုက္ျပီးဆြဲႏူတ္ရသည္။ မစင္မ်ားေျခာက္ကပ္ေပက်ံေနသည့္ ဒုတ္ ေခ်ာင္းမ်ားကို အမိႈက္အိတ္ထဲထည့္ရသည္။ အိမ္သာခြက္ထဲမွ မစင္မ်ားေရႏွင့္ႏူးအိသြားသည့္အခါဆပ္ျပာမႈန္႔မ်ားကိုျဖဴ း၍ ဘရပ္႐ွ္ျဖင့္ ပြတ္တိုက္ေဆးေၾကာရပါသည္။ လက္ကအားမ်ားသြားသည့္အခါ ဆပ္ျပာရည္မ်ားသည္ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုလာစင္သည္။ အတူအလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ လူေတြကရယ္ေမာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွမျဖစ္သလို ရယ္ရင္း၊ ေမာ ရင္း ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ဆက္လုပ္ခ့ဲၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔အိမ္သာႏွင့္ဆီးျခံကို သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေနခ်ိန္တြင္ စာသင္ခ်ိန္ ေခါင္းေလာင္းမ်ား မၾကာခဏထိုးသြားၾကသည္။ အျပင္ကိုထြက္လာသည့္ ေက်ာင္းသူတခ်ိ ဳ႕သည္ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ၿပီး သနားက႐ုဏာသက္ေနမည္လား။ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ေနမည္လား ကြၽန္ေတာ္မေတြးတတ္ပါ။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ တႏွစ္တတန္း (စာလိုက္ႏိုင္လွ်င္) တက္၍ သြားပါလိမ့္မည္။ ေအာက္ေျခလူတန္းစားမ်ားသည္ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သို႔ ေျပာင္းလဲ သြားၾကမည္နည္း။
ေရစင္မွ ဆီးျခံႏွင့္အိမ္သာသို႔ သြယ္တန္းသည့္ပိုက္မ်ားကိုျမဳပ္ရန္အတြက္ ေျမာင္းမ်ားကိုဆက္၍ တူးၾကရျပန္သည္။ သည္ ေနရာကေတာ့ အိမ္သာကိုေဆးေၾကာရတုန္းကလိုေအာ္ဂလီဆန္ ပ်ဳိ႕တက္ရန္ အေၾကာင္းမရိွေသာ္လည္းမ်က္ႏွာကိုအေပၚမေမာ့ရဲ၍ ေအာက္ငံု႔ထားရသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို္႔ အနားမွျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကသည့္ လံုခ်ည္စိမ္းစိမ္း၊ ပုဆိုးစိမ္းစိမ္းတို႔ႏွင့္ ျဖဴ ဆြတ္သန္႔စင္ေနၾကသည့္ ေျခေထာက္မ်ား၊ ဖိနပ္မ်ားက စိတ္ကို အပ္ႏွင့္ဆြသလို ခံစားရျပန္သည္။ အေငြ႔ပ်ံေပ်ာက္ဆံုးသြားဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ဆႏၵမျပဳ မိပါ။ သည္ေလာက္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းသည့္ အလုပ္ကိုမလုပ္ဘဲ ထြက္သြား၍ရေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္လုပ္ေနမိသည္။ သူတပါးအိတ္ထဲကပိုက္ဆံကို တူးေဖာ္ယူရသည့္ ပညာမ့ဲ ၾကံဳရာက်ပမ္း အလုပ္သမား တေယာက္ အတြက္ အလုပ္တခုဆိုသည္မွာ ေျပာသေလာက္မလြယ္ကူေခ်။ ယခုလို သန္႔႐ွင္းေရးအလုပ္ကိုျငင္းဆန္လွ်င္ ေက်ာက္ေခြ လုပ္ငန္းတြင္ အလုပ္ရဖို႔မလြယ္ကူေပ။ ပြင့္လင္းရာသီတြင္ ေခြေလာင္း၊ တြင္းတူး၊ ေခြခ် အလုပ္မ်ားကို လုပ္ရၿပီး မိုးကာလတြင္ ျမက္႐ွင္း၊ ေျမာင္းဆယ္၊ ေျမာင္းတူး၊ သဲတင္၊ သဲခ် ၊ လမ္းခင္းစသည့္ ၾကံဳရာက်ရာအလုပ္မ်ားကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ၾကရသည္။
လုပ္ရသည့္အလုပ္က ေက်ာက္ေခြအလုပ္ဆိုေတာ့အိမ္သာက်င္းမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္တူးခ့ဲရေပမယ့္ ေက်ာင္းႀကီးမွာလုပ္ တုန္းကေလာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ပ်က္သိမ္ငယ္သည့္အခ်ိန္မ်ဳိးမရိွခ့ဲပါ။ သို႔ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာ္ျဖတ္ခ့ဲပါသည္။ ထို အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေျပာရသည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္မေအာင္ျမင္ခင္ ကာလတုန္းက အလုပ္ကိုဘယ္လိုလုပ္ခ့ဲရသည္။ အခု ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးကို ေရာက္ရိွ၍ ေနပါၿပီစသည္ျဖင့္ ခမ္းနားထည္ဝါစြာ မေျပာႏိုင္ခ့ဲျခင္းကို ထူး၍ေနာင္ တမရမိပါ။ တေန႔လုပ္တေန႔စား တေယာက္ကတဆင့္ထက္ တဆင့္ ျမင့္ျမင့္သြားသည့္ တက္က်မ္းေတြ၊ ဇာတ္လမ္းေတြထဲ ကလို တကယ့္အျဖစ္သည္ မလြယ္ကူပါ။ ခက္ခဲသည့္ ဘဝျဖတ္သန္းမႈႏွင့္ လူတိုင္းၾကံဳ ေတြ႔ခ့ဲဖူးၾကေပလိမ့္မည္။ ေအးၿငိမ္း သာယာေသာ ဘဝတခုသို႔ေျပာင္းလဲေရာက္ရိွ၍ သြားခ့ဲသည္လည္းရိွေပလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္အခုထိ အတန္အသင့္ တည္ၿငိမ္သည့္ ဝင္ေငြရိွေသာအလုပ္တခုခုႏွင့္ပင္ ေနသားမက်ႏိုင္ေသးပါ။ အရင္အေၾကာင္းမ်ားျပန္ေျပာသည့္အခါ ယခုအေၾကာင္းလိုပင္ အက္ကြဲ႐ွတသည့္ အသံထြက္ေနဆဲသာ။ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္စကားေျပာၿပီးျပန္လာသည့္အျပန္လမ္းသည္ ေျခေထာက္ႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္၍ ျပန္လာျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ဒီလမ္းကို ကေလးဘဝကတည္းကေန ယခုအခ်ိန္အထိေျခေထာက္ႏွင့္လွမ္းေလွ်ာက္ ျဖတ္သန္းခ့ဲရသည့္အတြက္ ေျခေထာက္မ်ားသည္ လမ္းကိုအလြတ္ရေနၾကၿပီ။ ခ်ိဳင့္မ်ား က်င္း မ်ားကို သူ႔အလိုလိုေ႐ွာင္ကြင္း သြားလာေနတတ္ၿပီ။ မည္သည့္အခ်ိန္အထိ ယခုလို ေလွ်ာက္ေနရဦးမည္လဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုျပန္လည္ ေမးမိခ်ိန္တြင္ ေျခေထာက္မ်ား ရပ္တံ့၍ သြားၾကသည္။ ၿငိမ္သက္ပ်ဝပ္ေနသည့္ အိမ္သည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ကြၽန္ ေတာ့္ ကိုႀကိဳဆို၍ေနေလ၏။ အိမ္ထဲတြင္ လက္ရိွေရာက္ေနသည့္ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ႏွင့္ သစ္လြင္ဆဲျပကၡဒိန္တခုလည္း ခ်ိတ္ဆြဲ လွ်က္ ရိွေနသည္။
လင္းသက္ၿငိမ္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
