လင္းသက္ၿငိမ္ ● ဝမ္းနည္းစရာ သတင္းစကား

 

လင္းသက္ၿငိမ္ ● ဝမ္းနည္းစရာ သတင္းစကား

(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၁၊ ၂၀၁၈


အခုထိလြင့္ေနတ့ဲ နာဂါဆာကီက မီးခိုးေငြ႔ေတြလို။ ဓာတ္ဆီတိုင္ကီနားမွာမွ ေဆးလိပ္မီးညႇိလိုက္မိသလို။ ကိုယ္မေတြ႔မီ လိုက္ရတ့ဲ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအေၾကာင္း အခုမွစာအုပ္ထဲျပန္ဖတ္ရသလို။ ဝမ္းနည္းစရာသတင္းစကားဟာ ေနေရာင္ျခည္လို အက်ဳိအၾကားထဲကေန ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာတယ္။ ေန႔တိုင္း လူေတြ ဖြားျမင္ေနၾက။ ေန႔တိုင္း လူေတြေသဆံုးေနၾက။သတင္းစကားဆိတ္သုဥ္းတ့ဲေန႔ဆိုတာ ကမာၻမွာရိွလို႔လား။ ေရးလက္စကဗ်ာကို ေမ့ေလ်ာ့သြားရတယ္။ ေတြးလက္စအေတြး ေတြ အေငြ႔ပ်ံေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကတယ္။ ေကာင္းေသာစကားကိုေဆာင္ယူတတ္ေသာ တမန္ေတာ္ကိုသာ အလိုရိွပါတယ္။ ဝမ္းနည္းစရာသတင္းစကားဟာ အမွန္တရားတခုရဲ႕ဒဏ္ရာေတြကေန ေသြးန႔ဲအတူ စီးထြက္လာခ့ဲတယ္။ ေခတ္က တိုး တက္လာေတာ့ ေပ်ာ္စရာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဝမ္းနည္းစရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလ်င္အျမန္ထိုးက်လာေနတယ္။ ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းကို ဘာန႔ဲ အနက္ခြဲမလဲ။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ပန္းပြင့္တယ္ဆိုတ့ဲသတင္းက ေရႊထက္ရွားပါတယ္။

ခ်စ္ေသာသူတို႔ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာျခင္းခံရတ့ဲအခါ က်န္ေနသူေတြက ဘယ္သီခ်င္းကို သီဆိုေနရစ္ခ့ဲရမွာလဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မ်ားအတြက္ ေခ်ာက္နက္ႀကီးမ်ား အဆင္သင့္ရိွတည္ရိွေနၾကတယ္။ အျပံဳးေတြေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္လြန္းလို႔ အမွတ္ တရက်န္ရစ္ေအာင္ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ယူထားရတ့ဲႏိုင္ငံေတာ္မွာ အမွတ္တရဆိုတာထက္ အမွတ္တမ့ဲေတြအိုင္ထြန္းသိုင္းဖြဲ႔လို႔။ ဝမ္းနည္းစရာသတင္းတိုင္းကို မွားယြင္းပါေစလို႔ ငါဆုေတာင္းခ့ဲဖူးတယ္။`ကာလာဟလဆိုတာ ပံုႀကီးမခ်ဲ႕ပဲမေနတတ္´ တ့ဲ ဖတ္လက္စ မိုဗီဒစ္ဝတၳဳထဲကစာသား။ ေကာင္းမြန္ေသာ သတင္းစကားေတြက ေျခေထာက္မသန္တ့ဲ ျမင္းလိုခရီးေတြကို ရြံ  မုန္းေနတတ္တာ သတိထားမိရဲ႕။ လူေတြမထင္ထားတ့ဲ သတၱဳေတြေလေပၚပ်ံတ့ဲကိစၥက အခုထိမွန္ကန္တိုးတက္လို႔။ လူေတြ ထင္ထားတ့ဲႏိုင္ငံေတာ္က အခုထိ ေရဝဲထဲေရာက္ေနတ့ဲ ရြက္သေဘၤာလို။ မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီး တစံုတရာကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ ခင္ဗ်ားလက္ထဲေရာက္ေနတာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမျဖစ္ဖို႔ အာမခံပါတယ္။ အ့ဲဒီလို ပရိေဒဝေတြ ေသခ်ာေနတ့ဲႏွစ္ေတြဟာ အခုထိ ရွင္ သန္ေနတုန္းပါပဲ။

တေလာက အသိကဗ်ာဆရာတေယာက္ ကြယ္လြန္သြားခ့ဲတယ္။ ရတ့ဲစာမူခကေလးန႔ဲ နာေရးကူလိုက္႐ံုကလြဲၿပီး ငါ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခ့ဲဘူး။ မာေၾကာေၾကာ ႂကြပ္ဆတ္ဆတ္ကဗ်ာဆရာရဲ႕အသံေတြကို ျပန္ၾကားေယာင္မိတယ္။ အခုကဗ်ာဆရာ တ ေယာက္ေနထိုင္မေကာင္းတ့ဲ သီတင္းကိုၾကားရျပန္တယ္။ ဘာရယ္မွန္းမသိပဲ တေန႔လံုး စိတ္ထဲဂဏွာမၿငိမ္ျဖစ္ေနမိတယ္။ အီလ်ာအာရင္ဘတ္ရဲ႕ကဗ်ာအႏုပညာဟာလည္း အႏၱရာယ္မ်ားတ့ဲ လုပ္ငန္းခြင္ဆိုတ့ဲစကားကို သတိရမိတယ္။ ေအာ္တိုဗီ ယိုပတ္စ္ရဲ႕ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေၾကာင္းေျပာထားတ့ဲ စကားတခုကို စာထဲဖတ္ဖူးခ့ဲတယ္။ မေပ်ာ္ရတ့ဲကိစၥေတြကိုပဲ ေရာင္း ေကာင္းေအာင္ထုတ္လုပ္ေနတ့ဲ ကမာၻကို ငါအလိုမရိွဘူး။ ေနရာတကာ အစီအစဥ္တက် လြဲေခ်ာ္ေနတ့ဲႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္ပူေဇာ္ ေနတာ နတ္႐ုပ္လား ဘီလူး႐ုပ္လား မခြဲျခားႏိုင္တ့ဲ ခပ္ညံ့ညံ့ စာေပဝါသနာပါသူေတြဆိုတာေတြကိုလည္း အေတာ္စိတ္ကုန္ မိပါတယ္။

ကဗ်ာဆရာေတြမေပ်ာ္ခ့ဲတ့ဲႏွစ္ေတြမွာကဗ်ာဆရာေတြကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားဖို႔ ဘယ္သူေတြစိတ္ကူးယဥ္ခ့ဲဖူးသလဲ။ ကဗ်ာဆို တာ လူ႔အျဖစ္ရဲ႕ ဆာဒါးဟင္းရည္အျဖစ္ လူေတြအေတြးေရာက္ေနခ့ဲတာၾကာပါၿပီ။ ဝမ္းနည္းစရာသတင္းစကားဟာ အ့ဲဒီလို လည္း ဖြင့္ဆိုဖို႔ျဖစ္လာခ့ဲတယ္။ အစိုးရတရပ္ကိုပံ့ပိုးၿပီးတ့ဲ အဖြဲ႔အစည္းတခုဟာ သူတို႔ေထာက္ခံတ့ဲ အစိုးရတရပ္ျဖစ္တည္ၿပီး သြားတ့ဲအခါ အိမ္ျပန္သြားေလ့ရိွသလား။ ဝမ္းနည္းစရာသတင္းစကားကို ဒီလိုကြၽန္ေတာ္ ခ်ဲ႕ထြင္မိတယ္။ တဘဝလံုး စာေရး တ့ဲဆရာေတြက ငတ္မြတ္ေနရၿပီး။ မေန႔တေန႔ကစာ ထေရးျပီး တက္က်မ္းေက် စာေရးဆရာေတြက ဝီစကီန႔ဲ အဲယားကြန္း ခန္းန႔ဲ ေငြန႔ဲေၾကးန႔ဲျဖစ္ေနတ့ဲ အေျခအေနကိုေကာ ဝမ္းနည္းစရာ သတင္းစကားထဲထည့္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို မုန္းတီးၾကမွာလား။

လူမသမာေတြ ပြဲခံေနတ့ဲစင္ျမင့္ေတြ ေအာက္မွာအတြင္းဒဏ္ရာရေနတ့ဲ အိုမင္းမစြမ္း တကယ့္စာေပအလုပ္လုပ္ခ့ဲတ့ဲလူေတြ ကို ျမင္ၾကည့္စမ္းပါ။ ကိုယ့္အေၾကာကိုယ္တင္းၿပီး ငတ္မြတ္ျခင္းကို ရယ္ေမာခ့ဲတ့ဲလူေတြ။ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ေသြးၿပီး လူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ေဆးတိုက္ခ့ဲတ့ဲလူေတြရဲ႕ ပ်က္စီးေနတ့ဲဘဝေတြက ဝမ္းနည္းစရာသတင္းစကားပဲ။ ဝမ္းနည္းစရာသတင္း စ ကားသာ ႂကြယ္ဝတ့ဲေနရာမွာ လူေတြဟာ ရယ္ေမာစရာေတြကို တီထြင္တတ္လာတယ္။ ရယ္သံေတြမွာ လူ႔အျဖစ္ဟာ ေလွ်ာ က် ၿပိဳကြဲေနၿပီဆိုတာကိုေကာ သတိထားမိရဲ႕လား။ ေရေပၚဆီေတြေျပာတ့ဲအႏုပညာဆိုတာ ဝမ္းနည္းစရာသတင္းစကားပဲ။ ေဆးထိုးအပ္န႔ဲ ေငြကိုတူးဆြေနတာ ဝမ္းနည္းစရာသတင္းစကားပဲ။ ဥပေဒကိုေငြန႔ဲခုခုၿပီး နင္းေနတာလည္း ဝမ္းနည္းစရာ သတင္းစကားပဲ။ မရိွသင့္တ့ဲေနရာမွာရိွေနတ့ဲလူေတြဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေအာက္ဆံုးအထိ ဆြဲခ်ႏိုင္စြမ္းရိွတယ္လို႔ ကြၽန္ ေတာ္ယံုမိတယ္။

မိတ္ေဆြတေယာက္န႔ဲကဗ်ာဆရာတေယာက္ရ့ဲက်န္းမာေရးအေျခအေနကိုေျပာျဖစ္ရင္း ဒီစာကိုေရးမိတာပါပဲ။ ျဖတ္လမ္းေတြ သိပ္မ်ားလာတ့ဲ အေျခအေနကိုေတြးရတာေပ်ာ္စရာေကာင္းတ့ဲ ကိစၥေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အရာရာနာက်င္စရာေတြခ်ည္းပဲလို္႔ လြယ္လင့္တကူထြက္က်လာတ့ဲ အေျဖကို ကြၽန္ေတာ္မုန္းမိတယ္။ ေခတ္ေျပာင္းၿပီလို႔ေအာ္ေနသူေတြရဲ႕ဝတ္႐ံုက အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းသြားၾကတယ္။ ေရာဂါအသစ္၊ ေဆးဝါးအသစ္၊ နည္းပညာအသစ္ေတြန႔ဲ ကမာၻဟာ ျဖစ္ထြန္းလို႔ေနခ့ဲတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ပ်က္က်ေနခ့ဲရတ့ဲႏွစ္ေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းျဖစ္တယ္။ ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ၿပီးလမ္းေပၚထြက္မွ ေတာ္လွန္ေရးလို႔ ကြၽန္ေတာ္မယူဆပါဘူး။ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ကိုယ္ တိုက္ပြဲဝင္ေနသူေတြကိုလည္း ေတာ္လွန္ေရးသမားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ယူဆတယ္။ အဆင္မေျပသူေတြရ႕ဲသတင္းဟာလည္း အဖက္ဖက္ကယိုစိမ့္ေနတ့ဲ ေခတ္ကာလ အက်ဳိးအပ်က္ရ႕ဲ နာမည္တခုပါပဲ။ ေန႔စဥ္န႔ဲအမွ်ၾကားရတ့ဲသတင္းေတြကို သိမ္ေမြ႕တ့ဲ ေမႊးရနံ႔တခုခု ဆြတ္ေပးခ်င္မိတယ္။

လူဟာ အသက္ႀကီးလာေလ ဝမ္းနည္းစရာသတင္းစကားေတြန႔ဲပိုမို တိုးတိုက္မိတတ္ၾကတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြးခ့ဲဖူးပါတယ္။ တေယာက္အဆင္မေျပမႈကိုတေယာက္က ေဖးမကူညီဖို႔ဆိုတာ တေယာက္ေယာက္က အဆင္ေျပေနမွျဖစ္ႏိုင္တ့ဲအခါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မတတ္ႏိုင္တ့ဲ အေျခအေနေတြကကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဒရြတ္တိုက္ဆြဲခ်သြားခ့ဲၾကတယ္။ ကဗ်ာေရးသူဆိုေတာ့ ကဗ်ာ ဆရာေတြန႔ဲပိုမိုရင္းႏွီးရေတာ့ အားလံုးဟာ ဒဏ္ရာေတြန႔ဲ ကခုန္ေနရတ့ဲလူေတြဆိုတာ ၾကာေလပိုသိေလ၊ၾကာေလ ပိုခံစားရေလပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြ အကူအညီလိုေနတ့ဲအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာလည္း စိတ္ေရာကိုယ္ပါ နိမ့္ဆင္း ေနတ့ဲအခ်ိန္ျဖစ္ေနတ့ဲ အႀကိမ္ေတြလည္း မ်ားလာခ့ဲရတယ္။ အ့ဲဒီလိုအေျခအေနေတြဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်နပ္မႈ၊ ကိုယ့္ည့ံ ဖ်င္းမႈကို အထင္းသားေတြ႔ရမႈေတြန႔ဲ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ရေလ့ရိွပါတယ္။

မေန႔တေန႔က ကြၽန္ေတာ္တို႔ေလးစားခ်စ္ခင္ရတ့ဲ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ နာမက်န္းျဖစ္ေနတ့ဲအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းဆီက ၾကားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အလုပ္လက္မ့ဲျဖစ္ေနျပန္တယ္။ စီးပြားေရးသမားျဖစ္ခ်င္ရင္ လူမဆန္ဖို႔ အရင္ေလ့က်င့္ရမယ္ လို႔ တခါကေျပာခ့ဲဖူးတ့ဲ ဆရာတေယာက္ရဲ႕စကားကို ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲကျငင္းခ့ဲဖူးတယ္။ အခုလိုအေျခအေနမ်ဳိးက် ကြၽန ေတာ္လူသားဆန္ခ်င္ခ့ဲတာ မွားမ်ားမွားခ့ဲၿပီလားဆိုတ့ဲ အေတြးမ်ဳိးအထိ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနမိျပန္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဝမ္း နည္းစရာသတင္းစကားေတြကို ကြၽန္ေတာ္မၾကားလိုပါ။ တကယ္လို႔ ၾကားခ့ဲရရင္လည္း တခုခု အကူအညီေပးႏိုင္တ့ဲ အျဖစ္ ကိုသာ အလိုရိွမိပါတယ္။ အခုထိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဝမ္းနည္းစရာသတင္းစကားေတြကို ဒီအတိုင္းေငးၾကည့္ေနရဆဲပါပဲ။

လင္းသက္ၿငိမ္