 |
| ကာတြန္းေစာငိုလက္ရာပါ။ ဟိုအစုိးရလက္ထက္တုန္းက ဆြဲခဲ့တာပါ။ |
ဇြန္မုိး – အိပ္မက္ကမာၻ
(မိုးမခ) ေမ ၉၊ ၂၀၁၈
ဟိုဘက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္
ဒီဘက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္
ဆီမီးထိန္ထိန္ လင္းပါတဲ့
မႏွင္းတုိ႔အိမ္… မႏွင္းတို႔အိမ္… အိန္ ..အိန္္.. တိန္.. တိန္
ၾကယ္ျမင္လျမင္ ဆယ္ေပပတ္လည္ ဝါးတဲေလးအတြင္းရဲ ႔ ေထာင့္တေထာင့္မွာ မီးခြက္အလင္းေရာင္ မႈန္ဝါးဝါးေအာက္ ဆီမဲ့ ဆံပင္ကို တျဗစ္ျဗစ္ကုတ္ မ်က္စိစံုမိွတ္ကာ အသံစူးစူးကေလးနဲ႔ စာက်က္ေနတဲ့ ဘုတ္ဆံုမအသံကို အေဝးက ၾကားႏိုင္တယ္။
ဟဲ ဘုတ္ဆံုမ နင့္မွာလည္း တခါလာလဲ ဟိုဘက္ကမ္းက မီးထိန္ထိန္ ဒီဘက္လမ္းက မီးထိန္ထိန္ ေအာ္မေနနဲ႔ေတာ့၊ နင့္မီးက ဘယ္ေတာ့မွ ထိန္လာမွာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒီ မီးထိန္တာကိုရပ္ၿပီး၊ ဟို အင္ဂလိ ဘုိစာေလး ဘာေလး ဖတ္အံုး။ ယိုးဒယားလား၊ မေလးလား အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့ နင့္ဦးႀကီး – ရုပ္ရွင္ထဲကလို ႏုိင္ငံျခားက ျပန္လာၿပီး ဟိုဖက္စပ္တို႔ ဒီဖက္စပ္တို႔နဲ႔ ကုန္မနီ လုပ္တဲ့အခါ နင္က ဘိုစာတတ္ရင္ သူ့ဆိုင္မွာ အလုပ္ရမွာေအ့ – မေအးစိန္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ေကြးေကြးကေလး အိပ္ေနတဲ့ ရွစ္လသားရြယ္ သားငယ္ေလး ဂ်ဳိးတူးအား မထြက္ေတာ့တဲ့ ႏို႔ကိုတိုက္ရင္ ေျပာဆုိလုိက္တယ္။
သူအေမေျပာတာကုိ ေခါင္းတခ်က္ၿငိမ့္ ႏွာတခ်က္ရႈပ္ မ်က္လုံးပြတ္ကာ အနားေတြလိမ္ေခါက္ မဲညစ္ညစ္ စာအုပ္ကေလးကို ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ လြယ္အိတ္ထဲမွထုတ္ၿပီး – စီေအတီ – ကတ္ – ေၾကာင္။ ဒီအိုဂ်ီ – ေဒါ့ – ေခြး၊ ေအအန္တီ အန္႔ – ပေလာ္စိတ္၊ ေအပီပီအယ္အီး – အယ္ပဲ – ပန္းသီး …
ဟဲ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္။ ဘယ္ကေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ပန္းက ဘယ္လိုအသီးရိွမွာလဲ။ ျဖစ္မယ့္ျဖစ္ ပန္းပြင့္တို႔၊ ပန္းေဂၚဖီပြင့္တို႔ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ မ်က္လုံးဖြင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ပါေအ။ နင္ေနာ္ … ငါတို႔ကို ဘိုစာမတတ္ဘူးဆိုၿပီး မၿဖီးနဲ႔။
အို အေမကလည္း သမီးဖတ္တာ မွန္ပါတယ္။ စာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့အတိုင္း၊ ဆရာမ သင္ေပးတဲ့အတိုင္း အမွန္ဖတ္တာ။ အယ္ပဲ ဆိုတာ အသီး … အယ္ … ပန္းသီး။ အရမ္းအရသာရွိ စားေကာင္းတယ္လို႔ ဆရာမ ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမ ေျပာတာက ေစ်းႀကီးတယ္။ ရြာေစ်းမွာ မေရာင္းဘူး၊ မရိွဘူးတဲ့။ ၿမိဳ ႔ကေစ်းေတြမွာေတာ့ ဝယ္လို႔ရတယ္။ ဒီတေခါက္ ဆရာမ ၿမိဳ ႔က ျပန္လာရင္ နည္းနည္းဝယ္လာၿပီး ခြဲေကၽြးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေျပာရင္ဆိုရင္ စားခ်င္လိုက္တာ … ရွလြတ္ … ေတာ္ေတာ္အရသာရွိမယ္ …
ဟုတ္လား။ အုန္းသီးလို ခြဲစားလို႔ရတဲ့ အသီး ျဖစ္မွာေပါ့ေအ။ ကဲ ရိွေစေတာ့။ စားေကာင္းတာေတြ၊ ရွားတာေတြ ဆက္ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ – ဒီတိုင္းျပည္မွာ မရွားတာဆိုလို႔ … အလုပ္လက္မဲ့၊ ျခင္ယင္ၾကြက္ကလြဲ ဘာရိွလဲ – တျဗစ္ေတာက္ေတာက္ေျပာၿပီး သားငယ္ဂ်ဳိးတူးအား တိုက္ခိုက္ဖို႔ ဒိုက္ထိုးဆင္းလာတဲ့ အေသခံ ျခင္က်ားတေကာင္ကို နာေရးယပ္ေတာင္စုတ္ျဖင့္ တရုတ္သုိင္းကားထဲကလို ဘယ္ေဝ့ညာခပ္ကာ အခိ်န္မီ တားဆီးလိုက္တယ္။
တဲေရွ ႔ ဝါးတုိင္ကိုမီွကာ ေဆးေပါ့လိပ္တိုကို ခပ္ျပင္းျပင္းဖြာရိႈက္ၿပီး သားအမိေတြရဲ ႔ စကားကုိ နားစြင့္ေနကာ တေနကုန္ လယ္ထဲမွာ ႏြားနဲ႔အၿပိဳင္ ရုန္းရလို႔ ေညာင္းခ်ိ ႔ေနတဲ့ ေျခသလုံးကုိ အသာႏွိပ္ၿပီး – ေအးစိန္ရယ္ ခေလး သိတဲ့အတိုင္း၊ သူ႔ဆရာမ သင္ေပးတဲ့အတိုင္း ဖတ္ပါေစ။ ေတာ္ၾကာေန ဆရာမ သင္တဲ့အတိုင္း မဖတ္လို႔ ေခါင္းထုရိုက္ပုတ္ခံေနရအံုးမယ္။
အယ္ … ရွင္ ေျပာမွ သတိရတယ္။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဘုန္းႀကီးေတြ၊ ဆရာဆရာမေတြ ရိုက္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္တယ္။ ရြာေတာင္ပိုင္းက ေဒၚဘုမ သား ေအာင္ဘုတေယာက္ ဆရာမ သင္ထားတဲ့အတိုင္း ကုန္ေနအေကာင္ ငါးမ်ဳိးမွာ ေခြး၊ ေၾကာင္၊ ဝက္၊ ႏြား၊ ဆိတ္ တို႔လို႔ မေျဖဘဲ၊ လူတတ္လုပ္ၿပီး ဆင္၊ က်ား၊ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ျခေသၤ သြားေျဖလို႔ အေဆာ္ခံရတာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ မထိုင္ႏိုင္ဘူးတဲ့။
အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ … သူ႔ဆရာမ သင္ေပးထားတဲ့အတိုင္း ၏ သည္မေရြး ဖတ္ခိုင္း။ ေတာ္ၾကာေန အရိုက္ခံေနရအံုးမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နင့္သမီးက ငါတို႔ထက္ ပိုသိတယ္ကြ။ ငါတို႔ေတြလို က ကာ အီ အီး ေလာက္ပဲ သင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တေန႔ ငါတို႔သမီး ဘိုစကားေတြ ဘြတ္ရႊက္ ေျပာ၊ နိုင္ငံျခားကုမၼဏီမွာ လုပ္ၿပီး ငါတို႔ေတြကို ရွာေကြ်းမွာ မင္းသိလား။
သနပ္ခါးအေဖြးသား လိမ္ထားတဲ့ သားေတာ္ေမာင္ ဖင္ကေလးကို တဖတ္ဖတ္ ညင္သာစြာ ပြတ္သပ္ပုတ္ေပးရင္… မေအးစိန္က – သိပါတယ္ေတာ္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ က်ဳပ္က သူကို အင္ဂလိစာ တင္မက၊ ဟို တလုတ္စာ၊ ကိုးလီယားစာေတြပါ တက္ေအာင္သင္ခိုင္းမွာ။ ရွင္သိလား ေစ်းထဲက ေဒၚေငြစိန္႔သမီးေတြ အခု တလုတ္စကား သင္တန္းေတြ တက္ေနတယ္လို႔ ေျပာသံၾကားတယ္။
မင္းက ဘယ္က စပ္စပ္စုစု ၾကားလာျပန္ၿပီးလဲ။ သူတို႔က ပိုက္ဆံရိွေတာ့ သင္တန္းစံု ထားႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီေကာင္မေလး သင္တန္းေတြ တက္ေနတာ ႏွစ္ေပါက္ေနၿပီ။ ဘာတတ္သလဲ ေမးရင္ ဘာမွ မသိ၊ မတတ္ဘူး။
ဟုတ္ပါတယ္ေတာ္။ ေျပာခ်င္တာက … ရွင္ ျမင္တဲ့အတိုင္း ၿမိဳ ႔ထဲမွာ ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ ဘူးသီးေခ်ာင္းေၾကာ္ တလုတ္စာေတြ ေနရာအႏွံပဲ၊ တခါတေလ က်ဳပ္အထင္ က်ဳပ္တို႔ ညတြင္းခ်င္း တလုတ္ျပည္ႀကီးေအာက္ ေရာက္သြားသလားလုိ လန္႔ေတာင္လန္႔တယ္။
ဒီတရုတ္ေပါက္ေဖာ္စာေတြက ဘာမွအသုံးမက်ပါဘူးကြာ။
ဒါက ရွင့္အထင္။ ေစ်းထဲမွာ ေျပာေနတာက အင္ဂလိျပည္က ဟိုးအေဝးႀကီး၊ တလုတ္ကတာ့ ေက်ာကပ္နီးနီးေလးတဲ့။ ဘယ္ကိုၾကည့္ၾကည့္ တလုတ္ပဲ ေတြ႔ရမယ္တဲ့။ မၾကာခင္ အျမင္ႀကီးတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ေက်းဇူးေၾကာင့္ က်ဳပ္တုိ႔တုိင္းျပည္ တလုတ္ျပည္ ၾသဇာခံ ရြာႀကီး ျဖစ္ေတာ့မယ္တဲ့။
မင္းမွာလည္း မဟုတ္တာေတြၾကားၿပီး ေရွာက္ေျပာမေနနဲ႔။ ေတာ္ၾကာေန လူႀကီးအၾကည္ညိဳပ်က္မႈနဲ႔ ဖမ္းခံေနရအံုးမယ္။
ဟုတ္မဟုတ္ ရွင္ တခ်က္ေစာင့္ၾကည့္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးအိမ္မွာျပတဲ့ ဝီဒီအုိ ရုပ္ရွင္ေတြက ဟုိ တလုတ္ကား နဲ႔ တလုတ္လုိလို ကုိးလီယားကားေတြပဲ မဟုတ္လား။
ေဆးလိပ္ျပာကို တခ်က္ေတာက္ခ်ၿပီး – တရုတ္ေတြ ကုိးလီယားေတြ ေျပာင္းလာလဲ ေကာင္းတာဘဲ။ ငါလည္း ဒီ ဒူးနာေျခေညာင္း ႏွစ္ပဲေျခာက္ျပားရတဲ့ လယ္ကူလီအလုပ္ကုိ ရပ္ၿပီး တရုတ္ပြဲရုံမွာ တာလီစာေရးတုိ႔၊ ကုန္ကားေမာင္းတာတုိ႔ လုပ္ရတာေပါ့။
ကားေမာင္းမတတ္၊ အတြက္အခ်က္မတက္တဲ့ ရွင္ကုိ တလုတ္ေပါက္ေဖာ္က အမႈိက္သိမ္း၊ ကုန္ထမ္းအလုပ္ဘဲ ေပးလိမ့္မယ္။ ကဲ အရည္မရ အဖတ္မရတာေတြ ေျပာေနအပုိဘဲ။ ရွင့္ေဆးလိပ္မီးသတ္၊ ေျခလက္ေဆးၿပီး လာအိပ္ေတာ့။ မနက္ျဖန္ အေစာႀကီး ေဒၚေငြစိန္ ကုန္ေတြ သြားသယ္ရအံုးမယ္ မဟုတ္လား။
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ ေျပာခ်င္ရာေျပာေနရာမွ တခ်က္သတိရလို႔ စာအန္သံတိတ္သြားတဲ့ ဘုတ္ဆံုမကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဖါတရာ လြယ္အိတ္ေလးကို ေခါင္းအုံးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာေလၿပီ။
အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ဘုတ္ဆုံမေလး ဟိုင္း၊ ရက္စ္၊ ႏိုး ဘိုစကားေတြကုိ ပုခုံးတြန္႔ ႏူတ္ခမ္းရြဲ ႔ကာ တရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ေျပာလုိက္၊ တရုတ္လုိ ကြီစိကြာစီ ေျပာလုိက္၊ ကုိးရီးယားလုိ ‘ဝယ္ယုိ’ ‘အန္ေညာင္’ ေျပာကာ တျပည္ျခားမွ လာေရာက္အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားနဲ႔ ဗမာအလုပ္သမားမ်ားကို လက္ညိွဳးထိုးခိုင္းေနေလတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
