ေမာင္တမ္းတ ● တိတ္တခိုး

ေမာင္တမ္းတ ● တိတ္တခိုး
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၉၊ ၂၀၁၈

အဲဒီေန႔ မနက္ရွစ္နာရီေလာက္မွာမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ကားႏွစ္စင္းနဲ႔ ရန္ကုန္ကထြက္ျဖစ္တယ္။  မဂၤလာဒံု အထြက္က it လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မနက္စာဝင္စားၿပီး ထပ္ထြက္လာတာ ဘီးလင္းကို ၁၁ နာရီခြဲေလာက္မွ ေရာက္တယ္။
ေန႔လယ္ ႏွစ္ခ်က္ထိုးခါနီးမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘားအံကိုဝင္တယ္။

မိုးတဖြဲဖြဲၾကားထဲမွာပဲ ဘားအံရဲ႕အထင္ကရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚက ‘စံမတူ’ မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေန႔လယ္စာ ဝင္စားတယ္။  ၿပီး ေတာ့ ဘားအံၿမိဳ႕သစ္နဲ႔ စက္မႈဇုန္ဘက္က သူငယ္ခ်င္းဝယ္ထားတဲ့ ေျမကြက္ကေလးႏွစ္ကြက္ကို သြားၾကည့္ၿပီး ညေန သံုး နာရီခြဲေလာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမဝတီကိုထြက္ခဲ့တယ္။
+++++

ျဖတ္လာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးမွာ မိုးေတြညိဳ႕ေနတယ္။ ညိဳ႕ေနရာက မိုးေပါက္ေလးေတြပါက်လာတယ္။ ေနာင္လံုေတာင္ ၾကားကို ေက်ာ္လာတယ္။ ေနာင္လံုနဲ႔ ဝဲကႏံုရြာေတြကို ျဖတ္လာတယ္။ ေနာက္တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေနမွ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ အိႏၵဳကိုေရာက္တယ္။ အိႏၵဳ စံျပေက်းရြာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ တံတားဦးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေကာ့ကဒါတဲ့။ ညိဳ႕ေနတဲ့ မိုးေတြေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကရင္ျပည္နယ္ရဲ႕ သေကၤတလို႔ေျပာလို႔ရတဲ့ မနိမ့္မျမင့္ ေတာင္ကုန္းေတြ ေတာင္ကမူေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျဖတ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ံဳဒိုးကိုေရာက္တယ္။ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ မိုးစက္မိုးေပါက္ကေလးေတြေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္႔ မ်က္လံုးထဲမွာ ရြာႀကီးတစ္ရြာ လို႔ပဲ ျမင္ေနတဲ့ က်ံဳဒိုးၿမိဳ႕ကေလးက တိတ္တိတ္ကေလး အိပ္ေနတဲ့ပံုပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေကာ့ကရိတ္ကို ဆက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
+++++

က်ံဳဒိုး ကေန ေကာ့ကရိတ္ကိုသြားတဲ့ လမ္းကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္လ မိုးဦးက်စ ေလာက္က ကြၽန္ေတာ္ ျဖတ္တုန္းကထက္ေတာင္ ပိုဆိုးေနတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ကြက္တိကြက္ၾကား ကတၱရာ ခင္းထားေပမယ္႔ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား ကေတာ့ ေက်ာက္ၾကမ္းခင္းထားတဲ့ လမ္း လို အခ်ိဳင့္အဝွမ္း ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္။ လမ္းကက်ဥ္းလို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကလာေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ ကားေတြနဲ႔လည္း သတိထားၿပီး ေရွာင္ေနရတယ္။ လမ္းမွာ ေတြ႔သမွ်ကားေတြ အားလံုးလိုလိုကေတာ့ without လို႔ ခၚတဲ့ ကိုယ့္ဖာသာ နံပါတ္အမ်ဳိးမ်ဳိးတပ္ၿပီးစီးေနၾကတဲ့ ထိုင္းကဝင္လာတဲ့ကားေတြခ်ည္းပဲ။

တခ်ဳိ႕ကားေတြမွာေတာ့ ေကအင္ယူလို႔ေခၚတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ံုးရဲ႕ တက္ေနဝန္းတံဆိပ္ကို ကပ္ထားတာ ေတြ႔ တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ျဖတ္သြားတဲ့ ဘားအံေရာက္ကတည္းက ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ဆိုင္ကယ္စီးဦးထုပ္ေဆာင္းမထားတဲ့ ကရင္မေလး ေတြရဲ႕ဆံႏြယ္ေတြက ဟူးဟူးရားရားတိုက္ေနတဲ့ေလထဲမွာ လြင့္ေနတယ္။ က်ံဳဒိုးနဲ႔ေကာ့ကရိတ္က ၃၂ မိုင္ပဲေဝးေပမယ္႔ လမ္းက ၾကမ္းလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္နာရီနီးပါး ေမာင္းလိုက္ရတယ္။

ေကာ့ကရိတ္ၿမိဳ႕ကိုဝင္လာၿပီး ၿမိဳ႕အထြက္ကို ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခဏရပ္တယ္။

ဟိုးေရွ႕အေဝးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိႈင္းျပာေနတဲ့ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးကို ေတြ႔ေနရတယ္။ ဟိုးေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေတာ့ ဖဲျပားတစ္ေခ်ာင္း ကို ဆြဲဆန္႔ထားသလို ေခ်ာညက္ေနတဲ့ ထုိင္းျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရး အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ထိုင္းက ေဖာက္ေပးခဲ့တဲ့ အာရွအေဝးေျပးလမ္းမႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ေနရတယ္။
+++++

အရင္ဒီလမ္းမႀကီးမရွိခင္တုန္းကေတာ့ ေဒါနေတာင္တန္းကိုပတ္ေဖာက္ထားတဲ့လမ္းေဟာင္းကိုပဲ အတက္တစ္ရက္ အဆင္း တစ္ရက္ သတ္မွတ္ၿပီး မွ်သံုးရတယ္။
အခုေတာ့လည္း ဒါေတြ အိပ္မက္လို က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီပဲ။ ဒီလမ္းမႀကီးကို ထိုင္းကေဖာက္ေပးခဲ့တာတဲ့ လမ္းမႀကီးမွ ေခ်ာညက္ေန တာပဲ။ က်ယ္ကလည္း အက်ယ္ႀကီးပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနျပည္ေတာ္က လမ္းမႀကီးေတြထက္ကို ဒီလမ္းမႀကီးက ပိုေကာင္းတယ္။ စဥ္းစားေနရင္းနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကားႏွစ္စင္းက ကီလိုကိုးဆယ္ တစ္ရာႏႈန္းေလာက္နဲ႔ လမ္းေဘး တဖက္တ ခ်က္ အစိမ္းေရာင္လယ္ကြင္းေဟာင္းေတြၾကားကေန အာရွလမ္းမႀကီးေပၚ ေမာင္းလာတယ္။

ဇူလိုင္လ ကုန္ခါနီး ေန႔တာရွည္ေနုတုန္းေပမယ္႔ မိုးေတြေမွာင္ေနလို႔ထင္တယ္။ ခုမွ ငါးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိေသး တယ္။ မိုးခ်ဳပ္ခါနီးလိုကို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေရွ႕ကသြားေနတဲ့ ေအာင္မ်ဳိးက လမ္းေဘးကိုဖဲ့ဆင္းၿပီး လမ္း မႀကီးနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းေလးမွာေဆာက္ထားတဲ့ တဲအိမ္ေလးတစ္အိမ္ေရွ႕မွာ ကားကို ရပ္လိုက္တယ္။

အိမ္ကေလးရဲ႕ေရွ႕မွာေတာ့ ‘ကားေရေဆး၍ ရသည္’ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေထာင္ထားတယ္။ ေအာင္မ်ဳိးကားရဲ႕ေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားရပ္လိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ကားေပၚကဆင္းလိုက္ၾကတယ္။
+++++

ကားေပၚမွာ ႏွစ္နာရီေလာက္ ထိုင္ခဲ့ရလို႔ ေညာင္းေနတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း အိမ္ဆိုင္ေလးထဲ မဝင္ေသးဘဲ အျပင္က ၾကည့္ေနမိတယ္။ တဲအိမ္ေလးရဲ႕ အဝင္ဝ တံစက္ၿမိတ္ ေအာက္တည့္တည့္မွာေတာ့ အခ်ဥ္ထုပ္ေတြ ေနၾကာေစ့ထုပ္ ေတြနဲ႔ အသင့္စားတဲ့မုန္႔ထုပ္ေတြကခ်ိတ္ထားတဲ့ သစ္သားတန္းကေလးကေန တိုးလို႔တြဲေလာင္းက်ေနတယ္။ ႐ူဘီ ေဆးလိပ္ ဗူးေလးတစ္ဗူး ထည့္ထားတဲ့ ဖန္ပုလင္းေလးကိုလည္း ေရွ႕မွာေတြ႔တယ္။ အထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ စားပြဲရွည္ႀကီး တစ္ လံုးနဲ႔ ပလတ္စတစ္ခံုရွည္ ေလးငါးလံုးခ်ထားတာ ေတြ႔တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ ေမွာင္ေနတဲ့အိမ္ထဲက အက်ၤ ီဗလာ နဲ႔ ခပ္ပိန္ပိန္လူတစ္ေယာက္ ေအာင္မ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ထြက္လာတယ္။ ေအာင္မ်ဳိးက ကားကို ေရေဆးေပးဖို႔ အဲဒီလူကို ေျပာေနတုန္းပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆိုင္ထဲဝင္ခဲ့တယ္။
+++++

အထဲေရာက္မွ အိမ္ေနာက္ပိုင္းက ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ တစ္ႏွစ္ခြဲ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ့္ ကေလးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတာေတြ႔တယ္။ အဲဒီမွာပဲ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ရွိမယ္႔ ေနာက္ထပ္ကေလးတစ္ေယာက္ တဲထဲက ထပ္ ထြက္လာၿပီး ကေလးကို ခါးထစ္ခြင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီထလာတဲ့ သူ႔အေမ ထမီစကိုဆြဲၿပီး ေနာက္ကလုိက္လာတယ္။ စားပြဲရွည္ႀကီး ေရွ႕က ပလတ္စတစ္ထိုင္ခံုေတြေပၚ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း စားစရာ ေသာက္စရာ ဘာရလဲလို႔ အနား ကိုေရာက္လာတဲ့ အစ္မႀကီးကိုေမးလိုက္ေတာ့ ေကာ္ဖီမစ္စ္ပဲ ရွိတယ္တဲ့။ စားစရာကလည္း ေရွ႕မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ မုန္႔ထုပ္ေတြပဲ ရွိတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဉာဏ္သစ္ ေကာ္ဖီမစ္စ္ႏွစ္ခြက္ မွာလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕ကို ေရေႏြးႏွစ္ခြက္ နဲ႔ ေကာ္ဖီမစ္စ္ႏွစ္ထုပ္ အစ္မႀကီးကလာခ်ေပးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ အင္တာဗ်ဴးၾကည့္တယ္။ ထင္ထားတဲ့အတိုင္း ကားေတြကို ေရေဆးေပးေနတာက အစ္မႀကီးရဲ႕ အမ်ဳိးသားတဲ့။ အခု ခ်ီထားတဲ့ အငယ္ေကာင္ေလး ကိုယ္ဝန္နဲ႔ကတည္းက ဒီဆိုင္ေလးကို ဖြင့္ခဲ့တာတဲ့။ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ေလာက္ေတာ့ ရပါတယ္တဲ့။ ေျဖရင္းနဲ႔ပဲ ေရွ႕ကိုထြက္သြားတဲ့ သားအႀကီးေကာင္ ကိုလိုက္ဆြဲရင္း အစ္မႀကီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နားကေပ်ာက္သြားတယ္။

အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္႔ေရွ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာထိုင္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေနတဲ့ ေအာင္မ်ဳိးက ကြၽန္ေတာ္႔ကို ေက်ာ္ၿပီး ေနာက္ ဘက္ကိုၾကည့္ေနတာကိုသတိထားမိလိုက္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဗီဇစိတ္နဲ႔ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေမွာင္ေနတဲ့ တဲက ေလးရဲ႕ ေနာက္ေဖး မီးဖိုခန္းအဆံုး လင္းေနတဲ့ အျပင္ဘက္က ေရကျပင္ရဲ႕ေဘးမွာ ထမီရင္ရွားနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးေနတယ္။
+++++

အဲဒီမွာပဲ အသားျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းကေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးက ပလတ္စတစ္ စည္ပိုင္းႀကီးထဲက ေရခပ္ခ်ိဳးေနတာကို ရပ္ၿပီး ေရ ကျပင္ေပၚတင္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ခြက္ႀကီးတစ္ခြက္ထဲက အဝတ္ေတြကို လာယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုနက သူ ေရခပ္ခ်ိဳးေနတဲ့ စည္ပိုင္းႀကီးနားကေက်ာက္ျပားေပၚမွာ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုင္ေနရတာပ်င္းလာတာနဲ႔ ထၿပီးလမ္းေလွ်ာက္မိတယ္။ ေအာင္မ်ဳိးေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ ေဇာ္ဦးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနတဲ့ ေကာင္မ ေလးကို ေငးေနတယ္။ တဲထဲကေန ကြၽန္ေတာ္ ဉာဏ္သစ္နဲ႔ အျပင္ျပန္ထြက္ ၾကည့္ေတာ့ သိန္းေဇာ္တစ္ေယာက္ သူ႔ကားကို ခုနက ေရပိုက္ကိုင္ထားတဲ့လူနဲ႔အတူ ကူၿပီးေဆးေနတယ္။ ဉာဏ္သစ္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ကားေတြေဘးမွာ ခဏရပ္ၿပီး စကားေျပာ ရင္း တဲထဲျပန္ဝင္လာၾကတယ္။  ေကာင္မေလးကို ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ဆံပင္ရွည္ကိုစည္းၿပီး ေက်ာမွာခ်ထားတဲ့ ေကာင္မေလးက အဝတ္ေတြေလွ်ာ္ေနတယ္။  ေကာင္မေလးဝတ္ထားတဲ့ ေရေတြစိုေနတဲ့ ထမီအျပာေရာင္ကေလးက ေကာင္မေလးရဲ႕ကိုယ္မွာ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ကပ္ေနတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ဘယ္အခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္႔နားကိုေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ အစ္မႀကီးက ေကာင္မေလးကို ‘ေရခ်ိဳးတာ ၾကာလွခ်ည္လား၊ ျမန္ျမန္လုပ္ ေလ’ ဆိုၿပီး လွမ္းေအာ္တယ္။

အစ္မႀကီးကိုၾကည့္ရတာ ေကာင္မေလးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကည့္ၾကည့္ေနၾကတာ သိသြားတယ္နဲ႔တူတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ေကာင္ မေလးက ‘ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ၿပီးေတာ့မယ္အစ္မ’ လို႔ လွမ္းေအာ္တယ္။ ၾကည့္ရတာ ေကာင္မေလးက အစ္မႀကီးရဲ႕ ညီမ ျဖစ္ ပံုရတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္႔ေဘးကအစ္မႀကီး ကြၽန္ေတာ္႔ကိုေက်ာခိုင္းၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတာနဲ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဖုန္းကို ကြၽန္ေတာ္ထုတ္လိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကိုဖြင့္ၿပီး ဖန္သားျပင္ေပၚက ကင္မရာပံုကေလးကို လက္နဲ႔ ထိလိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေအာက္ဘက္ကိုစိုက္ေနတဲ့ ဖုန္းကိုေထာင္လိုက္ၿပီး အထဲဝင္သြားတဲ့ အစ္မႀကီးရဲ႕ အရိပ္အျခည္ကို ၾကည့္ တယ္။

အစ္မႀကီး က ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာတေစာင္းခိုင္းၿပီး သူ႔သား အငယ္ေကာင္ကေလးကို အက်ႌလဲေပးေနတယ္။
အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းကို ေကာင္မေလးရွိရာဘက္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး ကင္မရာခလုပ္ကေလးကို လက္နဲ႔ထိလိုက္တယ္။
+++++

တကယ္က ကြၽန္ေတာ့္အသက္ပဲ ေလးဆယ္ထဲေရာက္ခဲ့ရၿပီပဲ။ ထမီရင္ရွားနဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေရခ်ိဳးေနတာကို ေတြ႔တာ ဘာဆန္းလဲ။ ဒါေပမဲ့ အစ္မႀကီးက ေကာင္မေလးကို ေရခ်ိဳးတာကို ျမန္ျမန္လက္စသတ္ဖို႔ ေျပာလိုက္တာ ၾကား လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ကို အႏုပညာနတ္သမီးကေလး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႔ကို နတ္သမီး ကေလးက ေကာင္မေလးကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျဖစ္ေအာင္ ႐ိုက္လိုက္ဖို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ႐ိုက္လိုက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကမာၻဦးမွာ လူရယ္လို႔စျဖစ္လာကတည္းက ဖိုမသဘာဝအရ ေယာက္်ားေတြဟာ မိန္းမေတြကို တပ္မက္မိၾက တာပါပဲ။ မိန္းမတို႔၏ အဆင္းကဲ႔သို႔ ေယာက္်ားတို႔၏ စိတ္ႏွလံုးကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေသာအရာသည္ မရွိတဲ့။

ဘုရားေဟာပါ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုရွိခဲ့တဲ့အတိုင္း အရြယ္ရွိတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ထမီရင္ရွားနဲ႔ ေရခ်ိဳးေနတာကို ေတြ႔ရင္ ဘယ္ေယာက္်ားမဆို ဖ်တ္ခနဲေတာ့ ၾကည့္မိၾကမွာပါပဲ။ တကယ္လို႔ အဲဒီမိန္းကေလးက လွတပတေကာင္မေလးဆိုရင္ အနည္းဆံုး ေနာက္တစ္ခါျဖစ္ျဖစ္ေလာက္ေတာ့ ခိုးၾကည့္မိၾကလိမ့္မယ္။ ခိုးၾကည့္တယ္ဆိုတာလည္း မ်က္လံုးနဲ႔ ဓာတ္ပံု ခိုးရိုက္တာပါပဲ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ညီမေလး ကြၽန္ေတာ္႔ကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။

ျဖစ္တတ္တဲ့ လူသားေတြရဲ႕သဘာဝကို တျခားလူသားေတြကို တင္ျပခ်င္ေဇာနဲ႔ ဓာတ္ပံုခိုးရိုက္ခဲ့မိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ညီမေလး ခြင့္လႊတ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ ေတြးေနရင္းနဲ႔ ခုနက ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ႐ိုက္ခဲ့မိတဲ့ ဖုန္းထဲကပံုကေလးကို ကားေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ထမီအျပာေရာင္ ရင္ရွားနဲ႔ စည္းထားတဲ့ ဆံပင္ ေတြကို ေက်ာမွာခ်ထားတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေမွာင္ေနတဲ့အိမ္ကေလးရဲ႕ လင္းေနတဲ့ေလဟာျပင္ ဟိုးေနာက္ဘက္ က ေရကျပင္အေက်ာ္မွာထိုင္ၿပီး အဝတ္ေလွ်ာ္ေနတယ္။ ေရကျပင္ရဲ႕အနားသတ္ ေဘးဘက္တေလွ်ာက္လံုးမွာ အဝတ္ထည့္ ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ခြက္ေတြေကာ အျခားပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးေတြေကာတင္ထားလို႔ ေကာင္မေလးကို ကြယ္ေနသလို ျဖစ္ၿပီး ဓာတ္ပံုကေလးမွ တကယ့္ဝိုးတိုးဝါးတားပဲ။ ပံုအရည္အေသြး အေနနဲ႔လည္း ဓာတ္ပံုကေလးက ခပ္ဝါးဝါးပါပဲ။ ဝါးဆို ဖုန္းကင္မရာနဲ႔ ျဖစ္သလို ဖ်တ္ခနဲ မရိုက္ရမယ့္ အေနအထားကေန ျဖစ္ေအာင္ရိုက္ခဲ့ရတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျဖစ္ သလို႐ိုက္ခဲ့ရသလဲဆို ကင္မရာထဲ ေကာင္မေလးပံု ဝင္မဝင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္မၾကည့္ႏိုင္ဘဲ ေကာင္မေလးရွိရာ ဘက္ကို ခ်ိန္ၿပီး ဖ်တ္ခနဲ႐ိုက္ခဲ့ရတာပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖုန္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ေျမႇာက္ကိုင္ၿပီး ႐ိုက္ခဲ့ရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကိုက ဒီဓာတ္ပံုကေလးရဲ႕ဝိညာဥ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီဓာတ္ပံုကေလးရဲ႕အသက္ ျဖစ္ေနတယ္။ အဝတ္ ေလွ်ာ္ေနတဲ့ ထမီရင္ ရွားနဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဟိုးအေဝးက ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္က ဖ်တ္ခနဲ ခိုးၾကည့္လိုက္တဲ့ အၾကည့္ဆိုတာ လည္း ဒီဓာတ္ပံုေလးလိုပါပဲ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ညီမေလး ကြၽန္ေတာ္႔ကိုနားလည္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။

တဆက္တည္း ဒီဓာတ္ပံုကေလးနဲ႔ အလိုက္ဖက္ဆံုး အမည္ကေလးတစ္ခုက ေခါင္းထဲ ခ်က္ခ်င္းေပၚလာတယ္။ အဲဒီ အမည္ ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္နဲ႔တူတူ ဖုန္းထဲက ဓာတ္ပံုကေလးကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို တအံ့တၾသ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေငးၾကည့္ေနတဲ့ အႏုပညာ နတ္သမီးကေလး ကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ နတ္သမီးကေလးက ခ်က္ခ်င္းေခါင္းေလးညိတ္ျပတယ္။

အျပင္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစတစ ေမွာင္ျပာရီေဝ လာေနတဲ့ ဟိုးအေဝးက ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းေတြ႔ေနရတယ္။

ေမာင္တမ္းတ