အျဖဴေရာင္ပိတ္ကားထက္ကအလြမ္းေရာင္လြင္ျပင္
ျမင့္ျမတ္သိဂႌ
ျမင့္ျမတ္သိဂႌ
(မိုးမခ) မတ္ ၁၅၊ ၂၀၁၈
ရာသီေတြ အလီလီေျပာင္းခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ေတြလည္း တေရြ႕ေရြ႕ အိုေဟာင္းေျပာင္းလဲသြားခဲ့သလို မိမိတို႔အရြယ္ အသက္သည္လည္း တေန႔ခ်င္း တရက္ခ်င္း တလခ်င္း တႏွစ္ခ်င္းျဖင့္ ႀကီးရင့္သထက္ ႀကီးရင့္လုိ႔ လာခဲ့ေလၿပီ ။
သို႔ေသာ္ မည္မွ်ပင္မည္သို႔ေျပာင္းလဲပါေစ၊ အတိတ္၏ေျခရာတို႔ႏွင့္ အရိပ္ပမာဆံုရေလတိုင္း မိမိစိတ္အစဥ္တို႔က ႏုသစ္လန္းဆန္းလာကာ ငယ္ဘဝဆီသို႔ စိတ္ေစစရာမိသြားတတ္ၿပီး လန္းဆန္းေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ့ စရာမ်ားျပန္လည္ခံစားမိရင္း အဆုံးမွာေတာ့ လြမ္းရိပ္ေဝရျမဲျဖစ္ကာ ႏြမ္းလ်က်န္ရစ္ရေလသည္။
အထူးသျဖင့္ ေလးငါးတန္းအရြယ္ ဆယ္စုႏွစ္ေမာင္မယ္ကေလးမ်ားကို ျမင္ရေလတိုင္း မိမိတို႔၏ ထိုအရြယ္ ထိုဘဝကို ျပန္ေျပာင္း သတိရတမ္းတမိရၿပီ။
သို႔ေသာ္ သူတို႔ကေလးမ်ား၏ ယခု ေခတ္ေနထိုင္လႈပ္႐ွားအျပဳအမူမ်ားက မိမိတို႔ႏွင့္ အနည္းငယ္မွ်ကြာျခားေနခဲ့သည္ကို သတိျပဳမိရၿပီ။ ယခုအခါ သူတို႔ က ဖုန္းထဲက Game ေတြကိုသာထိုင္ရာမထစြဲစြဲလမ္း လမ္းကစားတတ္ၾကသည္။ သူတိ႔ုငယ္ဘဝႏွင့္ မိမိိတို႔ကေလး ဘဝအာရုံက်က္စားမႈ ဝင္စားမႈတို႔ကမတူၾကေတာ့။ နည္းပညာေခတ္ႀကီးကပဲ ခားနားေျပာင္းလဲလိုက္ေရာ့သလားေပါ့။
မိမိတို႔ သူတို႔အရြယ္ေလာက္ကမူ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္း ကစားၾကသည္။ ဇယ္ေတာက္ၾက၊ ႀကိဳးခုန္ၾကသည္။ တူတူပုန္းၾက၊ ထုတ္စည္းတိုးၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာလြမ္းစရာေကာင္းလိုက္ပါဘိေတာ့။
မွတ္မိေနပါေသးသည္။ ထိုစဥ္က အိမ္မွာ ရြယ္တူမတိမ္းမယိမ္း ညီအစ္မေတြက ၄ ေယာက္၊ အိမ္ေ႐ွ႕အိမ္ႏွင့္ ေဘးအိမ္မွလာကစားသည့္ မတိမ္း မယိမ္းသူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးေကာင္မကေလးေတြက ၃ ေယာက္၊ ေပါင္း ၇ ေယာက္စုၾကကစားၾကသည္မွာ တအိမ္ လံုးေမွာက္မတတ္။
လူႀကီးေတြ႐ွိေနလွ်င္ေတာ့ ခပ္တည္တည္ ၿငိမ္ၾကသည္။ လူႀကီးေတြအျပင္ထြက္၍ ကေလးေတြခ်ည္းက်န္သည္ႏွင့္
ေမ်ာက္႐ွံုးေအာင္ ေဆာ့ၾကေတာ့သည္။ ထိုအဖြဲ႔ထဲမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္သည့္ မိမိက အကဲဆံုးျဖစ္ခဲ့သည္။
လူႀကီးေတြ႐ွိေနလွ်င္ေတာ့ ခပ္တည္တည္ ၿငိမ္ၾကသည္။ လူႀကီးေတြအျပင္ထြက္၍ ကေလးေတြခ်ည္းက်န္သည္ႏွင့္
ေမ်ာက္႐ွံုးေအာင္ ေဆာ့ၾကေတာ့သည္။ ထိုအဖြဲ႔ထဲမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္သည့္ မိမိက အကဲဆံုးျဖစ္ခဲ့သည္။
တူတူပုန္းတမ္းကစားၾကေတာ့ သူတကာေတြလို အကြယ္ေတြမွာမပုန္း၊ မိန္းကေလးတန္မဲ့ အိမ္ထုပ္တန္းေပၚ
တက္ပုန္းသည္။ ထုပ္တန္းႀကီးေပၚမေၾကာက္မရြံ႕ကားယားေမွာက္ရင္း မိမိကိုလိုက္႐ွာေနသူကို အေပၚစီးမွၾကည့္လ်က္ တခြီခြီ သေဘာက်ေနခဲ့၏။
ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ သရက္ပင္ႀကီးတပင္႐ွိသည္။ ေႏြဆိုသရက္ကင္းကေလးေတြ မိုးအစဆို သရက္ သီးေတြ ႁပြတ္ေနေအာင္သီးတတ္သည္။ တခါတရံ သရက္သီးေတြကို တံခ်ဴႏွင့္မခူးဘဲ ထိုသရက္ပင္ႀကီး ခြဆံုအထိ ေလွကားေထာင္တက္ကာ ခြဆံုမွာထိုင္လ်က္ ဝါးလံုးတေခ်ာင္းျဖင့္ သရက္သီးမ်ားပုတ္ခ်တတ္သည္။ အမွန္က သရက္ သီးခူးခ်င္သည္ထက္ အပင္ေပၚတက္ခ်င္၍ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အတက္မွာ ဟုတ္တိပတ္တိ ခြဆံုအထိတက္ၿပီး ကာမွအဆင္းက်ေတာ့မွ မဆင္းရဲေတာ့၍ ထိုသရက္ပင္ခြဆံုႀကီးမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ထိုင္ငိုခဲ့ဖူးသည္ကို အမွတ္ရ သည္။
မိုးဦးေလဦး သရက္သီးေတြ ေႂကြခ်ိန္ဆို ကိုယ္တိုင္လည္းအေျပးအလႊားသြားေကာက္ၾကသလို လမ္းကျဖတ္သြားရင္း သရက္သီးေႂကြ ေကာက္ ၾကသူမ်ားကို မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးရန္ေစာင္ခဲ့ၾကသည္မွာ အခု ျပန္ေတြးမိေတာ့ရယ္စရာေကာင္းလွပါသည္။
ေန႔လည္ေန႔ခင္း လူႀကီးေတြမ႐ွိခ်ိန္ဆို ကေလးတသိုက္ သရက္သီးေတြကို ခဲတံခြၽန္ဓားႏွင့္ လွီးျဖတ္ အခြံသင္ၾက ငါးပိစိမ္းေတြႏွင့္ တို႔စားသုတ္စားၾကသည္မွာ တေပ်ာ္တပါး။ တခါတေလေတာ့လည္း ထိုသရက္သီးလုရင္း ေဆာ့ ကစားရင္း ကေလးတသိုက္ရန္ျဖစ္တတ္ၾကေသးသည္။
သို႔ေသာ္ အိမ္ေ႐ွ႕အိမ္မွ ဆရာႀကီးက တုတ္ႀကီးကိုင္၍ အရိပ္ျပအသံေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ကိုယ္စီဇက္ကေလးေတြပု ကာ ၿငိမ္သြားၾကေတာ့၏။
ထို႔ေနာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေမ်ာက္႐ွံုးေအာင္ ဆက္ကစားၾကျပန္ပါသည္။ သာမန္ကေလးေတြကစားၾကသလို အိုးပုတ္ကေလးေတြျဖင့္ ထမင္းဟင္းခ်က္တမ္းေစ်းေရာင္းတမ္းလည္း
ကစားၾကသည္။ ထိုမွ်မက ႐ိုး႐ိုးကစားရတာ အားမရၾက။
ၾကည့္ဖူးသမွ် ဗြီဒီယို႐ုပ္႐ွင္ကားေတြထဲလို သ႐ုပ္ေဆာင္တမ္းလည္း ကစားၾကျပန္သည္။ ထိုအခါ အေမ ေလွ်ာ္ဖြပ္မီးပူထိုးကာ ေသေသခ်ာခ်ာက်က်နနဗီ႐ိုထဲထည့္ထားထပ္ထားခဲ့ေသာ အဝတ္အစားေတြက မိမိတို႔ မ်က္စိ က်စရာျဖစ္လာျပန္၏။
ထိ႔ုေၾကာင့္ မမီ့တမီဗီ႐ိုႀကီးကို အားကုန္သံုး၍ရေအာင္ဖြင့္ကာ ထိုအထဲမွ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္အေမ့ခ်ိတ္ထဘီေတြ
ဖဲအက်ႌေတြ ပုဝါေတြ ဆြဲထုတ္သည္။ ထိုအဝတ္အစားေတြကိုအေပၚမွထပ္ဝတ္လ်က္ မိမိကိုယ္မိမိ မင္းသမီးတပါး ကဲ့သို႔ဆင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းေပၚကိုအက်ႌတထည္တင္၊ဆံပင္ပုံစံလုပ္၊ ဆံထံုးလိုလိုထံုးသရဖူကဲ့သို႔ပံုစံလုပ္ထား သည့္စကၠဴပတ္ႀကီးေခါင္းေပၚတင္ကာ တေယာက္တလွည့္ သ႐ုပ္ေဆာင္တန္းကစားၾကေတာ့သည္။
မွတ္မိေနပါေသးသည္။ သူ႔ကြၽန္မခံၿပီ ႐ုပ္႐ွင္ကားႀကီးၾကည့္ၿပီးကာစ အခ်ိန္။
ထိုဇာတ္ကားထဲက စုဖုရားလတ္ပံု သရုပ္ေဆာင္တမ္းကစားၾကသည္။ အကုန္လံုးမွတ္မိလာၾကေသာ ဇာတ္ဝင္ခန္းက စုဖုရားလတ္ႏွင့္ ကင္းဝန္မင္းႀကီး အခ်ီအခ်ေျပာေသာအခန္းႏွင့္ ဘုရင္မိဘုရားတို႔ သေဘၤာဆိပ္သို႔ဆင္းရေသာ ဇာတ္ ဝင္ခန္းတို႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တေယာက္တလွည့္စီ မပီကလာပီကလာသ႐ုပ္ေဆာင္ကစားၾကရင္း မိမိအလွည့္ ေရာက္ေတာ့ အနားစပံုက်ေနသည့္ အေမ့ထဘီႀကီးကိုဝတ္ကာ အဖ်ားကိုလက္ကေလးႏွင့္ျပန္ဆြဲဖိုသီဖတ္သီ အဝတ္ အစားႀကီးျဖင့္ စုဖုရားလတ္သေဘၤာဆိပ္ဆင္းသည့္ပံု သ႐ုပ္ေဆာင္ျပသည္။
မ်က္ႏွာကိုတင္းခ်ီကာ ေခါင္းေမာ့ ဟန္လုပ္ၿပီး ပါးစပ္က ပါေတာ္မူသီခ်င္းတပိုင္းတစကို ဆြဲဆြဲငင္ငင္ဆိုလိုက္ေသး၏သီခ်င္းက ပါေတာ္မူေလၿပီ၊ ဒါပဲရ သည္။ ဒါကိုပဲသံ႐ွည္ဆြဲအထပ္ထပ္အခါခါဆိုလို႔ေကာင္းေနစဥ္မွာပင္ ၾကည့္ေနၾကေသာက်န္ညီအစ္မမ်ားက ဟီးဟီး ဟီးဟုထငိုလိုက္ၾကေတာ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရာမွရပ္ကာ ဘာျဖစ္တာတုန္း ဘာလို႔ငိုၾကတာတုန္းဟု အလန္႔တၾကား ေမးမိေတာ့ စုဖုရားလတ္ကိုသနားလို႔ တဲ့။
ထိုအခါမွပင္ ဟယ္သ႐ုပ္ေဆာင္တာ ကိုဟုဆိုကာမိမိမွာ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ခဲ့ရဖူးပါသည္။
ငယ္ႏုစဥ္ အျဖဴေရာင္ထိုကာလမ်ားက သူ႔ကြၽန္မခံၿပီဟူေသာ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားႀကီးမွ ဇာတိမာန္စိတ္ထားမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ပင္ မိမိတို႔ႏွလံုးသားထဲ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ငယ္ႏုစဥ္ အျဖဴေရာင္ထိုကာလမ်ားက သူ႔ကြၽန္မခံၿပီဟူေသာ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားႀကီးမွ ဇာတိမာန္စိတ္ထားမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ပင္ မိမိတို႔ႏွလံုးသားထဲ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ထို႔ျပင္ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲေတာ္ကာလက ၾကည့္ခဲ့ၾကရဖူးေသာ ႐ုပ္ေသးပြဲမ်ားကိုအတုယူကာ ႐ုပ္ေသးပမာ ကေလး တေယာက္ေျခလက္တို႔ကို အပ္ခ်ည္ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ကာ ေအာက္မွာရပ္ေစ၍ မိမိက ခံုအျမင့္ျမင့္ဆင့္ထိုင္ကာ ႐ုပ္ေသး ဆရာလုပ္ ပါးစပ္က ရရာသီခ်င္းဆိုကာ ဟိုႀကိဳးေျမႇာက္ ဒီႀကိဳးေျမႇာက္ျဖင့္ ႐ုပ္ေသးကတမ္းလည္း ကစားခဲ့ဖူးၾက သည္။
အိမ္မွာ႐ွိသမွ် အဝတ္အထည္ေတြ ပံုခ်ကာ အထည္ေရာင္းတမ္းလည္း ကစားခဲ့ၾကသည္။
ထိုသို႔ ကစားထားၾကသမွ်ဖြထားသမွ် ညေနအေမတို႔ျပန္လာခ်ိန္နီးၿပီးဆို ညီအစ္မတေတြ ကမန္းကတန္း ျပန္လည္ သိမ္းဆည္းၾကရပါသည္။
အေမျပန္လာ၍ ဖြထားေၾကာင္းသိသည္ႏွင့္ ေရစိမ္ေဘာစကိုင္းသားႀကိမ္ျဖင့္ ညီအစ္မ ၄ ေယာက္စလံုးလက္ပိုက္ကာ တန္းစီအေဆာ္ခံၾကရပါေတာ့သည္။ အ႐ိုက္ခံရ၍နာသည့္အခါ ေျခသလံုးေလးေတြ ကိုယ္စီပြတ္သပ္ကာ မ်က္ရည္ က်ၾကေသာ္လည္း ခဏသာ။
မၾကာျပန္၍ တဟီးဟီးရယ္မိခဲ့ ၾကသည္သာ။ ထို႔ျပင္ ေက်ာင္းဆင္းညေနတခ်ိဳ႕မွာ ရပ္ကြက္ထဲက စာအုပ္အငွားဆိုင္ဘက္ေျခဦးလွည့္တတ္ ၾကေသးသည္။
အသားမည္းမည္း ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ မ်က္မွန္ႀကီးႏွင့္ စာအုပ္ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ဦးအီက်ားႀကီးက သေဘာအလြန္ ေကာင္းလွသည္။ မိမိတို႔ငွားသြားသမွ် စာအုပ္ေတြရက္လြန္မွ ျပန္အပ္ၾကလည္း ရက္လြန္ေၾကး မယူတတ္။ စာအုပ္ငွားခေတြေလွ်ာ့ေပးသမွ် မိမိတို႔ကလည္း အားပါးတရ စာအုပ္ေတြငွားၾက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မအပ္ပဲထားၾက
ငွားခေတြေလွ်ာ့ခိုင္းၾကႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ေသာင္း က်န္းခဲ့ၾကသည္။
တခါငွားလွ်င္ ကာတြန္း ႐ုပ္ျပမဂၢဇင္းဝတၳဳေပါင္းစံု မသြားတတ္ၾကသည္မွာ ဆိုင္ကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မေရာက္ ေတာ့။
ယခုေတာ့လည္း ေျပာင္းလဲလာေသာေခတ္ႏွင့္အညီ စာငွားသူေရာ စာဖတ္သူေတြပါ စာအုပ္ေတြေနရာမွာ ဖုန္းေတြ အစားထိုး ၾကည့္ၾကဖတ္ေနၾကၿပီ။
ထိုသို႔ျဖင့္ စာအုပ္ေတြဖတ္လိုက္
႐ုပ္႐ွင္ဗီဒီယိုေတြၾကည့္လိုက္ကစားလိုက္ျဖင့္ ထိုအရြယ္ထိုအခ်ိန္ကို ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ပါးပါးျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုမွ်မက အမွတ္တရေတြၾကားမွာ တခါကလည္း အေဆာ့လြန္ကာ အအျဖစ္မည့္ အေျခအေနထိေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။
႐ုပ္႐ွင္ဗီဒီယိုေတြၾကည့္လိုက္ကစားလိုက္ျဖင့္ ထိုအရြယ္ထိုအခ်ိန္ကို ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ပါးပါးျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုမွ်မက အမွတ္တရေတြၾကားမွာ တခါကလည္း အေဆာ့လြန္ကာ အအျဖစ္မည့္ အေျခအေနထိေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။
မွတ္မွတ္ရရ မိေက်ာင္းလုပ္တမ္း ကစားၾကခ်ိန္။ အလွည့္က်သူက မိေက်ာင္းပံုစံျဖင့္ သူ႔ ပိုင္နက္ေရဟုသတ္မွတ္ထားေသာကြက္လပ္အတြင္း ျဖတ္ေျပး သူကို ဖမ္းရသည္။
မိသည့္သူက မိေက်ာင္း ျပန္လုပ္ရသည္။ မိမိမိေက်ာင္းလုပ္ရမည့္အလွည့္မွာ ႐ိုး႐ိုးမဖမ္းဘဲ မိေက်ာင္းႀကီးက ပုေလြပါ မႈတ္မယ္ေဟ့ဆိုကာ ဝါးတူ တုတ္တေခ်ာင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာ ႏႈတ္ခမ္းမွာေတ့လ်က္ ပုေလြမႈတ္ဟန္ျဖင့္
ျဖတ္ေျပးသူမ်ားကို လိုက္ဖမ္းေလရာ တေယာက္က သူ႔မိသြားမည္စိုး၍ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မိမိကိုတြန္းလိုက္ပါ၏။
မိသည့္သူက မိေက်ာင္း ျပန္လုပ္ရသည္။ မိမိမိေက်ာင္းလုပ္ရမည့္အလွည့္မွာ ႐ိုး႐ိုးမဖမ္းဘဲ မိေက်ာင္းႀကီးက ပုေလြပါ မႈတ္မယ္ေဟ့ဆိုကာ ဝါးတူ တုတ္တေခ်ာင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာ ႏႈတ္ခမ္းမွာေတ့လ်က္ ပုေလြမႈတ္ဟန္ျဖင့္
ျဖတ္ေျပးသူမ်ားကို လိုက္ဖမ္းေလရာ တေယာက္က သူ႔မိသြားမည္စိုး၍ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မိမိကိုတြန္းလိုက္ပါ၏။
စူးခနဲနာက်င္မႈႏွင့္အတူ အာေခါင္ထဲ စိုက္သြားေသာ ဝါးတူကိုကေယာင္ကတမ္းဆြဲထုတ္လိုက္မိေတာ့ ေသြးေတြပါ ပါလာသည္။ ထိုအခါမွ အားလံုး ကစားတာရပ္၍စိတ္ပူပန္စြာအနားဝိုင္းလာၾကေတာ့ ငေပငေတမိမိက ရတယ္ဟုလက္ကာျပကာ ပါးစပ္ကို ေရျဖင့္
ခ်က္ခ်င္းပလုတ္က်င္း၏။ ေသြးေတြေထြးခ်၏။ ေသြးတိတ္သြားေသာ္လည္း အသံက ခပ္တိုးတိုးသာ အီး အဲ ထြက္ေတာ့သည္။
ခ်က္ခ်င္းပလုတ္က်င္း၏။ ေသြးေတြေထြးခ်၏။ ေသြးတိတ္သြားေသာ္လည္း အသံက ခပ္တိုးတိုးသာ အီး အဲ ထြက္ေတာ့သည္။
ထိုေန႔က ညေနအထိ အားလံုး ဆက္မကစားျဖစ္ၾကေတာ့ဘဲ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ အကုန္ၿငိမ္သြားၾကသည္မွာ လူႀကီးေတြ ျပန္လာသည့္အခ်ိန္ထိ။
အေမျပန္လာေတာ့လည္း အကုန္ၿငိမ္ေနၾကကာ လုပ္စရာ႐ွိတာသာလုပ္ေနၾကေတာ့ အေမက မသကၤာေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစဥ္က အႀကီးဆံုးကေလးေခါင္သူႀကီးျဖစ္ေသာ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသူ မိမိကို ေမးပါေလေတာ့၏ သို႔ေသာ္ မိမိကအာေခါင္မွတဆစ္ဆစ္နာေနေသာအ႐ွိန္ျဖင့္ အသံက်ယ္က်ယ္မထြက္ႏိုင္ေတာ့။ အင္း အဲ ျဖစ္ေန ေတာ့မွ အေမ့မွာစိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္ကာ က်န္သူမ်ားကိုေမးျမန္းဆူပူေလမွ အားလံုးျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကိုမ်က္ႏွာ ငယ္ကေလးမ်ားျဖင့္ ေျပာျပၾကပါေလ၏ ထိုအခါမွ မိမိကိုဆရာဝန္ဆီ ခ်က္ခ်င္း ေခၚသြားကာ ေဆးခန္းျပေဆးထိုး ေသာက္ေစရေတာ့သည္။ ကံေကာင္း၍ သံုးရက္ ေလာက္႐ွိမွ အသံျပန္ရ ျပန္ေကာင္းလာကာ မူလအတိုင္း ျဖစ္ပါေတာ့၏။
ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က သိုင္းဝတၳဳမ်ားဖတ္ ကာသိုင္း႐ူးလည္း ႐ူးခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေႏြရာသီအားလပ္ခ်ိန္ဆို သရက္ သီးသုပ္သုပ္စားၾကသိုင္းခ်တမ္း ေစ်းေရာင္းတမ္း စသည္ျဖင့္ ကစားနည္းေပါင္းစံုႏွင့္ ညီအစ္မတသိုက္ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ေဆာ့ကစားၾကေတာ့သည္။
ေဆာ့ၾကကစားၾကရံုတင္မဟုတ္။
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ဆရာမႀကီးေတြလည္း လုပ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ အေဖက ယမကာႀကိဳက္၏။ ႀကိဳက္သည္ႏွင့္အမွ်
မွီဝဲတတ္၏။ ညေနေနညိဳၿပီဆို အေဖ ေလၿပိဳေလၿပီ။ တားမရမည့္အတူတူ အျပင္မွာမေသာက္နဲ႔ အိမ္မွာေသာက္ဟု
အေမက ခြင့္ျပဳေတာ့ အေဖက သူ႔ယမကာကို ပုလင္းျပားကေလးျဖင့္ ဝယ္ထားၿပီး အိမ္မွာေသာက္ေလ၏။ တေယာက္တည္းေတာ့မဟုတ္။ တခါတရံ အေဖ့သူ ငယ္ခ်င္းဦးဘိုနီဆိုသည့္ အသားျဖဴျဖဴ လူႀကီးပါ အိမ္ကိုေရာက္ လာကာ အတူေသာက္ တတ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာက္ၾကသည္ကို မိမိတို႔ညီအစ္မမ်ားကမႀကိဳက္ၾက။
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ဆရာမႀကီးေတြလည္း လုပ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ အေဖက ယမကာႀကိဳက္၏။ ႀကိဳက္သည္ႏွင့္အမွ်
မွီဝဲတတ္၏။ ညေနေနညိဳၿပီဆို အေဖ ေလၿပိဳေလၿပီ။ တားမရမည့္အတူတူ အျပင္မွာမေသာက္နဲ႔ အိမ္မွာေသာက္ဟု
အေမက ခြင့္ျပဳေတာ့ အေဖက သူ႔ယမကာကို ပုလင္းျပားကေလးျဖင့္ ဝယ္ထားၿပီး အိမ္မွာေသာက္ေလ၏။ တေယာက္တည္းေတာ့မဟုတ္။ တခါတရံ အေဖ့သူ ငယ္ခ်င္းဦးဘိုနီဆိုသည့္ အသားျဖဴျဖဴ လူႀကီးပါ အိမ္ကိုေရာက္ လာကာ အတူေသာက္ တတ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာက္ၾကသည္ကို မိမိတို႔ညီအစ္မမ်ားကမႀကိဳက္ၾက။
အရက္ဆိုတာမေကာင္းမွန္းသိေနၾကသလို ခ်စ္ေသာအေဖ ဒီအရက္ေၾကာင့္ေစာေစာစီးစီးေသမည္ကို လည္း စိုးရိမ္ေနၾကၿပီ။ အေဖကလည္း ဘယ္လိုျဖတ္ျဖတ္ ဒီအရက္ကို ျပတ္မည္မဟုတ္။ ဒီေတာ့ အေဖ့ကို ေျပာ မရသမွ် မိမိတို႔ျမားဦးက အေဖ့ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ ထိုလူႀကီးဆီဦးတည္ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ညီအစ္မတေတြ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ကာတိုင္ပင္၍ ဆႏၵျပၾကေတာ့၏။
ထိုလူႀကီးလာ၍ ျခံေပါက္ဝကေခၚလွ်င္တံခါး ထမဖြင့္ေပး၊ သူဘာခိုင္းခိုင္းမလုပ္၊ ေနာက္ဆံုးထိုလူႀကီးလာလွ်င္ ထိုင္ေနက် ေနရာႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္နံရံမွာ ဘိုနီအလိုမ႐ွိ၊ အရက္ေသာက္ အေဖ့ကိုမဖ်က္ဆီးပါနဲ႔ စသည့္ စာသားမ်ားကို ေျမျဖဴျဖင့္ျမင္ေအာင္ ေရးျပထားၾက၏။
တကယ္လည္း ထိုစဥ္က ကေလးသာသာမိမိတို႔ဆႏၵျပပြဲႀကီး ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။
မိမိတို႔ညီ အစ္မတသိုက္၏ပညာျပမႈ မ်ားေၾကာင့္ ထိုလူႀကီး ေနာက္ပိုင္း
အိမ္ကိုမလာေတာ့။ အေဖက သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို အားနာကာ မိမိတို႔ကို ဆူပူေသာ္လည္း မ႐ိုက္ရက္။ မိမိတို႔ကလည္း အခ်ိန္အခါမေရြး ေရစိမ္ႀကိမ္ႏွင့္ေဆာ္ပေလာ္တီးတတ္ေသာ အေမ့ကိုသာ ေၾကာက္သည္။ အေမ႐ိုက္သည္ႏွင့္ ေ႐ွ႕မွ ဝင္ကာ ေပးတတ္ေသာ၊ ယမကာေလးေထြသည္ ႏွင့္ သူ႔ဘာသာ ၿငိမ္ေနတတ္ေသာသမီးမ်ားကို ခ်စ္လြန္းလွေသာ အေဖ့အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိ၍ ဤမွ်အတင့္ရဲခဲ့မိၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ျပင္ ညီအစ္မတေတြ ေခါင္းခ်င္း ဆိုင္ကာ မလိမ့္တပတ္ျဖင့္အေဖ့ကိုအျပင္ေခၚထုတ္သူက ေခၚထုတ္၊ ေနာက္မွာက်န္သူက အေဖ့ပုလင္းျပားထဲက အရက္ကို သံုးပံုတပုံသြန္ကာ ေရေရာမူလေနရာ ဟန္မပ်က္ ျပန္ထားလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ အေဖက သူ႔သမီးေတြ ထိုသို႔ လုပ္ေနသည္ကို အေစာပိုင္းမသိခဲ့။ ေနာက္ပိုင္း မိမိတို႔ကလည္း ေလာဘႀကီးကာ ပုလင္းတဝက္ေက်ာ္ေရေရာထည့္ တဝက္ကိုပုလင္းတခုနဲ႔ ေရတဝက္ေရာ သိမ္းေနာက္တရက္မွာ မလိမ့္တပတ္ျဖင့္ အေမ ဝယ္ထားတာ႐ွိတယ္အေဖဟု ဆိုကာ အေဖ့ဆီမွမုန္႔ဖိုး ေတာင္းျပန္ေရာင္းလုပ္ေတာ့မွ အေဖသိသြားျခင္း ျဖစ္ပါေလ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္တိုရံုမွတပါး သူ႔ သမီးမ်ားကိုလက္ျဖင့္ပင္မရြယ္ရက္ခဲ့။
မိမိတို႔ထိုသို႔ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ယမကာစြဲလန္းလြန္းေသာ အေဖအသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ အထိေနႏိုင္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္မည္ထင္ပါ၏။
မိမိတို႔ထိုသို႔ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ယမကာစြဲလန္းလြန္းေသာ အေဖအသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ အထိေနႏိုင္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္မည္ထင္ပါ၏။
အရက္ေသာက္ျခင္းကို မႀကိဳက္ေသာ္လည္း အရက္သမားသမီးဟုအေခၚခံရျခင္းကို အားငယ္ဝမ္းနည္း နာက်င္ရေသာ္ လည္း ညေမွာင္သည္ႏွင့္ ယိုင္တိယိုင္ထိုးအေဖ့ပံုရိပ္ကို ျမင္ရပါမွ အာေလးလွ်ာေလး အေဖ့အသံကိုၾကားရပါမွ မိမိတို႔ ေတြေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္ေအးခဲ့ရသည္။ အေဖ့ အရိပ္မိုးပါမွ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
ထိုစဥ္က မိမိတို႔အိမ္မွာ ဖုန္းလည္း မ႐ွိ၊ တီဗြီလည္းမ႐ွိ ေရစက္မီးစက္ေတြလည္းမ႐ွိ။ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားၾကည့္ခ်င္လွ်င္ အိမ္ႏွင့္မနီးမေဝး ရပ္ကြက္ထဲမွ ဗီဒီယိုရံုသို႔ ေျပးၾကည့္ၾကရပါသည္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ညီအစ္မ တေတြ ထိုရံုမွာဗီဒီယိုသြားၾကည့္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကၿပီ။ ထို႔အတြက္ အေမ ေပးခဲ႔သည့္မုန္႔ဖိုးေလးနွင့္မေလာက္ငွ၍ ရံု လက္မွတ္ဖိုး မုန္႔ဖိုးရေအာင္ ၾကံဖန္ၾကရေတာ့၏။ ထိုစဥ္က ေရစက္မရွိ၍ အိမ္သံုးဖို႔အတြက္ေရကို ရပ္ကြက္ထဲမွ
ေရစည္လွည္းဝယ္၍ျဖည့္ၾကရသည္။
ေရစည္လွည္းဝယ္၍ျဖည့္ၾကရသည္။
ထို႔အတြက္ အေမက သူအလုပ္မသြားမီ ေရစည္းလွည္းတြန္းေနက် ရပ္ကြက္ထဲကမကုလားမကိုေခၚခိုင္း ျဖည့္ခိုင္းဖို႔ မွာကာ ေရစည္လွည္းဖိုးေရာတြန္းခကိုပါေပးထားခဲ့ေလ့႐ွိ သည္။ မိမိတို႔ညီအစ္မတသိုက္က ထိုပိုက္ဆံကို က်စ္က်စ္ ဆုပ္၍ မကုလားမကိုမေခၚၾကေတာ့။
တက္ညီလက္ညီပင္ ေစာေစာစီးစီး ဝီရိယထားကာ ေရပံုးကိုယ္စီဆြဲ၍ တဖက္ျခံမွ အန္တီသီတို႔ေရငုတ္႐ွိရာ ခ်ီတက္ၾကေတာ့၏။ ေရႏွိပ္သူကႏွိပ္၊ ဆြဲသူ ကဆြဲ၊ ျဖည့္သူကျဖည့္ႏွင့္ ဗီဒီယိုဖိုးရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေတာ့သည္။
အိမ္မွာ႐ွိသမွ် ေရကန္ေရအိုး ေရပံုးမက်န္ျဖည့္ ၿပီးကာမွ ေရခ်ဳိးၾက၊ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၾကကာ ေန႔လည္စာ စား ေသာက္ၿပီး ထိုပိုက္ဆံျဖင့္ ဗီဒီယိုရံုသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးၾကပါေတာ့၏။
အိမ္မွာ႐ွိသမွ် ေရကန္ေရအိုး ေရပံုးမက်န္ျဖည့္ ၿပီးကာမွ ေရခ်ဳိးၾက၊ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၾကကာ ေန႔လည္စာ စား ေသာက္ၿပီး ထိုပိုက္ဆံျဖင့္ ဗီဒီယိုရံုသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးၾကပါေတာ့၏။
တခါက မူဆယ္မွအလည္လာေသာ ေမာင္ဝမ္းကြဲကေလးကိုလည္း ထိုဗီဒီယိုရံုသို႔ ေခၚသြားၾကကာ အတူသြား ၾကည့္ ၾက၏။
ေရႊဥေဒါင္းဟုေခၚေသာ ထိုဗီဒီယိုရံုက ပထမႏိုင္ငံျခားကားတကား အရင္ျပကာၿပီးမွ ျမန္မာကား ျပေလ့႐ွိသည္၊ ထိုးၾကႀကိတ္ၾကေသာအၾကမ္းအရမ္းမ်ားပါသည့္ဇာတ္ကားကို မိမိတို႔ ညီအစ္မတေတြက မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ေနၾကေသာ္လည္း အလည္လာေသာ ေမာင္ဝမ္းကြဲ ကေလးကမ်က္ႏွာႀကီးငံု႔၊ လက္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကာကာ
ေခ်ာင္းၾကည့္၏။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေၾကာက္လို႔တဲ့ဟုဆိုသည္။
သို႔ေသာ္ မင္းသားမင္းသမီးႏွစ္ပါး ၾကည္သည့္ဇာတ္ဝင္ခန္းေရာက္ေတာ့ တခြီခြီသေဘာက်လ်က္ ၾကည့္လိုက္ရယ္လိုက္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ျမန္မာကား ဇာတ္လမ္းဆံုးခါနီးမွာေတာ့ တ႐ႈပ္႐ႈပ္အသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္မိၾကေတာ့ အသားျဖဴျဖဴသူ႔မ်က္ႏွာမွာနီေနကာ
မ်က္ရည္ႏွရည္တို႔ ရႊဲလ်က္ငိုေနရင္းက ခပ္႐ွက္႐ွက္ျပံဳးျပေလသည္။
မ်က္ရည္ႏွရည္တို႔ ရႊဲလ်က္ငိုေနရင္းက ခပ္႐ွက္႐ွက္ျပံဳးျပေလသည္။
ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီတုန္းဟဆိုေတာ့
ဇာတ္ကားထဲက အေဖအျဖစ္သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့သူႀကီး ေသ သြားတာသနားလို႔ တဲ့။ ထိုစဥ္က သံလက္သီးဟု အိမ္ နာမည္တြင္ေသာ္လည္း ငိုလြယ္ရယ္လြယ္ ခံစားလြယ္ေသာထိုေမာင္ေလးကိုၾကည့္ကာ မိမိတို႔ ဝိုင္းဝန္းရယ္ေမာခဲ့ ၾကရသည္။
ဇာတ္ကားထဲက အေဖအျဖစ္သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့သူႀကီး ေသ သြားတာသနားလို႔ တဲ့။ ထိုစဥ္က သံလက္သီးဟု အိမ္ နာမည္တြင္ေသာ္လည္း ငိုလြယ္ရယ္လြယ္ ခံစားလြယ္ေသာထိုေမာင္ေလးကိုၾကည့္ကာ မိမိတို႔ ဝိုင္းဝန္းရယ္ေမာခဲ့ ၾကရသည္။
လူႀကီးေတြ အျပင္သြားခ်ိန္ေန႔ပိုင္းမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ေဆာ့ၾကသေလာက္ အေမအေဖတို႔ ျပန္လာခ်ိန္ညပိုင္းမွာေတာ့ အေဖက်င့္ေပးထားသည့္အတိုင္း
လုပ္ၾကရသည္။
လုပ္ၾကရသည္။
ညေနေနေစာင္းသည္ႏွင့္ ဘုရားစင္မွာ ေသာက္ေတာ္ေရကပ္၊ အေမႊးတိုင္
ဖေယာင္းတိုင္
ပူေဇာ္ကာ ညီ အစ္မတေတြတန္းစီလ်က္ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ဘုရား႐ွိခိုး ေမတၱာပို႔ အမွ်ေဝၾကရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ဆို ယမကာတန္ခိုးႏွင့္ ရီေဝေနေသာအေဖက ေဘးမွာထိုင္ကာ သူ႔သမီးေတြ ဘုရား႐ွိခိုးၾကသည္ကို ပီတိ တေဝေဝေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ အဆံုးသတ္ အမွ်ေဝ ေၾကးစည္ကေလး ထုေတာ့
သာဓုသာဓုဟု ခပ္ေလးေလးေခၚ တတ္ပါသည္။
ဖေယာင္းတိုင္
ပူေဇာ္ကာ ညီ အစ္မတေတြတန္းစီလ်က္ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ဘုရား႐ွိခိုး ေမတၱာပို႔ အမွ်ေဝၾကရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ဆို ယမကာတန္ခိုးႏွင့္ ရီေဝေနေသာအေဖက ေဘးမွာထိုင္ကာ သူ႔သမီးေတြ ဘုရား႐ွိခိုးၾကသည္ကို ပီတိ တေဝေဝေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ အဆံုးသတ္ အမွ်ေဝ ေၾကးစည္ကေလး ထုေတာ့
သာဓုသာဓုဟု ခပ္ေလးေလးေခၚ တတ္ပါသည္။
ဘုရား႐ွိခိုးၿပီး အေမအေဖတို႔ကိုပါ ကန္ေတာ့ၿပီးသည္ႏွင့္အဘိုးတို႔အဘြားတို႔ ဓာတ္ပံုေ႐ွ႕မွာပါ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ထိုင္ကန္ေတာ့ၾကသည္။
ထိုမွ်မက ထိုစဥ္က မိမိတို႔ေန႔စဥ္လုပ္ခဲ့ရေသာ အလုပ္တခု႐ွိပါ ေသး၏။ ဘုရား႐ွိခိုးျပီးသည္ႏွင့္ အေဖ့မိန္႔မွာ
တိုက္တြန္းခ်က္ျဖင့္ အေဖ၏အေဖ ဘိုုးဘိုး၏ခဲပန္းခ်ီကားဓာတ္ပံုမွန္ေဘာင္ႀကီးေ႐ွ႕တန္းစီရပ္ၾကရသည္။ ထို႔ေနာက္ သတိဆြဲလ်က္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို သံေနသံထားမွန္မွန္ ညီညီညာညာ ဆိုၾကရပါသည္။
ဓာတ္ပံုထဲက ဦးစာဟူေသာ နဖူးေျပာင္ေျပာင္ ခန္႔ခန္႔ညားညား ဘိုးဘိုးႀကီးက မိမိတို႔ကိုသူ၏စူးနက္နက္ မ်က္ဝန္း မ်ားျဖင့္ ခပ္နက္နက္စိုက္ၾကည့္လ်က္။ အေဖလူပ်ဳိဘဝကတည္းက ကြယ္လြန္သြားခဲ့ျဖစ္ေသာ မိမိတို႔မျမင္ဘူးလိုက္ သည့္ ေဖေဖ့အေဖ ထိုဘိုးဘိုးႀကီးအေၾကာင္းကိုအေဖက စီကာပတ္ကံုး လြမ္းလြမ္းေဆြး ေဆြးျပန္ေျပာျပတတ္ပါ သည္။
ထိုမွ်မက ထိုစဥ္က မိမိတို႔ေန႔စဥ္လုပ္ခဲ့ရေသာ အလုပ္တခု႐ွိပါ ေသး၏။ ဘုရား႐ွိခိုးျပီးသည္ႏွင့္ အေဖ့မိန္႔မွာ
တိုက္တြန္းခ်က္ျဖင့္ အေဖ၏အေဖ ဘိုုးဘိုး၏ခဲပန္းခ်ီကားဓာတ္ပံုမွန္ေဘာင္ႀကီးေ႐ွ႕တန္းစီရပ္ၾကရသည္။ ထို႔ေနာက္ သတိဆြဲလ်က္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို သံေနသံထားမွန္မွန္ ညီညီညာညာ ဆိုၾကရပါသည္။
ဓာတ္ပံုထဲက ဦးစာဟူေသာ နဖူးေျပာင္ေျပာင္ ခန္႔ခန္႔ညားညား ဘိုးဘိုးႀကီးက မိမိတို႔ကိုသူ၏စူးနက္နက္ မ်က္ဝန္း မ်ားျဖင့္ ခပ္နက္နက္စိုက္ၾကည့္လ်က္။ အေဖလူပ်ဳိဘဝကတည္းက ကြယ္လြန္သြားခဲ့ျဖစ္ေသာ မိမိတို႔မျမင္ဘူးလိုက္ သည့္ ေဖေဖ့အေဖ ထိုဘိုးဘိုးႀကီးအေၾကာင္းကိုအေဖက စီကာပတ္ကံုး လြမ္းလြမ္းေဆြး ေဆြးျပန္ေျပာျပတတ္ပါ သည္။
အဘိုးသည္ ရာဇဝတ္ဝန္ေထာက္ တဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သတၱိေကာင္းေၾကာင္း၊ လူဆိုးမ်ားကိုမည္သို႔ ႏွိမ္နင္းခဲ့ေၾကာင္းၾကားသိရသည့္အခါ မိမိတို႔ညီအစ္မ တသိုက္မွာ ထိုဓာတ္ပံုႀကီး ကိုေငးေမာၾကည့္လ်က္ မျမင္ဖူးလိုက္ေသာအဘိုးကို လြမ္းခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနေစာင္း တိုင္း အဘိုးႏွင့္ အဘြားဓာတ္ပံုႀကီး ေ႐ွ႕မွာရပ္သတိဆြဲ၍ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသီဆိုၾကျခင္းအမႈကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စိတ္ပါလက္ပါ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ စိတ္ျဖဴလူႏုေလေသာ ထိုစဥ္ကကစားမက္ခဲ့ၾကသည္သာမဟုတ္။
ဥပုသ္ေန႔မ်ားအခါႀကီးရက္ ႀကီးမ်ားမွာ လည္း အဘြားလက္ဆြဲ၍ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္ကာ ဥပုသ္ေစာင့္တတ္ၾကပါေသးသည္။ လူႀကီးေတြသက္သက္လြတ္ စားသည္ဆိုေတာ့လည္း အတုုယူကာ လိုက္စားၾကသည္။ လူႀကီးေတြ တရားထိုင္ေတာ့လိုက္ထိုင္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ေလးငါးတန္းအရြယ္ ထိုစဥ္က ဝင္ေလထြက္ေလလည္းေသခ်ာနားမလည္ပါ။ လူႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ တင္ ပ်ဥ္ေခြထိုင္သည္။ ဘယ္လက္ေပၚညာလက္ထပ္ကာမ်က္စိစံုမွိတ္၏။ ဝင္ေလထြက္ေလမွတ္ဆိုေတာ့ ႏွာေခါင္းက ေလကိုလိုက္ဖမ္းရတာ စိတ္ေမာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး ဘာမွမမွတ္ေတာ့ဘဲ ဗုဒၶံ သရဏံဂစၦာမိ ဓမၼံ သရဏံဂစၦာမိ သံဃံသရဏံ ဂစၦာမိဟုသာ စိတ္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ရြတ္ဆိုေတာ့သည္။
စိတ္ထဲမွာရြတ္ရင္းဆိုရင္း ထိုင္လ်က္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မွာ ေနာက္ျပန္လန္က်ေတာ့မွ အလန္႔တၾကား သတိဝင္လာရ ေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က အံ့ျသစရာတခုမွာ မိမိထိုသို႔ အိပ္ငိုက္ရင္းေနာက္ျပန္က်သည္ကို မည္သူမွ်မသိ။
တိတ္ဆိတ္ေသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းခန္းမႀကီးထဲမွာ လူႀကီးမ်ားႏွင့္အတူ တရားထိုင္ေနၾကျခင္းျဖစ္ေလရာ အမွန္တကယ္ငိုက္ရင္း ေနာက္ကိုဗုံးခနဲက်သည့္ မိမိအသံကိုကပ္လ်က္ အစ္မဝမ္းကြဲပင္မၾကား၊ ကိုယ္တိုင္လည္း
ထိုသို႔လဲက်သည့္အတြက္ မည္သည့္နာက်င္မႈမွ် မ႐ွိ၊ ၾကမ္းခင္းေကာေဇာအၾကမ္းေပၚက်သည္ကိုပင္ ဂြမ္းေမြ႔ရာထက္ က်သလိုသာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ခံစားခဲ့ရသည္မွာ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလွပါသည္။
ထိုသို႔လဲက်သည့္အတြက္ မည္သည့္နာက်င္မႈမွ် မ႐ွိ၊ ၾကမ္းခင္းေကာေဇာအၾကမ္းေပၚက်သည္ကိုပင္ ဂြမ္းေမြ႔ရာထက္ က်သလိုသာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ခံစားခဲ့ရသည္မွာ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလွပါသည္။
ထိုမွ်မက ျပန္ေတြးတိုင္း မေမ့ႏိုင္စရာျမင္ကြင္းတခုလည္း ႐ွိခဲ့ပါေသးသည္။
တခုေသာ ေန႔လည္ခင္းမွာ ညီအစ္မတေတြအိမ္ေအာက္ထပ္ေျမႀကီးမွာ ထံုးစံအတိုင္းကစားေနၾကစဥ္ ထရံလိပ္ႀကီးၾကားမွ ကင္းမည္းႀကီးတေကာင္ ထြက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ အလန္႔တၾကားျဖစ္ကုန္ၾက၏။ ကင္းႀကီးကေ႐ွ႕တိုးေလ မိမိတို႔က ေနာက္ဆုတ္ ေလျဖင့္ သတ္လည္း မသတ္ရဲၾက၊ သတ္လည္းမသတ္ရက္ၾကျဖစ္ၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ က်န္သူေတြ ေနာက္ဆုတ္ ေနၾကရန္ေျပာၿပီး ကေလးသူႀကီး မိမိကပင္ ကင္းႀကီးေ႐ွ႕က ေျမျပင္ကို ဖိနပ္ႏွင့္တဖ်ပ္ဖ်ပ္႐ိုက္ အသံေပးၿပီး ရသမွ်ဘုရားစာ အကုန္ရြတ္ေတာ့သည္။
သရဏဂံုသံုးပါး၊ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါး သံ ဗုေဒၶ၊ ႏွစ္ဆယ့္ေလးပစၥည္း၊ေအာင္ျခင္း႐ွစ္ပါး ဂါထာေတြကို ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ေတာ့ ေ႐ွ႕တိုးလာသည့္ ကင္းႀကီးက အံ့ၾသဖြယ္ထိုေနရာမွာပဲရပ္တန္႔ကာ ၿငိမ္သက္ သြားပါေလ၏။ ဖိနပ္သံတဖ်ပ္ဖ်ပ္ေၾကာင့္ ၿငိမ္သြားသည္ဟု ထင္မိစဥ္မွာ ကင္းႀကီးကေနာက္ျပန္ဆုတ္ေလသည္။ ေ႐ွ႕ဆက္တိုးမလာေတာ့ဘဲ တေရြ႔ေရႊ႕ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားေသာ ကင္းႀကီးကိုၾကည့္ရင္း မိမိတို႔တအ့ံတၾသျဖစ္သြားၾကသလို အားတက္သေရာျဖင့္ ဘုရားစာဆက္ဆိုမိၾကေလ၏။ ထို႔ျပင္ ထိုစဥ္က စိတ္ကူးေပၚလာသည့္အတိုင္း မိမိႏႈတ္မွ ဘာရယ္မဟုတ္ စကားအခ်ိဳ႕ထြက္သြားခဲ့သည္။
ကင္းႀကီးေရ နင့္ကို ငါတို႔မသတ္ပါဘူး၊ နင္လည္း ေဘးလြတ္ရာသြားပါ၊ မသြားခင္နင္လည္း လူေတြကို အႏၱရာယ္ မျပဳရေအာင္ နင့္မွာ႐ွိတဲ့ အဆိပ္ေတြ ထုတ္ထားခဲ့ပါဟု။
ကင္းႀကီးေရ နင့္ကို ငါတို႔မသတ္ပါဘူး၊ နင္လည္း ေဘးလြတ္ရာသြားပါ၊ မသြားခင္နင္လည္း လူေတြကို အႏၱရာယ္ မျပဳရေအာင္ နင့္မွာ႐ွိတဲ့ အဆိပ္ေတြ ထုတ္ထားခဲ့ပါဟု။
တခါတရံ လက္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္တို႔သည္ စိတ္ကူးယဥ္ထက္ဆန္းၾကယ္ ေနတတ္သည္ကို ဆယ္ႏွစ္အရြယ္က
ၾကံဳခဲ့ရဖူးေသာဤအျဖစ္က သက္ေသခံေနခဲ့ပါသည္။
ဘာရယ္မဟုတ္ ျဖဴစင္ေသာ ကေလးအေတြးျဖင့္ေျပာလိုက္မိေသာထိုစကားအဆံုးမွာ ဝါးလံုးတခုေပၚ တြယ္ တက္ ေနၿပီျဖစ္ေသာကင္းႀကီးတံု႔ခနဲရပ္သြားကာ မလႈပ္မ႐ွားထိုေနရာမွာပင္ေခတၱၿငိမ္သြားခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ မိမိတို႔ မ်က္ဝန္းေ႐ွ႕မွာပင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို လိန္တြန္႔ေနေတာ့သည္။ ထိုလိမ္တြန္႔ေနေသာ ကိုယ္ၾကားမွ အျဖဴေရာင္ပ်စ္တြဲတြဲအေစးမ်ား ေပၚထြက္လာသည္ကို ေသခ်ာၾကည့္ေနေသာကေလးတသိုက္ ျမင္ လိုက္ရပါ၏။ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း တအံ့တၾသျဖင့္ ဒါ အဆိပ္ေတြညႇစ္ထုတ္ ေနတာပါလားဟုသိသလိုျဖစ္ကာ ကင္းႀကီးကိုပင္သနားမိလိုက္ပါေသး၏။
ထို႔ေနာက္ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ထိုကင္းႀကီးလည္း သူ႔လမ္းသူ ေ႐ွ႕ဆက္သြားေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရဖူးေသာ အျဖစ္ႏွင့္အတူ ယခုထိတိုင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ထိုကင္းမည္းႀကီးကို သတိရေနမိပါ၏။
ငယ္ႏုစဥ္ ကေလးဘဝ အျဖဴေရာင္ ပိတ္ကားထက္က ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ားသည္ ရယ္စရာေမာစရာ ေတြးစရာ ေဆြးစရာအံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြးမကုန္ ဖြဲ႔ မကုန္ရသအစံုစံုျဖင့္ အလြမ္းေရာင္ေတာက္ပေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
အျဖဴေရာင္ပိတ္ကားထက္က အလြမ္း ေရာင္လြင္ျပင္ကို ဝင္ေရာက္မိေလတိုင္း ပ်ာတိပ်ာယာထူးဆန္းေထြလာေလွ်ာက္ကစားတတ္သည့္ ဆံတိုကုပ္ဝဲ ကေလးမကေလးကို သတိရသည္။
ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ ဗလေသးေသး လူပံုေခ်ာေခ်ာႏွင့္ ဘဝေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ယိုင္တိယိုင္ထိုးပံုရိပ္႐ွင္ကိုလည္း တမ္းတရသည္။ ႀကိမ္လံုးတကိုင္ကိုင္ ေခ်ာ့တခါေခ်ာက္တလွည့္ျဖင့္ ေမ်ာက္႐ွံုးသည့္ကေလးမ်ားကို ထိန္းသိမ္းပဲ့ ကိုင္ေပးခဲ့ေသာ ညိဳသြယ္လွပလက္ဦးဆရာ မိမာတာကိုလည္း ျမတ္ႏိုးရသည္။
ငိုခ်င္ငို ရယ္ခ်င္ရယ္ ဟန္ေဆာင္မႈမ႐ွိ ပကတိခ်စ္စရာေကာင္းခဲ့ၾကေသာ ကေလးတသိုက္ကိုလည္း ျမင္ေယာင္သည္။ ၾကံဳခဲ့ဆံုခဲ့ရသမွ် ဇာတ္လမ္းဇာတ္ ကြက္မွန္သမွ် တိတိက်က်သိေနေသးသည္။
ထို႔ျပင္ ႐ွိပါေသးသည္။ ႐ွိေနပါေသး၏။ ဤအျဖဴေရာင္ပိတ္ကားထက္မွာ အလြမ္းေရာင္ျဖင့္သာ ေဆးျခယ္ရပါလွ်င္
လွပေသာအမွတ္တရမ်ားစြာ၊ ျပည့္ဝေသာရသမ်ားစြာထြန္းေတာက္ အသက္ဝင္လာပါလိမ့္ဦးမည္။
ျမင့္ျမတ္သိဂႌ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
