ေမာင္ဥကၠလာ – ဥာဏ္ႀကီးရွင္မ်ားနဲ႔ တဒဂၤ (ဝါ) လင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္းလွ

ေစာငို ၂၀၁၃ တုန္းက ဆြဲတဲ့ ကာတြန္းပါ။ အခုမွ ဆြဲထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားစူးပါရေစရဲ့ (အယ္ဒီတာ)


ေမာင္ဥကၠလာ – ဥာဏ္ႀကီးရွင္မ်ားနဲ႔ တဒဂၤ (ဝါ) လင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္းလွ

(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၃၊ ၂၀၁၈

ဒီရက္အတြင္း ဖမ္းတယ္ဆီးတယ္၊ ပစ္တယ္ခတ္တယ္၊ သတ္တယ္ျဖတ္တယ္၊ လႈပ္တယ္ခါတယ္စတဲ့ သတင္းေတြေၾကာင့္ အလိုလိုေနရင္ ေၾကာက္စိတ္ပိုေနတဲ့ ေမာင္ဥကၠလာတေယာက္ အိပ္မေပ်ာ္စားမဝင္ ကေယာက္ကယက္ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အခုလဲ မိနစ္ျခား အူေဟာင္ေနတဲ့ ေခြးသံေတြေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေတြ မေကာင္းဆိုးဝါး သရဲသဘတ္ ျမင္လို႔လား၊ သူခိုးလူဆိုးေတြ အိမ္ကပ္လို႔လား၊ ဟိုတုန္းကလို ေက်ာင္းသား၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို ဖမ္းတဲ့ေကာင္ေတြ အိမ္ဝိုင္းလို႔လား … လား … လားေတြနဲ႔ ၾကက္သီးဘဲသီးထ ေခၽြးတစို႔စို႔နဲ႔ အိပ္ရာထဲ လူးလဲျဖစ္ေနခဲ့။

အဲ့ဂလို ေသြးေၾကာင္ၿပီး အိပ္မရ ျဖစ္ေနေပမယ့္ မျပတ္ၾကားေနရတဲ့ အသံမစဲ ပ႒ာန္းသံ၊ ညလံုးေပါက္ တဝုန္းဝုန္းကခုန္ေနတဲ့ ဘုရားဇာတ္ပြဲသံေတြေၾကာင့္ တခ်က္တခ်က္ ေၾကာက္စိတ္ကို တရားလႊမ္းၿခံဳသလိုလို၊ ဝုန္းဒုိင္းႀကဲ ဇာတ္သီခ်င္းထဲ ေမ်ာပါသလိုလိုနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္မိ။ အဂယ္ဆို နွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ အခ်ိန္ျပည့္ တရားသံ၊ ဇာတ္ပြဲ၊ အလွဳခံသီခ်င္းသံ၊ ေဘာပြဲသံေတြနဲ႔ ႏိုးထ၊ အားျဖည့္အခ်ဳိေရ (Energy Drinks)၊ ယမကာအစြမ္းနဲ႔ ဖလန္းဖလန္းထေနတဲ့ ေရႊျပည္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ေမာင္ဥကၠလာအေနနဲ႔ ဘာမွေၾကာက္စရာလန္႔စရာ ပူစရာမလို။ အသံေတြ ၾကားေနရတယ္ … ၾကားေနရတယ္ … ဘာသံေတြလဲလို႔ပဲ ေမးျမန္းပူပန္ရမွာ။

ၿပီးေတာ့ ဟို… ၿခံစည္းရိုးက်ဳိး၊ တုိင္းျခားေတြ ဥဒဟို ဝင္ထြက္ေနတဲ့ အေနာက္ေျမာက္ဆိုတာလဲ ေမာင္ဥကၠလာတုိ႔ ၿမိဳ ႔ေဟာင္းႀကီးနဲ႔ အေဝးႀကီး။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညႊတ္ေရး၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအတြက္ ဗံုးႀကဲေခ်မႈန္းေနတဲ့ နယ္စပ္ေဒသ ေတာေတာင္ေတြကလည္း မိုင္ရာခ်ီကြာေဝး – ေသနတ္က်ည္ဗံုးဆန္ေတြ မ်က္စိလည္ က်လာစရာ မရွိ။ ဒီမွာ သိမ္းယူစရာဆိုလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ ႏွစ္ရုပ္ကလြဲရင္ ဘိန္း၊ ေက်ာက္စိမ္း၊ ေရႊေငြ၊ သစ္ဝါး၊ ဂတ္စ္ေရနံ ဘာဆုိဘာမွ မထြက္၊ မရွိ၊ ဘာမွအလုပ္မျဖစ္တဲ့ ေမာင္ဥကၠလာတို႔ ဥကၠလာေျမကို ဘယ္သူမွ စိတ္မဝင္စား က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခုိက္မွာ မဟုတ္။ အဲ့ဂလို မဆီမဆိုင္ ေျဖသိမ့္ေတြးၿပီး အကဲပို အေၾကာက္ႀကီးတဲ့ က်ဳပ္ကိုယ္ကိုယ္ မၾကာမၾကာ စိတ္ပ်က္၊ လိပ္ျပာမလံုျဖစ္ – ဒီေၾကာက္စိတ္ကို ကုစားဖို႔ ႏိုင္ဂံဂ်ား တိုင္းျပည္တျပည္မွာ အဘေတြလို ေဆးသြားကုမလားလို႔လည္း စဥ္းစားမိ (မိုးမခမွ စာမူခရတဲ့ တေန႔ေပါ့)။

အဲ့ဂလို အေရမရ အဖတ္မရ အေတြးေၾကာင္ကာ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္လာတဲ့ မ်က္လံုးကို ပြတ္သပ္ၿပီး နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့… OMG! နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္ထိုးေတာ့မည္။ အဂယ္ေတာ့ ေနာက္ နာရီပိုင္းအတြင္းမွာ အိပ္ရာမွထၿပီး အိမ္နီးနားခ်င္း အသိ ႏိုင္က်ဥ္းတေယာက္ အကူအညီေတာင္းလို႔ သူ႔သား မဂၤလာပြဲအတြက္ ထမင္းဟင္း ဝိုင္းခ်က္ေပးရအံုးမည္။ အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္ ႏိုင္က်ဥ္းသား မဂၤလာပြဲကေတာ့ ရပ္ထဲက ရြာေဆာ္ေတြနဲ႔ တတိန္တိန္၊ တထိန္ထိန္ ဗံုသံေတြနဲ႔ေတာ့ စည္းကားမွာေသခ်ာ။

အဲ့ဂလို ေသာင္မတင္ေရမက် စဥ္းစားရင္း … လမ္းထိပ္ အမိန္႔ေတာ္ရေဆးဆိုင္က ဝယ္ေသာက္ထားတဲ့ စိတ္ၿငိမ္ေဆး၊ အိပ္ေဆးအစြမ္းေၾကာင့္လား မသိ … တျဖည္းျဖည္း ငိုက္ျမည္းလာၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး မဲေမွာင္သြားေလသည္။

“ေ-ာက္ေရးဆို ဒီေ-ာက္မီးကပ်က္ၿပီ။” ေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ မီးခိုးတလူလူ မိုးၿဗဲဒယ္ အိုးႀကီးတလံုးနား ရပ္ေနတဲ့ ဂင္တိုတို၊ ဝဖိုင္ဖိုင္၊ မဲမဲလံုးလံုး စားဖိုးမွဳးႀကီးက ဝါးေနတဲ့ကြမ္းကို ျဗစ္ကနဲ႔ ေထြးထုတ္ၿပီး … “ဒီေ-ာက္မီး ပ်က္ေနတာနဲ႔ ငါက ဘာနဲ႔ဘယ္လို ခ်က္ရမလဲ။ ဖိတ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးဘာသာေစာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ၊ မ်ဳိးခ်စ္ႀကီးေတြက ပဲကုလားဟင္း၊ တရုတ္အစိမ္းေၾကာ္ ယိုးဒယားတုမ့္ရမ္ေတြပါမွ ႀကိဳက္တာ … ဒုကၡပါပဲကြာ … ဘယ္မီးနဲ႔ ခ်က္မလဲ …” သူ႔ေျခသလံုးကို မဲကိုက္ေနတဲ့ ျခင္ေတြကို ေဒါႀကီးေမာႀကီး “ဟိုဒင္းမႏိုင္ ဟိုဟာမဲ” ေယာင္းမနဲ႔ တေျဖာင္းေျဖာင္းရိုက္ကာ ညည္းတြာေျပာဆိုေလသည္။

အဲ့ဂလို စားဖိုးမွဴးႀကီး ညည္းညည္းညဴညဴ ျဖစ္ေနတုန္း … ျဗဳန္းဆို ေရွ ႔အေမွာင္ထဲကေန လူတေယာက္ထြက္ေပၚလာၿပီး “စားဖုိမွဴးႀကီး … စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။ မီးမလာရင္ “ေဟာ့ဒီမွာ ဖေယာင္းတိုင္ … ေဟာ့ဒီမွာ မီးျခစ္” … ဒီ ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ ခ်က္လိုက္ေပါ့။ ဦးေႏွာက္မစားနဲ႔ ဟုတ္ၿပီလား … မီးေရး၊ ေလေရးဆိုရင္ က်ဳပ္ကို ဆက္သြယ္လိုက္ပါ။ က်ဳပ္က ဘုမသိဘမသိ လူႀကီးေတြကို အႀကံေပးေနသူပါ။ တိုတိုလိႈင္း လို႔ မွတ္ထားလိုက္။” ဆရာႀကီးေလသံ တခြဲသားနဲ႔ ေျပာကာဆိုကာ ဖေယာင္းတိုင္ထုပ္ကို မီးဖိုနား ဖုတ္ကနဲပစ္ခ်ကာ အေမွာင္ထဲဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။

“ဟာ … လဂြမ္းမွာပဲ။ ဘယ္ဂလိုေကာင္လဲ။ နင့္အေမလခြါး ဖေယာင္းတုိင္မီးနဲ႔ ဒီဟင္းေတြကို ဘယ္ဂလို ခ်က္လို႔ရမလဲ။ ေတာ္စြေလ်ာ္စြ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီလိုဦးေႏွာက္မ်ဳိးနဲ႔ လူႀကီးနား …” စကားမဆံုးခင္မွာ မီးခိုးလံုးေတြၾကားက မ်က္ႏွာထားဆိုးဆိုးနဲ႔ မ်က္မွန္မဲတပ္ လူႀကီးတဦး ေပၚလာၿပီး “အဟြတ္ … အဟြတ္ … တေလာကလံုး မဲေမွာင္ေနတာပဲ။ အဟြတ္ … အဟြတ္ … ေနာက္တခါ … ပတ္ဝန္းက်င္ မညစ္ညမ္းေအာင္ ထင္းမသံုးနဲ႔ မီးေသြးနဲ႔ခ်က္ … ဟုတ္ၿပီလား။ … အဲ က်ဳပ္ ေျပာခ်င္တာက ေရဘူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး၊ ေရပါတာပဲ လိုခ်င္တယ္။ မီးရွိရွိ မရွိရွိ၊ ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ အေမႊးတိုင္မီးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ရေအာင္ခ်က္။ မရရင္ အလွဳရွင္ကိုယ္စား က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႔မယ္။ က်ဳပ္က နယ္လွည့္ၿပီး ပါးရိုက္လာတဲ့ ဗိုလ္ထန္းျမစ္ဆိုတာ က်ဳပ္ပဲ … မွတ္ထား။ ဒါၿဗဲ…” အေမႊးတိုင္တထုပ္ကို စားပြဲေပၚပစ္တင္ကာ အဟြတ္ အဟြတ္နဲ႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။

ေျခမကိုင္လက္မကိုင္ ေခါင္းေပၚက ဓါတ္ႀကိဳးေတြကိုၾကည့္လိုက္၊ တိုးလိုးတန္းလန္း ေပါင္းအိုးနဲ႔ ဒယ္အိုးနီထဲက မႏူးမနပ္ ထမင္းဟင္းေတြကို ေငးေမာရင္ … ေက်းဇူးရွင္ေတြ ေပးသြားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမႊးတိုင္ထုပ္ေတြ ေကာက္ယူၿပီး အေျပးအလႊာ ၿမိဳ ႔ဦးဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားသြား ဆုေတာင္းရင္ ေကာင္းမလား … ဥကၠလာပန္းၿခံထဲက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွစ္ရုပ္ကို အပူကပ္ရမလား … က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ ဆံပင္ေတြကို တျဗစ္ျဗစ္ကုတ္ၿပီး ဘာဆက္လုပ္လို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ ေဝခြဲမရ နားေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္ေနတုန္း …

“ေဟ့ လူ စားဖိုမွဴးႀကီး … ဘာျဖစ္လို႔ လင္းတမိႈင္၊ ေဒါင္းမိႈင္ မိႈင္ၿပီး ခုိလို ညည္းေနတာလဲ။ ဟို ဆရာႀကီးေျပာတဲ့ ဆီးသီးဗန္း ေမွာက္က်လို႔လား …” မ်က္မွန္ေလးကိုပင့္ၿပီး မခ်ဳိမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေပၚလာတဲ့လူက “က်ဳပ္ သိပါတယ္ … ဟို တေယာက္က ထမင္းတနပ္ ေလွ်ာ့စားခိုင္းတယ္။ ဒါ မျဖစ္သင့္၊ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာ။ က်ဳပ္ ေျပာမယ္ … ထမင္းတနပ္ ေလွ်ာ့စားစရာ မလိုဘူး။ ဒီ မဂၤလာပြဲလာမယ့္ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးေတြကို ဒီခ်က္ထားၿပီးတဲ့ ဟင္းတခြက္နဲ႔ပဲ တည္ခင္းလိုက္ေတာ့။ ဒါမွ အကုန္အက်သက္သာ၊ အျမတ္အစြန္း မ်ားမ်ားက်န္မွာ။ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့အႀကံလဲ…” မဝဲတဲ့အသံကို ဝဲေအာင္လုပ္ေျပာၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆို ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းအိုးထဲက ဟင္းေတြကို ပါလာတဲ့ ငါးဆင့္ခ်ဳိင့္ႀကီးထဲထည့္ကာ ယူသြားေလသည္။

ဟင္းေတြ မ,သြားတဲ့ သမားေတာ္လိုလို လူ လစ္သြားၿပီး တခဏအၾကာမွာ ရုတ္ခ်ည္း မီးခိုးေတြကြယ္ေပ်ာက္၊ တိမ္တိုက္ေတြၾကားက ထြက္ေပၚလာတဲ့ လျပည့္ဝန္းႀကီးေအာက္မွာ ပန္းရနံ႔တသင္းသင္းနဲ႔ ေတာက္ေတာက္ပပ ေပၚထြက္လာသူက

“ဘာမွ ေတြးပူမေနၾကပါနဲ႔။ က်မစကား နားေထာင္လုပ္ အားလံုး အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ အမီွလိုက္မယ္လို႔ ေျပာထားတဲ့ ဟိုဘက္ၿမိဳ ႔ေလးက အႀကီးအကဲႀကီး လာလည္တုန္းက က်မ ကိုယ္တိုင္ စီမံခ်က္ေကၽြးလိုက္တဲ့ ရိုးရာအစားအစာမ်ဳိးပဲ စီမံခ်က္ေပးလိုက္ပါ။ မီးလည္း ေက်ာက္မီးေသြးစက္ရံံုေတြ လည္ပတ္တဲ့အခါ ျပန္လာမွာပါ။ ခဏေစာင့္ေန … အဝတ္အစားသြားလဲၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါမယ္။ က်မက ရွင္တို႔နဲ႔အတူ အၿမဲရွိေနပါတယ္။” ကႏြဲ႔ကလ် ေျပာဆိုကာ ေခါင္းကေလးကိုခါ၊ ခါးကေလးကိုႏြဲ႔၊ ေျခလွမ္းၾကြၾကြေလးလွမ္းကာ ထြက္ခြါသြားေလသည္။

“ဒါက ဒီလိုရွိပါတယ္။ ဟို ဆရာေတြေျပာသလို မနက္ျဖန္လာမယ့္ ဧည့္သည္ေတြကို လဘက္ရည္တခြက္၊ ဟင္းတခြက္ ေလွ်ာ့ေသာက္စားခိုင္းၿပီး၊ အားရွိဖုိ႔ေတာ့ မဂၤလာလက္ဖြဲ႔အျဖစ္ က်ဳပ္လက္နဲ႔ညွစ္ၿပီး ယူလာတဲ့ က်ဳပ္လယ္ေျမၿခံထြက္ ႏြားႏို႔ကို တိုက္ေကၽြးလိုက္ပါ …” ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခါက ဘယ္ကေန ဘယ္ဂလို ေရာက္လာမွန္းမသိ … လေရာင္ေအာက္မွာ ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ေခါင္းကိုပြတ္ၿပီး အသံတုန္တုန္ရီရီ ေျပာဆိုကာ ႏြားႏို႔ပုလင္းမ်ားထည့္ထားတဲ့ ျခင္းႀကီးကို စားပြဲနား အသာခ်ကာ မ်က္နာမသာမယာ၊ ညိွဳးညိွဳးငယ္ငယ္နဲ႔ တလႈပ္လႈပ္၊ တေရြ ႔ေရြ ႔ အေမွာင္ထဲဝင္ေရာက္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။

အဲ့ဂလို ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ မိန္႔သြားၾကသူေတြမွာ ေတာ္ရံုတန္ရံု စေကးနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး အဆင္မေျပလို႔ ရင္တပူပူ ေခါင္းစားေနတဲ့ စားဖိုးမွဴးႀကီး မေတြးမိ။ သူအဖို႔ အဲ့ဒီလူေတြ စကားေတြကို ယံုမွတ္ေနလို႔၊ လုပ္ခိုင္းသလို မလုပ္ႏိုင္။ သူ႔အျမင္ ဒီလိုလူေတြက သူတို႔ စိတ္ရူးေပါက္သလိုေျပာ၊ ကိုယ္တုိင္ဘာမွ လက္ေတြ႔လုပ္တတ္၊ လုပ္ျပသူေတြ မဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္ … ဟိုလူႀကီးစကား ငွားေျပာရရင္ … “ေ-ာက္ရူး၊ ေ-ာက္ရူးေတြ။ သြားၾက က်ီးေတြလို လာၿပီး အာမေနနဲ႔ .. ထြက္သြားၾက …”

“ေဟ့ … လူ … ဘာေတြ ကေယာင္ကတမ္း ေျပာေနတာလဲ။ ဘယ္သူေတြကို စြပ္စြပ္စြဲစြဲ ေ-ာက္ရူး၊ က်ီးေတြလို ေျပာေနတာလဲ။ ထ … ထေတာ့ … က်ဳပ္တို႔ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ မ်က္နာသစ္ၿပီး လန္းသြားေအာင္ တခြက္ေလာက္ (လဘက္ရည္) ေမာ့ၿပီး ဆင္းလာခဲ့ေတာ့။ ဟဲ .. ဟဲ … က်ဳပ္တို႔ စူပါဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီးက မၾကာခင္ ေကာင္ကင္ထက္ ဝဲပ်ံေတာ့မွာ … ျမန္ျမန္လာခဲ့ …” ေျပာေျပာဆိုဆို အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားေလသည္။

ဇာတ္ေပါင္းက က်ဳပ္ ေမာင္ဥကၠလာလည္း အခ်ိန္ေတြ ျမန္ျမန္ကုန္သြားဖို႔ ေဆးအရွိန္နဲ႔ တေမွးေလာက္အိပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ အိပ္မက္ထဲမွာ ကုသိုလ္ကံထူး ဥာဏ္ႀကီးရွင္မ်ား တဒဂၤ ေတြ႔ဆံုလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ေကာင္းေလစြ … ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွေပသည္ – ဒီတုိင္းဌာေနတြင္ ငွက္တိုင္း လင္းတေလာက္ လွပေနၾကသည္။ ခိုေတြ စိတ္ပ်က္ေအာင္ ညည္းခ်င္းခ်ေနၾကတဲ့ (ျပည္သူ) လူေတြလည္း လင္းတငွက္ေလာက္ လွပႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနမိ။