ေအာင္သူၿငိမ္း ● ခရီးရွည္ အိမ္အျပန္လမ္း – အပုိင္း (၂၄)
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၇
● ဘုရားသံုးဆူ ေန႔ရက္မ်ား (၁၂)
အစိုးရစစ္ေၾကာင္းေတြက ၁၉၉၀ ဇန္နဝါရီ ၃၀ ရက္ေန႔မွာ ဘုရားသံုးဆူစခန္းကို စတင္ ထိုးစစ္ဆင္ တိုက္ခိုက္လာတယ္။ စစ္ပြဲစျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက တပ္စိတ္တစိတ္စာပဲ လက္နက္ရွိေတာ့ သူတို႔ကို အျခားအင္အားေတြနဲ႔ ေပါင္းေပး လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းရွိရာ ဘုရားသံုးဆူရြာ ကရင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေရွ႔ကၽြံေနတယ္။ မြန္နဲ႔ကရင္ၾကား သတင္း အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတယ္။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ မရွိရင္ခက္မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ယခင္တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္းရွိတဲ့ ေနရာကို ေနာက္ဆုတ္ ျပန္ေပါင္းၾကရတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက အၾကံျပဳတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြကို တစုတည္း ျပန္စုဖြဲ႔ဖို႔၊ ဦးစိန္ျမ ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးတပ္ (PDF) မွာ စစ္ေရးအရ အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ တပ္မွဴးေဟာင္းေတြ ရွိေနတယ္။ သူတို႔ ဦးေဆာင္မႈကို ခံယူပါ။ စစ္ေရးမွာ ယာယီစုဖြဲ႔မႈ လုပ္ပါလို႔ ဆိုလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သေဘာတူ လိုက္ၾကရတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္ကို တကယ္တိုက္မယ့္ မနက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တပ္ခြဲ (၂) က ရဲေဘာ္ေတြ၊ တပ္ရင္း (၁၀၁) က ရဲေဘာ္ေတြကို ယခင္က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္း၊ ေဆးရံုေနာက္ေက်ာဘက္က ေတာင္ေက်ာ ေလးေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ ရဲေဘာ္ ၆၀ ေလာက္ ရွိေပမယ့္၊ လက္နက္က တဝက္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီက ေျပာင္းဆက္ထားတဲ့ ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္း (ေျပာင္းရွည္) တလက္ ထုတ္ေပးထားတယ္။ ဦးစိန္ျမရဲ႔ (PDF) အဖြဲ႔က ဆရာဘ (ဗိုလ္မွဴးေဟာင္းလိုဆိုတယ္၊ ‘ဆရာဘ’ ဆိုတာကေတာ့ သူရဲ႔ေတာ္လွန္ေရး နာမည္ဝွက္ပဲ။ နာမည္ရင္းကို မသိဘူး) ကို က်ေနာ္တို႔ကို ကြပ္ကဲဖို႔ လာပူးေပါင္းထားတယ္။
“၁၉၉၀ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ ၆ ရက္၊ မြန္ဂ်ေထေက်းရြာမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ တပ္ရင္း (၁၀၁) နဲ႔ အစိုးရတပ္ ထိေတြ႔တယ္။ ေဖေဖၚဝါရီလ ၈ ရက္ေန႔မွာ ဘုရားသံုးဆူရြာက်တယ္။
ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ေမာ္လၿမိဳင္ခရိုင္ရံုးနဲ႔ ဂ်ပန္ေရတြင္း (ေဘာ္ယိပြန္) ေက်းရြာက်တယ္။
ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ သမိန္ဗရမ္းစခန္းနဲ႔ မြန္ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္က်တယ္။
ဘုရားသံုးဆူတိုက္ပြဲတခုလံုးမွာ အစိုးရတပ္က တပ္သား ၂၀ က်ဆံုးတယ္။ ၄၆ ဦးနဲ႔ ေရွ႔တန္းလုပ္အားရွင္ (ေပၚတာ) ၁၀ ဒဏ္ရာရတယ္။
ေသာင္းက်န္းသူဖက္က အေလာင္း ၄၀ ႏွင့္ လက္နက္မ်ဳိးစံု ၅၀ ရတယ္။”
ဒီလိုမ်ဳိး “၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အတြင္း ျဖတ္သန္းလာေသာ ျမန္မာ့သမိုင္းအက်ဥ္းႏွင့္ တပ္မေတာ္ က႑ (ပ တြဲ)၊ တပ္မေတာ္သား သုေတသီတဦး၊ (ပႀကိမ္)၊ ၁၉၉၁ ဇန္နဝါရီ၊ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာန၊ သတင္းႏွင့္ စာနယ္ဇင္းလုပ္ငန္း (စာ- (ႏွာ- ၂၈၄၊ ၂၈၅) မွာ ေဖာ္ျပထားတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေဖာ္ျပခ်က္ေတြ မမွန္ပါဘူး။ ဘုရားသံုးဆူတိုက္ပြဲ တခုလံုးမွာ က်ေနာ္တို႔ဖက္က အက်အဆံုး၊ လက္နက္ အဆံုးအရႈံး နည္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲေဘာ္ေတြဖက္က ဒဏ္ရာအနည္းအက်ဥ္းသာရွိတယ္။ လက္နက္အဆံုးရႈံးလည္း မရွိသေလာက္ပဲ။ အစိုးရစစ္တပ္ဖက္က စာရင္းေတြ ပိုျပပံုရတယ္။
အဲဒီည၊ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ကို ထိုးစစ္ညက က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း (၁၀၁) စခန္း ေနာက္ေက်ာဖက္က ေတာင္ကုန္း ေလးေပၚမွာ စခန္းခ်ထားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႔ကေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက ဒု-စစ္ဦးစီး ဗိုလ္မွဴးေအာင္ႏိုင္ နဲ႔ ပါသြားၾကတယ္။ ဆရာဘကေတာ့ စကတည္းက ယဥ္သလိုဆိုသလို၊ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ကီး မကိုက္ေတာ့ဘူး။ သူက မဆလစစ္တပ္မွာ ဗိုလ္မွဴးတာဝန္ယူဖူးတယ္ဆိုတယ္။ အဲသည္ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းမွဴးစတိုင္ခ်ဳိးေန ၿပီး၊ PDF ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ေလာက္က သူ႔ကို ေရပူေရခ်မ္းကမ္းလွမ္းတာ လုပ္ေပးေနၾကရတယ္။ သူ႔ကိုေျခအိပ္စြပ္ေပးတာကအစ၊ မ်က္ႏွာ သစ္ဖို႔ ေရခပ္ေပးတာကအစ လုပ္ေနလို႔၊ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြက ၾကည့္မရေတာ့ဘူး။ ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔က အမ်ား အားျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္-ရဲေဘာ္ တန္းတူရည္တူ ျဖတ္သန္းလာၾကသူေတြ၊ အဲဒါအျပင္ မလိုအပ္တာေတြ အာေခ်ာင္ေန တယ္။ အခ်ဳိ႔အခ်က္ေတြကေတာ့ ေျပာဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ “က်ည္ေခၽြပစ္၊ မျမင္ရင္ မပစ္နဲ႔… မလိုအပ္ရင္ မပစ္နဲ႔၊ က်ည္ကြယ္ မ်က္ကြယ္ယူထား၊ တေတာင့္ခ်င္းပစ္…” ဒါမ်ဳိး ေျပာတာမ်ဳိးက အိုေကပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း မလိုအပ္တာ ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္။
“မင္းတို႔အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ေမ့လိုက္ေတာ့၊ ငါက တပ္မွဴး၊ ဒီစစ္ပြဲကို ငါက ဦးေဆာင္မယ္၊ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ၾက။ မြန္ဗဟို က်သြားရင္လည္း ငါက ဦးေဆာင္ ေခၚသြားမယ္။ ေအာက္ဆင္းၿပီးတိုက္မယ္။ ယံုတဲ့ေကာင္ လိုက္ခဲ့… ” ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ မလိုအပ္တာေတြ ေဖာင္းေနၿပီလို႔ ျမင္မိတယ္။ စကားနဲ ရန္စဲ က်ေနာ္တို႔လည္း ယာယီသေဘာေနၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲသည္ ထိုးစစ္ဆင္မယ့္ညမွာ ဦးျမင့္လိႈင္နဲ႔ အခ်ဳိ႔လူႀကီးတို႔ပါ က်ေနာတို႔ ေတာင္ကုန္းေပၚ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ေဆာင္း တြင္းျဖစ္ေတာ့ ေအးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ယူနီေဖာင္းေလာက္နဲ႔ အေႏြးမလံုဘူး။ လိုအပ္သေလာက္ ပစ္က်င္းေတြ တူးထား ၾကတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အမိုးအကာရွိတဲ့ စနစ္တက် ဘန္ကာမ်ဳိး လုပ္မထားၾကဘူး။ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ ကင္းေစာင့္ဖို႔ ခ်ထားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ အတူ တာဝန္က်တာက ‘တရုတ္မ’ လို႔ က်ေနာ္တို႔ေခၚၾကတဲ့ ယဥ္ေထြး။ သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကို သြားအိပ္ဖို႔ သူေစာင့္ထားမယ္ခ်ည္း ေျပာေနတယ္။ ေသနတ္က ႏွစ္ေယာက္ တလက္တည္း။ က်ေနာ္လည္း ေအးတာနဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ မနက္ ၄-နာရီေလာက္ၾကေတာ့ အသင့္ (stand to)။ အားလံုး ႏိုးေနၾကၿပီ။ ႏွင္းသိပ္မကြဲေသးတဲ့ အေျခအေနမွာ လက္နက္ငယ္သံ၊ လက္နက္ႀကီးသံ အခ်ဳိ႔ ၾကားေနရတယ္။ စစ္ပြဲဆိုလို႔ ဒါဟာ က်ေနာ့္အတြက္ ပထမဆံုး အေတြ႔အၾကံဳပါပဲ။ နည္းနည္းေတာ့ တုန္လႈပ္ေနတယ္။ ေဘးနာက တရုတ္မယဥ္ေထြးကိုၾကည့္ေတာ့ သူကေတာ့ ခပ္ေအး ေအးပါပဲ။ ယဥ္ေထြးက ငယ္ေသးတယ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝက ေတာခိုလာသူ၊ စကားနည္းၿပီး၊ သူလုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ေနတတ္တဲ့ ခပ္ေအးေအးရဲေဘာ္မ်ဳိးပါပဲ။
မနက္ နည္းနည္းလင္းလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေအာက္ဖက္ ဂ်ပန္ေရတြင္း ေက်းရြာေရွ႔ဖက္လမ္းေပၚမွာ စစ္ေၾကာင္းတခု ေလွ်ာက္လာတာ ျမင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမေတြလည္း အတူပါလာတာ ျမင္ေနရတယ္။ စကားေျပာစက္နဲ႔ ေမးတယ္။ ပစ္ရမလား… “မပစ္နဲ႔… အဲဒါ ကိုယ့္စစ္ေၾကာင္း” အဲသလိုမ်ဳိး မြန္တပ္ဖက္က သတင္းျပန္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ၾကည့္ေနလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာ ” မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာင္း … ပစ္” လို႔ ေျပာတယ္။ လြန္ေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္း ေျပာင္းရွည္နဲ႔ ပစ္တယ္။ သူက သာမန္ ၆၀ မမ စိန္ေျပာင္းထက္နည္းနည္း ပိုေျပးၿပီး (ပို႔ယမ္း) အေပၚမူတည္လို႔ ေဝးေဝးေရာက္တယ္။ ပထမတလံုး ထြက္သြားေတာ့ နည္းနည္း အားတက္သြားတယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္နားက်မွန္း မသိဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ကို အကဲၾကည့္ (OP) ေပးမယ့္ သူလည္း မရွိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ုပ္ဖက္ကို ၈၁-မမ စိန္ေျပာင္းႀကီး က်သံေတြ ၾကားရတယ္။ ေၾကးလင္ပန္းကြဲႀကီး ထုလိုက္တဲ့ အသံမ်ဳိးနဲ႔တူတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ကိုေတာ့ ဘာမွ မလာဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရွိတာ မသိလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ အေရးပါတဲ့ ေနရာမဟုတ္လို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
၈၁-မမ ေမာ္တာ ၈-လံုးလည္း က်ၿပီးေရာ၊ စက္လာတယ္။ “မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ က်သြားၿပီ၊ ထြက္ေတာ့” တဲ့။ ဒီေနရာမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ရဲေဘာ္ေတြ ေရွ႔တန္းမွာကတည္းက နားလည္မႈအခ်ဳိ႔ လြဲၾက တာ ရွိတယ္။ မြန္ေတြက ေနာက္ဆုတ္ဆိုရင္၊ မြန္ဘာသာနဲ႔ ‘တက္… တက္’ လို႔ ေအာ္တယ္။ အဓိပၸါယ္က “ထြက္ေတာ့၊ ထြက္ေတာ့” ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြက တက္…တက္ဆိုေတာ့ ေရွ႔ကို တက္ခိုင္းတယ္ ထင္ၾကတာ။ အခုမွာ ေနပြင့္ ကာစ မနက္ခပ္ေစာေစာပဲ ရွိတယ္။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္က်သြားၿပီ။ ထြက္ေတာ့ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ကားလမ္းတဖက္ကိုကူး၊ တဖက္ျခမ္းက ထံုးေက်ာက္ေတာင္ေပၚ တက္ၾကတယ္။ အေပၚတဝက္ေလာက္မွာ လိႈဏ္လိုမ်ဳိး နားေနရာ ေနရာေတြရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆုတ္ၾကတုန္း ၈၁-မမ ေမာ္တာသီး တခ်ိဳ႔က်တယ္။ အထိအခိုက္ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူး။
ေျပာရရင္ေတာ့ စစ္ဆင္ေရးစီမံမႈ အေတာ္အားနည္းတယ္။ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အားနည္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ စစ္ ကစားတာမ်ဳိး မရွိသေလာက္ပဲ။ မြန္ျပည္သစ္ပါတီက အင္အား၊ သင္တန္းေက်ာင္းဆင္း အင္အားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔ေတြ၊ ေကအဲန္ယူ ဒီထက္အဆက္အစပ္ ရွိရွိေပါင္းရင္ ဒီထက္ပိုၿပီး စစ္ကစားႏိုင္မယ္လို႔ က်ေနာ္ သိ သေလာက္ ဦးေဏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ အခုေတာ့ မစရေသးဘူး။ ၈၁-သီး ၈ လံုးက်တာနဲ႔ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟို ဌာနခ်ဳပ္ က်သြားၿပီဆိုေတာ့ သိပ္မခံစားႏိုင္ဘူး။ အမွန္ကေတာ့ မြန္ျပည္သစ္ ဗဟိုက စစ္ေရးအရ ေနရာေကာင္း မဟုတ္ဘူး။ လွ်ဳိ-ခ်ိဳင့္ထဲမွာ… ခုခံစစ္ဆင္ဖို႔ ေနရာေကာင္းလည္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚက လွ်ဳိထဲမွာ တေန႔လံုးေနၾကတယ္။ စားစရာကေတာ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ ငါးေသတၱာေတြ ရွိေနတယ္။
မြန္ျပည္သစ္ပါတီ စစ္ေကာ္မရွင္ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴးေဟာင္း ႏိုင္ပန္းသာကေတာ့ သူ႔စာအုပ္ (မြန္ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ သမိုင္းအေတြ႔အၾကံဳ၊ ဒု-ႀကိမ္၊ ၂၀၁၄ ဇန္၊ အေရွ႔ၾကယ္စာေပ၊ စာ-၂၇၃-၂၇၇) မွာ ဒီလိုသံုးသပ္ထားတာ ဖတ္ရတယ္။ ဘုရားသံုးဆူကို ထိုးစစ္ဆင္မွာကို သူတို႔ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းထားၾကတယ္။ ထိုင္ဝမ္အကူအညီ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံျခား ဆက္သြယ္မႈေတြ ရေနတာ၊ ထိုင္းသစ္ကုန္သည္တို႔ သစ္ထုတ္လုပ္ရာ အစိတ္အပိုင္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘုရားသံုးဆူက ထိန္းခ်ဳပ္ေနတာေၾကာင့္ ထိုးစစ္လာမယ္လို႔ မွန္းထားၾကတယ္။ တပ္ရင္း ခလရ (၁၀၆) က ျပင္ဆင္ေနတာလည္း သူတို႔ သတင္းရထားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ဦးစီး တာဝန္ခံေတြ ခံစစ္ျပင္ဖို႔ ပ်က္ကြက္တယ္လို႔ ႏိုင္ပန္းသာက စြပ္စြဲတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း (၁၀၁) (၁၀၂) အင္အားေတြကို ေသခ်ာစုစည္း အသံုးမခ်ႏိုင္ဘူး။ တဖက္က တာဝန္အတိအက် ယူထားတဲ့ ေကအဲန္ယူကလည္း တိုက္ပြဲျဖစ္တာနဲ႔ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္တယ္.. စသည္ျဖင့္ ေဝဖန္ထား ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ရႈံးရတဲ့ အဓိကအခ်က္ကေတာ့ (၁) မြန္-ကရင္ ပဋိပကၡကို အကြက္က်က် အသံုးခ်သြားျခင္း (၂) မြန္ျပည္သူတို႔ မြန္တပ္ကို ေထာက္ခံမႈအားနည္းျခင္း.. လို႔ သူက သံုးသပ္ပါတယ္။
ထိုးစစ္မလာမီကတည္းက ျပင္ဆင္မႈအေနနဲ႔ ‘ဗဟိုစခန္းသစ္’ ကို ေရးေခ်ာင္းဖ်ားဖက္ကို ေရႊ႔ထားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်န္ေထာက္ပံ့ေရးပစၥည္းမ်ား မဆံုးရႈံးခဲ့၊ စစ္ေရးအေနနဲ႔ စစ္ေရးတာဝန္ခံေတြကို လႊဲအပ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ဆုတ္ရာမွာ ထိုင္းနယ္စပ္ကို ျဖတ္ၿပီး ဆုတ္ရလို႔ မလိုအပ္တဲ့ ေငြသိန္းခ်ီကုန္က်ရမႈ၊ စစ္လက္နက္ ခဲယမ္းမ်ား ဆံုးရႈံးရမႈ ေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔ သူ႔စာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပထားခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာက္ေတာင္ေပၚက လွ်ဳိထဲမွာ ဆရာဘရဲ႔ အညိဳအညင္က စပါေတာ့တယ္။ သူမိန္႔ခြန္းေတြ တရစပ္လႊတ္ပါတယ္။ အခု အခ်ိန္က စၿပီး သူထိန္းခ်ဳပ္မယ္၊ ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး သြားတိုက္မယ္။ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ေမ့လိုက္ေတာ့။ သူ႔ဦးေဆာင္မႈ ကိုနာခံ… စသည္ျဖင့္ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၾသဝါဒေတြ လႊတ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ျပႆနာတက္ၾကပါတယ္။ လူ (၆၀) ေလာက္မွာ လက္နက္ရွိသူ အင္အားကလည္း တဝက္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ညေနေစာင္းလာေတာ့ လက္နက္မရွိတဲ့ က်န္တဲ့ အင္အားစုေတြ ခုေနရာကခြာမယ္။ စံခလယ္ (Songkhlia) ေက်းရြာမွာရွိေနတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းကို သြားပူးေပါင္းမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ က်န္ လက္နက္ရွိတဲ့ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ ခဏေနခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္မွ ျပန္ပူးေပါင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ဆရာဘကေတာ့ အရိႈက္ထိုးခံရသလိုပဲ၊ ျမည္တြန္ေတာက္တီးၿပီး ‘သြားၾက… ငေၾကာက္ေတြ၊ ေ-ာက္ သံုးမက်တဲ့ေကာင္ေတြ’ ဒီလို ေရရြတ္ၿပီး၊ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရရင္ သူ႔ PDF ရဲေဘာ္ေတြထက္၊ က်ေနာ္တို႔ ABSDF လက္နက္ကိုင္က မ်ားေနလို႔သာ သူမလြန္ဆန္ႏိုင္တာပါ။ သို႔မဟုတ္ရင္ စစ္ေျမျပင္စြန္႔ခြာမႈ… စသျဖင့္ စြပ္စြဲခ်က္ေတြ လုပ္ ေနပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြလည္း ‘ဒါဟာ ငါတို႔ တိုက္ခ်င္တဲ့ စစ္ မဟုတ္ဘူး’ ဆိုၿပီ ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ အပါအဝင္ ရဲေဘာ္ ၃၀ ေလာက္ ကားလမ္းႀကီးအတိုင္း စံခလယ္ဒုကၡသည္စခန္းကို ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ ေတာ့ ယာယီမီးေဘးဒုကၡသည္ စခန္းလို ရြက္ဖ်င္မိုး ယာယီတဲေတြမွာ တလေလာက္ ေနထိုင္ၾကရပါတယ္။ ဒီကာလမွာပဲ ဦးျမင့္လိႈင္က ထိုင္းရဲေတြနဲ႔ ျပႆနာတက္ၿပီး၊ ဘန္ေကာက္ကို ထြက္သြားခဲ့ရပါတယ္။
အေစာပိုင္းက မြန္တပ္ဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းစစ္ထြက္သြားၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ မြန္ရဲေဘာ္ ၄၀ ေလာက္က ေဖေဖၚ ဝါရီ ၁၁ ရက္ေန႔ညမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ဗဟိုနား ကပ္ထားၾကပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့နယ္ေျမ ျဖစ္တာေၾကာင့္ လည္း အခက္အခဲမရွိပါ။ အရုဏ္လင္းလာေတာ့ ဌာနခ်ဳပ္ထဲ တိုက္ခိုက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက ကိုမင္းေဇာ္တို႔၊ အခ်ဳိ႔ရဲေဘာ္ေတြ အပါအဝင္ပါ။ အစိုးရစစ္တပ္က အေတာ္အထိနာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ကေတာ့ ၇၉-မမ က်ည္စ ထိတာေလာက္သာ ဒဏ္ရာ တေယာက္-ႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။
ဘုရားသံုးဆူကို ျပန္ရဖို႔ မတိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အစိုးရစစ္တပ္ေတြအတြက္ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္း ရွည္ေပမယ့္၊ ျမန္မာျပည္ဖက္ကေန ရိကၡာပို႔စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ ထိုင္းဖက္က သစ္ကုန္သည္ႀကီး ‘စီယာဟု’က ျမန္မာစစ္တပ္ေတြ အတြက္ ထိုင္းဖက္ကေန ရိကၡာေထာက္ပံ့ေပးတာေတြ လုပ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အခ်ဳိ႔မြန္တပ္မွဴးေတြကေတာ့ ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။ “သူတို႔က ေတာမွာလာေနေတာ့ ငါတို႔က ၿမိဳ႔ယူၾကမယ္” ဆိုပါတယ္။ “ၿမိဳ႔ယူၾကမယ္” ဆိုတာက ေတာ့ ၿမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲသေဘာမ်ဳိး လုပ္ၾကမွာပါ။ ၿမိဳ႔ကိုသိမ္းပိုက္မယ္လို႔ ဆိုၾကတာပါ။ စစ္ေရးလွ်ဳိ႔ဝွက္ခ်က္ဆိုေပမယ့္ ေရးၿမိဳ႔ ကို ျပန္သြားၿပီး တိုက္ခိုက္မယ္ဆိုတာ ကုန္သည္ေရာ၊ အရပ္သားေရာ၊ လူတိုင္းကပါ သိေနၾကပါၿပီ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
