ထြန္းဝင္းၿငိမ္း – ျပည္သူခ်စ္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ပြဲကေလး

အေမလူထုေဒၚအမာအေၾကာင္းက ေျပာလို႔မကုန္ေရးလို႔မခမ္းဆိုသလိုပါပဲ။
လြမ္းၾကရတဲ့အျဖစ္ေတြက အမ်ားသားပါ။ အေမ့ေမြးေန႔ျဖစ္တဲ့ ႏိုဝင္ဘာ ၂၉ ရက္ေန႔အေရာက္ မႏၲေလးကို တက္ၾကမယ္။ ေတာင္ ေလးလံုးေက်ာင္း၊ မယ္ဇယ္ပင္တန္း၊ ေတာင္သမန္၊ ဦးပိန္တံတား၊ ကဗ်ာရြတ္သံေတြနဲ႔ အေမရဲ႕ၾသဝါဒစကားေတြၾကားရမယ္။ အထက္၊ ေအာက္၊ ဝဲ၊ ယာ၊ စာသမားေတြ၊ ေက်ာင္းေတာ္ျပန္ေတြဆံုၾကမယ္။
ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈသစ္ပါပဲ။ ၿပိဳမလိုညိဳ႕ေနတဲ့ နိုင္ငံေရးရာသီဥတုမ်ိဳးမွာေတာင္ အေမက ပြဲလုပ္မယ္ ဆုိေတာ့ မေရာက္ေရာက္ေအာင္လူစုၿပီးသြားခဲ့ၾကတာ အမွတ္ရပါေသးတယ္။

ထူးျခားတာက “ျပည္သူခ်စ္ေသာအနုပညာသည္မ်ား” စာအုပ္ထြက္ခဲ့တာ ၁၉၆၄ ဇြန္ဆိုေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ ၂၅ နွစ္ေျမာက္ ေငြရတုပြဲက ၁၉၈၉ ဇြန္ထဲမွာ။ ငါးေယာက္ထက္ပိုၿပီး လူမစုရဆိုတဲ့ကာဖ်ဴးအမိန္႔ကလည္း မရုပ္သိမ္းေသးတဲ့အခ်ိန္။
အေရးေတာ္ပုံႀကီးကိုႏွိမ္နင္းၿပီး စစ္အာဏာ သိမ္းၿပီးစ။ လူေတြလည္း ေျပးရလႊားရ၊ ေရွာင္ရ တိမ္းရနဲ႔အအေနအထားက ျပန္႔က်ဲေနရတဲ့ ကာလ။ ရွမ္းျပည္နဲ႔ကရင္ျပည္နယ္ဘက္မွာလည္း တုိက္ပြဲႀကီးငယ္ေတြ တအုန္းအုန္းျဖစ္ေနတာကိုေလလိႈင္းမွာ ေန႔စဥ္လိုလို ၾကားေနရပါတယ္။

ၿမိဳ႕ေပၚမွာလည္း ဘယ္ေန႔က ဘယ္သူေတာ့ ပါသြားျပန္ၿပီဆုိတဲ့သတင္းေတြက မၾကားခ်င္အဆံုးပါ။ လူေတြဟာ တဖက္သတ္ အႏုိင္က်င့္ ခံေနရၿပီး က်ီးလန္႔စာစားေနရေတာ့ ဖိႏွိပ္မႈေတြကုိ စိတ္ထဲကုိက အလုိလုိဆန္႔က်င္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အခ်ိဳ႕ေသာအႏုပညာရွင္ဆိုသူေတြရဲ႕ သူခုိးဓားရုိးကမ္းတဲ့လုပ္ရပ္ေတြကုိ ျပည္သူလူထုက ႏွာေခါင္းရႈံ႕ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။

တုိက္ဆုိင္ခ်င္ေတာ့ အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္မွာ လူထုအေမက သူ႔စာအုပ္အထိမ္းအမွတ္ပြဲလုပ္ပါတယ္။
လူငါးေယာက္ထက္ ပိုမစုရဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ လူငါးဆယ္ေက်ာ္၊ တစ္ရာနီးပါးေလာက္စုမိၾကပါတယ္။ စာေပအရ၊ ႏိုငံေရးအရ ရင္ဘတ္ခ်င္း နီးတဲ့သူေတြပဲ လာၾကတာေပါ့။
ျပည္သူခ်စ္ေသာစာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ မကြယ္ လြန္ေသးတဲ့အႏုပညာရွင္ႀကီးတခ်ိဳ႕နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕မိသားစုအသိုင္းအဝိုင္းေတြလဲ လာၾကတယ္လုိ႔ မွတ္မိပါတယ္။
ပြဲကိုလာၾကတဲ့သူေတြကို အကုန္မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ကိုဆူးငွက္အခမ္းအနားမွဴးလုပ္ခဲ့တာ အမွတ္ရမိပါတယ္။

ဆရာဦးကိုေလး(အင္း၀ဂုဏ္ရည္)၊ဆရာဦးၾကည္ေအာင္၊ ဆရာေမာင္သစ္လြင္(လူထု)စတဲ့ ဆရာေတြအျပင္ ညီေစမင္း၊ သင့္ေနာ္၊ ေမာင္ ျမတ္မိႈင္း(လမင္္းတရာ)၊ ကိုၿငိမ္း(မႏၲေလး)၊ ေမာင္သင္းပန္၊ ေမာင္ေႏြထက္၊ သိုက္ထြန္းသက္၊ ညိဳထြန္းလူ၊ မေ႒းေ႒းျမင့္(လမင္းတရာ)၊ ေမေမာင္၊ မကိုတို႔လည္းပါၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

တက္လာၾကတဲ့ဆရာေတြက အေမ့စာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဝဖန္ၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက၊ စာတမ္းဖတ္ၾကနဲ႔ တကယ္အရသာရွိတဲ့ပြဲပါ။
ဆရာၾကည္ေအာင္က ေဒၚေဒၚ့စာအုပ္ဟာ “ဘယ္လိုအထုပၸတိၱအမ်ိဳးအစားလဲ”၊ ဆရာေမာင္ျမတ္မိႈင္း (လမင္းတရာ)က “ျပည္သူခ်စ္တဲ့ အနုပညာသည္ဆိုတာ” စတဲ့စာတမ္းေတြဖတ္ၾကတာ အလြန္စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ စာအုပ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ အမွတ္တရေတြေျပာၾက၊ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ဖလွယ္ၾကပံုေတြက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕အႏုပညာနဲ႔ႏိုင္ငံေရးကို သရုပ္ခြဲေနၾကသလိုပါ။

စာအုပ္အထိမ္းအမွတ္ပြဲဆိုတာထက္ စကား၀ုိင္းတခုလိုလြတ္လပ္ျပီး၊ ခ်က္က်လက္က်ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ စာတမ္းဖတ္ပြဲနဲ႔ ပိုျပီးဆင္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္္။
ဆရာၾကည္ေအာင္က အထုပၸတိၱစာေပဆိုတာဘာလဲ။ အထုပၸတိၱစာေပ အမ်ိဳးအစားေတြအေၾကာင္း၊ ကမာၻေက်ာ္အထုပၸတိၱေတြေရးသြားတဲ့ အိုင္ဗင္စတုန္းမွသည္ ဗမာ့စာေပအထၳဳပၸတိၱမ်ားအေၾကာင္း စုစည္းတင္ျပျပီး“ျပည္သူခ်စ္ေသာအနုပညာသည္မ်ား” က ဘယ္လို အထၳဳပၸတိၱ စာေပအမ်ိဳးအစားျဖစ္တယ္။
ေဒၚေဒၚဟာ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္းေရးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဘယ္လုိထိန္းေရးသြားတာကုိ အားမရဘူးဆိုတာေတြ တရစပ္ ေျပာျပသြားတာ အမွတ္ရမိပါတယ္။

ထူးထူးျခားျခားမွတ္မိေနတာက ဆရာေမာင္ျမတ္မိႈင္း(လမင္းတရာ)ရဲ႕ “ျပည္သူခ်စ္တဲ့ အႏုပညာသည္ဆိုတာ” စာတမ္းပါပဲ။ အေမ့စာအုပ္ထဲက ဇာတ္မင္းသားဖိုးစိန္နဲ႔ ေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီးမွာ သင္ခန္းစာယူစရာေတြ ထုတ္ႏႈတ္ၿပီးသံုးသပ္ျပထားတာလို႔ မွတ္မိ ပါတယ္။ ၁၉၂၀ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီး တျပည္လံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ျဖစ္္ေနေတာ့ ဖိုးစိန္က မႏၲေလးၿမိဳ႕ဆိုင္တန္း ဇာတ္ရုံမွာ ကေနတာပါ။
မႏၲေလးေက်ာင္းသားေတြက သက်သီဟဘုရားရဲ႕စေနေဒါင့္မွာရွိတဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္ ဦးသာညႇင္းဇရပ္ႀကီးမွာ သပိတ္စခန္း ဖြင့္ၿပီးေတာ့ ျပည္လံုးကၽြတ္သပိတ္ႀကီးကို ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲၾကပါတယ္။
နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္မွာပထမဆံုးတိုက္ပြဲျဖစ္သလို၊ ေက်ာင္းသားေတြဦးေဆာင္တာလည္းျဖစ္ေတာ့ ၿမိဳ႕လူထုက တက္တက္ ႂကြႂကြေထာက္ခံ ကူညီၾကပါသတဲ့။ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြကစ သပိတ္ရံပံုအတြက္ အလွဴခံထြက္ေပးၾကပါတယ္။

ဇာတ္ဆရာဖိုးစိန္ေနတဲ့ ဒါးတန္းကအိမ္ကို ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြက သပိတ္ရံပံုေငြအတြက္ အလွဴခံသြားၾကပါတယ္။ ဂရိတ္ဖိုးစိန္ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္ မင္းမ်ားက ဘြဲ႔ထူးေတြေပးထားေတာ့ ဖိုးစိန္ဇာတ္ကဖို႔ရွိတဲ့ေနရာဆိုရင္ မီးရထားေတာင္ ဘူတာမရွိလည္း ရပ္ေပးတဲ့အထိ အခြင့္ထူးေတြရေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုကိစၥက ၿဗိတိသွ်အာဏာပိုင္ႀကီးမ်ားကို ပုန္ကန္တဲ့ကိစၥျဖစ္ေလေတာ့ ဖိုးစိန္က ေက်ာင္းသားေတြကို မၾကည္ျဖဴပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူက သပိတ္ကိစၥမွာ “သူတို႔မိဘေတြ ျပည့္စံုၾကသားပဲ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာသနားစရာရွိတုန္း” လို႔ ျပန္ေျပာၿပီး အလွဴေငြ အနည္းအပါးပဲ ထည့္လိုက္ပါသတဲ့။

အဲဒီမွာ ဖိုးစိန္က သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြကို ဒီလိုေျပာလႊတ္လိုက္သတဲ့ဆိုတဲ့သတင္းက မိုးမီး ေလာင္ေတာ့ တာပါပဲ။ သက်သီဟသပိတ္စခန္းကေန ဖိုးစိန္ကိုသပိတ္ေမွာက္ၾကဆိုၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ က ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။
သပိတ္စခန္းခ်ရာ သက်သီဟဘုရားရဲ႕ မဟာရာမ္တံတိုင္းမွာ လူႏွစ္ေယာက္ဖက္စာေလာက္ရွိတဲ့ ဘန္းႀကီးေတြအေပၚ စာလံုးအႀကီးႀကီး ေတြနဲ႔ “ဖိုးစိန္ပြဲမၾကည့္ၾကနဲ႔”လို႔ ေရးျပီး ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကပါသတဲ့။ ဖိုးစိန္ကေနတဲ့ ရံုနားမွာလည္း ဖ်ာႀကီးေတြေပၚမွာ ပြဲမၾကည့္ၾကဖို႔ စာေရးၿပီး ကပ္ၾကပါတယ္။

အင္မတန္ပြဲႀကိဳက္ၾကတဲ့ မႏၲေလးသူ မႏၲေလးသားေတြဟာ ဒီတခါေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ကို တိတိက်က်လိုက္နာၾကလို႔ ဖိုးစိန္ဇာတ္လည္း ဆက္ကလို႔ မရေတာ့ဘူးတဲ့။ မႏၲေလးမွာ ကလို႔မရေတာ့ ပဲခူး၊ ရန္ကုန္၊ ေမာ္လၿမိဳင္တို႔မွာ လွည့္ၿပီး ကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မႏၲေလးေက်ာင္းသားေတြရဲ႕သေဘာထားကို သက္ဆုိင္ရာၿမိဳ႕ေတြက ေက်ာင္းသားေတြကလည္း လက္ခံၿပီး သပိတ္ေမွာက္ၾကလို႔ ဖိုးစိန္ႀကီး ေလးလေလာက္ ပြဲကမရဘဲ နားလိုက္ရပါသတဲ့။

အဲဒီမွာ ဖိုးစိန္က ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္းတဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို နားခ်ဖို႔ ေတာင္းပန္ရပါေတာ့တယ္။ ဆရာႀကီးက ဖိုးစိန္က ေတာင္းပန္ရင္ ေၾကေအးၾကပါဆုိၿပီး ဘိြဳင္းေကာက္ဋီကာနဲ႔ ေမ်ာက္ဋီကာတို႔မွာေရးၿပီး ၾကားဝင္ျဖန္ေျဖေပးပါတယ္။

ဘိြဳင္းေကာက္ဋီကာထဲက ေမာင္ဖိုးစိန္ကို သပိတ္လွန္ဘို႔ ပရိတ္သံေလးခ်ိဳးႀကီးမွာေတာ့ “ဟုတ္တာကို လုပ္စရာလဲ မရြံ႕ေပဘု၊
ေရွးအဓြန္႔အခါမွာ မနစ္နာဘို႔အလံုးေတြနွင့္၊ ေသြးစြန္႔ကာ သစၥာသံုးခ်ိန္မို႔၊ ငွက္ငံုးေမာ္ ပရိတ္ပန္းေတြကျဖင့္၊ ရြတ္မန္းကာ ဆရာေဝ လိုက္ကဲ့၊ ျမန္မာေျပ သည္ႏွစ္တိုင္းတြင္ျဖင့္၊ မေျပာ့သကို” ေကာ့” ဆိုတဲ့ “ဘိြဳင္း”ေတြေပါ့။ ကိုင္းဟဲ့ မတူေပသေနာ္ကြယ္၊ သမိုင္းတဖြဲ႔ ဂုိဏ္းမႏြဲ႕နိုင္ဘု “မိႈင္း” ရဲ႕လူ ေတြ” ဆိုၿပီး ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕လုပ္ရပ္ကို ေထာက္ခံခ်ီးက်ဴးလိုက္ပါတယ္။

ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း “သပိတ္ေမွာက္ေခတ္မွာ သစၥာေဖာက္တယ္လို႔၊ စိတ္အေလ်ာက္ျဖစ္လာလွ်င္ အခ်စ္သဒၵါလဲ မေပ်ာက္ေစႏွင့္၊
အတိတ္ေနာက္ ျဖစ္ရာရာကို ေမတၱာႏွင့္ေထာက္သင့္ပါရဲ႕၊ ေမွာက္သင့္မွေမွာက္ ၾကစရာေပ၊ ေအာက္မက် ေနာက္မက် ျမန္မာ အသေရေပပ ဇာတ္သဘင္အေရး။(အိုကြယ္) ေနာက္ေနာက္ က အရာေတြကိုျဖင့္ တပ္တပ္အပ္အပ္ ထင္ထင္ျမင္ျမင္ ေတြး”
ဆိုၿပီး သစၥာေဖာက္တယ္လို႔ ထင္ရင္ေတာင္မွ ေမတၱာမေပ်ာက္ဘဲ၊ တေၾကာင္းမဟုတ္တေၾကာင္းေထာက္ၿပီး သပိတ္ေမွာက္သင့္မွ ေမွာက္ၾကဖို႔ ျဖန္ေျဖ ေပးခဲ့တာကို မွတ္သားဖြယ္ ေတြြ႔ရပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဖိုးစိန္ႀကီးလဲ မႏၲေလးတက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္လိုက္ပါကာ ျမင္းရထားေပၚမွာ အုန္းပြဲ၊ ငွက္ေပ်ာပြဲေတြ နဲ႔  တၿမိဳ႕လံုး လွည့္လည္ ကန္ေတာ့တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြ၊ ေလးျပင္ေလးရပ္က ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ၿမိဳ႕လူထုကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ရန္သူနဲ႔ မိတ္ေဆြဆိုတဲ့စည္းနဲ႔ မိတ္ဖကခ်င္း ျပႆနာအေပၚမွာ ဆရာႀကီးဟာ သိမ္ေမြ႔စြာ ခ်ည္းကပ္ျပခဲ့တယ္လို႔ ဆရာေမာင္ျမတ္မိႈင္းရဲ႕ စာတမ္းမွာ ေဖာ္ျပတာ သတိရမိပါေသးတယ္။

စာတမ္းရဲ႕နိဂံုးခ်ဳပ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ တမ်ိဳးသားလံုးနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ ပညာေရးစနစ္အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕သပိတ္ကိုဆန္႔က်င္တာ၊ အသိအမွတ္မျပဳတာဟာ တမ်ိဳးသားလံုးရဲ႕အက်ိဳးစီးပြားကိုဆန္႔က်င္တာ၊
အသိအမွတ္မျပဳရာ ေရာက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပည္သူတရပ္လံုးက ေထာက္ခံေနခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြအားေပးလို႔ ထင္ရွားလာတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြကလည္း တမ်ိဳးသားလံုးရဲ႕အက်ိဳးစီးပြားကို ကိုယ္စားျပဳေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို မဆန္႔က်င္သင့္ဘူး။ အႏုပညာရွင္ဆိုတာ ျပည္သူကို တကယ္ခ်စ္မွ ျပည္သူကလည္း အနုပညာရွင္ကုိ တကယ္ခ်စ္မွာျဖစ္ ေၾကာင္း တင္ျပခဲ့တယ္လို႔အမွတ္ရမိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဆက္ၿပီးေတြးေနမိတာက ျပည္သူက ခ်စ္ဖို႔ဆိုရင္ အမ်ားျပည္သူေထာက္ခံမႈကိုရယူၿပီး အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အနုပညာရွင္ျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္ေစ ျပည္သူကို မဆန္႔က်င္မိဖို႔လိုပါတယ္။

တမ်ိဳးသားလံုးအက်ိဳးကို ဆန္႔က်င္မိၿပီဆိုရင္လည္း ျပည္သူလူထုကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရပါမယ္။ ငါကထင္ရွားတဲ့သူပဲ၊ ငါ့ကိုအားေပးေထာက္ခံ သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ငါလုပ္ရင္ျဖစ္တယ္။ ငါ့အဆံုးအျဖတ္သည္သာ အခရာပဲလို႔ထင္ၿပီး မဆင္မျခင္နဲ႔ ျပည္သူ႔အက်ိဳးကို နင္းေခ်တဲ့ သူေတြကိုေတာ့ ျပည္သူလူထုႀကီးတရပ္လံုးက ဒဏ္ခတ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလုိ သမုိင္းျဖစ္ရပ္ေတြအမ်ားအျပားရွိခဲ့တာ သင္ခန္းစာယူနုိင္ဖို႔ ဖိုးစိန္နဲ႔ ေက်ာင္းသားသပိတ္ကို အေမမာက ထည့္ေရးခဲ့တာလုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။

စာအုပ္ပြဲကို ေနာက္ဆံုးအနားသတ္ေပးတာကေတာ့ အေမလူထုေဒၚ အမာပါပဲ။ ပြဲမွာေဆြးေႏြးၾက၊ ေဝဖန္ၾက၊ ကြဲလြဲခ်က္ေတြကို ညိႇႏိႈင္း ၾကတာေတြ၊ စာတမ္းမွာပါတဲ့အခ်က္ေတြ အပါအဝင္ တေယာက္ခ်င္းစီ ေျပာသြားတာေတြကို ျပန္လည္သံုးသပ္ရာမွာ ေမာင္ၾကည္ေအာင္ ေျပာတာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဒီလုိရွိတယ္ကြယ့္။ ေမာင္စန္းတင္ (ေမာင္ျမတ္မႈိင္း)ေရးတာကို ေဒၚေဒၚက ဒီလုိျမင္တယ္။ ဘယ္သူေထာက္ျပတဲ့ သီခ်င္းစာသားကုိ မွတ္ထားလုိက္မယ္။ က်မက သဘင္သည္ အႏုပညာသည္ေတြကုိ ဖက္ခြက္စားဆုိၿပီး ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံၾကတဲ့ ပေဒသရာဇ္
အေလ့အထေတြ ပေပ်ာက္ေစခ်င္တာရယ္ သူတုိ႔ဖန္တီးတဲ့အႏုပညာဟာ လူထုကုိ အက်ဳိးျပဳတယ္ဆုိရင္ ျပည္သူလူထုကလည္း သူတုိ႔ကုိ အၿမဲခ်စ္ေနၾကမယ္ဆုိတာ လူေတြအားလုံးသိေစခ်င္တယ္ စသျဖင့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တထိုင္ထဲ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

စာအုပ္ပြဲကအျပန္မွာေတာ့ အညာရဲ႕အဝါေရာင္ ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္မွာ ကန္ေဘာင္ေပၚစက္ဘီးနင္းရင္း ေတာင္သမန္ေရႊအင္းရဲ႕ ေလညင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ပါးျပင္ကို ပြတ္သပ္က်ီစယ္ၿပီး ဟိုး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ထန္းေတာအုပ္အုပ္ေတြၾကားမွာ တုိးဝင္ေပ်ာက္ ကြယ္သြားပါေတာ့တယ္။

ထြန္းဝင္းၿငိမ္း
၂၉၊၁၁၊၂၀၁၇
https://www.facebook.com/tun.w.nyein/posts/1775246455819577?notif_id=1511953040593944&notif_t=like_tagged